Χαρ. Αθανασίου: Θέμα χρόνου το «βραχιολάκι» για την υπόθεση του Ρωμανού

Η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού είναι θέμα χρόνου να λυθεί, με την επίσπευση της εφαρμογής του συστήματος ηλεκτρονικής επιτήρησης (βραχιολάκι) δήλωσε από το βήμα της Ολομέλειας ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου.

Ο κ. Αθανασίου κάλεσε τους γονείς του απεργού πείνας, τους νομικούς παραστάτες του ή και ειδικούς που θα του παράσχουν ψυχολογική υποστήριξη να τον πείσουν ώστε να αντιληφθεί πως είναι θέμα χρόνου να ολοκληρωθεί το σύστημα της ηλεκτρονικής παρακολούθησης και να επιλυθεί η υπόθεσή του

Ωστόσο διευκρίνισε πως μέχρι να ολοκληρωθούν αυτές οι διαδικασίες θα πρέπει να συμβιβαστεί με την εξ αποστάσεως παρακολούθηση των μαθημάτων του, όπως προβλέπει η τροπολογία που ψηφίζεται σήμερα.

Αφού ο κ. Αθανασίου επανέλαβε κατηγορηματικά ότι τον δεσμεύει το νομοθετικό πλαίσιο για οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση πλην αυτής που σήμερα φέρνει στη Βουλή και πως αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει η Πολιτεία τώρα.

Μάλιστα ενημέρωσε το Σώμα πως παρακάλεσε προσωπικά για την επίσπευση της εφαρμογής του συστήματος με το βραχιολάκι.

«Τα άλλα δεν γίνονται. Είναι κατάλυση όλου του δικονομικού συστήματος και του κράτος δικαίου» είπε συμπερασματικά για τα όσα προτείνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ για νομοθέτηση.

http://www.naftemporiki.gr/

Mηδενικό εισόδημα δήλωσαν έξι στους δέκα Έλληνες το 2014

Απογοητευτικά είναι για ακόμη μία χρονιά τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας αναφορικά με τις απολαβές των Ελλήνων, αφού μέσα στους τελευταίους 12 μήνες, το 65% των πολιτών δήλωσε μηδενικό εισόδημα.

Παράλληλα, το ίδιο ποσοστό έχει αιτηθεί ένταξη στο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, το 25% των πολιτών δήλωσε εισόδημα έως 2.000 ευρώ και το 10% εισόδημα από 2.000 έως 5.000 ευρώ.

Ηλικιακά, το 8,5% των αιτούντων είναι ηλικίας 18-25 ετών, το 37% ηλικίας 26-40 ετών, το 49% από 41-65 ετών και το 5% άνω των 65 ετών.

Σε ό,τι αφορά τον αριθμό των αιτήσεων, έως τις 8 Δεκεμβρίου, έχουν υποβληθεί 19.900 αιτήσεις και αφορούν 26.800 ωφελούμενους.

http://tvxs.gr/

Σόιμπλε: Η Ελλάδα δεν έχει βγει ακόμη από το αδιέξοδο...

... «όπως έδειξε η αντίδραση των αγορών», σύμφωνα με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών - Χαρακτήρισε «πιθανώς καλή απόφαση» την επίσπευση της προεδρικής εκλογής, για την οποία τόνισε: «Δεν εξεπλάγησαν όλοι» - Ντάισελμπλουμ: Γνωρίζαμε για την επίσπευση της διαδικασίας ανάδειξης Προέδρου

Η αντίδραση των αγορών και η κατάρρευση του Χρηματιστηρίου Αθηνών, στο άκουσμα της είδησης της επίσπευσης των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει ακόμα πολλά να κάνει στον τομέα των μεταρρυθμίσεων, σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Χρησιμοποιώντας τη φράση «it's not out of the woods» («δεν έχει βγει από το δάσος», στην κυριολεξία, ή «δεν έχει βγει από το αδιέξοδο», σε ελεύθερη μετάφραση), σύμφωνα με το Bloomberg, ο χερ Σόιμπλε άφησε να εννοηθεί ότι η χώρα μας δεν μπορεί να εφησυχάζει, βασιζόμενη στη βοήθεια των εταίρων και στην πιστωτική γραμμή στήριξης (ECCL), καθώς και στη δίμηνη παράταση του προγράμματος.

Ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ επικαλέστηκε για την εκτίμησή του αυτή, την αντίδραση των αγορών και το «κραχ» του ΧΑ, συμπληρώνοντας: «Φυσικά, η εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα κυριαρχεί στην αντιπαράθεση, αλλά δεν βλέπω καμία διαφορά, σε σχέση με πριν από μερικά χρόνια».

«Δεν εξεπλάγησαν όλοι» είπε ο Σόιμπλε, με την ανακοίνωση της επίσπευσης της προεδρικής εκλογής. «Τώρα είναι επίσημο» τόνισε, «και είναι πιθανώς μια καλή απόφαση».

Παράλληλα, επαίνεσε τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, χαρακτηρίζοντάς τον «καθοριστικό» και τον κύριο υπεύθυνο για την ανάκαμψη της Ελλάδας μέχρι τώρα.
http://www.protothema.gr/

ΟΟΣΑ: Μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων θα τόνωνε την ανάπτυξη

Παρίσι, Γαλλία

Η λήψη μέτρων από τις εθνικές κυβερνήσεις για τη μείωση των ανισοτήτων μεταξύ των πλουσίων και των φτωχότερων πολιτών τους θα μπορούσε να συμβάλει στην αύξηση του ρυθμού της οικονομικής ανάπτυξής τους, σημειώνει ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) σε έκθεσή του που δόθηκε σήμερα, Τρίτη, στη δημοσιότητα.

Ο διεθνής οικονομικός οργανισμός με έδρα το Παρίσι σημειώνει ότι το μεγάλο εισοδηματικό χάσμα έχει «αρνητικές και στατιστικά σημαντικές συνέπειες» για την ανάπτυξη, αφού το διευρυνόμενο χάσμα πλουσίων-φτωχών συχνά απλώς αποκρύπτει τη μείωση του εισοδήματος για τους πάντες, πλην των πλουσιότερων.

Ο παράγοντας εκείνος που έχει «τις μεγαλύτερες συνέπειες στην ανάπτυξη είναι η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ της κατώτερης μεσαίας τάξης και των φτωχών νοικοκυριών σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία», αναφέρεται στην έκθεση, η οποία βασίζεται ιδίως σε προσαρμοσμένα για τη συγκυρία δεδομένα μιας περιόδου 30 ετών από τις βιομηχανικά ανεπτυγμένες και τις πολύ ανεπτυγμένες οικονομίες.

«Συνεπάγεται ότι οι πολιτικές για τη μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων δεν θα έπρεπε να επιδιωχθούν μόνο για να βελτιωθούν τα κοινωνικά αποτελέσματα, αλλά και για να διατηρηθεί η μακροπρόθεσμη ανάπτυξη» τονίζεται στην έκθεση.

Για να μειωθούν οι ανισότητες, οι χώρες πρέπει να επενδύσουν στην εκπαίδευση και να αναδιανείμουν πλούτο μέσω της φορολογίας και άλλων μεταβιβάσεων, προστίθεται στην έκθεση του ΟΟΣΑ.

Ο διεθνής οργανισμός τονίζει ότι από τα στοιχεία που διαθέτει δεν προκύπτει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι αναδιανεμητικές πολιτικές έβλαψαν την ανάπτυξη, όποτε και όταν σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν σωστά.

Ο ΟΟΣΑ επισήμανε ακόμη πως κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών και έως το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2009, ο αθροιστικός ρυθμός ανάπτυξης θα ήταν από 6 έως 9 εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερος στην Ιταλία, τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εάν στις χώρες αυτές δεν είχαν διευρυνθεί οι εισοδηματικές ανισότητες.

Αντίθετα, σε χώρες όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιρλανδία πριν από την οικονομική κρίση, τα καλύτερα επίπεδα οικονομικής ισότητας βοήθησαν στην ενίσχυση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος κατά κεφαλή.

Από το 1980 όταν το πλουσιότερο κομμάτι της κοινωνίας κέρδιζε 7 φορές περισσότερα χρήματα από αυτά που κέρδιζαν οι φτωχότεροι, το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων διευρύνεται συνεχώς.

Το 2014 στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες το χάσμα διευρύνθηκε και έφθασε στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 30 ετών: το 10% των πιο πλούσιων κερδίζει περίπου 9,5 φορές περισσότερα από ότι κερδίζει το 10% των πιο φτωχών, ανέφερε ο ΟΟΣΑ.

Οι επιπτώσεις των ανισοτήτων μεταξύ πλουσίων και φτωχών επανήλθαν στο προσκήνιο εν μέρει λόγω ενός βιβλίου του Γάλλου οικονομολόγου Τομά Πικετί, ο οποίος επισήμανε πως το χάσμα ανάμεσα στους πιο πλούσιους και τους πιο φτωχούς διευρύνεται εδώ και δεκαετίες στη Δύση.

http://news.in.gr/

(Αντι)Πρόεδρος της (Νέας) Δημοκρατίας

«Μεταξύ Ελλάδας και κόμματος είσαστε με το κόμμα, εμείς είμαστε με την Ελλάδα». Αυτό δήλωσε ο πρωθυπουργός το βράδυ της Κυριακής στη βουλή κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Και αμέσως μετά, συμφώνησε με την τρόικα να πάει σε προεδρική εκλογή και πρότεινε για υποψήφιο τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Προφανώς ο Σαμαράς δεν περιμένει πως ο Σταύρος Δήμας θα ψηφιστεί από 180 βουλευτές. Αν και ο ίδιος ο Δήμας εμφανίζεται να το πιστεύει.

Εδώ αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να μη βρει στην κάλπη ούτε την ψήφο όλων των βουλευτών της συμπολίτευσης.

Μπορεί αρκετοί στο ΠΑΣΟΚ να έχουν συνδέσει την επιβίωσή τους με το μέλλον του Βενιζέλου, και ο Βενιζέλος με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι αυτοί θα ψηφίσουν Δήμα.

