Μάνος, Κναππ, Γραμματίδης για αναδιάρθρωση και αποκρατικοποιήσεις

Την ανάγκη να μειωθεί το κράτος τόνισε ο Στέφανος Μάνος, επικεφαλής της παράταξης "Δράση" σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της Public Issue στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ και στην εκπομπή «Στο στόμα του Νίκου».

Παράλληλα, σημείωσε ότι οι κρατικές επιχειρήσεις ουσιαστικά ανήκουν στα κόμματα. Πάντως, αναρωτήθηκε αν η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, λέγοντας ότι τις περισσότερες φορές τα κόμματα φοβούνται μήπως δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους.

Για την αξιωματική αντιπολίτευση, είπε ότι δεν ασκεί πολιτική πίεση για τις αποκρατικοποιήσεις.

Αναφερόμενος στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης, είπε ότι φαντάζει ως η εύκολη λύση, αλλά ουσιαστικά είναι «εγκληματική ανοησία» που αν γίνει θα ταλαιπωρεί την Ελλάδα για τα επόμενα 20-30 χρόνια.

«Δεν καταλαβαίνω πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που παρασύρονται από τη φημολογία της αναδιάρθρωσης» σημείωσε ο κ. Μάνος.

Ο πρόεδρος της "Δράσης" υπογράμμισε ότι δε δέχεται το ότι πρέπει να παρατηθούμε από το να κάνουμε το σωστό, σημειώνοντας ότι «αν η κυβέρνηση δεν μπορεί, τότε να αλλάξουμε κυβέρνηση».

Μιλώντας στην εκπομπή της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ «Κυριακή με δράση» υπογράμμισε ότι η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της χωρίς να «φεσώσει» κανέναν και εκτίμησε ότι είναι πιο εύκολο να εξοικονομήσουμε 10 δισ. ευρώ από την περικοπή δαπανών, παρά από την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, η οποία δεν είναι καταγεγραμμένη.

Μιλώντας στην ίδια εκπομπή ο Μάρτιν Κναππ, διευθύνων σύμβουλος του ελληνογερμανικού επιμελητηρίου, σημείωσε ότι οι αγορές «διψάνε» για θετικές ειδήσεις και χάρη σε αυτές μπορεί να «καλμάρουν». Είπε ωστόσο, ότι οι μόνες θετικές ειδήσεις της ελληνικές οικονομίας είναι η αύξηση των εξαγωγών και η αύξηση του τουρισμού.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου Γιάννος Γραμματίδης είπε πως το θετικό της υπόθεσης είναι ότι η Ελλάδα κατάφερε να κάνει το πρόβλημά της ευρωπαϊκό και σημείωσε ότι θα έπρεπε να είχαν γίνει νωρίτερα οι αποκρατικοποιήσεις.

Στο σημείο αυτό τόνισε ότι ουσιαστικά η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει περίπου τον ίδιο της τον εαυτό, καθώς αντιμετωπίζει σθεναρές αντιστάσεις από συνδικαλιστές που εμποδίζουν τη λήψη μέτρων.

Τέλος, ζήτησε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Πορτογαλίας, όπου η αντιπολίτευση στήριξε την κυβέρνηση στην προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης.

«Η Ελλάδα δεν πρόκειται ούτε να χρεοκοπήσει, ούτε να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους της» τονίζει ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης στην κυπριακή εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος».

ΣΚΑΙ.GR

Διεκδικώντας... τη χώρα

«Και να ξεχρεώναμε σή­μερα, σε 10 χρόνια θα ήμασταν πάλι χρεωμέ­νοι». Έτσι περιέγραψε την κατάσταση της ελληνικής οικονο­μίας ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ Σάββας Ρομπόλης. «Το χρέος είναι 350 δισ. ευρώ. Και να βρισκόταν κάποιος να μας δώσει όλα τα χρήματα σήμερα, αν δεν ανασυστήσουμε την παραγωγική βά­ση και δεν προχωρήσουμε σε ανακατανομή των πόρων, τότε σε 10 χρόνια θα είχαμε πάλι το ίδιο πρόβλημα» δή­λωσε χαρακτηριστικά στην εκπομπή «ΣΚΑΪ Τώρα» (26.4).
Τι μας λέει ο επιστημονικός συνερ­γάτης του κορυφαίου συνδικαλιστι­κού οργάνου της χώρας, της ΓΣΕΕ; Μας λέει ότι το χρέος δεν πρέπει να μας απασχολεί και τόσο, γιατί, ακόμη κι αν το ξεφορτωνόμασταν, τότε με τις παρούσες συνθήκες πάλι στα ίδια θα καταλήγαμε. Προσέξτε λογική. Σε μια εποχή όπου το μνημόνιο έχει απο­δειχτεί ότι αναγεννά το πρόβλημα της υπερχρέωσης με εκρηκτικό τρόπο, ο επιστημονικός συνεργάτης της ΓΣΕΕ μας λέει ότι δεν πρέπει να μας απα­σχολεί και τόσο. Πώς αλλιώς θα αφή­σουμε ήσυχους τους δανειστές και το πολιτικό τους προσωπικό να ξεζουμί­σουν τη χώρα και τους εργαζόμενους; Πώς αλλιώς θα τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν την κατεδάφιση δικαιω­μάτων, συνθηκών και όρων εργασίας; Πώς αλλιώς θα τους δώσουμε τη δυ­νατότητα να ολοκληρώσουν τη δου­λοπαροικία του χρέους που οικοδο­μούν στη χώρα;
Αλήθεια, είναι τόσο απλή υπόθεση το να ξεφορτωθούμε το χρέος, ώστε οι επιστημονικοί συνεργάτες της ΓΣΕΕ ασχολούνται με την «επόμενη ημέ­ρα»; Εκτός κι αν σκέφτονται στα σο­βαρά ότι μπορεί να υπάρξει «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» με δε­δομένη την κατάσταση του χρέους. Αν λοιπόν είναι τόσο απλή υπόθεση, γιατί δεν μας λένε τις προτάσεις τους; Για­τί η ΓΣΕΕ δεν έχει βγάλει κουβέντα για το τι πρέπει να γίνει με το χρέος και το καθεστώς που οικοδομείται πάνω του;
Την ενδιαφέρει ή τα έχει βρει με δα­νειστές και τοκογλύφους και γι' αυτό περιορίζεται σε προτάσεις διαχείρι­σης της κρίσης;
Προπαγάνδα υποταγής
Η στάση αυτή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και ορισμένων από τους επιστημο­νικούς συνεργάτες της είναι η άλ­λη πλευρά της κυρίαρχης πολιτικής. Σε μια περίοδο που η κυρίαρχη προ­παγάνδα και πολιτική αγωνίζεται να πείσει εργαζόμενους και κοινωνία ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη διέξοδος εκτός από την πτώχευση άπαξ ή την πτώχευση με δόσεις, οι δυνάμεις που ελέγχουν τη ΓΣΕΕ προσπαθούν να πεί­σουν ότι δεν αξίζει και πολύ τον κόπο να ασχοληθούν οι εργαζόμενοι με το χρέος. Δεν είναι, ρε αδερφέ, το κύ­ριο ζήτημα. Υπάρχουν άλλα πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Το μεροκάματο, η ανεργία, τα εργασιακά, τα ασφα­λιστικά. Δεν έχει σημασία αν κανένα από όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπο­ρεί να αντιμετωπιστεί όσο υπάρχει και ενισχύεται η λεηλασία της χώρας και του λαού της από τη χρηματιστική ολι­γαρχία. Δεν έχει σημασία αν όλα αυτά έχουν δοθεί ως υποθήκη στους δανει­στές και στο «ισχυρό ευρώ».
Αυτό που έχει σημασία είναι να μεί­νουν οι εργαζόμενοι να ασχολούνται με τα χάλια τους, με τις συνέπειες της κυρίαρχης πολιτικής, να κλαίνε τη μοί­ρα τους και να ονειρεύονται την «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» σε καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους και συμφώνου για το ευρώ, για να μην αντιληφθούν ότι οφείλουν να ανατρέ­ψουν όχι μόνο τις πολιτικές που εφαρ­μόζονται, αλλά και το καθεστώς που επιβάλλεται στη βάση του χρέους και του ευρώ.
Καθώς εντείνεται ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με απανωτά σενά­ρια αναδιάρθρωσης, που μόνο σκοπό έχουν τον εθισμό του εργαζόμενου κόσμου στο δήθεν αναπόφευκτο της δικής του κοινωνικής και εργασιακής υποβάθμισης, αναπτύσσεται μια «ανί­ερη συμμαχία» δυνάμεων που επιμέ­νουν ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ασχολούνται με το χρέος και το ευρώ.
Συμπολίτευση και αντιπολίτευση, Δεξιά και Αριστερά, πιασμένοι χερά­κι - χεράκι τραγουδούν όλοι μαζί το ίδιο μοτίβο. Μονόδρομος αποφαίνε­ται με μπάσα φωνή η κυρίαρχη προ­παγάνδα. Μπορεί να τα χάσουν όλα οι εργαζόμενοι, μπορεί να χρειαστεί να ζήσουν χειρότερα και από τους παππούδες τους, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να μην πληρώσουμε το χρέος και, προς θεού, ούτε σκέψη δεν πρέπει να περνά από το μυαλό κανε­νός ότι μπορούμε να αμφισβητήσου­με το ευρώ και την ΟΝΕ.
Από κοντά και οι αντιπολιτευόμε­νοι. Είναι πρόβλημα μείγματος πολιτι­κής και όχι επιβαλλόμενου καθεστώ­τος, μας λέει η Ν.Δ. Μόνο στην επου­ράνια βασιλεία του Υψίστου, που στην ορολογία της ηγεσίας του ΚΚΕ αποκαλείται «λαϊκή εξουσία», έχει νόημα να διεκδικεί ο λαός το να μην πληρώσει το χρέος και να φύγει από τη σφηκο­φωλιά του ευρώ και της Ε.Ε. Και μέχρι τότε τι πρέπει να κάνει; Μα φυσικά να πληρώνει, να εξαθλιώνεται και να συ­ντρίβεται, μέχρις ότου, ως άλλος Λά­ζαρος, κληθεί να αναστηθεί εκ του τάφου. Μην τυχόν και τολμήσει να πιστέψει στις δυνάμεις του ότι μπορεί να τα βάλει με το σύστημα για να σω­θεί από την καταστροφή που τον στοιχειώνει, γιατί θα υποστεί μύρια όσα κακά και πανωλεθρίες. Προσευχή, νη­στεία και τυφλή πίστη στην επουράνια βασιλεία διδάσκουν οι ιεράρχες της συνθηκολόγησης.
Όσο για τον ΣΥΝ, αυτός έχει λύσει το πρόβλημα προ πολλού. Πολύ απλά, έχει αναθέσει σε άλλους να λύσουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώ­ρα και ο λαός της. Θα της το λύσουν οι Ευρωπαίοι, καθότι το πρόβλημα εί­ναι διεθνές και ευρωπαϊκό, όχι εθνικό και ελληνικό. Η παλιά θεωρία της Ψω­ροκώσταινας σε όλο της το μεγαλείο. Βεβαίως, δεν μας εξηγούν τι θα έχει απογίνει ο ελληνικός λαός και η χώρα του μέχρις ότου οι τρόφιμοι των ευρωπαϊκών κονδυλίων της ηγεσίας του ΣΥΝ ανακαλύψουν εκείνους τους Ευρωπαί­ους που θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Ούτε βέβαια μας εξηγούν πώς θα γίνει να υπάρξει «ευρωπαϊκή λύση» από τη στιγμή που οι θεσμοί της «Ευ­ρώπης» δεν δίνουν κανένα περιθώριο για τη δράση των λαών. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι μην τυχόν και χάσουν κεχρί, τα ευρωπαϊκά κονδύ­λια. Η ιδεολογία της επαιτείας και του λεβαντινοραγιαδισμού με τα χρώματα της ροζ Αριστεράς.
Από την εποχή που η επαναστατική δημοκρατία τα έβαλε με τον ευρωπαϊ­κό οικουμενισμό της Ιερής Συμμαχίας, το πρώτιστο μέλημα κάθε λαού που σηκώνει κεφάλι ενάντια στον ζυγό και την τυραννία, είναι να διεκδικήσει τη χώρα του. Έτσι ξεκινά κάθε κοινωνικό κίνημα, ιδίως όταν παίρνει διαστάσεις εξέγερσης. Αυτό απέδειξαν πρόσφατα και οι αραβικές εξεγέρσεις. Χωρίς να διεκδικήσει το δικαίωμά του να γίνει αφέντης στον τόπο του, κανένας λαός, κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να διεκδικήσει οτιδήποτε άλλο στο επίπε­δο της εργασίας και της δημοκρατίας.
Δεν είναι τυχαίο που κανέναν από τους Ηρακλείς της αντιπολίτευσης του μνημονίου δεν ενδιαφέρει η επιβολή του συμφώνου Euro Plus και της «οι­κονομικής διακυβέρνησης». Τα εμφα­νίζουν απλώς σαν μια πιο συντηρητική, πιο αντεργατική πολιτική. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι στερούν από τα κράτη - μέλη το δικαίωμα στην άσκη­ση της οικονομικής πολιτικής, ακόμα και το δικαίωμα στη σύνταξη ανεξάρ­τητου προϋπολογισμού. Κι επομένως στερούν από τους λαούς και τους εργαζόμενους κάθε μέσο επηρεασμού και διαμόρφωσης των πολιτικών στις χώρες τους. Αλλά τι πειράζει; Οι κοι­νοτικές ενισχύσεις να τρέχουν κι όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Έτσι είναι ο «διεθνισμός» στις μέρες μας. Τιμάται τοις μετρητοίς.
Σχέδιο διεξόδου
Όπως είπαμε, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ασχολούνται με τετριμμέ­να πράγματα, όπως είναι το χρέος και το ευρώ. Μόνο η «ανασύσταση της παραγωγικής βάσης» της οικονομίας πρέπει να τους απασχολεί, η οποία, καθώς φαίνεται, μπορεί με κάποιον μαγικό τρόπο να γίνει εντός του ευρώ και υπό καθεστώς χρέους. Θαυμάσια.
Ας δούμε όμως τι σημαίνει στ' αλήθεια μια παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με βάση τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Μια τέτοια κατεύθυνση απαιτεί την εφαρμογή πρώτα απ' όλα ενός άμε­σου και μακροπρόθεσμου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας που θα ενεργοποιήσει το πα­ραγωγικό δυναμικό της, θα ανανεώσει τεχνολογικά τη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία και τις υπηρεσί­ες, θα δημιουργήσει νέους βιομηχα­νικούς κλάδους και θα εκσυγχρονίσει τους παραδοσιακούς, θα προωθήσει την αναδιάρθρωση των αγροτικών καλλιεργειών σε καθεστώς επιλεκτι­κής ανταγωνιστικής προστασίας και προς όφελος των ίδιων των αγροτών και της εθνικής οικονομίας.
Συστατικό στοιχείο αυτής της ανα­συγκρότησης είναι η προώθηση νέων επενδύσεων σε κρίσιμους και αποδοτικούς για τη χώρα τομείς, όπως σε αυτούς που διαθέτει συγκριτικά μεγα­λύτερες δυνατότητες (ορυκτός πλού­τος, αλιεία, βιομηχανική επεξεργασία των προϊόντων της αγροτικής οικονο­μίας, κ.λπ.), στους τομείς των νέων τεχνολογιών, σε σημαντικά έργα υπο­δομής, έργα ανάπτυξης της εγχώριας ενεργειακής βάσης, σε τομείς υποκα­τάστασης των εισαγωγών, επιστημο­νικής και τεχνολογικής έρευνας, δημι­ουργίας σύγχρονης, ορθολογικής και πιο αποδοτικής τουριστικής υποδο­μής, και άλλους.
Μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν η χώρα δεν κατακτήσει μια νέα θέση στο πλαίσιο του διεθνούς καταμερι­σμού εργασίας, αν δεν σπάσει τα δε­σμά της υποτέλειας, της εξάρτησης και της μονοπωλιακής εκμετάλλευσης που της έχουν επιβληθεί; Μπορούν να γίνουν όλα αυτά αν το κράτος δεν ανα­κτήσει το σύνολο της δημοσιονομικής, νομισματικής, φορολογικής και πιστω­τικής πολιτικής που έχει εκχωρήσει στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ο ποιοτικά διάφορος χαρακτήρας αυτής της ανάπτυξης δεν συνίσταται μόνο στη νέα συγκρότηση, τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των παρα­γωγικών δυνάμεων. Αναντικατάστατο συστατικό του είναι η ποιοτική αλλα­γή στους όρους λειτουργίας της οικο­νομίας και στο περιεχόμενο των διε­θνών σχέσεων.
to pontiki

