Η μεγάλη μάχη με τρόπαιο το καλάθι της νοικοκυράς!

Ολο και πιο κοντά έρχεται η ώρα των big deals για τον κλάδο των super markets, με τους ισχυρότερους «παίκτες» να τα δίνουν όλα για να κερδίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο της συρρικνωμένης πίτας.
Οι σαρωτικές ανακατατάξεις στην αγορά των «μικρών» και οι επιλεγμένες εξαγορές περιουσιακών στοιχείων διαλυμένων εταιριών ήταν -καθώς φαίνεται- το «ορεκτικό», με το... κυρίως πιάτο να περιλαμβάνει το «φάγωμα» και κάποιων «μεγάλων» πλην αδύναμων.

Βασικό ρόλο στο (ή στα) mega deal(s) έχουν πλέον οι τράπεζες, οι οποίες πιέζουν για τη δημιουργία μεγαλύτερων και πιο εύρωστων σχημάτων, γεγονός που επιβεβαιώνει τις δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του κλάδου ότι η εγχώρια αγορά της οργανωμένης λιανικής θα εξελιχθεί σε «παιχνίδι για λίγους».

Η πρόσφατη εξαγορά των καταστημάτων της Μakro στην Ελλάδα από την εταιρία Σκλαβενίτης, εκτός του ότι σηματοδοτεί το μέλλον, δείχνει και ότι οι κινήσεις για τη συγκέντρωση δυνάμεων επισπεύδονται.

Ηδη ελάχιστες ημέρες από την επισημοποίηση του big deal έχουν ανακοινωθεί ακόμη τρεις εξαγορές. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού έδωσε την έγκρισή της για την εξαγορά από τον συνεταιρισμό ΣΥΝ. ΜΕΛΩΝ ΙΝΚΑ Π.Ε. του συνόλου των μετοχών της αλυσίδας σούπερ μάρκετ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΤΗΜΑΤΟΜΕΣΙΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΒΙΔΑΛΗΣ ΜΑΡΚΕΤ Α.Ε. με τον διακριτικό τίτλο ΒΙΔΑΛΗΣ ΜΑΡΚΕΤ Α.Ε., η οποία δραστηριοποιείται σε νησιά των Κυκλάδων (Σύρο, Τήνο, Πάρο, Νάξο, Μήλο και Σαντορίνη), στην Κάλυμνο και τη Χίο και διαθέτει 12 καταστήματα σούπερ μάρκετ και τρία καταστήματα cash & carry. Το ΙΝΚΑ Χανίων θα ενισχύσει τον τζίρο του κατά 43.734.000 ευρώ.

Σχεδόν ταυτόχρονα σχεδόν η Ι. & Σ. Σκλαβενίτης ανακοίνωσε ότι ολοκληρώθηκε η συμφωνία εξαγοράς από τη Βερόπουλος Α.Ε. του 60% της κρητικής αλυσίδας σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκης Α.Ε. Η εξαγορά της Χαλκιαδάκης με τίμημα 22.000.00022.000.000 ευρώ εξασφαλίζει στη Σκλαβενίτης επιπλέον 38 καταστήματα, τα οποία απασχολούν 940 άτομα προσωπικό, έχουν τζίρο περί τα 132.000.000 ευρώ (2013) και προστίθενται στα 110 που ήδη διαθέτει το δίκτυο. Ταυτόχρονα διευρύνει το δίκτυό της εκτός Αττικής και ειδικότερα σε μια σημαντική αγορά, αυτή της Κρήτης. Πληροφορίες αναφέρουν ότι το... πάρτι δεν τελειώνει εδώ, καθώς η αλυσίδα βολιδοσκοπεί συνεργασίες και με άλλους ισχυρούς παίκτες της ελληνικής αγοράς, ώστε να δημιουργηθεί ένας όμιλος ικανός να κατακτήσει την κορυφή.

Η «συμμετοχή» της εταιρίας Μαρινόπουλος στον ανασχεδιασμό του λιανεμπορικού χάρτη δεν άργησε, με τον leader του κλάδου να ανακοινώνει την εξαγορά του δικτύου των 18 καταστημάτων της αλυσίδας Κρόνος Νικ. Καρακίτσος ΑΕΒΕ στην Αχαΐα, που μεταφράζεται σε επιπλέον τζίρο περί τα 40.000.000 ευρώ. Μάλιστα, ανοιχτό είναι το ενδεχόμενο έως το τέλος της χρονιάς να ανακοινωθούν και άλλες αντίστοιχες συμφωνίες. Με τη νέα συμφωνία το δίκτυο της Μαρινόπουλος Α.Ε. θα αριθμεί σε σύνολο 906 σημεία πώλησης.


Οι Γερμανοί και οι Ισπανοί που «εξαφανίστηκαν»

Το 2008 το συνολικό μέγεθος σε αξία της αγοράς λιανικής πώλησης ειδών σούπερ μάρκετ στην ελληνική επικράτεια έφτανε στα 11,29 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 9 και πλέον δισ. αντιστοιχούσαν στις πωλήσεις των 10 ισχυρών παικτών, ενώ ο κύκλος εργασιών των 74 μεγαλύτερων αλυσίδων διαμορφώθηκε στα 10,24 δισ. ευρώ. Εξι χρόνια μετά, οι μεγάλες αλυσίδες μειώθηκαν στις 61 (δεν συμπεριλαμβάνονται οι Μαρινόπουλος Α.Ε. και Lidl Hellas, λόγω μη δημοσίευσης ισολογισμού) με τον τζίρο να φτάνει στα 7,16 δισ. ευρώ, μειωμένος κατά 1,96% (143.000.000 ευρώ λιγότερα) σε σχέση με το 2012.

Η συγκέντρωση προς όφελος των «μεγάλων», που φαίνεται ότι θα κορυφωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα, ξεκίνησε δυναμικά πριν από έξι χρόνια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από την αποχώρηση της γερμανικής εκπτωτικής αλυσίδας Plus (όμιλος Τengelmann) στην αρχή της κρίσης, το 2008, έως τις πρόσφατες εξαγορές των καταστημάτων των εταιριών Makro, Χαλκιαδάκης και Κρόνος στον κλάδο των σούπερ μάρκετ, ο οποίος μετρά απώλειες σε τζίρο τουλάχιστον 1,5 δισ. ευρώ σε αυτό το διάστημα, συνολικά 655 καταστήματα 22 μεγάλων και μικρότερων αλυσίδων έχουν περάσει στα χέρια των ισχυρών παικτών, ενώ ακόμη 282 «χάθηκαν» από τον χάρτη.

Μεταξύ των «χαμένων» σημάτων κατά τη διάρκεια της κρίσης οι Γερμανοί έχουν το ρεκόρ, καθώς -εκτός της Plus και της Makro- αποχώρησε... κυριολεκτικά νύχτα και η γερμανική εκπτωτική αλυσίδα Aldi. Υπενθυμίζεται ότι η Αldi, με τζίρο 70.000.000 ευρώ, ανακοίνωνε το καλοκαίρι του 2010 τη διακοπή λειτουργίας των 38 καταστημάτων της στην Ελλάδα. Ετσι ναυάγησαν τα σχέδια για δίκτυο άνω των 240 καταστημάτων και οι προσδοκίες για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, καθώς ήδη απασχολούσε γύρω στους 700 εργαζομένους.


Στην ίδια κατηγορία ανήκει και η ισπανική Dia με 381 καταστήματα, εκ των οποίων περίπου 160 ενσωματώθηκαν στην Carrefour Μαρινόπουλος, ενώ στους «εξαφανισμένους» συμπεριλαμβάνεται και η πτωχευμένη Ατλάντικ με περίπου 168 καταστήματα, 400.000.000 ευρώ τζίρο και χιλιάδες εργαζομένους.


Σχέδια για επενδύσεις 300.000.000

Στο μερίδιο και στον τζίρο των «εξαφανισμένων» οι πλέον κερδισμένοι είναι κυρίως οι τρεις ισχυρότεροι του κλάδου (Μαρινόπουλος, ΑΒ Βασιλόπουλος, Σκλαβενίτης) οι οποίοι εκτός του ότι «σκανάρουν» συνεχώς την αγορά των μικρομεσαίων προς αναζήτηση ευκαιριών επέκτασης, συνεχίζουν να κινούνται επιθετικά και στο κομμάτι της αυτόνομης ανάπτυξης. Μόνο το 2014 σχεδιάζουν να επενδύσουν έως 300.000.000 ευρώ.

Συγκεκριμένα, τα δύο τελευταία χρόνια στο δίκτυο της εταιρίας Μαρινόπουλος ενσωματώθηκαν 166 καταστήματα, είτε από εξαγορές είτε μέσω συμφωνιών franchise. Προηγήθηκαν οι συμφωνίες με την Αρβανιτίδης για την ένταξη στο δίκτυο της εταιρίας -διά του franchise- 149 καταστημάτων, με την Elite - Αριάδνη για την ένταξη -διά του franchise- επτά σούπερ μάρκετ,, εκ των οποίων τα έξι στο Ηράκλειο και το ένα στη Χερσόνησο Κρήτης, με τις αλυσίδες ΜΑΡΚΕΤΑ και Παλαμάρης για την εξαγορά οκτώ καταστημάτων και με την αλυσίδα Τοξότης για τη συμφωνία για δύο καταστήματα στη Σάμο.

Σε εξαγορές 16 καταστημάτων από τις αλυσίδες Μπαλάσκας, Βασιλειάδης, Ποδαράκης, Καραγεώργος, Αρβανιτίδης, Welcome και Εxtra Πρώτα έχει προχωρήσει και η ΑΒ Βασιλόπουλος.

Καλή είναι η... σοδειά και της Σκλαβενίτης, η οποία πριν από τη συμφωνία με τη Metro για τα καταστήματα της Makro και το 60% της Χαλκιαδάκης, έχει προχωρήσει στην ενίσχυσή της με 18 καταστήματα που εξαγόρασε από τις Δούκας, Μπαλάσκας και Εxtra Πρώτα.
http://www.dimokratianews.gr/

Στην Κοζάνη ανεβαίνει ο Γιώργος Παπανδρέου για την έκθεση φωτογραφίας που ανάβει φωτιές

Στην Βόρειο Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κοζάνη, (τόπο καταγωγής του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου) ανεβαίνει παραμονές Χριστουγέννων ο Γιώργος Παπανδρέου για την έκθεση φωτογραφίας «Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή» του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου.
Η έκθεση φωτογραφίας έχει προκαλέσει «πονοκέφαλο» τον Ευ. Βενιζέλο, αφού, όπως υποστηρίζουν στην Χ. Τρικούπη «χρησιμοποιείται ως «όχημα» για την επαφή του πρώην Πρωθυπουργού με τοπικά στελέχη ανά την Ελλάδα και την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή». Η έναρξή της έγινε στο Ζάππειο την 1η Σεπτεμβρίου και συνοδεύτηκε από τα γνωστα επεισόδια κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου, ενώ ακολούθησε εκδήλωση στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Οπως τονίζεται σε ανακοίνωση του Ιδρύματος Παπανδρέου «η ανάδειξη της αλήθειας μέσα από την παρουσίαση των ίδιων των γεγονότων και των πρωταγωνιστών τους, αποτελεί την καλύτερη απάντηση προς όλους εκείνους που επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορία, με στόχο, αφενός μεν να αποσιωπήσουν τις ευθύνες τους, αφετέρου δε να διαμορφώσουν το κατάλληλο κλίμα για την επίτευξη των δικών τους σκοπιμοτήτων, όπως μαρτυρούν οι πρόσφατες επιθέσεις που δέχεται το έργο των υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ».
Επιπλέον, υπενθυμίζεται ότι «σκοπός της Έκθεσης είναι να αποτελέσει το έναυσμα για την ανάπτυξη ενός δημιουργικού διαλόγου, που θα συμβάλλει στην οικοδόμηση μιας οραματικής, αλλά συνάμα ρεαλιστικής και αποτελεσματικής πρότασης για τη συγκρότηση μιας προοδευτικής συμμαχίας πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που συνεχίζουν να αγωνιούν για το μέλλον της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού».
Σημειώνεται επίσης ότι η προοδευτική συμμαχία, αφορά δυνάμεις «που κατανοούν ότι οι ίδιες οφείλουν να αποτελέσουν την Αλλαγή που οραματίζονται και αναζητούν την ανατροπή των πελατειακών αντιλήψεων, νοοτροπιών και συμπεριφορών που συνεχίζουν να κρατούν σε ομηρία τη χώρα και τον Ελληνικό λαό».

Τα εγκαίνια στο Εκθεσιακό Κέντρο Κοίλων Κοζάνης, θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου, στις 7:00 μμ, με ειδική εκδήλωση στην οποία ομιλητής θα είναι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου.
http://www.iefimerida.gr/

Αλ Σάλεχ: «Κομπλεξικά φασιστάκια, όσοι τραμπουκίζουν τον Μαραβέγια»

Στο πλευρό του τραγουδοποιού, Κωστή Μαραβέγια τάχθηκε με ανάρτηση της στο Facebook, η αναπληρώτρια γραμματέας Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ, Αφροδίτη Αλ Σάλεχ.

Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ χαρακτήρισε "κομπλεξικά φασιστάκια" εκείνους που εξέφρασαν τη διαφωνία τους με τις απόψεις του μουσικοσυνθέτη, σχολιάζοντας στην ανάρτηση του, ενώ υποστήριξε πως ο Κωστής Μαραβέγιας είπε "το αυτονόητο".

Ο Κωστής Μαραβέγιας προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, όταν μέσω facebook εξίσωσε την κρατική με την χρυσαυγίτικη αλλά και την αντιεξουσιαστική βία, ενώ ζήτησε να καθαριστούν τα παγκάκια από τα χημικά και τις μολότοφ για να μπορεί να φιλήσει το κορίτσι του.

Ολόκληρη η ανάρτηση της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ:

«Ένα τσούρμο από κομπλεξικά φασιστάκια που θέλουν να πλακωνόμαστε στο δρόμο για να έχει κάποιο νόημα η ζωή τους, τραμπουκίζουν τον Kostis Maraveyas επειδή τάχθηκε κατά της βίας από όπου και αν προέρχεται. Προφανώς και αν μπορούσαν να ερωτευθούν, αν μπορούσαν να γράψουν ένα τραγούδι για την αγάπη, για τη ζωή, να ήταν πιο ήρεμα. Ο Κωστής Μαραβέγιας είπε το αυτονόητο και το πανανθρώπινο. Ηρεμήστε πια.

Ή τέλος πάντως ... κάντε ότι θέλετε. Κωστή Μαραβέγια συνέχισε με τον δικό σου τρόπο. Μαζί σου είμαστε...».
http://www.topontiki.gr/

Συνέδριο για τo Triger από το ΣΕΒΕ

Συνέδριο με τίτλο «Ενίσχυση Επιχειρηματικότητας Μέσω της Δικτύωσης & της Αξιοποίησης του Ανθρώπινου Κεφαλαίου» διοργανώνει ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ), την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου.

Πρόκειται για το Εναρκτήριο Συνέδριο του έργου «Διακρατική Πρωτοβουλία για την Παροχή Καθοδήγησης Αποφοίτων και Επιχειρηματικότητα – Transnational Initiative for Guidance of Graduated and Entrepreneurship» με ακρωνύμιο «TRIGGER» το οποίο συγχρηματοδοτείται από το Πρόγραμμα Ευρωπαϊκής Εδαφικής Συνεργασίας «Ελλάδα – Βουλγαρία 2007-2013».
Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στις 18:00, στο Ξενοδοχείο Domotel Les Lazaristes, Κολοκοτρώνη 16, Σταυρούπολη, Θεσσαλονίκη.
Το ευρωπαϊκό συγχρηματοδοτούμενο έργο TRIGGER στοχεύει πρωτίστως στην αξιοποίηση του πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού της περιοχής των δύο χωρών στην αγορά εργασίας, μέσα από τη δικτύωση και τη συνεργασία μεταξύ των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και της επιχειρηματικής κοινότητας, το οποίο αποτελεί και βασικό στόχο του συνεδρίου. Συγκεκριμένα, μέσα από την υλοποίηση μιας ολοκληρωμένης δέσμης ενεργειών, επιχειρείται η ένταξη στην αγορά εργασίας και η ενίσχυση της αυτοαπασχόλησης 200 νέων αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε Ελλάδα και Βουλγαρία.
Την εκδήλωση θα χαιρετήσει ο Υπουργός Μακεδονίας και Θράκης κ. Γ. Ορφανός, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος Δρ. Κ. Λουφάκης και εκπρόσωποι της Κοινής Τεχνικής Γραμματείας του Ε.Π. Ευρωπαϊκής Εδαφικής Συνεργασίας "Ελλάδα - Βουλγαρία 2007-2013" και της Ένωσης Βουλγάρικων Βιομηχανιών.
Εκπρόσωποι του Υπουργείου Μακεδονίας και Θράκης και της ακαδημαϊκής και επιχειρηματικής κοινότητας (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, CITY College, ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ) θα παραθέσουν εισηγήσεις σχετικά με τις δράσεις του έργου TRIGGER και την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της διασυνοριακής περιοχής στην αγορά εργασίας, με σκοπό τη δικτύωση και την ανάπτυξη επιχειρηματικών συνεργειών, για την αντιμετώπιση της ανεργίας στη διασυνοριακή περιοχή.
Η είσοδος στο συνέδριο είναι ελεύθερη και με το πέρας της εκδήλωσης θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής.
Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του έργου www.thetrigger.eu ή στον ΣΕΒΕ, τηλ 2310-535333, info@seve.gr
http://www.voria.gr/

Η πρώτη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 17 Δεκεμβρίου

"Ο Πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς και ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, συναντήθηκαν σήμερα και συζήτησαν για τις εξελίξεις στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές αλλά και στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, μετά την συζήτηση και ψήφιση του Προϋπολογισμό.

Ήδη το Eurogroup αναγνώρισε τις προσπάθειες και τα επιτεύγματα της χώρας μας και συμφώνησε για την «αλλαγή σελίδας» και για τη μετάβαση της Ελλάδας στο νέο θεσμικό πλαίσιο της προληπτικής πιστωτικής γραμμής (ECCL). Αυτό αποτελεί μια πολύ θετική εξέλιξη. Αλλά θα αποτελέσει και το θώρακα προστασίας της χώρας έναντι των αγορών.

Το Eurogroup συμφώνησε επίσης ότι όλες οι σχετικές διαδικασίες πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέσα στους δυο πρώτους μήνες του 2015.

Έτσι το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα είναι κρίσιμο: για την ολοκλήρωση της νέας συμφωνίας και για την διευθέτηση όλων των θεμάτων, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος του χρέους.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι απολύτως έτοιμη να παρατάξει όλες τις δυνάμεις και όλα τα επιχειρήματά της σε συνθήκες εθνικής συσπείρωσης και πολιτικής σταθερότητας.