Η υποψηφιότητα Δήμα, μόνο στόχο έχει να επανασυσπειρώσει το χώρο της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς ενόψει των σίγουρων πλέον εκλογών.

Παρά το γεγονός πως ο Σαμαράς έχει επισκεφτεί τη βουλή λιγότερες φορές από όσες έχει επισκεφτεί το Βερολίνο, οι αφορμές που έχει δώσει με τις δηλώσεις του για να διαπιστώσει κανείς τον διχαστικό του λόγο είναι άπειρες. Ίσως σε κάποια άλλη ανάρτηση να επανέλθουμε.

Ωστόσο, είναι τουλάχιστον γελοίο, ένας πρωθυπουργός που κοροϊδεύει με τα περί εθνικής συναίνεσης και συνεννόησης, να κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση για κομματική πολιτική, και παράλληλα να φυτεύει στον κρατικό μηχανισμό κάθε λογής λουλούδι της Δεξιάς.

Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν, χρησιμοποιεί χωρίς καμία προκάλυψη την προεδρική εκλογή ως προεκλογικό εργαλείο. Τόσο για τους ψηφοφόρους του, όσο και προς τους δανειστές. Τον αγαπάνε πολύ οι Ευρωπαίοι τον Δήμα. Γι’ αυτό τον έκαναν πρόπερσι υπουργό του Παπαδήμου.

Αυτά για να ξέρουμε ποιός υποτιμά τον θεσμό του Προέδρου, αυτόν που ο ίδιος έχει φορτώσει με καμιά τριανταριά πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, και ποιος όχι.

*Το σκίτσο είναι της Έφης Ξένου

https://eleutheriellada.wordpress.com/

Le Monde: Παγίδα στον ΣΥΡΙΖΑ η γρήγορη εκλογή

Εξήγηση στην κίνηση των Σαμαρά και Βενιζέλου να επισπεύσουν την προεδρική εκλογή επιχειρεί να δώσει η γαλλική εφημερίδα Le Monde που «υποπτεύεται» ότι πίσω από αυτή την ενέργεια υπάρχει η προσπάθεια να παγιδευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ.   Η γαλλική εφημερίδα αφού επισημαίνει ότι η Ελλάδα θα ζήσει τα Χριστούγεννα ένα σκηνικό πολύ πολιτικό, στη συνέχεια σημειώνει στο άρθρο της με τίτλο «Μεγάλοι εκλογικοί ελιγμοί στην Ελλάδα» ότι η εκλογή Προέδρου θα μπορούσε να κάνει πιο έντονη την πολιτική κρίση.   Κι αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμεί την πρόκληση πρόωρων εκλογών δεν είναι σίγουρο ότι θα αποκτήσει την πλειοψηφία στη Βουλή.    
 Όπως δηλώνει ο πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος Γιώργος Σεφερτζής, ο πρωθυπουργός ελπίζει ότι θα παγιδεύσει τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αν γίνουν εκλογές και αναδειχτεί κυβέρνηση δεν θα έχει το χρόνο για να διαπραγματευτεί με την Τρόικα  και θα έχει μικρά περιθώρια ελιγμών. Όπως λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του, βλέπει την απόφαση της Τρόικα να επισπεύσει την προεδρική εκλογή ως «μια  απελπισμένη προσπάθεια να καλύψει τα νέα μέτρα λιτότητας και να εκβιάσει την ψήφο των βουλευτών».
http://www.lifo.gr/

Κάποιοι ενοχλούνται όταν λέμε ότι το ελληνικό χρέος είναι και εξυπηρετήσιμο και βιώσιμο

Φίλες και φίλοι, θα συζητήσουμε φυσικά για τα θέματά μας, τα θέματα που αφορούν την Παράταξη, το συνέδριό μας, την οργανωτική μας προετοιμασία, επειδή είχα όμως μια σειρά από επαφές στις Βρυξέλλες και στη Βασιλεία της Ελβετίας όπου ήμουν, επειδή τρέχουν οι εξελίξεις, θεωρώ αναγκαίο να ενημερώσω και τη Γραμματεία, αλλά με την ευκαιρία αυτή και τους Έλληνες πολίτες, για το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε για την κατάσταση της χώρας.

Είναι αλήθεια -το τόνισα και στις δηλώσεις μου από το εξωτερικό- ότι η διαπραγμάτευση είναι πολύ δύσκολη και έχει ήδη παραταθεί υπέρμετρα. Αυτή η εικόνα αδικεί τη χώρα και τα επιτεύγματά της, γιατί θα έπρεπε και οι εταίροι μας και η Ευρώπη και το ΔΝΤ ,να έχουν αντιληφθεί ότι το τέλος του 2014, η αρχή του 2015, δεν είναι το τέλος του 2009 και η αρχή του 2010. 

Μεσολάβησαν 5 σκληρά και δύσκολα χρόνια γεμάτα από θυσίες, προσπάθειες, λάθη, αδικίες, εντάσεις, αλλά καταφέραμε η Ελλάδα τώρα να εμφανίζει τρία πολύ σημαντικά επιτεύγματα τα οποία κανείς δεν μπορεί να τα αγνοήσει ή να τα υποβαθμίσει:

• Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η Ελλάδα εμφανίζει θετικό ρυθμό ανάπτυξης μέσα σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον στασιμότητας, ή και ύφεσης. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτά τα πράσινα βλαστάρια της ανάπτυξης που εμφανίζονται πια καθαρά στην ελληνική οικονομία, είναι ένα σημαντικό επίτευγμα του ελληνικού λαού που συνδέεται με το μεγάλο θέμα της ανεργίας, με τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, με τις επενδύσεις, με την αλλαγή της ατμόσφαιρας στην ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία. Με την ενίσχυση του επιπέδου της εθνικής ανταγωνιστικότητας και κανείς δεν μπορεί να εισηγηθεί ή πολύ περισσότερο να επιβάλει μέτρα που αντί να ευνοούν σκοτώνουν την ανάπτυξη. 

• Εμφανίζουμε πρωτογενές πλεόνασμα και κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι μας βοήθησαν οι εταίροι μας με το κούρεμα και την αναδιάρθρωση του χρέους που κάναμε το 2012 γιατί πληρώνουμε πολύ λιγότερους τόκους και πολύ λιγότερα χρεολύσια. Έχουμε πολύ μικρότερο κόστος εξυπηρέτησης και άρα διευκολύνεται το δημοσιονομικό έλλειμμα .Γιατί το πρωτογενές πλεόνασμα αφορά τη χρήση τη συγκεκριμένη. Αφορά αυτό που κάνουμε εμείς εδώ, ανεξαρτήτως κόστους εξυπηρέτησης του χρέους.
  Μας έχουν βοηθήσει πράγματι με το κούρεμα και την αναδιάρθρωση του χρέους, να έχουμε και ένα πάρα πολύ καλό δημοσιονομικό αποτέλεσμα, ένα δημοσιονομικό έλλειμμα κοντά στο 1% όταν άλλες χώρες της ευρωζώνης αγωνίζονται να μείνουν στο όριο του 3%. Αλλά το πρωτογενές πλεόνασμα είναι το νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών, είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας, είναι η αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και στις σχέσεις κράτους και κοινωνίας.
  Είναι πολύ σημαντικό το πρωτογενές πλεόνασμα γιατί δείχνει ότι η Ελλάδα στην πραγματικότητα έχει αλλάξει κατάσταση, όχι μόνο δημοσιονομικά, αλλά και από πλευράς ανταγωνιστικότητας.
• Και βεβαίως έχουμε ένα ισχυρό τραπεζικό σύστημα που πέρασε με ασφάλεια τα stress test και αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι το ενισχύσαμε μέσα από την αναδιάρθρωση του χρέους και το δάνειο που πήραμε από τους εταίρους μας. Αλλά δεν ενισχύσαμε τους τραπεζίτες, δεν ενισχύσαμε τους μετόχους και μάλιστα τους παλιούς, προστατεύουμε τις καταθέσεις. Προστατεύοντας τις καταθέσεις διατηρούμε τη δυνατότητα χορήγησης ρευστότητας σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Προστατεύουμε τον κύκλο της οικονομίας, προστατεύουμε τη δυνατότητα να γίνουν επενδύσεις, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.

Η διαπραγμάτευση είναι δύσκολη και παρατεταμένη, γιατί είναι διπλή: 

• Είναι μια διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση του υφισταμένου προγράμματος, το οποίο ούτως ή άλλως κατά το ευρωπαϊκό του σκέλος λήγει στις 31 Δεκεμβρίου. 
• Αλλά είναι και μια διαπραγμάτευση για το νέο πλαίσιο. Ένα πλαίσιο διαφορετικό, αξιοπρεπές, ισότιμο που διευκολύνει την ελληνική πραγματική οικονομία, την ανταγωνιστικότητα. Διευκολύνει τον κάθε Έλληνα πολίτη που έχει αγωνία για το μέλλον του.

Και διεξάγεται και ένα τρίτο επίπεδο διαπραγμάτευσης, το οποίο υφέρπει και το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό και το οποίο θα ολοκληρωθεί μετά την ολοκλήρωση αυτής της φάσης, κατά πάσα πιθανότητα μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι η διαπραγμάτευση για το χρέος. 

Θέλω εδώ να εξηγήσω για πολλοστή φορά, ότι κάποιοι ενοχλούνται όταν λέμε ότι το ελληνικό χρέος είναι και εξυπηρετήσιμο και βιώσιμο. Είναι όμως τραγικό λάθος να απευθύνεται κανείς στις αγορές οι οποίες ξέρουν πάρα πολύ καλά τα δεδομένα και να προσπαθεί να πείσει τις αγορές που ξέρουν ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο και δεν συνιστά κίνδυνο και να λέει ότι ´´ κοιτάξτε το χρέος είναι επικίνδυνο . Δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Δεν μπορούμε να το αναχρηματοδοτήσουμε. Δεν είναι βιώσιμο. ´´

Είναι επίσης πολύ επικίνδυνο να το λέει αυτό κανείς στο ΔΝΤ που το θέλουμε υπό μια άλλη μορφή, ως ένα προληπτικό θώρακα προστασίας σε σχέση με τις αγορές, γιατί οι κανονισμοί του ΔΝΤ προϋποθέτουν ότι έχεις μια χώρα με βιώσιμο χρέος προκειμένου αυτή να ενταχθεί στα κανονικά προγράμματα και τώρα σε αυτά που μας ενδιαφέρουν που είναι τα προληπτικά προγράμματα στήριξης . Καλού κακού δηλαδή να έχουμε τη δυνατότητα, εάν τα επιτόκια αυξηθούν, να πάρουμε από εκεί που μας δίνουν φθηνότερα επιτόκια. 