Γιατί τους ακολουθούμε στις «πορείες» τους;



Πρωτομαγιά σήμερα, που δεν είναι αργία, αλλά απεργία. Κι όπως γίνεται επί 36 χρόνια, από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα «παλαίβει η εργατιά!».
Με άλλα λόγια η εργατιά επί 36 χρόνια στερείται το «λουλούδια ας διάλέξωμεν», την ανοιξιάτικη εξοχή δηλαδή, όπου είναι «μάγεμα κι όνειρο» η φύση, για να μείνει στην πόλη και να απεργεί με «σημαίες και με ταμπούρλα» για τα «δίκαια αιτήματά της».
Πού να τολμήσεις, ιδίως μέχρι το 1980 να μην πας στην πορεία! Οι άλλοι, οι συνειδητοποιημένοι, σε θεωρούσαν κάτι μεταξύ ασυνείδητου και ούφο. Πήγαινες κι εσύ στο Πεδίο του Άρεως να μπεις κάτω από την συνδικαλιστική/κομματική ομπρέλα σου και να βροντοφωνάξεις -να επαναλάβεις τα συνθήματα των συνδικαλιστικών ηγετών δηλαδή- για τη βέβαιη νίκη της εργατικής τάξης και το «καλύτερο αύριο».
Και να που το αύριο ήλθε! Το σήμερα δηλαδή! Και λες: 36 επαναστατικές Πρωτομαγιές -και χιλιάδες άλλες απεργίες, στάσεις εργασίας, πορείες κλπ- για να καταλήξουμε στο σημερινό χάλι;

Το λες όμως; Γιατί αν το λες, πώς γίνεται και εξακολουθείς να ακολουθείς τα κελεύσματα των ίδιων εκείνων παρατάξεων, των ίδιων εκείνων κομμάτων, των ίδιων εκείνων συνδικαλιστικών ηγετών -ή των τάλε-κουάλε επιγόνων τους- και να ξεκινάς σήμερα Πρωτομαγιάτικα να πας να ακούσεις τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» τους και τα βγαλμένα από τη ναφθαλίνη -36 χρόνια είναι αυτά- επαναστατικά τραγούδια τους;

Πώς γίνεται όλα «τριγύρω» να «αλλάζουνε κι όλα τα ίδια» να «μένουν», εκτός από το επίπεδο της ζωής μας, την ασφάλειά μας, τους μισθούς μας, το μέλλον το δικό μας και της χώρας, την διεθνή εικόνα μας;

Με άλλα λόγια: Πώς γίνεται να εξακολουθούμε να ακολουθούμε τους ίδιους ηγέτες και να πηγαίνουμε σήμερα στις πορείες κλπ. του διοργανώνουν, ενώ πλέον όλοι τους έχουν ξεμπροστιαστεί και κανείς μας δεν είναι που να μην ξέρει ποιοι είναι και τι ρόλο βαράνε;

Είναι δυνατόν οι θύτες αυτής της εθνικής εκατόμβης να παριστάνουν συγχρόνως και τους ηγέτες των θυμάτων κι εμείς να τους ακούμε και να τους κοιτάμε;
Μήπως η καλύτερη απάντησή μας είναι να μην πηγαίνει ψυχή πλέον
στις πορείες -καλύτερα στις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής- που διοργανώνουν;

Ή μήπως κι εμείς -η γενιά του Πολυτεχνείου εννοώ- γίναμε τόσο συντηρητικοί, που δεν τολμάμε ούτε να ομολογήσουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μου ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος», ούτε να
politismos politis

Εκκλήσεις για αγώνα από τους ηγέτες της Αριστεράς

 

Τι είπαν Αλ. Παπαρήγα και Φ. Κουβέλης

«Ανατροπή των συσχετισμών από τα κάτω, συμπαράταξη με το ΚΚΕ, λαϊκή οργάνωση και πρωτοβουλία, αυτός είναι ο δρόμος που έχει φως». Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε στον ελληνικό λαό η γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια της σημερινής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ για την Εργατική Πρωτομαγιά.

Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης δήλωνε: «Το μήνυμα του φετινού εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς είναι αγώνας για τα δικαιώματα των εργαζομένων, αγώνας για τα δικαιώματα της κοινωνίας. Η κοινωνία πρέπει όρθια, εξοπλισμένη με τα δικαιώματά της, να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. Σε αυτό τον αγώνα κανένας δεν πρέπει να λείπει».

Ο Προέδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας δήλωσε: « Ένας χρόνος μνημονίου και έχουν ξεριζωθεί σχεδόν όλες οι εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις των τελευταίων δεκαετιών.Είναι φανερό ότι όσο περισσότερο μένουμε στο μνημόνιο και όσο περισσότερο παραμένει η κυβέρνηση της καταστροφής, η κυβέρνηση Παπανδρέου, τόσο χειρότερα θα είναι τα πράγματα. Ας μην ζήσουμε άλλη μνημονιακή Πρωτομαγιά. Ο μόνος δρόμος για τους εργαζόμενους είναι να ξεπεράσουν και τις χωριστικές συγκεντρώσεις αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που δεν εμπνέουν και να ακολουθήσουν το δρόμο που έδειξαν οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Κερατέας, το δρόμο της ενότητας, της αποφασιστικότητας, της μη υποχωρητικότητας. Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει το γρηγορότερο δυνατό για να υπάρξει ελπίδα και προοπτική γι αυτόν τον τόπο».

newsdeast.gr

Ευ. Βενιζέλος: «Μείωση φόρων για ανάπτυξη-έσοδα»

- Η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους, σε συνδυασμό με την αμηχανία της κυβέρνησης, φαίνεται να επιβαρύνει το ήδη πολύ βαρύ οικονομικό και κοινωνικό κλίμα. Τι μπορείκατά τη γνώμη σας να γίνει;
«Πρέπει επειγόντως να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος φημών και συζητήσεων που ανεβάζουν τα επιτόκια και τα ασφάλιστρα κινδύνου, μειώνουν συνεχώς την αξία των ελληνικών ομολόγων, οδηγούν σε αναπαραγωγή των ίδιων φημών και συζητήσεων, κ.ο.κ. Οι δηλώσεις της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ δεν αρκούν γιατί οι αγορές προωθούν τη δική τους ατζέντα. Πρέπει συνεπώς να δημιουργηθεί ένας πειστικός “θώρακας” που θα προστατεύει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και το ευρώ και την αξιοπιστία της ΕΕ. Δύο είναι κατά τη γνώμη μου τα βασικά στοιχεία αυτού του “θώρακα”:

πρώτον, η επίσημη και απόλυτη διαβεβαίωση, από την ΕΕ την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ότι η Ελλάδα θα καλύψει τις δανειακές της ανάγκες το 2012 και για όσο χρόνο απαιτηθεί με τον καλύτερο για αυτήν τρόπο, με τον τρόπο που θα της δίνει τη συντομότερη προοπτική επανόδου στην αγορά. Δεύτερον, η διαβεβαίωση της ΕΚΤ ότι τίποτε δεν πρόκειται να θίξει τη σταθερότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, που είναι τμήμα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Αυτά τα δύο κρίσιμα στοιχεία είναι ούτως ή άλλως διασφαλισμένα και άρα η καθαρή και επίσημη επιβεβαίωσή τους με την παροχή- κατά κάποιον τρόπο- μιας διεθνούς θεσμικής εγγύησης μπορεί να σπάσει τον φαύλο κύκλο. Σε συνδυασμό όμως πάντα με τη σταθερή στάση της Ελλάδας ως προς την ανάγκη πιστής εφαρμογής μιας πολιτικής που αποκαθιστά την αξιοπιστία και την προοπτική της χώρας».

- Είδαμε ακόμη και τον πρώην πρωθυπουργό κ. Κ. Σημίτη να θέτει δημοσίως το ζήτημα της άμεσης αναδιάρθρωσης. «Δεν θα υποπέσω στο σφάλμα να συμμετάσχω στην αναπαραγωγή της συζήτησης. Αυτή η συζήτηση πρέπει να σταματήσει τουλάχιστον στο πεδίο που εμείς ελέγχουμε και αυτός είναι ο δημόσιος λόγος στη χώρα μας».

- Αρκεί όμως να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της διαχειρισιμότητας του δημοσίου χρέους για να αλλάξει η κατάσταση στη χώρα; «Οχι βέβαια, αν όμως σπάσει ο φαύλος κύκλος και σταματήσει ή έστω περιοριστεί η σπέκουλα μπορεί να αρχίσει να αλλάζει όλο το κλίμα. Η ψυχολογία στην οικονομία δεν είναι αέρας, αλλά πραγματικό μέγεθος που επηρεάζει τις επενδυτικές, καταναλωτικές και καταθετικές συμπεριφορές. Η μηχανή της πραγματικής οικονομίας μπορεί έτσι να κινηθεί με άλλους ρυθμούς. Απαιτείται βεβαίως πάντα η ισχυρή βοήθεια του κράτους. Διατύπωσα στο Υπουργικό Συμβούλιο τη θέση πως πρέπει η φιλοαναπτυξιακή και φιλοεπενδυτική πολιτική να προβληθεί με κινήσεις που είναι απλές και εύ κολες, όπως η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και η διευκόλυνση της οικοδομικής δραστηριότητας, από την οποία εξαρτάται πλήθος επαγγελμάτων, με κατάλληλη μεταχείριση “εργαλείων”, όπως οι αντικειμενικές αξίες ή το “πόθεν έσχες” των απλών πολιτών για την απόκτηση πρώτης και δευτερεύουσας κατοικίας. Το υπουργείο Οικονομικών ξέρει ότι τέτοιες ρυθμίσεις θα έχουν και εισπρακτικό αποτέλεσμα».

- Στο Υπουργικό Συμβούλιο, παρουσιάσατε μια οικονομική «πλατφόρμα». Περιελάμβανε αυτά που περιγράφετε;
«Στις συζητήσεις μου με τον πρωθυπουργό στο Υπουργικό Συμβούλιο παρουσιάζω πάντα διάφορες προτάσεις, όπως έχω υποχρέωση. Χαίρομαι γιατί ήδη υιοθετήθηκε η πρότασή μου για χρηματοοικονομική- κατά βάσηαξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου με στόχο την επαναγορά χρέους έτσι ώστε να προσεγγίσουμε τα 50 δισ. Ολοι καταλαβαίνουμε ότι μέχρι το 2015 είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί ο στόχος αυτός μέσα από άμεσες επενδύσεις. Μπορεί όμως να προσεγγίσουμε τον στόχο αυτό μέσα από διάφορα χρηματοοικονομικά σχήματα που θα αξιοποιούν τα χαρτοφυλάκια της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, με την υποστήριξη φυσικά της ΕΚΤ και του τραπεζικού συστήματος».

- Υπάρχουν τα χρονικά περιθώρια; Η κυβέρνηση έχει ήδη δρομολογήσει τις προτεραιότητές της, που είναι να αντλήσει 26 δισ. ευρώ από την οικονομία τα επόμενα χρόνια για να καλυφθούν ανάγκες του κράτους. Είναι εφικτά αυτά που προτείνετε;
«Πρέπει και μπορεί να καταστούν εφικτά αν γίνουν συντονισμένα όλες οι κινήσεις τις οποίες αναφέραμε. Αυτό δεν αφορά όμως μόνον την κυβέρνηση και το κράτος, με την έννοια του πολιτικού και διοικητικού συστήματος. Για παράδειγμα, η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου δεν είναι πρακτικά εφικτή χωρίς τη σύμπραξη της δικαστικής εξουσίας, με την οποία πρέπει να επιτευχθεί μια προγραμματική συμφωνία με απόλυτο σεβασμό στη δικαστική ανεξαρτησία, στο Σύνταγμα και στις αρχές του κράτους δικαίου. Είναι επίσης προφανές ότιόλα όσα προαναφέρθηκαν προϋποθέτουν την ενεργό και συντονισμένη συμμετοχή των τραπεζών που τις στηρίζουμε με διάφορους τρόπους, κυρίως με εγγυήσεις πολύ μεγάλου ύψους, για να στηρίξουν αυτές την πραγματική οικονομία. Χρειάζεται εθνική επιστράτευση».

- Στηρίζετε και στηρίξατε σε δύσκολες στιγμές τις αποφάσεις του κ. Γ. Παπανδρέου. Ορισμένοι πιστεύουν ότι το κάνετε με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα. Τι απαντάτε; «Στήριξα και στηρίζω μια εθνική προσπάθεια έχοντας πλήρη συνείδηση της κατάστασης και άρα των δυσκολιών. Κανείς δεν δικαιούται να σχεδιάζει, υπό τις παρούσες συνθήκες, το προσωπικό πολιτικό του μέλλον. Αυτό θα ήταν αφελές γιατί δεν ξέρουμε καν ποιο θα είναι το πολιτικό πλαίσιο αναφοράς στο μέλλον. Εχουμε όμως όλοι υποχρέωση να υπερασπιστούμε το επίπεδο προόδου της χώρας, να υπερασπιστούμε δηλαδή το παρόν μας».

