Κρατείστε ανοιχτές τις γέφυρες

Του Νίκου Δόικου

Δεν νομίζω να υπάρχει κοινοβουλευτική παράταξη στην Ελλάδα, η οποία
να επιδιώκει ένοπλη σύρραξη για την υπέρβαση της Ελληνικής Κρίσης.
Τούτου δοθέντος, οι διαθέτουσες στοιχειώδη πολιτική σοβαρότητα
κοινοβουλευτικές δυνάμεις οφείλουν να κρατήσουν ανοιχτές τις γέφυρες
επικοινωνίας, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να ανατιναχθούν από τους
(δυστυχώς πολλούς) ανόητους και ανόητες που πέρασαν το κατώφλι του Κοινοβουλίου, μετά τις τελευταίες εκλογές της οργής.Συμφωνούμε, φαντάζομαι, ότι μέρος ευθύνης για την πολιτισμική και
οικονομική κατάρρευση αναλογεί σε όλες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις.Δεν περιορίζεται
αποκλειστικά στους εκάστοτε κυβερνήτες. Διαχέεται και
στους κυρίαρχους των χώρων σπουδής, πολιτισμού και ενημέρωσης, όπου,
καθ’όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, μεσουρανούσε η αντιπολίτευση.
Ασφαλώς και δεν θα ξεχάσουμε τους πρωτεργάτες της κατάρρευσης. Μετά
από τόσες θυσίες κανείς δεν ανέχεται την συγκάλυψη. Κάθαρση και
κοινωνική Αναγέννηση βαδίζουν χέρι χέρι. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε
και το υπέρτατο καθήκον απέναντι στην κοινωνική συνοχή των Ελλήνων.
Αυτήν που, ναι μεν σακατεύθηκε από τις εγκληματικές πολιτικές λιτότητας,
αλλά που θα αφανιζόταν ολοσχερώς από μιαν ενδεχόμενη ανεξέλεγκτη
σύγκρουση.
Να παραμείνουν ανοιχτές, λοιπόν, οι γέφυρες επικοινωνίας. Να
παραμείνει ζωντανός, έστω και ζωηρός ο δημοκρατικός διάλογος.
Βιώνουμε τις περιφερειακές εκφάνσεις μιας πλανητικής κρίσης.
Δοκιμάζονται και αμφισβητούνται τα κυρίαρχα πολιτισμικά, πρωτίστως, και οικονομικά συστήματα. Και θα αλλάξουν. Ποιος ξέρει, ίσως με την
επικράτηση μιας ανθρωποκεντρικής αφήγησης, στην θέση της κερδώας
ασυδοσίας.
Όμως, σε τούτον τον πολυκεντρικό κόσμο, λύσεις δεν θα βρεθούν ποτέ σε
περιοχές καθαρών χρωματικών τόνων άσπρου-μαύρου.
Ευρώ ή Δραχμή.
Ευρώ ή Δολάριο.
Ευρωπαϊκή Ένωση ή IMF στο τιμόνι της δημοσιονομικής εξυγίανσης.
( βλέπε «Σωτηρία σε φόντο γκρι», protovuliadialogou, 20 Απριλίου2010).
Η ίδια η πολυκεντρικότητα , οι ανερχόμενες οικονομίες, οι νέοι
παγκόσμιοι πρωταγωνιστές επιβεβαιώνουν την κυριαρχία του Γκρι.
Ευρωπαϊκή Ένωση ; Ναι βεβαίως, αλλά ποιά ΕΕ ; Την αμήχανη και
πολιτικά ανίσχυρη Ένωση των μονεταριστών; Ιδού λοιπόν πεδίο αγώνων
λαμπρό. Για μια πολιτικά ενωμένη ΕΕ της Ανάπτυξης με Κοινωνική
Συνοχή. Εκεί θα μετρηθούμε. Και αξίζει τον κόπο να κρατήσουμε, για
αυτήν την αναμέτρηση και έως αυτήν την αναμέτρηση, τις γέφυρες
ανοιχτές.
Ο Ευρωπαϊκός Νότος και η Ιρλανδία, οι πρωτοβουλίες διαλόγου της
Αμερικανικής ακαδημαϊκής κοινότητας και τα anti-austerity κινήματα σε
όλη την Ευρώπη συγκλίνουν και μπορούν να συντονίσουν μαχητικές
διεκδικήσεις για ριζικές αλλαγές στα πολιτισμικά και οικονομικά
πράγματα. Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις και μεμονωμένοι διανοητές, ήδη,
κινούνται ενεργά σε τούτο το πεδίο. Δεν απομένει παρά να αξιοποιήσουν
την υπερατλαντική διαθεσιμότητα και να διευκολύνουν την προσέγγιση
των κοινωνικών κινημάτων με τις πολιτικές ομάδες του
Ευρωκοινοβουλίου.
