Υπάρχουν δύο αγκίστρια. Το πρώτο: η κοινωνική αδικία και οι μαχόμενοι της ανατροπής της. Το δεύτερο: οι συνθήκες κράτησης, ομολογουμένως συχνά, απάνθρωπες κι υγρές.Αλήθειες με κοινωνικά αναρίθμητους αποδέκτες και υποστηριχτές.
«Όποιος πέρασε μπροστά από δικαστικό μέγαρο ή φυλακες και δεν σκοτείνιασε το βλέμμα του, στη σκέψη, ότι μπορεί να βρεθεί εκεί ως ένοχος, τότε δεν έζησε με εντιμότητα και αξιοπρέπεια την εποχή του». Η εισαγωγή.
«Με έπνιγε η αδικία γι’ αυτό αποφάσισα να δραπετεύσω». Η δικαιολογία.
Στην αστάθεια που βαδίζουμε όλα ενσωματώνονται μπροστά στον εχθρό. Το παρελθόν, το ποιόν, ο αυτοσκοπός συνθλίβεται χωρίς πόνο γιατί ουσία δεν υπήρξε.
Μια «επαναστατική» οργάνωση και ένας άνθρωπος της «νύχτας» συνομιλούν ένοπλα για «το δικαίωμα της ελευθερίας». Τους ενώνει η φυλακή. Τους χώριζε η κοινωνία;
Το χάος, όπως η Λιμπερασιόν το είδε, έχει καταφέρει να διασπάσει όλες τις δομές που έστηναν τον ιστό. Εμείς, τηλεθεατές άκριτα αποσβολωμένοι παρακολουθούμε το ντοκιμαντέρ του «βυθού». Το τεράστιο χταπόδι κινείται αργά ταρακουνώντας την άμμο, σηκώνει το ένα του πλοκάμι, μπλατς, χτυπά τον πάτο. Γραπώνεται. Τα υπόλοιπα εφτά ούτε ξέρουν πού βρίσκονται.
protagon.gr
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου