Τώρα που στα μεγάλα ζητήματα της οικονομίας ξεφύγαμε από τις προεκλογικές υπερβολές, τα Κούγκια και τους ζουρνάδες και μπήκαμε (ελπίζω οριστικά) σε μία ρότα ρεαλισμού, υπάρχει χρόνος να ασχοληθεί κανείς με τα «μικρά», τα «δεύτερα».
Ένα από αυτά είναι ο χώρος των δικαιωμάτων, ο χώρος που ίσως περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον δεινοπάθησε από την προηγούμενη κυβέρνηση. Στο πεδίο των δικαιωμάτων η κυβέρνηση Σαμαρά αποδείχθηκε με διαφορά η πιο συντηρητική (επιεικής χαρακτηρισμός) της μεταπολίτευσης. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: Αυταρχικοποίηση νομοθετικού πλαισίου με αφυδάτωση πολλών δικαιωμάτων, ανοχή για μεγάλο χρονικό διάστημα στο νεοναζισμό και τελικά