‘Τα δικαιώματά σου, να τα απαιτείς πάντα, με οποιοδήποτε κόστος’

Ελλάδα, 2014. Η τρομοκρατία της κρατικής μηχανής, υψώνει το ανάστημά της για πολλοστή φορά. Με φωτογραφίες που κρατούμενοι έχουν διοχετεύσει στα μέσα ενημέρωσης βλέπουμε συνθήκες τρομοκρατίας μέσα στις φυλακές, που διαιωνίζονται από το κράτος ως έμμεση καταστολή γι’ αυτούς που είναι έξω, ενισχύοντας μια κλίμακα αξιών που περιθωριοποιεί, υποδουλώνει, εξεφτελίζει και στην κυριολεξία αφαιρεί τη ζωή αυτών που δεν υιοθέτησαν την μεσοαστική ιδεολογία του ‘καλού παιδιού’ και του νομοταγούς πολίτη.

Για τους ιδιους τους κρατούμενους, που βιώνουν αντίξοες συνθήκες, με μηδαμινές παροχές από το κράτος, αυτή η τρομοκρατία δεν περιορίζεται στο θέαμα μιας εικόνας αλλά παίρνει σάρκα και οστά στις στερήσεις, τις κακουχίες και την καταναγκαστική εξαθλίωση μέσα στην οποία επιβιώνουν καθημερινά. Και παλεύουν αδιάκοπα, έχοντας ήδη κάνει δύο μαζικές απεργίες πείνας μέσα στο 2014 μόνο. Παλεύουν, έχοντας να αντιμετωπίσουν και την αδιαφορία του κόσμου, που παγιδευμένος στο μικρόκοσμό της αδιαφορίας, του ατομικισμού του και των ‘δικών’ του προβλημάτων, δεν έχει μέχρι τώρα σταθεί έμπρακτα στο πλευρό τους.

Εν αντιθέσει, την συνέντευξη που ακολουθεί, μου παραχώρησε ένας άνθρωπος που δεν κλείστηκε στο δικό του μικρόκοσμο. Η προσωπική του πάλη με το Aids, τη φυλακή και τις κακουχίες στο Νοσοκομείο Άγιος Παύλος δεν έχουν χτίσει ένα τοίχος αυτοπροστασίας και αποστασιοποίησης. Δείχνει την αλληλεγγύη του ποικιλοτρόπως και αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων. Αποτελεί ζωντανή απόδειξη πως, μέσα στις φυλακές υπάρχουν άνθρωποι που μας δείχνουν τι σημαίνει πραγματικά η αλληλεγγύη. Συναντηθήκαμε, μια φθινοπωρινή βραδιά, κάπου κοντά στο Μοναστηράκι και μιλήσαμε για τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές φυλακές σήμερα.

Κατ’ αρχήν αυτό που θα ήθελα να σε ρωτήσω είναι πόσο δύσκολο είναι για ένα οροθετικό άτομο, που ήδη αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα υγείας, όχι μόνο να χάνει την ελευθερία του αλλά να βρίσκεται και σε ένα νοσοκομείο όπως ο Άγιος Παύλος στον Κορυδαλλό που δεν προσφέρει στην ουσία τίποτα.

Όπως είπες η ελευθερία είναι το ύψιστο αγαθό, όπως ύψιστο αγαθό είναι και η υγεία, επομένως στην περίπτωση αυτή έχεις χάσει δύο πράγματα: και την ελευθερία σου, που πλέον δεν έχεις αλλά και την υγεία σου. Το βάρος που σηκώνεις είναι διπλό.

Τώρα για το θέμα του νοσοκομείου, ο Άγιος Παύλος είναι αναρρωτηριο κι όχι νοσοκομείο, αφού δεν παρέχει τίποτα ως τέτοιο. Όποιος ακούει τη λέξη νοσοκομείο φαντάζεται ότι υπάρχουν κρεβάτια, φάρμακα και γιατροί που κάνουν κάποια υποτυπώδες πράγματα. Συνήθως, για οτιδήποτε θέλεις, ή στην περίπτωση που πρέπει να κάνεις εξετάσεις, πρέπει να σε μεταφέρουν έξω από από το νοσοκομείο, έξω από αυτό το μπουρδέλο, γιατί μέσα δεν σου παρέχουν τίποτα.

