Με μια απλή απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου οι δήμοι της χώρας έχουν το δικαίωμα να δεσμεύουν την ακίνητη περιουσία των φορολογούμενων πολιτών. Υποστηρίζουν ότι το εν λόγω -ανεκμετάλλευτο από τους ιδιοκτήτες -οικόπεδο πρέπει να περιέλθει στην δικαιοδοσία του Δήμου με απώτερο σκοπό να γίνει κοινόχρηστος χώρος. Να μετατραπεί σε πάρκο, σε παιδική χαρά, σε χώρο αθλοπαιδιών και περιπάτου ή σε όλα αυτά μαζί. Τη συγκεκριμένη απόφαση την κοινοποιούν στην τοπική πολεοδομία και κατ’ αυτόν τον τρόπο μπλοκάρουν το ιδιόκτητο οικόπεδο για τέσσερα χρόνια και σταματούν την οποιανδήποτε εκμετάλλευσή του. Το Δημοτικό Συμβούλιο – με πρωταγωνιστή τον εκάστοτε Δήμαρχο – «συμπεριλαμβάνει» στον επόμενο προϋπολογισμό το απαιτούμενο χρηματικό ποσό για την απαλλοτρίωση.
Τις περισσότερες όμως φορές δεν περισσεύουν τα λεφτά και αυτό γιατί συνήθως το κονδύλι που διατείνονται ότι κατέχουν είναι εικονικό. Το κράτος εν τω μεταξύ κάνει πλάτη στην πρακτική της εξαπάτησης με το να μην τους υποχρεώνει να καταβάλλουν τα χρήματα στο παρακαταθηκών και
δανείων για να αποζημιωθούν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες. Όταν λήγει λοιπόν η προθεσμία καταβολής του ποσού, το δημοτικό συμβούλιο ξαναβγάζει με απίστευτη ευκολία την ίδια απόφαση και το μπλοκάρουν εκ νέου. Οι ιδιοκτήτες δεν έχουν πλέον κανένα ισχυρό μέσο να σταματήσουν τους ορεξάτους δημάρχους και τα δημοτικά τους συμβούλια τα οποία τους δεσμεύουν τις ακίνητες περιουσίες εσαεί. Οι ιδιοκτήτες είχαν ένα όπλο: την απ’ ευθείας προσφυγή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο το οποίο και δικαίωσε πολλούς. Όταν όμως αντιλήφθηκε το κράτος ότι του κόστιζαν ακριβά οι αποζημιώσεις, διότι οι αποφάσεις του ευρωπαϊκού δικαστηρίου ήταν κατά το πλείστον υπέρ των εκάστοτε ιδιοκτητών και κατά της αυθαιρεσίας των δήμων, έκοψε την δυνατότητα της προσφυγής απευθείας στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Υποχρέωσε τους ιδιοκτήτες να προσφεύγουν πρώτα στα ελληνικά δικαστήρια αρχίζοντας από το Πρωτοδικείο. Καταλαβαίνετε πώς για να φτάσει η απόφαση από τον πρώτο σκαλί της δικαιοσύνης στον Άρειο Πάγο χρειάζονται τουλάχιστον 15 χρόνια επίπονου αγώνα – με υπέρογκα δικαστικά έξοδα,πανάκριβα χαρτόσημα υπέρ του δημοσίου και σημαντικά διαφυγόντα κέρδη από την μη εκμετάλλευση του «καταπατημένου» οικοπέδου.
Ο Δήμος του Πειραιά όπως και ο Δήμος της Δραπετσώνας που αγωνίζονται να κρατηθούν όρθιοι οικονομικά, είναι δύο από τους πολλούς Δήμους της χώρας που μπλοκάρουν ξένη ιδιωτική περιουσία με το έτσι αποφασίζω. Υπόσχονται πάρκα και παιδικές χαρές δίχως να έχουν τα λεφτά να αποζημιώσουν τους οικοπεδούχους. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να εκλείψει το φαινόμενο αυτό. Δεν είναι δυνατόν λαϊκιστές δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι να συνεχίζουν να καταπατούν ιδιωτικές περιουσίες για να κερδίζουν ψήφους αποπροσανατολίζοντας τους δημότες από τα οικονομικά προβλήματα που μαστίζουν τους δήμους που διοικούν. Να ασχοληθούν σοβαρότερα με την διαχείριση των οίκων τους, ώστε να μπορούν να πληρώνουν τους μισθούς των υπαλλήλων τους κάθε τέλος του μήνα, τους προμηθευτές τους και να ξοφλούν τα δάνεια που χρωστούν δεξιά και αριστερά, πριν γίνουν κόκκινα.
