Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε; της Κρυσταλίας Πατούλη

Από το tvxs.gr μέσω αυτής της έρευνας που ξεκίνησε και συνεχίζει -ως κοινωνική δράση- η δημοσιογράφος Κρυσταλία Πατούλη, απευθύνουμε και επίσημα το συγκεκριμένο ερώτημα σε όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών, με σκοπό α) να επικοινωνήσουμε τις απόψεις όλων εκείνων που παίρνουν θέση για την ελληνική κρίση σε όλους τους τομείς, και β) να ανακοινώσουμε την πρόθεση-πρόσκλησή μας για μελλοντική συνάντηση των συμμετεχόντων για μία εφ' όλης της ύλης συζήτηση για το «Τι πρέπει να κάνουμε». Δηλαδή μιας προσπάθειας να μη μείνουμε στα λόγια.

Απο την Κρυσταλία Πατούλη
Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε; Και ας μην προτρέξουν κάποιοι να πουν ότι καλύτερα είναι να πούμε τι... δεν πρέπει να κάνουμε, αφού ας μην κρυβόμαστε, το ίδιο είναι. Δεν είναι ώρα άλλωστε να παίξουμε με τις λέξεις υποδυόμενοι τις κουμπάρες ή τους κλέφτες κι αστυνόμους. Γιατί, εκτός των άλλων, ακόμη και οι ρόλοι των δύο φύλων βρίσκονται σε κρίση: Δηλαδή αλλαγή.
Ως συστημικός σύμβουλος εκτός από δημοσιογράφος γνωρίζω ότι η κρίση επίσης -αν θέλουμε- μπορεί να φέρει τη μεταμόρφωση σε ένα σύστημα, κάτι σημαντικότερο και δημιουργικότερο και από μία επανάσταση. Μια ευκαιρία δηλαδή είναι. Μια τύχη ίσως τελικά! Ένα «ουδέν κακόν αμιγές καλού» που για άλλη μια φορά φαίνεται να κλείνουμε ως έλληνες τα μάτια για να μη το δούμε. Βάζουμε το κεφάλι στην άμμο. Περιμένουμε να περάσει μόνο του. Σαν κακό σπυρί. Σαν ακραίο καιρικό φαινόμενο. Το μόνο που φαίνεται να είμαστε διατεθειμένοι είναι ίσως να μαζέψουμε μετά τις στάχτες. Για την ακρίβεια να βάλουμε την μετανάστρια καθαρίστριά μας να το κάνει.
Καταλαβαίνουν όλοι τι λέμε. Και μη προσπαθήσουν κάποιοι επίσης να παίξουν το παιχνίδι της διαστρέβλωσης, ή της κακοπροαίρετης καχυποψίας. Γιατί πόσο πιο crystal clear - ολοκάθαρο να γίνει ότι ξεχάσαμε να μιλάμε μεταξύ μας όπως απάντησε ο Σωτήρης Χατζάκης; Ότι ξεχάσαμε να συνεργαζόμαστε όπως απάντησε η Ελένη Νίνα. Ότι ξεχάσαμε να λέμε την αλήθεια όπως απάντησε ο Σωτήρης Δημητρίου ή ο Θύμιος Καρακατσάνης. Ότι ξεχάσαμε να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά όπως απάντησε ο Γρηγόρης Γκιζέλης. Ότι ξεχάσαμε όσα μας δίδαξε η ιστορία μας όπως απάντησε η Μαρία Μπέικου. Ότι ξεχάσαμε να εκφράζουμε την άποψή μας όπως απάντησε ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. Ότι ξεχάσαμε τι είναι δημοκρατία όπως απάντησε και συνεχώς μας λέει ο Χρήστος Γιανναράς. Ότι ξεχάσαμε να παίρνουμε θέση, αυτό δηλαδή που απάντησε και με πράξεις ο Μίκης θεοδωράκης. Εφόσον αν πάρει κανείς θέση τότε σημαίνει ότι αρχίζει και η δράση και η πράξη που αναπόφευκτα την ακολουθεί!
