Φοβού τους φοβισμένους…



 «Θα γίνει αιματοχυσία»· φοβάται ο καθηγητής, που έχει ευαίσθητη μύτη και μυρίζει το μπαρούτι. «Πολλοί άνθρωποι είναι απελπισμένοι και στην απελπισία του επάνω ο άλλος μπορεί να κάνει οτιδήποτε»…
Ο ένας έμεινε άνεργος και δεν έχει λεφτά να πληρώσει τη δόση του δανείου ή το νοίκι του· όπου να ‘ναι θα του κάνουν έξωση και δεν θα ‘χουν πού να μείνουν και τι να φάνε τα παιδιά του.
Ο άλλος είχε για χρόνια μια νοικοκυρεμένη μικρομεσαία οικογενειακή επιχείρηση και τώρα οι δουλειές σταμάτησαν, τον πνίγουν τα χρέη, βλέπει την επιχείρησή του να καταρρέει και δεν έχει κανέναν τρόπο για ν’ αντιδράσει.
Ο ένας κρέμεται από τον άλλον κι όλοι μαζί από μια λεπτή κλωστή. Αν πέσει κάποιος θα παρασύρει και τους άλλους. Θα γίνει ντόμινο. Κι από κάτω είναι γκρεμός. Χάος! Δεν υπάρχει κανένα δίχτυ προστασίας. Κάτω από κάθε πάτο υπάρχει πάντα κι άλλος ένας· βαθύτερος.
ΚΑΠΟΙΟΣ επιχειρηματίας μπορεί να μην έχει μεγάλα ανοίγματα, να κάνει συνετή διαχείριση, συντηρητικές κινήσεις και να ελπίζει ότι μπορεί να τα φέρει βόλτα. Τρέμει όμως το φυλλοκάρδι του, δεν κλείνει μάτι τις νύχτες, μην τυχόν και βαρέσουν κανόνι τίποτα πελάτες και μείνει με τις ακάλυπτες επιταγές στο χέρι.
«ΘΑ γίνει αιματοχυσία»· φοβάται ο καθηγητής. Κι όταν λέει «αιματοχυσία» δεν εννοεί απαραιτήτως εξεγέρσεις, επαναστάσεις ή ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο. Αιματοχυσία είναι και οι αυτοκτονίες… Αν πολλοί απ’ αυτούς που καταστρέφονται ολοκληρωτικά δώσουν μόνοι τους τέλος στη ζωή τους. Ή αν πάρουν, ας πούμε, μια καραμπίνα και πυροβολήσουν τον απέναντι. Ο οποίος -όπως συμβαίνει συχνά το τελευταίο διάστημα- μόλις συνειδητοποίησε πως η επιχείρησή του βουλιάζει οριστικά, και «την έκανε» κανονικά βουτώντας όσα υπήρχαν σε μετρητά…
ΜΙΚΡΟΙ ασύμμετροι εμφύλιοι πόλεμοι· που μπορεί να ‘ναι αιματηροί. Αυτό φοβάται, περισσότερο απ’ όλα, ο καθηγητής. Οπως και την απελπισία που προκαλεί ανεξέλεγκτες τάσεις αυτοκαταστροφής. Ολοι εναντίον όλων και κάποιοι κατά του εαυτού τους.
ΟΛΟ αυτό όμως προκαλεί μια κοινωνική εντροπία. Για την οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν, πώς και πού θα εκτονωθεί. Είδες ποιοι πυροδότησαν τις ασύμμετρες εξεγέρσεις στην Τυνησία και στην Αίγυπτο… Οι απελπισμένοι αυτόχειρες που έδωσαν τέλος στη ζωή τους αυτοπυρπολούμενοι γιατί δεν άντεχαν να ζουν άλλο μέσα σ’ αυτή την εξαθλίωση. Δεν είχαν κουράγιο να κρατήσουν περίστροφο και να το στρέψουν εναντίον κάποιου που πίστευαν ότι ευθύνεται. Ούτε να ζωστούν με εκρηκτικά και να πάρουν κι άλλους μαζί τους. Απλώς δεν αυτοπυρπολήθηκαν σπίτι τους, αλλά δημόσια. Προσφέροντας έτσι τη σπίθα που χρειαζόταν για ν’ ανάψει παντού η φωτιά.
Η οργή και ο φόβος συγκατοικούν. Συνήθως, στη δύσκολη, επικρατεί ο φόβος. Οι φοβισμένοι άνθρωποι δύσκολα επαναστατούν. Συνήθως υποτάσσονται, είναι υποτακτικοί, δουλικοί. Αν όμως δίπλα τους διαδραματίζεται μια γενικευμένη εξέγερση, γίνονται οι πιο επικίνδυνοι. Δεν οργανώνονται, δεν διεκδικούν, δεν κινούνται συντεταγμένα. Μια φορά μπορεί να χτυπήσουν κι αυτή να ‘ναι θανατηφόρα. Φοβού τους φοβισμένους, αυτοί είναι ικανοί για όλα.
ΤΟΥΣ φοβισμένους φοβάται ο καθηγητής. Αυτοί μπορούν να αντιδράσουν ασύμμετρα, απροσδόκητα και να προκαλέσουν μεγάλο κακό. Στον εαυτό τους, στον διπλανό τους, σε κάποιον που τους φταίει ή και δεν τους φταίει τίποτα… Η απρόβλεπτη συμμετοχή των φοβισμένων σε οτιδήποτε μέλλει να συμβεί είναι η μεγαλύτερη απειλή.
politismos politis