«Τσεκούρι» στις φοροαπαλλαγές ζητά η τρόικα

Τον περαιτέρω περιορισμό των 700 φοροαπαλλαγών που έχουν απομείνει ζητάει, η τρόικα από την κυβέρνηση, θέση την οποία στηρίζει και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας.

Σύμφωνα με την «Καθημερινή της Κυριακής», το κόστος των φοροαπαλλαγών για το Ελληνικό Δημόσιο ανέρχεται σήμερα στα 3,6 δισεκατομμύρια ευρώ, σαφώς μειωμένο από τα περίπου 8 δισ. που ήταν πριν την έναρξη της κρίσης.

Ουσιαστικά η κατάργηση εκατοντάδων φοροαπαλλαγών την τελευταία πενταετία δημιούργησε επιβαρύνσεις κυρίως στα φυσικά πρόσωπα, δεδομένου ότι οι περικοπές ήταν προσανατολισμένες στην κατεύθυνση αυτή.

Είναι ενδεικτικό ότι περικόπηκαν φοροαπαλλαγές που στήριζαν τα νοικοκυριά και ανέρχονταν το 2009 στα 3,5 δισ. ευρώ, ενώ σήμερα έχουν περιοριστεί στα 293 εκ. ευρώ.

Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση στην παρούσα φάση, σύμφωνα πάντα με την ΚτΚ, δεν αποδέχεται της εισηγήσεις της τριμερούς παρά μόνον στο σκέλος του ΦΠΑ και των ειδικών καθεστώτων.
http://www.voria.gr/

Γιατί 160; Το ΚΡΑΜΕΑ πάει εκλογές

Το «σύστημα» που μας κληρονόμησε η μεταπολίτευση είναι ένα παγιωμένο δίκτυο εκπροσώπησης μικρών, μεσαίων και μεγάλων επαγγελματικών συμφερόντων. Αυτά συνομιλούν με τους πολιτικούς, τροφοδοτούν και συντηρούν το κομματικό υπο-σύστημα. Είτε πρόκειται για τα ακραία «ευγενή» επαγγέλματα γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών στη μια πλευρά, είτε για τις ακραίες συνδικαλιστικές οργανώσεις ταξί, μεταφορών, δημοσίου στην αντίπερα όχθη, είτε για τις κάστες δικαστών, πανεπιστημιακών, καθηγητών, ενστόλων, όλες αυτές οι ομάδες πίεσης, παρά την κρίση, παραμένουν ισχυρές, σχεδόν άθικτες στην επιρροή και τη διαπλεγμένη σχέση τους με την πολιτική εξουσία.
Η ελληνική κοινωνία μοιάζει, συγκριτικά με άλλες στην ΕΕ, κάθετα οργανωμένη και εκπροσωπούμενη από αυτό το «σύστημα». Είναι κι αυτός ένας τρόπος συγκρότησης της αντιπροσώπευσης. Απέδωσε στη μεταπολίτευση αλλά είναι πλέον εκτός εποχής, χωρίς παραγωγική δύναμη και, κυρίως, χωρίς καμία προοπτική. Στην Ελλάδα, λοιπόν, δεν πρόκειται μόνο για τον συνήθη χαρακτήρα οργάνωσης και επιρροής του κεφαλαίου και των ισχυρών επιχειρηματιών Μέσων, ενέργειας, εφοπλιστών, τηλεπικοινωνιών, τεχνικών έργων, που υπάρχουν παντού και δρουν με αρκετή διαφάνεια και θεσμικό έλεγχο, λόγω του μεγέθους και της ορατότητάς τους. Το υπόλοιπο πυκνό δίχτυ, πελατειακής συσχέτισης πνίγει θεσμούς και αλλοιώνει τη δημοκρατική εκπροσώπηση.
Η αδυναμία ή μάλλον άρνηση της διακυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ με την πλήρη συμπαράσταση ΣΥΡΙΖΑ για αλλαγές στο ασφαλιστικό, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία και τη φορολογία έχουν δημιουργήσει τείχος ακινησίας στις προσπάθειες της ελληνικής κοινωνίας για ανασυγκρότηση και ανάπτυξη. Αυτό το δίχτυ δεν επιτρέπει την ανάπτυξη ενός κοινού νοηματικού πεδίου του δημοσίου συμφέροντος, ούτε πρακτικά διευκολύνει πολιτικές ορθολογικού σχεδιασμού. Το κοινό συμφέρον γίνεται ένα μάζεμα από χώριες σερπαντίνες, κι η κοινή λογική διαμελίζεται σε φωνές παραθύρων. Οι πολιτικοί του εκπρόσωποι λειτουργούν με ad hoc μέτρα, επιδόματα και ρητορικές αναπαραστάσεις αναμοχλεύοντας παρωχημένα στερεότυπα και φαντασιακές νοσταλγίες.
Μετά από 5 χρόνια απίστευτης λιτότητας, οριζόντιων μέτρων στους μη ισχυρά συντεχνιακά εκπροσωπούμενους δηλαδή μισθωτούς, υπαλλήλους ιδιωτικού τομέα και συνταξιούχους το «σύστημα» μένει περήφανα, απρόσμενα, εξοργιστικά άθικτο. Εκτός από δημοσιονομική προσαρμογή και αγορά εργασίας τα υπόλοιπα παραμένουν. Κανένα σοβαρό σχέδιο αλλαγών στον νομοθετικό δαίδαλο και τις διατάξεις του δημοσίου που αυτοκαταργούν την αποστολή του. Καμιά πρόοδος πολιτικών στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση εκτός από συνεχείς μελέτες περικοπών και ασαφών υπονοουμένων για τις συντάξεις. Η φορολογική μεταρρύθμιση παραμένει στο πρόγραμμα και τις εξαγγελίες του μέλλοντος. Οι επενδύσεις στην έρευνα και καινοτομία που υποχρεωτικά πρέπει να υπερβούν το 1% του ΑΕΠ ώστε να κτίσουμε μέλλον, δεν αναφέρονται. Χρειάσθηκαν 3 χρόνια για να ακρωτηριασθεί ο νόμος Διαμαντοπούλου, να εφαρμοσθεί επιτέλους το ελάχιστο του διοικητικού του σκέλους με τις εκλογές πρυτανικών αρχών. Και ακόμη κοιτάμε στοχαστικά και τάχα έκπληκτοι επεισόδια τα σκουπίδια στη Σύγκλητο και την τζιχάντ στα Προπύλαια λες και δεν είναι αποτέλεσμα της πολιτικής απραξίας και συντεχνιακών συμβιβασμών της διακυβέρνησης.
Δυστυχώς από τις αρχές του 2014, με τα πρώτα ενθαρρυντικά μέτρα δημοσιονομικής ανάκαμψης και μπροστά στις σκοπιμότητες των ευρωεκλογών και της προεδρικής εκλογής του 2015, η κυβέρνηση διολίσθησε σε μεταρρυθμιστική απεργία, προσπαθώντας να ανανεώσει τους διαταραγμένους δεσμούς της με αυτό το συμπαγές συντεχνιακό δίχτυ. Το περίφημο success story ήταν το πολιτικό σχέδιο, η κυβερνητική εκδοχή μιας «συριζαίικης» λογικής. Δεν στηρίχθηκε δηλαδή σε διαρθρωτικές αλλαγές με τόλμη για δίκαιες λύσεις, αλλά σε παλιομοδίτικες συνταγές αποκατάστασης «αδικιών», επιδοματική αναδιανομή και ρητορεία για την απαλλαγή από την κακή τρόικα και το σκίσιμο των μνημονίων. Η πολιτική εξόδου από την κρίση έγινε με όρους εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Όσο κι αν τα επιτόκια ανέβαιναν, όσο κι αν η Ευρώπη κοίταζε με έκπληξη, που σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε ανανεούμενη δυσπιστία και τελικά σκληρή αντίθεση, το σχέδιο δεν μεταβλήθηκε. Και φυσικά απέτυχε.
Το εν ενεργεία επεισόδιο στο σίριαλ του αδιόρθωτου συστήματος εκτυλίσσεται με την προεδρική εκλογή. Εάν δεν βγει Πρόεδρος, η χώρα θα καταστραφεί λένε οι μεν. Το απλό ερώτημα είναι: Αν όντως έτσι πιστεύουν, τι κάνουν, ποιες πολιτικές, ποιες προσωπικές και κομματικές υπερβάσεις επιχείρησαν ή επιχειρούν για να αποτρέψουν την υπέρτατη απειλή; Για να το θέσω αλλιώς: πιστεύει κανείς πως η κυβέρνηση έχει ασκήσει αυτό τον καιρό ή εξαντλήσει τα μέσα ώστε να αποφύγει την καταστροφή που επικαλείται; Εάν όχι, αυτό οφείλεται σε ανήκεστη ανικανότητα των κυβερνώντων;
Εάν συνεχίσει το μνημόνιο η χώρα θα καταστραφεί απαντούν οι δε. Το επίσης απλό ερώτημα είναι: Μας βγάζει από τη χρεοκοπία η επαναφορά δικαιωμάτων, μισθών και επιδομάτων, στην προ μνημονίου εποχή; Να το πω κι αλλιώς: Λεφτά δεν υπάρχουν. Δανειζόμαστε με περίπου 1,5% (μνημόνιο) ώστε να δημιουργήσουμε- που δεν δημιουργούμε- παραγωγική βάση ανάπτυξης. Η εναλλακτική είναι να δανειζόμαστε με περίπου 10% από τις αγορές. Τι ακριβώς θέλουμε να καταργήσουμε; Το 1,5%; Είναι παράλογοι, όλοι παλαβοί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν τα λένε αυτά;
Δεν πρόκειται ούτε για ανήκεστη ανικανότητα των μεν ούτε για ολική παλαβομάρα των δε. Απλώς και οι δύο ακολουθούν την ίδια λογική. Η προσπάθειά τους συνίσταται στο να ορίσουν τον εχθρό, να δώσουν κομματικό σώμα στην απειλή. Έτσι επιβιώνουν, έτσι διοικούν. Αυτό το σύστημα είναι πλέον αντιπαραγωγικό. Προστατεύοντας τα κεκτημένα ομάδων και συντεχνιών, εμποδίζει κάθε διαρθρωτική μεταρρύθμιση και κατά συνέπεια παραγωγική ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση. Η κομματική του δομή είναι ο διπολισμός. Με τον ένα πόλο, τη Ν.Δ. τελικά σταθερό προ και μετά την κρίση, η ψευδαίσθηση αλλαγής προέρχεται από τη μεταλλαγή του άλλου πόλου από ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ. Η ισχυρή πόλωση, απαραίτητο, αναπόδραστο στοιχείο του διπολισμού οδηγεί αναπόφευκτα στην πελατειακή εξυπηρέτηση, αφού οι θεσμοί είναι αδύναμοι. Όταν οι μεν είναι ο διάβολος, το απόλυτο κακό για τους δε, και το κράτος δικαίου είναι αδύναμο, η πελατειακή εξυπηρέτηση νομιμοποιείται σαν «δίκαιη» και κυρίως σκόπιμη κι επωφελής μέθοδος διακυβέρνησης. Εξάλλου, με τον άλλο για διάβολο δεν χρειάζεται να ‘σαι ο ίδιος θεός. Στη χειρότερη δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ αν κερδίσει, θα κάνει ό,τι κι οι άλλοι. Γιατί λοιπόν να μην τον ψηφίσουμε, σκέφτεται ο διπολικός πολίτης και σκάβει τον οργισμένο λάκκο του!
Κι έτσι, και γι' αυτό, καταλήγουμε να είμαστε το κράτος με ειδικές ανάγκες το ΚΡΑΜΕΑ της Ευρώπης. Δεν πρόκειται όμως ούτε για τη μοίρα ούτε την ιδιομορφία, ούτε για το ιστορικό χνάρι ή το πολιτισμικό μας γονιδίωμα. Η Ελλάδα οδεύει στην απομόνωση. Έτοιμη να ξαναπιστέψει πως είναι ανάδελφη.. Επικρατούν αδιάλλακτες φιγούρες κωμικών και καμένων . Βουτάμε στο παρελθόν με συνθήματα χωρίς επιχειρήματα, αφού δεν ξέρουμε πώς να βαδίσουμε στο μέλλον. Απέναντι ή μάλλον γύρω μας μια ουσιωδώς αδύναμη, ιδεολογικά εγκλωβισμένη και καθόλου ενωμένη Ευρωπαική Ένωση. Ανάμεσα στον Νότο και στον Βορρά υπάρχουν δομικές διαφορές που δεν λύνονται με την παλιά δοκιμασμένη και αποτυχημένη μέθοδο της επιβολής. Το πιο απειλητικό: στην κάθε χώρα ξεχωριστά επιστρέφουν τα εθνικά της φαντάσματα για να στοιχειώσουν ελπίδες αλληλεγγύης και ένωσης... Μικρές ηγεσίες εδώ κι εκεί, μοιραία πρόσωπα, σκεπάζουν τον δυναμισμό, ξοδεύουν ενέργεια πολιτών που ψάχνουν να επιβιώσουν, να βελτιώσουν, να ζήσουν.
Η επόμενη μέρα δεν φαίνεται καλή, αντίθετα μοιάζει απελπιστικά δυσοίωνη, επικίνδυνα ακραία με επάλληλους κύκλους οργής, ματαίωσης, ταλαντώσεων στα άκρα του πολιτικού φάσματος. Πώς να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό όσο δεν υπάρχει ριζοσπαστική σκέψη,
 http://www.protagon.gr/

