Ο παραλογισμός των δόσεων

Οι πρόσφατες εξελίξεις στο θέμα των διαπραγματεύσεων, ιδιαίτερα μετά και το προκλητικό τελεσίγραφο που μετέφερε ο Ζάν Κλoντ Γιούνκερ στον Αλέξη Τσίπρα, πρέπει να έχουν εξαντλήσει ακόμη και τα τελευταία ψήγματα καλής πίστης, τα οποία πιθανόν να είχαν απομείνει στην ελληνική κυβέρνηση σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις των δανειστών.

Είναι χαρακτηριστικό δε ότι ακόμη κι ο Αντώνης Σαμαράς, επέδειξε με τη χθεσινή του δήλωση προφανή αδυναμία στο να υποστηρίξει τα μέτρα που επιχειρεί να επιβάλει η πλευρά των πιστωτών, αφήνοντας μόνο του πια τον Σταύρο Θεοδωράκη να ισχυρίζεται πως η συμφωνία πρέπει να κλείσει άμεσα κι όπως-όπως. Με αυτά τα δεδομένα, έχει
μεγάλο ενδιαφέρον η συζήτηση που άνοιξε σχετικά
με την αποπληρωμή των δόσεων του ΔΝΤ μετά και την αποδοχή του αιτήματος της ελληνικής κυβέρνησης να πληρώσει στο Ταμείο «πακέτο» όλες τις χρωστούμενες δόσεις του Ιουνίου (συνολικού ύψους 1,5 δις)στις 30 Ιουνίου. Καλό είναι να υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάδα έχει ήδη πληρώσει πάνω από 8 δισ τους τελευταίους 9 μήνες, τη στιγμή που η απέναντι πλευρά έχει κηρύξει μονομερώς στάση πληρωμών, καθώς δεν έχει διαθέσει από τον προηγούμενο Αύγουστο ούτε σεντ απ’ αυτά που δικαιούται η χώρα μας ακόμη και βάσει των μνημονιακών συμβάσεων.
«Η Ελλάδα σκοπεύει να εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της προς τους πιστωτές της εις το διηνεκές» είχε δηλώσει ο Γιάνης Βαρουφάκης πριν από δυο μήνες μετά από συνάντηση που είχε με την Κριστίν Λαγκάρντ, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ένα ακόμη θρίλερ σχετικά με την καταβολή μιας ακόμη δόσης προς το ΔΝΤ. Από τότε αρκετό νερό έχει κυλήσει, η χώρα έχει πληρώσει ήδη αρκετές δόσεις, δείχνοντας «καλή διάθεση» προκειμένου να μη φτάσει η κατάσταση στα άκρα, φως στο τούνελ παρ’ όλα αυτά δεν έχει δει. Για να είναι συνεπής στην αποπληρωμή, βιώνει εδώ και περίπου 4 μήνες καθημερινά μια «ισορροπία τρόμου» προκειμένου παράλληλα να καλύψει τις πλέον στοιχειώδεις υποχρεώσεις (μισθούς και συντάξεις), την ώρα που η ρευστότητα έχει στραγγίξει σε όλους τους υπόλοιπους τομείς της οικονομικής ζωής.
Είναι εμφανές ότι επρόκειτο για έναν παραλογισμό που έπρεπε να είχε ήδη σταματήσει. Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να παρατείνει το χρονικό όριο ήταν όντως έξυπνη, καθώς η αποπληρωμή των δόσεων του ΔΝΤ έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την επίτευξη συμφωνίας μέχρι τις 30 Ιουνίου. Ήρθε όμως αργά και δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στον ωμό εκβιασμό που αντιμετωπίζει τη δεδομένη στιγμή. Αν το αίτημα είχε κατατεθεί τον Απρίλιο, πιθανότατα θα είχε φέρει τη χώρα σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση. Παράλληλα, θα είχε προσφέρει μια πολύτιμη ανάσα ρευστότητας στην αγορά μέσω του ποσού που θα είχε εξοικονομήσει.
Αντίθετα, στο σημείο που έφτασαν πλέον τα πράγματα, απαιτούνται πιο ρηξικέλευθες επιλογές. Η ελληνική κυβέρνηση καλό είναι να ξεκαθαρίσει πια σαφώς πως θα παραμείνει «ασυνεπής εις το διηνεκές» προς όλους της τους πιστωτές, εφόσον αυτοί δεν επιδείξουν ουσιαστική διάθεση για μια έντιμη συμβιβαστική λύση.

Να ευχαριστήσουμε λοιπόν την Κριστίν Λαγκάρντ, που δέχτηκε να μας κάνει ένα σχετικό σκόντο στις πληρωμές. Και αυτή η αποδοχή όμως υποκρύπτει τη διάθεση των δανειστών να δέσουν χειροπόδαρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την κυβέρνηση Τσίπρα.

Ίσως για αυτό το λόγο να δείχνουν όλο και περισσότερα κυβερνητικά στελέχη να συνειδητοποιούν ότι λύση μπορεί να δώσει μόνο η εκ νέου προσφυγή στο λαό, μέσω της προκήρυξης εκλογών.
 http://tvxs.gr/