«Πολιτική συμφωνία με τους πιστωτές το μνημόνιο»

- Οπως έχει διαμορφωθεί η οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα, πιστεύετε ότι το μνημόνιο έχει πλέον ρεαλιστικούς στόχους ή χρειάζεται ίσως κάποια επαναδιαπραγμάτευση δεσμεύσεων;
«Το μνημόνιο είναι η πολιτική συμφωνία που συνδέει την Ελλάδα με τους εταίρους και πιστωτές της γύρω από δύο δίδυμους και αυτονόητους στόχους: να καταστεί η εθνική οικονομία ανταγωνιστική και το ελληνικό δημοσιονομικό σύστημα βιώσιμο. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο όλα τελούν υπό μια διαρκή αξιολόγηση και προσαρμογή. Το ζήτημα είναι να είμαστε σοβαροί, συνεπείς και αξιόπιστοι σε αυτό που κάνουμε· που δεν το κάνουμε επειδή έχουμε αναλάβει μια υποχρέωση λόγω του μνημονίου, αλλά γιατί αυτό επιβάλλουν σε τελευταία ανάλυση το πατριωτικό μας καθήκον, η αγάπη μας για τη χώρα και η αγωνία μας για τα παιδιά μας».
ΤΟ ΒΗΜΑ online

«Συστήνω στη ΝΔ να μην ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη»

 

Δεν υπάρχει λόγος για εκλογές πιστεύει ο Φίλιππος Σαχινίδης

Σκληρή λιτότητα για πολλά χρόνια θα έφερνε η αναδιάρθρωση του χρέους, σύμφωνα με τον υφυπουργό Οικονομικών Φίλιππο Σαχινίδη.

Αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο εξίσωσης της φορολογίας πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, απορρίπτει νέα αύξηση συντελεστών ΦΠΑ και προαναγγέλλει τη θέσπιση εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων στη χορήγηση επιδομάτων. Θεωρεί επίσης ότι δεν υπάρχει λόγος για εκλογές, αν και προειδοποιεί τη Νέα Δημοκρατία «να μην ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη».

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξή του υφυπουργού Οικονομικών στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»:

Η κυβέρνηση απορρίπτει την αναδιάρθρωση, κάποιοι στο εξωτερικό την έχουν προεξοφλήσει. Στο παρελθόν η κυβέρνηση έχει πέσω έξω σε αρκετές προβλέψεις της. Γιατί να μην συμβεί αυτό και σήμερα;
Το «κούρεμα» του χρέους όπως παρουσιάζεται, από όσους το προτείνουν, φαίνεται ως μια επιλογή που παράγει μόνο οφέλη για τους πολίτες και τη χώρα χωρίς να συνοδεύεται από κάποιο κόστος. Αυτό αποτελεί μια λανθασμένη θέση, που είναι απόρροια της λογικής του «τζαμπατζή». Τι λέει λοιπόν αυτή η λογική; Λέει: «Καλά δανειζόμασταν όλα αυτά τα χρόνια, καλά περάσαμε καταναλώνοντας πάνω από τις δυνάμεις μας, τώρα που ήρθε ο λογαριασμός δεν θέλουμε να πληρώσουμε όλο το ποσό. Μόνοι μας θα αποφασίσουμε πόσο σκόντο θα κάνουμε». Με λίγα λόγια, προτείνουν η χώρα να αποπληρώσει ένα μόνο μέρος από όσα δανείστηκε γιατί δεν έχει δυνάμεις να ξεπληρώσει το χρέος. Εδώ μπαίνει το ερώτημα: γιατί αφήσαμε τη χώρα να έχει κάθε χρόνο από το 1974 μέχρι σήμερα μόνο ελλείμματα; Δεν ξέραμε ότι εκεί οδηγεί ο συνεχής δανεισμός;

Τι θα κάνετε με την εξίσωση φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης; Υπάρχει πιθανότητα ν' αλλάξουν πάλι οι συντελεστές ΦΠΑ;

Γνωρίζουμε τις δυσκολίες που δημιουργεί αυτό το μέτρο. Για αυτό είχαμε πει ότι αν οδηγηθούμε σε αυτή την κατεύθυνση, η όποια απόφαση ληφθεί προϋποθέτει ότι θα δημιουργηθεί μηχανισμός επιστροφής χρημάτων με βάση τα ιδιαίτερα γεωγραφικά χαρακτηριστικά, ώστε να μην πληγούν συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν χαμηλές θερμοκρασίες στο μεγαλύτερο διάστημα του έτους. Σε ό,τι αφορά στους συντελεστές ΦΠΑ, έχουμε δηλώσει ότι δεν θα αυξήσουμε φορολογικούς συντελεστές.

Για να πιάσετε το στόχο των 50 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις πρέπει να πουλήσετε πολλά «ασημικά». Στο κόμμα σας υπάρχουν φωνές που κάνουν λόγο για ξεπούλημα. ΠΑΣΟΚ εναντίον ΠΑΣΟΚ. Ποιο ΠΑΣΟΚ θα κερδίσει;

Δεν είμαι θεωρητικός του σοσιαλισμού αλλά το τελευταίο διάστημα ανέτρεξα σε πολλά θεωρητικά κείμενα του σοσιαλισμού, σύγχρονα και παλαιότερα. Διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει κάποια αναφορά ότι είναι σοσιαλιστικό να παραλαμβάνεις ένα χρέος 320 δισ. και να παραδίδεις στην επόμενη γενιά χρέος 400 δισ. και βάλε. Δεν συμβαδίζει αυτή η αντίληψη με μια βασική προοδευτική αρχή, την αρχή της αλληλεγγύης των γενεών. Δεν είναι ούτε πατριωτικό. Γιατί πολύ απλά, όσο εξαρτάσαι από τα δανεικά των άλλων πόσο ελεύθερος είσαι να αποφασίζεις με γνώμονα το συμφέρον της χώρας; Ούτε είδα κάπου να λέει ότι είναι σοσιαλιστικό να παραλαμβάνεις έλλειμμα 15,4% του ΑΕΠ και να το αφήνεις ανεξέλεγκτο να συνεχίζει να τροφοδοτεί το χρέος και να πνίγει τις προοπτικές ανάπτυξης, να καταστρέφει θέσεις εργασίας και εισοδήματα.

Θεωρείτε τις εκλογές καταστροφή. Ωστόσο, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να νομιμοποιηθεί μια πολιτική...
Το τιμόνι της χώρας το έχει μια ισχυρή κυβέρνηση που αγωνίζεται να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Η προηγούμενη, οδήγησε τη χώρα στη Φαλκονέρα και εγκατέλειψε το καράβι. Δεν υπάρχει λόγος για εκλογές. Οσοι επαναφέρουν αυτό το θέμα καλό θα ήταν να μας πουν ποια είναι η πρότασή τους για τη χώρα. Γνωρίζοντας ότι δεν έχουν καμία σοβαρή πρόταση και ότι τα κινηματογραφικά «σίκουελ» τύπου Ζαππείου 2, 3, 4 προκαλούν βαθιά χασμουρητά στην κοινωνία, τους συστήνω «να μην ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη».
newsdeast.gr

Aναδιάρθρωση: απαγορεύεται η συζήτηση;

Στις αρχές Μαρτίου οι πρωθυπουργοί της ΕΕ συναντήθηκαν και πήραν μία σειρά αποφάσεις που αφορούν την Ευρώπη μετά την ισχύ του σημερινού προσωρινού μηχανισμού σταθεροποίησης (EFSM). Στην απόφασή τους αυτή, οι αρχηγοί των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και ο κ ΓΑ Παπανδρέου έκαναν μία παραδοχή: Αν μία χώρα –μέλος πχ η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να δανειστεί βγαίνοντας στις αγορές το 2012 –θα μας λείψουν καμία 25αριά δισεκατομμύρια ευρώ –ο νέος μόνιμος μηχανισμός θα μπορεί να εγγυηθεί για τα ομόλογα που θα αντικαταστήσουν τα ομόλογα που λήγουν μόνο ως ένα ποσοστό της αξίας τους, θα επιβάλλει δηλαδή ένα «κούρεμα» στην αξία τους.
Ο κ Γ. Α. Παπανδρέου παρουσίασε το σημείο αυτό της διαπραγμάτευσης στο οποίο συμφώνησε, ως επιτυχία της συνόδου κορυφής και αν κρίνουμε τις αντιδράσεις πολλών γερμανών βουλευτών την επόμενη της συμφωνίας, η κατάληξη αυτή ήταν θετική για τα συμφέροντα της χώρας. Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα. Στη συνέχεια η ίδια η απόφαση των αρχηγών των κυβερνήσεων πυροδότησε μια συζήτηση για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Αυτούς που συζητούν επιχειρούν τώρα εκείνοι που πήραν την απόφαση, με πρώτο τον πρωθυπουργό, να τους βγάλουν «τρελούς». Πρώτος «τρελός», ο πρώην πρωθυπουργός κ Κώστας Σημίτης, ο Έλληνας πολιτικός που αντιλαμβάνεται όσο λίγοι τις εξελίξεις στην Ευρώπη.
Τι είπε ο κ Σημίτης; Ότι μία αναδιάρθρωση θα πρέπει να ετοιμαστεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να φέρει τη χώρα πιο κοντά στις αγορές αντί να την απομακρύνει από αυτές. Το “Protagon” είναι σε θέση να γνωρίζει ότι τέτοιες διεργασίες γίνονται από μία μικρή εξουσιοδοτημένη για αυτή τη δουλειά ομάδα, συζητήσεις δε με ξένες τράπεζες που κρατούν ελληνικά ομόλογα έχουν ήδη γίνει και θα συνεχιστούν.

Το σύνολο του ελληνικού Τύπου, με κάποιες εξαιρέσεις, των πολιτικών δυνάμεων, με εξαίρεση της αριστερά που ονειρεύεται να μην πληρώσει και φυσικά των τραπεζών κάνουν ότι δεν γνωρίζουν την απόφαση του Μαρτίου. Πιο ενδιαφέρουσα είναι η αντίδραση κάποιων επιχειρηματιών: Αυτοί αισθάνονται ότι όπου να’ναι θα χάσουν τις επιχειρήσεις τους. Και γιατί όχι αφού δεν θέλουν να βγάλουν χρήματα από την τσέπη τους, όσοι έχουν γιατί δεν έχουν όλοι για να αυξήσουν το μετοχικό τους κεφάλαιο. Ακόμα και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, απόλυτοι κυρίαρχοι στους κλάδους τους, δεν είναι σε θέση πια να δανειστούν αλλά έχουν κατηγορηματικά αποκλείσει να βάλουν από τα «δικά τους» χρήματα. Ταυτόχρονα όμως δεν θέλουν να πουλήσουν τμήματα των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών τους. Σε αυτό τον «φαύλο κύκλο» αντιλαμβάνονται ότι οι μόνες επενδύσεις που μπορούν να έρθουν στη χώρα είναι από το προϊόν ξένης αποταμίευσης. Πολλοί από αυτούς αισθάνονται ότι η εξέλιξη θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση της αξίας των επιχειρήσεών τους, στην ανάγκη να πουλήσουν –αν πουλήσουν-ακόμα φθηνότερα.
Για τους φορολογούμενους της Ευρώπης είναι κοινωνικά άδικο να συνεχίσουν να πληρώνουν αυτούς τους επιχειρηματίες –και εμάς –μέσω του τραπεζικού συστήματος. Τα όρια της αποδοχής της πολιτικής που ξεκίνησε με την προσωρινή στήριξη του μνημονίου έχουν εξαντληθεί.
protagon.gr

Εμείς, αυτοί και τα ελλείμματα

Υπό τη δαμόκλειο σπάθη της τρόικας, τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα, την ίδια στιγμή που το επίπεδο ζωής των ελλήνων πολιτών έχει γυρίσει πέντε χρόνια πίσωΕνα χρόνο μετά την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης η Ελλάδα μοιάζει να βρίσκεται ακόμη στην αρχή του δρόμου μιας μεγάλης προσπάθειας, στην οποία διαρκώς προκύπτουν ανάγκες λήψης νέων μέτρων.

Σ' αυτό το διάστημα αναιρέθηκαν κατακτήσεις δεκαετιών και οι «συνήθεις ύποπτοι» σήκωσαν ξανά το βάρος. Με τη γλώσσα των αριθμών, τα δύο τρίτα της συνολικής προσαρμογής στηρίχθηκαν στις πλάτες των μισθωτών και των συνταξιούχων. Οι εργαζόμενοι είδαν πρώτη φορά να μειώνεται ο μισθός τους.
Στον ιδιωτικό τομέα μέσω της σύναψης ατομικών συμβάσεων ή μερικής απασχόλησης, ενώ πλέον μπορούν να απολύονται με τη μισή ή ακόμη και χωρίς αποζημίωση. Στο Δημόσιο είδαν να ψαλιδίζονται οι βασικοί μισθοί και τα επιδόματα, όπως και να καταργούνται τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και το επίδομα αδείας, παράλληλα με την αύξηση των ωρών εργασίας. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες είδαν να «γράφουν» μικρότερο τζίρο, ενώ ταυτόχρονα κλήθηκαν να καταβάλουν περισσότερους φόρους για το κλείσιμο εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, υπό την απειλή φορολογικών ελέγχων. Οι συνταξιούχοι δεν έμειναν εκτός του χορού των μειώσεων...
Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι οι αριθμοί, απ' όποια πλευρά κι αν τους δει κανείς, δεν «βγαίνουν». Παράδειγμα; Θεσπίστηκαν μέτρα αξίας 38 δισ. ευρώ, που μείωσαν το έλλειμμα μόλις κατά 12 δισ. ευρώ. Και έπονται νέα μέτρα 26 δισ. ευρώ για να περιοριστεί το έλλειμμα κατά... 20 δισ. ευρώ. Η ανεργία εκτοξεύθηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, ο πληθωρισμός καλπάζει, ενώ το κατά κεφαλήν διάθεσιμο εισόδημα βαίνει μειούμενο. Πέραν των αριθμών αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή του μνημονίου είναι η αρνητική ψυχολογία στους πολίτες.
Σε πολιτικό επίπεδο το μνημόνιο προκάλεσε μικρές ανακατατάξεις. Η ψήφιση των μέτρων στη Βουλή προκάλεσε τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία προχώρησε στη δημιουργία νέου κόμματος. Νέο κόμμα ίδρυσαν πρόσφατα και οι Γ. Δημαράς - Β. Οικονόμου, που από την πρώτη στιγμή τάχθηκαν κατά του μνημονίου. Ωστόσο, οι μεγάλες ανακατατάξεις φαίνεται ότι συμβαίνουν σε επίπεδο κοινωνίας, καθώς οι πολίτες αφμισβητούν περισσότερο από κάθε άλλη φορά το πολιτικό σύστημα και δείχνουν να μην εμπιστεύονται ιδιαίτερα τα σημερινά κόμματα ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Και είμαστε μόλις στην αρχή...
Enet.gr

