Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ και παράδοση, με άρματα και γλεντζέδες
χορευτές. Και με τους χρηματοδότες φειδωλούς για τη
δαπάνη σε μιαν ημερήσια φιέστα. Και, βέβαια, πάλι
θα βρεθούν σαΐνια να τα ‘κονομήσουν, χωρίς ν’
αφήσουν…ίχνη. Σε καιρούς χαλεπούς και τυραννικής
λιτότητας, ωστόσο, καλά να’ ναι ο δημότης που
πληρώνει.
ΔΕΝ είναι ο δήμαρχος πονηρός-είναι οι τριγύρω του. Με το υλικό του
μασκαρέματος αγορασμένο από «φιλικό» του κατάστημα και
υπερτιμημένο. Ποιος θα το δει πάνω στο «γλέντι», ποιος να σταθεί
αντιμέτωπος με την παράδοση…
ΑΛΛΟΤΕ, η αποκριάτικη παράδοση γέμιζε τσέπες «ασεβών». Σε
καθεστώς «ελευθερίας» και με τον ελεγχόμενο ελεγκτή της δαπάνης. Λειτουργούσε το (μικρο)κύκλωμα-συνιστώσα της συνισταμένης του
μεγάλου κυκλώματος, στην Ελλάδα της ρεμούλας. Κάτι απ’ το καρναβάλι η ντόπια οικονομισιά, λίγο απ’ τα υπερτιμημένα τιμολόγια ανάμικτα με πλαστά, πολύ απ’ την ΕΡΤ με τα εκατομμύρια σε τσέπες