Οι συνθήκες είναι άσχημες για πολλούς λόγους. Το να έχεις διπλά κρεβάτια που αναγκάζουν ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και έχουν μια κατάπτωση στην υγεία τους να ανεβαίνουν στο διπλό κρεβάτι και να είναι όλοι οι κρατούμενοι στοιβασμένοι εκεί, είναι δύσκολο.

Το άλλο το θέμα που είναι πολύ επικίνδυνο και παίζει αυτή τη στιγμή είναι η φυματίωση που έχει έξαρση τα τελευταία χρόνια. Στο νοσοκομείο υπάρχουν κρούσματα φυματίωσης με αποτέλεσμα να κολλήσουν οροθετικοί, γιατί έφερναν τους φυματικούς μέσα στο νοσοκομείο, ενώ έπρεπε να νοσηλεύονται σε ξεχωριστό χώρο.

Στην ίδια πτέρυγα με τους υπόλοιπους ήταν οι φυματικοί;

Μέσα εκεί έχουν διάφορους χώρους. Εν τω μεταξύ τι γίνεται, φέρνουν συνεχώς κρατούμενους, που τους μαζεύουν από διάφορα σημεία της Αθήνας, χωρίς να τους έχουν κάνει το τεστ φυματίωσης και να δουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Τους βάζουν κατευθειαν δίπλα από ένα καρκινοπαθή, δίπλα από ένα καρδιοπαθή, κ.λ.π..

Χωρίς κανένα υποτυπώδη έλεγχο της υγείας τους;

Χωρίς τίποτα. Επομένως κάποιος που μεταφέρεται στον Κορυδαλλό και κοιμόταν στα παγκάκια ή οπουδήποτε, μπορεί πολύ εύκολα να έχει φυματίωση, όπως κι έχει γίνει πολλές φορές. Πρόσφατα που είχε πάρει διάσταση το όλο θέμα στο νοσοκομείο, είχαν γίνει κάποιες απεργίες, για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση που κοιμόντουσαν στο πάτωμα και όλα αυτά. Μας είχαν τότε επιβεβαιώσει τότε ότι θα κάνανε σε όλους ένα τεστ για φυματίωση, κάτι που δεν έγινε ποτέ.

Το φοβούνται. Ακόμα και τώρα που μιλάμε μπορεί να υπάρχει πολύς κόσμος που έχει φυματίωση στο νοσοκομείο, κι ο λόγος που δεν κάνουνε το τεστ είναι η πιθανότητα ο αριθμός των ατόμων να είναι πολύ μεγάλος και το κρύβουν. Αυτό είναι το μεγάλο θέμα.

Το άλλο πρόβλημα, είναι η έλλειψη φαρμάκων, δηλαδή για παράδειγμα να σου γράφει ο γιατρός πως πρέπει να πάρεις μια αγωγή ή αντιβίωση για 7 μέρες και ενώ για τρεις μέρες την παίρνεις κανονικά, την τέτατη μέρα σου λέει δεν έχω για να στην παρέχω και τότε αυτός θα στη δώσει όποτε έχει.. Δηλαδή διακόπτεις την αντιβίωση μετά από τρεις μέρες, για να τη συνεχίσεις μετά από πέντε μέρες. Το να διακόπτεις την αντιβίωση όμως, είναι σαν να μην έχεις κανει θεραπεία. Μιλάμε τώρα για τα πιο απλά. Τα άλλα είναι ότι οι συνθήκες μέσα είναι χάλια.. και είναι παλιό το κτίριο και είναι πολλή η βρωμιά μέσα στην οποία ζουν οι ασθενείς…

Αυτά τα είδαμε και στις φωτογραφιες…

Τα είδαμε και στις φωτογραφίες, τα έχω βιώσει και εγώ.

