Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Ο θάνατος του κοινωνικού κράτους


Του Βασίλη Βιλιάρδου
Εάν δεν ελεγχθούν οι αγορές, θα ιδιωτικοποιηθούν τα κράτη, μετατρέποντας τους Πολίτες είτε σε θλιβερά, εξαθλιωμένα υποζύγια των αυτονομημένων κεφαλαίων τους, είτε σε υπηκόους απολυταρχικών καθεστώτων
“Χωρίς να θέλω να υποστηρίξω τη Γερμανία, νομίζω ότι δεν αποτελεί τον αληθινό «τρομοκράτη» της Ελλάδας ή της Ευρώπης. Ο λόγος είναι πως, πίσω από την «τευτονική» πολιτική, τις τράπεζες και τη γερμανική οικονομία, κρύβεται ο «μεγάλος αδελφός» – το Καρτέλ. Δεν υπάρχει γερμανική οικονομία, ούτε γερμανικές τράπεζες – όλα, μα όλα, είναι «ξένων συμφερόντων». Ελάχιστοι είναι οι φορείς εξουσίας, οι οποίοι διοικούνται από «Γερμανούς».
Για παράδειγμα, στο Βερολίνο ακόμη και η τέχνη (θέατρα, μουσική, ορχήστρες κλπ) ευρίσκονται, ανήκουν δηλαδή, σε «ξένα» χέρια. Εμφανίζοντας την Γερμανία σαν «εχθρό» και «τρομοκράτη», κρύβουμε τον πραγματικό μας αντίπαλο – το ΚαρτέλΗ μοναδική δυνατότητα να αντισταθούμε απέναντι στην οικονομική εξουσία των πολυεθνικών και του τοκογλυφικού κεφαλαίου, των «αγορών» ευρύτερα, είναι η Πολιτική. Όσο περισσότερο όμως οι πολιτικοί μας «ηγέτες» παραμένουν υπηρέτες, άβουλοι «μισθοφόροι» καλύτερα των «αγορών», τόσο πιο ορατός γίνεται ο ολοκληρωτικός θάνατος του κοινωνικού κράτους και της ατομικής ή συλλογικής ελευθερίας”.
Είναι μάλλον εμφανές, με κριτήριο την παραπάνω αναφορά και όχι μόνο ότι, όλες οι προσπάθειες και οι θυσίες εκατομμυρίων Πολιτών, οι οποίοι αγωνίσθηκαν «σθεναρά» για πολλές δεκαετίες, με στόχο την οικοδόμηση του ελεύθερου, κοινωνικού και δημοκρατικού κράτους της προηγμένης δύσης, κινδυνεύουν σήμερα να χαθούν ολοσχερώς. Η Πολιτική φαίνεται να έχει χάσει εντελώς την «πρωτοκαθεδρία», οι Πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν τη σοβαρότητα αυτών που διαδραματίζονται, αφού παραμένουν ουσιαστικά απαθείς, ενώ το Καρτέλ ισχυροποιείται διαρκώς – μέσα από τις συχνότερες, πολύ πιο καταστροφικές κάθε φορά οικονομικές κρίσεις που προκαλεί.
Εν τούτοις, έχοντας την άποψη ότι, η εξέλιξη δεν είναι ποτέ γραμμική, ενώ ακόμη και οι πλέον σωστά οργανωμένες συνωμοσίες σπάνια επιτυγχάνουν το στόχο τους, θεωρούμε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει – με την ελπίδα της «αλλαγής πορείας», έστω την τελευταία στιγμή, να παραμένει αμετακίνητη στη θέση της. Η ανοχή έχει τα όρια της, η αδιαμαρτύρητη υποταγή στους κυρίαρχους του σύμπαντος επίσης, ενώ δεν είναι δυνατόν να έχουν αδρανοποιηθεί εντελώς, να έχουν εξουδετερωθεί καλύτερα όλοι οι υγιείς, ανθρώπινοι «μηχανισμοί» αντίδρασης, αντίστασης και αυτοπροστασίας.
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ο (μονοπωλιακός) καπιταλισμός λειτουργεί, «παράγει» και τρέφεται καλύτερα, από τη μη ισορροπημένη κατανομή των εισοδημάτων, η οποία προέρχεται από το συνεχές, αχόρταγο «κυνήγι» διαρκώς μεγαλύτερων κερδών από τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα από τη ζημία που προκαλούν στους ανταγωνιστές τους ή/και στους υπόλοιπους «κοινωνικούς εταίρους» – αναπτύσσεται δε κυρίως με τη βοήθεια της δημιουργικής καταστροφής (Schumpeter), όπου το εκάστοτε καινούργιο (ο νέος επιχειρηματίας, οι σύγχρονοι μέθοδοι παραγωγής, διανομής κλπ), καταστρέφει ολοκληρωτικά το παλαιό, παίρνοντας τη θέση του. Εκτός αυτού, προκαλεί σκόπιμα ανεργία, αφού έτσι έχει τη δυνατότητα περιορισμού του κόστους – μέσω της «ανταγωνιστικής συμπίεσης» των αμοιβών των εργαζομένων.
Τέλος, ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του «επεκτατικός». Είναι «υποχρεωμένος» δηλαδή, αφενός μεν να υποδουλώνει άλλα κράτη στρατιωτικά (συμβατικός πόλεμος) ήοικονομικά (επενδυτική λεηλασία νέων «αγορών»), αφετέρου δε να αυξάνει συνεχώς το μέγεθος κάποιων ιδιωτικών επιχειρήσεων, με απώτερο σκοπό τη «μονοπώληση» των επί μέρους επιχειρηματικών κλάδων – με τη βοήθεια των οικονομικών κρίσεων. Έτσι, «μονοπωλώντας» δηλαδή τις αγορές, εξασφαλίζει τόσο τη μη ισορροπημένη «αναδιανομή» των εισοδημάτων προς όφελος των ιδιοκτητών κεφαλαίων, όσο και τον περιορισμό του κόστους παραγωγής, σε συνδυασμό με την ορθολογική επένδυση των κερδών (της υπεραξίας).
Από την άλλη πλευρά η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αν και για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να λειτουργήσει κοινωνικά, προς όφελος δηλαδή της πλειοψηφίας των Πολιτών, δεν έχει τη δυνατότητα να την εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα, εάν λειτουργεί μέσα στα πλαίσια ενός καπιταλιστικού συστήματος – πόσο μάλλον ενός νεοφιλελεύθερου. Ο κοινωνικός καπιταλισμός λοιπόν, όπως τουλάχιστον λειτουργεί στη «δύση», είναι ένα σύστημα περιορισμένης διάρκειας – αφού δεν μπορεί, δεν «νομιμοποιείται» καλύτερα να επιλύσει ούτε το πρόβλημα της αναδιανομής εισοδημάτων, ούτε τη μάστιγα της ανεργίας (κάτι που επιτυγχάνουν δυστυχώς τα νέο-απολυταρχικά καθεστώτα, όπως η Κίνα σήμερα).Το χρονικό διάστημα δε που μπορεί να υπάρξει, είναι σε άμεση σχέση με το ύψος των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, τα οποία συσσωρεύονται σε μία κοινωνία.
Ειδικότερα, το εκάστοτε «κυβερνών κόμμα» σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία, εγκαθίσταται στην εξουσία, μέσα σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, αφού καταφέρει να εξασφαλίσει μεθοδικά την υποστήριξη όλων των κοινωνικών ομάδων. Η μέθοδος τώρα, με τη βοήθεια της οποίας το κόμμα ανέρχεται και παραμένει στην κυβέρνηση μίας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (εναλλάσσονται συνήθως δύο αντιπολιτευόμενα κόμματα εξουσίας – κάποιες φορές με τη βοήθεια μικρότερων «δορυφόρων»), είναι η δημιουργία χρεών.
Συνεχίζοντας, το κόμμα εξουσίας, πάντοτε μέσα στα πλαίσια μίας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για να μπορεί να εξασφαλίζει την ψήφο των ασθενέστερων εισοδηματικών τάξεων, είναι υποχρεωμένο να περιορίζει τους φόρους, καθώς επίσης να τους προσφέρει κάθε είδους «διευκολύνσεις» – με τη μορφή των κοινωνικών παροχών, της προσφοράς θέσεων εργασίας στο δημόσιο κλπ.
Από την άλλη πλευρά επειδή έχει επίσης ανάγκη τόσο την ψήφο, όσο και την οικονομική ή λοιπή ενίσχυση των «ισχυρότερων εισοδηματικών τάξεων, ειδικά των επιχειρηματιών και αυτών που επηρεάζουν την κοινή γνώμη (ΜΜΕ κλπ), είναι επίσης υποχρεωμένο να περιορίζει τους δικούς τους φόρους – όπως και να τους προσφέρει «διευκολύνσεις», οι οποίες έχουν σχέση με την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων τους.
Ταυτόχρονα, έχοντας την ανάγκη ενός υπερμεγέθους, «κοστοβόρου» κομματικού μηχανισμού, ο οποίος χρηματοδοτείται μόνο «εν μέρει» από τους «εθνικούς» επιχειρηματίες, είναι επίσης «υποχρεωμένο» (αφορά τις μικρότερες χώρες) να «διαφθείρεται» από τα ξένα μονοπώλια, τα οποία του εξασφαλίζουν την υπόλοιπη χρηματοδότηση – κυρίως του κομματικού μηχανισμού, δια μέσου της συνήθους υπερτιμολόγησης των κρατικών προμηθειών.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, όλα τα κόμματα εξουσίας μίας κοινοβουλευτικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία λειτουργεί μέσα σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό πλαίσιο, είναι εκ φύσεως «υποχρεωμένα» να κάνουν μεγάλες «παραχωρήσεις» στους εκλογείς τους, να λειτουργούν με αδιαφάνεια, να διαπλέκονται και να διαφθείρονται – με αποτέλεσμα να μην μπορούν εκ των πραγμάτων να διαχειρίζονται σωστά τα δημόσια οικονομικά.
Περαιτέρω το κυρίαρχο κόμμα, πάντοτε μέσα στα πλαίσια μίας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στην προσπάθεια του να «ισορροπήσει» παραμένοντας στην εξουσία, χωρίς να επιβαρύνει με φόρους ή με μειωμένες παροχές/διευκολύνσεις καμία από τις δύο κοινωνικές ομάδες, καθώς επίσης να συντηρήσει τον κομματικό μηχανισμό, καταφεύγει στο δανεισμό. Δια μέσου του δανεισμού όμως, γίνεται αυτόματα «υποχείριο» του αδρανούς τοκογλυφικού κεφαλαίου, το οποίο ουσιαστικά «παράγεται», προέρχεται δηλαδή, από τις δύο προηγούμενες ομάδες – τους εργαζομένους (αποταμιεύσεις, συνταξιοδοτικά ταμεία κλπ) και τους επιχειρηματίες (κέρδη που μετατρέπονται σε επενδυτικά κεφάλαια).
Όταν τώρα ο «υποχρεωτικός» αυτός δανεισμός ξεπεράσει τα όρια, όταν υπερχρεωθεί δηλαδή το κράτος, τότε η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» φτάνει στο τέλος της. Το τελευταίο κόμμα εξουσίας δεν μπορεί πλέον να αυτοσυντηρηθεί και δεν έχει τη δυνατότητα να «εξυπηρετήσει» καμία από τις δύο βασικές ομάδες της κοινωνίας – πόσο μάλλον τους ξένους «διαφθορείς» του, παράλληλα με την εμπρόθεσμη αποπληρωμή των υποχρεώσεων του κράτους.