Άρα λοιπόν αυτό που έχουμε πετύχει το 2012 δεν είναι μόνο το κούρεμα, δεν είναι μόνο η αναδιάρθρωση που έγινε, αλλά είναι και η ένταξη μέσα στη συμφωνία που έχουμε και που ισχύει, ενός μηχανισμού που προβλέπει σχεδόν αυτόματα -γιατί πάντα χρειάζεται διαπραγμάτευση και πίεση- περαιτέρω μείωση του χρέους στην ουσία ,δηλαδή σε όρους καθαράς παρούσης αξίας, σε πραγματικά λεφτά και όχι σε ονομαστικές ψευδαισθήσεις. 

Και αυτό θα το πετύχουμε, αλλά φυσικά θα το πετύχουμε με συναίνεση, με σοβαρότητα, χωρίς να βγάλουμε, όπως λέγεται, στη «σέντρα» της πολιτικής αντιπαράθεσης και του μικροκομματισμού, το ζήτημα αυτό.  Γιατί αλίμονο εάν ένα τέτοιο θέμα που θέλει ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, εχεμύθεια, τεχνική προετοιμασία, το καταστήσουμε αντικείμενο δημαγωγίας, όπου ο καθένας λέει γιατί να μη κουρέψουμε ακόμη παραπάνω, γιατί να μη σβήσουμε το χρέος, γιατί να μην κάνουμε κάτι το οποίο θα ανακουφίσει τους πάντες;

Οι πάντες ανακουφίζονται με τα μέτρα για το ιδιωτικό χρέος, με τα μέτρα για τα κόκκινα δάνεια, με τα μέτρα για τα στεγαστικά δάνεια που έχουμε συμφωνήσει με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Αλλά αυτή η ανακούφιση του ιδιωτικού χρέους, οφείλεται στο ότι κάναμε το 2012 το κούρεμα και την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Και όταν κάποιοι ρωτούσανε με κουτοπονηριά «και τι θα γίνει τώρα, τι σημασία έχει αυτό για τον κάθε πολίτη», η απάντηση είναι: Να η σημασία για τον κάθε πολίτη, για την κάθε επιχείρηση, για το κάθε νοικοκυριό, για τον κάθε εργαζόμενο, για τον κάθε άνεργο που περιμένει να δημιουργηθεί μια θέση εργασίας γι’ αυτόν μέσα στην οικονομία. 

Η διαπραγμάτευση επίσης είναι δύσκολη και μακρά γιατί είναι αφ’ ενός μεν τεχνική, αφ’ ετέρου δε πολιτική. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι χρειάζεται τεχνική επάρκεια, αλλά και πολιτική στήριξη. Γίνεται σε δυο επίπεδα.

Είναι μια διαπραγμάτευση που γίνεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά είναι και μια διαπραγμάτευση που γίνεται με το ΔΝΤ βέβαια, γιατί και με αυτό πρέπει να καθορίσουμε τη σχέση μας. Και υπάρχει και ένα τρίτο επίπεδο εδώ επίσης. Είναι μια διαπραγμάτευση όχι μόνο ανάμεσα σε εμάς και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε εμάς και το ΔΝΤ, αλλά ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Μια σκληρή διαπραγμάτευση, γιατί το Ταμείο θέλει να παραμείνει στο εσωτερικό της ευρωζώνης και αυτό δεν αφορά την Ελλάδα -τα μεγέθη της Ελλάδας είναι πάρα πολύ μικρά- αφορά άλλες χώρες της ευρωζώνης, την ευρωζώνη συνολικά. 

Θα σας πω μόνο ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος που είναι διεθνώς εμπορεύσιμο στις αγορές ομολόγων, είναι περίπου 35 δισ. ευρώ μόλις, λιγότερο από το 1/10 του ονομαστικού βάρους του χρέους, όταν έχεις χώρες, όπως η Γαλλία, με ένα χρέος της τάξεως των 2 τρισ. 600 δισ. ευρώ. Ή χώρες όπως η Ιταλία με ένα χρέος 2 τρισ. 200 δισ. ευρώ. Μόνο δυο χώρες έχουν 5 τρισ. ευρώ χρέος! Και εμείς μιλάμε για ένα ελληνικό χρέος που είναι στα χέρια ιδιωτών μόλις 35 δισ. ευρώ, διότι το υπόλοιπο ανήκει στα χέρια κρατών και ευρωπαϊκών θεσμών, άρα δεν τελεί υπό κερδοσκοπική πίεση. 

Το μεγάλο θέμα -το λέω κατ' επανάληψη αλλά, είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια- είναι η πολιτική αβεβαιότητα. Αυτή είναι που μας δυσκολεύει, αυτή είναι που δίνει επιχειρήματα στους συνομιλητές μας. Και πιο συγκεκριμένα, όταν μιλάω για πολιτική αβεβαιότητα, εννοώ την επίσημη εκ μέρους της Αντιπολίτευσης αμφισβήτηση της συνέχειας του κράτους.

Αυτό είναι κάτι αδιανόητο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και για τη διεθνή κοινότητα, για κράτη επιπέδου Ελλάδος, για ένα ευρωπαϊκό κράτος το οποίο μετέχει στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ, στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, ένα κράτος το οποίο είναι σοβαρό, παλιό, δημοκρατικό και έτσι πρέπει βέβαια να παραμείνει. 

Η αμφισβήτηση της συνέχειας του κράτους είναι που προκαλεί τριγμούς στη διαπραγμάτευση και αυτό βεβαίως ενισχύεται κι από μία εντυπωσιακά αντιφατική στάση της Αντιπολίτευσης, αλλά κι ενός μεγάλου δυστυχώς τμήματος της κοινής γνώμης. 

Ποια είναι η αντίφαση; Η Αντιπολίτευση δε θέλει μνημόνιο και τρόικα, είναι αντιμνημονιακή. Ωραία. Κι εμείς αγωνιζόμαστε να βγούμε από το μνημόνιο και την τρόικα. Ενοχλείται επειδή δήθεν «βιαστήκαμε» να πούμε ότι θέλουμε να βγούμε από το μνημόνιο και την τρόικα. Δεν θέλουν το μνημόνιο και την τρόικα, αλλά δε θέλουν κι εμείς να βγούμε από το μνημόνιο και την τρόικα!

Δεν το πιάνεις από πουθενά, δεν μπορείς να το διαχειριστείς αυτό, είναι μία αντίφαση η οποία φτάνει πια στα όρια ενός παραλογισμού, που δεν είναι βέβαια παραλογισμός, είναι η αποθέωση της δημαγωγίας της ανευθυνότητας και της αντιφατικότητας. 

Η Αντιπολίτευση υπόσχεται σκληρή διαπραγμάτευση με τους εταίρους, αλλά δεν έρχεται να βοηθήσει σε μια εθνική διαπραγμάτευση που να είναι αποτελεσματική. Θεωρεί ότι είμαστε ταυτόχρονα ενδοτικοί επειδή δήθεν υποχωρούμε έναντι των εταίρων, αλλά και ριψοκίνδυνοι επειδή δεν υποχωρούμε. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υποχωρούμε, αλλά βάλτε τα σε μια σειρά, εξηγήστε πώς είναι δυνατόν να κατηγορούμεθα και ως ενδοτικοί και ως ριψοκίνδυνοι. Αυτό είναι ένα καινούριο ελληνικό θαύμα.

Είπα χθες στη Βασιλεία ότι ο λαός κρίνει τα πάντα κι εμείς ενεργούμε εξ ονόματος του ελληνικού λαού και απηχούμε τη βούληση του ελληνικού λαού. Γιατί -δεν ξέρω αν το θυμόμαστε- βρισκόμαστε στην Κυβέρνηση κι έχουμε την πλειοψηφία της Βουλής τα κόμματα που συνεργαζόμαστε στην Κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, επειδή το 47% του ελληνικού λαού τον Ιούνιο του 2012 ψήφισε υπέρ της εφαρμογής της υπεύθυνης εθνικής στρατηγικής. Δεν πήραμε την άδεια «από τη σημαία», ενεργούμε επί τη βάσει της εντολής του ελληνικού λαού. 

Κι όταν λέω ότι «ο λαός κρίνει τα πάντα» δεν εννοώ ότι γίνονται διαρκώς εκλογές για το κάθε τι, εννοώ όμως ότι ο λαός εάν θέλει μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα στις εκλογές, γιατί διασταυρωνόμαστε με τη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, ούτως ή άλλως, κι έχουμε ένα χρονοδιάγραμμα διαπραγματεύσεων με τους εταίρους κι ένα συνταγματικό χρονοδιάγραμμα για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία στην περίπτωση αποτυχίας οδηγεί σε αυτόματη διάλυση της Βουλής και εκλογές. 

Ο λαός λοιπόν μπορεί να επιβάλλει συναίνεση και να αποτρέψει τις εκλογές, πρέπει να εκφραστεί κι έχει πολλούς τρόπους να εκφραστεί χωρίς να πάμε σε εκλογές. Αλλά βεβαίως το γεγονός ότι η υπεύθυνη στάση λέει όχι εκλογές αλλά συναινετική εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, δε σημαίνει ότι φοβόμαστε τις εκλογές ή ότι θα ωφεληθεί όποιος οδηγήσει τη χώρα στην τραγική δοκιμασία των εκλογών χωρίς μάλιστα να έχουμε ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση.

Σίγουρα δεν θα την έχουμε ολοκληρώσει για το χρέος, θέλουμε να την ολοκληρώσουμε -και πιστεύω ότι θα την ολοκληρώσουμε- για το νέο θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινείται η χώρα σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση από την 1η Ιανουαρίου του 2015. 

