
*Της Αγγελικής Σπανού
Και βέβαια δεν θέλουμε Επίτροπο ή Επιτρόπους. Θέλουμε το αυτεξούσιο των υπουργών και των ανώτερων στελεχών της διοίκησης που έκαναν πραγματικά ό,τι μπορούσαν για να οδηγηθεί η χώρα ένα βήμα πριν από την άβυσσο της χρεοκοπίας. Γερμανοί εφοριακοί θα αναλάβουν την προσπάθεια για πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας; Αν είναι δυνατόν! Θέλουμε Καπελέρη και Παπαχατζή, τους δικούς μας ανθρώπους. Και ποιοι είναι αυτοί οι τροϊκανοί που θα μας πουν τι να κάνουμε με τα κλειστά μας επαγγέλματα και με τη γραφειοκρατία μας;
Η εθνική μας ευαισθησία θίγεται πάρα πολύ εύκολα όταν γίνονται έξωθεν υποδείξεις. Αντίθετα, η περηφάνια μας δεν επηρεάστηκε αρνητικά όταν τα δικά μας κόμματα, οι δικοί μας πολιτικοί, οι δικοί μας συνδικαλιστές, οι δικοί μας “πελάτες” του ιδιοτελούς συστήματος εξουσίας, εργάζονταν εντατικά για την υπερχρέωση της πατρίδας μας που τώρα βουλιάζει γιατί δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές ώστε να συντηρήσει τα εθνικά ελλείμματα.
Εχουμε το καλύτερο ίσως κλίμα του κόσμου, φύση μοναδική και έναν πολιτισμό τόσο σπουδαίο που εμπνέει ακόμη την τέχνη, τη διανόηση και τους λαούς σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να καταστρέψουμε τα δάση και τα νερά μας, κάψαμε και χτίσαμε, καταπατήσαμε και εξαφανίσαμε ελεύθερους χώρους, πεζοδρόμια, αιγιαλούς, αντιμετωπίσαμε το δημόσιο χώρο σαν ατομική περιουσία, ρίξαμε λύματα στις θάλασσες και τοξικά στα ποτάμια, πολεμήσαμε λυσσαλέα την ύπαρξη σπάνιας πανίδας, αποψιλώσαμε βουνά, μπαζώσαμε παραλίες, φτιάξαμε εκατοντάδες χωματερές σε ολόκληρη την επικράτεια, αγωνιστήκαμε με πάθος και ηρωισμό ενάντια στην οργανωμένη διαχείριση απορριμάτων, αφήνουμε γόπες και πλαστικά στην εξοχή αφού απολαύσουμε τον περίπατό μας, κάναμε τη δημιουργία αυθαιρέτων εθνικό σπορ, καταλαμβάνοντας ακόμη και κορυφές, ιδεολογικοποιήσαμε την εκτός σχεδίου δόμηση ως άμυνα του μικρομεσαίου, κάηκε το “Αττικόν” και ήδη το συνηθίσαμε.
Αυτός ο υπέροχος τόπος δεν ήταν ποτέ αρκετός για να αποκτήσουμε διατροφική επάρκεια από τη δική μας παραγωγή. Σπέρνουμε ακόμη υδρόφιλο βαμβάκι στον κάμπο, δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε τα χημικά λιπάσματα, είμαστε επιφυλακτικοί προς τις βιολογικές και νέες καλλιέργειες, δεν θέλουμε να λερώσει το παιδί τα χέρια του στο χώμα και δεν συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα ότι η επιδοτούμενη ευμάρεια του καφενείου τελειώνει.