Οι επιλογές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στην περίπτωση αυτή, για την οποία μπορούμε κάλλιστα να βρούμε αρκετά ιστορικά παραδείγματα, σε πολλές χώρες του πλανήτη (εκτός από το πρόσφατο της Ελλάδας) είναι κυρίως, αυτοτελώς ή «σωρευτικά», οι παρακάτω:
(α) Η υποδούλωση της – η μετατροπή της δηλαδή σε προτεκτοράτο κάποιου άλλου, ισχυρότερου οικονομικά κράτους, το οποίο θα της εξασφαλίζει, έναντι επώδυνων προϋποθέσεων και υψηλών ανταλλαγμάτων βέβαια, την αποπληρωμή των χρεών της, καθώς επίσης τη διατήρηση της «κοινοβουλευτικής εξουσίας», με σκιώδη επιρροή (αυτό που φαίνεται ότι μάλλον θα συμβεί στην Ελλάδα, ειδικά όταν η Γερμανία αναφέρεται στη σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα – γεγονός που αφενός μεν σημαίνει συνθήκες ανάλογες με αυτές των πολυεθνικών, αφετέρου ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν αυξήσεις μισθών, τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα έτη, κατά τη διάρκεια των οποίων μάλλον αποκλείεται να έχουμε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς).
(β) Η υποταγή της στα διεθνή, επιχειρηματικά μονοπώλια – δηλαδή, στις «αγορές» και στο Καρτέλ, «οργανισμούς» που της εξασφαλίζουν επίσης την αποπληρωμή των χρεών και τη διατήρηση της τυπικής κοινοβουλευτικής εξουσίας, με αντάλλαγμα τη λεηλασία της (όπως συνέβη στη Βραζιλία, αλλά και σε άλλες χώρες). Η συμμετοχή «οργανισμών», «συνδίκων» καλύτερα του τύπου του ΔΝΤ εδώ, είναι καθοριστική.
Στην περίπτωση τώρα που δεν συμβαίνουν τα παραπάνω, λόγω ίσως της αντίθεσης των Πολιτών μίας χώρας, της επαναστατικής τους δηλαδή «άρνησης υποταγής», τότε έχουμε
(α) είτε τη βίαιη, την «πραξικοπηματική» δηλαδή αντικατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από ένα απολυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης, πιθανόν σαν αποτέλεσμα της άρνησης πληρωμής των δημοσίων χρεών – ενδεχομένως εσωτερικό (όπως συνέβη στη Ρωσία, όταν αρνήθηκε την εξόφληση των χρεών της), ή «εξωτερικής επιρροής» (δικτατορικά καθεστώτα της Αφρικής κλπ),
(β) είτε την «επαναστατική» μετεξέλιξη της στην Άμεση Δημοκρατία, σε ένα σύστημα δηλαδή που η εξουσία ελέγχεται από συνειδητούς Πολίτες – με δημοψηφίσματα για όλα τα βασικά ζητήματα ενός κράτους, με κληρωτές επιτροπές ελέγχου του δημοσίου, με Ισολογισμούς των κρατικών εταιρειών, με διαφάνεια, με αυτοσυγκράτηση κλπ.
Η άμεση δημοκρατία όμως μάλλον δεν μπορεί να λειτουργήσει «καπιταλιστικά», αλλά μόνο μέσα στα πλαίσια μίας «αυθεντικά» ελεύθερης αγοράς όπου, το μέγεθος των επιχειρήσεων διατηρείται περιορισμένο (εταιρείες με ανώτατο αριθμό προσωπικού τα 500 άτομα, με ισχυρή επιτροπή ανταγωνισμού, επίσης «κληρωτή» κλπ). Όσον αφορά το θέμα του χρέους εδώ, αποτελεί πιθανότατα προϋπόθεση η ριζική μείωση του – εάν όχι ο μηδενισμός του, με τη συναίνεση όλων των Πολιτών (άρθρο μας).
Ολοκληρώνοντας, επειδή η σημερινή μας θέση είναι αδύνατον να διατηρηθεί ως έχει, αφού η Ελλάδα έχει αναμφίβολα υπερχρεωθεί «ανεπιστρεπτί» (όλα τα υπόλοιπα που λέγονται είναι «διασπορά ψευδών ελπίδων»), αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα προβλήματα δανεισμού, εν μέσω μίας παγκόσμιας, εξαιρετικά μεγάλης κρίσης του συστήματος (ασύμμετρη παγκοσμιοποίησησυναλλαγματικοί πόλεμοι, τεράστια προβλήματα τραπεζών,υπερπληθωρισμός κλπ), θεωρούμε ότι θα ακολουθήσει σύντομα ο θάνατος της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας – χωρίς όμως να μπορούμε να προβλέψουμε εάν θα προηγηθούν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και επαναστάσεις, ή τι τελικά θα την διαδεχθεί.
Ανεξάρτητα τώρα από τον παραπάνω, βασικό «συλλογισμό» περί Δημοκρατίας και Καπιταλισμού, ο οποίος επιδέχεται προφανώς πολλές διαφοροποιήσεις και σκέψεις, είναι ίσως σκόπιμο να εξετάσουμε τη θέση που βρίσκεται σήμερα η χώρα μας, μέσα από τη σχέση των εισοδημάτων των Πολιτών της και των χρεών του δημοσίου.
ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Απλουστευμένα, το πραγματικό εισόδημα «προσδιορίζεται» από το ποσοστό του ονομαστικού εισοδήματος, το οποίο διατίθεται είτε για την κάλυψη των καταναλωτικών αναγκών, είτε για «ίδιες» επενδύσεις η/και για αποταμίευση. Εάν λοιπόν το ποσοστό του ονομαστικού εισοδήματος, το οποίο διατίθεται για την κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αναγκών μειώνεται, με την παράλληλη αύξηση αυτού που οδηγείται στην επί πλέον κατανάλωση, στις επενδύσεις και στις αποταμιεύσεις, τότε το πραγματικό εισόδημα καλυτερεύει.
Αντίθετα, η μείωση του πραγματικού εισοδήματος, σαν αποτέλεσμα κυρίως της αύξησης των τιμών ή των φόρων, σημαίνει ότι, ένα μεγαλύτερο ποσοστό του ονομαστικού εισοδήματος διατίθεται για την αγορά βασικών καταναλωτικών αγαθών – οπότε, λιγότερα χρήματα κατευθύνονται στα μη βασικά καταναλωτικά αγαθά, στις αποταμιεύσεις και στις ίδιες επενδύσεις.
Για παράδειγμα, εάν από τα 1.000 € του μισθού μας διαθέτουμε σήμερα τα 200 € για την αγορά των βασικών αγαθών (καλάθι της νοικοκυράς), παραμένουν 800 € για τις υπόλοιπες ανάγκες ή τοποθετήσεις μας. Εάν όμως λίγους μήνες αργότερα υποχρεωθούμε να διαθέσουμε 300 €, με το μισθό μας σταθερό στα 1.000 €, το πραγματικό μας εισόδημα μειώνεται αυτόματα, κατά το ποσόν της αύξησης της δαπάνης (100 € ή 10%). Παραδόξως, οι εργαζόμενοι αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τη μείωση του πραγματικού εισοδήματος τους, η οποία επιτυγχάνεται με τη βοήθεια της αύξησης των τιμών – του πληθωρισμού δηλαδή.
Οι «ξένες» επενδύσεις τώρα, αυτές δηλαδή που διενεργούνται από τους εκάστοτε επιχειρηματίες, στηρίζονται κυρίως στις αποταμιεύσεις – οι οποίες, μέσω των τραπεζών, οδηγούνται στις επιχειρήσεις (στην πραγματική οικονομία ή στις χρηματιστηριακές αγορές). Το εισόδημα λοιπόν, η κατανάλωση, οι αποταμιεύσεις και οι επενδύσεις συνιστούν ένα αλληλοεξαρτώμενο σύνολο, το οποίο, σε τελική ανάλυση, δημιουργεί συνθήκες ύφεσης (φτώχειας) ή ανάπτυξης (πλούτου) σε μία οικονομία.
Στην περίπτωση βέβαια που η μείωση του πραγματικού εισοδήματος οφείλεται, αφενός μεν στη μείωση του ονομαστικού μισθού (κάτι που ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγινε αποδεκτό από τους εργαζομένους), αφετέρου δε στην αύξηση των τιμών, όπως συμβαίνει σήμερα «πιλοτικά» στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μειώνονται «γεωμετρικά» τόσο η κατανάλωση, όσο οι αποταμιεύσεις και οι επενδύσεις, η κατάσταση γίνεται εκρηκτική. Εάν δε προσθέσει κανείς εκείνο το επί πλέον μέρος του εισοδήματος που κατευθύνεται στην αποπληρωμή υφισταμένων ιδιωτικών χρεών, «πυροδοτείται» αναμφίβολα μία αλυσιδωτή αντίδραση, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλεφθούν (στασιμοπληθωρισμός, ανεργία, χρεοκοπίες τραπεζών, κοινωνικές αναταραχές κλπ).
Περαιτέρω, όταν ο πληθωρισμός είναι «διπλός», όταν δεν είναι δηλαδή μόνο το επακόλουθο της ανόδου των τιμών των πρώτων υλών (πετρέλαιο κλπ) και των εμπορευμάτων (σιτηρά κλπ), αλλά, επίσης, των άμεσων ή έμμεσων φόρων (στα πλαίσια της πολιτικής του ΔΝΤ), με στόχο την αντιμετώπιση της υπερχρέωσης του δημοσίου, τα αποτελέσματα παύουν να είναι απλά απρόβλεπτα – αφού τα εισοδήματα «συμπιέζονται» από πολλές, διαφορετικές «πλευρές», οπότε η ολοκληρωτική καταστροφή (η κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου δηλαδή, των περιουσιακών στοιχείων κλπ), είναι προδιαγεγραμμένη.
Το αποτέλεσμα είναι συνήθως η «επαναστατική κατάλυση» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποία θα μπορούσε να αντικατασταθεί είτε από ένα απολυταρχικό καθεστώς (προϊόν κυρίως μίας ενδεχόμενης άρνησης αποπληρωμής των χρεών), είτε από την άμεση δημοκρατία (ενδεχόμενο επακόλουθο ενός μηδενισμού ή μίας διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους, με τον παράλληλο, μακροπρόθεσμο διακανονισμό των υπολοίπων, με εφικτές δόσεις και με χαμηλά επιτόκια).
Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ
Υπάρχουν βέβαια και άλλες εκδοχές, διαφορετικές υποθέσεις δηλαδή, οι οποίες οδηγούν είτε στην υποδούλωση μίας χώρας σε κάποια ισχυρή δύναμη, είτε στην υποταγή της – στο Καρτέλ, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, με τη συνδρομή φυσικά του τοκογλυφικού κεφαλαίου.