Βρίζουμε τους πολιτικούς για την κατάσταση που δημιούργησαν στην Ελλάδα και είμαστε εξοργισμένοι εκτός των άλλων με την αριστερά που δεν ενώνεται να βρει έναν κοινό «λόγο». Και όλοι οι υπόλοιποι τι κάνουμε; Βρίσκουμε μήπως έναν κοινό… τόπο; Τι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; Είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουμε; Όλοι μαζί; Κάτι; Ένα έστω ΚΟΙΝΟ; Τότε γιατί ζούμε; Γιατί λεγόμαστε άνθρωποι; Αν δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε; Να συνεννοούμαστε; Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας φωνάζουν οι περισσότεροι. Γιατί δεν συναντιούνται να βάλουν κάτω τα… καθέκαστα, να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι; Να προσπαθήσουν έστω; Και βλέπουμε τους δημόσιους υπαλλήλους να κάνουν συνεχείς απεργίες και στάσεις εργασίας από θέση μονιμότητας για τις μειώσεις των εσόδων τους, ενώ οι μετανάστες κινδυνεύουν να πεθάνουν από απεργία πείνας και οι περίπου 700.000 άνεργοι (δηλαδή οι ταπί και ψύχραιμοι!) βρίσκονται άπραγοι και αφανείς κάπου στο περιθώριο. Παραλογισμός.
Και οι νόμοι που δεν υποστηρίζουν τελικά τον πολίτη αλλά το κράτος, όπως απάντησαν πολλοί, να μην μας δίνουν τη δυνατότητα τουλάχιστον για δικαιοσύνη ή απλά για δημοσιότητα της αλήθειας που είναι και η αρχή της δικαιοσύνης. Οι πελατειακές σχέσεις ή η διαφθορά δε; Μονίμως σε έξαρση… όπως απάντησε και ο Γρηγόρης Ψαριανός. Ή η εκμετάλλευση του αδύναμου γονιού που το παιδί του κινδυνεύει σε ένα νοσοκομείο, ακόμη είναι στα χέρια του όποιου γιατρού που αναμένει το φακελάκι του. Ή η ταπείνωση των συνταξιούχων που συνεχίζεται όπως απάντησε ο Γιάννης Ζουγανέλης, ενώ πέρασαν κατοχή, πολέμους, αντίσταση, εμφύλιο, και τόσα άλλα, με μία σκοροφαγωμένη σύνταξη που όλο μειώνεται. Και ο ατομικισμός φυσικά να βασιλεύει αμείλικτος όπως απάντησε ο Γιάννης Μακριδάκης.
Πολλές ήταν οι απαντήσεις μέχρι τώρα: Χρόνης Μίσσιος, Περικλής Κοροβέσης, Νάνος Βαλαωρίτης, Στέφανος Ροζάνης, Γιώργος Κοντογιώργης, Κώστας Ακρίβος, Γιάννης Μπεχράκης, Κώστας Κουτσομύτης, Διονύσης Τσακνής, Νίκος Κούνδουρος, Χάρης Βλαβιανός, Τασσούλα Βερβενιώτη, Κατερίνα Μάτσα, Λουκία Ρικάκη, Μάνος Ζαχαρίας, Στέλιος Κούλογλου, Μανώλης Ρασούλης, Κώστας Βεργόπουλος, Πατήρ Φιλόθεος Φάρος, και άλλοι.
Από διαφορετικές κοινωνικές και ιδεολογικές ίσως «φυλές», ή πιθανώς με τίποτα κοινό μεταξύ τους, όμως έχοντας στο δια ταύτα κάτι κοινό: Την απόφαση για ανάληψη ευθύνης που υπαγορεύει η έκθεση μιας άποψης, αφού άλλωστε όλοι ξέρουν λίγο ως πολύ τον τρόπο πώς λύνονται τα μεγάλα προβλήματα: με brain storming. Ο καθένας δηλαδή καταθέτει τις ιδέες του και κάπου εκεί, όταν όλοι έχουν εκφέρουν τη γνώμη τους χωρίς φόβο και πάθος, διαφαίνονται και οι πιθανές λύσεις αλλά και οι ρεαλιστικές υλοποιήσεις. Πρωταγωνιστεί επιτέλους η ευθύνη της προσωπικής βούλησης (μήπως εκεί είναι και το μεγάλο κώλυμα στο να μιλήσουμε για λύσεις;) αφού ο δρόμος τελικά για μια κοινωνία που είναι σε αλλαγή είναι αρχικά ένας: Η επικοινωνία, δηλαδή η δημοκρατία, άρα η συμμετοχή στα κοινά.