Ποιά είναι η σχέση ασθενών με το γιατρό του νοσοκομείου; Ως ασθενής, βρίσκεις την ψυχολογική υποστήριξη που έχεις ανάγκη από το γιατρό, από τη στιγμή που είσαι κρατούμενος και δεν μπορείς αυτό να το έχεις από έξω;

Οι γιατροί είναι συγκεκριμένοι και είναι σε αυτές τις θέσεις για χρόνια. Εγώ πιστευω ότι τους γιατρούς δεν τους κουνάει κανένας. Παρέχουν μια υποτυπώδη υπηρεσία. Αφού να φανταστείς αν κάποιος είναι άρρωστος, είναι αναγκασμένος ακόμα και με 40 και με 41 πυρετό να φύγει από το δεύτερο όροφο και να κατέβει κάτω για να τον δει ο γιατρός. Ο γιατρός δεν πάει, όπως φαντάζεται κάποιος, στον ασθενή ακόμα κι αν αυτός αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα. Ο ασθενής πρέπει να σηκωθεί να πάει να δει το γιατρό και να περιμένει μέχρι να τον δει. Αυτό, είναι ένα πρόβλημα πολύ μεγάλο.

Άρα όχι μόνο δεν υπάρχει επαρκής στήριξη, υπάρχει μόνο αδιαφορία…

Ναι, υπάρχει αδιαφορία από τους γιατρούς, οι οποίοι όπως είπα δεν αλλάζουν ποτέ. Μη φανταστείς ότι επειδή έχει γιατρούς εκεί, ότι ο ασθενής μπορεί πολύ εύκολα να δει το γιατρό γιατί αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Πόσο μάλλον και σε άλλες φυλακές, που δεν υπάρχει καθόλου γιατρός.

Κάποια στιγμή είχε διαπιστωθεί ότι τα φάρμακα των οροθετικών, που είναι ακριβά φάρμακα κάνουν πάνω από 1000 -1500 ευρώ και πρέπει να λαμβάνονται συστηματικά, κόβονταν για διαστήματα δέκα -δεκαπέντε ημερών, ακόμα και για ένα ή ενάμιση μήνα, γιατί δεν είχαν τα κονδύλια για να τα αγοράσουν. Aν τα φάρμακα τα κόψει ένας οροθετικός, με βάση αυτά που λένε οι γιατροί, μπορεί να καεί αυτό το σχήμα φαρμάκων, γι’ αυτό και την φαρμακευτική αγωγή δεν μπορεί ένας οροθετικός να την σταματά και να την ξεκινά αργότερα.Μετά από αγώνες και διαμαρτυρίες λύθηκε το πρόβλημα και τώρα απ’ ότι ξέρω δίνουν τα φάρμακα από τα κατά τόπους νοσοκομεία έξω, από όπου κάθε ασθενής τα προμηθεύεται από εκεί.

Εκτός από την απεργία πείνας, που όπως είδαμε έγιναν δυο φέτος, ποιός άλλος τρόπος υπάρχει για να διεκδικήσετε κάτι μέσα στη φυλακή;

Η απεργία πείνας είναι λίγο δύσκολο, γιατί αν ένας άρρωστος κάνει απεργία πείνας είναι ένα τεράστιο ρίσκο στην υγεία του, δεν είσαι υγιής για να πεις απλά δεν τρώω. Κάποιοι όμως είχαν κάνει απεργία πείνας με κίνδυνο τη ζωή τους, άλλοι απείχαν από το συσσίτιο συμβολικά γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις.

Το θέμα είναι ότι και που έγινε η απεργία, βλέπουμε τώρα ότι πριν ένα μήνα ξανακάνανε πάλι χαρτί πάλι με τα ίδια αιτήματα, δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα στη φυλακή.

