Το 2007 ήταν η χρονιά του απόλυτου πολιτικού θριάμβου του Νικολά Σαρκοζί. Δεν είναι μόνο ότι είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές επικρατώντας με άνεση της υποψήφιας των Σοσιαλιστών Σεγκολέν Ροαγιάλ. Είχε κατισχύσει στη δημόσια συζήτηση, είχε επιβάλει μια δική του ατζέντα, η οποία έσπαγε όλα τα ταμπού της μετριοπαθούς γκολικής γαλλικής Δεξιάς, βασιζόμενος σε συνθήματα «απαγορευμένα» ως τότε στον γαλλικό πολιτικό κήπο, όπως η αύξηση του χρόνου εργασίας, η μείωση σε βαθμό εξαφάνισης των κοινωνικών επιδομάτων, αλλά και η πολιτική της μηδενικής ανοχής στην ασφάλεια και στη μετανάστευση. Ο «σίφουνας Σαρκοζί» δεν παρέσυρε μόνο τους Σοσιαλιστές που τον παρακολούθησαν αμήχανα να αλλάζει την ατζέντα. Συρρίκνωσε επίσης και τον Ζαν-Μαρί Λεπέν και το (τότε) Εθνικό Μέτωπο. Πέντε χρόνια μετά τον σεισμό της πρόκρισής του στον β’
Η 5η Ιουλίου, επέτειος του δημοψηφίσματος, δεν πρέπει να είναι εύκολη για πολλούς συμπατριώτες μας. Και πάντα αυτή τη μέρα θυμάμαι εκείνες τις κοπελιές που το βράδυ χόρευαν στο Σύνταγμα. Είναι, βέβαια, κάπως άδικο για αυτές να κυκλοφορεί διαχρονικά η φωτογραφία τους ως μνημείο αφέλειας ή κοινής ανοησίας. Δεν ήταν, άλλωστε, οι μόνες. Ηταν το 62% του εκλογικού σώματος. Γι’ αυτό και πολλοί στην κοινωνική δικτύωση, όχι απαραιτήτως οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ ή του Τσίπρα –άλλωστε δεν έχουν απομείνει και πολλοί– θυμώνουν όταν ανασύρονται οι επετειακές μνήμες. Ταυτίζονται με τις κοπελιές. Είναι πολύ άβολο να αισθάνεσαι είτε ηλίθιος, είτε εξαπατηθείς. Να αισθάνεσαι ότι με τη δική σου ψήφο πήγες να σκοτώσεις την ίδια σου τη χώρα. Οι λαοί, βέβαια, δεν φταίνε ποτέ. Δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Και είναι παράδοξο. Διότι οι λαοί υφίστανται τις ευθύνες των επιλογών τους, αλλά δεν
Να βάλει τέλος στη συζήτηση για το ποιος μπορεί και ποιος όχι, να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, κυρίως όταν προέρχεται από στελέχη αντίπαλων κομμάτων, επιχείρησε ο Δημήτρης Μάντζος, θυμίζοντας ότι πρόκειται για μία εσωκομματική διαδικασία, και αφήνοντας να εννοηθεί περίπου ότι δεν τους πέφτει λόγος.
Το γεγονός ότι ο Διονύσης Τεμπονέρας αρθρογράφησε στο «Βήμα» υπέρ ενός νέου «πολιτικού υποκειμένου» τον απομακρύνει έτι περαιτέρω από την γραμμή Κασσελάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ουδόλως συζητεί «ρευστοποίηση» ή κάτι τέτοιο. Σε κάθε περίπτωση, ο γνωστός εργατολόγος είναι αποφασισμένος να μην βάλει νερό στο κρασί του, καθώς μιλώντας στον «Αθήνα 984», είπε ότι θα έβλεπε ακόμη και την ίδρυση «νέου κόμματος», υπό προϋποθέσεις, όπως τόνισε.
