Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

“Ανήκουστη η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων”


Μιλάει στο Κόκκινο η δικηγόρος, Χρύσα Πετσιμέρη, συνήγορος των τριών διαδηλωτών που καταδικάστηκαν σήμερα από το τριμελές εφετείο κακουργημάτων με πρωτοφανείς αυστηρές ποινές για συμμετοχή τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις του 2011.   5ετή κάθειρξη και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, επέβαλε την Τετάρτη το τριμελές εφετείο κακουργημάτων, στους τρεις νεαρούς κατηγορούμενους για την συμμετοχή τους σε επεισόδια κατά την διάρκεια των μεγάλων κινητοποιήσεων στο πλαίσιο της 48 ωρης απεργίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις 28 Ιουνίου το 2011.
Η κ. Πετσιμέρη καυτηρίασε την απόφαση του δικαστηρίου, κάνοντας λόγο για εξάντληση κάθε αυστηρότητας καθώς δεν αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, και σημείωσε με νόημα ότι η κρατική καταστολή που θέλει να απαγορέψει τις εκφράσεις διαμαρτυρίας ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας βρήκε σήμερα σύμμαχο με την απόφαση αυτή του δικαστηρίου.
Η συνήγορος άσκησε έφεση και η υπόθεση θα λάβει το δρόμο της, αλλά η πρωτόδικη απόφαση του δικαστηρίου αναμένεται να αφήσει το στίγμα της στην κοινωνία.
http://eleutheriellada.wordpress.com/

Πόσο …φιλολαϊκός είναι ο κύριος Δένδιας;


Ένα υποτίθεται «φιλολαϊκό» υστερόγραφο στη θητεία του στο υπουργείο Ανάπτυξης έβαλε ο Νίκος Δένδιας αποχωρών για το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Κατέθεσε κάποιες προτάσεις για τη ρύθμιση των «κόκκινων δανείων», τόσο των νοικοκυριών όσο και των επιχειρήσεων.
Οι προτάσεις του από άλλους επαινέθηκαν σαν «φιλολαϊκές» και από άλλους κατηγορήθηκαν σαν τυπικό δείγμα της «λαϊκής δεξιάς» που υπονομεύει την πορεία εξυγίανσης των τραπεζών. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι προτάσεις Δένδια ούτε φιλολαϊκές είναι ούτε είναι ενάντια στο συμφέρον των τραπεζών. Πρόσκαιρα, απειλούν τις τράπεζες όχι εξαιτίας του περιεχομένου τους, αλλά επειδή ενισχύουν την προσδοκία ότι σύντομα θα γίνει κάποια «μεγάλη ρύθμιση» και άρα ενισχύουν και την αποχή από την εξυπηρέτηση των δανείων. Από αυτή την άποψη, οι προτάσεις Δένδια -που τις κατέθεσε ως μη όφειλε- συνιστούν ένα διάβημα φιλοτέχνησης προσωπικού προφίλ.
Κατά τα άλλα, όμως, οι προτάσεις δεν αποσκοπούν στο να πλήξουν τις τράπεζες ωφελώντας τους δανειολήπτες, αλλά στο αντίθετο! Και ιδού γιατί:
Όσον αφορά τα νοικοκυριά, η πρόταση Δένδια προβλέπει το «πάγωμα» του 30% της αξίας του ακινήτου επί του οποίου συνήφθη το στεγαστικό δάνειο για μία δεκαπενταετία και τη μείωση των δόσεων ώστε να ανταποκρίνονται στο υπόλοιπο 70%. Η πρόταση αυτή ευνοεί καθαρά τις τράπεζες, για τους εξής λόγους:
Το ποσοστό 30% είναι μικρότερο από τις επίσημες παραδοχές των 4 συστημικών τραπεζών για το ποσοστό των «κόκκινων» δανείων τους (που στην πραγματικότητα είναι ακόμη μεγαλύτερο από τις επίσημες παραδοχές): 32,26% για την Πειραιώς, 32,2% για τη Eurobank, 35,68% για την Alpha Bank, 29,3% για την Εθνική. (Παρεμπιπτόντως, αυτός ο… συντονισμός των 4 τραπεζών σε ποσοστό «κόκκινων» δανείων γύρω στο «30% και κάτι» είναι από μόνος του ύποπτος…)
Τι κάνει λοιπόν η πρόταση Δένδια;
1. Πρώτα, διασώζει το «κόκκινο» ποσοστό των δανείων των τραπεζών, αφού η απαίτηση για το «παγωμένο» 30% του δανείου δεν διαγράφεται αλλά παραπέμπεται για το μέλλον, όταν οι τράπεζες εκτιμάται ότι θα έχουν εξέλθει της σημερινής τους κρίσης.
2. Το δάνειο παύει να είναι «κόκκινο» και άρα θεωρείται υγιές ενεργητικό. Έτσι, μειώνεται και τα απαιτούμενο ποσοστό προβλέψεων επί των δανείων (coverage ratio). Υπενθυμίζεται ότι το coverage ratio των 4 συστημικών τραπεζών (42,90% για την Πειραιώς – 46,28% για την Eurobank – 47,74% για την Alpha Bank – 39,78% για την Εθνική) θεωρείται ανεπαρκές και είναι πολύ μικρότερο από το αντίστοιχο μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών με πολύ μικρότερο ποσοστό «κόκκινων» δανείων…
3. Ύστερα, τις βγάζει από την πίεση να δεχτούν προτάσεις δανειοληπτών για «κούρεμα» της αξίας των δανείων ώστε να καταστούν εξυπηρετήσιμα ή κάνουν οι ίδιες τέτοιες προτάσεις. Είναι γνωστό το παράδειγμα της Citi Bank, που κάνει προτάσεις για αποπληρωμή των καθυστερούμενων δανείων με «κούρεμα» 40-50% και αποπληρωμή του υπολοίπου μέχρι και σε 10 άτοκες δόσεις.
4. Τέλος, χωρίς να μειώνει την αξία των βαρών για τους δανειολήπτες, τους ανακουφίζει προσωρινά όσον αφορά την εξυπηρέτηση του δανείου, αλλά επιμηκύνει το βραχνά αυτής της εξυπηρέτησης μέχρι… τα γηρατειά τους.
Ο Νίκος Δένδιας μπορεί να επιθυμεί να φιλοτεχνήσει το προφίλ του «φιλολαϊκού», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας φευτο-Δον Κιχώτης που ξιφουλκεί για τα συμφέροντα των τραπεζών. Όσο για τις ίδιες τις τράπεζες, αν δεν υπήρχε ο «δευτερογενής» κίνδυνος να αυξηθεί ο αριθμός των «Δεν πληρώνω» εν αναμονή της «μεγάλης ρύθμισης», θα έπρεπε να του ανάψουν λαμπάδα ίσα με το μπόι του…
Όσον αφορά τα επιχειρηματικά δάνεια, η πρόταση Δένδια προβλέπει 50% «κούρεμα» του συνόλου των δανείων οριζόντια, δηλαδή για όλες τις επιχειρήσεις αυτής της κατηγορίας! Η πρόταση αφορά περίπου 180.000 επιχειρήσεις, από τις οποίες οι 165.000 είναι μικρές και από αυτές οι 100.000 έχουν οφειλές έως 45.000 ευρώ, οι 10.000 είναι μεγάλες και οι 1.000 πολύ μεγάλες.
Τι κάνει λοιπόν η πρόταση Δένδια:
1. Πρώτο και κυριότερο, «αμνηστεύει στο σωρό» και τις επιχειρήσεις που έχουν αλλά δεν πληρώνουν, βέβαιες ότι κάποια στιγμή είτε θα επωφεληθούν από κάποια ευνοϊκή ρύθμιση (καλή ώρα σαν αυτή που προτείνει ο Ν. Δένδιας) είτε θα τα αναχρηματοδοτούν με ευνοϊκούς όρους καθιστώντας τα ουσιαστικά μη εξυπηρετήσιμα «θαλασσοδάνεια», χάρη στις καλές τους σχέσεις με τραπεζίτες και πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας.
2. «Τσουβαλιάζει» όλες τις κατηγορίες, άρα αγνοεί το βαθμό δυσκολίας που έχουν οι διαφορετικοί επιχειρηματίες στην εξυπηρέτηση του δανείου. Στην ίδια κατηγορία και το μικρομάγαζο που κινδυνεύει να κλείσει για χρέος 10.000 ευρώ και η επιχείρηση που θα εξυπηρετούσε το δάνειό της με μια απλώς μικρότερη δόση.
3. Έτσι, «δεν του περνάει από το μυαλό» (σχήμα λόγου: το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν το σκέφτηκε…) να προχωρήσει σε μια γενναία πράξη διαγραφής στο σύνολό τους των δανείων μέχρι και 45.000 ευρώ των 100.000 μικρών επιχειρήσεων. Και στη συνέχεια να διαμορφώσει κλίμακες και κατηγορίες όπου τα ποσοστά «κουρέματος» και η επιείκεια των όρων αποπληρωμής του υπολοίπου να αυστηροποιούνται όσο ανεβαίνουμε προς μεγαλύτερα ποσά και μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Και να γίνουν απόλυτα αυστηρά προς τις μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν συνηθίσει στα «θαλασσοδάνεια» και, ενώ έχουν, δεν πληρώνουν.
Τέλος, δεν πρέπει να μείνει ασχολίαστο ότι για τις επιχειρήσεις (δηλαδή για τους μεγάλους μπαταξήδες, κι όχι για τις μικρές επιχειρήσεις και τα μικρομάγαζα) ο Νίκος Δένδιας προτείνει γενναίο «κούρεμα» 50% (κι όχι «πάγωμα» του 30%) που προτείνει για τους δυστυχείς των στεγαστικών δανείων…
Εν τέλει, ο Δένδιας δύσκολα μπορεί να πείσει ως ο πολιτικός που κοιμάται και ξυπνάει με την έγνοια των χρεοκοπημένων νοικοκυριών και μικρομαγαζατόρων.
http://www.rizopoulospost.com/

ECA: Επτά δισ. ευρώ σε λάθος έργα δαπάνησε η Ε.Ε.