Δεν θα διεξαχθεί η 3η ψηφοφορία.Ο κρυφός άσσος του Σαμαρά

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες ο Σαμαράς αποφάσισε να μην πάει στην 3η ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Μετά την 2η φηφοφορία στην διάρκεια της οποίας, όπως όλα δείχνουν, υπάρχει πιθανότητα ακόμη και ξυλοδαρμών εντός του κοινοβουλίου (μπορεί και να τα τινάξει κάποιος εθνοπατέρας-μητέρα), το βράδι της Τρίτης θα ανακοινώσει εσπευσμένα την προκήρυξη εκλογών, αφού επικαλεστεί την προφανή πολιτειακή κρίση. Η Ελλάδα ήδη βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
-Δεν θα αφήσω τη χώρα να σέρνεται στο βούρκο της σκανδαλολογίας, πρέπει να μπει ένα τέλος σ΄ αυτή τη ζούγκλα...
Οσο για τις εκλογές αυτές θα διεξαχθούν στις 18 Ιανουαρίου του 2015.
Τι σημαίνει αυτή η απόφαση του Σαμαρά;
Οτι για να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας από την επόμενη βουλή θα πρέπει να βρεθούν ξανά 180 ψήφοι. Μύλος!
Ο Σαμαράς εκτιμά ότι είναι πολύ δύσκολο να συμπληρωθεί αυτός ο αριθμός βουλευτών από το κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) που θα έλθει πρώτο. Ετσι θα εξαναγκασθεί ο Τσίπρας σε οδυνηρούς συμβιβασμούς. Ηδη με ένα καταιγισμό δημοσιοποίησης δημοσκοπήσεων που (θα) δείχνουν εκλογικό ντέρμπυ επιχειρείται το κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Με την απόφαση του Σαμαρά συμφωνεί και ο Βενιζέλος μια και η διεξαγωγή των εκλογών στις 18 Ιανουαρίου στερεί από το κόμμα που ετοιμάζει ο Παπανδρέου την δυνατότητα πολλών προεκλογικών συγκεντρώσεων ώστε να γίνει γνωστό στο λαό...
Το πολιτικό παιγνίδι γίνεται πιο συναρπαστικό από ποτέ στην Κολομβία των Βαλκανίων...
http://kourdistoportocali.com/

Καταγγελία προς τη ΔΕΗ‏

Η πολιτική των Μνημονίων, έχει οδηγήσει μαζικά τους εργαζόμενους στην ανεργία (28%) και τη φτώχεια (σε καθεστώς ένδειας 2,5 εκατομμύρια, ενώ ακόμη 3,8 εκατ., απειλούνται άμεσα από τη φτώχεια). Χιλιάδες επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους στα λουκέτα, τους τοκογλύφους και την ανεργία, με αποτέλεσμα η επιβίωση να γίνεται με δυσκολία.

Την ίδια ώρα η ανάλγητη διοίκηση της ΔΕΗ σε αγαστή συνεργασία με τη συγκυβέρνηση και την τρόικα δείχνει το απάνθρωπο της πρόσωπο κόβοντας καθημερινά το ρεύμα σε χιλιάδες οικογένειες. Πρόκειται για ένα στυγνό εκβιασμό που έχει οδηγήσει σε αρκετούς θανάτους σε όλη τη χώρα τα τελευταία χρόνια (οι φοιτητές στη Λάρισα, η μικρή Σάρα στη γειτονιά μας, η τετραπληγική γυναίκα στο Ρέθυμνο κτλ.), ενώ θα οδηγηθούμε σε νέες τραγωδίες αν δεν σταματήσουμε αυτή τη δολοφονική πολιτική. Η φωτογραφία που επισυνάπτουμε είναι ενδεικτική της τραγικής κατάστασης στη Δυτική Θεσσαλονίκη.http://epitropidrasisds.blogspot.gr/2014/12/blog-post_21.html

Γι αυτό το λόγο, θα συνεχίσουμε να πιέζουμε με αγώνες και κινητοποιήσεις τη ΔΕΗ μέχρι την οριστική λύση του προβλήματος. Καλούμε όλους τους κατοίκους της πόλης σε κινητοποιήσεις : Δευτέρα 22/12, Τρίτη 23/12 και την Τετάρτη 24/12 στις 10πμ έξω από τη ΔΕΗ Δυτικών (26ης Οκτωβρίου 28, απέναντι από τα δικαστήρια).

-Ενημερώστε μας άμεσα σε περίπτωση κομμένου ρεύματος, νερού, απειλής κατάσχεσης σπιτιού, πρόστιμα ΟΑΣΘ, εργοδοτικές αυθαιρεσίες-απλήρωτη ή μαύρη εργασία, μη καταβολή μισθών ή δώρων  κτλ.

στo τηλέφωνο:2310265730,    

στο email: epitropidrasis@gmail.com

στο blog:  www. epitropidrasisds.blogspot.gr

Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και δεν μπορεί κανένας να μας το στερήσει. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα! Κανένας μόνος του στην κρίση!

Απαιτούμε  από τη ΔΕΗ:

α) Άμεση επανασύνδεση όλων των κομμένων ρευμάτων, καμιά διακοπή ρεύματος κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου.

