Περί αναστήματος

Έχουν βάρος τα πρόσωπα. Κυρίως σε περιόδους κρίσης, κυρίως σε χώρες σαν τη δική μας, όπου δεν κυβερνούν φωτισμένες γραφειοκρατίες, οι θεσμοί δηλαδή ούτε παράδοση ούτε βάθος έχουν. Εδώ τα πρόσωπα καλύπτουν το “θεσμικό έλλειμμα” ή το μεγεθύνουν. Λειτουργεί το παράδειγμα και η ταύτιση.

Ο στρατηγός Κωσταράκος είναι ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. Χθες του κατέλαβαν το πρώτο στρατόπεδο αμαχητί κάποιοι αγανακτισμένοι δίχως όρια. Ο στρατηγός έχει προϊστάμενο. Τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Π. Παναγιωτόπουλο. Και οι δυο έλειπαν από το Πεντάγωνο. Ο στρατηγός γύρισε. Ο υπουργός όχι. Ή πήρε εντολή από τον υπουργό ή ενήργησε αυτοβούλως. Εάν πήρε εντολή ήταν άστοχη. Εάν δεν πήρε μπράβο του.
Ο υπουργός είναι ο πολιτικός. Με τους διαδηλωτές, με τους εργαζόμενους μιλάνε οι πολιτικοί. Δεν ανακατεύουν τη στολή και δεν την ξεφτιλίζουν. Γιατί το να κατεβάζεις το “στρατό” έχει κακιά σημειολογία όχι μόνο μνήμης αυταρχισμού αλλά σήμερα ανημποριάς και αδυναμίας ιδίως στο
αλωμένο Πεντάγωνο. Αν έχουν μυαλό και ανάστημα οι πολιτικοί παίρνουν την ευθύνη στα χέρια τους. Και τη ντουντούκα. Οι πολιτικοί με Π, όχι ο Παναγιωτόπουλος.
Εάν ο στρατηγός δεν πήρε εντολή και γύρισε μόνος του τότε μπράβο του. Γιατί δεν μπορούσε της “οικίας του εμπιμπραμένης” να δεξιώνεται στου Αβέρωφ. Έδειξε αίσθηση προτεραιοτήτων και ορθή κρίση. Οι εικόνες του στρατηγού με την ντουντούκα στενοχωρούν αλλά και εκπλήσσουν θετικά. Σταθερός αλλά προσηνής, με θάρρος αλλά και συναίσθηση, θεσμικά αποτελεσματικός. Άλλη ποιότητα άλλο ανάστημα.
Κι έτσι αυτές οι αμείλικτες εικόνες έδειξαν έναν υπουργό να δεξιώνεται χασκογελώντας στο Αβέρωφ όταν το Πεντάγωνο είχε καταληφθεί και έναν στρατηγό να μάχεται πολιτικά με το όπλο της διαδήλωσης την ντουντούκα, με τους άφρονες καταληψίες. Αυτόματα εκτιμάς το στράτευμα. Και σιχαίνεσαι ακόμη περισσότερο αυτού του είδους τα πολιτικά απολειφάδια.
Έδειξαν κι άλλα οι εικόνες. Έναν πρόεδρο εργαζομένων, μάγκα και νταή, που μόλις τον άρπαξαν οι αστυνομικοί και τα ΜΑΤ τα γύρισε και παρακάλαγε, φώναζε και ξεγλίστραγε “κάτω τα χέρια ρε είμαι ο πρόεδρος” μέχρις ότου ένας από τα ΜΑΤ δεν “σεβάστηκε” το αξίωμα και τον έσυρε σηκωτό στην κλούβα. Πρώτη φορά ΜΑΤατζής φάνηκε να κάνει πράξη θεάρεστη, επιτέλους ένας που εφαρμόζει το νόμο, που δεν κωλώνει στην σαπίλα της επίκλησης της συνδικαλιστικής ιδιότητας, που προφανώς απώλεσε ο πρόεδρος όταν μπούκαρε στο Πεντάγωνο. Εξάλλου οι πρόεδροι δεν ξεγλιστρούν, δεν παρακαλούν, δεν κοροϊδεύουν. Γιατί έχουν την περηφάνια να είναι συνδικαλιστές, τη δύναμη να είναι εκπρόσωποι , την ευθύνη να είναι πρόεδροι.
Η ξεφτίλα χθες είχε όνομα. Εκπροσώπων.
Ευτυχώς και η αξιοπρέπεια. Υπαλλήλων του δημοσίου.
protagon.gr