Δυστυχώς η ανοικτή και απροκάλυπτη προτροπή της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τους βουλευτές, να αποτρέψουν την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και να οδηγήσουν την χώρα σε πρόωρες εκλογές, υπονομεύει τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας και εκπέμπει μηνύματα αβεβαιότητας στις αγορές. Υπονομεύει ακόμα την εθνική οικονομία με ό,τι αυτό συνεπάγεται για επιχειρήσεις και νοικοκυριά, εργαζόμενους και ανέργους.

Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτρέψει αυτή την ανοικτή υπονόμευση. Η πολιτική αβεβαιότητα πρέπει να τελειώσει τώρα!

Ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, αφού ενημέρωσαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ζήτησαν από τον Πρόεδρο της Βουλής να κινηθεί το ταχύτερο η διαδικασία Προεδρικής Εκλογής και η σχετική ψηφοφορία να διεξαχθεί την Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014".

http://www.msn.

«Βόμβα» Μοσκοβισί: Το ΔΝΤ πρέπει να παραμείνει στην Ελλάδα

Ο Γάλλος επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων επισημαίνει ότι μιλάει «κάθε μέρα» με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο αλλά και την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με τον Πιέρ Μοσκοβισί ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι μόνο εάν υλοποιήσει τα συμπεφωνημένα και αποδεχθεί νέες «υποχρεώσεις» πρόκειται να λάβει περαιτέρω βοήθεια. Kοινός στόχος είναι να μπορεί και πάλι η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της, «αλλά είμαστε σύμφωνοι ότι η Ελλάδα χρειάζεται περαιτέρω βοήθεια, αν μη τι άλλο και για να προστατευθεί η ευρωζώνη» τονίζει ο επίτροπος.
Επισημαίνει δε, ότι η επιθυμία της Αθήνας για αποχώρηση του ΔΝΤ δεν μπορεί να εκπληρωθεί: «Το ΔΝΤ πρέπει να παραμείνει, το χρειαζόμαστε για την αξιοπιστία των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα», υποστηρίζει.
Σύμφωνα με την Süddeutsche Zeitung η ΕΕ επείγεται να «κλείσει» το ελληνικό ζήτημα τις επόμενες μέρες. «Αν δεν τα βρούμε επιτέλους με τους Έλληνες, την 1η Ιανουαρίου μας περιμένει μία νέα ευρω-κρίση» τονίζουν πηγές από ευρωπαϊκούς διαπραγματευτικούς κύκλους στη γερμανική εφημερίδα. Ο ίδιος ο Μοσκοβισί δηλώνει ότι προφανώς «θα υπάρξει μία παράταση και μετά την Πρωτοχρονιά», εννοώντας προφανώς την «τεχνική παράταση» του ελληνικού προγράμματος. Επιπλέον, ο επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων επιβεβαιώνει την πρόθεση της Κομισιόν να συμφωνήσει σε μία «προληπτική γραμμή πίστωσης» προς την Ελλάδα.
Απαραίτητη η συγκατάθεση της Bundestag
Η Süddeutsche Zeitung επισημαίνει ότι η παράταση του ελληνικού προγράμματος προϋποθέτει την έγκριση της γερμανικής Βουλής (όπως άλλωστε και άλλων κοινοβουλίων στην ευρωζώνη) και έχουν ήδη λάβει σχετική ειδοποίηση οι επικεφαλής των κοινοβουλευτικών ομάδων στην Bundestag. Η σχετική ψηφοφορία θα μπορούσε να γίνει στις 19 Δεκεμβρίου, τελευταία προγραμματισμένη ημέρα συνεδριάσεων πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων.
Ωστόσο, αν δεν υπάρξει άμεση συμφωνία με την τρόικα για την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, δεν αποκλείεται ακόμα και μία έκτακτη συνεδρίαση μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Βεβαίως μία τέτοια απόφαση «μάλλον δεν εντείνει τον ενθουσιασμό των βουλευτών για περαιτέρω βοήθεια προς της Ελλάδα» τονίζει η Süddeutsche Zeitung.
Από την άλλη πλευρά θεωρείται μάλλον απίθανο να απορρίψει η Bundestag την παράταση του ελληνικού προγράμματος. Άλλωστε τα δύο προγράμματα βοήθειας προς την Ελλάδα που έχουν ήδη εγκριθεί προβλέπουν συνολικά 240 δις ευρώ και η γερμανική κυβέρνηση θεωρεί ότι «δέκα ή και δώδεκα δις επιπλέον θα ήταν το μικρότερο κακό σε σύγκριση με μία πιθανή αποτυχία των μεταρρυθμίσεων» επισημαίνει η Süddeutsche Zeitung. Πόσο μάλλον, όταν «η Ελλάδα αρχίζει επιτέλους να ανακάμπτει οικονομικά μετά από έξι χρόνια ύφεσης».
http://www.matrix24.gr/

Δημοκρατία «εξ αποστάσεως»

της Μαριάννας Τζιαντζή

Να λοιπόν που η νεολαία και γενικότερα η ανήσυχη κοινωνία αποκτά τον ήρωά της: τον 21χρονο Νίκο Ρωμανό. Η ηρωοποίησή του δεν οφείλεται μόνο στις δικές του επιλογές, στην αταλάντευτη επιμονή του στην απεργία πείνας, αλλά και στις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, στην άρνησή της να του επιτραπεί η φοίτηση στη σχολή όπου πέρασε με το σπαθί του, χωρίς φροντιστήριο, χωρίς ιδιαίτερα, μελετώντας μέσα στη φυλακή.

Ποιος ΣΥΡΙΖΑ, ποιο ΚΚΕ, ποιες αριστερές οργανώσεις, ποια συνδικάτα, ποια παράταση του Μνημονίου, ποιος προϋπολογισμός: το αναρχικό ρεύμα έχει τις τελευταίες ημέρες το λόγο, όπως τον έχουν και οι δυνάμεις καταστολής. Τουλάχιστον αυτή την εικόνα δίνουν τα μεγάλα κανάλια που όλη αυτή την εβδομάδα προβάλλουν τρέιλερ με «κλέφτες κι αστυνόμους» και εικόνες μιας φλεγόμενης πόλης και ταυτόχρονα βαφτίζουν την (αυτονόητη) αλληλεγγύη «ανομία».