«Ουσιώδη σφάλματα» στην αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων διαπιστώνει σε έκθεσή του το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο, κάνοντας λόγο για 7 δισ. ευρώ τα οποία δαπανήθηκαν σε λάθος έργα.
«Η επιλογή των χρηματοδοτούμενων έργων έγινε έχοντας κατά νου να μην χαθούν τα κονδύλια με βάση την αρχή του "ό,τι δεν χρησιμοποιείται, χάνεται" και ότι με στόχο την επίτευξη ενός ικανοποιητικού αποτελέσματος», αναφέρεται στην εν λόγω έκθεση, ενώ ο πρόεδρος του ECA, Βίτορ Καλντέιρα, ζητά να δίνεται στο εξής μεγαλύτερη προσοχή «στον χειρισμό και τον έλεγχο των κονδυλίων της ΕΕ».
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, ποσοστό που αγγίζει το 4,7% των κονδυλίων, δεν δαπανήθηκε σύμφωνα με τους κανονισμούς της Ε.Ε.
Μάλιστα χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν περιπτώσεις χρημάτων που προορίζονταν για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και δόθηκαν στην πραγματικότητα σε θυγατρικές μεγάλων ομίλων, ενώ αγρότες έλαβαν επιδότηση για καλλιέργειες που επί της ουσίας ήταν θαμνότοποι ή δάση.
Οι τομείς που παρουσιάζουν τα περισσότερα προβλήματα είναι η περιφερειακή πολιτική και η αγροτική ανάπτυξη. Τα λάθη ήταν επίσης μεγαλύτερα στις περιπτώσεις όπου τόσο η Επιτροπή όσο και οι χώρες-μέλη εμπλέκονταν στη διαδικασία χορήγησης των επιδοτήσεων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2013 οι δαπάνες από τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. ανήλθαν συνολικά σε 148,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
http://www.msn.com/

Όποιος ανέμους σπέρνει, θύελλες θερίζει


-η Ευρώπη και οι ΗΠΑ προ των ευθυνών-
Με ανησυχία παρακολουθούμε τα συμβαίνοντα εις τις χώρες της Μέσης Ανατολής, αλλά και σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Όπως συνήθως και δυστυχώς συμβαίνει, από την θέση όμως του παρατηρητή και της απόλυτης ασφάλειας, δίνοντας έτσι ο καθείς από εμάς διάφορες ερμηνείες για τις διαστάσεις του κινδύνου εξάπλωσης των συγκρούσεων. Αγνοούντες τις πραγματικές αιτίες και τις βαθιές ρίζες αυτού του φαινομένου, αυτές τις δικές μας ευθύνες οι οποίες είναι καταγεγραμμένες εις την Ιστορία. Μία Ιστορία η οποία, δυστυχώς, κατά τα φαινόμενα, έπαψε πλέον να παίζει τον καθοδηγητή, την πυξίδα της πορείας του ανθρωπότητας. Αυτή η Ιστορία η οποία στηρίζεται εις τα πραγματικά βιώματα των ανθρώπων, η οποία πρέπει να γράφεται από αυτούς και μόνον, και όχι από καλοθελητές διαφόρων κέντρων εξουσίας. Μία Ιστορία ριζωμένη μόνον εις την συνείδηση και εις την μνήμη της ανθρωπότητας, για να προστατεύει τους ανθρώπους, τους λαούς από λάθη, συγχύσεις, συγκρούσεις και αιματοχυσίες.
Δυστυχώς όμως, όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την πυξίδα, την σημασία αυτής και καθοδήγησή της, τόσο περισσότερο αυξάνεται ο κίνδυνος μία νέας παγκόσμιας σύρραξης, τώρα άκρως επικίνδυνη για τις ολέθριες συνέπειες της, ενώπιον των οποίων θα ωχριούν οι παγκόσμιες συρράξεις του παρελθόντος. 
Όμως για να αποφύγουμε ένα τεράστιο ολοκαύτωμα της ανθρωπότητας οφείλουμε να ανατρέξουμε τώρα εις το παρελθόν. Να εντοπίσουμε τα λάθη και τις ευθύνες όλων εκείνων οι οποίοι ενάντια προς τα βιώματα, τους πολιτισμούς και τις θρησκευτικές παραδόσεις των ανθρώπων και των λαών, αποφασίζουν έκτοτε να κατευθύνουν αυθαίρετα τις τύχες της ανθρωπότητας. Επιθυμία όμως των λαών είναι να ζούνε εν ειρήνη, μακριά από έριδες και συγκρούσεις. Ο Ελληνισμός με την προσπάθεια και την παρακαταθήκη του Μ.Αλεξάνδρου γέννησε αυτήν την μοναδική και μεγάλη ιδέα του Οικουμενισμού και λίγο αργότερα έδωσε εις την νέα θρησκεία, τον Χριστιανισμό, μία πατρίδα. Όμως η αναπόφευκτη σύγκρουση εντός των κόλπων του Χριστιανισμού απομάκρυνε την μετέπειτα Ευρώπη του Καθολικισμού και Προτεσταντισμού από αυτήν την ιδέα του Οικουμενισμού η οποία αποτελεί μία από τις  σοφίες του Ελληνικού πνεύματος. Αυτή η απρόσμενη αποξένωση της Ευρώπης, είχε ως συνέπεια όχι μόνον την εχθρική της συμπεριφορά απέναντι του Βυζαντίου, το οποίο κατανοούσε και σεβότανε τους πολιτισμούς, την διαφορετικότητα, τις παραδόσεις και την ανεξιθρησκία των άλλων λαών, αλλά παράλληλα αυτή η αποξενωμένη τώρα Ευρώπη παρήγαγε πρωτόγνωρες εις τα παγκόσμια χρονικά προκαταλήψεις, εχθρότητες και επιθέσεις εναντίον των άλλων λαών.
Πρώτα χαρακτηριστικά παραδείγματα προκαταλήψεως και εχθρότητας ήσαν οι ανηλεείς επιθέσεις κατά του Βυζαντίου, ως συνεχιστή των παραδόσεων του Ελληνισμού, και ευθύς αμέσως οι ληστρικές και βάρβαρες επιδρομές κατά των λαών της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής με τις 14 Σταυροφορίες. Αδιαφορώντας για τις βαρύτατες συνέπειες για τους πολιτισμούς, τις θρησκευτικές παραδόσεις, τις συνειδήσεις και την αξιοπρέπεια των λαών. Λίγο αργότερα οι περιπετειώδεις ληστρικές εξορμήσεις σε άγνωστες περιοχές του πλανήτη, οι οποίες κατέστρεψαν πανάρχαιους πολιτισμούς και κοινωνίες. Με την εγκατάσταση αποικιοκρατικών και βάρβαρων καθεστώτων τα οποία επί εκατονταετίες ξεζούμιζαν και λεηλατούσαν αδιάκοπα τους θησαυρούς και φυσικούς πόρους τους οποίους μετέφεραν εις την Ευρώπη. Δημιουργώντας σε δεκάδες λαούς μία άνευ προηγουμένου εις την παγκόσμια χρονικά ανείπωτη και ανεπανόρθωτη έως σήμερα φτώχεια, κάτω από την οποία  υποφέρουν δισεκατομμύρια ανθρώπων.
Η Ιστορία της βάρβαρης ανευθυνότητας και συμπεριφοράς κατά των άλλων λαών συνεχίζεται με την «εφεύρεση» των ιδεολογιών του καπιταλισμού, σοσιαλισμού, κομμουνισμού, φασισμού,  ως άλλοθι, για να αποπροσανατολίζουν με αυτές τους ανθρώπους και τους λαούς από την βάρβαρη και ληστρική τους συμπεριφορά. Αλλά και για να καλύπτουν την μεγάλη ευθύνη και την συμπεριφορά των δικών των κοινωνιών απέναντι σε άλλες κοινωνίες και λαούς, και να δημιουργούν έτσι διχόνοιες, συγχύσεις, νέες έριδες και αιματοχυσίες μεταξύ των λαών.
Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, οι οποίοι ξεκίνησαν από την Ευρώπη και προκάλεσαν τεράστια δεινά εις την ανθρωπότητα,  είχαν ως συνέπεια την εμπέδωση μίας νέας στρατηγικής για την παγκόσμια άσκηση εξουσίας, την αποκαλούμενη τώρα παγκοσμιοποίηση, μία  νέα τάξη πραγμάτων(ΝΤΠ), με την συγκέντρωση του πλούτου εις χείρας ολίγων και την καταδυνάστευση και εκμετάλλευση όλης της ανθρωπότητας.
Όμως η ιδέα της δήθεν ελεύθερης, εις την πραγματικότητα ελεγχόμενης και κατευθυνόμενης διακίνησης του κεφαλαίου, η παράλληλη μετατόπιση αυτού σε χώρες χαμηλού κόστους εργασίας, αλλά και η αναπόφευκτη μετακίνηση πληθυσμών από περιοχές εις τις οποίες κυριαρχεί η ανείπωτη φτώχεια προς τις εύπορες χώρες, δημιουργεί μία απρόσμενη, άκρως τώρα επικίνδυνη και εκρηκτική κατάσταση. Η οποία τροφοδοτείται τώρα από θρησκευτικά προηγούμενα και ανεξόφλητους λογαριασμούς του παρελθόντος. Με αισθήματα αντεκδίκησης για τις βάρβαρες συμπεριφορές του Δυτικού Κόσμου συμπεριλαμβανομένου τώρα και των ΗΠΑ, ως νέο υποκατάστατο και πανομοιότυπο, το οποίο συνεχίζει το βάρβαρο έργο των  γεννητόρων Δυνάμεων της Κεντρικής Ευρώπης.
Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι η αφύπνιση του Ισλαμικού Κόσμου, η οποία ξεκίνησε αρχάς της δεκαετίας του 70  από τον πρώην ηγέτη της ΛιβύηςMuammer Al Ghadafi, δεν θα οδηγήσει βέβαια σε μία απευθείας σύγκρουση μεταξύ της Ευρώπης και του Ισλάμ. Λόγω της αδυναμίας του Ισλάμ να αντιπαρατεθεί με στρατιωτικά μέσα κατά της ισχυρής Ευρώπης. Εξάλλου, η εποχή των επιδρομών κατά της Ευρώπης του Attila και του Tschingis Khan από τα βάθη της Ασίας έχει παρέλθει. Αλλά όμως η παγκοσμιοποίηση, αυτή η άκρως αφελής, ερασιτεχνική  «εφεύρεση» του Δυτικού Κόσμου, η νέα αυτή μορφή καταδυνάστευσης και καταλήστευσης της ανθρωπότητας, επιτρέπει και διευκολύνει την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση δεκάδων εκατομμυρίων Ισλαμιστών, οι οποίοι με τα στίφη πεινασμένων μαζών θα κατακλύσουν και θα εγκατασταθούνε εις τις χώρες του Δυτικού Κόσμου. Μία διείσδυση που ισοδυναμεί με την δημιουργία πυριτιδαποθήκης κοινωνικών και φανατικών θρησκευτικών συγκρούσεων εις τα σπάργανα της  Ευρώπης. Μία μοιραία νεοταξική πολιτική που απειλεί να πολτοποιήσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες  και να μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ήπειρο σε ένα νέο Μεσαίωνα.
 Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
    Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.