β) Πάγωμα των χρεών, διακανονισμοί οφειλών ανάλογα με τις δυνατότητες των καταναλωτών

γ) Κατάργηση του προστίμου για ρευματοκλοπή, απόσυρση όλων των μηνύσεων,

δ) Μεγαλύτερη μείωση στα τιμολόγια για όσους υπάγονται στο κοινωνικό τιμολόγιο, καμιά επιπλέον επιβάρυνση (πχ. κόστος μηχανολογικού σχεδίου)  σε όσους υποβάλλουν αίτηση, διεύρυνση των κριτηρίων του κοινωνικού τιμολογίου

ε) Να σταματήσει η εκδικητική- εγκληματική ενέργεια των εργολάβων να κόβουν το ρεύμα τις Παρασκευές 

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΡΑΣΗΣ ΔΥΤΙΚΩΝ ΣΥΝΟΙΚΙΩΝ

Επικοινωνία: Τηλ: 2310265730,  epitropidrasis@gmail.com, epitropidrasis.blogspot.gr

Οι μύθοι για τη Νέα Διεθνή Τάξη

Οι μύθοι για τη Νέα Διεθνή Τάξη ^*

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει μερικούς από τους μύθους σχετικά με τη σημερινή Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και δείχνει ότι, στην πραγματικότητα, οι διαφορές μεταξύ των μελών της Υπερεθνικής Ελίτ που τη διαχειρίζεται είναι μόνο διαφορές τακτικής, και ποτέ στρατηγικής. Δηλαδή, ποτέ δεν αφορούν στους ίδιους τους στρατηγικούς στόχους αυτών των ελίτ για την αναπαραγωγή και επέκταση της υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής τους δύναμης. Κατά συνέπεια, οι διαφορές αυτές είναι μη-ανταγωνιστικές και έχουν ελάχιστη σχέση με τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες αναφέρονται στη μαρξιστική βιβλιογραφία. Αυτή είναι μια βασική ποιοτική διαφορά μεταξύ της προ-παγκοσμιοποιητικής Διεθνούς Τάξης που βασιζόταν στα έθνη–κράτη, και της Νέας Διεθνούς Τάξης που αναδύθηκε την εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής της παγκοσμιοποίησης είναι η πολλαπλή σύγχυση σχετικά με την έννοια και τη σημασία της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) και του ρόλου που διαδραματίζουν σήμερα τα κύρια κέντρα εξουσίας μέσα σε αυτή. Στο πλαίσιο αυτής της σύγχυσης, η οποία συχνά είναι σκόπιμη, ακούγονται διάφοροι μύθοι σχετικά με τη Διεθνή αυτή Τάξη που θα εξετάσουμε εν συντομία. Έτσι, για κάποιους, αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι μια σύγκρουση μεταξύ των «καλών» (δηλαδή της Ευρώπης) και των «κακών» (ΗΠΑ). Για άλλους, η σύγκρουση είναι ανάμεσα σε δύο κύρια κέντρα εξουσίας, ένα πολιτικό-στρατιωτικό (ΗΠΑ) και ένα οικονομικό (Γερμανία). Τέλος, ακόμη για άλλους, αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι οι «πολλαπλοί καπιταλισμοί», οι οποίοι γίνονται ολοένα και πιο ασυντόνιστοι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, εγείροντας το ζήτημα, έστω και εμμέσως, της ανάγκης για μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Είναι σαφές, επομένως, ότι οι παραπάνω συγχύσεις και οι αντίστοιχοι μύθοι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας και στην απόφαση μας για το τι πρέπει να κάνουμε απέναντι της.

Η συνήθης αντίληψη της ΝΔΤ βασίζεται σε κάποια θεωρία συνωμοσίας, σύμφωνα με την οποία τον κόσμο κυβερνούν μυστικές παντοδύναμες ελίτ, που συνήθως ορίζονται με ιδεολογικούς, αν όχι θρησκευτικούς ή εθνοτικούς όρους, ή, μερικές φορές με γεωπολιτικούς ή ψευδο-οικονομικούς όρους. Ωστόσο, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η ΝΔΤ δεν ερμηνεύεται με βάση τις συστημικές δομές και τις ιστορικές αλλαγές σε αυτές, αλλά, πάντα, με βάση τις συνωμοσίες κάποιων ελίτ. Εντούτοις, μπορεί κανείς να δει την παρούσα ΝΔΤ ως το αποτέλεσμα ιστορικών οικονομικών αλλαγών τα τελευταία περίπου διακόσια χρόνια, από τότε που επικράτησε το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, και των αντίστοιχων μακροπρόθεσμων αλλαγών στις πολιτικές δομές. Αυτές οι αλλαγές ήταν πάντα το αποτέλεσμα της έκβασης της Κοινωνικής Πάλης, σε σχέση φυσικά με την εγγενή δυναμική του συστήματος που καθόριζε το ιστορικό «περιβάλλον» μέσα στο οποίο υλοποιούταν η Πάλη αυτή, και όχι κάποιων οικονομικών «νόμων» ή «νόμων της Φύσης» και αντίστοιχων ιστορικών τάσεων.

Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ της φιλελεύθερης φάσης του συστήματος αυτού κατά τον 19ο αιώνα, την οποία ακολούθησε η κρατικιστική φάση κατά τον προηγούμενο αιώνα που γενικεύτηκε μεταπολεμικά στη Δύση με τη μορφή της σοσιαλδημοκρατίας, μετά από μια ιστορικά αποτυχημένη απόπειρα για παγκοσμιοποίηση στις αρχές του 20ού αιώνα. Την κρατικιστική φάση διαδέχθηκε η σημερινή νεοφιλελεύθερη φάση που είναι άρρηκτα δεμένη με την μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (Πολυεθνικών), κυρίως από τη δεκαετία του 1980, και τη συνακόλουθη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.[1] Επιπλέον, δεδομένου ότι αυτή η κρίσιμη κοινωνικο-οικονομική εξέλιξη συνέπεσε (όχι βέβαια τυχαία, αλλά δεν είναι του παρόντος να εξετάσουμε τις σχετικές διασυνδέσεις) με μια άλλη κοσμοϊστορική εξέλιξη, την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του σοβιετικού μπλοκ, η ΝΔΤ θα μπορούσε κάλλιστα να οριστεί με βάση αυτές τις δύο συστημικές εξελίξεις, αντί στη βάση συνωμοσιών. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες στην Ιστορία. Οι ελίτ πάντα συνωμοτούν, αλλά είναι μόνο όταν έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες που τέτοιες συνωμοσίες μπορούν να οδηγήσουν σε ιστορικές αλλαγές, ως το αποτέλεσμα, πάντα, της Κοινωνικής Πάλης.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) αποτελείται από ένα δίκτυο διασυνδεδεμένων διεθνικών ελίτ, οι οποίες εδράζονται (όχι απλά με τη νομική έννοια) κυρίως στις χώρες της G7, και ελέγχουν κάθε σημαντικό τομέα της κοινωνικής ζωής (οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό και ούτω καθεξής). Με αυτή την έννοια, η Υ/Ε παίζει το ρόλο που έπαιζε η εθνική κυβέρνηση στην εποχή προ της παγκοσμιοποίησης, όταν οι εθνικές κυβερνήσεις είχαν τη λειτουργια να εκφράζουν το γενικό συμφέρον των εθνικών ελίτ, στο οποίο έπρεπε να υποτάσσονται τα ειδικά τους συμφέροντα. Παρόμοια, στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, η Υ/Ε έχει τη λειτουργία να εκφράζει το γενικό συμφέρον των ελίτ που ελέγχουν όλες τις μορφές της υπερεθνικής εξουσίας (οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική κ.λπ.) στο οποίο τα ειδικά υπερεθνικά συμφέροντα πρέπει να υποτάσσονται, για χάρη του γενικού συμφέροντος της Νέας Διεθνούς Τάξης, δηλαδή της διατήρησης και αναπαραγωγής της. Θα μπορούσε επομένως να υποστηριχθεί ότι η Υ/Ε είναι απλώς ένα νέο είδος άτυπης (προς το παρόν) παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Η Υ/Ε είναι μια ελίτ, διότι τα μέλη της κατέχουν δεσπόζουσα θέση μέσα στην κοινωνία, ως αποτέλεσμα της οικονομικής, πολιτικής ή ευρύτερα κοινωνικής δύναμής τους. Και είναι μια υπερεθνική ελίτ, επειδή τα μέλη της, σε αντίθεση με τις εθνικές ελίτ, βλέπουν ότι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλίσουν την προνομιακή θέση τους στην κοινωνία δεν είναι μέσω της διασφάλισης της αναπαραγωγής οποιουδήποτε πραγματικού ή φανταστικού έθνους-κράτους, αλλά, αντίθετα, μέσω της εξασφάλισης της αναπαραγωγής της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς σε όλο τον κόσμο. Με άλλα λόγια, αυτή η ελίτ αντλεί τη δύναμή της (οικονομική, πολιτική ή γενικά κοινωνική εξουσία) λειτουργώντας σε υπερεθνικό επίπεδο ―γεγονός που συνεπάγεται ότι δεν εκφράζει, μόνο ή κυρίως, τα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου κράτους, ακόμη και αν αυτό έχει μια ηγεμονική θέση σε σχέση με τον έλεγχο μιας κρίσιμης υπερεθνικής εξουσίας, όπως είναι η περίπτωση των ΗΠΑ και της στρατιωτικής τους δύναμης. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι η υπερεθνική οικονομική δύναμη, η οποία σε ένα καπιταλιστικό σύστημα της οικονομίας της αγοράς είναι η κυρίαρχη μορφή υπερεθνικής εξουσίας, μοιράζεται ανάμεσα σε χιλιάδες υπερεθνικές επιχειρήσεις (πολυεθνικές), εκ των οποίων οι 1.318, που αποτελούν τον πυρήνα τους, μέσα από τις διασυνδέσεις τους κατέχουν το 80% των παγκόσμιων εσόδων και 147 από αυτές (δηλαδή, λιγότερο από το 1 τοις εκατό του δικτύου) συγκροτούν μια «σούπερ οντότητα», η οποία ελέγχει το 40 τοις εκατό του πλούτου του συνόλου του δικτύου! [2] Γι' αυτό και δεν έχει νόημα ―αν δεν πρόκειται για εσκεμμένο αποπροσανατολισμό― να γίνεται συζήτηση για την οικονομική εξουσία με κριτήριο το ποσοστό του παγκόσμιου προϊόντος που παράγει μια χώρα (π.χ. η Κίνα ή η...Ινδία!), όταν είναι οι πολυεθνικές εταιρείες που λαμβάνουν τις σημαντικές οικονομικές αποφάσεις, (τι, πώς και για ποιον θα παραχθεί) και όχι η χώρα υποδοχής, η οποία συνήθως μπορεί να ασκήσει πολύ λίγο, αν όχι καθόλου, έλεγχο επάνω σε αυτές, π.χ. να επιβάλλει πραγματικούς κοινωνικούς ελέγχους για την προστασία της εργασίας ή του περιβάλλοντος, όπως συμβαίνει λ.χ. με τις χώρες BRICS!

