Το πολιτικό έγκλημα στον «κάμπο»

Το νέο «αγροτικό ζήτημα» στην Ελλάδα φανερώνεται πλέον σε όλο το μεγαλείο της θλιβερής του διάστασης. Με θρυαλλίδα το πολυδαίδαλο σκάνδαλο διαρκείας του ΟΠΕΚΕΠΕ και την κατασπατάληση κοινοτικών πόρων μέσα από διάφορα πολιτικο-αγροτοσυνδικαλιστκά δίκτυα, έχουμε φτάσει για μία ακόμη φορά στα αγροτικά μπλόκα, τις επιδερμικές τηλεοπτικές τους καλύψεις και την φτηνή και ανούσια αντιπαράθεση στο πολιτικό πεδίο. Υπάρχει όμως εφέτος μία μεγάλη διαφορά. Οι λόγοι που έχουν οδηγήσει την κατάσταση στο σημερινό της σημείο αποκαλύπτουν εν πολλοίς την πλήρη και εγκληματική εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα, το πώς αντιμετωπίζεται εδώ και δεκαετίες απλώς ως ένα τεράστιο δίκτυο εξαγοράς ψήφων και εκμαυλισμού και πώς, εδώ που έχουμε φτάσει, φανερώνεται μία μεγάλη απειλή: να οδηγηθεί η

αγροτική παραγωγή και η κτηνοτροφία της χώρας σε ανεπανόρθωτη βλάβη και ολοκληρωτική καταστροφή – και μάλιστα με ταχείς ρυθμούς. Η δραστηριότητα στα χωράφια περιορίζεται, τα εργατικά χέρια εξαφανίζονται, οι αγροτικές περιοχές ερημώνουν. Στις πόλεις και στους τουριστικούς προορισμούς σωρεύονται ολοένα και περισσότεροι, που κάπως θα πρέπει να τραφούν, αλλά κανείς δεν απαντά στο πώς θα συμβεί αυτό. UnmuteRemaining Time -0:00   Fullscreen Advertisement: 0:29 Δεν είναι μόνο οι λάθος χειρισμοί της κυβέρνησης, αφότου ξέσπασε η κρίση του σκανδάλου. Είναι και ότι τα χρόνια που προηγήθηκαν απουσίασε κάθε είδους σχέδιο και μέριμνα για τον αγροτικό τομέα. Οτιδήποτε έχει σχέση με την αγροτική παραγωγή είχε για την πολιτική τάξη αξία, μόνο ως γρανάζι ενός εκλογικού μηχανισμού, όπως επιβεβαιώνεται άλλωστε και από την απλή παρατήρηση του πώς οι αγροτικές περιοχές της χώρας «βάφονται» κατά περιόδους συνολικά γαλάζιες, πράσινες ή κόκκινες, δίχως προφανή λόγο και μόνο στη βάση των προσδοκιών για εύκολες και γρήγορες ενισχύσεις, χρηματοδοτήσεις, επιδοτήσεις, κ.λπ. Οχι ότι σε αυτά δεν έχουν ευθύνες οι ίδιοι οι αγρότες. Είναι και αυτό μέρος της συζήτησης, που δεν απαλλάσσει όμως τους πολιτικούς. Η σημερινή κυβέρνηση φέρει ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης ως προς αυτά. Είναι ομολογημένη αμαρτία, όμως δεν συγχωρείται, αφού απειλεί τη χώρα με ανεπανόρθωτη βλάβη. Επί έξι και πλέον χρόνια, δεν υπήρξε το παραμικρό σχέδιο για τον αγροτικό κλάδο. Η μοναδική μέριμνα ήταν και παραμένει πότε θα έρθουν τα ευρωπαϊκά χρήματα και πώς θα μοιραστούν. Κανένας δεν ασχολήθηκε – και εξακολουθεί να μην ασχολείται – με το τι θα παράγει η χώρα για να ταΐσει τους κατοίκους της, κανείς δεν προβληματίστηκε με το τι θα φάνε και θα πιούν τα εκατομμύρια των τουριστών και τι θα πρέπει να γίνει για να μειωθούν τα ελλείμματα σε όλο το φάσμα της ελληνικής αγροτικής παραγωγής. Παρεμπιπτόντως, η μοναδική περίοδος που επιχειρήθηκε να καταστρωθεί ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού του αγροτικού τομέα ήταν το διάστημα 2012-2014, όταν υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων είχε οριστεί ο καθηγητής Αθανάσιος Τσαυτάρης. Σε ιδιαίτερα δυσμενείς οικονομικές συνθήκες είχε επιχειρήσει να αναδείξει τις προκλήσεις και τις διεξόδους του κλάδου, όπως και την πολλαπλή σημασία του, ακόμη και ως πλουτοπαραγωγικής πηγής. Είναι ενδεικτικό όμως ότι και αυτός έπρεπε να απομακρυνθεί σε κάποιον ανασχηματισμό ανάγκης, για λόγους κομματικών (αν)ισορροπιών. Τον διαδέχθηκε το καλοκαίρι του 2014 ο βουλευτής Πέλλας της ΝΔ, Γιώργος Καρασμάνης. Η τελευταία εξαετία ήταν πάντως απολύτως ενδεικτική για την πολιτική περιφρόνηση προς τον αγροτικό τομέα. Μέσα σε έξι χρόνια έχουν περάσει από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ισάριθμοι υπουργοί: Μάκης Βορίδης (9 Ιουλίου 2019 – 5 Ιανουαρίου 2021), Σπήλιος Λιβανός (5 Ιανουαρίου 2021 – 25 Φεβρουαρίου 2022), Γιώργος Γεωργαντάς (25 Φεβρουαρίου 2022 – 26 Μαΐου 2023), Λευτέρης Αυγενάκης (27 Ιουνίου 2023 – 14 Ιουνίου 2024), Σταύρος Παπαδόπουλος (Ιούνιος 2024-Μάρτιος 2025), Κώστας Τσιάρας (Μάρτιος 2025 – σήμερα). Και μόνο αυτή η παρέλαση κάνει σαφές ότι δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί και να πείσει ότι υπήρχε πραγματική επιθυμία να γίνει κάποια δουλειά για τον πολλαπλό εκσυγχρονισμό του πρωτογενούς τομέα. Το αρμόδιο υπουργείο αντιμετωπιζόταν από το Μαξίμου είτε ως πολιτικό «πάρκινγκ» κομματικών στελεχών, είτε ως τμήμα ενός ρουσφετολογικού μηχανισμού. Αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα, με την κρίση που εκδηλώνεται, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης είναι μία «ηλεκτρική» καρέκλα. Και το χειρότερο, τείνει να γίνει η ρίζα των ορατών, μελλοντικών δεινών της χώρας. 

https://www.protagon.gr/apopseis/to-politiko-egklima-ston-kabo-44343268726