Μάλλον βιάζονται όσοι σπεύδουν να προϋπαντήσουν κάτι που δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια τα νέα κόμματα που, ενδεχομένως, θα προκύψουν. Γιατί στην πολιτική τίποτε δεν πρέπει να γίνεται δεκτό αδιακρίτως. Και αυτό για δυο πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Ο ένας είναι ότι η χρεοκοπία των μεγάλων σχηματισμών της Μεταπολίτευσης δεν καταργεί τις παραταξιακές γραμμές της πολιτικής. Θα υπάρχουν πάντα διαφορές ιδεολογίας και πολιτικής που θα χωρίζουν τις πολιτικές δυνάμεις ανάλογα με την προοδευτική ή τη συντηρητική κατεύθυνση που θα έχουν. Ότι απαξιώνονται οι σημερινοί πολιτικοί οργανισμοί δεν σημαίνει ότι απαξιώνονται οι ιδέες που απέτυχαν να εκπροσωπήσουν. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας κρίνεται από τα συμφέροντα που εκφράζει.
Άρα δεν αρκεί να είναι ένα κόμμα «νέο», δηλαδή πρωτοεμφανιζόμενο, για να γίνει αποδεκτό ή για να απορριφτεί. Πρέπει να δείξει καθαρά την ιδεολογία και την πολιτική του. Την ταξική φυσιογνωμία του, την κοσμοθεωρία του και την τοποθέτησή του στη διεθνή σκηνή.
Αν ξεχάσουμε αυτές τις «λεπτομέρειες» κινδυνεύουμε να βρεθούμε με γουρούνι στο σακί. Δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από τις ιδέες που διαχρονικά ορίζουν την εξέλιξη της κοινωνίας. Θέλουμε να απαλλαγούμε από τους μηχανισμούς και τα πρόσωπα που αποδεδείχθηκαν κατώτερα. Είτε με «νέα κόμματα με νέα σύμβολα» που έλεγε κάποτε ο Χρυσοχοϊδης. Είτε με νέα πρόσωπα και νέες νοοτροπίες στα ιδία παραταξιακά χαρακώματα.
Δεν πειράζει εάν κόμμα συνεχίσει να ονομάζεται ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ ή οτιδήποτε άλλο, αν έχει ηγεσία, στελέχη και θέσεις που το διαχωρίζουν από το παρελθόν του, αλλά όχι και από το ιστορικό ρεύμα που εκπροσωπεί. Στην Ευρώπη υπάρχουν κόμματα με ζωή δυο αιώνων. Δεν σημαίνει ότι δεν άλλαξαν.
Ο δεύτερος λόγος αφορά τα πρόσωπα. Τις κοινωνίες τις κινεί και τις αλλάζει η βούληση των προσώπων. Με τη δημιουργία του ένα κόμμα δεν κάνει και εισαγωγή ψηφοφόρων. Ούτε κατασκευάζει σε κάποιοι εργαστήριο καινούργιους. Με τους ίδιους ανθρώπους θα έχει να κάνει. Με την ιδία κοινωνία. Οι ίδιοι ψηφοφόροι θα πάνε στην κάλπη. Και δεν απόκειται να κάνουν τα ιδία λάθη ή και χειρότερα: να στείλουν στη Βουλή λάθος πρόσωπα. Που θα μας κάνουν να νοσταλγούμε τα
Ο ένας είναι ότι η χρεοκοπία των μεγάλων σχηματισμών της Μεταπολίτευσης δεν καταργεί τις παραταξιακές γραμμές της πολιτικής. Θα υπάρχουν πάντα διαφορές ιδεολογίας και πολιτικής που θα χωρίζουν τις πολιτικές δυνάμεις ανάλογα με την προοδευτική ή τη συντηρητική κατεύθυνση που θα έχουν. Ότι απαξιώνονται οι σημερινοί πολιτικοί οργανισμοί δεν σημαίνει ότι απαξιώνονται οι ιδέες που απέτυχαν να εκπροσωπήσουν. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας κρίνεται από τα συμφέροντα που εκφράζει.
Άρα δεν αρκεί να είναι ένα κόμμα «νέο», δηλαδή πρωτοεμφανιζόμενο, για να γίνει αποδεκτό ή για να απορριφτεί. Πρέπει να δείξει καθαρά την ιδεολογία και την πολιτική του. Την ταξική φυσιογνωμία του, την κοσμοθεωρία του και την τοποθέτησή του στη διεθνή σκηνή.
Αν ξεχάσουμε αυτές τις «λεπτομέρειες» κινδυνεύουμε να βρεθούμε με γουρούνι στο σακί. Δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από τις ιδέες που διαχρονικά ορίζουν την εξέλιξη της κοινωνίας. Θέλουμε να απαλλαγούμε από τους μηχανισμούς και τα πρόσωπα που αποδεδείχθηκαν κατώτερα. Είτε με «νέα κόμματα με νέα σύμβολα» που έλεγε κάποτε ο Χρυσοχοϊδης. Είτε με νέα πρόσωπα και νέες νοοτροπίες στα ιδία παραταξιακά χαρακώματα.
Δεν πειράζει εάν κόμμα συνεχίσει να ονομάζεται ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ ή οτιδήποτε άλλο, αν έχει ηγεσία, στελέχη και θέσεις που το διαχωρίζουν από το παρελθόν του, αλλά όχι και από το ιστορικό ρεύμα που εκπροσωπεί. Στην Ευρώπη υπάρχουν κόμματα με ζωή δυο αιώνων. Δεν σημαίνει ότι δεν άλλαξαν.
Ο δεύτερος λόγος αφορά τα πρόσωπα. Τις κοινωνίες τις κινεί και τις αλλάζει η βούληση των προσώπων. Με τη δημιουργία του ένα κόμμα δεν κάνει και εισαγωγή ψηφοφόρων. Ούτε κατασκευάζει σε κάποιοι εργαστήριο καινούργιους. Με τους ίδιους ανθρώπους θα έχει να κάνει. Με την ιδία κοινωνία. Οι ίδιοι ψηφοφόροι θα πάνε στην κάλπη. Και δεν απόκειται να κάνουν τα ιδία λάθη ή και χειρότερα: να στείλουν στη Βουλή λάθος πρόσωπα. Που θα μας κάνουν να νοσταλγούμε τα