Ο Αβραμόπουλος δεν είναι ο Καραμανλής

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

H κυβέρνηση τα πήγε αρκετά καλά την πρώτη εβδομάδα του βίου της και θα πρέπει να προσέξει γι’ αυτό, μη τη βρει κάνα «κακό μάτι». Το κλίμα της ικανοποίησης το κατέγραψαν δυο δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν μέσα στο Σαββατοκύριακο με εντυπωσιακά ποσοστά. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι το γιατί οι συγκεκριμένες δημοσκοπήσεις δεν έθεσαν ερωτήματα σχετικά με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι και το μείζον πολιτικό γεγονός των επόμενων ημερών. Γιατί άραγε δεν ενδιαφέρθηκαν να καταγράψουν τις τάσεις συμφωνίας ή διαφωνίας της κοινής γνώμης αναφορικά με την υποψηφιότητα προσώπων που συζητούνται τις τελευταίες μέρες για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα;

Τυχόν λάθος επιλογή υποψηφιότητας Προέδρου θα είναι το πρώτο μεγάλο πολιτικό λάθος της κυβέρνησης και θα το βρει μπροστά της. Το ζήτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να αντιμετωπιστεί με περισσότερη πολιτική προσοχή και στρατηγική αντίληψη και όχι ως μια βιαστική διεκπεραίωση με βάση την πεπατημένη.

Το ζητούμενο δεν είναι η ενότητα του πολιτικού συστήματος.

Το πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς και δυστυχώς ένα μεγάλο τμήμα του, έχει ευθυγραμμιστεί με θέσεις που αντιστρατεύονται ευθέως τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική κυριαρχία. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Δεν είναι όλοι με την ελληνική πλευρά κι αυτό ξεκινάει από δηλώσεις που επενδύουν πολιτικά στην εθνική ήττα και φτάνει στον απροκάλυπτο δοσιλογισμό στελεχών του «Ποταμιού»που επέλεξαν να συμπαρίστανται στον… Γερούν Ντάισελμπλουμ!

Για να λέμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους, ο νέος Πρόεδρος πρέπει να συντάσσεται με την ελληνική πλευρά και να είναι ρητά εκφρασμένη η συμφωνία του με τη διαπραγματευτική στρατηγική της κυβέρνησης για την απελευθέρωση από την οικονομική κατοχή της χώρας. Στρατηγική με την οποία συμφωνεί το 70% των πολιτών που επιδοκιμάζει τη νέα κυβέρνηση. Και σε αυτό το 70% δεν είναι προφανώς μόνον όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κι άλλοι τόσοι περίπου, οι οποίοι εκφράζουν την πατριωτική και δημοκρατική δεξιά και κεντροδεξιά. Ο κόσμος αυτός έλεγε όλο το Σαββατοκύριακο ένα πράγμα: «Νιώθω περήφανος πρώτη φορά μετά το 2007 που έβαλε ο Καραμανλής το βέτο στο Βουκουρέστι».

Ιδανικά λοιπόν αυτή την ενότητα θα μπορούσε να την εκφράσει ο Κώστας Καραμανλής ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας καθώς η έκφραση της ενότητας του λαού είναι αυτή που προέχει αυτή την ώρα. Αν ο Καραμανλής αρνηθεί για οποιαδήποτε λόγο (εδώ που τα λέμε κάποιος πρέπει να αναλάβει την πολιτική και κομματική εκπροσώπηση της πατριωτικής και δημοκρατικής δεξιάς και κεντροδεξιάς) ο Τσίπρας πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά πριν καταλήξει σε εναλλακτική επιλογή.

Ο Αβραμόπουλος δεν είναι ο Καραμανλής. Το λιγότερο ας πούμε που θα έπρεπε να κάνει, είναι μια ξεκάθαρη δήλωση υποστήριξης της εθνικής διαπραγματευτικής προσπάθειας και δεν είμαι σίγουρος πως είναι διατεθειμένος να την κάνει. Όμως, πώς θα βρεθεί στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα αν δεν βεβαιώσει τον ελληνικό λαό πως είναι με τον Βαρουφάκη και όχι με τον Ντάισελμπλουμ; Υπό τις παρούσες συνθήκες στο πολιτικό σύστημα, το σε ποια πλευρά είναι ο καθένας δεν είναι καθόλου αυτονόητο και οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς… Προέδρους.

Η κατάρα αλλά και η γοητεία της Αριστεράς είναι πως μιλάει πολύ. Ήδη έχουν ακουστεί φωνές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούν Πρόεδρο από την Αριστερά. Αυτή τη φορά συμφωνώ με τη συζήτηση που έχει ανοίξει και πιστεύω πως ο νέος Πρόεδρος πρέπει να είναι ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Θα πει κάποιος αν είναι πρόβλημα να είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο πατέρας και πρόεδρος της Βουλής η κόρη… Ναι είναι, αλλά δεν είναι πρόβλημα ουσίας είναι πρόβλημα τύπων. Και εν πάση περιπτώσει είναι πολύ μικρότερο πρόβλημα από αυτό που θα δημιουργηθεί εάν Πρόεδρος και Πρωθυπουργός βρεθούν σε διαφορετικές πλευρές την ώρα της διαπραγματευτικής μάχης.

Αυτό που προέχει είναι η ενότητα του λαού και όχι να κρατήσουμε τα προσχήματα και τους τύπους με τον Αβραμόπουλο. Οι τύποι και τα προσχήματα αφορούσαν την προηγούμενη κυβέρνηση που απλά ήθελε να εξαγοράζει χρόνο πολιτικής επιβίωσης. Το διακύβευμα τώρα έχει αλλάξει. Είναι πλέον άλλη ιστορική στιγμή. Οι πολιτειακοί και πολιτικοί θεσμοί με τα πρόσωπα που τους υπηρετούν, πρέπει να είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με την εθνική γραμμή για να κερδίσει η Ελλάδα.

http://www.rizopoulospost.com/