Κι επειδή ακούω διάφορους να μιλάνε για «παράταση του προγράμματος», δεν υπάρχει πρόγραμμα χωρίς δάνειο, πρόγραμμα σημαίνει δάνειο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση νέο δάνειο δεν θέλει να δώσει, δε χρειάζεται να δώσει, η χώρα έχει περίσσευμα από το προηγούμενο δάνειο 11 δισ. ευρώ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που αρκούν και υπεραρκούν ως θώρακας προστασίας και ταυτόχρονα μειώνουν και το δημόσιο χρέος. 

Άρα, δεν μπορεί να μιλάμε για νέο πρόγραμμα όταν δεν υπάρχει νέο δάνειο, μιλάμε για μία τεχνητή επέκταση των διαδικασιών εκταμίευσης, η οποία βέβαια σε καμία περίπτωση δε συνιστά νέο μνημόνιο, νέα τρόικα και κυρίως νέο πρόγραμμα. Είναι άλλο οι τεχνητές διαδικασίες κι άλλο η ουσία, που είναι ένα νέο δάνειο ίσον ένα νέο πρόγραμμα.

Τώρα λοιπόν είμαστε εν αναμονή της επιστροφής της τρόικας. Η τρόικα πιστεύω θα επιστρέψει κι αυτό είναι το μήνυμα και του χθεσινού EuroWorking Group, της συνάντησης δηλαδή των εκπροσώπων των Υπουργών Οικονομικών. Κι έχουμε τη δυνατότητα πράγματι πριν τα Χριστούγεννα, για την ακρίβεια πριν την προγραμματισμένη τηλεδιάσκεψη της 15ης Δεκεμβρίου, να έχουμε μία τεχνική συμφωνία των επιτελείων.

Θα απαιτηθεί μετά ένας νόμος για τις λεγόμενες «προαπαιτούμενες ενέργειες» και η επιβεβαίωση του νόμου αυτού από τους εταίρους μας για να φτάσουμε στην εκταμίευση και στο μεταξύ θα έχει υποβληθεί -και είμαι βέβαιος θα έχει εγκριθεί- η ελληνική πρόταση να αλλάξουμε καθεστώς, να πάμε στην προληπτική γραμμή στήριξης και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Γιατί το κριτήριό μας είναι τα επιτόκια δανεισμού κι εφόσον η αγορά μας δίνει καλά επιτόκια δανεισμού δεν έχουμε κανένα λόγο να ενεργοποιούμε τους μηχανισμούς στήριξης. Αυτή είναι η αυτονομία της χώρας, αυτό είναι που συμβαίνει για κάθε χώρα μικρή και μεγάλη μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ξέρω όμως την αγωνία γύρω από τα περιβόητα «μέτρα», γιατί πέντε χρόνια τώρα η χώρα βρίσκεται στην περιδίνηση μιας διαρκούς συζήτησης για μέτρα και άλλα μέτρα κι έχουν ήδη ληφθεί βέβαια πάρα πολλά μέτρα και οι θυσίες είναι υπέρμετρες. Αλλά τώρα έχουμε ξεκαθαρίσει τα πράγματα, γιατί ο λαός μας δίνει τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό με τα επιτεύγματά του. 

Έχουμε λοιπόν πει και το ξαναλέμε και το ξαναλέω: Δεν πρόκειται να υπάρξουν νέα δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας, δεν πρόκειται να υπάρξει και δε θα υπάρξει περικοπή μισθών και συντάξεων, δε θα υπάρξουν νέοι φόροι που αφορούν τον πολίτη.

Δεν μιλάμε για τη πιθανή αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία, αυτό είναι κάτι που αφορά τους επισκέπτες της χώρας, τον τουρισμό. Το γεγονός ότι στηρίξαμε το τουριστικό προϊόν, την τουριστική βιομηχανία, με μια πολύ σημαντική μείωση την περίοδο της κρίσης από το 2010 έως το 2015 και τώρα μπορούμε να ζητήσουμε ένα μικρό αντίδωρο προς όφελος της εθνικής οικονομίας. 

Ούτε πρόκειται φυσικά να καταργηθούν ευνοϊκά μέτρα, ευνοϊκά για τους πολίτες, για τις επιχειρήσεις, αλλά και για τα ασφαλιστικά ταμεία και για το δημόσιο ταμείο, σε σχέση με τις δόσεις. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός επαλήθευσης, όταν μια επιχείρηση με μεγάλες οφειλές ζητάει να ενταχθεί στο σύστημα δεν πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός που να ελέγχει και να διαπιστώνει ότι πράγματι υπάρχει ανάγκη ένταξης στο μηχανισμό αυτό; 

Δεν πρέπει να στηρίξουμε προηγούμενες ρυθμίσεις στις οποίες έχουν ενταχθεί οφειλέτες ώστε να μη χρειαστεί να μετακινηθούν και μπορούμε να το κάνουμε αυτό με μια σειρά από κίνητρα; Δεν πρέπει να διασφαλίζονται πάντοτε τα συμφέροντα του δημοσίου σε σχέση τουλάχιστον με το βασικό ποσό της οφειλής, γιατί υπάρχουν παραλογισμοί ιστορικά σε σχέση με τα πρόστιμα και τις προσαυξήσεις, αλλά το κεφάλαιο κι ένα λογικό επιτόκιο δεν πρέπει να προστατεύεται ως οφειλή απέναντι στο κράτος, ως αξίωση του κράτους; 

Κι επειδή ξέρω ότι υπάρχει και μεγάλη αγωνία για το ασφαλιστικό, υπάρχει μια ισχύουσα νομοθεσία, η οποία αναπτύσσεται εφαρμόζεται σταδιακά χρόνο-χρόνο. Μπορούμε με ποσοστό ανεργίας 27% με τα έσοδα των ταμείων μειωμένα επειδή έχουμε δυσκολίες στο μηχανισμό είσπραξης αλλά κι επειδή υπάρχει ανεργία, χωρίς αναλογιστικές μελέτες να προχωρήσουμε σε αλλαγές τέτοιες; Εδώ οι αλλαγές αυτές επωάζονται σε άλλες χώρες δεκαετίες ολόκληρες. 

Υπάρχουν όμως βελτιώσεις οργανωτικές, υπάρχουν σημεία τα οποία πράγματι δεν θίγουν κανέναν, γιατί αφορούν πολύ μικρές ηλικίες. Φυσικά δεν μπορείς να αλλάξεις τη ρύθμιση γι΄ αυτούς που είναι μέσα στην παραγωγή, γι΄ αυτούς που είναι μεσήλικες. Υπάρχουν κάποιες ηλικίες όμως που έχουν μπροστά τους μια ζωή ολόκληρη κι εκεί μπορεί κανείς να λάβει αν μη τι άλλο υπόψιν του το προσδόκιμο επιβίωσης, τον μέσο όρο ηλικίας. 

Και είμαι βέβαιος ότι οι πολίτες στηρίζουν το άνοιγμα της αγοράς και των επαγγελμάτων, στηρίζουν κάθε μεταρρύθμιση που αφορά ένα κανονικό κράτος στην υπηρεσία της ανάπτυξης και του πολίτη. Όλοι όμως τώρα θα τεθούν προ των ευθυνών τους γιατί, όπως έχουμε πει κατ’ επανάληψη, αλήθεια θέλουν οι πολίτες να ακούνε. Την αλήθεια τους λέμε, η αλήθεια έχει και δυσάρεστες απόψεις. Η αλήθεια συνδέεται με την ευθύνη. Η σχέση δημοκρατίας–αλήθειας και οικονομικής κρίσης είναι ένα τρίγωνο που πρέπει να το σπάσουμε, να μην μετατραπεί σε φαύλο κύκλο.

*****

Πρέπει λοιπόν πραγματικά να έχουμε μια δημοκρατία βασισμένη στην αλήθεια και μια δημοκρατία που δεν τροφοδοτεί την οικονομική κρίση, γιατί αυτό είναι το βασικό μάθημα που έχει προκύψει από τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης.

Σε αυτό το πλαίσιο κινούμαστε, φίλες και φίλοι, σε αυτό το πλαίσιο ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ, των εταίρων του, της Δημοκρατικής Παράταξης, είναι καθοριστικός. Θα εκλογικευθούν και οι δημοσκοπήσεις. Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο, παρακολουθώ μια προσπάθεια εξομάλυνσης των υπερβολών γιατί κάποιοι κατάλαβαν ότι πρέπει να διδαχθούμε από τα εκλογικά αποτελέσματα και βέβαια είναι προφανές ότι ο ρόλος του εγγυητή της εθνικής σταθερότητας προϋποθέτει την δική μας ενότητα και όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, ώστε να συστρατευθούν πρόσωπα και κινήσεις που ακόμη δεν είναι μαζί μας, αλλά είναι κοντά μας. Προχωράμε με όσους είναι αποφασισμένοι, αλλά ο διάλογος συνεχίζεται και θα συνεχίζεται χωρίς καμία κόπωση και χωρίς καμία έκπτωση με όλους, χωρίς καμία εξαίρεση.

Βεβαίως πρέπει να κάνουμε την οργανωτική μας δουλειά. Τα κλιμάκιά μας, οι ομάδες εργασίας, η παρουσίαση των πρώτων προτάσεών μας για το πρόγραμμα που θα γίνει την εβδομάδα που έρχεται, για το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, εκατοντάδες στελέχη έχουν κινητοποιηθεί για να μας βοηθήσουν στη σύνταξη του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. 

Τα δίκτυά μας απλώνονται. Ήδη την επόμενη εβδομάδα θα έχουμε μια πολύ σημαντική συνάντηση με το δίκτυο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Προχωρούμε κανονικά. 

Υπάρχει όμως πάντα το πρόβλημα των ασύμμετρων καταστάσεων.

Λίγοι άνθρωποι, ακόμη και ένας άνθρωπος, αρκεί για να αδικήσει τη δουλειά πολλών άλλων και δυστυχώς υπάρχει μια ευκολία που κάνει κάποιους να ασεβούν απέναντι στην ιστορία, αλλά και το παρόν και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Παράταξης.