Εν πάση περιπτώσει, και εδώ οι προοπτικές απαιτούν υπέρβαση των
πολωτικών διλημμάτων.
Η συνταγή του Μηχανισμού Στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας, ολίγη
ΕΕ και ολίγον IMF, αναδεικνύουν αυτήν ακριβώς την εγγενή τάση των
πλανητικών συσχετισμών να κινούνται στην περιοχή του Γκρί.
Στο πλαίσιο του σκληρού (πλην μάταιου) πολέμου για υπερεθνική
κυριαρχία του Δολαρίου έναντι του Ευρώ, η "μάχη της Ελλάδας" λήγει με
ισοπαλία-Χ-το αριθμητικό αντίστοιχο του χρωματολογικού Γκρί. Και γράφω «μάταιου» γιατί οι νέοι συσχετισμοί προοιωνίζονται μάλλον την
κυριαρχία ενός άλλου, νέου πλανητικού Νομίσματος ευρείας αποδοχής.
Ο πόλεμος αυτός, ανελέητος όσο κανείς άλλος, δεν αφορά σε κάποιους
καλούς και κακούς, άσπρους και μαύρους αντιμαχόμενους. Αν και, κατά
την τρέχουσα δεκαετία, η νοτιοευρωπαϊκή ζώνη θα μπορούσε να καταστεί
πεδίο ανατρεπτικών πολιτικών δράσεων, βέβαιον είναι ότι και στις ΗΠΑ
υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις ανοιχτές στην προοπτική μιας πολυκεντρικής
πλανητικής Οικονομίας και πολιτικής Κοινότητας - ΕΕ, ΗΠΑ, Κίνα,
Ιαπωνία, Ρωσία, Ινδία, Λατινοαμερικανική Ένωση και έπονται - και άρα
μιας εξίσου πολυκεντρικής πλανητικής ισορροπίας.
Ο μεγάλος πόλεμος του 21ου αιώνα θα εντείνεται όχι μεταξύ αορίστων
άκρων, αλλά ανάμεσα στις αγορο-κεντρικές και τις κοινωνιο-κεντρικές
δυνάμεις, χωρίς αυτές να ταυτίζονται κατανάγκην με την ανατολική ή την
δυτική ακτή του Ατλαντικού. Ανάμεσα στην νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα
και σε μια σύγχρονη ανθρωποκεντρική οικονομική και πολιτική
οργάνωση. Μονάχα σε τούτη την σύγκρουση ισχύει το πολωτικό «άσπρο-
μαύρο», καθώς είναι αδιανόητος ο συμβιβασμός μεταξύ βαρβαρότητας
και ανθρωπισμού. Και έτσι ήταν πάντα.
Αυτό το δίπολο, αν θέλετε, αυτή η διάκριση βρίσκεται παντού, σε
πλανητική κλίμακα, έτσι που η σύγκρουση να απαιτεί πλέον επίμονες,
αγωνιστικές δια-κοινωνικές συμμαχίες. Σε μια τέτοιας ποιότητας και
ευρύτητας συγκυρία, μόνον ως ανέκδοτο ακούγονται τα περί
μονοκομματικών, μονοπαραταξιακών ή μονο-ιδεολογικών λύσεων.
Να κρατήσουμε λοιπόν ανοιχτές τις γέφυρες. Ιδιαίτερα σήμερα, εν μέσω
αυτού του ασταθούς γεωπολιτικού περίγυρου. Να κρατήσουμε ζωντανό και
ζωηρό τον δημοκρατικό διάλογο, μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο. Θα
έλεγα κυρίως έξω, όπου πορεύονται οι σημαντικότεροι των Ελλήνων.
Οι μαύρες και άσπρες προοπτικές αναπαύονται στο κοιμητήριο της
Ιστορίας. Όπως και οι "αναντικατάστατες" θεωρίες της «καθαρής
αλήθειας». Η μικρή πλανητική μας κοινωνία και η μικρή μεγάλη μας
Πατρίδα θα κινηθούν στην περιοχή του Γκρί. Περιοχή συναποδοχής των
ετεροτήτων και της πολυκεντρικότητας. Περιοχή των πολλαπλών
επιλογών.
Του Νίκου Δόικου