Εγώ η ατιμασμένη καμαριέρα…

Καμαριέρα νιώθω. Κι ό,τι νιώθεις είσαι στη ζωή. Ποτέ δεν είχα την αυταπάτη ότι θα γίνω ρεσεψιονίστ. Οπως, ας πούμε, εσύ, που παραμυθιάστηκες πως είσαι αφεντικό και πήρες Αλβανούς, Πακιστανούς και Ινδούς να σου καλλιεργούν τα χωράφια, για να πίνεις τσίπουρα στο καφενείο.
ΚΑΜΑΡΙΕΡΑ είναι η Ελλάδα. Και την κυνηγάνε να τη βιάσουνε οι Ντομινίκ Στρος-Καν. Οχι ότι είμαστε παρθένες· κάθε άλλο. Αλλά ούτε θα μπορούσες να μας πεις: βιζιτούδες. Απλώς, σαν κορίτσια κι εμείς της κατωτέρας κοινωνικής τάξεως, κοιτάγαμε λίγο και το συμφέρον μας… Μπορεί να γουστάραμε να βγάζουμε τα ματάκια μας με τον Μήτσο, αλλά μας άρεσε να μας κερνάει ψαράκι πάνω στο κύμα ο χαΐστας ο πορτοφολάτος! Κι ας ήτανε ψιλοραμολιμέντο(ς).

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ τη μεγάλη αμαρτία μου, που δεν την έχω ομολογήσει αλλού; Εγώ που με βλέπεις, η θεοσεβούμενη χήρα – η μαυροφορούσα, τον έχω πνίξει τον κούνελο κι έχω βάλει πολλάκις τον κολιό στο φούρνο… Με τον Γερμαναρά, τον Εγγλέζο, τον Αμερικάνο.
ΟΥΤΕ στο πιο ευφάνταστο όνειρό μου να με γουστάρει ο Ντομινίκ… Ποια; Εμένα! Μια καμαριέρα
της σειράς… Εκείνος, ο άρχοντας του ΔΝΤ, ο παρ’ ολίγον πρόεδρος της Γαλλίας, που θα μπορούσε να ‘χει όποια ήθελε! Τρεις χιλιαρικούμπες τη βραδιά ακούμπαγε στο Sofitel για τη σουίτα. Με 120-150 ευρώ μπορούσε να ‘χει αβασάνιστα στο κρεβάτι του δυο αλφαδιασμένες δίμετρες. Κι όμως, προσπάθησε να βιάσει εμένα! Γιατί;

ΔΙΟΤΙ είναι ανώμαλοι, καρδούλα μου! Δεν τους ενδιαφέρει η ερωτική συνεύρεση, αλλά ο βιασμός. Αυτό έκαναν στις ξαδέρφες μου, στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, παντού, το ίδιο επιχειρούν να κάνουν και σε μένα την κρυπτοαλανιάρα την Ελλαδίτσα. Ενώ αν μου έλεγε αντρίκια: «Εσύ με φτιάχνεις, μανίτσα μου, θα σε βάλω στα σαλόνια, θα σε κάνω κερία», πιστεύεις ότι θα του αντιστεκόμουν;…

ΕΙΝΑΙ ανώμαλοι, σου λέω. Διεστραμμένοι! Ορέγονται να μας διακορεύουν παρά φύσιν και να μας δέρνουν, ενώ είμαστε πρόθυμες να ικανοποιήσουμε κάθε σιχαμερό βίτσιο τους. Δεν ρωτάνε καν… Χίλιες φορές καλύτερα να παραδίδαμε στον Κινέζο τα… λιμάνια μας. Τουλάχιστον αυτός θα φερόταν σαν κύριος. Αμα του προσφέραμε το είναι και το μη είναι μας και γινόμασταν γκέισές του, θα μας σεβόταν. Θα μας βοηθούσε να εξελιχθούμε. Κυρίες θα μας είχε.

ΕΜΕΝΑΝΕ με ξέρεις. Δεξιά δεν είμαι. Ο παππούς μου είχε ανεβεί στο βουνό. Αλλά πρέπει να βρούμε κάποιον τρόπο για να ξεφύγουμε το συντομότερο απ’ τα νύχια τουτωνεδώ(νε). Και σε κάποια πράγματα έχει δίκιο, χαρά μου, ο Σαμαράς. Τρέμουν τα κόκαλα του παππούλη μου που το παραδέχομαι. Αλλά, αφού έτσι κι αλλιώς μια ζωή θα μας βιάζουνε, ας ενδώσουμε μόνες μας να βγάλουμε και κάνα φράγκο…

ΞΕΒΡΑΚΩΤΕΣ δεν είμαστε. Οι τραπεζικές μας καταθέσεις συν η ακίνητη περιουσία μας είναι δυο φορές επάνω απ’ το χρέος που οφείλουμε στους διεστραμμένους του χρήματος, γκαμώ τα πανωτόκια μου, γκαμώ! Μόνο που όσοι τα ‘χαν, έθαψαν τα ευρουλάκια τους στα νεκροταφεία του χρήματος· στις Ελβετίες και στις υπεράκτιες εταιρείες. Δώσ’ τους κίνητρο να τα φέρουν εδώ κι ας μας πηδήξουνε. Αν ξανακυκλοφορήσει το χρήμα, ένα χαρτζιλικάκι θα το πάρουμε κι εμείς. Αφού, εκεί που τα ‘χουν κρύψει τα λεφτά, δεν υπάρχει περίπτωση να τους τα φορολογήσεις. Δώσ’ τους αμνηστία, να τα φέρουν πίσω, να κάνουν επενδύσεις και ν’ αγοράσουν ακίνητα. Χωρίς «πόθεν έσχες» και κολοκύθια τούμπανα…

ΞΕΡΕΙΣ τι ηθικό κορίτσι και πόσο αριστερή είμαι. Αλλά έχει δίκιο ο Βαγγέλης. Το διδάσκουν στο πρώτο έτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου: δεν έχει σημασία αν βάλεις 55% φορολογία· το θέμα είναι πόσα απ’ αυτά εισπράττεις. Γιατί αν υπάρχει ένα σταθερό καθεστώς και με 15% μπορεί να εισπράξεις περισσότερα…

ΠΩΣ να σ’ το πω, και πώς να σ’ το ομολογήσω η ατιμασμένη καμαριέρα: αφού μας βιάζουνε που μας βιάζουνε, καλύτερα να κάνουμε καμιά βίζιτα. Που να ‘ναι πιο φτηνή και απ’ της Ιρλανδής και απ’ της Κυπραίας… Ελα μου ‘δώ, Κινεζοϊνδέ, δώσε μου φόρο 15% και θα μ’ έχεις όλη δικιά σου. Πάρε με, Ρώσε μαφιόζε μου, έλα να ακουμπήσεις το μαύρο χρήμα σου στο φορολογικό παράδεισό μου. Καλύτερα να γίνω το τσουλάκι σου, παρά να με βιάζουν και να με δέρνουν οι Στρος-Καν.
politismos politis