Αυτή τη φορά η τρισάθλια πραγματικότητα δεν είχε την ευγένεια να μας προσφέρει το όχημα που έχουμε χρησιμοποιήσει πολλές φορές για να διαφύγουμε από τα στενά της αλήθειας και της συνείδησής μας: ο αγύρτης του Κολωνού είναι Ελληνας. Δεν μας επιτρέπεται, λοιπόν, να ξαναπλύνουμε τα χέρια μας στη λεκάνη με τα καθαρά γονίδιά μας. Ούτε να μεταχειριστούμε σαν απορρυπαντικό τον ισχυρισμό ότι «ως συνήθως, για όλα φταίνε οι παλιοπακιστανοί, οι βρωμοαλβανοί, οι μπασταρδεμένοι ομογενείς. Εμείς είμαστε άλλη πάστα».
Δεν είμαστε. Κι ας επιμένουμε να βαυκαλιζόμαστε, βουλιάζοντας στο καθρεφτάκι μας από υπερβολική εμπιστοσύνη στη γονιδιακή μας κληρονομιά ή στη χριστιανική μας πίστη, η οποία σε πάμπολλες περιπτώσεις είναι μια ρουτίνα, μια αχνή ανάμνηση του «Χ.Ο.» που