Είναι κρίμα αυτή η ηρωική προσπάθεια των βουλευτών μας, άλλων στελεχών μας επί τόσα χρόνια να κρύβεται επειδή στη δημοσιότητα κυριαρχούν κάποιες άλλες απόψεις, κάποιες άλλες δήθεν πρωτοβουλίες. 

Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας και όλα τα πράγματα είναι ακόμη πάρα πολύ νωπά για να τα σχολιάσουμε. Δεν χρειάζεται. Ο καθένας μπορεί να τα σχολιάσει από μόνος του. Θα έχετε παρατηρήσει ότι δεν μιλώ για τα θέματα αυτά. Και δεν μιλώ, φίλες και φίλοι, για έναν πάρα πολύ απλό λόγο: γιατί έχω άλλες προτεραιότητες. Άλλες προτεραιότητες σε σχέση με τη χώρα, σε σχέση με την οικονομία, σε σχέση με τη διαπραγμάτευση που κάνουμε με τους εταίρους και την τρόικα, σε σχέση με την εξωτερική πολιτική (υποδεχόμαστε σήμερα τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, τον Υπουργό Εξωτερικών ένα μεγάλο κλιμάκιο υπουργών).

Ήμουνα την προηγούμενη εβδομάδα στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη. Τρέχουν θέματα υψίστης σημασίας για το Κυπριακό, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων. Αναγκάστηκα να αποχωρήσω από μια μεγάλη διεθνή διάσκεψη επειδή οι ΗΠΑ δεν τήρησαν, δυστυχώς, τις προδιαγραφές του ΟΗΕ και δεν βοηθούν έτσι την πρόοδο του διαλόγου υπό του κ. Νίμιτς. 

Αυτά είναι που με ενδιαφέρουν. Βεβαίως, ο νους μου είναι πάντα στην παράταξη και σε αυτά που κάνουμε εδώ. Είναι πάντα στο ΠΑΣΟΚ και το ρόλο του. Αλλά ειλικρινά δεν μπορούμε εμείς να τροφοδοτούμε με εσφαλμένες εντυπώσεις το δημόσιο διάλογο. 

Και θα πω μια φράση μόνο: Η στάση της αντιπολίτευσης σε σχέση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παράγει αβεβαιότητα. Η αβεβαιότητα αυτή λειτουργεί αρνητικά για την οικονομία, για τη διαπραγμάτευση, για τη χώρα, για τους πολίτες.

Πιστεύω θα περάσουμε αυτό το εμπόδιο και θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν έχω κανένα στοιχείο, έχω μια ελπίδα ότι θα φερθούν οι βουλευτές με υπευθυνότητα. Αυτό το οποίο είναι αδιανόητο είναι μετά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ο δικός μας χώρος να γίνει πηγή αβεβαιότητας και αστάθειας για τη χώρα. Αυτό δεν το αντέχει και δεν το ανέχεται ούτε η χώρα, ούτε η παράταξη και δεν θα αφήσω να γίνει. 

Νομίζω ότι το μήνυμά μου είναι πάρα πολύ καθαρό: Αυτό το παιχνίδι εις βάρος της χώρας δεν θα παιχτεί. Γι’ αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να προχωρήσουμε τις διαδικασίες μας χωρίς καθυστέρηση, γιατί πρέπει να προσδοκούμε το καλύτερο και να αγωνιζόμαστε γι’ αυτό, αλλά βεβαίως πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για εξελίξεις οι οποίες θα προκληθούν λόγω ανευθυνότητας άλλων με στόχο το μικροκομματικό συμφέρον, με πραγματικό στόχο τη χώρα, η θέση της οποίας τίθεται σε αμφιβολία και σε αμφισβήτηση, αλλά μόνο η δική μας ετοιμότητα και η δική μας σταθερότητα μπορεί να ανακόψει τέτοιου είδους παιχνίδια.

Σας ευχαριστώ πολύ.-

http://evenizelos.gr/

Κυβέρνηση Αριστεράς

Του Γιάννη Μακριδάκη

Όποιος έχει την δυνατότητα να παρακολουθεί όσο το δυνατόν από ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσης και να επεξεργάζεται λογικά τα δεδομένα της συνθήκης, την οποίαν βιώνουμε αυτή την εποχή, τα βασικότερα των οποίων είναι η αδιάλλακτη στάση των δανειστών και η εμμονή τους σε νέα ισοπεδωτικά μέτρα, δεν μπορεί παρά να δει τα εξής ενδεχόμενα για το άμεσο μέλλον:

1. Οι δωσιλογικές κυβερνήσεις οι οποίες εγκλώβισαν τη χώρα στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στο αγγλικό δίκαιο, μετακυλίοντας το χρέος που δημιούργησαν οι πολιτικές τους στις πλάτες των πολιτών, οι οποίοι βεβαίως δεν είναι άμοιροι ευθυνών, θα συνεχίσουν να υφίστανται με υπερψήφιση ΠτΔ από τους απαραίτητους φιλοτομαριστές με δήθεν θεωρητικό υπόβαθρο, ώστε να ολοκληρώσει κατόπιν το έργο της.

2. Η Αριστερά θα έρθει στην κυβέρνηση κατόπιν εκλογών λόγω αδυναμίας εκλογής ΠτΔ, οπότε θα βρεθεί εξαρχής αντιμέτωπη με την αδιαλλαξία και την σκληρή στάση των δανειστών και μάλιστα έχοντας πολύ λίγο χρόνο στην διάθεσή της ώστε να αλλάξει πλεύση.

Επειδή το πρώτο ενδεχόμενο μού είναι προσωπικά τελείως αδιάφορο προς σχολιασμό λόγω του ότι αφενός το έργο το έχουμε ματαδεί πολλές φορές, αφετέρου δε διότι απαξιώ να ασχολούμαι με αμόρφωτους και μηδενικής συναισθηματικής τουλάχιστον νοημοσύνης, παρωχημένους πολιτικάντηδες, θα πω λίγες σκέψεις επί του δεύτερου σεναρίου.

Βασικά την Αριστερά την αναγράφω στο παρόν άρθρο δίχως εισαγωγικά μόνο και μόνο διότι είναι όντως αριστερότερα σε σχέση με την ακροδεξιά που κυβερνάει μεταλλάσσοντας τα προσωπεία της επί πέντε τουλάχιστον έτη, παρόλο που τρέφει στον κόρφο της κι αυτή κάθε είδους όμοιο με τους δεξιούς πολιτικάντη, από επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου και της απόλυτης καταστροφής του οικοσυστήματος μέχρι ρηχούς τω πνεύμα αδιάφορους αλλά και μέχρι γελοίους, οι οποίοι εξευτελίζουν αγώνες και αγωνιστές, θέλω όμως να ελπίζω ότι όταν θα έρθει η στιγμή της τελικής αναμέτρησης με την κρίση και το αδιέξοδο, θα χαράξει πορεία διαφορετική, πορεία αξιοπρέπειας και όχι αναξιοπρεπούς και προδοτικής αναδίπλωσης όπως ο προκάτοχος αυτής πρωθυπουργός το ίδιο κιόλας βράδυ των εκλογών, οπόταν και έπαθε, προφανώς εκ της κωλοτούμπας αποκόλληση αμφιβληστροειδούς.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η Αριστερά θα βρεθεί αμέσως εμπρός στο αδιέξοδο, θα πρέπει κατά την άποψή μου να προβεί σε κάποιες ενέργειες, τις οποίες όμως επιβάλλεται να γνωστοποιήσει από πριν τις εκλογές στον ελληνικό λαό ώστε να λάβει την εντολή για αυτές, έστω και ως πλαν μπι, που λένε οι καπιταλιστές.

Αυτές οι ενέργειες, οι οποίες θα πρέπει εκκινήσουν ταυτόχρονα και άμεσα δεν είναι άλλες από:
1. Καταγγελία και ακύρωση όλων των αποφάσεων των τελευταίων ετών οι οποίες έθεσαν την χώρα υπό την ομηρεία της Τρόικας και των μνημονίων, του αγγλικού δικαίου, ήτοι τις αποφάσεις ένταξης και αποδοχής δανείων καθώς και μεσοπροθέσμων κλπ, οι οποίες δεν υπερψηφίστηκαν από τα 2/3 της Βουλής, ούτε είχαν τεθεί προεκλογικά στον ελληνικό λαό από τις υποψήφιες κυβερνήσεις ώστε να νομιμοποιηθούν κατόπιν, άνευ δημοψηφίσματος να τις λάβουν και να τις εφαρμόσουν. Κάτι τέτοιο θα συνεπάγεται βεβαίως και μονομερή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, το οποίο ούτως ή άλλως δημιουργήθηκε κάποτε για να κατασκευάσει πελάτες των κάθε είδους βιομηχανιών της δύσης, νέες αγορές προς εξαγωγή των προϊόντων τους άρα το χρήμα επέστρεψε πάλι στις οικονομίες αυτές σχεδόν στο σύνολό του εκτός ίσως από τις μίζες.

2. Άμεση χρήση κάθε διαθέσιμου οικονομικού πόρου αλλά και κάθε πόρου που θα εισπραχθεί από την φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου προς ανακούφιση της κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης που διέρχεται η χώρα.

3. Απόδοση δικαιοσύνης με ό,τι σημαίνει αυτό για όσους όλα αυτά τα χρόνια προέβησαν σε πολιτικές ενέργειες ή παραλείψεις που ενέχουν ευθύνες ποινικές, αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος στην χώρα, παράδοση στην δικαιοσύνη όλων όσων καταχράστηκαν χρήματα του ελληνικού λαού και βρίσκονται σε διάφορες λίστες αναγεγραμμένοι και προστατευμένοι ως τώρα.

4. Χάραξη νέας πολιτικής μακροπρόθεσμου σχεδιασμού με επανάστηση του αξιακού συστήματος των πολιτών και της χώρας, με επανακαθορισμό του ορισμού του πλούτου βασικά, τον οποίον αποτελούν οι φυσικοί πόροι της χώρας και όχι το χρήμα των αγορών. Μόλις επανακαθοριστεί ο πλούτος και οι αξίες μας, θα ανοίξουν οι δρόμοι για τις άλλες πολιτικές, αυτές της σμίκρυνσης και όχι πλέον του καταστροφικού γιγαντισμού, αυτές του σεβασμού στη ζωή, στη φύση και στα έργα των ανθρώπων, αυτές της αποαστικοποίησης και του αντικαταναλωτισμού, αυτές της δημιουργίας ενός μεγάλου αναπτυξιακού μετώπου αποτελούμενου από πολλά μικρής και μέσης κλίμακας αναπτυξιακά έργα σε κάθε τόπο, σε κάθε μικρό παράδεισο αυτής της πατρίδας.

Το νόμισμα, είτε είναι το ευρώ είτε οποιοδήποτε άλλο δεν αποτελεί πλούτο από μόνο του, απλά απαριθμεί αυτόν. Πλούτο αποτελούν οι άνθρωποι, οι φυσικοί πόροι, η ενέργεια, η ίδια η χώρα την οποίαν κλέβουν από τους μελλοντικούς κατοίκους της εδώ και χρόνια αδίστακτοι και αναίσχυντοι πολιτικοί και την παραδίδουν στους εντολείς τους, στον γιγαντισμό και στο ανήθικο και καταστροφικό κεφάλαιο των αγορών.

Μια κυβέρνηση Αριστεράς χωρίς εισαγωγικά επιβάλλεται λοιπόν βραχυπρόθεσμα να αναχαιτίσει την ανθρωπιστική κρίση, να αμφισβητήσει το σύστημα και να φέρει δικαιοσύνη στη χώρα, μεσοπρόθεσμα δε να αλλάξει όραμα, ορισμούς και όρους πολιτικής.

https://eleutheriellada.wordpress.com

Το ρίσκο και τα κρυφά χαρτιά του Σαμαρά για τους 180 και την Προεδρία

Γράφει ο Τάκης Χατζής  

Παρά το γεγονός ότι από το απόγευμα της Παρασκευής υπήρχαν οι πληροφορίες που μιλούσαν για επίσπευση της διαδικασίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, η χθεσινή ανακοίνωση αιφνιδίασε την πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού. Η 17η Δεκεμβρίου οπότε θα πραγματοποιηθεί η πρώτη ψηφοφορία, είναι πολύ κοντά… Στις 29 του μηνός, θα γνωρίζουμε αν θα έχουμε νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή αν θα οδηγηθούμε σε κάλπες. Στις 25 Ιανουαρίου ή την 1η Φεβρουαρίου.  

Λίγες ώρες νωρίτερα από τη σχετική ανακοίνωση είχε γίνει γνωστό ότι τα τεχνικά κλιμάκια της τρόικας επιστρέφουν, σήμερα Τρίτη, στην Αθήνα, καθώς και ότι η παράταση του ισχύοντος προγράμματος θα έχει διάρκεια δύο μηνών, χωρίς νέες δεσμεύσεις και μέτρα, όπως διευκρίνιζε το υπουργείο Οικονομικών.  

Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, ο Αντώνης Σαμαράς είχε κάνει τον σχεδιασμό του από το τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, αλλά περίμενε μια θετική απόφαση από το Eurogroup ώστε να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Και η απόφαση αυτή ήρθε…  Όχι χωρίς κόπο θα λέγαμε, μιας και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αρκετά κράτη πρότειναν 6μηνη παράταση του προγράμματος και μάλιστα επέμεναν σε αυτό.  

Ο Αντώνης Σαμαράς αποφάσισε να καθορίσει ο ίδιος το διακύβευμα για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και των εκλογών στην περίπτωση που δεν καταστεί εφικτή η πλειοψηφία των 180 βουλευτών. Στη Βουλή θα ζητήσει πολιτική σταθερότητα για να βγει η χώρα από το Μνημόνιο και, αν τελικά πάμε σε εκλογές, θα θέσει το δίλημμα «ποιος μπορεί να κάνει την τελική διαπραγμάτευση με την τρόικα χωρίς να κινδυνεύσουν οι θυσίες που έχουν γίνει».  

Στην αντίθετη περίπτωση- λένε συνεργάτες του- θα δεχόταν επί ενάμισι (ακόμα) μήνα επιθέσεις από το εσωτερικό και το εξωτερικό, πράγμα που θα έφθειρε και τον ίδιο και την χώρα. Έτσι αποφάσισε να «καβαλήσει το κύμα», ενδεχομένως και να ρισκάρει, αλλά να καθορίσει ο ίδιος την ατζέντα.  

Επιπροσθέτως, από σήμερα, ο Αντώνης Σαμαράς θα έχει το δικαίωμα να συναντά και αυτός ανεξάρτητους βουλευτές και να συζητάει μαζί τους το θέμα εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Και αυτό θεωρείται ιδιαιτέρως σημαντικό γιατί αντικειμενικά, σε όλα τα κόμματα, ο αρχηγός έχει άλλο ειδικό βάρος από τους συνεργάτες του.  

Και αυτό το ειδικό βάρος θέλει να αξιοποιήσει προκειμένου να «κλειδώσουν» οι 180 βουλευτές που απαιτούνται για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παρά τις διαβεβαιώσεις ανωτέρου κοινοβουλευτικού παράγοντα ότι «όταν ο Σαμαράς ανακοινώσει τη διαδικασία εκλογής Προέδρου θα έχει και τους 180», αυτή τη στιγμή η απαιτούμενη πλειοψηφία δεν υπάρχει. Όπως γράψαμε αναλυτικά χθες, φαίνεται όμως ότι η ζυγαριά άρχισε να γέρνει προς το «180». Ίδωμεν…  

http://newpost.gr/

Ανεπιθύμητο εις την Ευρώπη το πολιτικό σύστημα

- ο Εφιάλτης της εθνικής συμφοράς-

Ως γενικός ορισμός Διπλωματία σημαίνει την τέχνη και πρακτική διεξαγωγής διαπραγματεύσεων, την απόπειρα απόκτησης στρατηγικού πλεονεκτήματος, την εύρεση αποδεκτών λύσεων με την παράθεση επιχειρημάτων με ήπιο και ευγενικό τρόπο, χωρίς διαπληκτισμούς. Όμως, όπως η διπλή όψη ενός νομίσματος, την οποία  αποκρύπτει κάποιος για να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, διπλωμάτης σημαίνει και το διπλό μάτι  το οποίο χρησιμοποιεί, για να βλέπει και να εκφράζει προς τα έξω επουσιώδεις λύσεις, και παράλληλα  να αποκρύπτει σοβαρές μυστικές διαπραγματεύσεις.

Ο Αμερικανός ποιητής  Robert Frost, είπε ότι: διπλωμάτης είναι κάποιος που θυμάται τα γενέθλια μίας γυναίκας και ξεχνά την ηλικία της. Ο δε Στάλιν: αν ένας υπουργός εξωτερικών αρχίζει να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου μια «συμφωνία ειρήνης», πρέπει να είστε βέβαιοι ότι η κυβέρνησή του έχει ήδη παραγγείλει νέα θωρηκτά και αεροπλάνα. Τέλος ο Τζων Κέννεντυ: δεν θα πρέπει να διαπραγματευόμαστε από φόβο. Αλλά να μη φοβόμαστε να διαπραγματευόμαστε.

Υπό το πρίσμα της βαθιάς και πραγματικής έννοιας της Διπλωματίας, αυτή διεξάγεται με δικούς της όρους και κανόνες. Εις την κωμόπολη Wesseling, μερικά χιλιόμετρα έξω από την Βόννη, πρώην πρωτεύουσα της Γερμανίας, υπάρχει η Πολιτική Ακαδημία Eichholz του Ιδρύματος Konrad Adenauer. Εκεί διδάσκεται κανείς την ανάλυση της ψυχολογίας του όχλου, να ερμηνεύει και να αναλύει επί καθημερινής βάσης τις δηλώσεις των πολιτικών, τις συμπεριφορές και χαρακτήρες τους, τα δημοσιεύματα των ΜΜΕ,  τι κρύβεται πραγματικά πίσω από τα ψιλά γράμματα , τις Συμφωνίες και τις διεθνείς σχέσεις κ.α..

Εις την ιστορία γνωστή είναι π.χ. η Γερμανοσοβιετική Συμφωνία μη Επίθεσης της 23.08.1939, αυτό το Σύμφωνο Ειρήνης μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν, το οποίο όμως εις την πραγματικότητα απέκρυβε από την διεθνή κοινότητα την διχοτόμηση και κατάληψη  της Πολωνίας από τις δύο αυτές χώρες.

Ο Ελληνικός Λαός βιώνει εδώ και 5 χρόνια την μεγαλύτερη τραγωδία της σύγχρονης ιστορίας του. Σκοπός και αυτού του άρθρου δεν είναι να επαναλάβουμε όλες τις αιτίες και όλα τα σφάλματα που επέφεραν την μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση και ποίοι ευθύνονται για όλα αυτά. Το έτος 1981 με την πλήρη ένταξη  εις την Ευρωπαϊκή Ένωση και την έκτοτε εισροή τεραστίων κεφαλαίων από τα Κοινοτικά Ταμεία και τις διεθνείς τράπεζες, ποσά τα οποία σε προγενέστερες εποχές ήταν ασύλληπτα ακόμη και εις την φαντασία κάθε Έλληνα πολίτη, ήταν η αρχή της πορείας της Πατρίδας μας προς τον όλεθρο και καθοριστικό για το μέλλον του Ελληνικού Λαού. Το Πολιτικό Σύστημα  γνώριζε εξ αρχής για τις ολέθριες συνέπειες της κακοδιαχείρισης των τεράστιων κεφαλαίων και το βαρύτατο τίμημα που θα πλήρωνε κάποια μέρα ο Ελληνικός Λαός. Ο οποίος όφειλε, βάσει του πνεύματος της Δημοκρατίας και των καθηκόντων του, να ψηφίζει αυτούς οι οποίοι επί δεκαετίες τον εξαπατούσαν και εξαγόραζαν με ξένα χρήματα και δάνεια την αφέλεια και αμάθεια του.