Αναλυτικότερα, θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι, η μείωση του βιοτικού επιπέδου μίας ανεπτυγμένης, «δυτικής» κοινωνίας έχει αρκετά περιθώρια - συγκρινόμενη με αυτήν μίας αναπτυσσόμενης χώρας. Για παράδειγμα, το ποσοστό του εισοδήματος που καταναλώνεται για είδη βασικής διατροφής σε πολλά μέρη της Ασίας ξεπερνάει το 80%, όταν στη Γερμανία δεν είναι μεγαλύτερο του 10% (στην Ελλάδα μάλλον υπερβαίνει το 20%). Επομένως, υπάρχει αρκετός «χώρος» επιβολής φόρων, με στόχο την εξοικονόμηση πόρων για την εξόφληση των δημοσίων χρεών – αρκεί φυσικά να το αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα οι Πολίτες, χωρίς «περιττές» εξεγέρσεις και αντιδράσεις.
Από την άλλη πλευρά, ο περιορισμός των δημοσίων χρεών είναι δυνατόν να επιταχυνθεί με τη βοήθεια της πώλησης περιουσιακών στοιχείων. Δηλαδή, ένα υπερχρεωμένο κράτος μπορεί να «εξυπηρετήσει» τους δανειστές του, πουλώντας πάγια στοιχεία του (ακίνητη περιουσία, δημόσιες επιχειρήσεις κλπ), συνήθως σε εξευτελιστικές, «υφεσιακές» τιμές, καθώς επίσηςυποχρεώνοντας τους Πολίτες του να μεταφέρουν ένα μέρος των δικών τους περιουσιακών στοιχείων στο ίδιο – με τη «βοήθεια» της αύξησης των φόρων, καθώς επίσης της μείωσης των «κοινωνικών δαπανών», η οποία συνιστά ουσιαστικά μία «καλυμμένη» αύξηση των φόρων.
Για παράδειγμα, όσον αφορά τη δημόσια Υγεία, όταν δυσχεραίνεται η πρόσβαση των Πολιτών στους γιατρούς του ΙΚΑ ή στα νοσοκομεία, πληρώνουν τόσο την ιατρική περίθαλψη, όσο και τα φάρμακα, από τα δικά τους χρήματα – οπότε έμμεσα μεταβιβάζουν «πόρους» στο δημόσιο. Το ίδιο φυσικά ισχύει με την Παιδεία, όπου τα έξοδα των Ελλήνων για φροντιστήρια, τα οποία οφείλουν την ύπαρξη τους στη συνεχή υποβάθμιση των δημοσίων σχολείων, σε συνδυασμό με τις εισαγωγικές εξετάσεις στα Πανεπιστήμια, ξεπερνούν τα 5 δις € ετησίως (περί το 2,5% του ΑΕΠ ή το 10% των μηνιαίων αποδοχών των εργαζομένων).
Κατά την άποψη μας, η μείωση του πραγματικού εισοδήματος των Ελλήνων, μόνο από τους δύο αυτούς τομείς (Παιδεία και Υγεία), είναι της τάξης τουλάχιστον του 20% – σε σχέση με τις ανεπτυγμένες κοινωνίες της Ευρώπης και με τις ανάλογες υπηρεσίες μάλλον χειρότερες.
Συνεχίζοντας, εάν η κυβέρνηση ενός κράτους καταφέρει τελικά να πείσει τους «υπηκόους» της (τοποθετώντας τους σταδιακά προ τετελεσμένων γεγονότων και κατηγορώντας τους «γκεμπελικά» για «κοινωνικό αμοραλισμό» – αυξημένη φοροδιαφυγή, ιδιοτελή εκλογική ψήφο, διαφθορά κλπ) ότι, η υπερχρέωση του δημοσίου οφείλεται αφενός μεν σε αυτούς, αφετέρου στις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες (οι οποίες όμως παραμένουν ατιμώρητες στο «απυρόβλητο»), έχει σίγουρα εκπληρώσει το πρώτο μέρος της «αποστολής» της.
Πόσο μάλλον (το δεύτερο μέρος της «αποστολής» της) όταν παράλληλα επιτύχει να «επιβάλλει» το άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων, τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση της αγοράς και όλα τα υπόλοιπα του νεοφιλελεύθερου δεκαλόγου – «βαφτίζοντας» τα αυθαίρετα διαρθρωτικές αλλαγές και προσφέροντας τα «βορά» στα θηρία του Καρτέλ, επιβραβεύοντας το για την αποκρατικοποίηση της εξουσίας.
Για παράδειγμα, απελευθερώνοντας το «κλειστό» επάγγελμα των δικηγόρων,προσκαλούνται ουσιαστικά τα πανίσχυρα ξένα δικηγορικά γραφεία (πολλά από τα οποία απασχολούν περισσότερους από 1.000 νομικούς, ενώ είναι στην υπηρεσία των πολυεθνικών φοροφυγάδων), με τα οποία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ούτε το ίδιο το κράτος – όπως ήδη συμβαίνει σε άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Γερμανία. Περαιτέρω, απελευθερώνοντας το επάγγελμα των φαρμακοποιών, δημιουργεί τις προϋποθέσεις έλευσης των πολυεθνικών φαρμακευτικών αλυσίδων – κάτι που ισχύει αντίστοιχα και για τις μεταφορές. Επίσης, απελευθερώνοντας την «κοινωφελή» αγορά ενέργειας (ΔΕΗ κλπ) ή ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ κλπ), δημιουργεί τις επόμενες προϋποθέσεις έλευσης των πολυεθνικών – οι οποίες τελικά εξαγοράζουν τα «υπολείμματα» των κοινωφελών επιχειρήσεων, επιβάλλοντας τους δικούς τους κανόνες (αυξημένες τιμές κλπ).
Αρκεί να αναφέρει κανείς εδώ, όσον αφορά τη λειτουργία των πολυεθνικών ότι, οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος από τις ιδιωτικοποιημένες εταιρείες της Γερμανίας είναι υπερδιπλάσιες, σε σχέση με αυτές που προσφέρει η ΔΕΗ στη χώρα μας – ενώ προωθείται πλέον, από τα ομοσπονδιακά γερμανικά κρατίδια, η «επανακρατικοποίηση» όλων αυτών των εταιρειών, οι οποίες πρόσφατα (1998) ιδιωτικοποιήθηκαν!
Επανερχόμενοι στο θέμα μας, για να καταφέρει η εκάστοτε κυβέρνηση να εκπληρώσει τη διπλή «αποστολή» της, πρέπει να «διογκώνει» δημιουργικά τα πάσης φύσεως ελλείμματα (προϋπολογισμός, ΔΕΚΟ, νοσοκομεία κλπ), να έχει τη «σιωπηρή συμφωνία» της μείζονος αντιπολίτευσης, να τοποθετεί έντεχνα τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη,να «σβήνει» τυχόν σκάνδαλα, «προβάλλοντας» καινούργια (με τη βοήθεια επιλεγμένων ΜΜΕ), να εκφοβίζει τους διαδηλωτές, ενδεχομένως με τη βοήθεια κάποιων «λυπηρών» θανάτων ή «βομβιστικών» επιθέσεων, να «προβάλλει» τις τρομοκρατικές απειλές, να διατηρεί τους «παραδοσιακούς εχθρούς» της χώρας ετοιμοπόλεμους κλπ.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στα παραπάνω «πλαίσια», εξειδικεύοντας στο παράδειγμα της Ελλάδας, λύσεις υπάρχουν, όπως ισχυρίζεται η σκιώδης κυβέρνηση μας – αλλά και πολλές άλλες «διατεταγμένες» κυβερνήσεις στο πρόσφατο παρελθόν (ΒραζιλίαΑργεντινή κλπ). Αρκεί βέβαια να «ενοχοποιηθούν και να θυματοποιηθούν» οι Πολίτες, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες, καθώς επίσης να «εγκλωβισθεί» η κοινωνική συνοχή, να αποδεχθούν οι Έλληνες τη λεηλασία του δημοσίου πλούτου τους αδιαμαρτύρητα, να περιθωριοποιηθούν, να υποταχθούν στη μοίρα τους ή/και σε κάποια ηγεμονική δύναμη, να συμφιλιωθούν με την εξαθλίωση κλπ.
Άλλωστε, όλα συνηθίζονται από τον άνθρωπο – αρκεί η εξουσία να είναι σταθερή στις ολοκληρωτικές θέσεις της, να ισχυρίζεται τα εντελώς αντίθετα από αυτά που κάνει, μοιράζοντας υποσχέσεις που δεν έχει καμία πρόθεση να τηρήσει, καθώς επίσης να αφήνει αρκετό, «ικανό» καλύτερα χρόνο αφομοίωσης των «μονομερών» αποφάσεων της από τους Πολίτες.
Στην περίπτωση αυτή λοιπόν πραγματικά δεν χρειάζεται ανάπτυξη, δεν υπάρχει λόγος να εκδιωχθεί το ΔΝΤη διαπλοκή/διαφθορά μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν ατιμώρητες, ενώ είναι δυνατόν να περιορισθούν τα χρέη που συσσωρεύτηκαν στο κράτος, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος να χρεοκοπήσει.
Έτσι ικανοποιούνται, «εξυπηρετούνται» καλύτερα τόσο οι αχόρταγες «αγορές» (το κτήνος), όσο και το Καρτέλ – αφού όχι μόνο δεν χρειάζεται να συμβάλλουν στην αποφυγή της χρεοκοπίας (μειώνοντας τα τοκογλυφικά επιτόκια, παύοντας να φοροαποφεύγουν κλπ) αλλά, αντίθετα, αφενός μεν κερδίζουν ακόμη περισσότερα, εκμεταλλευόμενες όλα τους τα όπλα (Spreads, CDS, χρηματοπιστωτικά παράγωγα προϊόντα, εξαγορές κοινωφελών επιχειρήσεων σε χαμηλές τιμές κλπ), αφετέρου συνεχίζουν «απρόσκοπτα» την πορεία τους, επιλέγοντας ήρεμα το επόμενο θύμα που θα «κατασπαράξουν».
Ενδεχομένως δε θα ικανοποιούταν παράλληλα και η Γερμανία (θεωρούμε βέβαια ότι η κυβέρνηση της ελέγχεται πλέον από το Καρτέλ και τις «αγορές») η οποία, από αρκετό χρόνο τώρα, θεώρησε την Ελλάδα σαν την ιδανική υποψήφια χώρα , για τον εκφοβιστικό παραδειγματισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης. Η παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας δηλαδή, η οποία βρέθηκε πρώτη στο μάτι του κυκλώνα, θα της εξασφάλιζε την πολυπόθητη ηγετική θέση στην ΕΕ, χωρίς να κοστίσει ιδιαίτερα και χωρίς να αποτύχει, όπως στο απώτερο παρελθόν το 3ο Ράιχ.
Πόσο μάλλον αφού πιθανότατα έχει συμφωνηθεί πια με τις Η.Π.Α. (Wall Street), οι οποίες φαίνεται να προωθούν την «ιδέα» μίας «αποστρατικοποιημένης» Pax Germanica, υπό τη «σκιώδη επιρροή» τους, απέναντι στα τεράστια δημοσιονομικά τους προβλήματα, καθώς επίσης στις ανερχόμενες δυνάμεις της Ασίας και τη Ρωσία – παράλληλα με τη χρήση των υπολοίπων «συμβατικών» οικονομικών όπλων τους (για παράδειγμα, αύξηση των τιμών των βασικών τροφίμων, η οποία προκαλεί «κρίσεις πείνας» στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, με αποτέλεσμα τις εξεγέρσεις των λαών και τον περιορισμό της ανταγωνιστικής ανάπτυξης τους), τα οποία όχι μόνο δεν κοστίζουν αλλά, αντίθετα, αποφέρουν σημαντικότατα κέρδη. Στο ίδιο «πλαίσιο» υπάγεται ενδεχομένως και η προωθούμενη «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από τη Ρωσία, έτσι όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα από τη Γερμανία.
http://eleutheriellada.wordpress.com/

Η φαρσοκωμωδία «Ναι σε Όλα»‏

Στο ίδιο έργο θεατής είναι και πάλι ο Ελληνικός Λαός, ο οποίος από το καλοκαίρι βλέπει να εξελίσσεται σε βάρος του  μια ακόμη φαρσοκωμωδία σε τρεις πράξεις, με πρωταγωνιστές τη Μνημονιακή Κυβέρνηση, το ιερατείο της ΕΕ, το ΔΝΤ και όλο τον εσμό των τοκογλύφων δανειστών και της ντόπιας πλουτοκρατίας που του ρουφούν το αίμα εδώ και πέντε χρόνια ασταμάτητα.
Πράξη Πρώτη (προηγήθηκε): Όλο το καλοκαίρι τα παπαγαλάκια της Κυβέρνησης και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης διαλαλούσαν την απόφασή της να απεγκλωβισθεί από το μνημόνιο! Ο Πρωθυπουργός ξαναφόρεσε την αντιμνημονιακή του λεοντή, θυμήθηκε το «success story» και την αποδέσμευση της Χώρας από το ΔΝΤ, ενώ ο Αντιπρόεδρός της ακούραστα επαναλάμβανε ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Από κοντά οι Βρούτσης και Ντινόπουλος να δηλώνουν, ο μεν πρώτος ότι δεν πρόκειται να μειωθούν οι συντάξεις παρά την αντίθετη άποψη της τρόικας, ο δε δεύτερος ότι δεν θα δεχθεί να γίνουν άλλες απολύσεις.
Πράξη Δεύτερη (σε εξέλιξη): Οι τόνοι πέφτουν, η Τρόικα επανέρχεται στην Αθήνα, παρά τα όσα η Κυβέρνηση και τα φερέφωνά της διέδιδαν. Σαμαράς και Βενιζέλος προσφέρουν τώρα γη και ύδωρ στους τοκογλύφους δανειστές, προκειμένου να προχωρήσει η « αξιολόγηση». Σβήνουν τις κόκκινες γραμμές σε ασφαλιστικό, εργασιακά, μισθολόγιο και συντάξεις, ενώ έχουν ήδη αποδεχθεί στην ουσία ένα καινούργιο μνημόνιο. Αποδώ και πέρα οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι πρέπει να περιμένουν τα χειρότερα: περαιτέρω οριζόντιες περικοπές, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και 15.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση στην ουσία κάθε συνδικαλιστικής δράσης με νομοσχέδιο που έχουν ήδη έτοιμο οι  υπάλληλοι της τρόικας στο υπουργείο Εργασίας. Η δεύτερη πράξη της φαρσοκωμωδίας θα κλείσει με την ολοκληρωτική επικράτηση των τοκογλύφων δανειστών και την πλήρη υποχώρηση στις ορέξεις τους της Μνημονιακής Κυβέρνησης.

Πράξη Τρίτη (έπεται): Το δράμα μεταφέρεται στη Βουλή με την ψήφιση των σχετικών νομοσχεδίων. Θα γίνουμε και πάλι μάρτυρες ψευτολεονταρισμών και δηλώσεων, όπως «εγώ δεν ψηφίζω οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, είμαι αντίθετος με τις απολύσεις, δεν συμφωνώ με την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας» και άλλα παρόμοια από γνωστούς και μη εξαιρετέους κομπάρσους - Ταμήλος, Σκανδαλίδης, Γιακουμάτος, Μπακογιάννη κλπ. Στο τέλος όμως όλοι θα «πεισθούν» να ψηφίσουν για να μη χρεοκοπήσει … η Χώρα. Μέσα στη Βουλή θα ακουστεί και πάλι το αποκρουστικό «ναι σε όλα» που θα σκορπίσει νέες οδύνες, θα δημιουργήσει νέα θύματα και εξαθλιωμένους ανθρώπους.

