Μολονότι προσβλητική για τη μνήμη του Θανάση Καναούτη, η Ελεγεία του Λοιδορημένου Ελεγκτή*, της Λένας Διβάνη, δεν ήταν παρά μια προσπάθεια να μπει φρένο στο συγκινησιακό “κατήφορο” της ελληνικής κοινωνίας μετά το θάνατο του 19χρονου παιδιού. Στην προσπάθεια αυτή, εξάλλου, η γνωστή συγγραφέας δεν είναι μόνη
Στην ειλικρινή αγωνία που εξέφρασε διά του γνωστού τιτιβίσματος για το συμπαθή κλάδο (και, παραδόξως, όχι συντεχνία) των ελεγκτών, αναγνωρίζεται ένα ολόκληρο ρεύμα στο δημόσιο χώρο. Μια αριστοκρατία του πνεύματος που, ιδίως από το 2008 και μετά, αδυνατεί πλέον να καταλάβει τον κόσμο. Για τους εκπροσώπους του ρεύματος αυτού, η έκφραση της αγανάκτησης για το επεισόδιο που προκάλεσε το θάνατο του 19χρονου παιδιού, είναι μια απόπειρα στυγνής πολιτικής εκμετάλλευσης της απώλειας και της δυστυχίας που αυτή προκάλεσε – στον “ιδιωτικό” βεβαίως χώρο,