Τι άποψη έχεις για τη στάση του κράτους; Tι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει για να υπάρξει κάποιος σεβασμός, τουλάχιστον στους ανθρώπους που είναι ασθενείς στο νοσοκομείο της φυλακής;

Το κράτος απ’ ότι βλέπουμε, δεν ενδιαφέρεται και δεν συγκινείται για ανθρώπους που τους έχει στο περιθώριο, δηλαδή τους κρατούμενους που είναι μέσα στο νοσοκομείο. Μετά από όλη αυτή την κινητοποίηση που είχε γίνει και είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, είχανε βγει φωτογραφίες προς τα έξω και τα είδε ο κόσμος που μπορεί μέχρι τότε να φανταζόταν πως είναι ένα νοσοκομείο όπου ο νοσηλευόμενος άσχετα πως είναι κρατούμενος θα έχει όλες τις παροχές υγείας, όπως θα έπρεπε να έχει, άσχετα με το αδίκημα που έχει κάνει. Οι φωτογαφίες αποδείξανε το εντελώς αντίθετο, δείξανε μια εξαθλίωση κι ανθρώπους που ήταν ξεχασμένοι.

Μετά από την όλη απεργία πείνας και τις κινητοποιήσεις είδαμε πάλι ότι δεν γίνεται τίποτα, το μόνο που άλλαξε είναι κάτι στρώματα και κάτι ψιλοπράγματα. Στην ουσία πάλι υπάρχει υπερπληθυσμός μέσα στο νοσοκομείο, που ξέρουμε ότι είναι χωρητικότητας για 60 άτομα και τώρα, αυτή τη στιγμή, έχει 200 άτομα. Αυτό τα λέει όλα.

Παλιά, υπήρχαν κάποιες ασθένειες που τις είχαν ξεχωρίσει. Δηλαδή, για παράδειγμα, στον ένα θάλαμο ήταν οι καρκινοπαθείς, σε άλλο οι ασθενείς με το ζάχαρο και ξεχωριστά οι οροθετικοί. Τώρα με τον υπερπληθυσμό δεν υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, με αποτέλεσμα να υπάρχει έτσι μια ανεξέλεγκτη κατάσταση που ευνοεί την εξάπλωση διαφόρων κολλητικών νοσημάτων, όπως ηπατίτιδα. Ενώ παλιότερα όταν δεν υπήρχε υπερπληθυσμός, μπορούσαν να τα προβλέψουν και να τα ελέγξουν, τώρα βλέπουμε ότι όλοι είναι ο ένας πάνω στον άλλον και όλοι με διαφορετικές ασθένειες, με αποτέλεσμα κάποιες ασθένειες να μεταδίδονται και στους υπόλοιπους.

Το χειρότερο όμως σου λέω πως είναι το θέμα της φυματίωσης, που αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, πάρα πολύ επικίνδυνο και κανονικά θα έπρεπε στο νοσοκομείο να μην υπάρχει καθόλου ο όρος φυματίωση. Θα έπρεπε να υπάρχει μια εξωτερική ειδική μονάδα για την νοσηλεία των φυματικών γιατί η φυματίωση είναι πολύ επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία.

Θεωρείς ότι ο κόσμος έξω δεν έδειξε την ανάλογη υποστήριξη που όφειλε να δείξει στους κρατούμενους; Δηλαδή οι ασθενείς κρατούμενοι κάνανε 43 μέρες απεργία πείνας και δεν είδαμε μεγάλες διαδηλώσεις ή μαζική κινητοποίηση.

Δεν έγιναν μεγάλες διαμαρτυρίες ή κάποια αντίδραση μεγάλη, ο κόσμος δεν έδειξε την ευαισθησία που έπρεπε να δείξει, ενώ βλέπεις ότι μέσα οι κρατούμενοι δεν είναι μόνο για βαριά εγκλήματα, μπορεί να είναι και κάποιος που χρωστάει στο δημόσιο. Μπορεί να είναι ο πατέρας μου, η αδερφή μου, ο ξάδερφός μου, ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη φυλακή. Θα μου πεις, κι αυτός που έχει κάνει ένα έγκλημα πρέπει να βγάλει την τιμωρία του, την ποινή του. Ναι, αλλά να είναι και αξιοπρεπώς. Οποιοσδήποτε ανα πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί με χρέη, να πάει στη φυλακή και να ‘ναι καρδιοπαθής για παράδειγμα και τότε να βρεθεί σ’ αυτές ακριβώς τις συνθήκες.

