Τέσσερα σενάρια για ώρα ανάγκης

Σενάριο 1. «Είστε σίγουροι ότι όποια πρόταση συμφωνίας κι αν κάνετε αυτή δεν θα απορριφθεί από το μπλοκ των σκληρών που επηρεάζουν και την πλειοψηφία;» ρώτησε ο αμερικανός καθηγητής τον πατέρα ελληνίδας φοιτήτριας. Και πρόσθεσε, «αν έχουν αποφασίσει να τελειώνουν με την Ελλάδα, αυτό που «περιμένουν» δεν είναι μια καλή (και προσβλητική ή απλώς δύσκολη για τη χώρα σας) για τους ίδιους πρόταση. Απλώς δεν περιμένουν τίποτα και θα απορρίψουν (λόγοι και προσχήματα πάντα βρίσκονται) την πρόταση». Αν συμβαίνει αυτό τότε έχουν εφαρμογή και αντιστοίχιση με την πραγματικότητα τα μισόλογα Σόϊμπλε περί μη εγκατάλειψης της Ελλάδας και των ανθρώπων «έτσι, στο έλεος των εξελίξεων», περί στήριξης και βοήθειας της Ελλάδας σε μια
οργανωμένη χρεωκοπία, και τα ανάλογα λόγια του Μάρτιν Σουλτς όταν σκοτεινός και νευριασμένος δήλωνε ότι έρχεται ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα «αλλά θα βοηθήσουμε με φάρμακα και τρόφιμα σχολεία, ορφανοτροφεία, ιδρύματα»… Το σενάριο αυτό τιτλοφορείται «χρεωκοπία εντός του ευρώ…» και δεν έχει πολλούς οπαδούς.