Το πολιτικό συμπλήρωμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», η οποία στη ΝΔΤ παίρνει τη μορφή της «κοινοβουλευτικής χούντας», δηλαδή ενός υβριδίου μεταξύ της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της χούντας, (με την έννοια μιας ομάδας ―όχι αναγκαστικά στρατιωτικής--που κυβερνά μια χώρα). Η κοινοβουλευτική χούντα αποτελείται από ένα πολιτικό κόμμα ή κόμματα που εκλέγονται στη κυβέρνηση μέσω κάποιου είδους εκλογικής και κοινοβουλευτικής διαδικασίας ―μια διαδικασία που έχει μικρή σχέση με την εκλογική διαδικασία στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες του παρελθόντος, όπου μαζικά πολιτικά κόμματα με σαφώς ξεχωριστά εκλογικά προγράμματα συναγωνίζονταν για την ψήφο του εκλογικού σώματος που συμμετείχε μαζικά στη διαδικασία. Η Υ/Ε, επομένως, βλέπει τα συμφέροντά της στο πλαίσιο διεθνών «χώρων» (αγορές, πολιτικοί και στρατιωτικοί θεσμοί, μέσα ενημέρωσης, κ.λπ.) αντί «εθνικών». Εντούτοις, η ανάδυση υπερεθνικών μορφών πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν συνεπάγεται την κατάργηση των εθνικών μορφών. Τα κράτη εξακολουθούν να χρειάζονται για την τοπική θεσμοθέτηση και εφαρμογή των υπερεθνικών στρατηγικών και πολιτικών, τις οποίες είναι αναγκασμένη να υλοποιεί κάθε χώρα που έχει ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Δεδομένου ότι η Υ/Ε βλέπει τα συμφέροντά της σε σχέση με υπερεθνικούς, παρά με «εθνικούς» χώρους, δεν στηρίζεται σε κάποιο ενιαίο κράτος, αλλά αποτελεί περισσότερο έναν αποκεντρωμένο μηχανισμό εξουσίας χωρίς γεωγραφικό κέντρο. Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη της υπερεθνικής ελίτ δεν βασίζονται κατ' ανάγκη σε μια υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ, αν και, βέβαια, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη ενός συγκεκριμένου κράτους για την επίτευξη των στόχων τους ―πολύ περισσότερο όταν αυτό τυγχάνει να είναι η σημερινή ηγεμονική στρατιωτική δύναμη. Με αυτή την έννοια, η παλαιο-Μαρξιστική προσέγγιση, η οποία εξακολουθεί να θεωρεί τις ΗΠΑ ως «αυτοκρατορία» ―αν και καταρρέουσα― είναι άνευ αντικειμένου, δεδομένου ότι βασίζεται στην παρωχημένη αντίληψη της συγκέντρωσης της πολιτικής και οικονομικής δύναμης σε κρατικό επίπεδο. Ωστόσο, η υπερεθνική ελίτ δεν ορίζεται γεωγραφικά και αποτελείται από μέλη που έχουν δεσπόζουσα θέση στη «διεθνή κοινότητα», ως αποτέλεσμα της υπερεθνικής οικονομικής, πολιτικής ή ευρύτερα κοινωνικής εξουσίας τους, και όχι ως αποτέλεσμα της κατοχής εξουσίας σε ένα μόνο έθνος-κράτος.

Από την άποψη αυτή, είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και όταν «φωτισμένοι» μαρξιστές αναλυτές (δηλαδή εκείνοι οι οποίοι, σε αντίθεση με παρωχημένους μαρξιστές, έχουν κατανοήσει τη σημασία της παγκοσμιοποίησης ως ένα νέο συστημικό φαινόμενο) χρησιμοποιούν τον όρο «αυτοκρατορία», του δίνουν συνήθως ένα νόημα που αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό στην έννοια της υπερεθνικής ελίτ, όπως ορίζεται παραπάνω. Έτσι, οι Hardt & Negri[3] βλέπουν την «Αυτοκρατορία» ως «ένα αποκεντρωμένο και από-εδαφικοποιημένο μηχανισμό εξουσίας», (αν και δεν περιλαμβάνουν σε αυτή τις ΜΚΟ και τον ΟΗΕ!). [4]Επίσης, σε μια πιο πρόσφατη μελέτη, ο Anthony Mustacich, (ο οποίος χρησιμοποιεί τον όρο «τριμερής ιμπεριαλισμός» για να αναφερθεί στις ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνία), τονίζει ότι «η νεο-φιλελεύθερη αυτοκρατορία του σήμερα δεν είναι η χθεσινή αυτοκρατορία ενός ιμπεριαλιστικού έθνους, αλλά η αυτοκρατορία των πολυεθνικών εταιρειών, που βασίζονται στην τριάδα, και επιβάλλονται μέσω της στρατιωτικής δύναμης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.» [5]

Φυσικά, όπως οι πολιτικές διαφορές μεταξύ των μελών της εθνικής άρχουσας ελίτ, που εκπροσωπείται από την κυβέρνηση ενός έθνους-κράτους, δεν είναι σπάνιες, το ίδιο ισχύει και με τα μέλη της Υ/Ε. Ωστόσο, οι διαφορές αυτές, ακριβώς όπως και στην περίπτωση των εθνικών αρχουσών ελίτ, αναφέρονται στην τακτική, και ποτέ στη στρατηγική, δηλαδή, ποτέ δεν αφορούν τους ίδιους τους στρατηγικούς στόχους αυτών των ελίτ για την αναπαραγωγή και την επέκταση της υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής τους δύναμης. Η εθνική κυβέρνηση υποτίθετο ότι έπαιζε ακριβώς αυτό τον ρόλο: να συμβιβάζει τις πολιτικές διαφορές (συνήθως τακτικής), μεταξύ των μελών της, ώστε οι στρατηγικοί στόχοι να μην διακινδυνεύονται. Έτσι, τα ανόητα επιχειρήματα που προέβαλλε, για παράδειγμα, η φράξια των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών στη ρωσική ελίτ για την εκμετάλλευση των διαφορών μεταξύ των μελών της Υ/Ε (βλέπε π.χ. τις διαφορές τους όσον αφορά την εισβολή στο Ιράκ), απλά φανερώνουν αδυναμία κατανόησης του γεγονότος ότι αυτές είναι διαφορές τακτικής, και ποτέ στρατηγικής. Δηλαδή, πως όλα τα μέλη της Υ/Ε συμφωνούν ότι πρωταρχικός τους στόχος είναι να αναπαράγουν και να επεκτείνουν περαιτέρω τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ρωσία αποτελεί εχθρό για όλα τα τμήματα της Υ/Ε, αν και υπάρχουν προφανείς διαφορές τακτικής μεταξύ τους σε ό,τι αφορά το πώς να ενσωματώσουν τη Ρωσία στη ΝΔΤ, π.χ. μέσω οικονομικού πολέμου, είτε μέσω μιας στρατιωτικής σύρραξη, όπως θα προτιμούσαν κάποιοι άλλοι.

Η μη-ανταγωνιστική φύση των διαφορών τακτικής μεταξύ των μελών της Υ/Ε συνεπάγεται, επομένως, ότι οι διαφορές αυτές έχουν ελάχιστη σχέση με τις ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές που αναφέρονται στη μαρξιστική βιβλιογραφία. Αυτή είναι μια θεμελιώδης ποιοτική διαφορά μεταξύ της Διεθνούς Τάξης της εποχής πριν τη παγκοσμιοποίηση, που βασιζόταν στα έθνη-κράτη, και της Νέας Διεθνούς Τάξης που αναδύθηκε με την παγκοσμιοποίηση τις τελευταίες περίπου τρεις δεκαετίες. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη περίπτωση που η ηγετική χώρα μέσα στην Υ/Ε, οι ΗΠΑ, επέβαλλε πρόστιμο της τάξης των $9 δις σε μια γαλλική πολυεθνική, την BNP Paribas, επειδή βοηθούσε χώρες όπως η Κούβα και το Ιράν να αποφεύγουν τις δυτικές κυρώσεις. Αυτό ανάγκασε ακόμη και τον Michel Sapin, τον Γάλλο υπουργό οικονομικών, να απευθύνει έκκληση για «εξισορρόπηση» των νομισμάτων που χρησιμοποιούνται για τις παγκόσμιες πληρωμές, (αυτή τη στιγμή το αμερικανικό δολάριο αντιπροσωπεύει το κύριο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα για περίπου το 85% των παγκόσμιων συναλλαγών), τονίζοντας ότι η περίπτωση της BNP Paribas θα έπρεπε «να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της χρήσης μιας  ποικιλίας νομισμάτων».[6] Το επακόλουθο μιας τέτοιας πρότασης ήταν προφανές: οι χώρες της ΕΕ θα έπρεπε να χρησιμοποιούν και το ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαφώς μία τορπίλη στην ηγεμονία του αμερικανικού δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος, μία ρύθμιση που επιτρέπει στις ΗΠΑ να υιοθετούν πολιτικές, τις οποίες δεν μπορούν να εφαρμόσουν οι χώρες των οποίων το νόμισμα δεν χρησιμοποιείται σαν αποθεματικό. Ωστόσο, μέσα σε λίγες ώρες από την παραπάνω δήλωση, μέλη της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ (κυρίως τραπεζίτες) «αποκατέστησαν την τάξη», όπως έκανε σαφές το ακόλουθο απόσπασμα από το ίδιο ρεπόρτο των Financial Times:

«Παρά τις προσπάθειες διαφοροποίησης, πολλές κεντρικές τράπεζες λένε ότι εξακολουθούν να μη βλέπουν καμιά πραγματική εναλλακτική λύση στο δολάριο, όσον αφορά τουλάχιστον την ασφάλεια και τη ρευστότητα που παρέχει, και κατέχουν περισσότερο από το 60 τοις εκατό των αποθεματικών τους σε  αμερικανικά δολάρια. Ένας ανώτερος Γάλλος αξιωματούχος αμφισβήτησε την ικανότητα της κυβέρνησης του να τονώσει την περαιτέρω χρήση του ευρώ στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές: «Τελικά, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τι μπορούμε να κάνουμε πραγματικά. Η αγορά είναι εκείνη που αποφασίζει γι’ αυτά τα πράγματα.»[7]

Παρόλα αυτά, ορισμένοι πολιτικοί και κυρίως οι παρωχημένοι μαρξιστές επιχειρούν ακόμη και σήμερα να απορρίψουν μία ανάλυση όπως η παραπάνω για την παγκοσμιοποίηση και την υπερεθνική ελίτ, είτε αναφερόμενοι σε μια υποτιθέμενη σύγκρουση μεταξύ «Ευρώπης» και ΗΠΑ, είτε, εναλλακτικά, στην ύπαρξη δύο κύριων ιμπεριαλισμών, ή ακόμη και «πολλαπλών καπιταλισμών».

Έτσι, ο Γκορμπατσόφ, για παράδειγμα, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να δηλώσει, (καθώς γιόρταζε, δίπλα στη Μέρκελ, την ενοποίηση της Γερμανίας!) ότι «η Ευρώπη μπορεί να έχει πολύ θετική επίδραση στην κατάσταση. Αυτή άλλωστε θα έπρεπε να γίνει η ατμομηχανή για τη δημιουργία του νέου κόσμου.» [8] Με άλλα λόγια, για τον Γκορμπατσόφ και το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ρωσικής ελίτ, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την ΕΕ, και επομένως δεν υπάρχει ούτε ανάγκη για ένα νέο παγκόσμιο πόλο που να εκφράζει το αίτημα για μια νέα διεθνή δημοκρατική τάξη βασισμένη σε κυρίαρχα έθνη, όπως θα μπορούσε να είναι η Ευρασιατική Ένωση. Προφανώς, φταίνε μόνο οι νεοσυντηρητικοί Αμερικανοί, ενώ η Ρωσία (με ή χωρίς τα λοιπά μέλη της Ευρασιατικής Ένωσης) θα μπορούσε κάλλιστα να συμβιώσει στον ίδιο μονοπολικό κόσμο που ορίζει η ΝΔΤ και η Υ/Ε, της οποίας η ΕΕ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος!

Για άλλους, η σημερινή κατάσταση μπορεί να περιγραφεί στη βάση δύο ιμπεριαλιστικών κρατών ή δύο κέντρων εξουσίας, ενός στρατιωτικού, δηλαδή των ΗΠΑ, και ενός οικονομικού, δηλαδή μιας «ελεγχόμενης-από-τη-Γερμανία ΕΕ», τα οποία κατά κάποιο τρόπο συνεργάζονται για να κυβερνήσουν τον κόσμο. Έτσι, για τον James Petras,

«Ενώ οι πρόεδροι Μπους και Κλίντον προανήγγελλαν μια «νέα διεθνή τάξη», με βάση τη μονοπολική στρατιωτική υπεροχή, η Γερμανία προήγαγε τη νέα αυτοκρατορική τάξη της, ασκώντας τους δικούς της πολιτικούς και οικονομικούς μοχλούς. Κάθε ένα από τα δύο αυτά κέντρα εξουσίας, η Γερμανία και οι ΗΠΑ, μοιράζονται τον κοινό στόχο για την ταχεία ενσωμάτωση των νέων καπιταλιστικών καθεστώτων στις περιφερειακές οργανώσεις τους ―την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το ΝΑΤΟ αντίστοιχα― και την επέκταση τους σε παγκόσμιο επίπεδο» .[9]

Ωστόσο, το γεγονός ότι σε αυτή την ανάλυση, η ΝΔΤ ορίζεται από καθαρά γεωπολιτική σκοπιά, σα να ζούμε ακόμη στην εποχή πριν τη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την εποχή των εθνικών κρατών και των ιμπεριαλισμών που βασίζονταν σε αυτά, φανερώνει σαφή άγνοια της σημασίας των Αμερικανικών και Γερμανικών πολυεθνικών ως το θεμέλιο της αντίστοιχης συνεργασίας των ΗΠΑ και της Γερμανίας, μέσα στην Υ/Ε. Είναι σαφές ότι, μολονότι μπορεί να υπάρχουν ορισμένες διαφοροποιήσεις σε θέματα τακτικής μεταξύ των ΗΠΑ και της Γερμανίας επάνω σε διάφορα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος για τον καλύτερο τρόπο ενσωμάτωσης της Ρωσίας στη ΝΔΤ, υπάρχει πλήρης συμφωνία μεταξύ τους για τον στρατηγικό στόχο της αναπαραγωγής και επέκτασης της σημερινής τάξης σε όλο τον κόσμο, μέσα από την ενσωμάτωση χωρών που αντιστέκονται στα κρίσιμα στοιχεία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: δηλαδή στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου και εμπορευμάτων (καθώς και τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας).Αυτό, κατ’ ανάγκη, συνεπάγεται, όπως προσπάθησα να δείξω στο παρελθόν,[10] την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας και τη δημιουργία ενός νέου είδους υπερεθνικής κυριαρχίας που ελέγχεται, σε οικονομικό επίπεδο, από τις υπερεθνικές/πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Τέλος, για κάποιους άλλους το πρόβλημα είναι η ύπαρξη μιας «ποικιλίας καπιταλισμών» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης:

Ο «αμερικανικός αιώνας» έχει τελειώσει, και έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο κατά την οποία έχουν σχηματιστεί πολλαπλά κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Κίνα και ίσως τη Λατινική Αμερική, έχουν αναπτυχθεί επίσης καπιταλιστικά συστήματα με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες: οι ΗΠΑ ξεχωρίζουν για τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό τους, η Ευρώπη για ό,τι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας, η Κίνα για τον αυταρχικό της καπιταλισμό, η Λατινική Αμερική για τον λαϊκίστικο καπιταλισμό. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβληθούν ως η μόνη υπερδύναμη ―ο ρόλος του διεθνούς χωροφύλακα― υπάρχει πλέον η ανάγκη να οριστούν οι κανόνες της αλληλεπίδρασης μεταξύ αυτών των τοπικών κέντρων όσον αφορά τα αντικρουόμενα συμφέροντα τους. [11]

Με βάση αυτή την περιγραφή, (η οποία δεν στηρίχτηκε σε κανένα είδος ανάλυσης), ο Ζίζεκ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η «πρωταρχική αντίφαση» της Νέας Διεθνούς Τάξης είναι η αδυναμία της δημιουργίας μιας παγκόσμιας πολιτικής τάξης, η οποία να αντιστοιχεί στην νέα τάξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Ωστόσο ο Σιμόν Πέρες, ο πρόσφατα αποχωρήσας αρχι-Σιωνιστής πρόεδρος του Ισραήλ, έχει ήδη δώσει μια απάντηση σχετικά με το πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα είδος παγκόσμιας διακυβέρνησης από αυτή την υποτιθέμενη δυσλειτουργία που περιέγραψε ο «αριστερός» στοχαστής. Έτσι, ο Πέρες πανηγύριζε ως εξής την παγκοσμιοποίηση μπροστά σε ένα άκρως ενθουσιώδες ακροατήριο του συνόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:

«Η παγκοσμιοποίηση έθεσε τέλος στον ρατσισμό. Ενδυναμώνει το άτομο. Οι πολυεθνικές δεν επιβάλλουν τη θέλησή τους στους ανθρώπους. Αντιθέτως, σέβονται τη βούληση των πελατών τους. Μπορούν να παρέχουν επιστημονική τεχνογνωσία για την ανάπτυξη. Μπορούν να βοηθήσουν τους νέους να αποκτήσουν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση. Να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας που αρμόζουν στις δεξιότητές τους.» ^[12]

Στη συνέχεια, o Πέρες προχώρησε παραπέρα, στο να περιγράψει πώς θα πρέπει να είναι το μέλλον του κόσμου στη βάση της παγκοσμιοποίησης, ακολουθώντας τα χνάρια του Gideon Rachman, δηλαδή του επικεφαλής σχολιαστή εξωτερικών υποθέσεων των Financial Times, ο οποίος σε ένα πολύ γνωστό άρθρο του το 2008 με τίτλο «Και τώρα για μια παγκόσμια κυβέρνηση»[13] παρείχε το ιδεολογικό υπόβαθρο για την παγκόσμια διακυβέρνηση (πράγμα που πολλοί σχολιαστές το εξέλαβαν σαν απόδειξη μιας συνομοσίας των ελίτ για τη δημιουργία της παγκόσμιας διακυβέρνησης). Δηλαδή, περιέγραψε πώς έβλεπε ο ίδιος την υπάρχουσα Νέα Διεθνή Τάξη, έτσι όπως είναι προς το παρόν, προσθέτοντας επιπλέον μια άτυπη παγκόσμια διακυβέρνηση:

