Στην γραμμή αυτή έχει καταλήξει η κυβέρνηση με την σύμφωνη γνώμη και των τριών κομμάτων που συμμετέχουν. Παράλληλα έχει εγκαταλείψει την συνολική διαπραγμάτευση και έχει προκρίνει την τακτική step by step. Στο σχέδιο «εκτελούμε τα συμφωνηθέντα» περιλαμβάνεται η επιτάχυνση των διαδικασιών για τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών μεταξύ των οποίων ΟΠΑΠ, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, θυγατρικές Αγροτικής, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και γενικότερα ότι μπορεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον εγχώριων και ξένων επενδυτών. Επίσης προβλέπεται «αξιοποίηση» δημόσιας περιουσίας με πρώτα τα λιμάνια που συζήτησε ο υπουργός Ναυτιλίας κ. Κώστας Μουσουρούλης με τον κ. Ράιχενμπαχ και θα ακολουθήσουν τα αεροδρόμια και τα ακίνητα του δημοσίου. Για αυτά υπάρχει συμφωνία και με την Τρόικα η οποία πάντως ζητά χειροπιαστά αποτελέσματα μέσα στον Ιούλιο. Σαν αντάλλαγμα στο πλαίσιο της βήμα-βήμα διαπραγμάτευσης η κυβέρνηση ζητά να μην επιμείνει η Τρόικα στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και στις περαιτέρω μειώσεις στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό είναι και το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί ο κ. Σαμαράς κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης: ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο και συγχώνευση υπηρεσιών και «διαρθρωτικές αλλαγές» για να καθησυχάσει τους δανειστές και «κόκκινες γραμμές» στα
Το Μνημόνιο είναι ένα πλαίσιο αρχών, τρόπων και διαδικασιών λειτουργίας της οικονομίας και κοινωνίας. Είναι μια νεοφιλελεύθερη «συνταγή», μια πολιτική και οικονομική φιλοσοφία. Μια από τις βασικές αρχές του Μνημονίου είναι η ιδιωτική παραγωγή και παροχή των δημοσίων αγαθών μέσω του μηχανισμού της ιδιωτικής οικονομίας. Η ιδέα δεν είναι καινούργια. Στην Ελλάδα εγκαινιάστηκε το 1985 από τον Σημίτη (τότε υπουργό εθνικής οικονομίας) εδραιώθηκε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη [1990-1993] και επεκτάθηκε τα χρόνια του εκσυγχρονισμού των κυβερνήσεων Σημίτη [1996-2004] αλλά και του Καραμανλή μετέπειτα.
Με απλά λόγια ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα δεν είναι νεοεισερχόμενος. Οι νεοφιλελεύθερες αρχές είχαν εμποτίσει τον δημόσιο λόγο και την οικονομική πολιτική πολύ πριν εμφανιστεί το Μνημόνιο. Ωστόσο η ιστορική και διεθνή οικονομική συγκυρία και η ένταση και έκταση των νεοφιλελευθέρων συνταγών του Μνημονίου οδήγησαν στην κατάρρευση του όποιου κοινωνικού κράτους και στην κοινωνική εξαθλίωση. Επέφεραν δηλαδή το αναμενόμενο. Αυτό που αναφέρεται στην οικονομική βιβλιογραφία ως «απότομη προσαρμογή» ή «θεραπεία σοκ».
Το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο επιχείρημα βασίζεται στην λογική του ό,τι είναι υπό δημόσιο έλεγχο είναι απαραίτητα αντιπαραγωγικό σε όρους κερδοφορίας. Συνεπώς πρέπει να πουληθεί στον ιδιώτη που εξ ορισμού είναι καλύτερος επιχειρηματίας, δηλαδή αυξάνει τα κέρδη.
Ωστόσο το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο ξέχνα να απαντήσει ποιος καρπώνεται τα κέρδη αφενός και αφετέρου στο ότι δεν μπορούν όλα τα αγαθά (όπως αγαθό της υγείας για παράδειγμα) να ρυθμίζονται από την ελεύθερη αγορά με βάση τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Επίσης δεν απαντά στο γεγονός των άτυπων ιδιωτικών καρτέλ, και στις αυξήσεις των τιμολογίων όταν δημόσια αγαθά ιδιωτικοποιούνται.
Το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο επιχείρημα βασίζεται στην λογική του ό,τι είναι υπό δημόσιο έλεγχο είναι απαραίτητα αντιπαραγωγικό σε όρους κερδοφορίας. Συνεπώς πρέπει να πουληθεί στον ιδιώτη που εξ ορισμού είναι καλύτερος επιχειρηματίας, δηλαδή αυξάνει τα κέρδη.
Ωστόσο το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο ξέχνα να απαντήσει ποιος καρπώνεται τα κέρδη αφενός και αφετέρου στο ότι δεν μπορούν όλα τα αγαθά (όπως αγαθό της υγείας για παράδειγμα) να ρυθμίζονται από την ελεύθερη αγορά με βάση τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Επίσης δεν απαντά στο γεγονός των άτυπων ιδιωτικών καρτέλ, και στις αυξήσεις των τιμολογίων όταν δημόσια αγαθά ιδιωτικοποιούνται.