Όχι, δεν δείξανε την ευαισθησία που έπρεπε να δείξουν και αυτό κατά τη γνώμη μου δείχνει ότι ο κόσμος άρχισε να συνηθίζει αυτές τις καταστάσεις. Δεν ξέρω, ίσως το βλεπει σαν κάτι φυσιολογικό που είναι η κατάσταση έτσι, λέει εντάξει κρατούμενοι είναι, τι περιμένουνε. Υπήρχε ένα σοκ φυσικά με τις φωτογραφίες, αλλά δεν είδαμε κάποια αντίδραση έτσι πολύ μεγάλη. Μετά φυσικά ξεφούσκωσε το θέμα, ξεχάστηκε, το υπουργείο είχε πει ότι θα κάνει κάποια πράγματα αλλά αφού ξεχάστηκε το θέμα, στην πορεία δεν έκανε τίποτα. Βγάλανε κάποιους νόμους για να αποφυλακίσουν κάποιους από το νοσοκομείο οριστικά και βλέπουμε ότι αποφυλακίστηκαν πάρα πολύ λίγα άτομα.

Από την άλλη όμως, ξέρουμε ότι στα κρατητήρια της Ελλάδας, περιμένουνε πάρα πολλοί άρρωστοι άνθρωποι να μπουν στο νοσοκομείο, επομένως όσους και να βγάλουνε με τους νόμους αυτούς, θα τους αντικαταστήσουν κατευθείαν. Και είκοσι άτομα να βγάλουν περιμένουν ίσως και 100 άτομα να μπουν, επομένως αυτοί οι νόμοι που ψηφίζουν είναι για τα μάτια του κόσμου.

Κάποια βασικά πράγματα όπως το φαγητό και το νερό, πώς είναι;

Eπειδή μιλάω και με παιδιά από μέσα, μου λένε ότι το φαγητό έχει χειροτερέψει πάρα πολύ και δεν έχει την ποιότητα που θα έπρεπε να έχει ως νοσοκομείο. Αν δεν έχεις χρήματα να πάρεις κάτι έξτρα, σίγουρα δεν θα τρέφεσαι καλά.

Δηλαδή αν ένας άνθρωπος είναι άπορος και δεν έχει χρήματα τι κάνει σ’ αυτή την περίπτωση;

Αν είσαι άπορος δεν έχουν και πολλά πράγματα να σου προσφέρουνε, εως και τίποτα.

Τώρα με το νερό είχανε δημιουργηθεί κάποια προβλήματα πριν ένα χρόνο νομίζω, δεν θυμάμαι τώρα πόσο ακριβώς, που είχαμε καταγγελίες ότι στο νοσοκομείο κάνουν μπάνιο με παγωμένο νερό. Είχαμε παρέμβει σαν οργάνωση τότε και τους πιέσαμε έτσι ώστε να φτιαχτεί το πρόβλημα. Δεν θυμάμαι αν ήταν λόγω έλλειψης πετρελαίου ή αν είχε κάτι χαλάσει, αλλά ήταν αναγκασμένοι για κάποιο διάστημα ενάμισι-δύο μηνών, να κάνουν μπάνιο με παγωμένο νερό.

Θεωρείς ότι αυτοί που εργάζονται στο νοσοκομείο και στη φυλακή γενικότερα θα μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν με κάποιο τρόπο?

Οι σωφρονιστικοί και γενικά όλοι μέσα, έχουν κάνει κι αυτοί τη δική τους διαμαρτυρία στο υπουργείο, για ένα θέμα που πιστεύω ότι τους ενδιαφέρει πραγματικά όλους, που είναι η φυματίωση, γιατί φοβούνται ότι μπορεί να κολλήσουν. Όπως βλέπουμε, το υπουργείο δεν κάνει τίποτα γι αυτό το θέμα. Και οι κρατούμενοι και οι σωφρονιστικοί κινδυνεύουν από τη φυματίωση.

Το παράδειγμα πριν δύο μέρες δεν ξέρω αν το είδες, στο Α.Τ. Πατησίων, που κάνανε τεστ μαντού σε 25-30 αστυνομικούς, βρέθηκαν θετικοί οι 10 ή 12. Κι από αυτό φάνηκε πως δεν έπαιρναν τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας και είχαν κολλήσει φυματίωση από τα άτομα που είχαν μαζέψει από τους δρόμους.