Αν η κυβέρνηση επιθυμούσε την εκτόνωση της έντασης, το αίτημα για εκπαιδευτική άδεια θα είχε γίνει δεκτό – εξάλλου εκπαιδευτική άδεια ζήτησε ο νεαρός κρατούμενος όχι προνομιακή μεταχείριση. Πώς μπορεί η φοίτηση «εξ αποστάσεως» να καλύψει κάποιον που βάζει ενέχυρο την ίδια τη ζωή του για λίγες ανάσες ελευθερίας; Ωστόσο το σκηνικό που έχει στηθεί από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ υπερβαίνει το πρόσωπο του Ρωμανού, υπερβαίνει και τον αντιεξουσιαστικό χώρο: πρόκειται για μια απόπειρα διαιώνισης της μνημονιακής βαρβαρότητας υπό το λάβαρο του νόμου και της τάξης.

Η κυβέρνηση δεν σκοτώνει λίγο λίγο μόνο τον Ρωμανό: εδώ και χρόνια φαρμακώνει την πλειονότητα των νέων, μαζί και τους γονείς και τους παππούδες τους, στραγγαλίζει κάθε ελπίδα, κάθε προοπτική για αξιοπρεπή ζωή και εργασία. Όλοι αυτοί όμως που θα έπρεπε να δώσουν μαζική απάντηση στη συνεχιζόμενη κυβερνητική κτηνωδία είναι διαιρεμένοι, οργισμένοι και φοβισμένοι ταυτόχρονα.

Φοίτηση εξ αποστάσεως προτείνεται για τον Ρωμανό· σε ζωή, έρωτα και όνειρα εξ αποστάσεως υποχρεώνουν τη νεολαία, σε δημοκρατία εξ αποστάσεως (ή σε απόσταση κάλπης) καταδικάζουν το λαό. Εξ αποστάσεως και τα διάφορα κομμάτια του καραβοτσακισμένου εργατικού κινήματος, ενώ και οι όποιες πρωτοπορίες βαδίζουν χωριστά, όχι μόνο η μία από την άλλη αλλά και σε σχέση με ό,τι φιλοδοξούν να εκφράσουν, να εκπροσωπήσουν

https://eleutheriellada.wordpress.com/

Δελτίο Τύπου συμμετέχω - Προσφυγή κατά της υπ’αριθμ. 2522014 απόφασης του Περιφερειακού Συμβουλίου

Προσφυγή κατά της υπ’αριθμ. 252/2014 απόφασης του Περιφερειακού Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας, που αφορά στη σύσταση επιτροπών του άρθρου 164 του Ν.3852/2010 και μεταβίβαση αρμοδιοτήτων του Περιφερειακού Συμβουλίου σε αυτές, κατέθεσαν οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι της Ανεξάρτητης Αυτοδιοικητικής Κίνησης για την Κεντρική Μακεδονία «ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ» Μάρκος Μπόλαρης, Δημήτρης Μούρνος και Χρυσάνθη Μπουφίδου στην Επιτροπή Ελέγχου Πράξεων στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης, ζητώντας την ακύρωσή της ως κατά νόμο αβάσιμη.

Όπως επισημαίνουν στο κείμενο της προσφυγής τους οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι, από την εισήγηση και το κείμενο της προσβαλλόμενης απόφασης προκύπτει ότι η απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας έχει ληφθεί κατά παράβαση του νόμου 3852/2010 και συγκεκριμένα του άρθρου 164 παρ.4 και ζητούν να ακυρωθεί λόγω έλλειψης νομιμότητας για τους εξής λόγους:

1. Το Περιφερειακό Συμβούλιο αποτελεί το ανώτατο συλλογικό όργανο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Με την κατά παράβαση του νόμου εκχώρηση αποφασιστικών αρμοδιοτήτων του στις παραπάνω επιτροπές όχι μόνο αποδυναμώνεται ο ρόλος του, αλλά ενισχύεται και διευρύνεται παράνομα το πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του Περιφερειάρχη,  επιπλέον  δε υποσκάπτεται και φαλκιδεύεται η δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων και ο έλεγχος των πράξεων της διοίκησης.

2. Η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από το Περιφερειακό Συμβούλιο στις δύο επιτροπές είναι νόμιμη στο βαθμό που οι επιτροπές αυτές συζητούν, αποφασίζουν και εν τέλει υποχρεωτικά εισηγούνται στο Περιφερειακό Συμβούλιο για τα θέματα της αρμοδιότητάς τους. Ωστόσο, με την ως άνω απόφαση της 14.11.2014, αφαιρούνται παρανόμως αρμοδιότητες από το Περιφερειακό Συμβούλιο.

3. Aποτέλεσμα της εφαρμογής της προσβαλλομένης απόφασης θα είναι η αποδυνάμωση και η απαξίωση του ανώτερου συλλογικού οργάνου της Περιφέρειας, του Περιφερειακού Συμβουλίου, κατά συνέπεια η ελλιπής αντιπροσώπευση των πολιτών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και η καταπάτηση του δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης και διοίκησης, καθώς καταργείται κάθε δυνατότητα ελέγχου της διοίκησης στο πλαίσιο των εκλεγμένων οργάνων της Περιφέρειας.

4. Το γεγονός ότι στις Επιτροπές μεταβιβάζονται σχεδόν όλες οι αρμοδιότητες, θα έχει ως συνέπεια για θέματα μείζονος σημασίας να αποφασίζουν  οι Επιτροπές, ενώ το Περιφερειακό Συμβούλιο - που είναι ουσία επιφορτισμένο με το ρόλο αυτό - δεν θα συμμετέχει καθόλου στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Χαρακτηριστικά αναφέρουν ότι το Μετρό της Θεσσαλονίκης, θα αποτελέσει ζήτημα που θα συζητηθεί και οι σχετικές παράμετροι θα αποφασιστούν από τα εννέα άτομα της διοίκησης που θα συμμετέχουν στην αρμόδια Επιτροπή. Επίσης επισημαίνουν την προηγούμενη κακή πρακτική σε σχέση με το θέμα της όδευσης του αγωγού ΤΑΠ - θέμα που τέθηκε και συζητήθηκε στην Επιτροπή Ανάπτυξης – το οποίο δεν παραπέμφθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο όπως λόγω της ύψιστης σημασίας του έπρεπε, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη λυθεί το ζήτημα με τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες και με τη λήψη υπόψη της γνώμης των πολιτών – αφού περιορίζεται ο δημόσιος χαρακτήρας των συνεδριάσεων των Επιτροπών - αλλά να δημιουργούνται συνεχώς νέα προβλήματα.

