ΑΦΟΡΜΗ για τις παρατηρήσεις αυτέςείναι οιαµερικανογερµανικές σχέσεις της τελευταίας εβδοµάδας, αρχής γενοµένης από τη συνάντηση Οµπάµα – Μέρκελ στην Ουάσιγκτον. Ο αµερικανόςπρόεδρος είπε ευγενικάότι το Βερολίνο πρέπει να έχει τον νου του στην Ελλάδα. Η γερµανίδα καγκελάριος µίλησε για τη σηµασία του ευρώ και την ανάγκη να είναι οι χώρεςτης ευρωζώνηςανταγωνιστικές.
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ αντιλαµβάνονται την κρίση µε όρους παγκοσµιοποίησης. ∆ηλαδή τα βλέπουν όλα συστηµικά. Οπως µάθαµε αρκετά µετά, το Fed,δηλαδή η Αµερικανική Κεντρική Τράπεζα, άνοιξε το 2008 «γραµµές» – δηλαδή έδωσε ρευστότητα – σε τράπεζες όπως η ελβετική UBS και η βρετανική Barclays. ∆εν ήταν αµερικανικές. Εχουν όµως τέτοια διεθνή διασύνδεση – δηλαδή συστηµικότητα – που, αν «έπεφταν», θα έπαιρναν µαζίτους όλοτο τραπεζικό σύστηµα. Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτον δεν είναιπλέον µόνον ο σερίφης, αλλά και ο τραπεζίτης της υφηλίου.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, η Γερµανία είναι µια ενάρετη – και βασικά αυστηρή – οικονόµος που δεν συγχωρεί. ∆εν καταλαβαίνει γιατί οι άλλοι δεν µπορούν νατα κάνουν όπως αυτή. ∆ηλαδή να δουλεύουν σκληρά. Να κάνουν επίπονες αλλαγές. Να ξοδεύουν λίγο. Και να αποταµιεύουν πολύ. Σύµφωνα µε τη λογική αυτή, όποιος πέφτει έξω είναι επιπόλαιος. Κι αυτό που πρέπει να κάνει είναι να συµµαζευτεί.