Κάλεσμα σε συνέλευση Πέμπτη 6 Νοεμβρίου στις 7 μμ στο Δημαρχείο Αμπελόκηπων‏


Καλούμε όλους τους κατοίκους των Δυτικών Συνοικιών σε ανοιχτή συνέλευση-συζήτηση: Πέμπτη 6 Νοεμβρίου στις 7 μμ, στο Δημαρχείο Αμπελοκήπων .
Βρισκόμαστε, συζητάμε και συναποφασίζουμε δράσεις (κινητοποιήσεις, χαριστικά παζάρια κτλ), δημιουργώντας ένα δίκτυο αλληλεγγύης και προστασίας ενάντια σε ντόπιους και ξένους τοκογλύφους. Κανένας μόνος του στην κρίση.
-Επικοινωνήστε μαζί μας για τις επόμενες δράσεις.
-Ενημερώστε μας άμεσα σε περίπτωση κομμένου ρεύματος, απειλής κατάσχεσης, πρόστιμα ΟΑΣΘ κτλ.
-Συνεχίζουμε τη συλλογή ρούχων, τροφίμων και φαρμάκων τα οποία θα μοιραστούν στο 2ο  χαριστικό παζάρι αλληλεγγύης, την Κυριακή 9 Νοέμβρη από τις 11-2μμ (στο πάρκινγκ Φιλλίπου, Αμπελόκηποι).
σττηλέφωνο:2310265730,    στο email: epitropidrasis@gmail.com
στο blog:  wwwepitropidrasisds.blogspot.gr
Με τη δική μας δράση και αγώνα παντού να επιβάλλουμε:
·         Καμία αύξηση στην τιμή των εισιτηρίων
·         Δωρεάν μεταφορά ανέργων, μαθητών και φοιτητών
·         Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Απαγόρευση των κατασχέσεων
·   Κατάργηση των μνημονίων & αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων.
·   Διαγραφή του χρέους, να χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα  για να βελτιώσουμε την ζωή μας.
·   Υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων & ελευθεριών μας.
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΡΑΣΗΣ ΔΥΤΙΚΩΝ ΣΥΝΟΙΚΙΩΝ

Η Αμερική στρίβει συντηρητικά


Η Αμερική κάνει πάλι στροφή προς τον συντηρητισμό. Τα αποτελέσματα στις ενδιάμεσες εκλογές και στις εκλογές για την ανάδειξη νεών κυβερνητών επιβεβαιώνουν τη συντηρητική κατεύθυνση που παίρνει το εκλογικό σώμα. Επίσης είναι απολύτως βέβαια ότι τα δύο χρόνια που απομένουν για να ολοκληρωθεί η προεδρική θητεία θα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τον πρόεδρο Ομπάμα που αντιμετωπίζει τα χαμηλότερα ποσοστά δημοτικότητας από την είσοδο του στον Λευκό Οίκο. Αλλά κάπως έτσι δεν συμβαίνει πάντα;
Οι Ρεπουμπλικάνοι θα ελέγχουν, λοιπόν, τουλάχιστον τις 52 από τις 100 έδρες της Γερουσίας, ενώ ήδη ελέγχουν τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Και στην Αϊόβα, η υπερσυντηρητική Τζόνι Ερνστ κέρδισε τελικά την έδρα στη Γερουσία, γέρνοντας την πλάστιγγα υπέρ των Ρεπουμπλικανών. Κάνσας και Βόρεια Καρολίνα είναι έδρες που χάθηκαν για τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι μετρούν και οδυνηρές ήττες στους κυβερνήτες των Πολιτειών. Το Ίλινόι, από όπου προέρχεται ο Ομπάμα, εξέλεξε Ρεπουμπλικάνο κυβερνήτη, ενώ οι Δημοκρατικοί δεν κατάφεραν να πάρουν τη Φλόριντα ούτε αυτή τη φορά.
O Oμπάμα, που ουσιαστικά ήταν απών από αυτήν την αναμέτρηση, παρακολούθησε τα αποτελέσματα από τον Λευκό Οίκο, χωρίς να κάνει δηλώσεις και κάλεσε σε σύσκεψη τους ηγέτες των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο.
Την επανεκλογή τους στη Βουλή των Αντιπροσώπων πέτυχαν και ομογενείς: ο Ρεπουμπλικανός Γκας Μπιλιράκης στην Φλόριντα, ο Δημοκρατικός Τζον Σαρμπάνης στο Μέριλαντ, η Δημοκρατική Νίκη Τσόγκα στη Μασαχουσέτη και η Δημοκρατική Ντίνα Τάιτους στη Νεβάδα.
Επίσης στο Όρεγκον και στην Περιφέρεια της Κολούμπια (όπου βρίσκεται η πρωτεύουσα Ουάσιγκτον) οι ψηφοφόροι ψήφισαν θετικά για τη νομιμοποίηση της χρήσης μαριχουάνας από ενήλικες.
 http://www.protagon.gr/

Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, αλλά όπως είμαστε


Η Αναίς Νιν σε μια από τις «πυκνότερες» φράσεις που γράφτηκαν ποτέ, υποστήριξε κάποτε ότι «δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι αλλά όπως είμαστε». Ίσως καμία φράση να μην περιγράφει τον τρόπο πρόσληψης και αντιμετώπισης της κρίσης (και όχι μόνο της κρίσης) στην Ελλάδα όσο αυτή.

Α. Τα γεγονότα κι εμείς (1ο μέρος)
Συχνά (ευτυχώς όχι πάντα) τόσο η κυρίαρχη όσο και κάποιες από τις αντίθετες πολιτικές προσεγγίσεις της κρίσης φέρνουν στην επιφάνεια την διττή προσέγγιση στην οποία στηρίχθηκε η δόμηση του συλλογικού εαυτού μας: Από την μια μεριά ήταν η Δύση, που μετά την «εθνεγερσία» προσέγγιζε μέσα από τον Διαφωτισμό, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό από «μια απλή Δυτική επιβολή ιδεών” (Γουργούρης, Στ. 1996, σελ. 75). Καθώς ήταν συχνά ένα όχημα χειραγώγησης, για να κατανοηθεί ο νεοελληνικός διαφωτισμός αποκλειστικά ως το όχημα για έναν δήθεν «εκδυτικισμό» ή «εκμοντερνισμό» της Ελλάδας (ό.π.) και όχι ένα (ενίοτε λαμπρό μα όχι πάντα) ερέθισμα για έναν δημιουργικό -άρα σε διαρκή τριβή- εξευρωπαϊσμό. Η επιφανειακή αυτή και γλύφτικη προσεγγιση της τότε Δύσης έδρασε προς όφελος μιας αστικής τάξης όχι δημιουργικής ή “εθνικής” μα κατά βάση μεταπρατικής κομπραδόρικης και “εθελόδουλης”. Ως απόνερα αυτής της μεταπρατικής τάξης δημιουργήθηκε και μια μερίδα της αριστεράς που είχε απέχθεια ακόμη και για τις πιο ενδιαφέρουσες πλευρές της λαϊκότητας, συνδέοντας μονοσήμαντα και μικρόνοα την (όλο και στραγγισμένη από τις κριτικές και δημιουργικές της πλευρές) “ελληνικότητα” (παρά την αξιόλογη αν κι άνιση στο εσωτερικό της προσπάθεια της γενιάς του 30) με κάθε τι αντιδραστικό.
Από την άλλη μεριά ήταν η «Ανατολή» που «περιέργως» (αφού η με αξιόλογες και μη πλευρές Ανατολή δεν είναι κατά βάση Χριστιανική) μας προσέγγιζε μέσα από μία «Ελληνορθοδοξία», η οποία δεν δρούσε ως ένα όχημα ενοποίησης με την υπόλοιπη χριστιανική Ευρώπη, αλλά περισσότερο ως μια “ξεχωριστή πίστη”. Πίστη που έκανε τους Έλληνες να βλέπουν τον εαυτό τους ως «μια αγνή, ενωμένη φυλή, που είχε ως αποστολή της να υπερασπίζεται μια ρομαντική ιδέα κοινότητας» (Bien, 1995). Ως (παλαβό) αποτέλεσμα η Ελλάδα έπρεπε να συνδεθεί με την «αρχαία παιδεία και δόξα» μέσα από τον Διαφωτισμό, κι έπρεπε να είναι ελληνορθόδοξη κι αντίθετη με τον Διαφωτισμό για να διατηρήσει την συνοχή της! Η εθνοκεντρική, φοβική αντίληψη του κόσμου (ακόμη και της παγκόσμιας κρίσης...) ένας επαρχιώτικος εθνικιστικός (κι εξ αντικατοπτρισμού ενίοτε κι αριστερίστικος) τσαμπουκάς (ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς ΡΕ;) εξεφρασμένος ως η κυρίαρχη εκφορά της ελληνικότητας (ή της δήθεν επαναστατικότητας) βρίσκουν, προφανώς ανάμεσα σε πολλά και περίπλοκα, το αρχικό νήμα τους σ' αυτές τις αντιλήψεις. Οι δυο (βασικά, πέρα από τις υποδιαιρέσεις τους) πολιτισμικές απολυτότητες που αποκρυσταλώθηκαν στο θεωρητικό, εισχώρησαν στο πρακτικό επίπεδο, (μεταμφιεσμένες και πολύσημες) τόσο δεξιά όσο και στο κέντρο και αριστερά, επηρεάζοντας όχι την ύπαρξη και το εύρος (εδώ δεν μπορούμε να μπερδευόμαστε αφού οι ιδεολογίες παραμένουν διακριτές), αλλά την εκφορά και άρα την πρακτική των ιδεολογικών διαφορών. Και αναδεικνυόμενες σε παράμετρο χειραγώγησης της σκέψης και της κρίσης των ανθρώπων, έπαιξαν -σε ποικίλες φάσεις της ταραγμένης ιστορίας μας- ρόλο κατευνασμού ή «βολικής εχθρότητας» σε εσωτερικές αντιθέσεις κι ευρύτερες ανησυχίες.
Ώστε από τη μια οι άνθρωποι, για να χρησιμοποιήσουμε την περίφημη έκφραση του Kiberd για τους Ιρλανδούς (Kiberd, D., σελ. 247), «μεθούσαν από μνήμη» για ν’ αναστήσουν το (μονοπολιτισμικό και μονοθρησκευτικό βεβαίως βεβαίως!) παρελθόν ως φετίχ και να αντέξουν την μετριοκρατία του (εκάστοτε) κοινωνικοπολιτικού παρόντος. Δεν έχει σημασία αν ζούσες στην Ελλάδα της μετριοκρατίας, της διαπλοκής και της παραβίασης της ζωής και του μέλλοντος σου, είχες «πρόγονο Περικλή»… (Ή μπάρμπα στην Κορώνη”... ) Κι από την άλλη οι άνθρωποι έπρεπε εναλλακτικά «να μεθούν από μέλλον» (μονοϊδεολογικό βεβαίως βεβαίως!) για να μην βλέπουν τις αντιφάσεις και το αδιέξοδο των απόλυτων λύσεων. Δεν είχε σημασία αν οι ηγεσίες σου απομακρύνονταν από τα άμεσα προτάγματα που έθετε η πραγματικότητα σκάβοντας το αίμα και τους αγώνες, μιας και προσδοκούσαν να δικαιώσουν τις ιδεοληψίες τους και όχι τον κόσμο, εσύ έπρεπε να υπομείνεις σιωπηλά, άρα συνένοχα, για να δημιουργήσεις ένα «καλύτερο αύριο» για όλους…
Όλες οι ιδεολογίες που δεν έχουν (από επιλεγμένη ή επιβεβλημένη άγνοια) δημιουργικά και κριτικά αποτελέσει κτήμα του γνωστικού οπλοστασίου συνειδησιακά και υλικά αυτόνομων ανθρώπων (κάτι δύσκολο από μόνο του) καταλήγουν στον πολιτικό φορμαλισμό που τις ακυρώνει. Δίνοντας την μορφή του έτοιμου “ακίνητου” καταναλωτικού προϊόντος. Κι ο πολιτικός φορμαλισμός παίρνει διάφορες μορφές. Από έναν υφέρποντα πατριωτικό αντιευρωπαϊσμό (δεξιό κι αριστερό, και δεν το συνδέω με τις επικριτικές φωνές για την ΕΕ που αυθαίρετα -πια...- συνδέεται με την Ευρώπη) έως έναν υφέρποντα μισελληνισμό (δεξιό κι αριστερό). Η Λακανική σχολή με τα τέσσερα κυρίως είδη λόγου (βλ. Λίποβατς, 1999) έχει με αρκετή σαφήνεια δείξει πόσο η άρνηση του άλλου αλλά και του εαυτού που ενδημούν στις υπεραπλουστεύσεις «υπερπατριωτών» και «υπερεπαναστατών» συνδέουν (αν και κατ’ ουσίαν την ακυρώνουν) την πολιτική με διαφορετικές μα υπαρκτές πλευρές της ψυχοπαθολογίας. Και αυτές οι πλευρές γνωρίζουν καλά το παιχνίδι και της μετουσίωσης και της μεταμφίεσης.
Β. Η παθολογία του πολιτικού ελληνιστί
Ίσως σε κανέναν τομέα δεν φαίνεται όλη αυτή η ελλειματική πολιτική “αλληλεπίδραση” όσο στην παιδεία. Και ενώ από την συγκροτημένη ελληνική δεξιά δεν έχεις παρά ελάχιστες απαιτήσεις,(αν κι απαιτήσεις υπαρκτές αφού άξια λόγου άτομα όπως και χαζοί υπάρχουν παντού) από την αριστερά απαιτείς, αφού αριστερά που δεν απαιτεί η ίδια (ο καθένας κι η καθεμιά από μας) μια άλλη παιδεία δεν είναι και τόσο ειλικρινής στις προθέσεις της για έναν άλλον κόσμο.
Στην πραγματικότητα και παρά τα προβλήματα που υπάρχουν σε όλες τις βαθμίδες, όλη η ελληνική παθογένεια αναδεικνύεται στην ανώτατη εκπαίδευση όπως και οι κάθε χρώματος μικροαστικές της διαθλάσεις. Συμβαίνει αυτόλόγω της αμεσότερης διαπλοκής με την εξουσία και των υλικών και ψυχικών κερδών που την συνοδεύουν που διαφθείρουν εν δυνάμει περισσότερο όλους κι όλες μας. Αυτό που κρύβουν οι αριστεροδεξιοί προύχοντες και οι παρατρεχάμενοι τους είναι μια από τις ευφυέστερες παρατηρήσεις που γράφτηκαν ποτέ, γραμμένη από τον Κάρολο Μαρξ, πως υπάρχουν "αγαθά λέσχης". Αγαθά στα οποία η πρόσβαση δεν είναι γενικευμένη αλλά απαιτεί ένα οικονομικό ή γνωστικό κεφάλαιο (μαζί πάνε συνήθως) για την εισαγωγή. Η ανώτατη παιδεία, με τις (καλώς ή κακώς υπάρχουσες είναι άλλο θέμα) εισαγωγικές της εξετάσεις, είναι αυτό ακριβώς, ποτέ δεν αφορούσε μαζικά τους απόκληρους κι ας αποκαλείται υποκριτικά δημόσια παιδεία... Κρατική είναι και κρατικό και ιδιωτικό άρα “οξυγόνο” μοιράζει δημιουργώντας τους κάθε χρώματος λειτουργικούς διανοούμενους που χρειάζεται. Η διαφορά μεταξύ της συναίνεσης που πρέπει να επιδιώκεται καθώς δρα υπερ του συνόλου και της συναίρεσης των υποστηρικτικών του στάτους κβο ομάδων είναι αυτή: Η αναπαραγωγή (πέρα από τα αναμενόμενα συνθήματα διαφοροποίησης) του μοντέλου εξουσίας και των επιμέρους συμφερόντων. Ακόμη κι η αναπαραγωγή των θώκων στο εσωτερικό των ΑΕΙ (όπως και σε όλους τους θεσμούς στους οποίους το σύστημα μοιράζει υλικά και ψυχολογικά κέρδη δομώντας την εσωτερική συνοχή στ' ανώτερα αλλά και ίσως στ' αντιπροσωπευτικότερα κλιμάκια του) θυμίζει βυζαντινισμό και φεουδαρχία (και γλύψιμο όσων θέλουν να πλασαριστούν). Όχι τυχαία η ταξική πάλη γίνεται πρώτα και κύρια στον δρόμο (στον χώρο εργασίας, στο σπίτι, στη γειτονιά, όπου η ανάσα σου σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου, δηλαδή με την καθημερινή σου πρακτική απέναντι στο άλλο πλάσμα και στον άλλον άνθρωπο) όπου ανατρέπεις το εντός σου στημένο δόκανο (“έχουν όλους τους τρόπους αυτοί” που έγραφε απλοϊκά έστω κι η Γώγου), γιατί χρειάζεται αυτό που είναι καταλύτης για να νιώσεις βαθιά την σημαντικότητά της: Το βίωμα. Και την επεξεργασμένη μνήμη. Την “μεταγνώση” του βιώματος. Αλλιώς τρέπεται σε δόκανο κι αυτό.
Η δε περίφημη διαμάχη για το άρθρο 16 αφορούσε την διαπάλη των μεσοαστικών και μικροαστικών στρωμάτων των δεκαετιών 1990 2000 για το πλάσάρισμα στην τότε ανερχόμενη αγορά εργασίας, αφού όσοι μπορούσαν να στείλουν τα παιδιά τους στα μεγάλα ιδρύματα στο εξωτερικό και γύριζαν με αναγνωρισμένα πτυχία το έκαναν έτσι κι αλλιώς! Άλλα ήταν τα στρώματα που αποκλείονταν στο εσωτερικό (πχ η πλειοψηφία των παιδιών στο Πέραμα κλπ που έφταναν μέχρι την μέση εκπαίδευση πλυν εξαιρέσεων) κι άλλοι που έτρωγαν πόρτα από το εξωτερικό, (αφού την ίδια ώρα η αγορά εργασίας που απευθύνονταν σε μεσοαστούς κρατούσε λιγότερους ανταγωνιστές λόγω των μικροαστικών στρωμάτων που δεν περνούσαν στο εσωτερικό και δεν μπορούσαν να σπουδάσουν στο εξωτερικό)! Τότε αντί της διαλεκτικής ανάλυσης, αντί της πραγματικότητας που θα μας έδειχνε πώς την πραγματικότητα θ' αλλάξουμε (Μπρεχτ), αντί της ρωμαλεότητας στην σκέψη κι άρα στη στάση ζωής, επιλέχθηκαν συναισθηματισμοί που έκρυβαν κυνικότητες, θούριοι που έκρυβαν το κενό, (καταναλώστε κουτάκια ελεύθερα! νομίζουμε πως είναι δωρεάν μα είναι πανάκριβα δοσμένα) “ήρωες” που ήταν μίσθαρνα όργανα των φιλοδοξιών τους, που παραμένουν η πιο ύπουλη κι η πιο βαθιά προσωπική φυλακή για τον καθένα μας... Η αυτοπαγίδευση άλλωστε εκείνης της αριστεράς που δεν έχει βίωμα φαίνεται απ 'τον βαθμό αυταρέσκειας (είμαι πιο ανθρώπινος ή είμαι αριστερός γιατί έτσι δηλώνω κι ας έχουν να κάνουν και τα δυο με τρόπο ζωής), γι αυτό και συχνά τα χειρότερα αφεντικά είναι δήθεν αριστεροί με δεξιές τσέπες, ενώ (απλοί άνθρωποι που δηλώνουν) δεξιοί (δίχως το αντίστοιχο μεγαλοαστικό βίωμα της υποκρισίας κι αυτοί) “που έχουν την μύγα και προσπαθούν να την διώξουν” μπορεί να είναι πιο ανθρώπινοι. Αυτό βέβαια αφορά το πεδίο της καθημερινής συμπεριφοράς και τα όρια της ανθρώπινης φύσης, δεν αφορά τις ιδεολογίες και την υπεράσπιση επιμέρους ή συνολικότερων συμφερόντων που εντελώς διακριτά η καθεμιά (στο απαραίτητο θεωρητικό και δυνητικά στο πολύτιμο πρακτικό) εκφράζει.
Κι όμως στα ΑΕΙ τις δεκαετίες 1990 2000 τους εργολάβους με τις χειμαζώμενες καθαρίστριες των 600 (και κάτω) ευρώ, την πρώτη εν σιωπή ιδιωτικοποίηση δηλαδή, τους έβαλαν ή τους ανέχθηκαν (δήθεν) “αριστεροί” (που απαιτούσαν και πετύχαιναν αλληλεγγύη στις δικές τους πληρωνόμενες απεργίες εκείνης της εποχής) όσο και (αναμενόμενα και πιο συγχωρητέα λόγω άλλης αντίληψης για την οικονομία) δεξιοί. Η μητέρα μου δούλεψε κάποια χρόνια καθαρίστρια σε εργολάβο σ' άλλον έστω εργασιακό τομέα. Μιλώ για την τάξη μου τώρα. Δίχως μεσάζοντες. Στις τότε ισχνές απεργίες των καθαριστριών στα ΑΕΙ (με εξαίρεση τα χρόνια της κρίσης που ριζοσπαστικοποιείται η ελληνική κοινωνία) δεν υπήρχε μιντιακή κάλυψη φυσικά ή συμπαράσταση ούτε καν από το φοιτηταριάτο (...) σε αντίθεση με τις απεργίες των καθηγητών... Διότι πέρα απ' το υλικό υπάρχει και το ψυχολογικό κέρδος κι ο σύντροφος καθηγητής με τα κομματικά φώτα πάνω του το παρείχε, η καθαρίστρια όχι...
Σημαίνει αυτό πως δεν υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι στο πανεπιστήμιο από τους οποίους και τις οποίες μαθαίνουμε; κάθε άλλο. Θα ήταν ηλιθιότητα και πολιτική επιλογή να ισοπεδώσει κανείς. Σημαίνει αυτό πως οι φοιτητές κι οι φοιτήτριες των αριστερών παρατάξεων δεν έχουν οξυμένη ευαισθησία σε σύγκριση με την (πατρίς θρησκεία κι οικογένεια) ΔΑΠάρα που βγάζει για τους πρωτοετείς τις περίφημες χυδαία σεξιστικές αφίσες με τα ξόβυζα Ανατολικά μοντέλα συνοδευμένες με συνθήματα όπως “πάρτυ και φύγε”; (έλα που δεν καταλαβαίνεις την λάθος ορθογραφία του πάρτυ!) Θα ταν κρετινισμός (ή πρετεντερισμός) κι αδικία να το υποστηρίξει κανείς. Σημαίνει όμως πως θα πρέπει, αν θέλουν κι αν αντέχουν λόγο και πράξη αντάξιο των ονείρων τους, κάποτε να μιλήσουν.
Η αριστερά, αν αφήσει μάλιστα την αυταρέσκεια κι εμπλουτίσει την οπτική της δίχως να αλλάζει το ιδεολογικό της στίγμα, παραμένει η μεγάλη ελπίδα. Όμως ο Αντόρνο έχει εξηγήσει πολύ καλά πως όσο στο εσωτερικό των αριστερών κομμάτων αναπαράγονται οι αστικές ιεραρχίες και διαχωρίζονται τα πόδια απ' το κεφάλι, όσο δεν βλέπουμε κατάματα ότι δεν μπορούμε ν αναπαράγουμε τον κόσμο που καταγγέλουμε, δεν υπάρχει αληθινή επαναστατικότητα. Και πως να υπάρξει;; Για να αφήσεις το ασφαλές λιμάνι και ν' ανοιχτείς στο πέλαγος πραγματικά πρέπει να χεις ακυρώσει κάθε δυνατότητα επιστροφής. Πρέπει να χεις μπουρλουτιάσει το μικροαστικό σπιτάκι σου ή το μαντρί σου πρώτα για να βρεις αληθινές γέφυρες με τους άλλους. Για να δράσεις πολιτικά και να στρέψεις αριστερά να πρέπει να ξεβολέψεις.

