Και αν η Καρυστιανού τους προλάβει;

Η πολιτική συνθήκη της χώρας κυριαρχείται από πολλαπλές παραδοξότητες. Η κυβέρνηση, στον έβδομο χρόνο της στην εξουσία, διαθέτει μια πολύ άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ένα δημοσκοπικό προβάδισμα, έστω και με ψαλιδισμένα ποσοστά σε σχέση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Την ίδια στιγμή, η αντιπολίτευση καρκινοβατεί. Είναι πολυδιασπασμένη, το ΠΑΣΟΚ ως δεύτερο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα δεν εμφανίζει καμία προοπτική αναρρίχησης στην εξουσία, ανταγωνίζεται δημοσκοπικά την Πλεύση Ελευθερίας, και οι υπόλοιποι, στα αριστερά ή στα δεξιά, συναγωνίζονται στις κραυγές και στην τερατολογία, στο τέλμα των μονοψήφιων ποσοστών. Ολα αυτά αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις, στις οποίες όμως την ίδια στιγμή παρουσιάζεται ένα άλλο, μεγάλο και πρωτοφανές παράδοξο: η προσπάθεια μέτρησης

κομμάτων που ακόμη δεν υπάρχουν. Τα χαρακτηριστικά τους, βάσει συζητήσεων και φημολογίας, είναι γνωστά. Κατά κύριο λόγο προσωποκεντρικά σχήματα, όχι με ιδεολογικό υπόβαθρο ή έστω μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, παρά δημιουργήματα υστερόβουλων διαθέσεων, εμμονών ή και αυταπατών των δυνάμει επικεφαλής τους. UnmuteRemaining Time -0:00   Fullscreen Advertisement: 0:24 Ούτε αυτά τα κόμματα, ανύπαρκτα ακόμη, εμφανίζουν κάποια αξιόλογη δυναμική. Και πάντως, αν υποτεθεί ότι η δημοσκοπική τους καταγραφή θα αποτυπωθεί σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, το μόνο που θα έχει επιτευχθεί θα είναι μια περαιτέρω πολυδιάσπαση της αντιπολίτευσης και η διαμόρφωση μιας εξαιρετικά προβληματικής συνθήκης ως προς τις δυνατότητες διακυβέρνησης της χώρας. Παρά ταύτα, και παρά την ύπαρξη μιας σταθερής κυβέρνησης, με όποια λάθη και παραλείψεις, τείνει να παγιωθεί η αίσθηση ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα του απόλυτου μπάχαλου και υπό την απειλή πολιτικής κρίσης. Αυτό είτε θα αποδειχθεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία, είτε θα αποτραπεί, μπορεί όμως και να υπάρξει κάποιος καταλύτης που, ακόμη και αν δεν ανατρέψει τα δεδομένα, θα διαμορφώσει (ή θα αποτυπώσει) ένα νέο πολιτικό περιβάλλον. Το ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν ενισχύονται δημοσκοπικά ελλείψει κυβερνητικής αντιπρότασης μπορεί και να οφείλεται σε κάτι απλό: ότι για ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αυτό δεν είναι ζητούμενο. Ζητούμενο για αυτό το πιθανώς ετερόκλητο κοινωνικό υποσύνολο ίσως να είναι το… τίποτα. Κάτι τέτοιο μπορεί να σημαίνει απλώς «να φύγει ο Μητσοτάκης», αλλά ενδέχεται και να φτάνει στο «ας γίνουν όλα στάχτη». Από τη στιγμή, δε, που διαπιστώνεται ότι η διαμαρτυρία και η καταγγελία είναι αυτοσκοπός, εμφανίζεται και ένα νέο φαινόμενο: τα εξωπολιτικά πρόσωπα που δηλώνουν έτοιμα να εκπροσωπήσουν τους «νέους εξοργισμένους» και να δώσουν έκφραση σε αυτή τη δήθεν καταπιεσμένη διαμαρτυρία, με σχήματα εκτός «παραδοσιακού» και «παλιού» πολιτικού συστήματος. Εχει πάψει να είναι κρυφό ότι το διαπρεπέστερο από αυτά τα πρόσωπα είναι η Μαρία Καρυστιανού. Το επιβεβαιώνει πλέον δημοσίως και η ίδια, αφού δίνει συνεντεύξεις με θέμα, όχι το δυστύχημα των Τεμπών, αλλά τις πολιτικές της σκέψεις και φιλοδοξίες. Μπορεί δημοσίως η κυβέρνηση να μη σχολιάζει φήμες και νεφελώδεις προς το παρόν σχεδιασμούς –ή μάλλον να έπαψε να το κάνει αφότου έπεσε στην παγίδα στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα– πάντως οι δημοσκόποι έχουν πιάσει δουλειά και μετρούν αδιάκοπα. Οι έρευνές τους δείχνουν ότι το μόνο από τα ανύπαρκτα κόμματα με αξιοσημείωτη δυναμική, που κατά περίπτωση κυμαίνεται μεταξύ 25% και 30%, είναι αυτό που  ετοιμάζει, όπως λέει, η Μαρία Καρυστιανού. Το λέει πλέον πιο ξεκάθαρα από τους δύο πρώην Πρωθυπουργούς που γενικώς «το σκέφτονται». Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αρχίζει και εδραιώνεται η εικόνα ότι οι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Υπάρχει από τη μία ένας πυρήνας της κυβέρνησης, που πάντως δεν δικαιολογεί προσδοκίες αυτοδυναμίας  και από την άλλη τα (τρικυμιώδη) συγκοινωνούντα δοχεία της αντιπολίτευσης, όπου ο ένας ψαλιδίζει τα ποσοστά του άλλου για να αυξήσει τα δικά του και, επιπλέον, ένα ανύπαρκτο κόμμα του μηδενισμού και της αντίδρασης που εμφανίζεται ικανό να τα «σκουπίσει» όλα. Η απορία είναι εύλογη: Τι θα μπορούσε να συμβεί αν η Καρυστιανού επισπεύσει τα σχέδιά της και ανακοινώσει τελικά πρώτη την πολιτική ενεργοποίησή της, προλαβαίνοντας τον Αλέξη Τσίπρα, τον Αντώνη Σαμαρά και όποιον άλλον; Μάλλον αυτοί θα πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα προβληματιστούν. Νηφάλιοι πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ότι κάτι τέτοιο θα άλλαζε πράγματι τους όρους του παιχνιδιού. Φαίνεται ότι δεν θα αργήσουμε πολύ από το να το διαπιστώσουμε. 

https://www.protagon.gr/apopseis/kai-an-i-karystianou-tous-prolavaine-olous-44343242581