Αυτά όμως που συνέβαιναν εις την χώρα μας άρχισαν να γίνονται  γνωστά πολύ ενωρίς εις τα Κοινοτικά Όργανα των Βρυξελλών, εις τις άλλες πρωτεύουσες, εις τους πρωταγωνιστές της Ευρωπαϊκής Πολιτικής π.χ. Βερολίνο και Παρίσι, εις τους Διεθνείς Οργανισμούς, τον ΟΟΣΑ και σε διεθνή ΜΜΕ. Αλλά και εις τις Πολυεθνικές Εταιρείες οι οποίες φιλοδωρούσαν με  δισεκατομμύρια ευρώ το Πολιτικό Σύστημα για να κάνουν με τεράστιες υπερκοστολογήσεις χρυσές δουλειές εις βάρος των Ελλήνων. Εδώ και 30 χρόνια, τα μηνύματα και οι προειδοποιήσεις για τον εκτροχιασμό της χώρας ερχόντουσαν σε απτά χρονικά διαστήματα. Τα οποία, δυστυχώς, αγνοούσε το Πολιτικό Σύστημα, τα δε φερέφωνά του, μεγάλα ΜΜΕ, σε δημοσιεύματα αποκαλούσαν ως «γελοιότητες των Κουτόφραγκων!».

Ακόμη και ο συντάκτης αυτού του άρθρου ήδη από το 1984 προειδοποιούσε για τις συνέπειες αυτής της ανεύθυνης πολιτικής απέναντι του Λαού, και ως απάντηση του έδειχναν την πόρτα: «εάν δεν σε αρέσει, να φύγεις και να πας εκεί από όπου έχεις έρθει!»

Όταν το 2008/09 ξέσπασε η κρίση, οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ήδη ότι η Ελλάδα είναι μία ειδική περίπτωση, ότι η διαφθορά και η ασυδοσία του Πολιτικού Συστήματος, αλλά και η διαλυμένη, επίσης διεφθαρμένη, σπάταλη Δημόσια Διοίκηση ευθύνονται για το δυσθεώρητο χρέος. Γνωστές είναι οι δημόσιες δηλώσεις πολιτικών από τις Βρυξέλλες, την ΕΚΤ, το Παρίσι και το Βερολίνο όπως π.χ. της Lagarde, του Jean-Claude Trichet και Jürgen Stark (EKT), και πολλοί άλλοι, ακόμη και της ίδιας κ. Μέρκελ, η οποία επί λέξει είπε: ότι για την κατάντια της Ελλάδος φταίνε οι Έλληνες πολιτικοί.

Για τους λόγους αυτούς, με την διαπραγμάτευση του 1^ου Μνημονίου, προβλεπόταν ως βασικός στόχος η αναδιάρθρωση της τεράστιας, αναποτελεσματικής, πολυδάπανης, διαφθαρμένης Δημόσιας Διοίκησης του στενού και ευρύτερου τομέα, ο δραστικός περιορισμός αυτού σε προσωπικό και δραστικότατη μείωση των δαπανών, αλλά και η κατάργηση χιλιάδων παρείσακτων Οργανισμών. Η τότε Κυβέρνηση αντέδρασε λέγοντας ότι: «αυτά τα οποία σας οφείλουμε και πως θα σας τα επιστρέψουμε είναι δική μας υπόθεση!». Υπονοώντας ότι το Προπύργιο ύπαρξης και στήριγμα του Πολιτικού Συστήματος θα μείνει ανέπαφο. Η ΤΡΟΙΚΑ ενέδωσε εις το θέμα αυτό, το οποίο απεδείχθη αργότερα ως το μεγαλύτερό της λάθος. Διότι το Πολιτικό Σύστημα, μετά την αντεθνική του συμπεριφορά  των 3 τελευταίων δεκαετιών, για να διασώσει αυτήν την ύπαρξή του, έβαλε τώρα ως στόχο να διαλύσει συστηματικά και τον Ιδιωτικό Τομέα, δηλαδή την Ελληνική Οικονομία. Με τις γνωστές τώρα σε όλους ολέθριες συνέπειες.

Η ΤΡΟΙΚΑ και η Ευρώπη αντελήφθησαν το τεράστιο λάθος τους, αλλά παράλληλα και την 5-ετή εξαπάτησή τους. Δηλαδή την κωλυσιεργία του Πολιτικού Συστήματος για διαρθρωτικές και μεταρρυθμιστικές αλλαγές. Αλλά το έγκλημα είχε ήδη γίνει. Για τους λόγους αυτούς κατά τους τελευταίους μήνες άρχισαν να σκληραίνουν την στάση της απέναντι του Πολιτικού Συστήματος, το οποίο, ως γνωστόν, συνεχίζει να συμπεριφέρεται τόσο ανεύθυνα απέναντι του Ελληνικού Λαού. Η ΤΡΟΙΚΑ και η Ευρώπη τώρα δεν θέλουν να διαπραγματευθούν με την Αθήνα, αλλά και ενδομύχως, χωρίς να το εκφράζουν δημοσίως, όπως βέβαια οι διεθνείς αναλυτές, αναγνωρίζουν όλοι ότι το χρέος δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο. Όμως δεν επιθυμούν τώρα την διαγραφή του χρέους, για να αποφύγουν την θριαμβολογία του ανεπιθύμητου τώρα εις την Ευρώπη Πολιτικού Συστήματος και την διάσωση της Εξουσίας του, το οποίο είναι ανάξιο ενός Λαού με την μεγαλύτερη πολιτιστική συνεισφορά εις την Ιστορία της ανθρωπότητας. Ένα Λαό τον οποίο και ατίμασε και κατέστρεψε.

Τον Λαό όμως αυτόν και μόνον και την Πατρίδα μας, ως μητέρα της Ευρώπης, επιθυμούν οι Ευρωπαίοι να κρατήσουν εις τους κόλπους τους ως αναπόσπαστο  και σημαντικότατο μέλος. Ένα Λαό απαλλαγμένο όμως από τον μακροχρόνιο Εφιάλτη του Πολιτικού Συστήματος, τον μόνο υπεύθυνο της εθνικής συμφοράς του. Ένα Λαό έτοιμο να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του με τους άλλους λαούς της Ευρώπης και να συμπορευθεί με αυτούς, αλλά και ελεύθερο για την διαγραφή του χρέους. 

 Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

 Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια  εις την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας.   

Νίκησε η δημοκρατία!

Οι εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, πρώτης επετείου της σφαγής στο Πολυτεχνείο, πραγματοποιήθηκαν με ανοιχτά τα μέτωπα της νέμεσης και του καθεστώτος. Το σύνθημα που ο μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης δημιούργησε, «Καραμανλής ή τανκς», λειτούργησε καταλυτικά: Η Νέα Δημοκρατία θριάμβευσε με 54,37%, εκλέγοντας 220 βουλευτές, ενώ η άλλοτε πανίσχυρη Ένωση Κέντρου περιορίστηκε στο 20,42% με μόλις εξήντα βουλευτές. Η Ενωμένη Αριστερά πήρε το 9,47% των ψήφων και εξέλεξε οκτώ βουλευτές, ενώ το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε υποθήκες για το μέλλον με 13,58% και δώδεκα βουλευτές.
Με απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η έναρξη της νέας Βουλής αναβλήθηκε για τις 9 Δεκεμβρίου, επομένη του δημοψηφίσματος για το πολίτευμα της χώρας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός απέφυγε να πάρει θέση στο πολιτειακό, απαγόρευσε σε όσους ανήκαν στη ΝΔ να εκδηλωθούν και σύστησε στους οπαδούς του να ψηφίσουν κατά συνείδηση.
Τη νύχτα της Κυριακής, 8 Δεκεμβρίου του 1974, ο λαός είχε ξεχυθεί στους δρόμους και πανηγύριζε την οριστική νίκη της δημοκρατίας: 69,18% του ελληνικού λαού είχαν ψηφίσει «όχι στη βασιλεία», έναντι 30,82% που ψήφισαν «ναι». Μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, με τους βουλευτές ξενυχτισμένους, έγινε ο αγιασμός της νέας Βουλής το πρωί της Δευτέρας, 9 Δεκεμβρίου. Ο «προσωρινός» πρόεδρος Δημοκρατίας, στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, παραιτήθηκε (15 Δεκεμβρίου), ενώ, με την ψήφο της Βουλής, τη θέση του κατέλαβε ο βουλευτής της ΝΔ Μιχαήλ Στασινόπουλος (προσωρινός κι αυτός). Ως το καλοκαίρι του 1975, η Βουλή ψήφισε το νέο Σύνταγμα κι εξέλεξε πρώτον πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Τσάτσο (19 Ιουνίου). Τη μεθεπομένη, 21 Ιουνίου, σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των φυλακών του Κορυδαλλού, ξεκίνησε η δίκη των «πρωταιτίων» του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου. Στις 23 Αυγούστου 1975, ο πρόεδρος του δικαστηρίου, εφέτης Γιάννης Ντεγιάννης, ανακοίνωσε την απόφαση: «Γεώργιος Παπαδόπουλος: Εις θάνατον! Νικόλαος Μακαρέζος: Εις θάνατον! Στυλιανός Παττακός: Εις Θάνατον!».
Από ισόβια ως πολύχρονες φυλακίσεις οι λίγοι υπόλοιποι. Οι πολλοί είχαν διαφύγει. Το έγκλημα του επτάχρονου βιασμού της λαϊκής θέλησης είχε κριθεί από το ανώτατο δικαστήριο «στιγμιαίο». Άρχισε και τελείωσε τη νύχτα, 20 προς 21 Απριλίου. Που σήμαινε ότι οι συνειδητοί συνεργάτες της χούντας δεν είχαν διαπράξει αδίκημα. Θα δικάζονταν, αν το πραξικόπημα ως αδίκημα είχε κριθεί «διαρκές».
Νωρίς το απόγευμα της ίδιας μέρας που απαγγέλθηκε η απόφαση του δικαστηρίου, μια σύντομη κυβερνητική ανακοίνωση γνωστοποιούσε ότι η θανατική ποινή των πρωταιτίων μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά. Στον χαμό που ακολούθησε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεσμεύτηκε: «Όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Στις 16 Οκτωβρίου 1975, άρχισε η δίκη των υπευθύνων για τη σφαγή του Πολυτεχνείου. Ακολούθησε η δίκη για το πραξικόπημα στην Κύπρο. Σκόρπιες και «κατά περίπτωση» έγιναν οι δίκες των βασανιστών. Όπως τριάντα χρόνια πριν, στη Νυρεμβέργη, άρχισαν με έντονο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και τελείωσαν μέσα σε ένα πέλαγος αδιαφορίας.
Με όλα αυτά, η άκρα δεξιά αποσπάστηκε από τη ΝΔ και δημιούργησε την Εθνική Παράταξη. Ο Καραμανλής κέρδισε και τις εκλογές της 20ής Νοεμβρίου 1977, με 41,84% και 172 βουλευτές, ενώ η Ένωση Κέντρου (ΕΔΗΚ, πια) συρρικνώθηκε στο 11,95% με μόλις 15 βουλευτές. Το νεαρό ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στο 25,34% εκλέγοντας 93 βουλευτές, ενώ η Αριστερά κατέβηκε χωριστά: 9,36% και ένδεκα βουλευτές το ΚΚΕ, 2,72% και δυο βουλευτές η Συμμαχία. Το κόμμα των Νεοφιλελεύθερων συγκέντρωσε 1,08% εκλέγοντας βουλευτές, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Παύλο Βαρδινογιάννη, ενώ η Εθνική Παράταξη έλαβε 6,82% και εξέλεξε πέντε βουλευτές.
Προτού να περάσει εξάμηνο, το κόμμα των Νεοφιλελεύθερων διαλύθηκε και οι βουλευτές του, Κ. Μητσοτάκης και Π. Βαρδινογιάννης, προσχώρησαν στη ΝΔ (10 Μαΐου 1978). Ως τότε, πολλοί βουλευτές της ΕΔΗΚ (με πρώτον τον αρχηγό της Γεώργιο Μαύρο) ανεξαρτητοποιήθηκαν, ενώ άλλοι (όπως ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος) προσχώρησαν στη ΝΔ.
Στις 5 Μαΐου 1980, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκλέχτηκε πρόεδρος της Δημοκρατίας, ενώ αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Γεώργιος Ράλλης (10 του μήνα), που οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του 1981.
Υ.Γ.: Ο μακαρίτης ο πατέρας μου είχε προβλέψει ότι η βασιλεία θα λάβαινε το 15%, επειδή «τόσο» υπολόγιζε ότι «είναι το ποσοστό των ηλιθίων στην Ελλάδα». Έπεσε έξω.
http://www.protagon.gr/

