Παρά την επέλαση των νεοφιλελεύθερων δοξασιών σε όλον τον κόσμο, τα απόνερα της πρόσφατης μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης όχι μόνο δεν λένε ν’ αποτραβηχτούν τελείως αλλά άρχισαν ήδη να εκφράζονται φόβοι για ένα καινούργιο τσουνάμι, πολύ ισχυρότερο του προηγουμένου. Το χειρότερο δεν είναι ότι η παγκόσμια οικονομία αγκομαχάει και οι εκτιμήσεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης γίνονται όλο και πιο συντηρητικές. Είναι ότι το διεθνές οπλοστάσιο κατά των κρίσεων έχει εξαντληθεί και, συνεπώς, οποιαδήποτε νέα κρίση θα μας βρει ανυπεράσπιστους.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Όπως έχουμε πει κατ’ επανάληψη σε τούτη την μικρή δικτυακή γωνιά, οι καπιταλιστικές κρίσεις οφείλονται σε υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και το ξεπέρασμά τους δεν είναι δυνατόν να γίνει παρά μόνο με την καταστροφή αυτού του κεφαλαίου. Όταν ο εργοστασιάρχης έχει τις αποθήκες του γεμάτες με προϊόντα που δεν μπορεί να πουλήσει, σβήνει τις μηχανές αφού δεν έχει νόημα να συνεχίσει την παραγωγή ώσπου να ξεφορτωθεί το στοκ του. Ένας τρόπος να γίνει αυτό το επιθυμητό «ξεφόρτωμα» είναι καταστραφεί βίαια