Ψυχραιμία, παιδιά, με τις δημοσκοπήσεις

Αφού οι δημοσκοπήσεις είναι «η φωτογραφία της στιγμής» και υπό αυτήν την έννοια έχουν μια κάποια βαρύτητα, οφείλει κάποιος να κοιτάξει τη φωτογραφία. Τι δείχνει; Η ΝΔ παραμένει σταθεροποιημένη και, παρά την υποχώρησή της από τα ποσοστά των εθνικών εκλογών, διατηρεί τον πυρήνα της εκλογικής βάσης της. Ακόμη και στις ήττες της κατά το παρελθόν και με εξαίρεση το τραυματικό 18% του Μαΐου 2012, τα χαμηλά της κινήθηκαν στη σφαίρα του 30%. Σήμερα εμφανίζει υπό όρους και προϋποθέσεις ένα τέτοιο ποσοστό, με κάποιες ενδιαφέρουσες υποσημειώσεις. Εξακολουθεί με αυτό να είναι με απόσταση πρώτη και δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες θα διεξαχθούν οι εκλογές, όταν διεξαχθούν. Επιπλέον, διατηρείται σε αυτά τα επίπεδα, έχοντας περάσει μάλλον ανώδυνα την αναταραχή λόγω της διαγραφής Σαμαρά. Με λίγα λόγια, υπάρχει δρόμος έως τις εκλογές, κατά πάσα

πιθανότητα μακρύς. Από την άλλη, επιβεβαιώνονται αυτά που όλοι ξέρουν και καταλαβαίνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα παράγωγά του υποχωρούν, εκφυλίζονται και ενδεχομένως εξαφανίζονται. Το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει, αλλά μάλλον ξέπνοα και οι ελληνικές εκδοχές της τραμπικής φιλοσοφίας καταγράφουν όχι αδιάφορες δυναμικές. Με λίγα λόγια, «ψυχραιμία, παιδιά», που έλεγε και ο Κηλαηδόνης. Οι ισορροπίες στη χώρα δεν έχουν ανατραπεί, τα προβλήματα παραμένουν και όσο και αν ο Μητσοτάκης φαίνεται να χάνει βηματισμό, δεν υπάρχει και κάποιος για να προτείνει κάτι άλλο, εφαρμόσιμο και πιστευτό. Προφανώς και είναι μια προβληματική πολιτική συνθήκη και παρουσιάζει κάποια στοιχεία παθολογίας. Ομως αυτή είναι και όχι κάποια άλλη. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Είναι άλλης τάξεως συζήτηση και μάλλον καταλήγει στο «ο Χατζηπετρής», που έλεγε και πάλι ο Κηλαηδόνης. Ωστόσο, οφείλει να δει κάποιος και κάτι ακόμη. Μιλούν ορισμένοι για τον κατακερματισμό του πολιτικού σκηνικού, κατά τρόπο ανάλογο της μνημονιακής περιόδου. Υπάρχει όμως μια θεμελιώδης διαφορά. Ο κατακερματισμός τότε είχε προέλθει κατά βάση από τη διάσπαση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, λόγω του δεύτερου μνημονίου. Ετσι προέκυψαν τα πολιτικά προϊόντα της κρίσης, μεταξύ των οποίων και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, είναι ακριβώς αυτά τα προϊόντα της κρίσης που διασπώνται και εξαϋλώνονται. Και εκκρεμεί η εκλογική τους πιστοποίηση. Υπό αυτήν τη συνθήκη που φανερώνεται στη «φωτογραφία της στιγμής», έχει μία ιδιαίτερη σημασία η κατηγορηματική άρνηση του Πρωθυπουργού να αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Ο τρόπος με τον οποίο το απέρριψε στον Alpha, λίγα περιθώρια αφήνει για κάτι διαφορετικό, όσο και αν στην πολιτική «ποτέ μη λες ποτέ». Και εδώ υπάρχουν όμως κάποιες κρίσιμες υποσημειώσεις. Στις αλλαγές εκλογικού νόμου, όποτε και αν έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν, είτε κυριάρχησε το σκεπτικό της πρόκλησης μετεκλογικού «σκαλώματος» (βλ. απλή αναλογική από το ΠΑΣΟΚ το 1989 και από το ΣΥΡΙΖΑ το 2016), είτε δεν είχε τα ποθητά αποτελέσματα (βλ. εκλογές του 2007 και καθοριστική εξασθένηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της ΝΔ μετά τις πρόωρες εκλογές). Σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει ότι ακόμη και αν άλλαζε τον εκλογικό νόμο, δεν θα του εξασφάλιζε κάτι με βεβαιότητα. Ισως και να είχε αντίθετα αποτελέσματα, ειδικά σε ό,τι αφορά τα μικρά κόμματα και την προσπάθεια αποκλεισμού τους από τη Βουλή. Με αυτά υπόψη, γίνονται συχνά αναφορές και στο λάθος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να μην αλλάξει τον εκλογικό νόμο, το 1991. Υπάρχει όμως και σε αυτό το σημείο μία διαφορά. Αυτό ήταν πράγματι λάθος, επειδή το σύστημα τότε ήταν η απλούστερη (και πλέον προβληματική) εκδοχή της απλής αναλογικής, δίχως μπόνους εδρών. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα πρέπει να είναι μάλλον σαφές ότι στην πολιτική οι εξελίξεις ούτε διατάσσονται, ούτε προχωρούν με βάση τα σενάρια και τις επιθυμίες. Με λίγα λόγια, ψυχραιμία. Οι εκλογές θα διαμορφώσουν την πολιτική πραγματικότητα και μέχρι τότε έχουμε μέλλον. 

https://www.protagon.gr/apopseis/psyxraimia-paidia-me-tis-dimoskopiseis-44343049312