«Φιλελεύθερες» Κυριακές

Μεγαλωμένος μέσα σε εμπορική οικογένεια και ως τρίτη γενιά έμπορος, απέκτησα μια φιλελεύθερη αντίληψη για την πολιτική και την οικονομία. Το σύνηθες πρόβλημα που εμφανίζεται σε αυτή τη χώρα είναι ότι οι μεταρρυθμιστές-φιλελεύθεροι, θέλοντας να αλλάξουν κάποια πράγματα, υποστηρίζουν θέσεις χωρίς να εξετάζουν τις συνέπειες αυτών, με αποτέλεσμα να δίνουν όπλα στη φαρέτρα των ιδεολογικών τους αντιπάλων. Πρόσφατο παράδειγμα το μέτρο των Κυριακών. Θα εξετάσω δύο ομάδες ενδιαφερομένων: Των καταναλωτών και των κυβερνώντων.
Για τους καταναλωτές:
1. Πολλοί καταναλωτές, επιδεικνύοντας την ανάλογη κοινωνική συνείδηση, δηλώνουν ευχαριστημένοι από το μέτρο γιατί δεν έχουν χρόνο να ψωνίζουν άλλες μέρες. Γιατί, λοιπόν, αντί να κάθονται την Κυριακή, να μη δουλεύουν και αυτοί; Η πρόταση φαίνεται προβοκατόρικη αλλά δείχνει ταυτόχρονα τη γενικότερη αδιαφορία που έχουν όλοι για το κοινωνικό σύνολο αρκεί να εξυπηρετούνται αυτοί.
2. Η μικρή επιχείρηση που αντιμετωπίζει το μεγάλο πρόβλημα του μέτρου αυτού, έχει σαν μεγαλύτερο όπλο τη διαφορετικότητα του προϊόντος. Καταλαβαίνει κανείς ότι όσο λιγότερες μικρές επιχειρήσεις τόσο μικρότερη ποικιλία.
3. Η αύξηση του κόστους λειτουργίας είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα περάσει στον καταναλωτή, ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλες αλυσίδες, με αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών κάποιον προϊόντων.
Αυτό αφορά και την κυβέρνηση όπου εξετάζουμε τα εξής:
1. Μια άποψη λέει ότι θα υπάρξει αύξηση προσλήψεων. Υπάρχουν πραγματικά νούμερα που μας λένε πόσοι είναι οι μικροί έμποροι-υπάλληλοι που θα χάσουν τις δουλειές τους και πόσοι υπάλληλοι θα προσληφθούν;
2. Προκειμένου να αντιμετωπισθεί η αύξηση λειτουργικού κόστους μπορεί να κρατηθούν οι μισθοί των υπαλλήλων στα ίδια επίπεδα. Αυτό όμως συνιστά μείωση μισθών.
3. Το κράτος υπολογίζει σε έσοδα από την αγορά. Πώς θα τα πάρει όταν θα συρρικνωθεί κι άλλο; Υπάρχει το επιχείρημα ότι θα κλείσουν πολλοί μικροί που φοροδιαφεύγουν και θα ανεβάσουν τον τζίρο τους οι μεγάλες αλυσίδες που τα δηλώνουν όλα. Έχει λογική αυτό (αν είχαμε πραγματικά νούμερα), αλλά στη πράξη ισχύει; Όπως ανέφερα, το κράτος έχει έσοδα από την αγορά, όταν όμως αυξήσεις τον τζίρο των μεγάλων αλυσίδων που στην πλειοψηφία τους είναι ξένες τα λεφτά αυτά βγαίνουν απ' την αγορά με αποτέλεσμα την περαιτέρω συρρίκνωση της.
4. Αν υποθέσουμε ότι εν μέσω κρίσης θα αυξηθεί ο τζίρος των καταστημάτων, τα χρήματα του καταναλωτή που θα πάνε τώρα εκεί, πήγαιναν κάπου αλλού, π.χ.σε εστιατόρια ή καταστήματα περιφερειακών αγορών που τώρα πλήττονται.
5. ´Ενα από τα πιο δυνατά επιχειρήματα είναι η αύξηση του τζίρου μέσω των τουριστών, κάτι που ήδη προβλεπόταν αλλά, ας μη γελιόμαστε, πόσους τουρίστες έχει π.χ. η Αθήνα τον χειμώνα; Ασφαλώς και δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλες μεγαλουπόλεις που έχουν βιομηχανικό τουρισμό. Στην ουσία το μέτρο απευθύνεται στους Έλληνες καταναλωτές.
6. Το σοβαρότερο ίσως μειονέκτημα του μέτρου είναι η ίδια του η φυσιογνωμία. Ο στόχος είναι απλός: Αύξηση του τζίρου, αύξηση προσλήψεων, αύξηση κρατικών εσόδων, δηλαδή ανάπτυξη! Τόσα χρόνια κρίσης και τα μυαλά κάποιων δεν άλλαξαν! Πάλι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ανάπτυξη μέσω της κατανάλωσης, όταν η κατανάλωση πρέπει να έρχεται μετά τη δημιουργία «πλούτου».
Έχοντας αυτά σαν βασικότερα, καταδεικνύεται ότι έχουμε ένα κράτος ανύπαρκτο που προτιμάει να φεύγουν τα χρήματα στο εξωτερικό παρά να προσπαθεί να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή, και μια κυβέρνηση που δηλώνει φιλελεύθερη αλλά είναι καθαρά σοσιαλιστική, αφού το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να «προστατέψει» το δημόσιο σε βάρος των υπολοίπων.
Αυτό που με πειράζει όμως περισσότερο είναι κάποιοι «φιλελεύθεροι» που ενώ έχουν τις καλύτερες των προθέσεων και αξίζουν, παίρνουν την πιο νεοφιλελεύθερη απόφαση (δεν θα εξηγήσω εδώ τη διαφορά με φιλελευθερισμό), μέσα σε όλη τη σοσιαλιστική κουλτούρα της κυβέρνησης, μόνο και μόνο για τον νεωτερισμό του θέματος δαιμονοποιώντας κάθε φιλελεύθερο και φυσικά βάζοντας βούτυρο στο ψωμί των αντιπάλων τους, όχι απαραίτητα αριστερών. Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι οι κυβερνώντες υποστηρίζουν τις μεγάλες επιχειρήσεις λόγω διαπλοκής κτλ. Δεν θέλω να πιστεύω κάτι τέτοιο παρόλη τη στήριξη που τους δίνουν μέσω της δικαιολογίας: ας αφήσουμε την αγορά να αυτορυθμιστεί. Ειναι γνωστό ότι όταν η πίττα της αγοράς μικραίνει ισχύει το ρητό «ο θάνατος σου η ζωή μου». Ας σκεφτούμε λίγο ποιους θέλουμε να πεθάνουμε...
http://www.protagon.gr/