Μιλάμε για μια κατάσταση εκτός ελέγχου, για συνθήκες που αν κάποιος υποφέρει από μια χρόνια ασθένεια με περιορισμένο το ανοσοποιητικό και που στερειται τη ψυχολογική σταθερότητα αφου ζει σε ένα περιβάλλον που ο ένας είναι πάνω στον άλλο και που δεν δίνει κανένας σημασία στις ιδιαιτερότητές του κάθε ατόμου, αυτό φαντάζομαι επηρεάζει ψυχολογικά. Εσύ πώς το βίωσες όλο αυτό;

Είναι δύσκολες καταστάσεις, πραγματικά πάρα πολύ δύσκολες. Όταν έχεις κάποια βαριά ασθένεια και νοσήσεις και ταλαιπωρείσαι μέσα στο νοσοκομείο, βλέπεις την αδιαφορία του συστήματος και αυτό σε πικραίνει πιο πολύ. Απελπίζεσαι, γιατί πραγματικά δεν έχεις τις ίδιες ευκαιρίες με έναν άρρωστο που είναι έξω. Αυτό είναι πραγματικά πάρα πολύ βαρύ, γιατι υπάρχουν και ασθενείς που αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχουν πεθάνει. Αυτό γίνεται, υπάρχουν ασθενείς που έχουνε πεθάνει και θα πεθάνουν κι άλλοι.

Από Aids;

Όχι μόνο από Aids αλλά και από άλλες ασθένειες.

Το aids το ανέφερα γιατι είναι ίσως η πιο σοβαρή ασθένεια.

Εντάξει έχει και άλλες ασθένειες που είναι πολύ βαριές. Πρώτα από όλα στο νοσοκομείο της φυλακής δεν έχεις περίθαλψη, δεν σε κοιτάνε, δεν κοιτάζουν τα τραύματά σου, την υγεία σου. Το προσωπικό είναι πολύ λίγο και εντωμεταξύ είχαν πει ότι θα το βάλουν στο ΕΣΥ για να μπορούν να έρχονται γιατροί από άλλα νοσοκομεία αλλά αυτό δεν έχει γίνει ακόμα.

Ψυχολόγος υπάρχει για τους άρρωστους;

Κάποιες φορές είχε έρθει ψυχολόγος, μετά πάλι δεν είχαν λεφτά για να τον πληρώσουν κι έφυγε, τώρα δεν ξέρω σίγουρα αν υπάρχει κάποιος.

Άρα το κράτος δεν φροντίζει για να παρέχεται συστηματική ψυχολογική στήριξη στους ασθενείς.

Όχι.

Η σχέση σου με άλλους κρατούμενους πώς επηρεάστηκε από την κατάσταση της υγείας σου; Έκανες φιλίες;

Έκανα πολύ καλές φιλίες. Έχεις καλές φιλίες γιατί εκτός από το ότι έχεις κάποιον άλλο κρατούμενο που είσαι όλη μέρα μαζί του, έχεις και την ίδια αρρώστρια και η αρρώστεια είναι μια πηγή αλληλεγγύης. Κάνεις φιλίες και δένεσαι με κάποιους ανθρώπους για να επιβιώσεις, γιατί οι καταστάσεις είναι δύσκολες και αναγκαζεσαι να βρεις ανθρώπους για να μπορείς να επιβιώσεις.

Αυτό που λένε για την ανεξέλεγκτη ροή ψυχοφαρμάκων ισχύει?

Ναι ισχύει. Ενώ βλέπεις ότι δεν υπάρχουν βασικά φάρμακα που είναι απολύτως αναγκαία για κάποιες ασθένειες, από την άλλη δεν λείπουν ποτέ τα ψυχοφάρμακα.

