Ο εχθρός που χρειάζονται

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που έχουν κρατήσει το μυαλό τους αμόλυντο από τα τοξικά του εμφυλίου, τα γεγονότα στον Μελιγαλά αποκλείουν τις οδούς διαφυγής, Κοινώς, δεν ξεφεύγεις με τίποτα. Φέτος είδαμε τελετή μνήμης. Του χρόνου στον Γράμμο δεν αποκλείεται να παρακολουθήσουμε και καμιά αναπαράσταση. Και δεν ξέρω αν ο δήμαρχος του Μελιγαλά είναι λιγότερο ή περισσότερο Δεξιός από τον Κασιδιάρη. Είναι όμως εκλεγμένος. Παρακολουθήσαμε χρυσαυγίτες να του αφαιρούν τον λόγο. Αλλά θα μου πεις και ο Κασιδιάρης εκλεγμένος είναι. Πιθανότατα δε, εξελέγη για αυτή ακριβώς τη δουλειά: να αφαιρεί τον λόγο από άλλους εκλεγμένους.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες η τελετή στον Μελιγαλά θα ήταν το ίδιο γραφική με τo happening στις Θερμοπύλες ή τους πολεμικούς αγώνες των παχουλών αγοριών. Δεν είναι. Όχι επειδή πάει να
αναβιώσει τον εμφύλιο-αυτό δεν μπορεί να συμβεί στις πλατιές μάζες της κοινωνίας. Το κλίμα Μελιγαλά σπέρνει κινδύνους επειδή σκάβει καινούρια χαρακώματα. Μην ακούτε τα περί εθνικού διχασμού που δεν τελείωσε ποτέ. Στον εμφύλιο σφάχτηκαν πρωτίστως για την εξουσία. Μετά η ευημερία απάλυνε τις διαχωριστικές γραμμές, κατέβασε την αντιπαράθεση σε επίπεδο καφενείου.
Αυτό που προσπαθούν να κάνουν τώρα οι χρυσαυγίτες είναι διαφορετικό. Στην ουσία αξιοποιούν τα ιστορικά ερείσματα και κατασκευάζουν τον αντίπαλο που χρειάζονται. Ένα σχήμα σαν τη Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς πόλεμο, χωρίς βίαιη αντιπαράθεση. Η συνοχή της απαιτεί συσπειρώσεις, στρατιωτικές δομές και συγκεκριμένο εχθρό. Οι τύποι που βγαίνουν «να κυνηγήσουν κομμούνια» λειτουργούν με τα αντανακλαστικά του χούλιγκαν που επιτίθεται, χωρίς λογική, στο αντίπαλο χρώμα. Μετά, το μόνο που χρειάζονται, είναι κάποιος να τους απαντήσει. Πάντα υπάρχουν πρόθυμοι. Τις προάλλες το έκαναν οι ΠΑΟΚτσήδες. Η ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής έκανε λόγο για αναρχικούς. Σοφό. Αν άνοιγαν μέτωπο με τα Παόκια θα διάβαζαν τη συνέχεια σε τεύχη του Αστερίξ. Πιο βολικό είναι το μέτωπο απέναντι στις ιδέες. Και αναπόφευκτο.
protagon.gr