Η τέχνη καλύπτει την αλήθεια που δεν μποροούμε ν' αντέξουμε, έγραψε ο μισητός Νίτσε. Η γραφή ας αρχίσει να την αποκαλύπτει.
http://tvxs.gr/

Φλερτ Καμμένου – Πολύδωρα;


Σε μία περίοδο που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το κόμμα του Π. Καμμένου να δοκιμάζεται και, ενδεχομένως, να βρεθεί να παλεύει για το όριο του 3%, η υπογραφή του πρώην Προέδρου της Βουλής στην πρόταση των ΑΝΕΛ προκάλεσε συζητήσεις για το ενδεχόμενο κοινής εκλογικής τους σύμπραξης στις επικείμενες κάλπες.
Επί του παρόντος, πηγές των ΑΝΕΛ αποσυνδέουν την πρωτοβουλία από τις γενικότερες εξελίξεις στην εκτός ΝΔ δεξιά. Ωστόσο, είναι σαφές ότι με το κλίμα πόλωσης που δημιουργείται, η επιλογή που θα έχουν όσοι βρίσκονται εκτός τειχών θα είναι είτε η επιστροφή στο γαλάζιο μαντρί είτε η σύμπραξη με στόχο τη συγκέντρωση μίας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων που θα εξασφαλίσει την παρουσία τους και μετά τις εκλογές.
http://www.matrix24.gr/

Επιμένει για σκληρή λιτότητα στις χώρες του Ευρωπαικού Νότου


«Δεν θα δανειστούμε εμείς για να πετύχετε τους ανταπτυξιακούς στόχους σας εσείς!» Σε αυτήν τη λογική κινήθηκε -για ακόμη μία φορά- χθες η Ανγκελα Μέρκελ, η οποία, αφού τόνισε ότι η ευρωζώνη παραμένει «εξαιρετικά εύθραυστη», κατέστησε σαφές ότι η Γερμανία δεν θα δανειστεί περισσότερα χρήματα για να κάνει επενδύσεις. Η Γερμανίδα καγκελάριος, λοιπόν, έκλεισε... κατάμουτρα την πόρτα σε όσους Ευρωπαίους εταίρους ή αξιωματούχους επιμένουν το τελευταίο διάστημα να της ασκούν πιέσεις για να κάνει επενδύσεις, προκειμένου να προωθηθεί η ανάπτυξη στη γηραιά ήπειρο.

Αν και η οικονομική πρόοδος που έχει γίνει στην ευρωζώνη είναι μεγάλη όπως είπε η ίδια -επισήμανε, μάλιστα, ότι η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ελλάδα έχουν ολοκληρώσει τα προγράμματα για τη στήριξή τους ή βρίσκονται κοντά στην έξοδο από αυτά-, στην ομιλία της ενώπιον των μελών της Ενωσης των Γερμανών Εργοδοτών (BDA) τόνισε: «Η κατάσταση στην ευρωζώνη παραμένει ακόμη εξαιρετικά εύθραυστη». Ωστόσο, στη συνέχεια δεν παρέλειψε να προσθέσει ότι «σε μερικές χώρες χρειάζεται να εφαρμοστούν δομικές μεταρρυθμίσεις», ουσιαστικά κρούοντας νέα καμπανάκια λιτότητας για τον φτωχό ευρωπαϊκό Νότο.

Η Ανγκελα Μέρκελ διαμήνυσε ακόμη ότι είναι σημαντικό να διατηρηθεί η αξιοπιστία των κανόνων της Ευρώπης για το έλλειμμα - το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, δηλαδή, το οποίο πρόσφατα αποπειράθηκαν να παραβιάσουν Γαλλία και Ιταλία. «Θέλουμε να επιμείνουμε στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Αυτό αφορά επίσης την ανάπτυξη και γι' αυτό πρέπει να απορρίψουμε τη συζήτηση περί λιτότητας εναντίον ανάπτυξης. Είναι εσφαλμένη και δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε» είπε χαρακτηριστικά η καγκελάριος της Γερμανίας.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε χθες με δηλώσεις του και ο Μπενουά Κερέ, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που εμμέσως πλην σαφώς ζήτησε... άμεσες μεταρρυθμίσεις. Πιο συγκεκριμένα, ο Κερέ παρότρυνε τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης να προωθήσουν ταχέως μεταρρυθμίσεις για την αναμόρφωση των οικονομιών τους. Η εμπειρία της κρίσης στην ευρωζώνη και οι προσαρμογές που έγιναν σε χώρες της Βαλτικής κατέδειξαν ότι «συνολικά, εμπροσθοβαρείς μεταρρυθμίσεις αποφέρουν καλύτερα αποτελέσματα έναντι περισσότερο σταδιακών προσεγγίσεων», όπως είπε χαρακτηριστικά ο αξιωματούχος της ΕΚΤ στη διάρκεια ομιλίας του στη Λευκωσία.
http://www.dimokratianews.gr/

«Προσπαθείτε να διατηρήσετε τις ισορροπίες σε μια πολύ ευαίσθητη περιοχή»

Συνάντηση Παπούλια με τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Σ. Αραβίας


Συνάντηση με τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Σαουδικής Αραβίας (Σούρα), Αμπντουλάχ Μπιν Ιμπραήμ Αλ Σεϊχ, είχε σήμερα το μεσημέρι στο προεδρικό μέγαρο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας.

Ο κ. Παπούλιας είπε στον υψηλό επισκέπτη του ότι ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι σημαντικός, εξηγώντας: «Προσπαθείτε να διατηρήσετε τις ισορροπίες σε μια πολύ ευαίσθητη περιοχή με πολλά προβλήματα, και βέβαια το ενδιαφέρον της Ελλάδος είναι άμεσο, γιατί ανήκει σ΄αυτή τη γέφυρα της περιοχής και οποιεσδήποτε ταραχές ή διαταραχές τις αισθανόμαστε στην Αθήνα».

Ο ρόλος της Αυτού Εξοχότητος είναι πολύ σημαντικός, με ιδιαίτερο ειδικό βάρος και με πολλούς …πονοκέφαλους που έχουμε όλοι μας από την κατάσταση».

Ο Σαουδάραβας αξιωματούχος, από την πλευρά του, εξήρε τις σχέσεις των δύο χωρών και προσκάλεσε τον κ. Παπούλια να επισκεφθεί εκ νέου το Ριάντ, ενώ τόνισε ότι «πραγματικά η Ελλάδα έχει μία βασική και ξεχωριστή θέση στην περιοχή».
      http://www.newsbeast.gr/

Μακελειό στην Αλβανία: Γιος βουλευτού σκότωσε τέσσερα άτομα σε κέντρο διασκέδασης [εικόνες]