Αν ένας οποιοσδήποτε κρατούμενος πάει και ζητήσει φάρμακα από τον ψυχίατρο, χωρίς δεύτερη κουβέντα το ίδιο βράδυ έχει πει ο ψυχίατρος να τα πάρει. Αυτό τα λέει όλα. Κρατάμε τη φυλακή με τα ψυχοφάρμακα, φοβούνται να τα κόψουν γιατί αν κοπούν τα ψυχοφάρμακα, την επόμενη μέρα, την ιδια ώρα μάλλον, η φυλακή θα πάρει φωτιά, ο κόσμος έχει εξαρτηθεί από αυτά. Η φυλακή κρατιέται από τα ψυχοφάρμακα.

Δηλαδή μέσα στη φυλακή βλέπουμε να διακινούνται δύο είδη ναρκωτικών: τα νόμιμα με τη μορφή ψυχοφαρμάκων και τα υπόλοιπα που είναι παράνομα.

Ναι, και τα νόμιμα, δίνονται χωρίς αιτία. Και πρόβλημα να μην έχεις, αν ζητήσεις ψυχοφάρμακα δεν θα σου πούνε όχι. Αυτό επιδιώκουν, αυτό θέλουν. Η πολιτική τους είναι οι κρατούμενοι να είναι σε καταστολή. Ενας κρατούμενος που είναι σε καταστολή δεν ζητάει, δεν παραπονιέται, δεν τον νοιάζει αν κάνει ντουζ με παγωμένο νερό ή αν το φαγητό δεν είναι καλό, ή αν κοιμάται στο πάτωμα. Αυτός ο κρατούμενος βολεύει το σύστημα, επομένως τους βολεύει να δίνουν ψυχοφάρμακα στον κρατούμεενο ώστε να μην απαιτεί και να μην ξέρει να απαιτεί να δικαιώματά του, να παραμένει ένας ήσυχος κρατούμενος.

Για τις φυλακές τύπου Γ΄τι πιστεύεις;

Με τις φυλακές τύπου Γ΄ το κράτος δείχνει από εδώ και πέρα τη σκληρότητά του, προσπαθεί να φοβίσει τον πληθυσμό μέσα στη φυλακή. Υπάρχουν κάποια παραθυράκια που είναι υπερ του συστήματος, με βάση τα οποία, ανα πάσα στιγμή ο κρατούμενος μπορεί να βρεθεί σε φυλακή τύπου Γ’. Δεν είναι μονο για τρομοκράτες, μπορεί να πάει και ένας που είναι ήδη στη φυλακή επειδή μπορεί να απαιτεί το φαγητό του, την αξιοπρέπειά του, και γι΄ αυτό να θεωρηθεί αντάρτης.

Οι συνθήκες στις φυλακές θα χειροτερέψουν, η εξαθλίωση εξαπλώνεται σε όλες τις φυλακές και ξέρουν ότι μπορεί να γίνει εξέγερση και να βρεθούν οι φυλακές εκτός ελέγχου. Έτσι, κάνουν τις τύπου Γ’ με αποτέλεσμα να προλάβουν κάποιες ανεξέλεγκτες καταστάσεις, γιατί όσο δεν έχει ο κρατούμενος φαγητό, σαμπουάν, ξυραφάκια, απλά πράγματα, υπάρχει η πιθανότητα να γίνει εξέγερση στις φυλακές.

Χτίζοντας τις φυλακές τύπου Γ’, τους λέει, κοίταξε δεν έχεις φαγητό, δεν έχεις νερό, δεν έχεις τίποτα αλλα υπάρχει και κάτι χειρότερο, υπάρχει αυτή η νέα φυλακή που πάλι δεν τα έχει όλα αυτά, αλλά δεν έχει ούτε επικοινωνία με τον έξω κόσμο και την φυλάει η αστυνομία.
Με τη φυλακή αυτή, γενικά περικόπτουν παρα πολλα δικαιώματα, το νομοσχέδιο είναι πολύ αυστηρό.