Ως πότε, παλικάρια;

εκείνή τήν ΚΥΡΊΑΚΉ του περυσινού Μαΐου, όταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανακοίνωνε ταµέτρα του Μνηµονίου – περικοπή του 13ου και του 14ου µισθού, όπως και των συντάξεων – όλοι αντιληφθήκαµε ότι η χώρα έµπαινε στο τούνελ. Μόνον που τότε ελπίζαµε ότι έπειτα µερικούς µήνες θα βλέπαµε την έξοδο, έστω και φτωχότεροι.
Σήµερα, αν ξέρουµε κάτι, είναι ότι δεν γνωρίζουµε πότε – και αν – θα δούµε φως. Οι διαψεύσεις κάθε είδους θετικής εκτίµησης ήταν απανωτές µέσα στη χρονιά που πέρασε. Και κανείς στην Ελλάδα δεν πιστεύει πιαότι είναιοι σηµερινές προβλέψεις της κυβέρνησης που θα πιάσουν τόπο.
Προβλέψεις; Γιανα είµαστε ακριβείς, εδώ και λίγο καιρό έχουν σταµατήσει ακόµα και αυτές. Κανείς από το οικονοµικό επιτελείο δεν είναι πλέον διαθέσιµος να κάνει δηλώσειςσχετικά µε το πότε θα απαλλαγεί η χώρα από το Μνηµόνιο. Καιπώς θα µπορούσε ναείναι διαθέσιµος,µε τα spreadsπάνω από τις 1.300µονάδες; Στο τούνελ είνΑί βεβΑίο ότι η κυβέρνηση κάνει κάποιους παρασκηνιακούς χειρισµούς – εξ ου και η προσπάθεια να σταµατήσει η δηµόσια συζήτηση περί εθελοντικής αναδιάρθρωσης. Οσο όµως είναι χρήσιµες οι παρασκηνιακές διαπραγµατεύσεις, άλλο τόσο είναι σηµαντικό να υπάρχει και ένα δηµόσιο σχέδιο – αν είναι δυνατόν, µάλιστα, ένα σχέδιο που να πείθει.

Η κυβέρνηση δείχνει να έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να δώσει λόγους στην κοινωνία να συνεχίσει να στηρίζει – ή ναδείχνει µία σχετική ανοχή – τηνπροσπάθεια που ξεκίνησε µε την υπογραφή του Μνηµονίου. Τι θα σήµαινε κάτι τέτοιο; Απλά, να ξέρει ο πολίτης ότι οι στόχοι είναι αυτοί κι αυτοί και θα υπηρετηθούνµε εκείνα καιµε τα άλλα µέσα – δηλαδή µε εκείνες και τις άλλες θυσίες.
Προς το παρόν, λόγος γίνεται µόνον γιατις θυσίες – χωρίς καµία πρόβλεψηγια το«µετά». Σε ένα τέτοιο κλίµαόµως θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί η κοινωνικήειρήνη –σας έχειτύχει ποτένα ποδοπατηθείτε µέσα σε τούνελ;
ta nea online

«Η Πρωτομαγιά συμβολίζει τον αγώνα για αλλαγή»

 

Το μήνυμα του πρωθυπουργού για την Πρωτομαγιά

Μήνυμα για την Πρωτομαγιά έστειλε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, λέγοντας ότι η μέρα αυτή, συμβολίζει τον αγώνα για αλλαγή, για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την κοινωνική δικαιοσύνη και τελικά, την αναγνώριση της αξίας κάθε ανθρώπου, που εργάζεται και προσφέρει καθημερινά ένα σημαντικό μέρος από τη ζωή του στη συλλογική λειτουργία της κοινωνίας μας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου συμπλήρωσε ότι: «Κάποτε όλα αυτά δεν ήταν αυτονόητα. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια αγώνων, που δόθηκαν με αίμα, ώστε ο σημερινός εργαζόμενος να έχει δικαιώματα, να απολαμβάνει ένα μέρισμα από τον δικό του κόπο, από τη δική του δημιουργικότητα.

Η φετινή επέτειος της Πρωτομαγιάς μας βρίσκει αντιμέτωπους με μια πρωτοφανή κρίση, που απειλεί το ίδιο το δικαίωμα στην εργασία, πλήττει το επίπεδο ζωής κάθε οικογένειας, κάθε πολίτη, ιδιαίτερα εκείνων που δεν έχουν τίποτα έτοιμο και δεδομένο, αλλά αγωνίζονται καθημερινά για να εξασφαλίσουν και για τους ίδιους και για τα παιδιά τους μία καλύτερη ζωή.

Από την κρίση δεν θα βγούμε παρά αντιμετωπίζοντας με τόλμη τις χρόνιες παθογένειες που κατέστησαν τη χώρα μας ευάλωτη την ώρα που ξεσπούσε η διεθνής οικονομική κρίση: την αδιαφάνεια, την ελλιπή εφαρμογή των ίδιων κανόνων για όλους, την ασθενή βάση της οικονομίας, τη σπατάλη, τον παρασιτισμό, τη διασπάθιση του δημοσίου πλούτου.

Οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, δεν απειλούνται από την έλλειψη δικαιωμάτων που στα χαρτιά υπάρχουν, αλλά κυρίως από την έλλειψη εκείνων των κοινωνικών, των κρατικών και των οικονομικών δομών, που θα διασφαλίζουν για όλους τη δυνατότητα της ουσιαστικής άσκησης των δικαιωμάτων αυτών.

Γι’ αυτό και ο αγώνας που δίνουμε σήμερα όλοι μαζί είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν που κάποτε έδωσαν οι εργαζόμενοι για τα δικαιώματά τους. Πρέπει να τα αλλάξουμε όλα στην πατρίδα μας. Τον τρόπο που λειτουργεί το Κράτος, τις δομές της οικονομίας μας, το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας μας, το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Μόνον έτσι θα εγγυηθούμε στα παιδιά μας μια Ελλάδα καλύτερη και δικαιότερη από τη σημερινή.

Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Τα εύκολα και ωραία λόγια δεν δίνουν λύσεις. Απλώς, ανακυκλώνουν ή μεταφέρουν τα προβλήματα στο μέλλον, και πρακτικά τα καθιστούν βρόγχο για όλους τους πολίτες.

Σήμερα δίνουμε έναν μεγάλο αγώνα για να πάμε μπροστά. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα και την Ελληνική κοινωνία στο μέλλον.

Δουλεύοντας όλοι μαζί, στηρίζοντας τις μεγάλες αλλαγές, που έχει ανάγκη η πατρίδα μας για να σταθεί και πάλι στα πόδια της, θα τα καταφέρουμε και θα χτίσουμε μια πατρίδα, όπου κάθε πολίτης, κάθε εργαζόμενος, όχι μόνον θα έχει κατοχυρωμένα δικαιώματα, αλλά θα μπορεί στην πράξη να δημιουργήσει, να αναπτύξει ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς την προσωπικότητά του, θα έχει όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζεται, ώστε να είναι ανεξάρτητος άνθρωπος και πολίτης, που διαμορφώνει ο ίδιος το μέλλον του με τη δουλειά του, με τη συμμετοχή του.

Ο δικός μας αγώνας σήμερα, είναι αγώνας για να σταθούμε στις δικές μας δυνάμεις και να αλλάξουμε την Ελλάδα.
Είναι αγώνας για την συλλογική και προσωπική μας αξιοπρέπεια.
newsdeast.gr

Η εθνική ακεφιά και η κρίση δημοκρατίας

Οι Γιαπωνέζοι ξέραμε ότι είναι πειθαρχημένοι, ακαταπόνητοι, αγέλαστοι και ότι αποτελούν το χαρακτηριστικό δείγμα της έννοιας «ρουτίνα». Δεν ξέραμε, ότι η έμφυτη συλλογικότητά τους είναι ισχυρότερη από την προστασία της ατομικότητας. Και αυτή η επίγνωση, που έγινε ορατή όταν χτύπησε τη χώρα τους η τριπλή τραγωδία (ο σεισμός, το τσουνάμι και η έκλυση ραδιενέργειας) ήταν το θετικό, αισιόδοξο και αξιοζήλευτο μήνυμα που συνόδευσε τις εικόνες απ΄την καταραμένη χώρα - ήταν το μήνυμα της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού, αυτό που φώτιζε τις μαύρες εικόνες του σπαραγμού και της οδύνης.

Οι επισημάνσεις αυτές είναι επώδυνες επειδή ασυναίσθητα εμπεριέχουν το στοιχείο της σύγκρισης. Η δική μας χώρα - που την αγαπάμε, την πονάμε και καμαρώνουμε γι΄αυτήν - περνά τη δική της τραγωδία. Η ελληνική τραγωδία, ασφαλώς δεν έχει τα στοιχεία της αστάθμητης και ανυπέρβλητης εξωτερικής απειλής, όμως διαχέει μια βαθειά υπαρξιακή αγωνία που αγγίζει τον κάθε πολίτη. Μια συμπαγής εθνική ακεφιά έχει κατακλύσει τη χώρα, καθώς το παρόν είναι άχαρο και το μέλλον αόρατο και σε τούτη τη βαρειά περιρρέουσα ατμόσφαιρα βλέπουμε την κοινωνία να αναπροσαρμόζεται καταφεύγοντας στους κανόνες της ζούγκλας.

Η μέχρις εσχάτων μάχη για την προστασία των «κεκτημένων», η εκκωφαντική έλλειψη αυτογνωσίας, η διαρκής άσκηση σε μια διπλή γλώσσα (από το «που είναι το κράτος;» ως το «δεν θα μου πεί το κράτος εμένα»), η υστεροβουλία και τελικά η βαθειά, ακατάλυτη και ανίατη έλλειψη εμπιστοσύνης - προς την πολιτεία αλλά και τον συμπολίτη - είναι τα εθνικά μας χαρακτηριστικά που αναδύονται σε τούτη τη δύσκολη ώρα.

Στις σπαρακτικές εικόνες που μεταδόθηκαν προ μηνός από την τραυματισμένη Ιαπωνία, είδαμε τον κόσμο να στήνεται σε ουρές εφενός ζυγού για τα απαραίτητα ψώνια του, είδαμε ανθρώπους σε καταυλισμούς να τεμαχίζουν μια ρυζοκροκέτα για να την μοιραστούν τέσσερις, είδαμε τον πληθυσμό ενός πλημμυρισμένου χωριού να περιμένει τις βάρκες της σωτηρίας έχοντας διαμορφώσει τόσες ομάδες όσες και οι βάρκες, είδαμε τους πελάτες ενός σούπερ-μάρκετ να ξαναβάζουν τα ψώνια τους στα ράφια επειδή υπήρχε διακοπή ρεύματος και δεν λειτουργούσαν τα ταμεία, είδαμε τέλος σε ένα άδειο μπακάλικο τρείς πελάτες να παίρνουν από ένα μπουκάλι νερό (μολονότι υπήρχε μια ντουζίνα) γιατί αυτό συνέστησε ο ιδιοκτήτης, ο οποίος εξάλλου κράτησε τις ίδιες τιμές...
Με άλλα λόγια είδαμε ένα λαό που συμπεριφέρεται με αξιοπρέπεια, που δεν έχει λόγο να μην εμπιστεύεται τον διπλανό του και που σέβεται τους κανόνες της συλλογικότητας, γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος μιας ευρύτερης οντότητας. Φυσικά και μπορούμε να προβλέψουμε, σχεδόν βλέπουμε ζωντανές τις εικόνες του πλιάτσικου, της κλωτσοπατινάδας και του λυντσαρίσματος που θα εκτυλίσσονταν σε αντίστοιχες συνθήκες στη χώρα μας - γιατί ήδη βλέπουμε τα δείγματά τους να εκδηλώνονται σε ηπιότερες δυσκολίες.

Η χώρα μας σήμερα βιώνει μια κρίση δημοκρατίας, που είναι απότοκος της οικονομικής κρίσης. Από τη μια πλευρά στέκουν οι πολίτες, που ενεργούν με νευρικότητα, προτάσσουν το ατομικό συμφέρον και είναι δεξιοτέχνες στη χρήση μιας διπλής γλώσσας. Από την άλλη είναι η πολιτεία, που δεν έχει δώσει δείγματα δικαιοσύνης στη διαχείριση της κρίσης - όλοι οι πολίτες δεν είμαστε ίσοι, κάποιοι βρίσκονται αενάως σε μια καλύτερη θέση και δεν θίγονται, όσες κρίσεις και αν ξεσπάσουν στη χώρα. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι το φρέσκο αίμα που ρουφά διαχρονικά ο βρυκόλακας του ελληνικού δημοσίου, είναι η κοινωνική ομάδα που τροφοδοτεί συστηματικά τον εθνικό προϋπολογισμό, η «ελαστική» παράμετρος σε ένα πρόγραμμα λιτότητας. Όλοι οι άλλοι είναι στο απυρόβλητο, διαχρονικά και με μικρές εξαιρέσεις. Τι κι αν φωτογραφήθηκαν οι πισίνες, τι κι αν κατεγράφησαν τα σκάφη, τι κι αν διαπιστώθηκε ότι πολλοί κρατούσαν διπλά βιβλία - είδαμε, ακούσαμε, πληροφορηθήκαμε ότι επεβλήθησαν κυρώσεις, ότι κάποιοι κλήθηκαν να πληρώσουν, ότι αποκαταστάθηκε μια ανωμαλία;
Αφού λοιπόν η πολιτεία αντιμετωπίζει με «δύο ταχύτητες» τους πολίτες και οι πολίτες με τη σειρά τους δεν υπολήπτονται την πολιτεία. Η καταπάτηση, η ματαίωση και η παραβίαση του «περί δικαίου» αισθήματος της κοινωνίας, οι αλλεπάλληλες στρεψοδικίες της πολιτείας και η διαρκής διολίσθησή της προς την αναθεώρηση «παγίων» αρχών, έχουν τραυματίσει βαθειά τη συνείδηση του πολίτη και έχουν τροφοδοτήσει την ατομικότητά του.