Δεν υπάρχει βιώσιμο χρέος με δρακόντεια μέτρα

Η ευρωπαϊκή συγκυρία σήμερα φαίνεται πιο ευνοϊκή για τη ν υιοθέτηση μίας πολιτικής ενίσχυσης της ανάπτυξης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απ’ ότι στα προηγούμενα χρόνια.

Καθώς ο κίνδυνος κρατικών και τραπεζικών πτωχεύσεων έχει αντιμετωπιστεί για την ώρα, το ενδιαφέρον της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχει μετατοπιστεί στην αντιμετώπιση του κινδύνου του ‘στασιμο – αποπληθωρισμού’ στην ευρωζώνη, με τον διοικητή της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, να έχει κερδίσει, ήδη, κάποιες μάχες απέναντι στην υπερασπίστρια της ακραίας λιτότητας Γερμανία, και να έχει ανοίξει, έστω μερικώς, το δρόμο για μία πιο επιθετική νομισματική πολιτική χαλάρωσης, γεγονός που έχει συμπιέσει και αναμένεται να συμπιέσει περαιτέρω το κόστος δανεισμού στα κράτη της περιφέρειας της ευρωζώνης, ασκώντας θετική επίδραση και στην Ελλάδα.
Αυτό, σε συνδυασμό με την μείωση του κόστους ενέργειας η οποία προβλέπεται πως θα έχει διάρκεια αλλά και με την χρηματιστηριακή υποτίμηση του ευρώ έναντι των ανταγωνιστικών νομισμάτων του, αναμένεται να λειτουργήσει ενισχυτικά της ανάπτυξης.
Όσον αφορά ειδικά στην Ελλάδα, το πρόβλημα παραμένει ότι οι αγορές και οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης, εύλογα, δεν πείθονται πως το οικονομικό της πρόγραμμα και το χρέος της μπορούν να καταστούν βιώσιμα μέσω της παγίωσης και διαιώνισης της πολιτικής σκληρής λιτότητας.
Η οικονομική ιστορία έχει δείξει, πως δεν υπάρχει βιώσιμο χρέος με δρακόντεια μέτρα λιτότητας , τουλάχιστον όχι σε δημοκρατικά καθεστώτα.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κ Σαμαράς έχει δηλώσει πως η Ελλάδα πέτυχε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή διεθνώς στα τελευταία 80 χρόνια και υπέφερε εξ’ αιτίας αυτού από τη μεγαλύτερη ύφεση διεθνώς, στο ίδιο διάστημα.
Η δημοσιονομική προσαρμογή τέτοιου μεγέθους έχει φέρει, προ πολλού, τους πολίτες και την οικονομία στα όρια τους. Παρόλα αυτά η έκθεση βιωσιμότητας για το ελληνικό χρέος δείχνει ως προαπαιτούμενο την επίτευξη πολύ υψηλών πλεονασμάτων με την επέκταση αυτής της σκληρής πολιτικής λιτότητας σε όλη τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, κάτι που επιβεβαιώνεται στην πράξη και από την τρέχουσα στάση της Τρόικας αλλά και τον προϋπολογισμό που κατέθεσε η ελληνική κυβέρνηση.
Η πιθανότητα οι πολίτες να προσπαθήσουν, εντελώς δικαιολογημένα, να ανατρέψουν μία τέτοια πολιτική, είναι πολύ αυξημένες. Έτσι, ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι η λιτότητα καοι οι οικονομικοπολιτικές της συνέπειες και αυτός που συντηρεί και ταΐζει τον ελέφαντα είναι η Γερμανία.
Αυτό σημαίνει πως για τις αγορές δεν έχει τόσο σημασία το αν θα συναινέσει η αξιωματική αντιπολίτευση της Ελλάδας στη συνέχιση της λιτότητας αλλά το αν θα συναινέσει η Γερμανία σε μία στροφή προς πολιτικές ενισχυτικές της ανάπτυξης.
Αυτό φάνηκε το 2012 από την αντίδραση των αγορών στην ανακοίνωση Ντράγκι ότι θα κάνει οτιδήποτε χρειαστεί για να στηρίξει το ευρώ, καθώς τα χρηματιστήρια ανέβηκαν και τα σπρέντ έπεσαν.
Έτσι, ακόμη και αν αύριο προέκυπτε ξαφνικά στην Ελλάδα ένας μεγάλος συνασπισμός της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση, αυτό που δε θα άλλαζε στην εξίσωση θα ήταν η παράμετρος ‘λιτότητα’ η οποία, μοιραία, θα δημιουργούσε οικονομική και πολιτική αστάθεια.
Επομένως, οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης θέλουν, πρωτίστως, ένα οικονομικό περιβάλλον ανάπτυξης και ένα πολιτικό περιβάλλον ηρεμίας αλλά και τα δύο αυτά απειλούνται από τις εφαρμοζόμενες μέχρι στιγμής πολιτικές και γι’ αυτό η ευρωζώνη έχει καταλήξει το μαύρο πρόβατο της διεθνούς οικονομίας.
Η Ελλάδα, λοιπόν, χρειάζεται ένα λιγότερο εξαρτημένο από τη λιτότητα οικονομικό σχεδιασμό και αυτό συνεπάγεται την ανάγκη για μία πιο επιτυχημένη οικονομική διπλωματική πολιτική απέναντι στους εταίρους της και μία πιο αποφασιστική νομισματική πολιτική από την ΕΚΤ, με το δεύτερο να βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, παρά τις διαρκείς αντιδράσεις της Γερμανίας.
Όσο το παραπάνω δε συμβαίνει και το οικονομικό μέλλον της χώρας στηρίζεται στη διαιώνιση της πολιτικής λιτότητας παρά το γεγονός ότι οι αντοχές της οικονομίας και των πολιτών έχουν ξεπεραστεί εδώ και πολύ καιρό, η Ελλάδα θα αντιμετωπίζεται ως μία χώρα υψηλού κινδύνου και αυτό θα μεταφράζεται σε αυξημένα κόστη χρηματοδότησης που θα λειτουργούν ως τροχοπέδη στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση και θα εμποδίζουν τη σύγκλιση με τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης και την επίτευξη οικονομικής ομαλότητας.

* Ο Πάνος Παναγιώτου είναι χρηματιστηριακός αναλυτής και διευθυντής της Ελληνικής Κοιντότητας Τεχνικών Αναλυτών (ekta.gr)
http://tvxs.gr/

Ραντεβού Κουβέλη - Φούντα

Η βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας εδώ και καιρό εμφανίζεται με το ένα πόδι εκτός του κόμματος, αφού αφήνει ανοιχτό τόσο το ενδεχόμενο της αποχώρησης από τη ΔΗΜΑΡ, όσο και το ενδεχόμενο να υπερψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας –παρά την αντίθεση απόφαση του κόμματος. Μάλιστα, την περασμένη Πέμπτη, η Φούντα έβαλε την υπογραφή της στο κείμενο των 8, με το οποίο βουλευτές ζητούσαν συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και εκλογές… αργότερα.
Τούτων δοθέντων, Κουβέλης και Φούντα έχουν πολλά να πουν. Και ακόμη περισσότερα να ξεκαθαρίσουν. Και, αν αμφότεροι επιλέξουν να κάνουν μία συζήτηση με ανοιχτά χαρτιά, ο Φώτης Κουβέλης θα φύγει από την συνάντηση γνωρίζοντας, επί της ουσίας, αν η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ έχει 10 ή 9 βουλευτές
http://www.matrix24.gr/