Υπάρχει ένας αθέατος και ανεπίσημος τρίτος εταίρος στην Κυβέρνηση

Η Κυβέρνηση έκανε την επιλογή που έκανε και το 2015, προκάλεσε μία παράταση της λεγόμενης διαπραγμάτευσης, της αξιολόγησης, η χώρα αποδυναμώνεται όσο περνά ο καιρός, βρίσκεται κολλημένη με την πλάτη στον τοίχο και τελικά αναγκάζεται να συμφωνήσει με τους χειρότερους δυνατούς όρους και τους χειρότερους δυνατούς συσχετισμούς.  Αυτό συνέβη και το πρώτο επτάμηνο του 2015, με βλαβερές συνέπειες για την οικονομία που έχουν πολύ μεγάλο βάθος, και το ίδιο δυστυχώς γίνεται και τώρα, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.  Έχουμε φθάσει πια στο Μάιο, σε λίγο μπαίνουμε στον Ιούνιο, και τώρα αποσαφηνίζεται το πλαίσιο της συμφωνίας για τα μέτρα, και άλλα μέτρα κι ακόμη πιο σκληρά μέτρα, χωρίς να υπάρχει βέβαια τίποτα το χειροπιαστό και το συγκεκριμένο για το

χρέος.

Όποιος διαβάζει την απόφαση του Eurogroup της Δευτέρας βλέπει ότι η Κυβέρνηση εκτός από το φορολογικό και το ασφαλιστικό που ψηφίστηκαν όπως ψηφίστηκαν, πρέπει να ψηφίσει νόμο ο οποίος θα αφορά την έμμεση φορολογία, νόμο που θα αφορά περικοπές στις αποδοχές των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, να ρυθμίσει το ζήτημα των κόκκινων δανείων, έτσι ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα στους ισολογισμούς των τραπεζών, άρα θα περιοριστεί η προστασία της πρώτης κατοικίας σε πολύ μικρά δάνεια, και επίσης να θεσμοθετήσει το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων.  Επιπλέον δε, πρέπει να νομοθετήσει κι ένα μηχανισμό ο οποίος θα επιβάλλει αυτόματο κόψιμο δαπανών ή αύξηση εσόδων μέσα στο ίδιο οικονομικό έτος και αυτά τα μέτρα θα θεσμοθετούνται και στον επόμενο προϋπολογισμό.  Επιπλέον όλων αυτών, καθίσταται προφανές ότι θα υπάρχει ένας ειδικός μηχανισμός εποπτείας για την Ελλάδα για την περίοδο μετά το 2018 και για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα.  Γι’ αυτό λέμε ότι εδώ υπάρχει πλέον το Μνημόνιο τρία plus, για να μην πω τέσσερα, και γι’ αυτό λέμε ότι αντί να βγούμε από το Μνημόνιο κάποια στιγμή, μένουμε διαρκώς σε αυτό, και αυτό είναι μία δραματική επιδείνωση σε σχέση με αυτά που συνέβαιναν το Δεκέμβριο του 2014 και την προοπτική εξόδου που υπήρχε το Δεκέμβριο του 2014.

Αυτό που λέει λοιπόν ο κ. Regling γίνεται συνεχώς, αυτό κάνουμε, όλα αυτά τα χρόνια με τα ευρωπαϊκά λεφτά από το δάνειο του EFSF, του ESM σήμερα, που το παίρνουμε με πάρα πολύ μικρό επιτόκιο, μικρότερο της μονάδος, 0,8% την περίοδο αυτή, εξοφλούμε το δάνειο του ΔΝΤ, το οποίο ούτε περικόπτεται ονομαστικά, ούτε έχει πολύ χαμηλό επιτόκιο, έχει επιτόκιο, έχει επιτόκιο το οποίο φθάνει κοντά στο 4% μαζί με όλες τις προμήθειες, διότι το ΔΝΤ δεν έχει τη φιλική αντιμετώπιση σε σχέση με τα επιτόκια που έχει ο ευρωπαϊκός μηχανισμός, ο οποίος δανείζει πραγματικά με επιτόκια, τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με την αγορά.  Δηλαδή να σας εξηγήσω τί γίνεται. Κάθε λίγο που λέμε, έχουμε μία δόση στο ΔΝΤ, με τί λεφτά την πληρώνουμε;  Την πληρώνουμε με τα λεφτά που παίρνουμε από τις Βρυξέλλες.  Άρα γίνεται μία υποκατάσταση χρέους, γιατί αυτά που χρωστούμε πλέον στην Ευρώπη, τα χρωστούμε για πολύ μεγαλύτερο χρόνο με πολύ μικρότερο επιτόκιο.  Αυτό μειώνει το πραγματικό χρέος.

Έκαναν υπαναχώρηση, πήγαν προς τα πίσω, ότι η Κυβέρνηση όχι μόνο δεν έφερε αυτό που έπρεπε να φέρει με βάση τη συμφωνία του 2012, και του 2015 θα σας πω εγώ, αλλά πέρα από τους όρους που έχουν επιβληθεί σε σχέση με την αξιολόγηση, έχουμε πάρα πολλούς όρους σε σχέση με το χρέος και το χρέος, εάν δοθεί η παρέμβαση αυτή, θα δοθεί υπό αίρεση, υπό προϋποθέσεις, με conditionality όπως λένε στη γλώσσα των Βρυξελλών.

Δεν κάνω τέτοιες προβλέψεις, γιατί αν θέλεις να μείνεις στην εξουσία, μένεις τρώγοντας τις σάρκες του έθνους.  Αυτό μπορεί να συμβεί αν οι Βουλευτές σου σε στηρίζουν.  Απλώς λέω ότι η Κυβέρνηση αυτή από την ιδιοσυστασία της, από τη φύση της, από τις αντιφάσεις της, από την ιδεοληψία της, από την απήχηση που έχει σε σχέση με την κοινωνία και τη θέση της χώρας, δεν μπορεί να κάνει αυτό που απαιτείται ώστε η χώρα να μπει σε μία ατμόσφαιρα ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας και αποκατάστασης της ουσιαστικής ισοτιμίας της μέσα στην Ευρώπη.  Είναι αιχμάλωτη των τεραστίων αντιφάσεών της και αιχμαλωτίζει και τη χώρα.

Θα ήταν ιστορικά άδικο και αναποτελεσματικό η ιθύνουσα δύναμη μίας τέτοιας μεγάλης εθνικής συνεργασίας για την υπέρβαση της κρίσης να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Yπάρχει ένας, ας το πούμε έτσι, αθέατος και ανεπίσημος τρίτος εταίρος στην Κυβέρνηση.  Η Κυβέρνηση δεν έχει μόνο το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. 

Έχει τη στήριξη από άλλους χώρους. 

Κι αυτό πρέπει να τα αποσαφηνιστεί από όλους τους χώρους. 

http://evenizelos.gr/