κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος
μη με ξεχάσεις…» (Ιάκωβος Καμπανέλλης)
Μη με ξεχάσεις… μην ξεχάσεις, τον πόλεμο, τις ημέρες, τους μήνες, τα χρόνια στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μην με ξεχάσεις… που έμεινα πίσω. Που δεν άντεξα μέχρι την ημέρα που άνοιξαν οι πύλες των στρατοπέδων. Που άφησα την τελευταία μου πνοή στο θάλαμο αερίων.
Μην με ξεχάσεις… που άντεξα γιατί ονειρευόμουν «έρωτα μες στο μεσημέρι/ σ’ όλα τα μέρη του θανάτου/ώσπου ν’ αφανιστεί η σκιά του». Γιατί όσοι κουβέντιασαν με το θάνατο ερωτεύτηκαν παράφορα τη ζωή.
Μα σαν τελειώσει ο πόλεμος πόσο εύκολα ξεχνάμε πόσο άσχημος ήταν. Πόσο εύκολα μπορούμε να μεταλλαχτούμε από θύματα σε θύτες προσφεύγοντας στις ίδιες δικαιολογίες που κάποτε είχαν προβάλει οι ίδιοι οι εκτελεστές μας; Πόσο παρόμοια τα προβλήματα και τα επιχειρήματα για την αντιμετώπιση τους. Πάντα αποδιοπομπαίοι τράγοι οι ξένοι, οι μετανάστες, οι Εβραίοι, οι Ρομά, οι αριστεροί, οι ομοφυλόφιλοι, και όλοι όσοι τους «ανέχονται». «Ξένοι» είναι όλοι όσοι δεν στέκονται σούζα στην προσταγή «εγέρθητι»! Γιατί στην παράνοια της «Χρυσής Αυγής», που καλύτερα της ταιριάζει το όνομα του βουλευτή της, Καιάδας, η ελευθερία σκέψης ή έκφρασης είναι έννοια απαγορευμένη και καταδικασμένη σε θάνατο.
Και μέσα σε αυτή την παράνοια ξεχνιέται ακόμα και το κορίτσι του Μαουντχάουζεν… που ήταν το