Πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να ερμηνεύσουν με πολύπλοκα εργαλεία τον λόγο που ενώ η ολομέτωπη επίθεση σε κάθε ατομικό και συλλογικό δικαίωμα εντείνεται μέρα με τη μέρα, οι δρόμοι εξακολουθούν να παραμένουν άδειοι. Η απάντηση είναι πολύ απλή. Το “κίνημα” στερείται οράματος.
Το “να φύγει η τρόικα, να πέσει η κυβέρνηση, να τελειώσουν τα μνημόνια”, δεν είναι όραμα. Είναι μια μπούρδα και μισή που δεν συγκίνησε ποτέ τις μάζες. Γιατί και το 2011 που ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και τις πλατείες, δεν το έκανε για να διώξει τον Τόμσεν, αλλά γιατί είχε ένα όραμα. Την Άμεση Δημοκρατία*.
Η φράση “να φύγει ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος” δεν πρόκειται να συγκινήσει κανέναν. Στερείται οποιασδήποτε ιδεολογικής βάσης, την λέει και την επαναλαμβάνει η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα, και στην τελική δεν πρόκειται να εξασφαλίσει καμία λύση. Το 2011 ήταν ο ΓΑΠ