Την παραίτησή της από το βουλευτικό αξίωμα υπέβαλε στον πρωθυπουργό της Αλβανίας, Εντι Ράμα, η Λουίζα Τζουβάνι-Παπαθανάση, μετά το μακελειό σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στα Τίρανα με τέσσερις νεκρούς, που φέρεται να προκάλεσε ο 26χρονος γιος της, Κονσταντίν.
Η τραγωδία αυτή εκτυλίχθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης μετά από καβγά μεταξύ νέων με πρωταγωνιστή τον Κονσταντίν Τζουβάνι. Από την επίθεση σκοτώθηκαν τρία άτομα αλβανικής υπηκοότητας, ηλικίας 36, 38 και 19 ετών, και ένας Ιταλός υπήκοος 60 χρόνων.
Η αλβανική Αστυνομία συνέλαβε τρεις υπόπτους, μεταξύ των οποίων και τον 26χρονο γιο της Λουίζας Τζουβάνι. Η ίδια στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στην Αλβανική Βουλή με δάκρυα στα μάτια καταδίκασε το έγκλημα και ανακοίνωσε ότι παραιτείται από το αξίωμά της.
Ο Κονσταντίν Τζουβάνι, γιος του σκηνοθέτη Γέργκι Τζουβάνι, είχε ήδη προηγούμενα με τη Δικαιοσύνη, αφού το 2011 είχε δολοφονήσει έναν συνομήλικό του, έγκλημα το οποίο το δικαστήριο έκρινε ως περίπτωση αυτοάμυνας και τον είχε καταδικάσει σε δύο χρόνια κάθειρξη.
Η αλβανική αντιπολίτευση αποδίδει το τωρινό έγκλημα στη δικαστική απόφαση του 2011, υποστηρίζοντας ότι «η Δικαιοσύνη είχε υποκύψει τότε σε πιέσεις του πρωθυπουργού και της ίδιας της βουλευτού για να αφεθεί ελεύθερος ο Κονσταντίν Τζουβάνι, με αποτέλεσμα να αφαιρέσει τη ζωή τεσσάρων ανθρώπων»
Ποια είναι η Λουίζα Τζουβάνι-Παπαθανάση
Κατάγεται από το χωριό Ραχούλα της Επαρχίας Αλύκου και είναι πολύ γνωστή ηθοποιός στην Αλβανία. Συνδέεται φιλικά με τον πρόεδρο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Εντι Ράμα, ο οποίος την έπεισε να ασχοληθεί με την πολιτική. Στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές το 2009 και ήταν δεύτερη στη λίστα της περιφέρειας Αυλώνας, αναλαμβάνοντας προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά την πόλη που γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της χρόνια, τους Αγίους Σαράντα. Αρνητική εντύπωση είχε προκαλέσει η δήλωση της από το βήμα της Αλβανικής Βουλής το Σεπτέμβριο του 2010, όταν είπε «σταματήστε να χτίζετε εκκλησίες, χρειαζόμαστε ένα μεγάλο θέατρο».
http://www.iefimerida.gr/

Χρυσή Αυγή: Τάγμα εφόδου του αριστερού παρακράτους πίσω από το επεισόδιο στον Εύοσμο


Για επίθεση τάγματος εφόδου του αριστερού παρακράτους κατά Ελλήνων εκπαιδευτικών κάνει λόγο η Χρυσή Αυγή, σχολιάζοντας τις καταγγελίες για επίθεση σε βάρος υποψηφίων εκπαιδευτικών του Εθνικιστικού Κινήματος, στο 110 Δημοτικό Ευόσμου, σήμερα το πρωί (περισσότερα εδώ).
Όπως τονίζει σε ανακοίνωσή της, η επίθεση «αποδεικνύει τον πανικό που προκαλεί στο ανθελληνικό σύστημα η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής».
Η ΧΑ καταγγέλλει την κυβέρνηση, που, όπως λέει, υποθάλπει την βία, «καθώς προ ημερών σημειώθηκε ανάλογη επίθεση κουκουλοφόρων κατά Ελληνίδας ιατρού μέσα στο ιατρείο της που στοχοποιήθηκε λόγω της συμμετοχής της στο νικηφόρο ψηφοδέλτιο "Ιατροί του Ελληνισμού" της Χρυσής Αυγής».

«Μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας το Εθνικιστικό Κίνημα διαθέτει πλέον εκλεγμένους εκπροσώπους σε όλους τους επιστημονικούς και επαγγελματικούς κλάδους: ιατρούς, εκπαιδευτικούς, οδηγούς, εργάτες κ.ο.κ. Ιδίως στον χώρο της εκπαίδευσης που έχει αλωθεί από την ανθελληνική προπαγάνδα δεκαετιών, η Χρυσή Αυγή εγγυάται τη διαφύλαξη των ύψιστων Αξιών της Ελληνικής Παιδείας», σημειώνει η ΧΑ.

«Ενάντια στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και την παρακρατική τρομοκρατία συνεχίζουμε τον νόμιμο πολιτικό μας Αγώνα για μία ελεύθερη Ελλάδα», καταλήγει η ανακοίνωση.
http://www.voria.gr/

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Η πρόνοια ως προτεραιότητα: ασκήσεις πολιτικής