«Ο Παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας δεν έχει καμία παγκόσμια κυβέρνηση. Έχει γίνει σχεδόν ακυβέρνητος. Πρέπει να κοιτάξουμε για μια εναλλακτική λύση. Πιστεύω ότι οι μελλοντικοί τρόποι διακυβέρνησης θα πρέπει να στηρίζονται σε τρεις πυλώνες: Οι εθνικές κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να είναι υπεύθυνες για τη συνετή διαχείριση του εθνικού κράτους. Παγκόσμιες εταιρείες θα επενδύουν στην έρευνα και την ανάπτυξη. Και τα άτομα θα απολαμβάνουν την ικανότητα να αυτοκυβερνώνται, γνωρίζοντας τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλος τους. Η Επιστήμη σήμερα έχει μεγαλύτερη δύναμη από την πολιτική. Είναι καθολική και χωρίς σύνορα. Οι στρατοί δεν μπορούν να κατακτήσουν τη σοφία. Η αστυνομία δεν μπορεί να συλλάβει την επιστήμη. (...) Αντιμετωπίζοντας την έλλειψη παγκόσμιας διακυβέρνησης, μπορούμε να σφυρηλατήσουμε μια στενή συνεργασία μεταξύ των κυβερνήσεων και των παγκόσμιων εταιρειών. Αντιμετωπίζοντας τους κινδύνους που απειλούν τις αξίες για τις οποίες πολεμούμε, θα πολεμήσουμε την τρομοκρατία, όπου και αν βρίσκεται, αδυσώπητα». [14]

Έτσι, χρησιμοποιώντας σχεδόν τα ίδια λόγια που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από τον Ζίζεκ για να περιγράψουν την «πρωταρχική αντίφαση», (που απλά πρόσθεσε μια δήθεν μαρξιστική διάσταση στη θέση του Πέρες), ο Ισραηλινός πρόεδρος «έδειξε» επίσης τη διέξοδο από αυτή την αντίφαση στην πορεία της σημερινής ΝΔΤ!

Ωστόσο, υπάρχει, στην πραγματικότητα, μια πραγματική εναλλακτική λύση σε αυτή την πορεία, όπως την περιέγραψα αλλού:

Συμπερασματικά, ο θεμελιώδης στόχος της κοινωνικής πάλης σήμερα πρέπει να είναι μια πλήρης ρήξη με την παρούσα ΝΔΤ και η οικοδόμηση μιας νέας δημοκρατικής τάξης, στην οποία η οικονομική και εθνική κυριαρχία έχουν αποκατασταθεί. Έτσι, οι λαοί θα μπορούσαν στη συνέχεια να αγωνιστούν για την ιδανική κοινωνία, όπως την ονειρεύονται... Με αυτή την έννοια, η ολοκλήρωση μιας Ευρασιατικής Ένωσης, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, (δηλαδή ως μια οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών που θα έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν ό,τι κοινωνικούς ελέγχους αποφασίσουν πάνω στις αγορές), θα ήταν ένα γεγονός με πελώρια σημασία για την ανάπτυξη μιας νέας δημοκρατικής παγκόσμιας τάξης που θα αντικαθιστούσε τη σημερινή ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία έχει ήδη καταστρέψει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.[15]

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Στη μνήμη των παιδιών του Πακιστάν – απίστευτη ανταπόκριση!‏

Συμφωνήθηκε! Ο Ειδικός Απεσταλμένος του ΟΗΕ για την Εκπαίδευση θα παραδώσει την έκκλησή μας στον Πακιστανό Πρωθυπουργό μέσα στις επόμενες μέρες. Κάνε κλικ για να συμμετέχεις στην εκστρατεία τώρα πριν συναντηθούν -- ας κάνουμε αυτή την έκκληση τη μεγαλύτερη που έγινε ποτέ για την παιδεία!

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Μια ομάδα ανδρών εισέβαλε σε σχολείο στο Πακιστάν και σκότωσε περισσότερα από 100 παιδάκια. Οι Ταλιμπάν βλέπουν την εκπαίδευση ως απειλή, γι’αυτό κι η καλύτερη απάντηση στο ειδεχθές έγκλημά τους είναι ένα παγκόσμιο κάλεσμα για να φτιαχτούν σχολεία για όλα τα παιδιά του κόσμου:

Μια ομάδα ανδρών εισέβαλε σε σχολείο στο Πακιστάν και σκότωσε πάνω από 100 παιδάκια. 100 ΠΑΙΔΙΑ! Τι σόι άνθρωπος πρέπει να είσαι για να κάνεις κάτι τέτοιο; 

Οι εξτρεμιστές βλέπουν το σχολείο ως εμπόδιο στον προσηλυτισμό και τη στρατολόγηση νέων παιδιών. Η εκπαίδευση δεν είναι μόνο το καλύτερο αντίδοτο για τη φτώχεια, είναι και μια απ’τις καλύτερες αντιτρομοκρατικές τακτικές – βοηθάει τα νέα παιδιά να ξεφύγουν απ’την απελπισία δίνοντάς τους ευκαιρίες. Ας απαντήσουμε λοιπόν σ’ αυτή την τραγωδία μ’ένα μαζικό, παγκόσμιο κάλεσμα για να χτίσουμε σχολεία για όλα τα παιδιά του κόσμου. 

Οι κυβερνήσεις μας υποσχέθηκαν ότι μέχρι το 2015 θα έδιναν την ευκαιρία σε κάθε παιδί να πάει στο σχολείο. Ας υλοποιήσουμε αυτή την υπόσχεση ξεκινώντας απ΄το Πακιστάν και στη συνέχεια πιέζοντας κι άλλες χώρες – πάρε μέρος στην εκστρατεία για να τιμήσουμε τη μνήμη των παιδιών του Peshawar. Ο Γκόρντον Μπράουν, Ειδικός Απεσταλμένος του ΟΗΕ για την Εκπαίδευση, θα παραδώσει τις υπογραφές μας αυτοπροσώπως στον πρωθυπουργό του Πακιστάν, καθώς και σε ηγέτες που έχουν τη δύναμη να κάνουν πραγματικότητα την οικουμενική εκπαίδευση.Πρόσθεσε το όνομά σου τώρα:

https://secure.avaaz.org/el/honour_peshawar_children/?blfQQeb&v=50469

Όταν οι Ταλιμπάν πυροβόλησαν τη δεκαπεντάχρονη Malala, σχεδόν ένα εκατομμύριο από εμάς ζητήσαμε απ’την πακιστανική κυβέρνηση να πραγματοποιήσει το όνειρό της που είναι εκπαίδευση για όλα τα παιδιά. Ο Γκόρντον Μπράουν παρέδωσε το ψήφισμά μας στον Πρόεδρο του Πακιστάν, ο οποίος αφότου το υπέγραψε, ανακοίνωσε  κονδύλι για την εκπαίδευση 3 εκατομμυρίων παιδιών. 

Ακόμη όμως 5,5 εκατ. παιδιά στο Πακιστάν και 58 εκατ. σ’όλο τον κόσμο δεν έχουν σχολείο. Το σχέδιο για να φτιαχτούν σχολεία έμεινε στάσιμο το 2010, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως το Peshawar που μαστίζονται από διαμάχες. Αν όμως η διαθέσιμη οικονομική βοήθεια προοριζόταν για δημοτικά σχολεία, θα χρειαζόμασταν μόνο 6 δις δολάρια για να εξασφαλίσουμε εκπαίδευση για κάθε παιδί στον κόσμο για πρώτη φορά στην ιστορία! 

Αυτή η μαζική δολοφονία ήταν μια ξεκάθαρη επίθεση κατά των παιδιών πακιστανών στρατιωτικών. Πρέπει να δώσουμε μεγάλη μάχη για να εξουδετερώσουμε τους Ταλιμπάν, να επανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των γονιών στην ασφάλεια των σχολείων και να διασφαλίσουμε ότι η κυβέρνηση θα τηρήσει τις υποσχέσεις της. Αν μείνουμε αδρανείς, θα νικήσουν οι εξτρεμιστές και θα ηττηθούν τα παιδία. Αν όμως ασκήσουμε τεράστια, παγκόσμια πίεση τώρα μπορούμε να δούμε επιτέλους τα παιδιά του κόσμου να κρατάνε τετράδια και μολύβια αντί για όπλα – κάνε κλικ παρακάτω για να υπογράψεις το ψήφισμα:

https://secure.avaaz.org/el/honour_peshawar_children/?blfQQeb&v=50469

Από τη Συρία έως το Σουδάν, το κίνημά μας έχει συσπειρωθεί ξανά και ξανά για να απαιτήσει την προστασία των αθώων παιδιών από τη βία. Τώρα ας ενώσουμε τις φωνές μας για να απαιτήσουμε οικουμενική εκπαίδευση, οικοδομώντας έτσι ένα καλύτερο μέλλον για όλα τα παιδάκια του κόσμου και καταπολεμώντας ταυτόχρονα τον εξτρεμισμό. 