Εργαζόμενε, νέε που σου κόβουν το μέλλον, άνεργε, συνταξιούχε, σε λίγο καιρό αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που σε καταδίκασαν στην φτώχεια και την εξαθλίωση θα έρθουν να ζητήσουν την ψήφο σου. Θα τους τη δώσεις;

Attica Bank: «Οικουμενική» διαπλοκή, «Nobu» και στο βάθος… bail-in!


Όποιος περάσει το κατώφλι κάποιου υποκαταστήματος της Attica Bank θα ακούσει τον διευθυντή του να λέει περιχαρής πως η εν λόγω τράπεζα δεν είναι «συστημική», πως δεν έχει σχέση με μνημόνια και δανειστές και πως είναι …αμιγώς ελληνική! Δυστυχώς, οι διευθυντές των υποκαταστημάτων έχουν δίκιο. Είναι μια τράπεζα με αμιγώς «ελληνικά» χαρακτηριστικά: διαπλοκή, εξυπηρετήσεις, πελατειακές σχέσεις και χλιδή. Κι ο λογαριασμός που πάει; Αυτό ακριβώς θα επιχειρήσουμε να καταγράψουμε στις γραμμές που ακολουθούν.
Ενώ λοιπόν όλο το ενδιαφέρον έχει στραφεί στις 4 συστημικές τράπεζες, ελάχιστοι προσέχουν τις εξελίξεις στη μη συστημική Attica Bank, που δίνει αγώνα επιβίωσης με «όλα τα μέσα». Τα stress tests που διενήργησε η Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) στις αρχές του έτους, επί διοίκησης ακόμη Γιώργου Προβόπουλου, την υποχρεώνουν να προχωρήσει σε αύξηση κεφαλαίου για να καλύψει κεφαλαιακά κενά σχεδόν 400 εκατ. ευρώ, ποσό τεράστιο και… δυσεύρετο για τα δεδομένα της τράπεζας, αν σκεφτεί κανείς ότι το 2013 η τράπεζα υποχρεώθηκε σε αύξηση κεφαλαίου και έκδοση ομολογιακού δανείου για να εξοικονομήσει άλλα 400 εκατ. ευρώ.
Το προφανές είναι ότι η τράπεζα «ζορίζεται» να βρει αυτά τα 400 εκατ. ευρώ (που ούτε λίγο ούτε πολύ αντιστοιχούν στο 1/10 της συνολικής σημερινής αξίας της τράπεζας!). Αυτό που δεν είναι προφανές, είναι τα «παιχνίδια» που γίνονται στο όνομα του να εξευρεθούν. Η τράπεζα διέκοψε την Α’ Επαναληπτική Γενική Συνέλευση της 13.10.2014 με αντικείμενο τους όρους αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου επικαλούμενη τις συζητήσεις με ξένα funds που έδειξαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν «μερικώς» (αυτό το «μερικώς» έχει τη σημασία του, όπως θα δούμε παρακάτω) στην αύξηση κεφαλαίου. Η διακοπείσα Γενική Συνέλευση θα συνεχιστεί τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου, για να τεθούν υπόψη της τα αποτελέσματα αυτών των συζητήσεων ώστε να πάρει τις τελικές αποφάσεις.
Η 10η Νοεμβρίου είναι στα απώτατα χρονικά όρια, αφού οι όροι της ΑΜΚ έπρεπε ήδη να έχουν ανακοινωθεί, η δε ΤτΕ είχε θέσει άτυπα σαν χρονικό όριο την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των stress test των 4 συστημικών τραπεζών.
Επομένως, όλα «παίζονται στην παράταση» για την Attica Bank, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, ακόμη και την αποτυχία της ΑΜΚ, που θα σημάνει ότι η τράπεζα μπαίνει στη διαδικασία της «εκκαθάρισης» σύμφωνα με τους όρους του bail-in!
Τι «παίζεται»; Θα κωδικοποιήσουμε τις πληροφορίες που αλιεύσαμε από ανθρώπους της αγοράς στα εξής σημεία:
1. Όλα ξεκινούν από τη συμμετοχή του ΤΣΜΕΔΕ στην αύξηση κεφαλαίου, αφού χωρίς αυτή τη συμμετοχή δεν μπορεί καν να γίνει λόγος για επιτυχημένη ΑΜΚ. Χάρη στο ΤΣΜΕΔΕ, άλλωστε, ήταν επιτυχημένη και η αύξηση κεφαλαίου του 2013. Με τη συμμετοχή σε κείνη την ΑΜΚ, το ΤΣΜΕΔΕ αύξησε το μετοχικό ποσοστό του στην ATTICA BANK από 34% σε 51%. Τότε, το 34% του εξασφάλιζε τα δικαιώματα της «καταστατικής μειοψηφίας», αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτά: καθώς η ΑΜΚ δεν «έβγαινε», έβαλε «κάτι παραπάνω»… Τώρα, το ΤΣΜΕΔΕ ανακοίνωσε ότι επιθυμεί να συμμετάσχει στη νέα αύξηση κεφαλαίου κατ’ ελάχιστον με 110 εκατ. ευρώ (ώστε, σε αυτή την περίπτωση, να επανέλθει σε ποσοστό καταστατικής μειοψηφίας 33,4%) αλλά δηλώνει διατεθειμένο να συμμετάσχει στην ΑΜΚ και με 204 εκατ. ευρώ (συμμετοχή κατά το ποσοστό 51% που κατέχει ύστερα από την προηγούμενη αύξηση κεφαλαίου). Βάσει της ανακοίνωσής του, δεν μπορεί να βάλει περισσότερα – που θα σήμαινε ότι αυξάνει το ποσοστό του πάνω από το 51%! Τα υπόλοιπα πρέπει να μπουν από την αγορά.
2. Το ΤΣΜΕΔΕ είναι άσχημα εγκλωβισμένο και έχει χάσει πολλά λεφτά από την απόφασή του να αποκτήσει μετοχικό μερίδιο και μάλιστα σε ποσοστό που να του εξασφαλίζει το ρόλο καταστατικής μειοψηφίας (που πρακτικά σημαίνει ότι ελέγχει τη διοίκηση – αν θέλει). Τα σωματεία των μηχανικών υπολογίζουν ότι το Ταμείο τους έχει συνολικά μέχρι σήμερα «επενδύσει» στο μετοχικό κεφάλαιο της Attica Bank 430 εκατ. ευρώ. Από αυτή την επένδυση το ΤΣΜΕΔΕ έχει χάσει περίπου το 93% των κεφαλαίων που έχει επενδύσει, με βάση τη σημερινή αξία της τράπεζας. Παράλληλα το ΤΣΜΕΔΕ έχει ήδη χάσει 1,8 δισ. ευρώ από τα αποθεματικά του λόγω -εμπνεύσεως κ. Βενιζέλου- του «κουρέματος» (PSI), ενώ είναι άγνωστο πόση είναι η απώλεια των αποθεματικών του από διάφορες άλλες «επενδύσεις». Τα αποθεματικά του μετά το PSI ήταν 1,5 δισ. ευρώ, από τα οποία 200 εκατ. δόθηκαν για την περσινή αύξηση κεφαλαίου. Λόγω της εκτεταμένης ανεργίας των μηχανικών, έχει πλέον τεράστιες απώλειες εισφορών που, προστιθέμενες στις απώλειες από το PSI και τις μετοχικές του «επενδύσεις» στην Attica, φέρνουν το Ταμείο στο χείλος της καταστροφής.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ή μάλλον εξαιτίας αυτού, με απόφαση του υπουργού Εργασίας κ. Βρούτση είχαμε γενναία αύξηση εισφορών των μηχανικών προς το ΤΣΜΕΔΕ κατά 28% (και σε ορισμένες περιπτώσεις έως και κατά 70%!) από 1/12014 και αναδρομικά από το πρώτο εξάμηνο του έτους! Οι μηχανικοί, που ήδη δεν μπορούσαν να πληρώσουν το παλιό επίπεδο των εισφορών, τώρα είναι «στα κάγκελα». Αν το ΤΣΜΕΔΕ αναγκαστεί να συμμετάσχει ξανά με 204 εκατ. ευρώ στην αύξηση κεφαλαίου ή αν, ακόμη χειρότερα, παρά την προθυμία του η ΑΜΚ αποτύχει και πάμε σε διαδικασίες «εκκαθάρισης» της τράπεζας, όχι μόνο θα προκύψει πολιτικό σκάνδαλο, αλλά η διοίκησή του θα βρεθεί αντιμέτωπη ακόμη και με ποινικές ευθύνες!
Την ευθύνη για τις αποφάσεις της διοίκησης του ΤΣΜΕΔΕ έχουν οι παρατάξεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ αλλά και τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ, λέγεται δε ότι σε όλη αυτή την επενδυτική στρατηγική του Ταμείου είναι μπλεγμένος ως σύμβουλος και ο Γιάννης Δραγασάκης. Μάλιστα, ακούγεται ότι το ΤΣΜΕΔΕ θέλει να σώσει την Attica εν αναμονή έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ και σχεδίων του κ. Δραγασάκη για μετατροπή της σε επενδυτική τράπεζα…
Αν τα πράγματα με την Attica πάνε άσχημα, θα ξεσπάσει «οικουμενικό» πολιτικό σκάνδαλο…
3. Το ΤΣΜΕΔΕ όμως έχει βάλει έναν όρο: θέλει τη θέση της καταστατικής μειοψηφίας και τη μη παραχώρηση του μάνατζμεντ. Το γεγονός αυτό διαμορφώνει το απόλυτο αδιέξοδο: τα σχετικά αξιόπιστα ενδιαφερόμενα funds ζητούν το μάνατζμεντ και τη διοίκηση, ενώ αυτά που θέλουν «μερική» συμμετοχή είναι εντελώς αναξιόπιστα αν όχι «ύποπτα». Στην αγορά γίνεται λόγος για ρωσικά και κορεατικά funds βαρυνόμενα με υποψίες για «ξέπλυμα» μαύρου χρήματος… Σε αυτή την περίπτωση, όμως, ακόμη και αν ο διοικητής της ΤτΕ κ. Στουρνάρας αποφασίσει να «κάνει τα στραβά μάτια», σίγουρα δεν θα μείνει αδιάφορος ο κ. Ντράγκι…
4. Η τράπεζα προβάλλει κάποιες θετικές όψεις των οικονομικών της στοιχείων (π.χ. καθαρά κέρδη 1,05 εκατ. ευρώ στο πρώτο εξάμηνο του 2014, ύστερα από ζημίες 112,3 εκατ. ευρώ στη χρήση του 2013 και ένα ικανοποιητικό ποσοστό κάλυψης των δανείων από τις καταθέσεις: 3,7 δισ. ευρώ έναντι 3,35 δισ. ευρώ αντίστοιχα), αλλά οι ξένοι επενδυτές «κολλάνε» σε έναν άλλο κρίσιμο δείκτη: των «κόκκινων δανείων» (NPLs) που η τράπεζα τα υπολογίζει σε μόλις 24,5% του συνόλου.
Η αντίφαση που «βγάζει μάτι» είναι η εξής: ενώ έχει πολύ χαμηλό ποσοστό «κόκκινων δανείων» σε σχέση με τις 4 συστημικές τράπεζες (π.χ. Alpha 35,68 – Πειραιώς 32,26), έχει το μεγαλύτερο ποσοστό κάλυψης των συνολικών δανείων με προβλέψεις (51%, έναντι 47,74% και 42,90% αντίστοιχα). Εν ολίγοις, οι ξένοι επενδυτές δεν πιστεύουν το ποσοστό 24,5% για τα «κόκκινα δάνεια»…
5. Στην αγορά όμως λέγονται κι άλλα:
- Ότι ο κ. Πουλαρίκας, εκμεταλλευόμενος τη διπλή του ιδιότητα ως διευθύνοντος συμβούλου της Attica Finance και της θέσης που κατέχει στο Δ.Σ της “Δυναμική Χρηματιστηριακή”, ενοικίασε στην πρώτη έναν όροφο του κτηρίου της δεύτερης στην οδό Ομήρου,
- ότι στην προηγούμενη αύξηση κεφαλαίου το 2013, δόθηκαν δάνεια σε μηχανικούς για να αγοράσουν μετοχές και τώρα αδυνατούν να τα αποπληρώσουν, ˙
- ότι ο νέος διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας κ. Αλέξανδρος Αντωνόπουλος τοποθετήθηκε εκεί ως εκλεκτός τόσο του κ. Βενιζέλου αλλά και του κ. Κοτζιά (ο δεύτερος συνεργάζεται με τον κ. Δραγασάκη),
- ότι τα διοικητικά κόστη είναι τεράστια, συμπεριλαμβανομένων ακριβών αποστολών στο Λονδίνο και γεύματα στο φημισμένο -και πανάκριβο- «Nobu»), όταν όλη η αγορά γνωρίζει ότι οι σοβαροί επενδυτές δεν πάνε στα road shows για να φάνε τζάμπα στο Nobu…
Όπως το είπαμε από την αρχή: Ένα τυπικό, αλλά και… τυπικά εξοργιστικό, story ελληνικής πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής…
http://www.rizopoulospost.com/