5. Βάσει της σχετικής Εισήγησης  του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας και της εκδοθείσας προσβαλλομένης απόφασης δεν αιτιολογείται επαρκώς η ανάγκη μεταβίβασης των συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων του Περιφερειακού Συμβουλίου στις Επιτροπές, παρά μόνο αναφέρονται επιγραμματικά οι στόχοι της μεταβίβασης αυτής, οι οποίοι μάλιστα κάθε άλλο παρά επιτεύξιμοι είναι με τη διαδικασία αυτή. Συγκεκριμένα επισημαίνουν ότι:

α) ο στόχος της αποσυμφόρησης της λειτουργίας του Περιφερειακού Συμβουλίου δεν ευσταθεί, καθόσον η ημερήσια διάταξη των μέχρι τούδε συνεδριάσεων του Π.Σ. ουδόλως φορτωμένη είναι, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των θεμάτων προς συζήτηση και ψήφιση εξαντλείται σε εκπροσωπήσεις της Περιφέρειας σε φορείς και σε επιστροφές αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών σε πολίτες.

β) οι στόχοι της απλούστευσης και επιτάχυνσης της διαδικασίας είναι αβάσιμοι, καθώς το Περιφερειακό Συμβούλιο συνέρχεται κατ’ ελάχιστον μία φορά το μήνα και επιπλέον παρέχεται από το νομοθετικό πλαίσιο η δυνατότητα συχνότερων συνεδριάσεων, όταν αυτό απαιτείται, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ανάγκη της γρήγορης λήψης αποφάσεων.

γ) ο στόχος της εμβάθυνσης στην επεξεργασία των θεμάτων - η οποία πραγματικά πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό μέλημα του Περιφερειακού Συμβουλίου προκειμένου να εξυπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον πολίτη - όχι μόνο δεν θα εξασφαλιστεί με την παραχώρηση ευρύτατης αποφασιστικής αρμοδιότητας στις Επιτροπές, αλλά κινδυνεύει να καταστρατηγηθεί κάθε έκφανση δημοκρατικού ελέγχου.

Markos Bolaris

O South Stream και το σκληρό «πόκερ» του Πούτιν

Γράφει η Πηνελόπη Μητρούλια

Δίνουν και παίρνουν οι δηλώσεις τόσο από μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όσο και της Ρωσίας για την  ματαίωση της κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου South Stream που ανακοίνωσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην Τουρκία.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, μετά από συνάντηση με τον Βούλγαρο πρωθυπουργό Μπόικο Μπορίσοφ, χαρακτήρισε τη Ρωσία «στρατηγικό πρόβλημα» για την ΕΕ, αν και διαβεβαίωσε πως θα κάνει τα πάντα, ώστε η χώρα αυτή να ξαναγίνει «στρατηγικός εταίρος». Πάντως δεν φάνηκε να είναι τόσο αισιόδοξος, αφού κατέληξε σημειώνοντας πως η Επιτροπή θα κάνει ότι είναι δυνατόν «αλλά χρειάζονται δύο για να χορέψουν ταγκό».

Και φαίνεται πως επί του παρόντος ο δεύτερος χορευτής δεν είναι διαθέσιμος αφού ο υπουργός Ενέργειας της Ρωσίας Αλεξάντερ Νόβακ απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφων μετά την καθιερωμένη ετήσια ομιλία του προέδρου Πούτιν προς το έθνος, δήλωσε ότι η απόφαση της Ρωσίας είναι οριστική και πρόσθεσε: «Εξετάζουμε άλλη όδευση για τον αγωγό μας».

Η απόφαση της Μόσχας, που προφανώς σχετίζεται με την στάση της ΕΕ στην υπόθεση της Ουκρανίας, περισσότερο απαντάει στην αμφιθυμία των Βρυξελλών για το εάν θέλουν ή όχι, περισσότερο ρωσικό αέριο.  Οι Βρυξέλλες προέβαλαν συχνά το επιχείρημα ότι ο αγωγός ενδεχομένως να παραβιάζει το ευρωπαϊκό δίκαιο, δεδομένου ότι προβλέπει έναν πολύ ισχυρό ρόλο για την Gazprom, η οποία επρόκειτο να έχει το ρόλο προμηθευτή αλλά και συνδιαχειριστή. Την ίδια ώρα και με αφορμή την ουκρανική κρίση, διατυπώθηκε τελευταία όλο και συχνότερα η θέση ότι η ΕΕ θα πρέπει να απεξαρτηθεί από την Ρωσία.

Χαρακτηριστική, είναι η δήλωση του Γερμανού Ευρωβουλευτή Κνουτ Φλέκενσταϊνστο ραδιόφωνο της Deutsche Welle «Ο Πούτιν εννοεί σοβαρά τα όσα λέει, υποστηρίζοντας ότι υπό τις παρούσες συνθήκες το πρότζεκτ δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Εάν θέλετε να είστε και λίγο σαρκαστικοί μπορείτε να πείτε ότι ο Πούτιν συντάχθηκε αιφνιδιαστικά με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο, στην πλειονότητά του, δεν θέλει επίσης τον αγωγό αυτό».

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν παίζοντας για μια ακόμη φορά «σκληρό πόκερ» (στην υπόθεση του South Stream η Μόσχα έχει ήδη επενδύσει 4,5 δις ευρώ τα οποία πετάει στον κάλαθο των αχρήστων με μία μόνο δήλωση του) αφήνει τους Ευρωπαίους να σκεφθούν με…. την ησυχία τους για το εάν θέλουν ή όχι το ρώσικο αέριο.

http://www.rizopoulospost.com/

Εξαθλιωθείτε, για να μην εισάγουμε

του Διονύση Ελευθεράτου

Το νέο, απίστευτο «επιχείρημα» εναντίον της ανόδου των μισθών

Καταλάβατε γιατί δεν πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί, ούτε καν ο κατώτατος, «μέχρι νεoτέρας» – αν όχι μέχρι Παρουσίας Δευ­τέρας; Αντιληφθήκατε την αλ­λαγή της σχετικής καθεστωτικής – μνημονι­ακής επιχειρηματολογίας ή τουλάχιστον του «κέντρου βάρους» της;