Το άρθρο της ιστορικού Άννας Ματθαίου, στα προηγούμενα «Ενθέματα», αναδείκνυε το ζήτημα της παιδικής φτώχειας και των σχολικών συσσιτίων στην Αθήνα της κρίσης. Δύο μέρες μετά, δημοσιοποιήθηκε η έκθεση της UNICEF «Τα παιδιά της ύφεσης», δείχνοντας ότι 2,6 εκατομμύρια παιδιά έχουν βυθιστεί στη φτώχεια, στις (πρώην;) «πλούσιες χώρες», με την Ελλάδα να καταγράφει την τελευταία και την προτελευταία θέση (ανάλογα με τα κριτήρια) μεταξύ των 41 χωρών της έκθεσης (goo.gl/3TeQQ2). Δημοσιεύουμε σήμερα το άρθρο του ψυχιάτρου Γιώργου Νικολαΐδη (Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού), που εκθέτει βασικούς άξονες για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της παιδικής προστασίας και πρόνοιας στην Ελλάδα, που πρέπει να προωθήσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς.
ENΘΕΜΑΤΑ
Mε ποιον τρόπο, με ποιο δυναμικό πρέπει να αναμορφωθεί η πρόνοια και η παιδική προστασία, ώστε να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες; Πώς μπορεί να συγκροτηθεί ένας κορμός προνοιακών υπηρεσιών με την αξιοποίηση υφιστάμενων δυνάμεων, αλλά και με μια αναγκαστική τομή, στον βαθμό που συνεκτική και συγκροτημένη πρόνοια δεν υπήρξε στην Ελλάδα;
Η αναγκαιότητα ως προϋπόθεση
Μια τέτοια τοποθέτηση θέτει, αμέσως, την αναγκαιότητα ως προϋπόθεση: η κοινωνική προστασία ιεραρχείται ως ζήτημα σημαντικό, που απαιτεί προτεραιότητα και στην κατανομή πόρων. Όσο η πρόνοια αντιμετωπίζεται σαν φιλανθρωπία, σαν κάτι που θα μπορούσε να θεραπευτεί εκ των ενόντων, σαν πολυτέλεια όσων έχουν ήδη εξασφαλίσει τα αναγκαία ή αντιπαραγωγική δαπάνη για λόγους «ανθρωπισμού», καμία ρηξικέλευθη αντίληψη γι’ αυτήν δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Αν, αντιθέτως, αντιμετωπιστεί σαν απαραίτητο κομμάτι της παραγωγικής ανασυγκρότησης μιας κοινωνίας (όπως η εκπαίδευση ή η περίθαλψη), τότε ανακτά την αυτοτέλειά της, προσλαμβάνοντας κομβικό χαρακτήρα και αναλαμβάνοντας τον παραγωγικό και αναπαραγωγικό ρόλο της. Αυτό, βέβαια, συνεπάγεται, συγκεκριμένα επακόλουθα όπως η ριζική αύξηση ανθρώπινων και υλικών πόρων και η διοικητική αυτονομία της.
Από τη στιγμή όμως που γίνει το πρώτο βήμα, με βάση και τη διεθνή εμπειρία, προκύπτουν βασικές ορίζουσες μιας μεταρρυθμιστικής προνοιακής πολιτικής στη σημερινή Ελλάδα: 
Για μια διαφορετική προνοιακή πολιτική
  • Διοικητική αυτονομία: συγκρότηση των κοινωνικών υπηρεσιών αυτοτελώς σε εθνική κλίμακα, ώστε να πάψουν να είναι υποτελείς των γιατρών, των δημοτικών αρχόντων ή των γραφείων απασχόλησης.
  • Αναπροσανατολισμός των υπηρεσιών στην παροχή υπηρεσιών, όχι στη γραφειοκρατική διεκπεραίωση.
  • Λειτουργική ενοποίηση των υφισταμένων νομικών προσώπων σε ένα εθνικό σύστημα, διαρθρωμένο με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι της ιστορικής εξέλιξης των θεσμών ή της γραφειοκρατίας. Απορρόφηση σε αυτό όλων των υφιστάμενων ανθρώπινων πόρων που υπάρχουν κατακερματισμένοι στον χώρο της πρόνοιας, αλλά και της δικαιοσύνης, της υγείας, της εκπαίδευσης, της αυτοδιοίκησης.
  • Επέκταση των λειτουργιών (σήμερα συγκεντρωμένων σε ειδικές υπηρεσίες), σε πολυδύναμα κέντρα κοινωνικής υποστήριξης, σε όλη την επικράτεια. Οργάνωση των κέντρων αυτών στη λογική της ολοκληρωμένης αντιμετώπισης των κοινωνικών αναγκών των επωφελουμένων, με στόχο την κατά το δυνατό πλήρη επανένταξή τους σε μια αυτόνομη κοινωνική δραστηριότητα.
  • Νομική θεσμοθέτηση της αυτονομίας και των αρμοδιοτήτων των προνοιακών υπηρεσιών που δεν είναι πλέον «σύμβουλοι» ή «βοηθοί του έργου» της μιας ή της άλλης κρατικής λειτουργίας (υγεία, δικαιοσύνη κ.λπ).
  • Ένταξη όλων των κοινωφελών δομών και λειτουργιών που χρηματοδοτούνται από κρατικούς ή ανάλογους πόρους στο ενιαίο σύστημα ως εποπτευόμενων και λειτουργική διασύνδεσή τους με τις υπόλοιπες δομές και υπηρεσίες.
  • Έλεγχος ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών σε κάθε δομή ή υπηρεσία, έλεγχος αποτελέσματος ως προς το φυσικό αντικείμενο, τη μεθοδολογία εργασίας και την επιστημονική εγκυρότητα (και όχι γραφειοκρατικός ή οικονομικός μόνο έλεγχος, όπως δυστυχώς γίνεται μέχρι σήμερα). Ένας τέτοιος έλεγχος οφείλει να εφαρμόζεται με ενιαία κριτήρια σε όλες τις δομές που έρχονται σε επαφή με ανθρώπους, όποια κι αν είναι η νομική μορφή τους.
  • Τήρηση αρχείων για το σύνολο των επωφελουμένων, με παρακολούθηση της εξέλιξης της πορείας τους ως προς το αποτέλεσμα της παρέμβασης.
  • Θεσμοθέτηση της διακλαδικής συνεργασίας σε επίπεδο κοινότητας ενός τέτοιου ενδυναμωμένου συστήματος κοινωνικών υπηρεσιών με υπηρεσίες άλλων κλάδων (υγείας, δικαιοσύνης κ.ο.κ.), με σκοπό την επίτευξη εξατομικευμένων στόχων προστασίας και επανένταξης επωφελουμένων, στα πρότυπα του «ανοιχτού διαλόγου».
  • Συμμετοχική αυτοδιεύθυνση των δομών και υπηρεσιών του συστήματος μεταξύ των εργαζομένων σε αυτές και των χρηστών τους (ώστε να πάψει και το φαινόμενο της εμφάνισης σε κομβικές θέσεις ανθρώπων εν είδει κομήτη που ουδεμία σχέση έχουν με τον χώρο, αλλά ευελπιστούν να επωφεληθούν από την παροδική θητεία τους ως ανακυκλούμενοι πολιτευτές).
  • Περαιτέρω εξειδίκευση με συγκεκριμένα μέτρα, στόχους και μεθοδολογία των στρατηγικών για κάθε κατηγορία δυνητικά επωφελουμένων: παιδιά, ηλικιωμένους, άστεγους, θύματα βίας, άτομα με αναπηρίες κ.ο.κ. Για την παιδική προστασία, λ.χ., σύστημα γρήγορης εκτίμησης αναγκών προσωρινής και μόνιμης φιλοξενίας παιδιών σε κίνδυνο, προώθηση των εναλλακτικών της ιδρυματικής παιδικής προστασίας, οργάνωση φιλικών προς τα παιδιά-θύματα διαδικασιών εκτίμησης και δικαστικής πιστοποίησης των κρουσμάτων κακοποίησης ή παραμέλησης, θεσμοθέτηση εξειδικευμένων οικογενειακών δικαστηρίων σε συνεργασία με τις προνοιακές υπηρεσίες, και πάει λέγοντας…
Πέραν της «αριστερής» ή «δεξιάς» απόκλισης
Τα παραπάνω θα συνιστούσαν τεράστια τομή στην καθημερινότητα χιλιάδων συμπολιτών μας που ανήκουν στα πλέον ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. Ωστόσο, δεν είναι μέτρα αντισυστημικά. Είναι θεσμοί που λειτουργούν για δεκαετίες σε πολλές χώρες, αρκετές εκ των οποίων υπολείπονται της Ελλάδας σε δείκτες κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης (ακόμα και μετά τη ραγδαία πτώση των ελληνικών δεικτών τα τελευταία χρόνια). Είναι πολιτικές του υπαρκτού καπιταλισμού και όχι κάποιου ανύπαρκτου σοσιαλισμού· στη χώρα μας, όμως, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.
Συνακόλουθα, η πρόκληση αν κανείς συντάσσεται με μια τέτοια κατεύθυνση ή όχι, υπερβαίνει τις γενικόλογες ταυτότητες της «αριστερής» ή «δεξιάς» πολιτικής κατά τούτο: ότι ακριβώς ο φιλολαϊκός τους χαρακτήρας μένει να αποδειχθεί στην πράξη από τα αποτελέσματα της όποιας κατεύθυνσης, και όχι από τον αυτοπροσδιορισμό της. Οφείλουμε να παραδεχθούμε πως μια ριζική αλλαγή χαρακτήρα είναι δύσκολη με το υφιστάμενο δυναμικό του χώρου: ομίλους κυριών της καλής κοινωνίας, επαγγελματίες φιλάνθρωπους των ιδρυμάτων και κληροδοτημάτων, γνωστά λόμπι ή εξουθενωμένους εργαζόμενους που συμβιβάστηκαν σε μια χρόνια θέση θυματοποίησης και ανημπόριας. Αντιθέτως, χωρίς να αποκλείεται κανείς, αλλά σε μια προσπάθεια κινητοποίησης όσο περισσότερων δυνάμεων, πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα δυναμική γενιά επαγγελματιών με κριτικές αναζητήσεις και χρηστών με αξιώσεις, που να αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη ενός τέτοιου εγχειρήματος, να κριτικάρουν το σήμερα, να το αντιπαλεύουν στην πράξη, να αμφισβητούν και να στοχάζονται πεισματικά το ερώτημα πώς αλλιώς μπορούν να οργανωθούν τα πράγματα με τρόπο που να εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες της κοινωνίας.
Ένα τέτοιο υποκείμενο θα μπορούσε όντως να επιβάλει μια τόσο ριζική τομή, αλλά και να λειτουργήσει ένα μοντέλο που θα διακατέχεται από μια αντίθετη στις τρέχουσες πρακτικές «φιλοσοφία». Κάτι τέτοιο, όμως, δεν μπορεί να γίνει από «τα πάνω», από διανοητές που λύνουν «ασκήσεις επί χάρτου», «ειδικούς» ή «τοπάρχες» των επιμέρους πεδίων – ούτε, πολύ περισσότερο, μπορεί να παραπέμπεται για μετά την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Οι πολιτικοί σχηματισμοί με κατεύθυνση τον ριζοσπαστικό έστω μεταρρυθμισμό θέτουν εξακολουθητικώς το δυναμικό τους σε μια τέτοια κίνηση, δοκιμάζουν την υλοποίηση των γραμμών τους πρώτα από όλα «από τα κάτω», δημιουργούν σήμερα τους όρους, τις προϋποθέσεις και πάνω απ’ όλα τα υποκείμενα, τα οποία αύριο μπορούν να τις γενικεύσουν σε όλη την κοινωνία. Μια τέτοια πρακτική πολιτική, άλλωστε, συνενώνει τάξεις, μερίδες και στρώματα, ενοποιώντας υλικά τους συμφέροντα και αναβιβάζοντάς τα στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, καθιστώντας την πολιτική διαπάλη ουσία, έκφραση των κοινωνικών αντιθέσεων κι όχι επικοινωνιακό «καβγά για το πάπλωμα». Έτσι είναι σε θέσει να διεμβολίσει κοινωνικά στρώματα που εντάσσονται σε αντίπαλες πολιτικές παραδόσεις, να επιφέρει μετατοπίσεις, ρήξεις στα μπλοκ εξουσίας των κυρίαρχων κομμάτων, χωρίς να χρειάζεται επώνυμες πολιτικές «μεταγραφές».
Όποιος πολιτικός σχηματισμός επιλέξει μια τέτοια κατεύθυνση, εγκαταλείποντας την «πεπατημένη», θα πιστωθεί και μια ριζοσπαστική τομή στη ζωή χιλιάδων εν ανάγκη συνανθρώπων μας. Για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, που έχει ζήσει χωρίς ουσιαστικά συγκροτημένες προνοιακές υπηρεσίες, μια τέτοια τομή θα ήταν πραγματική αποκάλυψη (είναι προφανές για οποιονδήποτε έχει ζήσει σε κράτη με ανάλογα συστήματα κοινωνικής προστασίας). Όπως στο γνωστό φιλοσοφικό νοητικό πείραμα με τη «Μαίρη» που ζούσε κλεισμένη σε ένα ασπρόμαυρο δωμάτιο, διαβάζοντας τα πάντα σχετικά με τα χρώματα (φυσική, χημεία, αισθητική), αλλά χωρίς να μπορεί να τα δει, και μια ημέρα βγαίνει από τον ασπρόμαυρο κλωβό, αντικρίζοντας, πρώτη φορά στη ζωή της, χρωματιστά αντικείμενα.
Προσπερνώντας λοιπόν τις γενικόλογες αντιπαραθέσεις περί «αριστερών» ή «δεξιών» πολιτικών αποκλίσεων, όταν δεν στηρίζονται σε μεταβολές του περιεχομένου των πολιτικών αλλά απλώς στην επικοινωνιακή αναπαράσταση, πρέπει να επιχειρήσουμε την ψηλάφηση μιας ριζικά αντίθετης αντίληψης για την πολιτική και σε αυτό το συγκεκριμένο πεδίο των προνοιακών πολιτικών και των πολιτικών παιδικής προστασίας. Και τούτο, με την ακλόνητη πεποίθηση ότι αυτό αποτελεί επί της ουσίας πολιτική, την πεποίθηση πως οι άνθρωποι μπορούν να παράγουν πολιτική με τον κριτικό και δημιουργικό αναστοχασμό της εμπειρίας τους, χωρίς να είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν είτε σε λογιστικές πρακτικές «διαχείρισης» είτε σε θεωρητικά σχήματα ιδεολογικών αποκλειστικά αφετηριών. Πέρα όμως τα συγκεκριμένα που αφορούν τον πεδίο αυτό άσκησης πολιτικής «του συγκεκριμένου» και όχι «του επικοινωνιακού», το συμπέρασμα, η κατακλείδα αλλά και η πρόκληση για τους πολιτικούς σχηματισμούς είναι διττή. Αφενός, πολιτικές χωρίς «τι να κάνουμε;», «πώς;» και «με ποιους;» καταδικάζονται στην επικοινωνιακή επίφαση· αφετέρου, μια αντίθετη κίνηση μπορεί να μιλήσει ηγεμονικά, «για ολόκληρο το έθνος» που θα έλεγε και ο γνωστός «Αρβανίτης» της Σαρδηνίας χωρίς να έχει καν ανάγκη να αντλεί τη νομιμοποίησή της από τη συνεχή επίκληση της ιδεολογικής της ταυτότητας.
http://eleutheriellada.wordpress.com/