“Τα πήρε” ο Μπουτάρης με Ματθαιόπουλο και Χρυσή αυγή

Γιάννης Μπουτάρης Θεσσαλονίκη Ο  δήμαρχος Θεσσαλονίκης στην αρχική του τοποθέτηση  ζήτησε να συγκροτηθεί επιτροπή που θα αναλάβει την προετοιμασία του εορτασμού απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους ναζί για την επόμενη χρονιά και να μετονομαστούν όλοι οι δρόμοι της πόλης που φέρουν ονόματα ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Αντέδρασε ο Ματθαιοπουλος «Μιλάτε για τέσσερα χρόνια κατοχής από τους Γερμανούς και δεν μιλάτε για τους τέσσερις αιώνες σκλαβιάς από τους Τούρκους, ενώ ο δήμαρχος μιλάει για τζαμιά» είπε ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος, εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής στο δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης. Και αυτό ήταν αρκετό για να προκαλέσει την έκρηξη του Γιάννη Μπουτάρη. «Είσαι ψεύτης με περικεφαλαία. Δεν σου κάνω μήνυση, θα σε λέω ψεύτη. Η φάρα σας μεταδίδει ότι σκοπεύω να δώσω εβραϊκά και τούρκικα ονόματα σε δρόμους της πόλης. Εγώ είπα ότι πρέπει να υπάρχει και δεύτερη πινακίδα με την παλιά ονομασία. Το μυαλό σου όμως είναι μπλοκαρισμένο» είπε ο δήμαρχος. Στην αρχική του τοποθέτηση ο κ. Μπουτάρης ζήτησε να συγκροτηθεί επιτροπή που θα αναλάβει την προετοιμασία του εορτασμού απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους ναζί για την επόμενη χρονιά και να μετονομαστούν όλοι οι δρόμοι της πόλης που φέρουν ονόματα ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς.
http://papaioannou-giannis.net/

