ΕΒΓΑΛΕ τους ήρωές του το «Πολυτεχνείο», έβαλε και
τους καπηλευτές του σε πόστα εξουσίας. Οι πολλοί
δεν έσπευσαν. Δεν «’ξαργύρωσαν». Τα νεκρά και
ζωντανά παλληκάρια του τιμήθηκαν, όσο ήταν καιρός.
ΚΙ ύστερα πλάκωσε ο καπιταλισμός. Στη νέα
παγκόσμια μορφή του και με τα «ιδανικά» του αντί
ιδανικών.
Η δημοκρατία, στην Ελλάδα του διχασμού και της διχόνοιας,
ξεμούδιασε γοργά κι άρχισε να μεταλλάσσεται. Η λευτεριά να
ξαναγίνεται σκλαβιά. Με τα πολιτικά πάθη, σαν εκείνα μετά την
Απελευθέρωση. Κατά το…ταπεραμέντο «επαναστατών» του δρόμου με
λάβαρα και κοτσιδάκι. Κοκουλοφόρους πετροβολητές «άνετους»
ανάμεσα στα ΜΑΤ, Αστυνομία αμήχανη και κάποιους ροπαλοφόρους
ενίοτε «δραστήριους» εκεί όπου δεν πρέπει. Μ’ αυτά κι αυτά και με τις δεκαετίες να τρέχουν, φτάσαμε (καταντήσαμε) να περιμένουμε την επέτειο σαν έναν μικρό εφιάλτη. Για