Τα πράγματα δείχνουν απλά, ως προς την πορεία που θα ακολουθήσουν, αλλά δεν είναι. Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι θα παρουσιάσει ένα πλαίσιο διεκδικήσεων προς την τρόικα. Εννοείται ότι θα προτάξει την επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής και την ένταξη της τραπεζικής ανακεφαλαιοποίησης στο νέο καθεστώς που ισχύει για τους άλλους. Αναμενόμενο. Το ίδιο αναμενόμενη θα είναι και η ανελαστική στάση της τρόικας: πρώτον επειδή δεν μπορεί να διαπραγματευτεί το θέμα των τραπεζών-ακόμα και αν μπορεί δύναται να το παραπέμψει στις πολιτικές ηγεσίες της Ένωσης. Και δεύτερον επειδή η ελληνική πλευρά δεν έχει να δώσει κάτι για να πάρει αυτά που ζητάει. Στο τραπέζι δεν υπάρχουν ούτε ιδιωτικοποιήσεις, ούτε μεταρρυθμίσεις, ούτε καν η πρόθεση να προωθηθούν κάποιες από αυτές. Πώς, λοιπόν, θα προσέλθει η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις; Υπάρχουν σχέδια, υπάρχουν προθέσεις, αλλά τίποτα απτό προς τους πιστωτές μας.
Όμως το κουβάρι κάνει ακόμα έναν κόμπο. Μπορεί κανείς να μαντέψει τι θα συμβεί αν οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν ένα αποτέλεσμα που να προσεγγίζει το αναμενόμενο; Δείτε τι συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ όπου ήδη απελευθερώνονται δυνάμεις δυσφορίας για τη στάση που τηρεί η κυβέρνηση στο θέμα της διαπραγμάτευσης. Μία αρνητική εξέλιξη στη διαπραγμάτευση θα έθετε σε κίνδυνο την
Όμως το κουβάρι κάνει ακόμα έναν κόμπο. Μπορεί κανείς να μαντέψει τι θα συμβεί αν οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν ένα αποτέλεσμα που να προσεγγίζει το αναμενόμενο; Δείτε τι συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ όπου ήδη απελευθερώνονται δυνάμεις δυσφορίας για τη στάση που τηρεί η κυβέρνηση στο θέμα της διαπραγμάτευσης. Μία αρνητική εξέλιξη στη διαπραγμάτευση θα έθετε σε κίνδυνο την