Συνέντευξη Νίκου Ανδρουλάκη, Γραμματέα της ΚΠΕ του ΠΑΣΟκ στο ΒΗΜΑ FM‏


ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θα συνομιλήσουμε τώρα με τον κ. Νίκο Ανδρουλάκη, ευρωβουλευτή και Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ. Καλή εβδομάδα κ. Ανδρουλάκη.
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Καλή εβδομάδα σε εσάς και στους ακροατές σας.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τελικά θα μας πείτε τι ακριβώς αποφασίσατε; Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ μένει φεύγοντας, ή φεύγει μένοντας;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Όπως και με την Ελιά υπήρξε μια προσπάθεια συστράτευσης των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας στο πλαίσιο μιας πολιτικής ομπρέλας, το ίδιο επιχειρούμε και σήμερα. Γι’ αυτό υπάρχει ανοιχτό κάλεσμα και προς τη ΔΗΜΑΡ, η οποία απ’ ό,τι φαίνεται έχει πάρει έναν άλλο δρόμο και προς τις υπόλοιπες κινήσεις που είπατε προηγουμένως, με στόχο να υπάρξει μια προγραμματική συμφωνία όλων αυτών των δυνάμεων. Για να έχει μια εναλλακτική λύση ο ελληνικός λαός σε σχέση με αυτό που προβάλει η Ν.Δ. ως κυβερνητική πρόταση και αυτό που προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ ως μια άλλη κυβερνητική πρόταση. Δηλαδή να υπάρχει μια τρίτη λύση στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές και εάν γίνουν. Αυτή είναι η προσπάθεια.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μισό λεπτό, αυτή η τρίτη λύση όμως ….
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Αυτό δεν σημαίνει ότι ζητάμε να αυτοδιαλυθεί κάποια κίνηση, ή κάποιο κόμμα, ή η ΔΗΜΑΡ ή το ΠΑΣΟΚ. Αυτά θα υπάρχουν κανονικά με τα όργανά τους, με τα σύμβολά τους και με τις θεσμικές τους διαδικασίες. Απλά συγχρόνως, θα πάρουν μέρος σε μια ευρύτερη δημοκρατική συμπαράταξη.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Επειδή τώρα το μείζον ζήτημα το θέσατε προηγουμένως. Μια τρίτη εναλλακτική λύση η οποία όμως δεν μπορεί να είναι, με τα δεδομένα που υπάρχουν και έχουν επιβεβαιωθεί από τις ευρωεκλογές, μέχρι όλες τις δημοσκοπήσεις, το όποιο μόρφωμα της κεντροαριστεράς σε αυτή τη φάση δεν μπορεί παρά να έχει συμπληρωματικό ρόλο ή προς τον έναν, ή προς τον άλλο πόλο. Έτσι δεν είναι; Μπορεί να πάρει κεφάλι;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Δεν θεωρώ ότι είναι έτσι. Γιατί; Ο χρόνος κατ’ αρχάς λειτουργεί εναντίον μας, γιατί εάν δείτε το 2012 από τις πρώτες μέχρι τις δεύτερες εκλογές, μεσολάβησαν μερικές εβδομάδες, άλλαξε όλο το εκλογικό τοπίο. Το ΠΑΣΟΚ μαζί με τη Δημοκρατική Αριστερά τότε, είχαν παραπάνω απ’ ό,τι έπαιρνε η Ν.Δ. με το ΣΥΡΙΖΑ και όμως, η πόλωση και ο μαθηματικός τύπος του εκλογικού νόμου των 50 εδρών, οδήγησαν σε ένα νέο πολιτικό δικομματισμό. Εάν τότε δεν πηγαίναμε σε δεύτερες εκλογές, ή εάν πηγαίναμε σε δεύτερες εκλογές με ένα ευρύτερο σχήμα, εκτιμώ ότι δεν θα είχαμε το σημερινό πολιτικό σκηνικό. ανανεωτική αριστερά που τώρα εκφράζεται από την Δημοκρατική Αριστερά
                        Πάμε πριν τις ευρωεκλογές. Πριν τις ευρωεκλογές για έξι μήνες το ΠΑΣΟΚ καλούσε σε μια δημοκρατική συμπαράταξη λέγοντας «Ελάτε όλοι μαζί, εμείς πιστεύουμε στις ιδέες του δημοκρατικού σοσιαλισμού που εξέφρασε ιστορικά το ΠΑΣΟΚ όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, η και άλλοι άνθρωποι» Αυτό δεν έγινε. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Ελιά πήρε ένα ποσοστό μεγαλύτερο των δημοσκοπήσεων απ’ αυτό που πήραμε πριν τις εκλογές, ενώ η ΔΗΜΑΡ δεν πήγε καλά. Δεν επιχαίρω. Θεωρώ όμως ότι αυτή η εμπειρία πρέπει να είναι φάρος του τι πρέπει να γίνει σήμερα. Και αυτό που πρέπει να γίνει σήμερα είναι, οι γνωστοί πρωταγωνιστές όλων των προηγούμενων ετών τους  οποίους σέβομαι και εκτιμώ, να αφήσουν στην άκρη τις προσωπικές στρατηγικές.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ποιοι είναι;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Είναι πολλοί. Να αφήσουν στην άκρη τις προσωπικές στρατηγικές και να πιστέψουν ότι έχει αξία αυτό το εγχείρημα. Και προσωπικά πιστεύω ότι, εάν αυτό το εγχείρημα προγραμματικά οδηγηθεί σε ένα μεγάλο δημοκρατικό συνέδριο, το οποίο θα εκλέξει τους αντιπροσώπους του από τη βάση, χωρίς τους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς του παρελθόντος, μπορούμε μέχρι τις ερχόμενες εκλογές να έχουμε κάτι το οποίο θα είναι πραγματικά μια τρίτη λύση μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα αν ξεπεράσουμε και το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας,.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θέλετε λίγο να μας προσδιορίσετε περισσότερο ποιοι εμποδίζουν κατά τη γνώμη σας με τη συμπεριφορά τους αυτό το εγχείρημα;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Δεν θα μπω σε ονοματολογία, δεν έχει καμία αξία να κάνουμε κουτσομπολιό.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Δεν είναι θέμα κουτσομπολιού. Με συγχωρείτε. Είναι θέμα πολιτικής κριτικής, εάν ισχύει αυτό που λέτε.
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Θα πω ως νέος άνθρωπος ότι αυτή τη στιγμή, υπάρχει μια νέα γενιά η οποία δυστυχώς μέσα από τα τεράστια ποσοστά ανεργίας οδηγείται στο κοινωνικό περιθώριο και στα άκρα, αν λάβουμε υπόψη του τι ψήφισαν οι νέοι στις τελευταίες εκλογές. Θεωρώ  ότι πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στη δική μας γενιά ώστε οι ιδέες μας να επικαιροποιηθούν μέσα από ένα σύγχρονο πρόγραμμα. Να νιώσει ο νέος ότι θα φτιαχτεί ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα για τη χώρα μέσα από τις ιδέες του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της ανανεωτικής αριστεράς η οποία σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς και κατανοεί ότι οι κοινωνικές ανισότητες πρέπει να απαντηθούν με ρεαλιστικό τρόπο και όχι με τις δημαγωγίες του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτιμώ ότι εάν γίνει αυτό οι νέοι θα ξανακοιτάξουν προς την δική μας κατεύθυνση.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Να σας ρωτήσω τώρα κάτι, επειδή έχουμε και αυτές τις αλλεπάλληλες συναντήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας με τον Πρωθυπουργό, με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κλπ., εσείς βλέπετε χρήσιμο το ενδεχόμενο να γίνει μια σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και εάν ναι, με τι αντικείμενο, με τι θέμα, με τι ατζέντα;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ:  Θα ήταν χρήσιμο να βάλουν όλοι λίγο παραπάνω νερό στο κρασί τους και να καταλάβουν, όπως έχει καταλάβει πιστεύω ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ότι όπως ο κ. Σαμαράς είχε μια αντιμνημονιακή ρητορεία πριν τις εκλογές του 2012 και τελικά έκανε άλλα, το ίδιο θα κάνει και ο κ. Τσίπρας. Και καλό θα είναι να μην προσπαθούμε να παίζουμε με τα μεγάλα εθνικά θέματα που έχει η χώρα για να φτιάξουμε πολιτική και κομματική προίκα. Και το λέω αυτό, γιατί είναι πολύ καλό να προχωρήσουμε σε ένα πλαίσιο εθνικής συναίνεσης, όχι όμως να γίνουμε όλοι το ίδιο.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ναι, αλλά σε ποια βάση όμως ….
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Έχουμε άλλες ιδέες, άλλες απόψεις, αλλά συγκυβερνούμε για να υπάρχει κυβέρνηση.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αφού έχετε διαφορετική άποψη πώς θα καθίσετε στο ίδιο τραπέζι; Όταν ο ένας είναι στη δύση και ο άλλος στην ανατολή;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Υπάρχουν θέματα, όπως τα μεγάλα εθνικά θέματα στα οποία είτε κυβερνούσε η Ν.Δ., είτε το ΠΑΣΟΚ,  τα κόμματα είχαν μια στρατηγική, γιατί ακριβώς ήταν εθνικά θέματα. Έτσι υπάρχουν κάποια οικονομικά ζητήματα που πλέον είναι εθνικά θέματα, όπως είναι το χρέος. Όταν ζητάμε από τους Ευρωπαίους εταίρους  μας, να έχουν μια άποψη για το ελληνικό χρέος, τα τρία, τέσσερα κόμματα που σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς, οφείλουν να έχουν μια στρατηγική, ώστε να μπορούμε να επιβάλουμε τα εθνικά μας συμφέροντα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
                        Και όχι αυτή τη στιγμή να παίζουμε με τέτοια θέματα για να γίνουν εκλογές; Ωραία, ας γίνουν εκλογές. Έχει κανείς την εντύπωση ότι ο κ. Τσίπρας θα κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε ο Σαμαράς; Ο Μελισσανίδης της ενόργανης θα φαίνεται ερασιτέχνης μπροστά του και θα είστε εδώ να το συζητήσουμε.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ο Ιωάννης Μελισσανίδης λέτε;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Ναι, βέβαια.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Άρα θα βοηθούσε να γίνει μια σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Βεβαίως.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Άρα θα πρέπει η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός τέλος πάντων να απευθύνει μια πρόσκληση προς τον κ. Τσίπρα και μετά ας αναλάβει την ευθύνη ο ίδιος εάν θα ανταποκριθεί η όχι, ή εφόσον διαπιστώνετε ότι υπάρχει διαφορετική ατζέντα, μην πάμε σε κάτι το οποίο είναι εκ των προτέρων καταδικασμένο να αποτύχει;
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Επειδή είμαι ρεαλιστής σας λέω ότι εκτιμώ πως αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να προχωρήσει εύκολα το σενάριο κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Δεν το θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Δεν συζητάμε για σενάριο κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Μπορούμε να κάνουμε όμως το μίνιμουμ. Αυτό λέω. Το μίνιμουμ ποιο είναι; Τουλάχιστον για το θέμα του χρέους που είναι μείζον εθνικό ζήτημα, να γίνει μια σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με όλους τους θεσμικούς παράγοντες, ώστε να αποκτήσουμε μια άποψη και μια στρατηγική, ακόμη κι αν υπάρχουν -που υπάρχουν- διαφορετικές εκτιμήσεις για τα εθνικά μας θέματα. Να υπάρχει μια εθνική στρατηγική. Και το θέμα του χρέους είναι εθνικό ζήτημα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Να σας ευχαριστήσουμε πολύ κ. Ανδρουλάκη.
Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Να είστε καλά. Γεια σας.
Νικος Ανδρουλάκης

FINANCIAL TIMES: ΥΠΟ ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΞΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ


Οι ηγέτες της ευρωζώνης εξετάζουν ένα σχέδιο για έξοδο της Ελλάδας από το πρόγραμμα διάσωσης στο τέλος του έτους, με τη μετατροπή των αδιάθετων 11 δισ. ευρώ περίπου του ΤΧΣ σε δίχτυ ασφαλείας στην περίπτωση που η Αθήνα δεν μπορέσει να αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές, αναφέρουν οι Financial Times.
Το σχέδιο, σύμφωνα με το δημοσίευμα, θα συζητηθεί στην συνεδρίαση του υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στις Βρυξέλλες, την προσεχή Πέμπτη, και θα επιτρέψει στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να κηρύξει το τέλος των τριμηνιαίων αξιολογήσεων «από τη μισητή τρόικα, εν όψει των κοινοβουλευτικών εκλογών, οι οποίες θα μπορούσε γίνουν ακόμα και το Μάρτιο».

Την ίδια ώρα, υποστηρικτές του σχεδίου πιστεύουν ότι θα δώσει στις αγορές την αίσθηση της ασφάλειας ότι η Αθήνα θα μπορούσε να αντλήσει από την πιστωτική γραμμή κεφάλαια σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Το δημοσίευμα σημειώνει ότι η πιστωτική γραμμή προέρχεται από τα κεφάλαια διάσωσης «που σημαίνει ότι θα εξακολουθήσει να απαιτείται παρακολούθηση από τις Βρυξέλλες, αν και λιγότερο αυστηρή ό,τι σήμερα.»
«Χρησιμοποιώντας τα 11δισ. ευρώ που είχαν αρχικά προβλεφθεί για τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών, οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης ελπίζουν να αποφύγουν την πολιτική αντίσταση από τη Γερμανία» αναφέρουν οι Financial Times.
«Σε πολιτικό επίπεδο, τα χρήματα που έχει ήδη τεθεί στη διάθεση των ελληνικών αρχών» είπε ευρωπαίος αξιωματούχος που συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις.
Το δημοσίευμα κάνει αναφορά στις «ελπίδες του κ Σαμαρά για μια “καθαρή έξοδο”» από το μνημόνιο και το πώς αυτές «διαψεύσθηκαν τον περασμένο μήνα, όταν τα ελληνικά ομόλογα ξεπουλήθηκαν σε ένα μίνι-πανικό αφού ανακοίνωσε την πρόθεσή του να τερματίσει το σχέδιο διάσωσης στο τέλος του έτους, χωρίς οποιοδήποτε πρόγραμμα παρακολούθησης».
«Μια εντελώς καθαρή έξοδος είναι εξαιρετικά απίθανη», δήλωσε αξιωματούχος της ΕΕ που δεν κατονομάζεται.