Σήμερα, λοιπόν, η συγκεκριμένη έρευνα του «τι πρέπει να κάνουμε» βρίσκεται κάπου στη μέση του δρόμου. Πολλά πρόσωπα και από εκείνα που μας έχουν προταθεί από αναγνώστες του tvxs.gr (και τους ευχαριστούμε για την συμμετοχή) έχουν ήδη ερωτηθεί και αναμένουμε τις απαντήσεις τους και καθημερινά προσκαλούμε στο ιντερνετικό αυτό πάνελ όλο και περισσότερους.
Συγχρόνως σήμερα καλούμε και από εδώ για αυτή την έρευνα όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, όπως π.χ. από την εταιρεία συγγραφέων, από την Πανεπιστημιακή κοινότητα, από τον κύκλο των καλλιτεχνών, από όλες τις κοινωνικές ομάδες εθελοντικές και μη που δραστηριοποιούνται σε όλους τους τομείς, τους πολιτικούς που σέβονται την ευθύνη που έχουν αναλάβει και τέλος εκείνους τους δημοσιογράφους που δεν ασχολούνται (εξ απαλών ονύχων) με όσους μας έφεραν ως εδώ, αλλά με όλους εκείνους που το εισπράττουν όπως π.χ. τη νεολαία και τα παιδιά, τους άνεργους, τις γυναίκες, τις μητέρες, τους γονείς, τους συνταξιούχους, ή με όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες δράσης που κινητοποιούνται εθελοντικά για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να ΚΑΝΟΥΜΕ; Να αλλάξουμε τους νόμους μας; Το ίδιο το Σύνταγμα; Τη νοοτροπία μας; Την παιδεία μας; Τον παραμορφωτικό καθρέφτη μας; Τις αξίες μας; Τον τρόπο που επικοινωνούμε; Να βγούμε στους δρόμους και να μη ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας μέχρι να αναγκάσουμε τους όποιους κυβερνώντες να βρουν μια λύση; Να κάνουμε δημοψήφισμα για το κάθε τι που μας αφορά και να σταματήσουμε να μαθαίνουμε την… τύχη μας από τον καναπέ μας; Να απαιτήσουμε την τιμωρία όποιων ενόχων;
Ότι κι αν είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε, ζητάμε να το επικοινωνήσουμε αρχικά μέσα από τις συγκεκριμένες απαντήσεις. Στόχος, στο τέλος, όπως ήδη αναφέρθηκε, μια συζήτηση εφ όλης της ύλης τουλάχιστον αυτών των «κοινών» στόχων που θα διερευνηθούν και θα αναδυθούν από τις απόψεις όλων ώστε προφανώς να γίνουν πράξη. Για μια προσπάθεια να αρχίσουμε πάλι να νοιαζόμαστε για τα ΚΟΙΝΑ. Για να βρούμε ΜΑΖΙ την ευθύνη, την απόφαση, την απάντηση στο ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Όχι γι αυτά που διαφωνούμε μόνο, αλλά και γι εκείνα που σαν κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ή έστω για εκείνο το μοναδικό πιθανό ΕΝΑ που θα μας κάνει να ξαναβαφτιστούμε πολίτες αυτής της χώρας που ορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους (μοίρα= μερίδιο στην κληρονομιά, στην επιλογή, στην τύχη).
Ζητάμε τις απαντήσεις τους, τις προτάσεις τους και τις θέσεις τους. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι «Όποιος δεν παίρνει θέση, δεν είναι άνθρωπος» όπως έχει αναφέρει και ο Κώστας Γαβράς.
tvxs.gr