Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Στον πρώιμο καπιταλισμό το κεφάλαιο είχε μια έδρα, ένα κέντρο, μια πατρίδα, με την έννοια ότι η συσσώρευση της λείας και των όποιων εμπορικών κερδών κατευθύνονταν πάντα, υπό τις ευλογίες βέβαια, του Πάπα ή του Πατριάρχη, της ‘εθνικής Εκκλησίας’, υπό την ‘αιγίδα’ του βασιλιά, ή του ‘αυτοκράτορα’ και πρωτίστως υπό την προστασία του ‘εθνικού στρατού’, προς την χώρα καταγωγής του από τον τόπο απόκτησής τους, την περιφερειακή χώρα, προς το Κέντρο, προς την μητροπολιτική χώρα[2]. Η πρόοδος της μετάβασης από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό συνοδεύονταν με τη δημιουργία κι άλλων τέτοιων καπιταλιστικών κέντρων τα οποία αντιμετώπιζαν τις πιο αδύνατες χώρες του πλανήτη ως ενδοχώρα στην οποία επεκτείνονταν μοιράζοντάς τον με τη στρατιωτική βία σε αποικιοκρατικές σφαίρες επιρροής και αποκλειστικής
Στον πρώιμο καπιταλισμό το κεφάλαιο είχε μια έδρα, ένα κέντρο, μια πατρίδα, με την έννοια ότι η συσσώρευση της λείας και των όποιων εμπορικών κερδών κατευθύνονταν πάντα, υπό τις ευλογίες βέβαια, του Πάπα ή του Πατριάρχη, της ‘εθνικής Εκκλησίας’, υπό την ‘αιγίδα’ του βασιλιά, ή του ‘αυτοκράτορα’ και πρωτίστως υπό την προστασία του ‘εθνικού στρατού’, προς την χώρα καταγωγής του από τον τόπο απόκτησής τους, την περιφερειακή χώρα, προς το Κέντρο, προς την μητροπολιτική χώρα[2]. Η πρόοδος της μετάβασης από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό συνοδεύονταν με τη δημιουργία κι άλλων τέτοιων καπιταλιστικών κέντρων τα οποία αντιμετώπιζαν τις πιο αδύνατες χώρες του πλανήτη ως ενδοχώρα στην οποία επεκτείνονταν μοιράζοντάς τον με τη στρατιωτική βία σε αποικιοκρατικές σφαίρες επιρροής και αποκλειστικής