Το δημοσίευμα σημειώνει ότι σε αντίθεση με το ευρωπαϊκό πρόγραμμα που τελειώνει στο τέλος του έτους, το πρόγραμμα του ΔΝΤ πρόκειται να τρέξει έως το 2016. «Μια ομάδα χωρών της ευρωζώνης με επικεφαλής τη Γερμανία έχουν επιμείνει το ΔΝΤ να παραμείνει μέρος του προγράμματος, υποστηρίζοντας ότι η ανεξαρτησία του Ταμείου και η αξιοπιστία του είναι απαραίτητη για να κερδηθεί η υποστήριξη για μια πιστωτική γραμμή στη Bundestag» αναφέρουν οι FT τονίζοντας πως «σύμφωνα με τους κανόνες του, οποιαδήποτε συμμετοχή από το ΔΝΤ θα απαιτήσει συνεχή τριμηνιαίες αξιολογήσεις των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών στην Ελλάδα».
http://kartesios.com/

Το Ποτάμι: Πελατειακή η ρύθμιση για τα κόκκινα δάνεια


Μέσω ανακοίνωσης Το Ποτάμι τοποθετήθηκε για τις ρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση για τα κόκκινα δάνεια. Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Πρόκειται για μια αποσπασματική και πελατειακή ρύθμιση που δεν δίνει μια συνολική και οριστική λύση στις οφειλές των πολιτών σε τράπεζες και Δημόσιο. Ο όλος χειρισμός προϊδεάζει για έναν νεο κύκλο “ρυθμίσεων” που όλα θα παραμείνουν αρρύθμιστα και το τεράστιο ιδιωτικό χρέος θα εξακολουθεί να πνίγει την πραγματική οικονομία. Θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική ρύθμιση που θα λαμβάνει υπόψη τα χαρακτηριστικά κάθε κατηγορίας οφειλετών και θα εμπερίεχει τις αναγκαίες αλλαγές στο πτωχευτικό δίκαιο».
http://www.athensvoice.gr/

ΠΑΣΟΚ: Ο Τσίπρας απαξιώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς


Για απαξίωση της συνταγματικής νομιμότητας και των δημοκρατικών θεσμών προκειμένου να εξυπηρετήσει μικροκομματικές σκοπιμότητες κατηγορεί τον Αλέξη Τσίπρα το ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τις δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

«Ευτυχώς για τη δημοκρατία και τους θεσμούς, το Σύνταγμά μας δεν προβλέπει μεθοδεύσεις, όπως αυτές που συνέλαβε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και πήγε ο κ. Τσίπρας να πει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας χωρίς να αντιλαμβάνεται το θεσμικό ρόλο του αρχηγού του κράτους σε ένα κοινοβουλευτικό πολίτευμα όπως το δικό μας» αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΠΑΣΟΚ.

Μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ καλεί την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να επανεξετάσει τη θέση του κόμματος και ο Αλ. Τσίπρας να αποδεχτεί το διάλογο και τη συνεννόηση εν όψει της σκληρής διαπραγμάτευσης «για την οριστική έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, τα μνημόνια και την τρόικα».

«Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να εκλεγεί από την παρούσα Βουλή. Η χώρα δε χρειάζεται εκλογές αλλά Εθνική Σταθερότητα, για να αλλάξει σελίδα και να πετύχει μια ολοκληρωμένη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας για την οικονομική της Ανάπτυξη με κοινωνική ευαισθησία» προειδοποιεί το ΠΑΣΟΚ.
http://www.voria.gr/

Ο Τσίπρας θέλει εκλογές, ο Σαμαράς όχι και οι Ευρωπαίοι ζητούν νέο Μνημόνιο


Σε... παιχνίδι εντυπώσεων επιδίδονται κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, με αφορμή τις συναντήσεις Σαμαρά και Τσίπρα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την ώρα που οι Ευρωπαίοι εταίροι στέλνουν στην Ελλάδα αλλεπάλληλα ηχηρά μηνύματα.
Πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συναντήθηκαν, σήμερα, με τον Κάρολο Παπούλια, ο καθένας με τη δική του ατζέντα, σε μια προσπάθεια να «πάρουν κεφάλι» στην κούρσα και να βρεθούν ένα βήμα μπροστά χρησιμοποιώντας ως όχημα την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και βάζοντας ως «ζητούμενο» την εθνική συνεννόηση.
Τσίπρας: Εκλογές τώρα -Να συγκληθεί το συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών
Ο Αλέξης Τσίπρας, κατά τη συνάντησή του με τον Κάρολο Παπούλια, ζήτησε την άμεση σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών για ορισμό ημερομηνίας εκλογών και παράλληλα διερεύνηση προθέσεων για εκλογή προέδρου Δημοκρατίας με συναίνεση από τη νέα βουλή.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε ότι η Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι απειλή και προειδοποίησε την κυβέρνηση ότι δεν πρέπει να σύρει τη χώρα σε πολύμηνη προεκλογική περίοδο αφού δεν υπάρχουν οι 180 βουλευτικές ψήφοι για την εκλογή προέδρου.
Σαμαράς: Δεν πάμε σε πρόωρες εκλογές -Διανύσαμε πολύ δρόμο για να τα διαλύσουμε όλα
Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός επανέλαβε την άρνησή του για πρόωρες εκλογές τονίζοντας ότι αυτό είναι κάτι που απεύχεται ο λαός και φοβούνται οι αγορές.
«Διανύσαμε πολύ δρόμο για να τα τινάξουμε όλα στον αέρα» σημείωσε με νόημα ο κ. Σαμαράς
ΠΑΣΟΚ: Ο Τσίπρας εκβιάζει το λαό και τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση
Στην επίθεση πέρασε και το ΠΑΣΟΚ, καθώς, πηγές της Χαριλάου Τρικούπη κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα για προσπάθεια αποσταθεροποίησης, τονίζοντας ότι η αξιωματική αντιπολίτευση εκβιάζει τον λαό και τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας.
Χτύπημα από ΕΕ για το «νέο Μνημόνιο»: Εξαιρετικά απίθανη η «καθαρή έξοδος» της Ελλάδας
Μέσα σε αυτό το κλίμα, κι ενώ οι αγορές έχουν ήδη δείξει τα δόντια τους εδώ και εβδομάδες, τα μαντάτα από τις Βρυξέλλες δεν είναι καθόλου ευχάριστα, καθώς, αξιωματούχος της Ευρωζώνης ανέφερε ότι η περίπτωση της λεγόμενης «καθαρής εξόδου» φαίνεται «εξαιρετικά απίθανη» για την Ελλάδα, με βάση τα δεδομένα των αγορών. Τόνισε, πάντως, ότι με βάση τις υπάρχουσες διαβουλεύσεις, η «μεταμνημονιακή εποχή» των σχέσεων της Ελλάδας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα διέπεται από κάποιου είδους «δομική σύμβαση». Ο ίδιος αξιωματούχος σημείωσε ότι αυτή η «νέα σύμβαση-σχέση» μεταξύ της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών θεσμών θα είναι «δομημένη, επίσημη, προβλέψιμη, ενδεχομένως με ρευστό και με μια νομική μορφή, κάνοντας χρήση των διαθέσιμων πόρων των Ευρωπαϊκών Μηχανισμών Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF και ESM)».
Συνεχίζοντας, ο ίδιος αξιωματούχος υπενθύμισε ότι η ευρωπαϊκή συμμετοχή στο υπάρχον πρόγραμμα λήγει στο τέλος του Δεκεμβρίου και εκτίμησε ότι οι όποιες αποφάσεις για την Ελλάδα θα πρέπει να ληφθούν στο Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου. Οπως είπε, η όποια νέα σύμβαση για την Ελλάδα, θα πρέπει να εγκριθεί από ορισμένα εθνικά κοινοβούλια, τα οποία συνήθως διακόπτουν τις εργασίες τους, λόγω Χριστουγέννων.
Και η Τρόικα τραβάει το σχοινί
Υπενθυμίζεται ότι και η Τρόικα έχει στείλει εδώ και ημέρες τα δικά της μηνύματα προς την ελληνική κυβέρνηση, καθώς, εγείρει σημαντικές απαιτήσεις, αναφορικά με την υλοποίηση των δεσμεύσεων, ώστε να ορίσει ημερομηνία επιστροφής στην Αθήνα για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων.
http://www.iefimerida.gr/

Η αμηχανία στο Προεδρικό, οι αιχμές για Σκέρτσο και στο βάθος οι δικογραφίες ΟΠΕΚΕΠΕ - Τεμπών

To τεταμένο κλίμα που επικρατεί τις τελευταίες εβδομάδες στη Βουλή…μεταφέρθηκε και στο περίπτερο του Προεδρικού Μεγάρου, με "παγωμένα...