Με βάση τη δική σου άποψη, αν ένας άνθρωπος πάει στην τύπου Γ’ πώς θα βγει μετά? Πιστεύεις πως ένας τέτοιος άνθρωπος έχει πιθανότητες να επανενταχθεί στην κοινωνία, να μπορέσει να είναι φυσιολογικός ξανά, αφού απομονωνεται τελειως και από την ίδια την κοινωνία της φυλακής. (Ακόμα και στην περίπτωση που υπάρχουν δύο κρατούμενοι στο ίδιο κελί απομόνωσης, όπως σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής, αυτό εξακολουθεί να είναι απομόνωση, δύο σε ένα κελι είναι απομόνωση αν αυτοι οι δύο είναι αποκομμένοι από προγράμματα, εργασία, γενικό πληθυσμό και επισκεπτήριο.)

Εγώ πιστεύω οτι η σκληρότητα που θα δείξει το κράτος σε ανθρώπους που θα τους φυλακίσει σε αυτές τις συνθήκες, σίγουρα θα κάνουν τον άνθρωπο χειρότερο και όχι καλυτερο. Αυτό συμβαίνει και με ένα ζώο. Αν πάρεις ένα ζώο και το κακομεταχειριζεσαι, το δέρνεις και του δίνεις λίγο φαγητό ανα πάσα στιγμή μπορεί να σε δαγκώσει. Επομένως το ίδιο ισχυει και για τον άνθρωπο. Εγώ πιστεύω πως με τις φυλακές τύπου Γ’ θα καταφέρει να φτιάξει ανθρώπους αδιστακτους, που δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα και θα δείξουν το σκληρό τους πρόσωπο. Θα μου πεις αυτοί είναι τρομοκράτες, αλλά δεν είναι μόνο τρομοκράτες θα βάζουν και άλλες κατηγορίες.

Το ένα τρίτο των κρατουμένων στην Αμερική σε τέτοιες συνθήκες, σε απομόνωση, είναι άτομα με ψυχικές ασθένειες που δεν θα έπρεπε κανονικά να βρίσκονται εκεί.

Εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε την Αμερική ως παράδειμα γιατί η χώρα αυτη έχει μέχρι τώρα αποδείξει ότι στον τομέα του σωφρονισμού έχει αποτύχει πλήρως. Συνεχώς βλέπουμε ανθρώπους να πηγαίνουν να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους από το πουθενά. Δεν είναι μια χώρα που μπορούμε να την εχουμε ως πρότυπο, βλέπουμε μια απιστευτη σκληρότητα και από την αστυνομία και από το σωφρονιστικό τους σύστημα και βλέπουμε και κρατούμενους που είναι πολύ σκληροί. Αυτοί οι κρατούμενοι είναι έτσι γιατί οι φυλακές της Αμεερικής είναι πολύ σκληρές. Δεν μπορούμε να παρουμε ως παράδειγμα την Αμερική. Είναι παράδειγμα προς αποφυγήν η Αμερική.

Μπορούμε να πάρουμε Σκανδιναβικές χωρες ως παράδειγμα, που έχουν πολύ χαμηλά επίπεδα εγκληματικότητας και αυτό είναι επειδή επενδύουν στην πρόληψη και γενικά στην θεραπεία και στο σωφρονισμό των κρατουμένων.

Γιατί εδώ έχουμε ξεχάσει πως δεν λέγονται μόνο φυλακές, λέγονται και σωφρονιστικά καταστήματα. Το λέει και η λέξη, να σωφρονίσουμε τον άνθρωπο ώστε να βγει και να μην κάνει τα ίδια λάθη. Εδώ βλέπουμε ότι δεν υπάρχει σωφρονισμός, στην Ελλάδα έχει μείνει μόνο η ονομασία, γιατί μόνο που τους ενδιαφέρει ειναι η καταστολή και η απομόνωση.

Θα ήθελες να προσθέσεις εσύ κάτι σε αυτά που είπαμε?

Εγώ πιστεύω ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία κι ότι πρέπει και οι κρατούμενοι και ο έξω κόσμος να παλεψει για τα δικαιώματά του. Ο κόσμος να κοιτάει να είναι αξιοπρεπής και μέσα και έξω από τη φυλακή. Τα δικαιώματά σου, να τα απαιτείς  πάντα, με οποιοδήποτε κόστος.

 http://eleutheriellada.wordpress.com/