Η βασική προϋπόθεση που ο ίδιος έθεσε είναι να τελεσφορήσει ένας προγραμματικός και ιδεολογικός διάλογος μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και ΜέΡΑ25. Μένει να φανεί, πάντως, αν η Κουμουνδούρου θα συνεχίσει να «ανέχεται» τις απόψεις Τεμπονέρα, αφού είναι ευθέως αντιπαραθετικές με εκείνες του Στέφανου Κασσελάκη…
Μια νέα πολιτικός για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η Αννα Διαμαντοπούλου. Δεν έγραψα λάθος. Αναφέρομαι στην πολιτικό που άφησε το αποτύπωμα μιας γενναίας μάχης για την Παιδεία, πριν από αρκετά χρόνια, μη λογαριάζοντας πολιτικό κόστος. Και δεν περνάει μέρα που να μην αναφερόμαστε, οψίμως μετανιωμένοι, σε ένα ακόμα χαμένο στοίχημα. Εξαιρετικά διορατική και δημιουργικά ανήσυχη, άνοιξε τη συζήτηση –και αναζήτηση– χρόνια και χρόνια πριν, για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση και την Τεχνητή Νοημοσύνη. Με το Δίκτυο, ένα think tank (όταν ακόμα δεν γνωρίζαμε τι σημαίνει think tank) με διεθνή αναγνώριση, έφερνε και φέρνει στο τραπέζι δημοσίων συζητήσεων προσωπικότητες από τον διεθνή χώρο και ανοίγει παράθυρα σκέψης σε ένα σωρό νέους ανθρώπους. Πώς ορίζεται το νέο; Από το δελτίο ταυτότητας; Από ταμπελίτσες της πλάκας;
Η Ντόρα Μπακογιάννη, αφού πρώτα έκανε επίδειξη παγερού ύφους κατά την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο Πολεμικό Μουσείο, χθες βγήκε στο μεϊντάνι για να κατηγορήσει τον πρώην πρωθυπουργό ότι «παραπονιέται επειδή δεν τον παίζουν».
Πάντως, το ότι η πρώην υπουργός, που έχει μειώσει στο ελάχιστο τις δημόσιες εμφανίσεις της, αισθάνεται την ανάγκη να εμφανιστεί κάπου για να απαντήσει στον Αντώνη Σαμαρά κάθε φορά που ο πρώην πρωθυπουργός προβαίνει σε κάποια δημόσια παρέμβαση, δείχνει και ποιος έχει το… «κόλλημα» με τον άλλον. Ποια, για την ακρίβεια…
Κάθε άλλο παρά ομοφωνία επικρατεί στη Νέα Αριστερά για το δέον γενέσθαι από δω και στο εξής. Μπορεί, δηλαδή, τα κεντρικά στελέχη του κόμματος να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι η Νέα Αριστερά θα δώσει το παρών στις διεργασίες για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου, όμως δε δείχνουν όλοι την ίδια ζέση.
Μάλιστα, αν τα φώτα είχαν πέσει με περισσότερη προσήλωση στην διήμερη πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματος, αυτή η διαφωνία κορυφής θα είχε φανεί – και μάλιστα με τρόπο τρανταχτό. Πάντως, ουδέν εκ των στελεχών, είτε ανήκουν σε όσους έχουν ενστάσεις είτε ανήκουν στους επισπεύδοντες για την συζήτηση της κεντροαριστεράς, δεν πρόκειται να την υπονομεύσει με τις δημόσιες εμφανίσεις του. Απλώς, κάποιοι δεν καίγονται κιόλας…
Αν ο Αντώνης Σαμαράς ήταν απλός βουλευτής τώρα η επιστολή για τη διαγραφή θα είχε φτάσει στον Πρόεδρο της Βουλής. Αλλά είναι πρώην πρωθυπουργός. Αυτό είναι αρκετά μεγάλο ώστε να κρύψει από πίσω τον εγωισμό του Μητσοτάκη. Ο Αντώνης Σαμαράς επιτέθηκε στην κυβέρνηση και στον Πρωθυπουργό προσωπικά, φτάνοντας στα άκρα. Ζήτησε να απεμπλακούμε από τη Συμφωνία των Πρεσπών, να ταράξουμε στα βέτο την Αλβανία και να τρίξουμε τα δόντια στην Τουρκία. «Η εικόνα της χώρας μας είναι αποκαρδιωτική. Τρώμε την μια προσβολή, την μια ταπείνωση, μετά την άλλη! Από τους Σκοπιανούς, τους Αλβανούς και, φυσικά, τους …”φίλους” μας τους Τούρκους». Μέτωπο Σαμαρά – Καραμανλή με κριτική κατά Μητσοτάκη Πατήστε εδώ Δεν ακούγεται τόσο λογικό για έναν πρώην πρωθυπουργό. Κοινώς να είμαστε περιστοιχισμένοι από εχθρούς,
Νέος ευρωπαϊκός κανονισμός για την ασφάλεια των προϊόντων στην Ευρωπαϊκή Ενωση τέθηκε σε ισχύ την προηγούμενη εβδομάδα. Δίνει περισσότερες ε...