Με ελπίδα, 
Alice, Emma, Sam, Pascal, Laila, Ricken κι όλη η ομάδα του Avaaz   

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 

Ταλιμπάν στο Πακιστάν: Η επίθεση στο σχολείο του Peshawar είχε 141 νεκρούς - Pakistan Taliban: Peshawar school attack leaves 141 dead (BBC) 
http://www.bbc.com/news/world-asia-30491435   

5,5 εκατομμύρια παιδιά εκτός σχολείου στο Πακιστάν σύμφωνα με έκθεση της UNESCO - 5.5 million children out of school in Pakistan: UNESCO report (Tribune) 
http://tribune.com.pk/story/666285/5-5-million-children-out-of-school-in-pakistan-unesco-report/   

Μειώνονται οι δαπάνες για την εκπαίδευση παρά τις υποσχέσεις - Education budget decreased despite promises (Dawn.com) 
http://www.dawn.com/news/1110706   

Η κυβέρνηση ανακοινώνει αμυντικές δαπάνες ύψους 700 δις - Govt announces 700bn defence budget (Tribune) 
http://tribune.com.pk/story/716913/budget-2014-defence-budget-increasing-at-diminishing-rate/   

Το Πακιστάν επισφραγίζει τη «Μέρα της Malala» με την ανακοίνωση σχολικής χρηματοδότησης - Pakistan marks 'Malala Day' with school aid (AlJazeera)http://www.aljazeera.com/news/asia/2012/11/20121110535489628.html  

Στήριξε το Κίνημα του Avaaz!

Χρηματοδοτούμαστε εξολοκλήρου από μικρο-δωρεές πολιτών και δεν δεχόμαστε χρήματα ούτε από κυβερνήσεις, ούτε από εταιρίες. Η αφοσιωμένη ομάδα μας κάνει κάθε δωρεά, ακόμα και την πιο μικρή, να έχει πραγματικό αντίκτυπο στη δράση μας.

Τα ελληνικά κόμματα έγιναν πολιτικά hedge funds

Τα hedge funds είναι κερδοσκοπικά κεφάλαια που ποντάρουν όχι μόνο τα δικά τους αλλά και δανεικά κεφάλαια στην άνοδο ή την πτώση των αγορών, αναλαμβάνοντας μεγάλα ρίσκα, τα οποία αν δεν αποδώσουν χρεώνονται ως απώλειες στους πελάτες τους.

Παρομοίως τα ελληνικά πολιτικά κόμματα έχουν μετατραπεί σε hedge funds πολιτικής κερδοσκοπίας, με τους αρχηγούς και «διαχειριστές» τους να ρισκάρουν το μέλλον της χώρας, παίζοντας στοιχήματα με κεφάλαια που δεν είναι δικά τους, για την καταστροφή ή της οικονομίας, την αντοχή ή μη της κοινωνίας, την πτώχευση ή όχι της Ελλάδας, την έξοδο ή μη απ’ το ευρώ, την πρώιμη άνοδο ή πτώση των αντιπάλων τους και προσφάτως για την εκλογή ή μη προέδρου της Δημοκρατίας και τη διενέργεια ή όχι πρόωρων εκλογών.
Θα μπορούσε κανείς να τοποθετήσει την αρχή αυτής της τζογαδορίστικης πολιτικής κουλτούρας αρκετά πίσω στο χρόνο αλλά σίγουρα μία καλή χρονική στιγμή είναι στην έναρξη της προηγούμενης δεκαετίας, όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης πόνταρε τη νίκη του σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις παίζοντας το τεράστιο στοίχημα της εισόδου της Ελλάδας στη ευρωζώνη, παρά το ότι η χώρα ήταν παντελώς ανέτοιμη γι’ αυτό.
Στα χνάρια του, αρκετά χρόνια αργότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος τζόγαρε τόσο προεκλογικά υποσχόμενος παροχές εκτός τόπου και χρόνου όσο και μετεκλογικά παίζοντας το επικίνδυνο στοίχημα της «αποκάλυψης» του «πραγματικού» μεγέθους του ελλείμματος για να δικαιολογήσει την έλλειψη χρημάτων, για να προχωρήσει στη συνέχεια στην αύξηση του πονταρίσματος πέρα από κάθε λογική, όταν στοιχημάτισε υπέρ της ανύπαρκτης πιθανότητας αποφυγής της αναδιάρθρωσης του χρέους και της λήψης τεράστιων δανείων για την εξυπηρέτηση του, σε ένα συνδυασμό στοιχημάτων που απέβη καταστροφικός για τη χώρα.
Από το σημείο εκείνο και μετά το ένα μετά το άλλο τα πολιτικά κόμματα μετατρέπονταν σε hedge funds πολιτικής κερδοσκοπίας με πρωτεργάτη στην ανάδειξη αυτής της νέας κουλτούρας τον Αντώνη Σαμαρά που πόνταρε στο αντιμνημονιακό αίσθημα του κόσμου μέχρι να φθαρεί ο Γ. Παπανδρέου αλλάζοντας το στοίχημα και ποντάροντας στη συμμαχία με την Τρόικα μόλις μυρίστηκε την εξουσία, που έπαιξε το στοίχημα της αναβάθμισης του ακροδεξιού ΛΑΟΣ με την ένταξη του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, με αποτέλεσμα τη διάσπαση και αποδυνάμωση του που δημιούργησε ένα κενό στα δεξιά το οποίο και κάλυψε η Χρυσή Αυγή, που πόνταρε στο φόβο της κοινωνίας προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές του 2012 υποσχόμενος διαπραγμάτευση και λιγότερη λιτότητα για να εφαρμόσει το αντίθετο και που δε δίστασε να παίξει το ριψοκίνδυνο στοίχημα της πόλωσης και του ακραίου διαχωρισμού της κοινωνίας μεταξύ «κομμουνιστών» και «δεξιών», τον οποίο εκπροσώπησαν με στρατιωτική πειθαρχία και τρομακτική εμμονή τα πρώην στελέχη του ΛΑΟΣ, ανασύροντας μνήμες από τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Φτάνοντας στο σήμερα, η πολιτική κερδοσκοπία έχει αναδειχθεί στη μεγαλύτερη παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος και απειλεί να τινάξει τη χώρα στον αέρα. Η ελληνική πολιτική σκηνή έχει μετατραπεί σε ένα παρακμιακό καζίνο, με ήθος, ρητορική και κανόνες που θυμίζουν περισσότερο υπόκοσμο παρά σοβαρό πολιτικό σύστημα αναπτυγμένης, δημοκρατικής χώρας.
Από την κυβέρνηση μέχρι την αξιωματική αντιπολίτευση και από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα κόμματα, τα πονταρίσματα μεγαλώνουν ως προς το ρίσκο και το μέγεθος τους. Όμως έτσι, πλησιάζουμε με μαθηματική ακρίβεια στην ώρα μηδέν όπου τα ελληνικά πολιτικά hedge funds θα παίξουν τα ρέστα τους σε ένα στοίχημα που αν δε τους βγει, θα είναι το τελευταίο τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ελλάδα.
Πριν καταλήξουμε, λοιπόν, εκεί, τα ελληνικά κόμματα πρέπει να σταματήσουν να κερδοσκοπούν με το μέλλον της χώρας και να αρχίσουν να επενδύουν συνετά σε αυτό, αλλάζοντας ριζικά την κουλτούρα τους και υιοθετώντας μία ώριμη και σοβαρή πολιτική στάση, η οποία θα αποκαταστήσει την πολιτική σταθερότητα και θα ανοίξει το δρόμο για την ουσιαστική και βιώσιμη οικονομική ανάρρωση και κοινωνική ανάταση που τόσο ανάγκη έχει η χώρα.

* Ο Πάνος Παναγιώτου είναι τεχνικός αναλυτής χρηματιστηριακών αγορών, εκδότης του www.analitis.gr , διευθυντής της Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικών Αναλυτών στην Αγγλία (www.ekta.gr) και διευθυντής εκπαίδευσης και έρευνας της Enalos LTD στο Λονδίνο. Είναι δημιουργός λογισμικών αυτοματοποίησης της τεχνικής ανάλυσης (3F, ModiStock) και συγγραφέας χρηματιστηριακών και οικονομικών βιβλίων. Άρθρα και συνεντεύξεις του δημοσιεύονται για μιάμιση δεκαετία σε πληθώρα ΜΜΕ ενώ είναι συχνός καλεσμένος σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.
http://tvxs.gr/

ΚΚΕ: Η σήψη του συστήματος είναι αγιάτρευτη

Σε ανακοίνωσή του το γραφείου Τύπου του ΚΚΕ αναφέρει:
«Το ΚΚΕ τονίζει ότι πρέπει να διερευνηθεί άμεσα η καταγγελία για την απόπειρα χρηματισμού του βουλευτή Π. Χαϊκάλη.
Σε κάθε περίπτωση το σίγουρο είναι ότι η διαδικασία για την εκλογή ή μη Προέδρου της Δημοκρατίας εξελίσσεται σε ένα παρασκήνιο μεθοδεύσεων, παζαριών και πολιτικών παιχνιδιών, εντελώς αποκρουστικό και ξένο απ’ το λαό και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Η σήψη του συστήματος είναι αγιάτρευτη και αποτελεί μια ακόμα απόδειξη ότι ο λαός πρέπει να βγει ο ίδιος στο προσκήνιο, διεκδικώντας ριζικές αλλαγές και δυναμώνοντας το ΚΚΕ».
http://www.matrix24.gr/

Ανεξάρτητοι βουλευτές και ΠΑΣΟΚ κατά ανεξάρτητων Βουδούρη – Παραστατίδη

Στο «μάτι» του κυκλώνα βρίσκονται και δύο ανεξάρτητοι βουλευτές, οι Οδυσσέας Βουδούρης και Θόδωρος Παραστατίδης, διότι με τη δήλωσή τους ότι πρέπει να απέχουν από την ψηφοφορία οι βουλευτές που άλλαξαν στάση, προκάλεσαν τα αντανακλαστικά άλλων ανεξάρτητων βουλευτών. Κατηγορήθηκαν με πολύ βαριές πολιτικές εκφράσεις από Σ. Λυκούδη και Χρ.Αηδόνη και παρ΄ ότι επανήλθαν με διευκρινιστική δήλωση ότι δεν κατηγορούν κανέναν προληπτικά, το βράδυ της Παρασκευής, το Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ εξέδωσε πρωτοφανούς δριμύτητας ανακοίνωση σε βάρος τους. Σήμερα, ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, ζήτησε να αποκλειστούν από τα μελλοντικά ψηφοδέλτια ΣΥΡΙΖΑ...
Τι δήλωσαν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση:
ΠΑΣΟΚ κατά Βουδούρη – Παραστατίδη
Η ανακοίνωσή του ΠΑΣΟΚ αναφέρει:
«Το ΠΑΣΟΚ εμμένει στην ανάγκη για άμεση και πλήρη διερεύνηση των καταγγελιών του Π. Χαϊκάλη από τα αρμόδια όργανα της δικαιοσύνης και στην επιτακτική ανάγκη προστασίας της δημοκρατικής ομαλότητας.