Κουτσούμπας: Δεν θα τους αφήσουμε σε ησυχία


«Το κριτήριο που καθορίζει τις εξελίξεις είναι το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου, το μεγάλο εμπόδιο της λαϊκής ευημερίας είναι η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη, ο αδυσώπητος ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων» τόνισε ο γγ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας στην αποψινή του ομιλία, στο Περιστέρι, σε εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ για τις πρόσφατες πλημμύρες.
Ο κ. Κουτσούμπας είπε ότι σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει όποιος επιχειρήσει να διερευνήσει διάφορες πλευρές ενός μεγάλου προβλήματος της Δυτικής Αττικής, που δεν αντιμετωπίζεται επί δεκαετίες και για το οποίο δεν ευθύνονται μόνο -ή κυρίως- η αδιαφορία, η αναβλητικότητα των εκάστοτε κυβερνητικών παραγόντων, η τρόικα και το μνημόνιο, η κακοδιαχείριση της τοπικής διοίκησης, ή η ένταση των ακραίων καιρικών φαινομένων.
Στο ερώτημα για τη διαφορετική κατάσταση μεταξύ δυτικοευρωπαϊκών πρωτευουσών και της Αθήνας, ή ακόμα και γιατί δεν υπάρχουν τα ίδια οξυμμένα προβλήματα της Δ. Αττικής σε όλες τις περιοχές της Αττικής, είπε ότι «αυτή η υπαρκτή διαφορά αντανακλά ένα ακόμα βασικό χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που είναι η ανισόμετρη ανάπτυξη και διαφορετικές δυνατότητες μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, ανισόμετρη ανάπτυξη και σε χωρικές ενότητες εντός της Περιφέρειας Αττικής».
Ο κ. Κουτσούμπας είπε ότι το ΚΚΕ επιμένει να καταγγέλλει τις πολιτικές ευθύνες των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, γιατί «το αστικό πολιτικό σύστημα θυσίασε και συνεχίζει να θυσιάζει τις κοινωνικές ανάγκες στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας και γιατί, ενώ γνωρίζουν τόσα χρόνια πολύ καλά την κατάσταση, δεν παίρνουν ούτε τα στοιχειώδη μέτρα που προτείνουν διάφορες αρμόδιες υπηρεσίες και επιστημονικοί φορείς».
Σύμφωνα με τον γγ του ΚΚΕ, μια επιπλέον βασική συνέπεια της υποβάθμισης και της απουσίας στοιχειωδών υποδομών σε περιοχές όπως η Δ. Αττική είναι η διαμόρφωση όρων για σχετικά φθηνή αγορά γης που αφορούν μελλοντικά σχέδια ομίλων, καθώς και συνολικά το σχεδιασμό της άρχουσας τάξης για τη χρήση γης σε κάθε Περιφέρεια.
Ανέφερε, ακόμη, ότι κινδύνους εμπρησμού και καταστροφής της δασικής βλάστησης προκαλεί επίσης η πολιτική εμπορευματοποίησης της γης, ενώ επιπτώσεις έχει και η πολιτική εμπορευματοποίησης του νερού, με βάση το πλαίσιο της ΕΕ και την ενεργοποίηση του «Καλλικράτη».
Σχετικά με την επικέντρωση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και μέρους αιρετών της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης στην πολιτική της τρόικας και του μνημονίου ως υπαίτιων των ελλείψεων αναγκαίου προσωπικού και πόρων για την υλοποίηση αντιπλημμυρικών υποδομών και δράσεων, είπε ότι παρά τις πράγματι μεγάλες ελλείψεις, «το πρόβλημα δεν μπορεί να περιορίζεται στην τρόικα και στο συγκεκριμένο μνημόνιο», καθώς «οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η πολιτική της ανταποδοτικότητας και της αυτοτέλειας της τοπικής διοίκησης, οι ιδιωτικοποιήσεις εφαρμόζονται σ' όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, σύμφωνα με τις στρατηγικές κατευθύνσεις της για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων». «Εξάλλου το πρόβλημα των πλημμύρων δεν εμφανίστηκε την περίοδο της πρόσφατης κρίσης ή του μνημονίου, έχει ιστορική διαδρομή δεκαετιών» επισήμανε.
Ο γγ του ΚΚΕ είπε ότι όποια πολιτική δύναμη και να βρίσκεται στην αστική κυβέρνηση, επειδή υπηρετεί την άρχουσα τάξη και την ΕΕ, δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα σε όφελος του λαού και προσέθεσε ότι «η ουσιαστική αντιμετώπιση των κινδύνων για το λαό απαιτεί ένα χωροταξικό σχεδιασμό, με βάση το κριτήριο της αποφυγής των κινδύνων, το κριτήριο της ασφάλειας και γενικότερα με γνώμονα το σύνολο των κοινωνικών αναγκών».
«Ιδιαίτερα η αντιπλημμυρική προστασία χρειάζεται άμεσα τη δημιουργία αρμόδιου ενιαίου φορέα, επικαιροποίηση των απαραίτητων στοιχείων και των μελετών, ολοκλήρωση των αστικών δικτύων όμβριων υδάτων, διάνοιξη και διευθέτηση ρεμάτων, ριζική αναβάθμιση και επαρκή συντήρηση των αντιπλημμυρικών υποδομών» προσέθεσε και ανέφερε ότι το ΚΚΕ στηρίζοντας τις Λαϊκές Επιτροπές στις γειτονιές, στα συνδικάτα και τους άλλους μαζικούς φορείς που παλεύουν για μέτρα ανακούφισης των πληγέντων διεκδικεί:
- Έκτακτη ενίσχυση για τις άμεσες ανάγκες των πληγέντων.
- Καταγραφή, άμεση αποζημίωση για την αποκατάσταση των ζημιών.
- Πάγωμα των χρεών σε εφορία, ΟΑΕΕ, τράπεζες χωρίς προσαυξήσεις και τόκους για τους πληγέντες.
- Απαλλαγή απ' τα δημοτικά τέλη για τους πληγέντες.
- Κατάργηση του απαράδεκτου ΕΝΦΙΑ.
- Να προχωρήσουν άμεσα οι καθαρισμοί δικτύων και υποδομών, πολύ περισσότερο που οι μετεωρολόγοι δεν αποκλείουν νέες βροχοπτώσεις το επόμενο διάστημα.
- Να προχωρήσει η οργανωτική ετοιμότητα σε υποδομές, μέσα, προσωπικό και σχέδια για την αντιμετώπιση των πλημμύρων με προτεραιότητα την εκπαίδευση του πληθυσμού.
«Ο αγώνας αυτός για να έχει ελπιδοφόρα προοπτική θα πρέπει να δένεται με την πάλη για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, να φωτίζει τον δρόμο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και εργατικό έλεγχο», υπογράμμισε ο κ. Κουτσούμπας.
Ανέφερε, επίσης, ότι όποιο λαϊκό πρόβλημα κι αν εξετάσουμε «θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και καθορίζουν τις εξελίξεις, όποιος πολιτικός εκπρόσωπός τους κι αν βρίσκεται στην αστική κυβέρνηση» και κάλεσε τους εργαζόμενους να απεγκλωβιστούν από την ανώδυνη για το σύστημα αντιπαράθεση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Επισήμανε δε ότι η αντιπαράθεση «ανάμεσα στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα μεγαλώνει όσο μεγαλώνει η σύγκλιση τους με τη στρατηγική της ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης», που είναι αυτό που τους ενώνει και επιθυμώντας να το κρύψουν «μαλώνουν για ότι δευτερεύον τους χωρίζει».
Είπε, ακόμη, ότι ο Πρωθυπουργός επιδιώκει υποταγή του λαού για τα κέρδη των καπιταλιστών, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εμφανιζόμενος ως «εγγυητής της ομαλότητας» και υποστηρίζοντας ότι η δική του κυβέρνηση θα έχει ισχυρή κοινωνική στήριξη εννοεί πως δίνει εγγυήσεις ότι «δεν θα “κουνηθεί φύλλο”, που θα μπορούσε να ταράξει τα νερά του αστικού πολιτικού συστήματος, να βάλει εμπόδια στα σχέδια τους για συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής εντός των τειχών της ΕΕ, των μονοπωλίων».
«Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, και δεν το κάνουν και καλά. Απόδειξη η μεγάλη επιτυχία του πανελλαδικού συλλαλητηρίου της 1ης Νοέμβρη, όπου χιλιάδες λαού βούλιαξαν το κέντρο της Αθήνας, με τη συμμετοχή πάνω από 1.000 εργατικών σωματείων και άλλων φορέων, που στήριξαν την πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και βροντοφώναξαν για να ακουστεί η δική τους φωνή», τόνισε ο κ. Κουτσούμπας επικρίνοντας τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι επιχείρησαν να εμποδίσουν εργατικά σωματεία και συνελεύσεις εργαζομένων να πάρουν απόφαση συμμετοχής, αλλά και τα περισσότερα ΜΜΕ που «εξαφάνισαν το συλλαλητήριο».
Σημείωσε, επίσης, ότι παρά τα λεγόμενα περί «τέλους των μνημονίων» από την κυβέρνηση και περί «τερματισμού των μνημονίων» με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κανείς εκ των δύο δεν δεσμεύεται για τερματισμό των βάρβαρων μέτρων και αναπλήρωση των απολεσθέντων από τον λαό, ενώ αντίθετα «η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν ότι θα υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους απέναντι στην ΕΕ, δηλαδή τα μνημόνια διαρκείας, που η ίδια η ΕΕ έχει αποφασίσει με τους μηχανισμούς εποπτείας για όλες τις χώρες, τη δημοσιονομική πειθαρχία, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, τη διαρκή επιτήρηση». Επικαλούμενος δε όσα είπε ο κ. Χαρδούβελης για νέα σχέση (με τους δανειστές) επί πολλά χρόνια, είπε ότι όπως κι αν ονομαστεί αυτή η σχέση «οι όροι της θα είναι μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα για τον λαό και προνόμια μόνο για το κεφάλαιο».
«Τα μνημόνια μπορεί να τα τελειώσει μόνο ο λαός που θα οργανώσει την πάλη του και θα επιβάλλει το δίκιο του, με τον ίδιο στην εξουσία, με αποδέσμευση από τις αλυσίδες της ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, με το να γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει» υπογράμμισε ο κ. Κουτσούμπας, ενώ απευθυνόμενος στους «δεξιούς» και τους «αριστερούς» τόνισε ότι το ΚΚΕ δεν θα γίνει συνένοχος στην αδιέξοδη πολιτική τους για τον λαό.
Αναφέροντας πως το ΚΚΕ θα συνεχίσει στον δρόμο ανάπτυξης της ταξικής πάλης, οικοδόμησης της Λαϊκής Συμμαχίας και ισχυροποίησής του, προσέθεσε ότι «τα αιτήματα των πλημμυροπαθών της περιοχής θα είναι γραμμένα στις σημαίες της πάλης, στα πανό του μεγάλου πανελλαδικού απεργιακού αγώνα της 27ης του Νοέμβρη, μέχρι την οριστική δικαίωση και την αποκατάσταση των μεγάλων καταστροφών».
«Δεν θα τους αφήσουμε σε ησυχία, για το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια, και για τα οποία ουσιαστικά ουδεμία ευθύνη έχει... Της τα έχουν φορτώσει οι παλιοί γνωστοί κυβερνώντες εδώ και 40 χρόνια, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και ετοιμάζονται τώρα να συνεχίσουν με άλλο μείγμα οι νεοφώτιστοι “σωτήρες” του ΣΥΡΙΖΑ» τόνισε ο κ. Κουτσούμπας, καλώντας τον λαό να γυρίσει την πλάτη και στους δύο και «να ενισχύσει αποφασιστικά μόνο το ΚΚΕ, για να αναδειχτεί η εργατική τάξη, το εργατικό λαϊκό κίνημα και η συμμαχία τους “αξιωματική αντιπολίτευση” σήμερα», γιατί «αυτοί να πάρουν πρέπει την εξουσία».
http://www.enikos.gr/

Τσουκαλάς για Τσίπρα: Αντί να πει ότι το πρόβλημα είναι η κυβέρνηση, κατηγόρησε την αντιπολίτευση

"Ο οργανωτής αυτών των κινητοποιήσεων είναι η κυβέρνηση και είναι και εκείνη που έχει τα κλειδιά για τα μπλόκα", δήλωσε ο Κώστας Τ...