Μέχρι πρότινος η «κασέτα» ήταν… μονοθε­ματική: «Εάν αυξηθούν οι μισθοί, οι επιχειρή­σεις θα αναγκαστούν να απολύσουν περισσό­τερο κόσμο, για να επιβιώσουν. Ειδάλλως θα κλείσουν, οπότε θα μείνουν στο δρόμο ακό­μη περισσότεροι άνθρωποι». Δεν θα αναλύ­σουμε εδώ ενδελεχώς το «ποιόν» του σχετι­κού επιχειρήματος ούτε το ενδεδειγμένο πλέγ­μα μέτρων που πρέπει να συνοδεύσει την αύ­ξηση του κατώτατου μισθού. Θα αρκεστού­με σε μια φευγαλέα έκφραση θαυμασμού για τη συνέπεια που διέπει το όραμά τους: αν εί­ναι σωστό να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι κάποια ισχνά επιδόματα ταφής θα αντικατα­στήσουν τις συντάξεις, για να «έχουμε κι αύ­ριο ασφαλιστικό σύστημα», τότε φαντάζει «τε­τράγωνος» και ο συλλογισμός πως οφείλου­με να αποδεχθούμε μισθούς των 450 ευρώ ή και λιγότερο, για να μην ξεμείνουμε από εργο­δότες. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Αλίμονο, όλα τα «πιάνουμε»…

Εν προκειμένω εστιάζουμε στο παρω­χημένο του πράγματος: διαπιστώσαμε τε­λευταία φορά ότι το συγκεκριμένο σκεπτι­κό ήταν αυτό που σήκωνε στις πλάτες του το «διά ταύτα» («προς Θεού, καμία αύξηση των μισθών»), ακούγοντας τη δευτερομιλία Σα­μαρά στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστο­σύνης. Έκτοτε ήταν σαν να παραδόθηκε σι­γά σιγά η σκυτάλη σε κάτι που το ακούς και «τρελαίνεσαι». ΟΚ, το είπε ο Άδωνις – υπέ­θετες πως θα ήταν παραζαλισμένος εξαιτίας ίσως κάποιας δύσκολης μετάφρασης αρχαι­οελληνικού κειμένου. ΟΚ, το είπε ο Σταύ­ρος Θεοδωράκης – είκαζες ότι είχε έλθει η στιγμή να ανασυρθεί από το ιδεολογικό σα­κίδιο κάποιο προϊόν εντυπωσιακής παραδο­ξολογίας. Έλα όμως που συνεχώς το ακούς, το ακούς, το ακούς…

Να λοιπόν η «νέα»… εθνική γραμμή: «Δεν πρέπει να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός διότι τότε θα υπάρξει τόνωση της ζήτησης αγαθών». Οπότε τι; Οπότε «θα έχουμε περισσότερες ει­σαγωγές» (βερσιόν πρώτη, η πλέον προτιμού­μενη). Οπότε «θα επιστρέψουμε στη δομή του ΑΕΠ που βασιζόταν κατά 70% στην κατανά­λωση» (βερσιόν δεύτερη, η πλέον «σοφιστι­κέ», την ακούσαμε από τον υφυπουργό Ερ­γασίας Αντώνη Μπέζα, στο Σταρ, τη Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου).

Εδώ κάθε επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέ­ρια. Είναι σαν να βλέπουν κάποιον που τα ρούχα του έχουν πιάσει φωτιά να ουρλιάζει από την αγωνία και τον πόνο (καίγεται ήδη), να εκλιπαρεί να του ρίξουν νερό, αλλά εκεί­νοι να του απαντούν… νηφάλια: «Ας σκεφτού­με κάτι άλλο, γιατί αν σε καταβρέξουμε μπο­ρεί να κρυολογήσεις». Ε, είναι προφανές ότι ένας τέτοιος «περίγυρος» αδιαφορεί για την επικείμενη απανθράκωση.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αδυνα­τούν να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ, ηλεκτρικό ρεύ­μα ή πετρέλαιο θέρμανσης κι η νέα καθεστω­τική «γραμμή» είναι πως καλώς υποφέρουν, διότι αν είχαν 200 ευρώ παραπάνω στην τσέ­πη θα προκαλούσαν αύξηση των εισαγωγών και μεγέθυνση του καταναλωτικού «πυλώνα» του ΑΕΠ! Οι δυνάμεις οι οποίες πριν από 10- 15 χρόνια ενθάρρυναν τις πολιτικές των δια­δοχικών δανείων, για διακοπές, εορτές, γά­μους και τα συναφή, τώρα που κατάφεραν να μειώσουν το ΑΕΠ κατά 50 δισ. ευρώ ανησυ­χούν μήπως διαταραχτούν οι «καλές» ανα­λογίες του…

Ανησυχούν και για τις εισαγωγές… Μα αν είχαν επαληθευθεί οι… πεφωτισμένες «προ­βλέψεις» τους, τότε το ισοζύγιο θα είχε στα­θεροποιηθεί σε καλά επίπεδα, διότι θα είχαμε μονίμως αυξημένες εξαγωγές. Θυμάστε που το έλεγαν κι αυτό, στα πρώτα χρόνια της «σω­τηρίας» των Μνημονίων; Φυσικό ήταν τότε να παρατηρηθεί σε κάποιους τομείς αύξηση των εξαγωγών: η εσωτερική αγορά «στέγνω­νε» κι όσες επιχειρήσεις μπορούσαν να στρα­φούν στην εξωτερική το έκαναν. Πανηγύρι­ζαν (!) τότε τα καθεστωτικά «παπαγαλάκια». Να που είχε και «καλά στοιχεία» η νέα κατά­σταση, έλεγαν.

Μόνο που όσα «οφέλη» ξεπηδούν μέσα από τον γενικό όλεθρο είναι καταδικασμένα να χαθούν, διότι δεν υπάρχει καν οξυγόνο να τα συντηρήσει. Μήνα προς μήνα και έτος προς έτος καταγράφει η ΕΛΣΤΑΤ τη μείωση της συνολικής αξίας των εξαγωγών. Πτώση 8,7% τον περασμένο Σεπτέμβριο, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2013. Κι αν συγκρι­θούν τα δυο δωδεκάμηνα, Οκτώβριος – Σε­πτέμβριος, τότε αυτό του 2013-2014 παρου­σιάζει πτώση 7,2% εν συγκρίσει προς εκείνο του 2012-13.