Ο Βαν Ρομπάυ είπε τις προάλλες στην Αθήνα, πως τα προγράμματα λιτότητας έχουν αποτελέσματα όταν οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι αντιμετωπίζονται «δίκαια». Ο γάλλος σοσιαλιστής βουλευτής Ζ.Κ.Καμπαντελί παρατήρησε επίσης πως «χωρίς εμπιστοσύνη δεν υπάρχει ανάπτυξη». Η διάγνωση με άλλα λόγια έχει γίνει - θα ακολουθήσει η θεραπεία, ή θα οδηγηθούμε κατευθείαν στη νεκροψία;
protagon.gr

Τα καυτά μέτωπα του Γιώργου Παπανδρέου

Διχασμένος ανάμεσα στα κυβερνητικά συ­ντρίμμια και την κουρελιασμένη διεθνή εικόνα της χώρας βρίσκεται ο Γιώργος Πα­πανδρέου, που βλέπει από τη μια την κυβέρνησή του να σπαράσσεται χωρίς να μπορεί κανείς να εντοπίσει φάρμακο… καταλλαγής και από την άλλη τους διεθνείς κερδοσκόπους να πιέζουν για αναδιάρθρωση του χρέους εδώ και τώρα, ερήμην της βούλησης της χώρας μας αλλά και των Ευρω­παίων εταίρων. Το εντυπωσιακό είναι πως, τη στιγ­μή που η κυβέρνηση συνομιλεί μυστικά και προ­ετοιμάζει το έδαφος μιας οργανωμένης αναδιάρ­θρωσης, η πίεση για χρεοκοπία είναι τα τελευταία (πολλά ) 24ωρα αφόρητη.
Έτσι ο πρωθυπουργός με μηνύματα και τηλε­φωνικές επαφές με συνεργάτες του δεν έκρυψε τη διάθεσή του για μια νέα «εξόρμηση» στο εξω­τερικό προκειμένου να χαλαρώσει τη θηλιά γύρω από την Ελλάδα μέσα από συνεντεύξεις σε διε­θνή δίκτυα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου θα επιχειρήσει να πεί­σει ότι η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο προκειμένου να προχωρήσει το διαρθρωτικό της πρόγραμμα και θα διαφημίσει τον περίφημο οδικό χάρτη του με την πρόβλεψη των 50 δισ. ευρώ από αξιοποίη­ση της δημόσιας περιουσίας και αποκρατικοποιή­σεις, που θα χρησιμοποιηθούν για τη μείωση του δημόσιου χρέους.
Στην κυβέρνηση γνωρίζουν ότι γύρω από το θέ­μα της αναδιάρθρωσης συγκρούονται ιδιαίτερα έντονα δύο τάσεις εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με επικεφαλής τους χριστιανοδημοκράτες της Γερ­μανίας και τους Αληθινούς Φινλανδούς, που πιέ­ζουν προς τη χρεοκοπία της χώρας, ενώ η Ευρωπα­ϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όπως επισημαίνουν συνεργάτες του πρωθυπουρ­γού, στηρίζουν την προσπάθεια της ελληνικής κυ­βέρνησης για εξυγίανση της οικονομίας.
Ασυντόνιστη κυβέρνηση
Ο πρωθυπουργός επιθυμεί να βγει προς τα έξω προκειμένου να απαντήσει στις ζοφερές εκτιμή­σεις για την ελληνική οικονομία που διατυπώνουν διεθνείς αναλυτές και να ανορθώσει τη διεθνή εικόνα της χώρας.
Και ενώ σχεδι­άζει την περιοδεία, που αναγκαστικά θα γίνει μετά τις 15 Μαΐου, οπότε έχει προγραμ­ματιστεί η ψήφιση από τη Βουλή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμμα­τος, έχει να λύσει ένα κορυφαίο θέμα, που πια απειλεί τη δημόσια εικόνα του: τον συντονισμό της κυβέρνησης.
Η προχτεσινή αποστροφή του Γιώργου Καρατζαφέρη ότι βάζει στοίχημα αν παραπάνω από δύο υπουργοί μιλάνε μεταξύ τους, μπορεί να έχει στοι­χεία υπερβολής, αλλά αποτυπώνει με γλαφυρότη­τα μια κατάσταση και αμαυρώνει έτι περαιτέρω την κυβερνητική εικόνα. Το σημαντικότερο είναι ότι τα βέλη της κριτικής δεν τα δέχονται πια οι υπουργοί που διαχωρίζουν τη θέση τους από κυβερνητικές επιδιώξεις, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Ματαίως οι συνεργάτες του επιχειρούν να δια­σκεδάσουν τις εντυπώσεις διαρρέοντας ότι η πολι­τική κατάσταση στη χώρα είναι ιδιαίτερη και συνε­πώς οι εντάσεις και οι διαφοροποιήσεις είναι στο πρόγραμμα. Κάθε διαφοροποίηση αποκτά διαστά­σεις κυβερνητικού «εμφυλίου» και όλες πια κατα­λήγουν στην αδυναμία συντονισμού της κυβέρνη­σης από τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου. Το βασι­κότερο όλων είναι ότι και σ’ αυτήν την κυβέρνηση ο κάθετος διαχωρισμός μεταξύ «αριστερόστρο­φων» και «εκσυγχρονιστών - φιλελεύθερων» είναι αυτός που δημιουργεί τα μεγαλύτερα ζητήματα. Η φράση του Γιώργου Παπανδρέου στην τελευταία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας «θα συνεχίσω μ’ αυτούς που θέλουν» εκλήφθηκε από πολλούς ως διάθεσή του για ξεκαθάρισμα λογαρι­ασμών και αποπομπή των μονίμως διαφωνούντων με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Πολλοί όμως είναι αυτοί που εκτιμούν ότι η «ατάκα» αυτή ειπώθηκε χωρίς να την εννοεί ακρι­βώς ο πρωθυπουργός, αφού, αν πραγματοποιή­σει την «απειλή» του, ο διχασμός θα είναι μεγά­λος και η πτώση της κυβέρνησης κάτι παραπάνω από αναμενόμενη. Κάποιοι επισημαίνουν ότι η «απειλή» αφορούσε κυρίως βουλευτές και στελέ­χη που μονίμως διαφοροποιούνται από την επίση­μη γραμμή και υπέκρυπτε διάθεση σύγκρουσης και άμεση προσφυγή σε εκλογές αν υπάρξουν έντονα στοιχεία διαφοροποίησης…
Οι εκσυγχρονιστές, που μετά την εκλογική σφα­γή τους το 2004 είχαν σχεδόν διαλυθεί, επιχειρούν αναγέννηση αυτήν την περίοδο. Και παρά το γεγο­νός ότι δεν υπάρχει ηγετική προσωπικότητα που θα αναλάβει την οργανωτική τους συγκρότηση, πιέζουν για μεγαλύτερη συμμετοχή στη νομή της ΠΑΣΟΚικής εξουσίας. Μάλιστα, σ’ αυτή τη φάση που επικρίνουν την κυβέρνηση για ατολμία επι­χειρούν να μπουν δυναμικά στην κυβέρνηση, με βασικότερο αίτημα – που διαμορφώνεται κυρί­ως μέσα από δημοσιεύματα και πολιτικές ανα­λύσεις «σημιτοφυλάκων» που δημιουργούν πο­λιτικές εντυπώσεις – να αποπεμφθούν από την κυβέρνηση στελέχη που εκφράζουν το παραδο­σιακό (παλιό κατά πολλούς) ΠΑΣΟΚ και να μπουν βουλευτές με εκσυγχρονιστική λογική, που μπο­ρούν να τρέξουν πιο γρήγορα μεταρρυθμίσεις και αποκρατικοποιήσεις.
Η κατάσταση εντός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ είναι τόσο περίπλοκη και ρευστή, ώστε κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχτεί η συζήτηση για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και αν τελικά θα τεθεί θέμα κομματικής πειθαρ­χίας, αν και είναι προφανές ότι σε ενδεχόμενο «μαζικής» ή έστω και «μερικής» απειθαρχίας βουλευτών ο πρωθυπουργός θα προσφύγει σε εκλογές.
Πολλοί λοιπόν είναι αυτοί που βλέπουν ότι η κατάσταση είναι τόσο εύφλεκτη, ώστε δεν θα αποφύγουμε τις κάλπες και μάλιστα μέσα στο καλοκαίρι, θεωρώντας ότι μια καλή έκβαση της Συνόδου Κορυφής στις 23 και 24 Ιουνίου μπο­ρεί να δώσει στον πρωθυπουργό το «πάτημα» για εκλογές με συγκεκριμένη (και πολύ σκληρή) ατζέντα προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Η συγκεχυμένη κατάσταση εντός τη Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι εντελώς αντίθετες πολιτικές προσεγγίσεις των μελών της προβάλλουν ανά­γλυφα από τον πόλεμο δηλώσεων δύο βουλευ­τών. Ο Αλέξανδρος Αθανασιάδης, ανθυποψήφιος του Γιώργου Παπακωνσταντίνου το 2007 στην Κοζάνη και νυν βουλευτής του νομού, δήλωσε προχτές ότι είναι αντίθετος στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, για να εισπράξει χτες απά­ντηση από τον συνάδελφό του Έκτορα Νασιώκα ότι η στάση του είναι λαϊκίστικη.
Έτσι κι αλλιώς το θέμα της ΔΕΗ καίει, είναι νωπή η νέα αντίδραση της αρμόδιας υπουργού Τίνας Μπιρμπίλη, που με πολύ προσεκτικό τρό­πο βάζει και θέμα νομιμότητας σε μια άκαιρη ιδιωτικοποίηση, με δεδομένη την αναντίστοιχη με την πραγματική της αξία, σημερινή τιμή της μετοχής.
Και επειδή πολλές συζητήσεις γίνονται για το νομικό πλαίσιο αλλά και τον τρόπο των απο­κρατικοποιήσεων, πολιτικοί παρατηρητές στά­θηκαν ιδιαίτερα στις προτάσεις που διατύπωσε τη Μεγάλη Εβδομάδα ο συνήθως προσεκτικός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος ζήτησε να συ­γκροτηθεί μια ανεξάρτητη Επιτροπή Διαφάνειας που θα ελέγχει τις διαδικασίες και οι αποφάσεις να έχουν τις υπογραφές όλων των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου και όχι των αρμόδιων υπουργών, ώστε πολιτικά να είναι υπεύθυνη και υπόλογη στον ελληνικό λαό σύσσωμη η ελληνι­κή κυβέρνηση.
Συνεδριάστε γιατί χανόμαστε…
Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει γνωστό αν θα συ­νεδριάσει αύριο Παρασκευή το Υπουργικό Συμβούλιο, παρ’ ότι μοιάζει χλομό λόγω και του εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Ο πρωθυπουργός πάντως θα δει όλους τους υπουργούς μαζί με τον υπουργό Οικονομικών, ώστε να εξεταστεί η συμμετοχή τους στο Με­σοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Ταυτόχρονα θα ανα­λυθεί η πορεία του προϋπολογισμού του κάθε υπουργείου, ο αναπροσανατολισμός κονδυλί­ων, ο εκσυγχρονισμός των κωδικών και η αλ­λαγή νοοτροπίας και διοίκησης, ώστε να υπάρ­ξει αποτελεσματική περικοπή δαπανών. Συνεργάτες του πρωθυπουργού επισημαίνουν ότι, παρ’ ότι ο Γ. Παπανδρέου από την πρώτη στιγμή έδωσε εντολή οι υπουργοί να αλλάξουν πλήρως τους προϋπολογισμούς των υπουργεί­ων που προΐστανται και να αποκόψουν χρόνιες παθογένειες και σπατάλες που εμφιλοχώρη­σαν στο παρελθόν χωρίς να πειραχτούν έκτο­τε, «οι υπουργοί συνεχίζουν να υπογράφουν ό,τι τους φέρνουν οι υπηρεσιακοί παράγοντες χωρίς να εξετάζουν τους κωδικούς, από τη δύναμη της αδράνειας», όπως επισημαίνει συνεργάτης του πρωθυπουργού. Ήδη τις προ­ηγούμενες μέρες πραγματοποιήθηκαν προ-ετοιμαστικές συσκέψεις σε συνεργασία με πολλούς υπουργούς από τη γενική γραμματέα του πρωθυπουργού Ρεγγίνα Βάρτζελη και τον σύμβουλό του Κώστα Θέο. Χτες εξάλλου κωδικοποιήθηκε η δράση 4 υπουργών για τη φοροδιαφυγή, το παραεμπόριο και το λαθρεμπόριο καυσίμων. Στη σύσκε­ψη που συμμετείχαν οι υπουργοί Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Περιφερειακής Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Προστασί­ας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής και Δικαι­οσύνης Χάρης Καστανίδης, αποφασίστηκαν τα μέτρα, αλλά οι ανακοινώσεις θα γίνουν με πανηγυρικό τρόπο τη Δευτέρα προκειμένου να μην… πνιγούν επικοινωνιακά από τη μεταπασχαλινή ραστώνη και τις εκδηλώσεις της Εργα­τικής Πρωτομαγιάς.
«Καθαρή» κυβέρνηση…
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν φαίνεται πάντως να έχει πειστεί για την επιτυχία του εγχειρήματος μιας «καθαρής» κυβέρνησης με στελέχη και εξωκοινοβουλευτικούς που θα είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν με τον πυρήνα της ιδεολογίας και της παράδο­σης του ΠΑΣΟΚ, αφού η πολυτασική κυβέρνησή του μπορεί να έχει αντιπαραθέσεις και διαφωνίες που προκαλούν προβλήματα, ωστό­σο εκφράζει δυνάμεις πιστές σ’ αυτόν, αλλά και με απήχηση σε λαϊκά κοινωνικά στρώματα.
Παρά τα όσα λέγονται και προβάλλονται προς τα έξω, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν «σοκάρεται» ούτε προβληματίζεται από τις από­ψεις Μπιρμπίλη.
Κι αυτό γιατί, όπως λένε πολιτικοί φίλοι της υπουργού, η ίδια από την αποδοχή της υπουργοποίησής της ξεκαθάρισε στον Γ. Παπανδρέου ότι αναλαμβάνει το πόστο μόνο στη λογική προστα­σίας και προώθησης φιλοπεριβαλλοντικών πολιτικών και ότι δεν προτίθεται να κάνει καριέρα πολιτικού, ώστε να έχει αγωνία για την ανέλιξή της.
Στο πλαίσιο αυτό ο Γιώργος Πεταλωτής χτες το πρωί επιχείρη­σε να ακροβατήσει μεταξύ της υπουργού Περιβάλλοντος και του υπουργού Οικονομικών, επισημαίνοντας ότι στο θέμα των αυθαι­ρέτων δεν παίζει ρόλο η άποψη του ενός ή του άλλου υπουργού, αλλά η κυβερνητική απόφαση. Πάντως η κατεύθυνση που έχει δώ­σει ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι να μπει μια κόκκινη γραμμή στο θέμα, αφού γίνει εξαντλητικός διάλογος με τους σχετικούς δικα­στικούς και κοινωνικούς φορείς. Αναμένεται δε να υπάρξει μαζί με την ανακοίνωση οποιασδήποτε ρύθμισης τακτοποίησης για τα αυ­θαίρετα η στήριξη του ταμείου των περιφερειών από τα έσοδα που θα προκύψουν. Κι αυτό προκειμένου να κατεδαφιστούν αυθαίρετα σε δασικές και αρχαιολογικές περιοχές και στους αιγιαλούς της χώ­ρας, ώστε να υπάρχει ένα κοινωνικό και περιβαλλοντικό αντίβαρο.
to pontiki

Οι αντικαθεστωτικοί απορρίπτουν την πρόταση του Καντάφι

Οι Λίβυοι εξεγερμένοι απέρριψαν σήμερα Σάββατο την προσφορά του συνταγματάρχη Μουάμαρ Καντάφι για εκεχειρία και διαπραγματεύσεις, εφόσον το ΝΑΤΟ σταματήσει τις επιθέσεις του, λέγοντας ότι ο καιρός του συμβιβασμού έχει παρέλθει.

