Αντιμετωπίζουμε σήμερα ένα από όλες τις απόψεις ιστορικό και πολιτικό παράδοξο. Χώρες που διαφημίζονταν συστηματικά ως πρότυπα της ήπιας ή ακραίας νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης, ως υποδείγματα αυστηρής δημοσιονομικής διαχείρισης συνδεδεμένης με σχετική ευημερία και κοινωνική ειρήνευση, οι νέες τίγρεις της παγκόσμιας οικονομίας, εμφανίζουν συστηματικά πλέον σημάδια κόπωσης και συνολικής απορρύθμισης.
Δεν είναι μόνο η κατάρρευση της αυταρχικής κυβέρνησης του ισλαμιστή Μόρσι στην Αίγυπτο, κάτω από το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, και το στρατιωτικό πραξικόπημα που επαγγέλλεται «την αποκατάσταση της δημοκρατίας». Το πρότυπο εξόδου από την κρίση του 2001, η Τουρκία, συνταράσσεται από μια άνευ προηγουμένου εξέγερση των «κερδισμένων» του «υποδειγματικού» νεοφιλελεύθερου ισλαμισμού, που με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης κατόρθωσε να ενσωματώσει παραδοσιακές θεοκρατικές αντιλήψεις σε μια άνευ προηγουμένου νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που αξιοποίησε το μεγάλωμα της πίτας για να διευρύνει το κοινωνικό χάσμα δίνοντας ξεροκόμματα στους πεινασμένους. Και ενώ αυτό το νεοφιλελεύθερο όνειρο φαινόταν να είναι υδατοστεγές απέναντι στους χείμαρρους της λαϊκής αγανάκτησης (στο κάτω-κάτω οι ξεκληρισμένοι της Ανατολίας δεν είχαν κάτι να αντιπαραβάλουν στο σύγχρονο δουλεμπόριο