Στο «αμαρτιολόγιο» του υπουργού Προστασίας του Πολίτη προστέθηκε τις προάλλες και ο καταγγελλόμενος βασανισμός των «4» της Κοζάνης. Είχαν προηγηθεί η καταγγελία του Guardian για βασανισμούς σε κρατητήριο της Αθήνας, καθώς και άλλες για αυθαίρετη αστυνομική βία εις βάρος Ελλήνων πολιτών. Ασύγκριτα περισσότερες είναι εκείνες για την αυθαιρεσία κατά των μεταναστών. Όποιος εξάλλου
Το σημείωμα αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί παρουσίαση, ή πάντως σχόλιο πάνω σ’ ένα βιβλίο: «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία», του Σταύρου Ζουμπουλάκη (στις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ). Όμως δεν είναι, και τούτο επειδή δεν πρόκειται για ένα βιβλίο – έτσι απλά. Πρόκειται για μια πολιτική στάση, ή μάλλον για μια στάση ηθική.
Τι θέλουμε να πούμε; έτσι όπως – με αυτάρεσκη αμηχανία – η πολιτική μας τάξη και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι (χα!) προσεγγίζουν την Χρυσή Αυγή και την ξεθεμελιωτική απειλή που αυτή αποτελεί, έτσι δηλαδή που ο ένας καταδικάζει γενικώς (αλλά συμπράττει στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής λειτουργίας), o άλλος επικυρώνει την συμμετοχή ναζιστικών σχημάτων στις εκλογές (με την λαμπρή δικαστική λογική του «Ου μπλέξεις!»), ο τρίτος τίλλεται τας τρίχας της κεφαλής του που μέρη του προσωπικού της Δημόσιας Τάξης συγγενεύουν με την Χρυσαυγή (και … διατάσσει ΕΔΕ, δηλαδή κάνει την κότα), ο παραπέρα χαίρει που οι αντιεξουσιαστές «επαναδιεκδικούν τον δρόμο» τον οποίο οι Χρυσαυγίτες υπόσχονταν/απειλούσαν «να κάνουν δικό τους» (εδώ έχουμε την πολιτική λογική του «Αυτά τα πράγματα είναι για τους άλλους»), το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι τι; Η παραγωγή αντίβαρων από μέσα από τις δομές της κοινωνίας.
Προσοχή! Αντίβαρων είπαμε. Όχι «καταδικών» ή «αντιρρήσεων». Στον συντηρητικό, λοιπόν, χώρο – ήδη είναι ένα πρόβλημα ότι ο αμοιβαδοειδής αυτός χώρος δεν δείχνει αληθινή, γνήσια αλλεργία στο πλησιόχωρον της Χρυσαυγής… - η ανάδειξη αντανακλαστικών απώθησης, και μάλιστα αναμέτρησης
Τι θέλουμε να πούμε; έτσι όπως – με αυτάρεσκη αμηχανία – η πολιτική μας τάξη και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι (χα!) προσεγγίζουν την Χρυσή Αυγή και την ξεθεμελιωτική απειλή που αυτή αποτελεί, έτσι δηλαδή που ο ένας καταδικάζει γενικώς (αλλά συμπράττει στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής λειτουργίας), o άλλος επικυρώνει την συμμετοχή ναζιστικών σχημάτων στις εκλογές (με την λαμπρή δικαστική λογική του «Ου μπλέξεις!»), ο τρίτος τίλλεται τας τρίχας της κεφαλής του που μέρη του προσωπικού της Δημόσιας Τάξης συγγενεύουν με την Χρυσαυγή (και … διατάσσει ΕΔΕ, δηλαδή κάνει την κότα), ο παραπέρα χαίρει που οι αντιεξουσιαστές «επαναδιεκδικούν τον δρόμο» τον οποίο οι Χρυσαυγίτες υπόσχονταν/απειλούσαν «να κάνουν δικό τους» (εδώ έχουμε την πολιτική λογική του «Αυτά τα πράγματα είναι για τους άλλους»), το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι τι; Η παραγωγή αντίβαρων από μέσα από τις δομές της κοινωνίας.
Προσοχή! Αντίβαρων είπαμε. Όχι «καταδικών» ή «αντιρρήσεων». Στον συντηρητικό, λοιπόν, χώρο – ήδη είναι ένα πρόβλημα ότι ο αμοιβαδοειδής αυτός χώρος δεν δείχνει αληθινή, γνήσια αλλεργία στο πλησιόχωρον της Χρυσαυγής… - η ανάδειξη αντανακλαστικών απώθησης, και μάλιστα αναμέτρησης