Γράφει ο Παναγιώτης Κεΐσογλου
Βλέπω την απάθεια του κόσμου και θλιβομαι.. Χωρίς να θέλω να βγάλω ούτε τον εαυτό μου απ’έξω απορώ.. Που είναι μωρέ η ανθρωπιά μας ; Που είναι η ευαισθησία μας ; Που είναι το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και η αίσθηση δικαίου ; Κάθε μέρα και μια νέα τραγωδία. Κάθε μέρα ο υγρός τάφος του Αιγαίου γίνεται ακόμη μεγαλύτερος. Κι εμείς απαθέστατοι κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα. Καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας και κάνουμε πως λυπόμαστε. Την ώρα που θα έπρεπε να έχουν γεμίσει οι πλατείες και όλος ο κόσμος να στέλνει μήνυμα αλληλεγγύης σε όλου του κόσμου τους