Από εκεί και πέρα όμως ακραίες αθλιότητες όπως αυτές των Οδ. Βουδούρη και Θ. Παραστατίδη, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Ελπίζουμε να μη βρεθεί κόμμα να στεγάσει στην παρούσα φάση τους δύο αυτούς περιφερόμενους καιροσκόπους που δεν τίμησαν ποτέ τα κόμματα με τα ψηφοδέλτια των οποίων εξελέγησαν. Είναι υποχρέωση όλων να προστατεύσουν τους θεσμούς και το Κοινοβούλιο από την άκρατη χυδαιότητα αυτών των δύο».
Τι είχαν δηλώσει οι Βουδούρης - Παραστατίδης
Με κοινή τους ανακοίνωση οι ανεξάρτητοι βουλευτές Οδυσσέας Βουδούρης και Θεόδωρος Παραστατίδης ζήτησαν να απέχουν από τις επόμενες ψηφοφορίες για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας οι βουλευτές που άλλαξαν τη στάση τους μεταξύ της ψήφισης του προϋπολογισμού και της ψηφοφορίας για τον πρόεδρο. Συγκεκριμένα, δήλωσαν:
«Η απόπειρα χρηματισμού, έστω και ενός βουλευτή, έστω και μόνο η σοβαρή πιθανότητα αυτής της απόπειρας, δημιουργεί μια βαριά σκιά, δυστυχώς για όλους τους βουλευτές, που άλλαξαν στάση απέναντι στην κυβέρνηση, από την ψηφοφορία του προϋπολογισμού στην ψηφοφορία για την προεδρία της Δημοκρατίας. Αδιαμφισβήτητος τρόπος, να αρθεί αυτή η σκιά για τους εν λόγω βουλευτές, είναι η αποχή τους από τις επόμενες ψηφοφορίες» αναφέρουν χαρακτηριστικά.

«Η αποκάλυψη της απόπειρας χρηματισμού του κ. Χαϊκάλη, η οποία ήταν σε γνώση της δικαιοσύνης εδώ και 15 μέρες, ρίχνει βαριά σκιά στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. Η σκιά αυτή προφανώς έχει και μια άδικη πλευρά, εφόσον σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι η υπερψήφιση της κυβερνητικής πρότασης από μη κυβερνητικούς βουλευτές συναρτάται υποχρεωτικά με χρηματισμό. Ωστόσο, η απόπειρα χρηματισμού, έστω και ενός βουλευτή, έστω και μόνο η σοβαρή πιθανότητα αυτής της απόπειρας, δημιουργεί μια βαριά σκιά, δυστυχώς για όλους τους βουλευτές, που άλλαξαν στάση απέναντι στην κυβέρνηση, από την ψηφοφορία του προϋπολογισμού στην ψηφοφορία για την προεδρία της Δημοκρατίας.
Αδιαμφισβήτητος τρόπος, να αρθεί αυτή η σκιά για τους εν λόγω βουλευτές, είναι η αποχή τους από τις επόμενες ψηφοφορίες. Εξάλλου, σε κάθε περίπτωση, η εκλογή προέδρου από την παρούσα Βουλή, εκτός από εξαιρετικά απίθανη που ήταν μέχρι σήμερα, καθίσταται πλέον και προβληματική αν ευοδωθεί, εφόσον θα επισκιάζεται από υπόνοιες χρηματισμού. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι απαλλαγμένος από τέτοιες σκιές, χωρίς εκκρεμότητες στη Δικαιοσύνη για το άμεσο επόμενο διάστημα».

«Επαναφέρουμε την πρότασή μας, να συμφωνηθεί μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων το πρόσωπο του επόμενου προέδρου, που θα εκλέξει η επόμενη Βουλή. Μια τέτοια συνεννόηση, που δεν επιβάλλεται βέβαια από τις θεσμικές διαδικασίες, θα έδινε εν τούτοις ένα θετικό μήνυμα ομαλότητας και εθνικής ωριμότητας, τόσο προς το εξωτερικό, όσο και προς την Ελληνική κοινωνία, που επιθυμεί αλλαγή πορείας με όρους ασφάλειας», καταλήγουν οι δύο βουλευτές.

Οργισμένη αντίδραση Λυκούδη: Άθλια κατηγορία
Σε οργισμένη απάντηση προχώρησε ο ανεξάρτητος βουλευτής Σπύρος Λυκούδης, με δηλώσεις του στο iefimerida.gr: «Είναι μια άθλια κατηγορία από πολιτικά σκουλήκια. Είναι το αποκορύφωμα της γελοιότητας. Δεν αφορά κανέναν από τους συναδέλφους μου. Πολύ περισσότερο για μένα προσωπικά, που εδώ και μήνες – από τον περασμένο Μάιο, δηλώνω ότι είμαι υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, ανεξάρτητα από την στάση μου έναντι της κυβέρνησης. Γι' αυτό και δεν έδωσα ψήφο εμπιστοσύνης, ούτε ψήφισα τον προϋπολογισμό. Πρόκειται περί αθλιότητας».

Αηδόνης: Άθλιοι επαίτες
Ο επίσης ανεξάρτητος βουλευτής Χρήστος Αηδόνης, δήλωσε: «Από τις αρχές Οκτωβρίου ότι η χώρα έχει ανάγκη πολιτικής σταθερότητας. Σε πολύ πρότερο χρόνο δήλωσα με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από εκλογές και οι άθλιοι επαίτες, για να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν τον δράκο. Η Δικαιοσύνη έχει το λόγο».
Ανταπάντηση Βουδούρη - Παραστατίδη
Σε διευκρινιστική ανακοίνωσή τους οι ανεξάρτητοι βουλευτές Οδυσσέας Βουδούρης και Θεόδωρος Παραστατίδης, αναφέρουν:
«Σε συνέχεια σχολίων και ερμηνειών που έγιναν σχετικά με δήλωσή μας για την αποκάλυψη προσπάθειας χρηματισμού του βουλευτή Παύλου Χαϊκάλη, διευκρινίζουμε ότι προφανώς, η δήλωση αυτή δεν στόχευε να απαξιώσει κανένα συνάδελφο βουλευτή και ακόμα περισσότερο δεν αποτελεί «κατηγορία» προς κανέναν. Εξάλλου εμείς αναφέρουμε στην προηγούμενη δήλωσή μας ότι: «Η σκιά αυτή (της απόπειρας του χρηματισμού) προφανώς έχει και μια άδικη πλευρά, εφόσον σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται ότι η υπερψήφιση της κυβερνητικής πρότασης από μη κυβερνητικούς βουλευτές συναρτάται υποχρεωτικά με χρηματισμό».
Είναι όμως σαφές και αδιαμφισβήτητο ότι οι αποκαλύψεις αυτές ρίχνουν μια βαριά σκιά στο παρόν πολιτικό σκηνικό. Αυτή η σκιά, κατά την άποψή μας, απομακρύνει ακόμα περισσότερο την προοπτική εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.
Δεν επιδιώκουμε την όξυνση του πολιτικού κλίματος αλλά αντιθέτως την αποκλιμάκωση αυτής της έντασης, που εντείνεται από την κινδυνολογία της Κυβέρνησης στην προοπτική των εθνικών εκλογών. Για τον λόγο αυτό επαναφέρουμε την πρότασή μας για συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων για το πρόσωπο του επόμενου προέδρου της Δημοκρατίας, τον οποίο θα ψηφίσει η επόμενη Βουλή».

Αδ. Γεωργιάδης: Να αποκλειστούν από τα ψηφοδέλτια ΣΥΡΙΖΑ
Τον αποκλεισμό των Θεόδωρου Παραστατίδη και Οδυσσέα Βουδούρη από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, ζήτησε μιλώντας το Σάββατο στον ΣΚΑΙ, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνις Γεωργιάδης. Υποστήριξε ότι οι δύο ανεξάρτητοι βουλευτές «είναι πολιτικά σκουλήκια, όπως τους αποκάλεσε ο Σπύρος Λυκούδης. Πετάνε λάσπη σε όποιον διαφωνεί μαζί τους. Δεν πρέπει να έχουν θέσει στην πολιτική ζωή»
«Σε διαφορετική περίπτωση, ο κ. Τσίπρας θα έχει νομιμοποιήσει την αθλιότητα και θα έχει επιβεβαιώσει ότι είναι ο ενορχηστρωτής της εκστρατείας λάσπης» σημείωσε ενώ επανέλαβε την άποψή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πίσω από τις καταγγελίες Χαϊκάλη για απόπειρα χρηματισμού του προκειμένου να ψηφίσει θετικά για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
http://www.eklogika.gr/