«Το καθεστώς του Καντάφι έχει απωλέσει όλη την αξιοπιστία του», αναφέρει ο Άμπντελ Χαφίζ Γόγκα, ο εκπρόσωπος του μεταβατικού εθνικού συμβουλίου, σε ανακοίνωση που εξέδωσε.

Στην ανακοίνωση επισημαίνεται ότι ο Καντάφι έχει κατ' επανάληψη προσφερθεί να κηρύξει εκεχειρία αλλά κατόπιν συνεχίζει να παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. «Ο καιρός του συμβιβασμού έχει παρέλθει. Ο λαός της Λιβύης δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί ούτε να δεχτεί μια Λιβύη όπου ο καθεστώς του Καντάφι θα παίζει κάποιο ρόλο», προστίθεται στο κείμενο.

Σε διάγγελμά του που μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση το πρωί ο Καντάφι πρότεινε να γίνει εκεχειρία και να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις, χωρίς ωστόσο να δεσμευτεί ότι θα εγκαταλείψει την εξουσία, όπως ζητούν οι εξεγερμένοι και η Δύση.

Ο εκπρόσωπος του στρατού των εξεγερμένων, συνταγματάρχη Άχμεντ Μπάνι, υποστήριξε επίσης ότι ο Καντάφι «παίζει βρόμικα παιχνίδια». «Δεν μιλάει έντιμα. Δεν τον πιστεύουμε και δεν τον εμπιστευόμαστε», τόνισε ο Μπάνι.
proto thema online

«Η φιλική αναδιάρθρωση είναι μονόδρομος»

«Επειδή τα μέτρα σταθεροποίησης της οικονομίας είναι δύσκολο να επιβληθούν πολιτικά. Παρακολούθησα με θαυμασμό τις αντιδράσεις που προκάλεσαν στον πληθυσμό οι περικοπές του προηγούμενου χρόνουστον δημόσιο τομέα έφθασαν το 30% των μισθών και εισοδημάτων. Παρ΄ όλα αυτά οι απεργίες έμειναν σε χαμηλά επίπεδα. Ο κόσμος αποδέχθηκε προφανώς τα μέτρα...».

-... Οχι όμως χωρίς ημερομηνία λήξης. Η δυσφορία φουντώνει τώρα από μέρα σε μέρα.
«Το κρίσιμο ερώτημα είναι ακριβώς αν αυτή η αποδοχή μπορεί να συνεχιστεί για πέντε, έξι ή επτά χρόνια, ιδίως όταν δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Οταν τα μέτρα σταθεροποίησης πνίγουν κάθε προοπτική ανάπτυξης. Αυτός ήταν και ο λόγος που τάχθηκα υπέρ της αναδιάρθρωσης, παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αντιδρά μανιωδώς εναντίον της, με τρόπο μάλιστα που προκαλεί πανικό. Για μένα η αναδιάρθρωση αποτελεί μονόδρομο- και για να αισθανθεί η Ελλάδα κάποια ανακούφιση, αλλά και για να συμβάλουν και οι πιστωτές στη λύση του ελληνικού προβλήματος».

- Σε τι αποδίδετε την αντίδραση της ΕΚΤ;
«Εχει σίγουρα αρκετούς λόγους γι΄ αυτό. Ενας από αυτούς, ο πιο βασικός, είναι ο φόβος της για εξάπλωση του φαινομένου και σε άλλες χώρες. Ο φόβος ότι οι αγορές θα πουν πως αν σήμερα αναδιαρθρώσει η Ελλάδα, αύριο θα αναδιαρθρώσει η Ιρλανδία, ύστερα η Πορτογαλία και η Ισπανία, και πάει λέγοντας. Πρόκειται για φόβο που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Το ερώτημα που ακολουθεί είναι: Πώς μπορούμε να περιορίσουμε την αναδιάρθρωση της Ελλάδας μόνο εντός της Ελλάδας; Αυτό που θα επιθυμούσα προσωπικά είναι να αλλάξει στάση η ΕΚΤ και αντί να σπέρνει πανικό, να καθησυχάσει τις αγορές με έναν έξυπνο τρόπο αναδιάρθρωσης- έναν τρόπο δηλαδή που θα έβαζε φραγμό στον κίνδυνο “μόλυνσης” της ευρωζώνης». - Είναι αυτό πρακτικά δυνατό εν όψει της προχωρημένης κρίσης σε άλλες χώρες;
«Εξαρτάται από το πώς θα πραγματοποιηθεί. Αν η ΕΚΤ παρεμβληθεί ως μεσολαβητής ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και στους πιστωτές του και πετύχει με αυτό μια επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, αυτό θα ήταν σοβαρό κέρδος. Αυτή η σκέψη κυκλοφορεί κατά τα άλλα από καιρό στους τραπεζικούς κύκλους. Αναδιάρθρωση δεν σημαίνει οπωσδήποτε γνήσιο default (σ.σ.: χρεοκοπία), δηλαδή στάση πληρωμών. Στο πλαίσιό της δίνεται η δυνατότητα για ήσυχες διαπραγματεύσεις, έτσι που το τελικό αποτέλεσμα να είναι ευνοϊκό και για τους πιστωτές».

- Ορισμένοι αναλυτές προτιμούν τη λύση της επαναγοράς των χρεών από το ελληνικό κράτος. «Αυτή είναι η δεύτερη λύση που μπορεί να επιδιωχθεί. Η πρόταση αυτή, η οποία έγινε κατ΄ αρχάς από τον επικεφαλής των οικονομολόγων της Deutsche Βank Τόμας Μάιερ, προβλέπει την επαναγορά κρατικών ομολόγων με χρήματα από το ταμείο χρηματοπιστωτικής στήριξης ΕSΜ. Η λύση αυτή είναι μάλιστα νομικά πιο ασφαλής από ό,τι η επιμήκυνση. Για την τελευταία υπάρχουν αντιρρήσεις, επειδή πρόκειται όντως για ένα είδος πτώχευσης. Η ΕΚΤ θα έπρεπε πάντως να ασχοληθεί ενεργότερα και με τις δύο δυνατότητες αντί να τις κακολογεί».

- Εσείς προσωπικά έχετε μια προτίμηση για αυτές;
«Εγώ θα δοκίμαζα και τις δύο, εξετάζοντας παράλληλα και το κατά πόσον είναι νομικά δυνατή η εφαρμογή της επιμήκυνσης. Γεγονός είναι ότι μια επαναγορά κρατικών χρεογράφων στο 75% της ονομαστικής τους αξίας ισοδυναμεί με ένα “κούρεμα” της τάξεως του 25%. Αυτό θα ήταν μια μεγάλη ανακούφιση για την Ελλάδα, αν και η ανάγκη για περαιτέρω μείωση του ελλείμματος θα εξακολουθούσε να είναι πιεστική». - Ορισμένοι οικονομολόγοι υποστηρίζουνότι τα μερίσματα από τα ελληνικά ομόλογα είναι τόσο μεγάλαπου ακόμη και ένα «haircut» της τάξεως του 50% δεν θα έθιγε τα κέρδη τους.
«Αυτό αφορά μόνο τους λίγους επενδυτές που άρχιζαν να αγοράζουν ομόλογα όταν το μέρισμά τους εκτινάχθηκε στα ύψη. Οι υπόλοιποι κατέχουν χρεόγραφα με σχετικά χαμηλές επιδόσεις».

- Θα μπορούσε ένα «κούρεμα» της τάξεως του 30% να αφήσει ανέγγιχτα τα κέρδη των επενδυτών; «Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Αλλά οι επενδυτές θα μπορούσαν σίγουρα να αντέξουν μια ζημιά που θα προέκυπτε από ένα “haircut” της τάξεως του 30%».

- Ποιο είναι το νέο στοιχείο σε μια αναδιάρθρωση α λα ελληνικά; «Το ότι μεταπολεμικά δεν υπήρξε παρόμοιο γεγονός σε μια αναπτυγμένη χώρα. Αυτό που κάνει την ελληνική αναδιάρθρωση ενδιαφέρουσα από πνευματική, αν θέλετε, άποψη είναι ότι θα γίνει στο πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης. Παλαιότερα η καταπολέμηση της κρίσης συνέβαινε μέσω του συνδυασμού μιας σειράς πολιτικών, δημοσιονομικών και οικονομικών μέτρων, μεταξύ των οποίων και η υποτίμηση. Η δυνατότητα της υποτίμησης δεν υπάρχει όμως σήμερα. Και αυτό κάνει το πρόβλημα αρκετά δυσκολότερο».

- Σε πολιτικό επίπεδο το θέμα παραμένει ταμπού.Τελευταία ωστόσοο γερμανός υπουργός Οικονομικών κ.Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υπαινίχθηκε τη δυνατότητα της αναδιάρθρωσης.Πιστεύετε ότι έχει τέτοιο σχέδιο στο συρτάρι του; «Θα απορούσα πολύ αν δεν είχε. Από τη δραστηριότητά μου ως οικονομικός εμπειρογνώμων γνωρίζω από καιρό ότι το υπουργείο Οικονομικών διαθέτει θαυμάσιους οικονομολόγους και νομικούς. Θα ήταν λοιπόν παράξενο αν η κυβέρνηση περιοριζόταν μόνο στην επίσημα διατυπωμένη θέση της. Το υπουργείο Οικονομικών πρέπει να προετοιμάσει το ενδεχόμενο μιας αναδιάρθρωσης αν θέλει πραγματικά να αποτρέψει παρόμοιους κινδύνους σε άλλες χώρες». - Πιστεύετεότι οι υπαινιγμοί του Σόιμπλε αποτελούσαν ένα είδος δοκιμαστικού μπαλονιού; «Ακριβώς αυτό. Ο υπουργός έκανε δηλώσεις, τις οποίες διέψευσε σχεδόν αμέσως μετά. Είναι γνωστό πώς λειτουργεί αυτό το παιχνίδι: Εκείνοι που κάνουν τις δηλώσεις θέλουν να δουν το πώς αντιδρούν οι αγορές, αλλά και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ποιος δείχνει τα χαρτιά του και ποιος συνεχίζει να τα κρύβει. Είμαι πεπεισμένος ότι τα στελέχη του υπουργείου Οικονομικών καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες στο θέμα της αναδιάρθρωσης. Πρέπει να είναι καλά οπλισμένοι για αυτήν. Αν δεν οπλιστούν πραγματικά καλά, θα κάνουν κακή γερμανική πολιτική».

«Η ΕΚΤ πρέπει να προλάβει καταστάσεις Αργεντινής»

- Πότε θα έπρεπε να αρχίσουν να τρέμουν οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων;

«Οταν η Ελλάδα κάνει μονομερώς και απροειδοποίητα στάση πληρωμών. Τότε θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα. Αν η Ελλάδα ακολουθούσε τη στρατηγική της Αργεντινής, θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα. Αυτός είναι και ο λόγος που επιβάλλει στους πολιτικά υπευθύνους, αλλά και στην ΕΚΤ, να προχωρήσουν σε μια συνεργατική μορφή της αναδιάρθρωσης. Διαφορετικά θα έχουμε καταστάσεις Αργεντινής». - Θα ήταν σκόπιμο να γίνει διαφοροποίηση στη μεταχείριση των επενδυτών, με κοινωνικοοικονομικά ας πούμε κριτήρια; Να γίνει δηλαδή μικρότερο «κούρεμα» στα ομόλογα των ταμείων συντάξεωνκαι μεγαλύτερο σε εκείνο των ιδιωτών, που παίζουν τζόγο με αυτά;
«Σε καμία περίπτωση. Η μεταχείρισή τους πρέπει να είναι ίση. Και αυτό επειδή οι ιδιώτες που επένδυσαν το τελευταίο διάστημα στα ομόλογα με υψηλό ρίσκο θα είναι και στο μέλλον απόλυτα χρήσιμοι. Αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα αγοράσουν πάλι ομόλογα, όταν θα έχει περάσει η μπόρα της αναδιάρθρωσης».
ΤΟ ΒΗΜΑ online

«Αφορμή για νέο ξεκίνημα η κρίση»

 

Δηλώσεις του Γιώργου Προβόπουλου

«Το ταχύτερο δυνατόν να αντιστρέψουμε την κατάσταση, γιατί, όσο πλανάται αυτή η δυσπιστία, τα προβλήματα θα είναι ίδια», τόνισε από την Κέρκυρα, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδας Γιώργος Προβόπουλος που τάχθηκε υπέρ της επιτάχυνσης των διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία.

«Η οικονομία σε ευρωπαϊκό επίπεδο εξομαλύνεται, τα τραπεζικά συστήματα των χωρών είναι σε καλύτερη κατάσταση από αυτήν που ήταν πριν ενάμιση - δυο χρόνια. Στην Ελλάδα, έχουμε πληγές και πρέπει το γρηγορότερο δυνατόν να τις αντιμετωπίσουμε», ανέφερε ο κ. Προβόπουλος κατά την ομιλία του σε εκδήλωση στην Αναγνωστική Εταιρεία Κέρκυρας, για τις τρέχουσες δυσμενείς συγκυρίες, αλλά και τις προοπτικές για την οικονομική ανάκαμψης της χώρας.

Ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος επισήμανε ότι οι Έλληνες πρέπει να δείξουν αποφασιστικότητα και τόλμη στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων λέγοντας χαρακτηριστικά: «Για υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ανάπτυξη». Αναφέρθηκε στην ανάγκη να αρθούν «πολλά εμπόδια και βαρίδια, τα οποία φορτώθηκε η χώρα όλα τα προηγούμενα χρόνια» και «να δείξουμε αποφασιστικότητα και τόλμη». Πρόσθεσε ότι «προϋποθέσεις για ανάπτυξη φέτος δεν υπάρχουν, καθώς οι προβλέψεις είναι ότι θα υπάρξει πτώση της οικονομικής δραστηριότητας της τάξης του 3% και ελπίζω να μην είναι μεγαλύτερη». Και συμπλήρωσε: «Από του χρόνου θα μπορούσαν τα πράγματα να κυλήσουν πιο ομαλά».

Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το εάν ο Έλληνας μπορεί να αλλάξει την καταναλωτική νοοτροπία των τελευταίων δεκαετιών είπε: «Αυτό που σήμερα εμφανίζεται σαν οικονομικό πρόβλημα έχει ρίζες που έρχονται από διάφορους χώρους. Πρέπει να το δούμε από άλλη ματιά. Και ασφαλώς αδίκως ρίχνουμε πολλά βάρη στους πολιτικούς, διότι είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα. Πολλά από αυτά που εμφανίζονται σαν πολιτικά προβλήματα, έχουν μια κοινωνική διάσταση».

Ο ίδιος δήλωσε «αισιόδοξος», αν και σημείωσε ότι «η αλλαγή της νοοτροπίας είναι ένα πολιτιστικό φαινόμενο και γίνεται μια διεργασία σχετικώς αργή», για να προσθέσει: «Όταν όμως έχεις πάρει φόρα και πέφτεις στον τοίχο, γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει αυτή την στιγμή, η φορά που παίρνεις, ο πόνος που παίρνεις, το κτύπημα που παίρνεις, σε κάνει να σκεφτείς διαφορετικά όταν σηκωθείς όρθιος, τι πήγε τα προηγούμενα χρόνια με λανθασμένο τρόπο, θα βγάλεις τα συμπεράσματα σου και με την αυτογνωσία που έχεις θα πεις "διορθώνω και πάω, πορεύομαι διαφορετικά". Οι κρίσεις, είναι ασφαλώς δύσκολες καταστάσεις, πλην όμως είναι και οι αφορμές για ένα καινούργιο ξεκίνημα ελπιδοφόρο».
newsdeast.gr

Ένας βολικός ένοχος

«Όσοι νόμισαν ότι θα κατασκευάσουν ένα βολικό ένοχο για να ξεγελάσουν για μια ακόμη φορά το λαό έκαναν λάθος». Αυτό δήλωσε ο Άκης Τσοχατζόπουλος χθες, από το βήμα της Βουλής.
Είχε ενδιαφέρον η ομιλία του άλλοτε alter ego του Ανδρέα Παπανδρέου. Όχι τόσο για όσα διάβασε. Αλλά και για όσα παρέλειψε να διαβάσει, αν και αποτελούσαν μέρος του γραπτού κειμένου που είχε ετοιμάσει. Όλως τυχαία, τα περισσότερα αφορούσαν στη θέση του στο κόμμα, αλλά και στην ιστορική διαδρομή του στο πλευρό του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Μία γρήγορη ματιά στο γραπτό του αποκαλύπτει ποιους εννοούσε. Πρόκειται για την «κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ» όπως γράφει, που έχει σήμερα σκοπό «την εξόντωση κάποιων και τη διάσωση κάποιων άλλων». Ανακύπτουν αρκετά ερωτήματα. Πρώτον, γιατί το ΠΑΣΟΚ να αναζητεί ενόχους; Απαντά ο ίδιος ο Άκης, αν και πάλι δεν «πρόλαβε» να διαβάσει το σχετικό απόσπασμα στην 40λεπτη ομιλία του στη Βουλή: οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ το κάνουν αυτό «δήθεν ανταποκρινόμενοι στο πραγματικό λαϊκό αίτημα για κάθαρση στο δημόσιο βίο». Με απλά λόγια, υπό την αφόρητη πίεση της κοινής γνώμης για «αίμα». Όπως δήλωσε άλλωστε κι ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, ακριβώς 11 μήνες πριν τον Άκη, ήρθε η ώρα «να δώσουμε οξυγόνο στο πολιτικό σύστημα, χτυπώντας τη διαφθορά, ακόμα κι αν πρέπει να ματώσουμε».

Δεύτερον, γιατί είναι «βολικός» ένοχος ο Άκης; Καταρχήν, γιατί είναι πολιτικός του χτες. Πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός, πρώην υπουργός, πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, πρώην βουλευτής, σε όλα πρώην. Οι κλυδωνισμοί που θα δημιουργήσει η καταδίκη του στο κυβερνητικό στρατόπεδο φαντάζουν μάλλον αμελητέοι σε σχέση με το πρόβλημα νομιμοποίησης που θα δημιουργούσε η καταδίκη ενός άλλου παλαιού «πρωτοκλασάτου» που είναι και σήμερα μέλος της κυβέρνησης, όπως ο αξιότιμος Αντιπρόεδρος Θόδωρος Πάγκαλος, ή κάποιου που είναι έστω ακόμη βουλευτής, όπως η αξιότιμη κυρία Βάσω Παπανδρέου.

Όλα στο φως, «ακόμη κι αν πρέπει να ματώσουμε» δηλώνει με προσποιητό θάρρος ο πρωθυπουργός. Ωστόσο, η συνταγή μοιάζει με ματζούνι της απελπισίας. Το ΠΑΣΟΚ του 2011 τρεκλίζει. Δυσκολεύεται ακόμη και να σταθεί πια, ένα κουρασμένο, φθαρμένο και γερασμένο σώμα που βαριανασαίνει με λιγοστό οξυγόνο. Και το γιατροσόφι; Ο Άκης. Σαν «πράσινη βδέλλα», να κάνει το κόμμα να ματώσει λίγο, αλλά μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να γίνει και πάλι καλά.

Η τυφλή πίστη στη θεραπευτική αξία του Άκη ως «πράσινη βδέλλα» εντυπωσιάζει. Γιατί το γιατροσόφι είναι επικίνδυνο. Ο ασθενής με μια αφαίμαξη μπορούσε όχι απλά να ματώσει, αλλά να αιμορραγήσει ακατάσχετα και να πεθάνει. Δεν το φοβούνται αυτό στο ΠΑΣΟΚ; Πώς και δεν ανησυχούν για το ενδεχόμενο ο Άκης Τσοχατζόπουλος, αν αποδειχθεί όντως ηθικά «μολυσμένος», να μην ήταν ο μόνος; Κάποτε ο Γιάννης Καψής, πρώην διευθυντής των Νέων και στενός συνεργάτης του Αντρέα μου είχε πει πως μόνο ο Μένιος ο Κουτσόγιωργας δεν ήταν ηθικό στοιχείο από την παλιά φρουρά των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Προστίθεται τώρα κι ο Άκης στη κάστα των «ανέγγιχτων»; Μόνον αυτός; Ή θα ήταν σκόπιμο να ανοίξουν τώρα και άλλες σκοτεινές υποθέσεις από το κυβερνητικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ για να μπει κι άλλο οξυγόνο στο πολιτικό σύστημα; Μήπως για παράδειγμα να επανεξεταστεί συμβολικά κι η αγορά της «ροζ βίλας» της οδού Αγράμπελης από τον Ανδρέα Παπανδρέου, με δάνειο (και) από τον Κάρολο Παπούλια; Ή είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και άλλα τοτέμ του Κινήματος πια υπεράνω κριτικής;

Με λίγα λόγια, μήπως στο ΠΑΣΟΚ έχουν βάλει όριο στο πόσο επιτρέπεται να ματώσουν; Μήπως το κυρίαρχο αφήγημα για την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, για το όραμα, τον ιδεαλισμό και την τιμιότητα του ιδρυτή του πρέπει να παραμείνει απαράλλαχτο, μια τροφή αυστηρά απαγορευμένη για τις «πράσινες βδέλλες»; Ίσως. Ίσως γι αυτό κι ο κύριος Τσοχατζόπουλος χθες στη Βουλή να μην διάβασε τα (πολλά) αποσπάσματα της ομιλίας του για το πόσο στενή ήταν η σχέση του με τον ίδιο τον Ανδρέα. «Τη δική μου συμβολή και το δικό μου ιστορικό αποτύπωμα στη δημιουργία και τη νικηφόρα πορεία του ΠΑΣΟΚ κανείς δεν μπορεί να διαγράψει», παρέλειψε τελικά να μας πει. Έχει δίκιο το ιστορικό στέλεχος. Δεν μπορείς να διαγράψεις τον Άκη χωρίς να διαγράψεις και ολόκληρη την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, όπως τουλάχιστον «βολικά» μας την είπαν…
protagon.gr

Έκπτωση θεσμών και αξιών

Το κείμενο που ακολουθεί λάβα­με από τους 107 πανεπιστημια­κούς, επιστήμονες, επαγγελμα­τίες και ανθρώπους των γραμμάτων. Το δημοσιεύουμε με κάποιες δικές μας επισημάνσεις:

«Στη χώρα μας η βαθιά οικονομική κρί­ση που έχει πλήξει τις ασθενέστερες οι­κονομικά κοινωνικές ομάδες οδηγεί μέ­ρα με τη μέρα έναν ραγδαία αυξανόμενο αριθμό συμπολιτών μας στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ταυτόχρονα, όμως, και παράλληλα με τη διόγκωση των κοινωνι­κών προβλημάτων μεθοδεύεται η απαξί­ωση και ο εξευτελισμός των ανθρώπων εκείνων που έχουν στηρίξει την οικονο­μία και την κοινωνία με τον μόχθο και τις γνώσεις τους.

Αυτοί που χρόνια τώρα διαχειρίστηκαν την εξουσία σε διάφορα επίπεδα και με την πολιτική τους βύθισαν τη χώρα στην οικονομική κρίση είναι υπεύθυνοι για την αναξιοπιστία και τη διαφθορά του πολιτικού μας συστήματος. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι προσπαθούν, με τη βοήθεια δυστυχώς κάποιων ΜΜΕ, να περάσουν ενοχές στον μέσο πολίτη, να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης και να εμφανίσουν τους εαυτούς τους ως μοναδική και αναντικατάστατη δύναμη “σωτηρίας” της χώρας.

Αυτή η διαρκώς κλιμακούμενη εχθρι­κή και εθνικά υπονομευτική συμπεριφο­ρά οδηγεί στη διάλυση του κοινωνικού ιστού και, με μαθηματική ακρίβεια, σε συμπεριφορές και καταστάσεις πρωτό­γνωρες για τον τόπο μας και τον πολιτι­σμό μας. Η απουσία σχεδιασμού και ορά­ματος, καθώς και η έλλειψη προοπτικής προόδου και ανάπτυξης, δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορο κανέναν από μας. Η σιωπή και η αδράνεια δεν θα οδηγήσουν πουθενά.

Η σωστή ενημέρωση, η άρνηση κά­θε μορφής υποτέλειας και το όραμα για μια κοινωνία αλληλεγγύης θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε συλλογική αφύπνιση αλλά και αντιπαράθεση στην επιχειρού­μενη κοινωνική, πολιτισμική και οικονο­μική περιθωριοποίηση σημαντικών τμη­μάτων του λαού μας. Πρέπει να αντιδρά­σουμε στην έκπτωση θεσμών και αξιών, που μας πλήττει όλους μαζί και τον καθέ­να χωριστά».

1. Στέση Αθήνη, Παν. Πατρών. 2. Γι­ώργος Αλεξίου, Παν. Πατρών. 3. Αλέ­ξης Αλετράς, Παν. Πατρών. 4. Βασίλης Αναστασόπουλος, Παν. Πατρών. 5. Δημήτρης Αναστασόπουλος, Παν. Πα­τρών. 6. Θεόδωρος Χ. Ανδριώτης, Παν. Πατρών. 7. Πέρσα Αποστολή, Διδάκτωρ Φιλολογίας. 8. Αθανάσιος Α. Αργυρίου, Παν. Πατρών. 9. Νάσος Βαγενάς, Παν. Αθηνών. 10. Όλγα Βαρτζιώτη, Παν. Πα­τρών. 11. Αναστασία Βελλοπούλου, Παν. Πατρών. 12. Διονύσης Βίτσος, Εκ­δόσεις Περίπλους. 13. Αθηνά Βογιατζόγλου, Παν. Ιωαννίνων. 14. Αλέξανδρος Βραδής, Παν. Πατρών. 15. Δημήτριος Βύνιος, Παν. Πατρών. 16. Ευριπίδης Γαραντούδης, Παν. Αθηνών. 17. Κατερίνα Γεωργάκη, Παν. Πατρών. 18. Νεοκλής Α. Γεωργόπουλος, Παν. Πατρών. 19. Δέσποινα Γκόγκου, Παν. Πατρών. 20. Αλέξης Γκλαβάς, Ραδιοφωνικός Παραγωγός. 21. Στέλιος Γούτης, Σκηνοθέτης. 22. Γιάννης Δάλλας, Παν. Ιωαννίνων. 23. Κωστής Δανόπουλος, Διδάκτωρ Φιλο­λογίας. 24. Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Συγγραφέας. 25. Αθανάσιος Διαμαντό­πουλος, Παν. Αθηνών. 26. Βασιλική Ευαγγελοπούλου, Γιατρός. 27. Ζάχου Ζέτα, Δημοσιογράφος. 28. Αλέξης Ζήρας, Κριτικός Λογοτεχνίας. 29. Κώστας Ζιού-τας, Παν. Πατρών. 30. Καλλιρρόη - Ανδριανή Θ. Θωμά, Παν. Πατρών. 31. Γιώργος Θωμάς, Δικηγόρος. 32. Χρήστος Καζάσης, Βιοϊατρικός Μηχανικός. 33. Αριστείδης Καλάργαλης, Παν. Αιγαίου. 34. Δημήτριος Καλπαξής, Παν. Πατρών. 35. Κώστας Καπέλας, Πολιτιστικός χώ­ρος «Πολύεδρο». 36. Ευφημία Καρακά-ντζα, Παν. Πατρών. 37. Μαρίνα Καρακάντζα, Παν. Πατρών. 38. Χαράλαμπος. Λ. Καράογλου, Παν. Θεσσαλονίκης. 39. Στέφανος Καρβέλης, Παν. Πατρών. 40. Μόρφη Καρελά, Παν. Πατρών. 41. Δώ­ρα Κασκάλη, Παν. Θεσσαλονίκης. 42. Αλεξάνδρα Κατριβέση, Παν. Πατρών. 43. Άννα Κατσιγιάννη, Παν. Πατρών. 44. Νικολίτσα Κατσούφη, Έμπορος. 45. Νατάσα Κεσμέτη - Παυλοπούλου, Πεζο­γράφος. 46. Γιώργος Κεχαγιόγλου, Παν. Θεσσαλονίκης. 47. Ειρήνη - Σοφία Κιαπίδου, Παν. Πατρών. 48. Ελένη Κλώσσα - Κίλια, Παν. Πατρών. 49. Πατρίσια Κόκορη, Πάντειο Πανεπιστήμιο. 50. Χρί­στος Κοντογιάννης, Παν. Πατρών. 51. Βανέσσα Κορμπάκη, Παν. Πατρών. 52. Χριστόφορος Κροντηράς, Παν. Πατρών. 53. Παντελής Κυπριανός, Παν. Πατρών. Μέντη, Συγγραφέας - Δρ Φιλολογίας. 54. Άννα Κυριακίδου, Δικαστική Επιμε­λήτρια. 55. Κατερίνα Κωστίου, Παν. Πα­τρών. 56. Ανδριάννα Λαμπροπούλου, Παν. Πατρών. 57. Αλεξάνδρα Λοτσάρη, Παν. Πατρών. 58. Γιάννης Μανέ-τας, Παν. Πατρών. 59. Κώστας Μάρκου, Παν. Πατρών. 60. Νικόλαος Σ. Μαστρονικολής, Παν. Πατρών. 61. Δημοσθέ­νης Μαυρίλας, Παν. Πατρών. 62. Δώρα 63. Γεωργία Μητροπούλου, Συνταξιού­χος. 64. Σαβίνα Μητροπούλου, Έμπο­ρος. 65. Τάσος Μίντζας, Παν. Πατρών. 66. Μαρίνα Μιχαλάκη, Ενδοκρινολό­γος ΠΓΝΠ. 67. Μιχάλης Μπακογιάννης, Παν. Θεσσαλονίκης. 68. Στάθης Μπάλι­ας, Παν. Πατρών. 69. Ρούλα Μπουλούντσα, Παν. Πατρών. 70. Βαγγέλης Μυ-τσκίδης, Βιο-Ιατρική Μηχανική. 71. Αν­δρέας Νεάρχου, Παν. Πατρών. 72. Όλ-γα Νικολοπούλου, Υπεύθυνη γκαλερί. 73. Ευαγγελή Αρ. Ντάτση, Παν. Ιωαννί­νων. 74. Αναστάσιος Οικονομόπουλος, Φυσικός. 75. Άννη Ονουφρίου, Παν. Πατρών. 76. Κων/νος Παπαγεωργίου, Αξιωματικός Π.Ν. ε.α. 77. Πάνος Παπα­δόπουλος, Παν. Πατρών. 78. Ελένη Πα-παευθυμίου, Παν. Πατρών. 79. Χρήστος Παπάζογλου, Παν. Paris III. 80. Λευτέ­ρης Παπαλεοντίου, Παν. Κύπρου. 81. Γιάννης Hλ. Παππάς, Περιοδικό «Δι@ πολιτισμός». 82. Παναγιώτα Παπούλια - Τζελέπη, Παν. Πατρών. 83. Γιώργος Δ. Παναγιώτου, Μηχανικός. 84. Γεώργιος Α. Πανέτσος, Παν. Πατρών. 85. Γεωργία Πατερίδου, Παν. Ιωαννίνων. 86. Σωκρά­της Πετμεζάς, Παν. Κρήτης. 87. Γιόλα Πετροπούλου, Παν. Πατρών. 88. Κων/ νος Πολίτης, Παν. Texas. 89. Θεοδόσης Πυλαρινός, Ιόνιο Παν. 90. Χρύσα Πυλή, Παν. Πατρών. 91. Άννα Ρούσσου, Παν. Πατρών. 92. Οδυσσέας Ρωμανός, Για­τρός, Παν. Πατρών. 93. Ιωάννα Σεμιτέ-κολου, Ηθοποιός. 94. Ρουμπίνη Σεμιτέκολου - Παπαγεωργίου, Έμπορος. 95. Γεώργιος Σπυρόπουλος, Παν. Πατρών. 96. Άντα Σταθοπούλου, Δασκάλα. 97. Μαρία Στασινοπούλου, Συγγραφέας. 98. Αγγελική Σύρκου, Παν. Πατρών. 99. Αντρέας Τόγιας, Δικηγόρος. 100. Αθανασία Τριανταφυλλοπούλου, Παν. Πατρών. 101. Σωτήρης Τριβυζάς, Συγγραφέας. 102. Άννυ Τσατσούλη, Παν. Πατρών. 103. Βασίλειος Τσικούρας, Παν. Πατρών. 104. Νίκος Φαλαγκάς, Παν. Κύπρου. 105. Γιώργος Φρέρης, Παν. Θεσσαλονίκης. 106. Εύη Χατζηβαρνάβα, Κοινωνιολόγος. 107. Ευθαλία - Χάχαλη Κατσιγιάννη, Οικονομολόγος -Επιχειρηματίας.
to pontiki

