ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ σε καθεστώς ατιμωρησίας. Κάτι
άκουσαν για «Πολυτεχνεία» και δοξασμένους, για
«Εδώ Πολυτεχνείο» και βολεμένους. Μια δυο, λοιπόν,
και στον «αγώνα»! Πάμε για κατάληψη και έπονται τα
αιτήματα. Ξενυχτάμε στο σχολείο με χαρτάκι,
τσιγαράκι και ταβλάκι κι «ανεβαίνουμε» στης
συμμαθήτριας τα μάτια (αν κι αυτή δεν είναι δίπλα μας
ως…αγωνίστρια).
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν το νοιάστηκε να πειθαρχήσουν τα παιδιά. Ούτε σε
σχολικούς κανόνες (στα χαρτιά), ούτε από κοινωνική ευαισθησία για
υπακοή στους νόμους. Και, βέβαια, η Πολιτεία «κινείται» στην
ψηφοθηρική ρότα των ανθρώπων της, που ζουν και αναπνέουν για της
εξουσίας την ηδονή.
ΚΙ αν είδες τη μαθήτρια στην τάξη με ρουζ, μες και αρώματα, αν άκουσες τον μαθητή με τη βρισιά κι όλους μαζί να κολυμπούν στη «μόρφωση» των αποστηθισμένων, μη σου φανεί πως το «σύστημα»
είναι εκτός ελέγχου. Το αντίθετο! Είναι επιμελώς συντηρημένη μηχανή, που βγάζει πολίτες και