Έφτασε η ώρα να μπει τέλος στο χουντικό «αποφασίζω και διατάσσω» που ακόμη σέρνεται ζωντανό, με ποικίλες μορφές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, από αριστερούς και δεξιούς εκλεγμένους δημοτικούς άρχοντες, υπουργούς και βουλευτές.
protagon.gr
δανείων για να αποζημιωθούν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες. Όταν λήγει λοιπόν η προθεσμία καταβολής του ποσού, το δημοτικό συμβούλιο ξαναβγάζει με απίστευτη ευκολία την ίδια απόφαση και το μπλοκάρουν εκ νέου. Οι ιδιοκτήτες δεν έχουν πλέον κανένα ισχυρό μέσο να σταματήσουν τους ορεξάτους δημάρχους και τα δημοτικά τους συμβούλια τα οποία τους δεσμεύουν τις ακίνητες περιουσίες εσαεί. Οι ιδιοκτήτες είχαν ένα όπλο: την απ’ ευθείας προσφυγή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο το οποίο και δικαίωσε πολλούς. Όταν όμως αντιλήφθηκε το κράτος ότι του κόστιζαν ακριβά οι αποζημιώσεις, διότι οι αποφάσεις του ευρωπαϊκού δικαστηρίου ήταν κατά το πλείστον υπέρ των εκάστοτε ιδιοκτητών και κατά της αυθαιρεσίας των δήμων, έκοψε την δυνατότητα της προσφυγής απευθείας στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Υποχρέωσε τους ιδιοκτήτες να προσφεύγουν πρώτα στα ελληνικά δικαστήρια αρχίζοντας από το Πρωτοδικείο. Καταλαβαίνετε πώς για να φτάσει η απόφαση από τον πρώτο σκαλί της δικαιοσύνης στον Άρειο Πάγο χρειάζονται τουλάχιστον 15 χρόνια επίπονου αγώνα – με υπέρογκα δικαστικά έξοδα,πανάκριβα χαρτόσημα υπέρ του δημοσίου και σημαντικά διαφυγόντα κέρδη από την μη εκμετάλλευση του «καταπατημένου» οικοπέδου.
Ο Δήμος του Πειραιά όπως και ο Δήμος της Δραπετσώνας που αγωνίζονται να κρατηθούν όρθιοι οικονομικά, είναι δύο από τους πολλούς Δήμους της χώρας που μπλοκάρουν ξένη ιδιωτική περιουσία με το έτσι αποφασίζω. Υπόσχονται πάρκα και παιδικές χαρές δίχως να έχουν τα λεφτά να αποζημιώσουν τους οικοπεδούχους. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να εκλείψει το φαινόμενο αυτό. Δεν είναι δυνατόν λαϊκιστές δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι να συνεχίζουν να καταπατούν ιδιωτικές περιουσίες για να κερδίζουν ψήφους αποπροσανατολίζοντας τους δημότες από τα οικονομικά προβλήματα που μαστίζουν τους δήμους που διοικούν. Να ασχοληθούν σοβαρότερα με την διαχείριση των οίκων τους, ώστε να μπορούν να πληρώνουν τους μισθούς των υπαλλήλων τους κάθε τέλος του μήνα, τους προμηθευτές τους και να ξοφλούν τα δάνεια που χρωστούν δεξιά και αριστερά, πριν γίνουν κόκκινα.
Έφτασε η ώρα να μπει τέλος στο χουντικό «αποφασίζω και διατάσσω» που ακόμη σέρνεται ζωντανό, με ποικίλες μορφές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, από αριστερούς και δεξιούς εκλεγμένους δημοτικούς άρχοντες, υπουργούς και βουλευτές.
protagon.gr
.webp)
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου