Οι εισαγγελείς ας κοιτάξουν τα του οίκου τους

Των Τάσου Θεοφίλου & Λουκά Σταμέλου

Η δημοσιότητα των διαδικασιών με τα εκάστοτε πρόσφορα μέσα δεν εμποδίζει τη δίκαιη δίκη, την εξασφαλίζει.

Της χθεσινής, καταδικαστικής πρότασης της εισαγγελέα, κυρίας Αναστασίας Μασούρα, σε βάρος της Ηριάννας και του Περικλή, προηγήθηκε ένας σύντομος λόγος, ξένος προς την εξουσία της. Μια εισαγωγή που θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή ακόμα και ως προσπάθεια φίμωσης του Τύπου. Αφού παρέθεσε αποσπάσματα από τα ρεπορτάζ του the case (στήλη δικαστικού ρεπορτάζ του omniatv) έκανε λόγο για «ανυπόγραφα άρθρα στο Indymedia»

 τα οποία κατήγγειλε ως ανακριβή. Στόχος τους, κατά την ίδια, να την θίξουν προσωπικά. Συγκεκριμένα και για να μεταφέρουμε τα λόγια της: «στόχο έχουν να την γελοιοποιήσουν».

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ανακρίβεια είναι καταρχάς να καταγγέλλεις κάποιον ως «ανώνυμο αρθρογράφο» τη στιγμή που τα ρεπορτάζ του είναι ενυπόγραφα (Τάσος Θεοφίλου και Λουκάς Σταμέλλος). Ανακρίβεια είναι να λέει κανείς ότι «αναρτήθηκαν στο indymedia» τη στιγμή που αναρτήθηκαν στο the case/omniatv. Προκαλεί επίσης άσχημη εντύπωση κάποιος να εγκαλεί τον οποιοδήποτε ως ανακριβή όταν, δυο λεπτά μετά, στην καταδικαστική του πρόταση, ανάμεσα στα άλλα ανάλογης πειστικότητας επιχειρήματα με τα οποία προσπαθεί να στοιχειοθετήσει την βαρύτατη κατηγορία της συμμετοχής και ένταξης στη ΣΠΦ, ξεχωρίζει αυτό με κάποιο ταξίδι των κατηγορουμένων στην ύποπτη Βαρκελώνη. Γιατί, ακόμα και αν δεχόμασταν ότι υπήρχαν σημεία του ρεπορτάζ που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ανακριβή, η ανακρίβεια ή ακόμα και η προκατάληψη του δημοσιογράφου μπορεί απλά να γελοιοποιήσει κάποιον εισαγγελέα. Η ανακρίβεια κάποιας εισαγγελέα όμως μπορεί να οδηγήσει σε πολυετείς και άδικες καθείρξεις.

Τα ρεπορτάζ μας όμως δεν έχουν στόχο να γελοιοποιήσουν κανέναν και καμμία. Τα ρεπορτάζ μας μεταφέρουν τι συμβαίνει στην δικαστική αίθουσα. Μεταφέρουν τι διαμείβεται μεταξύ των παραγόντων της δίκης. Μεταφέρουν τις καταθέσεις των μαρτύρων. Μεταφέρουν τις δηλώσεις, τα σχόλια και τις απολογίες των κατηγορουμένων. Μεταφέρουν τις αντιδράσεις του κοινού. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που για να μην παρεξηγηθούν, εξ αιτίας της μεταφοράς σε γραπτό λόγο, κάποια σχόλια του προέδρου της έδρας, τα συνοδεύαμε μέσα σε παρένθεση με την επισήμανση ότι το σχόλιο έγινε με θετική διάθεση. Όποτε πάλι αυτή η μεταφορά συνοδεύεται από σχόλια του ανταποκριτή, αυτά εμφανίζονται ξεκάθαρα ως τέτοια. Αν λοιπόν η κυρία εισαγγελέας με την μεταφορά των λόγων της θεωρεί ότι γελοιοποιείται, τότε ίσως το πρόβλημα να μην εντοπίζεται στην μεταφορά τους αλλά στην εκφορά τους.

Δεν θα μείνουμε στο δυσάρεστο συμπέρασμα – όπως πολύ εύστοχα το διατύπωσε η συνήγορος υπεράσπισης Μαρίνα Δαλιάνη – ότι δηλαδή η κυρία εισαγγελέας εγκατέλειψε τον ρόλο της λαμβάνοντας μια θέση διαδίκου.

Από όλο αυτό θα κρατήσουμε το θετικό. Ότι έγινε φανερό με τον πιο σαφή και συμβολικό τρόπο ότι η εισαγγελική εξουσία αισθάνεται πια ότι δεν λογοδοτεί μόνο στην συνείδηση της αλλά και στην κοινωνία.

Κάτι που δεν είναι ούτε εκτός του νομικού πλαισίου, ούτε σε αντίθεση με τις διακηρυγμένες αρχές της δίκαιης δίκης.

Αλλά και κάτι που δεν είναι διόλου περιττό. Μάλλον, το από κάθε άποψη περίεργο «ρεπορτάζ» της Ιωάννας Μάνδρου στον ιστότοπο του ΣΚΑΪ αλλά και η «είδηση» όπως έπαιξε στο κατ’ ευφημισμόν δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού του ίδιου ομίλου, επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα αυτής της λογοδοσίας.

Το εν λόγω «ρεπορτάζ» της δικαστικής συντάκτριας, μετά την αναφορά της αθώωσης στον τίτλο, χωρίς σημείωση του ομόφωνου της απόφασης αλλά με αντίστιξή της προς την, άνευ σημασίας πλέον, εισαγγελική πρόταση, συμπεριέλαβε στο κείμενό του μόνο τα σημεία της εισαγγελικής πρότασης. Χωρίς την παραμικρή αναφορά στο σύντομο σκεπτικό της ομόφωνης απόφασης των πέντε εφετών. Η δε τηλεοπτική «είδηση» στο δελτίο του ΣΚΑΪ έπαιξε με φόντο πλάνα από τις διαδηλώσεις που είχαν συμβεί πέρσι, όταν τα εφετεία αναστολής ποινών είχαν απορρίψει δις τα αιτήματα διακοπής εκτέλεσης ποινής για τους δύο αθώους.

Αυτό το περίκλειστο σύστημα συντακτών που τροφοδοτεί μερίδα των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών με τηλεοπτικές «δικογραφίες» και ανατροφοδοτείται με χτίσιμο πρεστίζ για τους δεύτερους, είναι ένας από τους μηχανισμούς που παράγει μέρος του όγκου κακοδικιών, υπέρμετρων ποινών και πραγματικών – όχι κατά φαντασία – δολοφονιών χαρακτήρα και ζωής μιας πληθώρας κατηγορουμένων.

Γι’ αυτό πρέπει να διασφαλίζεται πως ό,τι συμβαίνει σε μια δικαστική αίθουσα θα είναι γνωστό στο σύνολο της κοινωνίας. Η εκτελεστική εξουσία δεν μπορεί να σχολιάζει τις δικαστικές αποφάσεις στο πλαίσιο του διαχωρισμού των εξουσιών. Αυτό όμως δεν ισχύει για την κοινωνία, υπέρ της οποίας υποτίθεται πως ασκούνται – κατά τις δικές τους διακηρύξεις – όλες οι εξουσίες. Και σε κάθε «φιλελεύθερο» ή «δημοκρατικό» σύστημα υποτίθεται ότι παρέχονται τα εχέγγυα του κοινωνικού ελέγχου.

Και αυτός είναι ο διακηρυγμένος στόχος της, συνταγματικά κατοχυρωμένης, αρχής της δημοσιότητας της δίκης. Και αυτός είναι ο στόχος του the case.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2018/06/30/%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%AC%CE%BE%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%AF%CE%BA/#more-97286