Του Θανάση Νικολαΐδη
ΟΣΑ θέλουν κι όποια θέλουν. Αυτά δηλώνουν, αυτά
διαβάζουμε άπαξ του έτους και μετά…σκοτάδι. Ούτε
«έσχες» αληθινό, ούτε «πόθεν» φανερό. Όσο να
περάσουν στη σύνταξη και να μασουλήσουν ό,τι
με…ιδρώτα μάζεψαν στα χρόνια των αγώνων και της
προσφοράς στο έθνος. Κι ύστερα; Θα περιμένουν στη
γωνιά, με τη ματιά αναίσχυντη στα δεδουλευμένα που τους…χρωστάμε.
Σάμπως δεν τα ζήτησαν «κατεψυγμένοι» εθνοπατέρες μας; Τα ζήτησαν
δειλά κι έκαναν πίσω μπροστά στη λαϊκή δυσαρέσκεια, μη τους πάρουν
με τα λεμόνια. Αύριο θα τα ξαναδιεκδικήσουν…
ΝΑ’ ρθουμε στα σημερινά της λιτότητας που δεν τρομάζει τους
επαγγελματίες της βουλής. Αρχηγοί κομμάτων με 2-3 εκατομμύρια
καταθέσεις για τις…καθημερινές ανάγκες. Άλλοι, πνιγμένοι στα ακίνητα κληροδοτημένα απ’ τον πατέρα (πολιτικό), θα τα περάσουν στα παιδιά τους, υποδεικνύοντας και τον δρόμο για το προσοδοφόρο «επάγγελμα». ΚΑΙ πάμε στον «Ιπτάμενο Ολανδό», τραπεζικό και τ. συνδικαλιστή