Αυτός που τρέχει και εκείνοι που κάνουν κριτική

Κάντε έναν κόπο και ρίξτε μια ματιά στο καθημερινό πρόγραμμα του Μητσοτάκη αυτόν τον καιρό. Το πρωί συναντιέται με τον Ερντογάν, το μεσημέρι πάει στο Κτηματολόγιο για να υπογραμμίσει την αναπτυξιακή σημασία της ξεκαθαρισμένης ατομικής και δημόσιας περιουσίας, το βραδάκι παίρνει τηλέφωνα για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή Καραμανλή και Σαμαρά στη γιορτή των 50χρονων της ΝΔ, αλλιώς θα βουίξουν τα μέσα ενημέρωσης ότι η ΝΔ διαλύεται από τους πρώην της. Την επομένη το πρωί προσπαθεί να δώσει μια θεσμική απάντηση στη βία των ανηλίκων, το μεσημέρι κάνει ΚΥΣΕΑ για το Μεσανατολικό που φλέγεται και για τους μετανάστες που περιμένουμε, το απόγευμα προσπαθεί να πείσει κάποιους στην Ευρώπη ότι κάτι πρέπει να κάνουν όλοι μαζί για τις τιμές του ηλεκτρικού και το βράδυ μαζεύει διαμαρτυρόμενους βουλευτές του να τους κάνει μασάζ πριν εκείνοι αποφασίσουν ότι είναι ωραία να κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση που στηρίζουν. Δείτε τώρα και όλους τους υπόλοιπους. Το ΠΑΣΟΚ εκλέγει αρχηγό μέσα σε αντιμητσοτακικούς αλαλαγμούς όλων των υποψηφίων του, δείχνοντας την τελευταία βδομάδα έναν ανεπίτρεπτο μικρομεγαλισμό που χαλάει την πρωθύστερη καλή εικόνα που είχαν φτιάξει. Τσακώνονται για το ποιος από τους έξι υποψηφίους θα είναι πρωθυπουργός το 2027, λες και το κόμμα του 14%-15% έχει καπαρώσει από τώρα την κατάληψη ης εξουσίας σε δυόμισι χρόνια. Επί της ουσίας των θεμάτων της χώρας, συζήτηση μηδέν. Αργότερα αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με μια ντουζίνα υποψηφίους πια, πάει ολοταχώς για την επιβεβαίωση του δόγματος «και ένας μόνος του να μείνει εκεί μέσα, στο τέλος θα αυτοδιασπαστεί κι εκείνος». Εκαναν έναν τεράστιο αυτοκαταστροφικό κύκλο, για να βγάλουν ξανά –όπως όλα δείχνουν– αυτόν που φαγώθηκαν να εκπαραθυρώσουν. Και για να συμπληρωθεί το μωσαϊκό της αστειότητας, ο Νίκος Παππάς ζητά προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την… πολιτική προστασία. Αυτοί που έναν χρόνο τώρα ανέδειξαν ως μοναδικό προσόν τους την ικανότητα να καίνε το σπίτι τους, έξαφνα θα μας σώσουν από τις φωτιές στα βουνά. Η γενική εικόνα καταντά βαθιά απογοητευτική. Ο Πρωθυπουργός τρέχει πάνω-κάτω σαν νευρόσπαστο προσπαθώντας να βουλώσει τρύπες πραγματικών προβλημάτων και να περιγράψει μια κάποια πολιτική κατεύθυνση για την κυβέρνηση και κάποιους στόχους για τον τόπο, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κάθονται στην εξέδρα και είτε αλληλοσφαλιαρίζονται είτε κάνουν κριτική εκ του προχείρου. Αν ήταν ο καθένας από αυτούς στην εξουσία, οι ανήλικοι δεν θα δέρνονταν στη Γλυφάδα, η Ελλάδα θα ήταν περιφερειακή δύναμη που θα παρενέβαινε δραστικά στην άμεση λύση του Μεσανατολικού, ο Πούτιν θα μας είχε δανείσει τσάμπα τα μεγάλα πυροσβεστικά αεροπλάνα του και θα είχαν σβήσει τη φωτιά πάνω από την Εθνική, ενώ η τιμή του λαδιού θα είχε πέσει στο μισό (για τους καταναλωτές, όχι για τους ελαιοπαραγωγούς που διαμαρτύρονται ότι πρέπει να ανέβει κι άλλο, αλλιώς καταστρέφονται). Τουρκοφάγοι και εθνοπατριώτες εκ του ασφαλούς όλοι τους, οικονομολόγοι της πλάκας, ψυχοκοινωνιολόγοι της δεκάρας, την έχουν αράξει στην πλαγιά και ντουφεκάνε ό,τι νομίζουν ότι θα ακουστεί ωραίο και εύπεπτο στα αυτιά του λαουτζίκου, ο οποίος μήνα με τον μήνα κατρακυλά πάλι στην κατανάλωση απλοϊκών λύσεων για πολύπλοκα προβλήματα. Και κάτω στο τερέν, ένας Πρωθυπουργός που τρέχει εδώ κι εκεί να προλάβει να κάνει τα πάντα και μια κυβέρνηση που κατηγορείται από όλους και για όλα, σε ένα απερίγραπτο τσουβάλιασμα μικρών και μεγάλων προβλημάτων που συγκροτούν –δήθεν– τη σύγχρονη ελληνική δυστοπία μας. Το μέτωπο του «όχι» συγκροτείται ξανά, όπως γράφει ο Γιαννακίδης, και μάλιστα όχι τόσο στο πολιτικό πεδίο όσο στο κοινωνικό. Την προηγούμενη φορά τη γλιτώσαμε στο τσακ, τώρα να δούμε…

https://www.protagon.gr/apopseis/aftos-pou-trexei-kai-keinoi-pou-kanoun-kritiki-44343015738