Σενάριο 2. Οι δανειστές-εταίροι επιβάλλουν μια συμφωνία ασχέτως του κειμένου που συντάσσει και καταθέτει η ελληνική κυβέρνηση, την οποία δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει ούτε δεξιά κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός επιστρέφει την Κυριακή έχοντας χρόνο να απαντήσει με ναι ή όχι, μερικές ώρες. Ζητεί από τον πρόεδρο σύσκεψη πολιτικών αρχηγών. Τους ενημερώνει διευκρινίζοντας ότι δεν μπορεί η κυβέρνησή του ούτε αν δεχτεί τέτοιους όρους συμφωνίας ούτε φυσικά να τους εφαρμόσει. Αν συμφωνούν όμως οι άλλοι, για να αρθεί το αδιέξοδο και να παραμείνει έστω και έτσι η χώρα στην ευρωζώνη μπορεί να υποβάλλει στον πρόεδρο την παραίτηση της κυβέρνησής του, αλλά με την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία (ή μεγάλο μέρος αυτής) στηρίζει τον σχηματισμό άλλης κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Τα άλλα κόμματα ικανοποιούνται από τη στάση αυτή και κυρίως την ψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ (που ας μην ξεχνάμε ότι έχει στη Βουλή 149 βουλευτές από τους 300) άλλης κυβέρνησης. Εκφράζουν την επιθυμία να μετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την κυβέρνηση για περαιτέρω ανάληψη ευθυνών πέραν της θετικής ψήφου. Αυτό μπορεί να γίνει εν μέρει δεκτό μπορεί και όχι. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με τη σύμφωνη γνώμη των πολιτικών αρχηγών που δέχονται να μην πάρουν εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως (και του Ν. Μιχαλολιάκου, που ως αρχηγός του τρίτου σε δύναμη κόμματος δικαιούται την εντολή μετά το πρώτο και το δεύτερο κόμμα αν αυτά αποτύχουν να σχηματίσουν κυβέρνηση) αναθέτει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε πρόσωπο που θα συμφωνήσουν και θα υποδείξουν οι αρχηγοί. Όπως δηλαδή συνέβη στην περίπτωση Παπαδήμου, ίσως σήμερα στο πιο …αριστερό του προφίλ, μια και η πλειοψηφία της Βουλής ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα κυβέρνηση ειδικού σκοπού σχηματίζεται την ίδια μέρα, αποδέχεται τις «προτάσεις» των δανειστών και η χώρα μένει στο ευρώ μπαίνοντας σε νέο μνημόνιο και δανεισμό με συμφωνία τριετούς διάρκειας. Οι αρχηγοί με πρόταση του μεγαλύτερου κόμματος συμφωνούν σε εξάμηνη (ίσως και ετήσια) θητεία αυτής της κυβέρνησης προκειμένου να επιλυθούν όλες οι εκκρεμότητες της νέας συμφωνίας, να ψηφιστούν οι σχετικοί νόμοι, να λειτουργήσει το νέο σύστημα ελέγχου από τους «θεσμούς-τρόϊκα». Ακολουθεί διενέργεια εθνικών εκλογών στο τέλος της θητείας αυτής της κυβέρνησης.
Σενάριο 3. «Σκληρή» παραλλαγή του προηγούμενου, με μικρές πιθανότητες. Στην πρόταση ρήξης των δανειστών ο πρωθυπουργός σηκώνει το γάντι και απαντάει με ρήξη. Επιστρέφει στην Αθήνα, ζητεί σύσκεψη πολιτικών αρχηγών και τους ενημερώνει για τις προτάσεις έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν με τις παρεμβάσεις των δανειστών, λέγοντας ότι δεν τις δέχεται και τις παραπέμπει προς ψήφιση ή καταψήφιση στη Βουλή με αρνητική εισήγηση. Οι αρχηγοί είναι στη δυσχερή θέση να δεχτούν τη λύση αυτή ή να αποδεχτούν τις σκληρές προτάσεις των δανειστών στο όνομα της «με κάθε θυσία» παραμονής στο ευρώ. Αν δεχτούν το δεύτερο πάνε σε μπλοκ εναντίον της κυβέρνησης με την δυσμενή εικόνα να ταυτίζονται τόσο μεταξύ τους όσο και με τους δανειστές. Αν η Βουλή καταψηφίσει, η κυβέρνηση ζητεί από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Η χώρα αντιμετωπίζει την έλλειψη χρημάτων με δανεισμό από άλλες πηγές (ακόμα και από πηγές εντός ευρωπαϊκής ένωσης με παρέμβαση φιλοκοινοτικών κομμάτων και παραγόντων) ή με έκδοση προσωρινού νομίσματος.
Σενάριο 4. Ο πρωθυπουργός αποδέχεται τις παρεμβάσεις των δανειστών αφού αυτές είναι περισσότερο για εντυπώσεις (επίδειξη ισχύος του γερμανικού μπλοκ) και λιγότερο για την ουσία του πράγματος. Το σχέδιο συμφωνίας, το τελικό κείμενο είναι έτσι κι αλλιώς σκληρό για την Ελλάδα και δυσμενές για την καθημερινότητα των ανθρώπων. Πιστεύει ή ελπίζει ότι στην πορεία θα μεταβάλλει τους όρους του προγράμματος ή θα κατορθώσει να τους αντικαταστήσει με άλλους. Τα άλλα κόμματα (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής) κάνουν δεκτή με μεγάλες ή μικρές αναταράξεις στο εσωτερικό τους τη συμφωνία η οποία ψηφίζεται στη Βουλή:
α) με μικρές απώλειες από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων έτσι ώστε δεν διαταράσσεται και δεν ανατρέπεται η δεδηλωμένη πλειοψηφία. Μπορεί να μην περάσει με 162 ψήφους που αθροίζουν τα δύο κόμματα, αλλά οι απώλειες δεν θα είναι τέτοιες που θα χρειαστεί να περάσει με ψήφους άλλων (ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) κομμάτων.
β) με σημαντικές απώλειες για ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. που ανατρέπουν τη δεδηλωμένη των 162 αλλά και των 151 ψήφων που απαιτούνται. Η συμφωνία περνάει με ψήφους άλλων κομμάτων. Η απώλεια της δεδηλωμένης δημιουργεί θέμα διακυβέρνησης και οδηγεί στην άμεση ανεξαρτητοποίηση βουλευτών και δημιουργία άλλων κοινοβουλευτικών ομάδων (ανεξαρτήτων ή μη) στη Βουλή όπως συνέβη κατά τις προηγούμενες πρόσφατες θητείες της.

Η επικράτηση του α ή του β δημιουργούν άλλες εξελίξεις που δεν είναι του παρόντος να ασχοληθούμε. Προς το παρόν ας κρατήσουμε τα τέσσερα σενάρια και βλέπουμε!
http://tvxs.gr/