Ο αντιεπιστημονικός λόγος του κ. Μπαμπινιώτη



Τη Μ. Παρασκευή και το Μ. Σάββατο που οι Χριστιανοί σ’ όλον τον κόσμο και εμείς στην Ελλάδα ιδιαίτερα, εκ παραδόσεως, ζούμε πολύ έντονα το κορυφαίο για την πίστη μας (ο κ. καθηγητής μιλά εξ ονόματος όλων μας, αδιακρίτως) γεγονός της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως (δια τον κ. καθηγητά πρόκειται περί γεγονότος!) με τις εκκλησίες να γεμίζουν από πιστούς, ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάι προέβαλε μια ξένη σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Τα μυστικά του Σταυρού». Σ΄ένα επεισόδιο της σειράς που παρακολούθησα το βράδυ της Μ. Παρασκευής πληροφορήθηκα ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε, ότι ήταν παντρεμένος με τη Μαρία τη Μαγδαληνή και είχε και παιδί μαζί της ! Ως επιστήμονας κάθισα να δω και να καταλάβω από πού προκύπτουν τέτοια βαρύγδουπα, σοβαρά, ανατρεπτικά (και προκλητικά για εκατομμύρια Χριστιανούς) συμπεράσματα. Με κατάπληξη έως καταπληξία (σοκ), λοιπόν, άκουσα έναν Εβραίο αρχαιολόγο (όχι απλό αρχαιολόγο, Εβραίο) να εξηγεί ότι από μια επιγραφή με το όνομα ενός Ιησού σ’ έναν τάφο (που δεν έχει σχέση με τον ιερό τάφο ! ) και μιας Μαριάμ από τον ίδιο τάφο και από έρευνα σε οστά (από οστεοφυλάκια) των οποίων εξετάσθηκε το DNA προέκυψε ότι τα οστά χρονολογούνται την περίοδο που έζησε ο Χριστός άρα –κατά το ντοκιμαντέρ– ο τάφος ήταν του Ιησού Χριστού και επειδή δεν εμφανίζουν συγγένεια αίματος με τα άλλα γυναικεία οστά που βρέθηκαν στον ίδιο τάφο, άρα – κατά το ντοκιμαντέρ– τα οστά αυτά ανήκαν στη Μαρία τη Μαγδαληνή, που προφανώς ήταν σύζυγός του ! Συμπέρασμα και μήνυμα : ο Χριστός δεν αναστήθηκε (αφού βρέθηκαν τα οστά ενός Ιησού στον υποτιθέμενο τάφο του). Ο Χριστός δεν ήταν άγαμος και υιός Θεού (αφού παντρεύτηκε κι έκανε έρωτα με μια γυναίκα, από την οποία είχε και παιδί). Δεν ήταν (ελέχθη καθαρά στο φιλμ) παρά ένας αιρετικός Ιουδαίος δάσκαλος της σειράς με κάποιους μαθητές, οι οποίοι μετά τον θάνατό του (μολονότι ψαράδες και αγράμματοι…) διέσπειραν ψέματα περί αναστάσεως (δια τον κ. καθηγητά, είπαμε η Ανάστασις είναι γεγονός, τι καθηγητής θα ήταν) και θαυμάτων και διάφορα άλλα και μέσα από αυτή την προπαγάνδα γέννησαν τη χριστιανική θρησκεία και τον Χριστιανισμό. Τόσο απλά !

Με αυτές, λοιπόν, τις ατεκμηρίωτες εικασίες και με αυτά τα παιδαριώδη επιχειρήματα οδηγήθηκαν σε συμπεράσματα που εμφανίζονται ως προϊόν επιστημονικής έρευνας : από το συνηθισμένο όνομα ενός Ιησού ταύτισαν αυτόν τον Ιησού με τον Ιησού Χριστό του Ευαγγελίου και τον τάφο του με τον τάφο του Χριστού, βρήκαν και τη γυναίκα του που ήταν δήθεν η Μαρία η Μαγδαληνή, που από κάποιες απόκρυφες μυθιστορηματικές ιστορίες έμαθαν ότι την φιλούσε στο στόμα (επαναλαμβάνεται στο φιλμ !) και βγήκε στη μέση και ένα παιδί από το πουθενά. Και για να πάρει το ντοκιμαντέρ επιστημονικό χαρακτήρα επιστρατεύεται η έρευνα του DNA, για να δείξει ότι τα οστά της άγνωστης αυτής γυναίκας δεν είχαν συγγενική σχέση με τον Ιησού, άρα ήταν σύζυγός του. Κι όλα αυτά με προκλητική μονομέρεια, χωρίς να υπάρχει κανένας αντίλογος (αντίλογος υπήρξε ο κ. καθηγητής όμως το αποκρύπτει…) από ειδικούς επιστήμονες και χωρίς καμία αναφορά στα Ευαγγέλια. Κανένα απόσπασμα από τόσα ντοκιμαντέρ σχετικά με το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού και τον αντίλογο της χριστιανικής θεολογίας (ορθόδοξης, καθολικής, προτεσταντικής) για ένα τόσο μεγάλο θέμα.
Όποιος από τους υπεύθυνους του τηλεοπτικού προγράμματος του Σκάι –ενός σοβαρού τηλεοπτικού σταθμού του οποίου παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές– έκανε αυτή την επιλογή, χωρίς να το επιδιώκει σκοπίμως, πρέπει να γνωρίζει ότι προκάλεσε πολλούς τηλεθεατές του σταθμού (όχι μόνο τους θρησκεύοντες) και ότι το θέμα σχολιάστηκε πολύ. Στο πνεύμα αυτό γράφονται οι γραμμές αυτές όχι ως επίκριση (αλίμονο!) αλλά ως συμβολή σ’ έναν προβληματισμό που πρέπει να υπάρχει για τόσο σημαντικές τηλεοπτικές επιλογές.
politismos politis

Οδηγούμαστε σε μαζική φτώχεια και δυστυχία

 

Βολές του Θεόδωρου Σκυλακάκη

«Είναι εγκληματική η απόκρυψη της αλήθειας και η κοροϊδία των εταίρων και του ελληνικού λαού για τη δημοσιονομική πραγματικότητα ή η αποκάλυψή της;», διερωτήθηκε ο Ευρωβουλευτής και μέλος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Θ. Σκυλακάκης, αναφορικά με όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στα δημόσια οικονομικά.

Όπως είπε «η ψεύτικη ευμάρεια με δανεικά και κοροϊδία, που οδηγεί σήμερα –αν δεν αλλάξει νοοτροπία το πολιτικό σύστημα- με μαθηματική ακρίβεια σε μαζική φτώχεια και δυστυχία;», ενώ παρέθεσε τα παρακάτω στοιχεία για την πορεία του ελλείμματος τα τελευταία χρόνια.

Με τίτλο: «Η αλήθεια για την απογραφή» αναφέρει ότι:

Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε τις τελευταίες ημέρες –με προφανές κίνητρο το διαχωρισμό των ευθυνών της από τη διακυβέρνηση της περιόδου 2004-2009- να επιτεθεί στην απογραφή που πραγματοποίησε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, χαρακτηρίζοντάς την εγκληματικό λάθος, για το οποίο δεν έχει άμεση ευθύνη ο τότε πρωθυπουργός, ενώ η άλλη πλευρά μιλά για κεντρική επιλογή της τότε κυβέρνησης. Η πραγματικότητα είναι ότι:

• Κατά τη διάρκεια της προ του 2004 περιόδου αποδείχθηκε ότι η κυβέρνηση Σημίτη συστηματικά εξαπατούσε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ελληνικό λαό, αφού έδωσε απολογιστικά στοιχεία για τα έτη 2000, 2001, 2002 και 2003 για έλλειμμα -0,8%, +0,1%, -1,2% και -1,7% και σήμερα με τα επίσημα τελικά στοιχεία της Eurostat γνωρίζουμε ότι το έλλειμμα ήταν -4,1%,-6,1%,-5,2% και -5,6%.

• Το 2004 που το έλλειμμα έφτασε τελικά το -7,5% ήταν έτος στο οποίο η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή είχε την ευθύνη της οικονομικής διαχείρισης από τον Απρίλιο και μετά, χωρίς να λάβει σοβαρά μέτρα περιορισμού του ελλείμματος.

• Ενώ το 2005 τα στατιστικά στοιχεία ήταν σχετικά ακριβή (αρχικό απολογιστικό έλλειμμα τον Απρίλιο του 2006 -4,5% και τελικό έλλειμμα με βάση τη Eurostat στο -5,2%), από το 2006 και μετά η κυβέρνηση άρχισε και αυτή να χρησιμοποιεί τη μεθοδολογία των κυβερνήσεων Σημίτη, δηλώνοντας αρχικό απολογιστικό έλλειμμα (αυτό που δηλώνεται τον Απρίλιο του επομένου έτους), για το 2006 -2,6% (τελικό έλλειμμα Eurostat -5,7%), για το 2007 -2,8% (τελικό έλλειμμα Eurostat -6,4%) και για το 2008 -5% (τελικό έλλειμμα Eurostat -9,8%) . Δήλωνε δηλαδή μικρότερο του μισού από το πραγματικό έλλειμμα.

• Το 2009 ο κ. Παπαθανασίου δήλωνε στις 28 Σεπτεμβρίου ότι: «Αν εφαρμοσθούν όλες οι πολιτικές που έχουμε ανακοινώσει, το έλλειμμα θα περιορισθεί στο 6%... Σε περίπτωση που οι πολιτικές αυτές δεν εφαρμοστούν ή μετατεθούν χρονικά, το έλλειμμα θα είναι της τάξης του 8%». Ο δε κ. Σαμαράς στο Ζάππειο 1, ισχυρίστηκε με διάφορους φανταστικούς υπολογισμούς ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν τελικά 9,9% επί του οποίου στήριξε και την βασική πολιτική του θέση ότι «θα μηδενίσει το έλλειμμα σε 18 μήνες χωρίς θυσίες». Το πραγματικό έλλειμμα του 2009 με βάση την Eurostat ήταν τελικά 15,4%.

Σήμερα η συζήτηση ανοίγει ακόμα μια φορά όχι με τα πραγματικά στοιχεία και την σοβαρή αναζήτηση ευθυνών, αλλά για λόγους επικοινωνιακούς και μικροκομματικούς. Και τίθενται αμείλικτα ερωτήματα:

• Είναι εγκληματική η απόκρυψη της αλήθειας και η κοροϊδία των εταίρων και του ελληνικού λαού για τη δημοσιονομική πραγματικότητα ή η αποκάλυψή της;

• Μήπως τελικά εγκληματική ήταν η ψεύτικη ευμάρεια με δανεικά και κοροϊδία, που οδηγεί σήμερα –αν δεν αλλάξει νοοτροπία το πολιτικό σύστημα- με μαθηματική ακρίβεια σε μαζική φτώχεια και δυστυχία;
newsdeast.gr