Φυλακισμένα όνειρα

Το κουδούνι του σχολείου χτύπησε δυνατά και όλοι οι μαθητές ξεχύθηκαν στο προαύλιο. Ελευθερία, οι ατίθασες νεανικές ψυχές πλημμύρισαν τους δρόμους και ξαμολήθηκαν για τα σπίτια τους. Μες στα αστικά συρματοπλέγματα πάλευαν να φυτρώσουν και να αναπτύξουν τα όνειρά τους. Σε ένα παγκάκι δίπλα στο σχολείο κάθισε ο μικρός Μάνος, να ξαποστάσει για λίγο. Οι σκέψεις και τα όνειρά του ταξίδευαν μαζί με τα γκρίζα σύννεφα που είχαν αρχίσει να βαραίνουν τον ουρανό. Οι πρώτες σταγόνες της βροχής δεν τον ταρακούνησαν αλλά η βροχόπτωση που ακολούθησε τον «ξύπνησε» για τα καλά. Σε λίγο βρισκόταν στη στάση, πήρε το λεωφορείο γιατί σε λίγο είχε μάθημα. Κάθε μέρα μετά το σχολείο καθόταν σε αυτό το παγκάκι, παρατηρούσε τα βλέμματα των περαστικών, χάζευε τα αυτοκίνητα που σαν

ορμητικά τρεχούμενα νερά πλημμύριζαν
τους δρόμους, χάζευε τα χρώματα του ουρανού και αναζητούσε ένα χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων.
Έτσι πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και κάθε μεσημέρι ο μικρός Μάνος παρέα με τη μοναξιά γινόταν ένας παρατηρητής των αστικών προβολών της καθημερινότητας. Ό,τι παρατηρούσε το έγραφε στο πίσω μέρος σχολικών βιβλίων, σε διαφημιστικά φυλλάδια, ακόμα και με σπρέι στους τοίχους εγκαταλελειμμένων σπιτιών. Κάθε μέρα βυθιζόταν σε ένα ταξίδι συναρμολόγησης των κομματιών του παζλ της ζωής, μα θεωρούσε τα όνειρά του φυλακισμένα μέχρι τη στιγμή που στην τζαμαρία ενός πολυκαταστήματος είδε σε υπερπροσφορά μια φωτογραφική μηχανή.
Ύστερα από λίγες μέρες στην τσάντα του δεν είχε σκόρπια χαρτιά, μολύβια και στυλό αλλά την καινούργια φωτογραφική του μηχανή που κατάφερε να αγοράσει. Μια γριούλα ταλαιπωρημένη κουβαλούσε τα ψώνια από τη λαϊκή αγορά, τα χρόνια είχαν ριζώσει για τα καλά πάνω της αλλά η ψυχή της έλαμπε σαν μικρού παιδιού. Μια εικόνα καθημερινή, κάποιοι δεν θα έδιναν σημασία, μα για τον μικρό Μάνο άξιζε αυτό το στιγμιότυπο να φωτογραφηθεί. Ένας κύριος «ατσαλάκωτος» με βλέμμα πολλών καρατίων βγήκε από την τράπεζα και επιβιβάστηκε στο πολυτελές του τζιπ. Ένας μεθυσμένος ηλικιωμένος, υπό την επίδραση της αιθυλικής αλκοόλης παραπατούσε και σιγομουρμούριζε ασυνάρτητες λέξεις μεταξύ τους. Δύο νέοι φιλιόντουσαν παραπέρα και ένας οδηγός delivery έψαχνε μάλλον κάποια οδό. Όλοι αυτοί είχαν γίνει πρωταγωνιστές στη φωτογραφική του Μάνου, που μόλις είχε διαπιστώσει ότι η ώρα του ξέφυγε μαζί και το λεωφορείο…
Το βράδυ κάθισε στον υπολογιστή και άρχισε να βλέπει τις φωτογραφίες, παρατηρούσε κάθε λεπτομέρεια. Μόλις τις είδε όλες, ένα νεανικό, γεμάτο ζωντάνια χαμόγελο δρόσισε το πρόσωπό του. Για πολλές μέρες απαθανάτιζε ό,τι του κέντριζε το ενδιαφέρον και το βράδυ όταν τελείωνε το διάβασμα τις απολάμβανε. Έπειτα από ένα σημείο άρχιζε να «πειράζει» λίγο τις φωτογραφίες όσον αφορά τα χρώματά τους, ανάλογα με τη διάθεσή του. Αδέσποτα, εργάτες, μικρά φυτά που είχαν φυτρώσει δίπλα στο παγκάκι, περιστέρια, σερβιτόροι και διάφοροι διερχόμενοι είχαν γίνει κάδρα που έδιναν χρώμα στον τοίχο του δωματίου του. Οι μικρός Μάνος ένιωθε πλέον διαφορετικά, ένα φρέσκο αεράκι ελευθερίας είχε αρχίσει να τον περιτριγυρίζει, μα ακόμα ένιωθε τα όνειρα του φυλακισμένα.
Ώσπου διαπίστωσε ότι τα κλειδιά για να αποφυλακίσει τα όνειρά του ήταν στα χέρια του. Παρατήρησε ότι τα σύννεφα, τα λεωφορεία, ακόμα και τα σπουργίτια ποτέ δεν μένουν στάσιμα, ταξιδεύουν για να βρουν τα όνειρά τους. Έτσι ο μικρός Μάνος αποχαιρέτισε το παγκάκι, που τόσες στιγμές είχαν ζήσει παρέα και ξεκίνησε το ταξίδι για να βρει τα όνειρά του.
http://www.protagon.gr