Μπορεί να ήταν αναπόφευκτος ο σταδι­ακός παραμερισμός του επιχειρήματος για τους μισθούς που, εάν ανέβουν, θα «χαντακώ­σουν» περισσότερο την απασχόληση: επί τέσ­σερα έτη οι μισθοί ισοπεδώνονται κι η «επίση­μη» ανεργία άγγιξε το 30%. Το νέο εφεύρημα είναι περισσότερο «κομ ιλ φο», αντάξιο μιας χώρας που… «στέκεται πάλι στα πόδια της». Οι σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες λένε πως δεν χρειαζόμαστε καν χρήματα για ψωμί, δι­ότι αν τυχόν περισσέψει κάτι εμείς θα προκα­λέσουμε εισαγωγές παντεσπανιού.

Ναι, αυτοί ακούν πολύ καλά τι λένε. Το ερώτημα είναι αν συνειδητοποιούν οι «κά­τω» τι ακόμη σχεδιάζουν οι οικονομικοί «δή­μιοι». Καθαρά μας το λένε, οι ίδιοι, στα δια­λείμματα της παντομίμας «διαπραγματεύσε­ων». Πιο καθαρά δεν γίνεται.

https://eleutheriellada.wordpress.com

Η Παγκοσμιοποίηση, η Ρωσία και η Αριστερά

 ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ​

Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει τη στάση της Αριστεράς σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση και δείχνει γιατί ήταν ηθεωρητική αποτυχία της να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινόμενου, αυτού της ανόδου της Υπερεθνικής Επιχείρησης και της συνακόλουθης ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης  της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης,καθώς και η συνακόλουθη πολιτική χρεοκοπία της, που αποτέλεσαν τη βασική αιτία της ανόδου της εθνικιστικής δεξιάς στην Ευρώπη. Αυτή η νέα εθνικιστική δεξιά αγκαλιάζεται από τα περισσότερα  θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη,ιδιαίτερα από την εργατική τάξη που υποστήριζε συνήθως την Αριστερά, ενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνοτην οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, έχοντας πλήρωςενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη.

Η Παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την παράλληλη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όρισαν τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία έχει εδραιωθεί τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια, ως αποτέλεσμα της Διεθνοποίησης της Οικονομίας της Αγοράς και της παράλληλης κατάρρευσης του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Επιπλέον, μπορεί να δειχθεί ότι η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, που θεμελιώθηκε στη μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (Πολυεθνικών), μπορεί να είναι μόνο νεοφιλελεύθερη.[1] Με αυτή την έννοια, ο νεοφιλελευθερισμός δεν αντιπροσωπεύει απλά μια αλλαγή πολιτικής ή ένα σατανικό δόγμα (αν όχι μια συνωμοσία!), όπως υποστηρίζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, αλλά μια δομική αλλαγή που σηματοδότησε τη μετάβαση σε μια νέα μορφή νεωτερικότητας η οποία ήταν απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία των Πολυεθνικών Επιχειρήσεων.

Εδώ όμως, θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της αντισυστημικής Αριστεράς και της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η πρώτη (κυρίως μαρξιστικής προέλευσης), χαρακτηρίζεται από μια στρατηγική και τακτική που στοχεύουν στην άμεση ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και, ως εκ τούτου, της Διεθνούς Τάξης στο σύνολό της. Από την άλλη, η στρατηγική και τακτική της δεύτερης έχουν άμεσο στόχο την μεταρρύθμιση ή βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος, ―έστω και αν η ρητορική τους μπορεί μερικές φορές να αναφέρεται στην τελική αντικατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος και της Διεθνούς Τάξης που το στηρίζει.

Η αντισυστημική Αριστερά, ιδιαίτερα η παλαιάμαρξιστική Αριστερά (με την εξαίρεση ορισμένων φωτισμένων νεο-Μαρξιστικών εξαιρέσεων[2]) έχει προσκολληθεί σε θεωρητικά εργαλεία που αναπτύχθηκαν πριν από έναν αιώνα, και, ως εκ τούτου, έχει αποτύχει ακόμη και να συλλάβει την έννοια της ίδιας της παγκοσμιοποίησης και της πελώριας σημασίας της ανόδου ενός νέου φαινομένου, δηλαδή, της Υπερεθνικής Επιχείρησης, θεωρώντας την, αντίθετα, ως τίποτε περισσότερο από τα καρτέλ που περιγράφονται στον Ιμπεριαλισμό του Λένιν! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η ίδια Αριστερά δεν κατανόησε ποτέ τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους που οδήγησαν στην ανάδυση της Υπερεθνικής Ελίτ ―δηλαδή του δικτύου των διεθνικών ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ που εδράζονται κυρίως στις χώρες που απαρτίζουν το «G7». Αυτή η Αριστερά αδυνατεί επομένως να συλλάβει ότι βασικός στόχος της Υ/Ε είναι να ενσωματώσει πλήρως τις περιφερειακές χώρες ―πέρα από την αυταπόδεικτη ανάγκη της να ελέγχει όσες από αυτές διαθέτουν πλούσια ενεργειακά αποθέματα― στη Νέα Διεθνή Τάξη που όρισε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Είναι δηλαδή φανερό ότι, γενικά, η σημερινή αντισυστημική Αριστερά, συμπεριλαμβανομένου του μεταμοντέρνου «αναρχισμού», ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον αντισυστημικό αναρχισμό, και φυσικά των Οικολόγων-Πράσινων, οι οποίοι σήμερα έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ΝΔΤ, (όπως έχει δείξει η πλήρης υποστήριξή τους σε όλους τους πολέμους της Υ/Ε) δεν έχει ιδέα (ή κάποιοι προτιμούν να μην έχουν ιδέα!) για αυτές τις παγκόσμιες σεισμικές αλλαγές.

Ωστόσο, εάν η αντισυστημική Αριστερά, παρά τα ξεπερασμένα θεωρητικά εργαλεία της, τουλάχιστον αμφισβητεί το καπιταλιστικό σύστημα καθώς και τους βασικούς οικονομικούς θεσμούς του, όπως η ΕΕ, ο ΠΟΕ κ.λπ., η ρεφορμιστική Αριστερά δεν τολμά καν να αμφισβητήσει τους εν λόγω θεσμούς! Το μόνο που συνήθως κάνει είναι να αμφισβητεί και να επικρίνει τις πολιτικές λιτότητας, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία έχουν πλέον ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ, με τη μορφή σοσιαλ-φιλελεύθερων κομμάτων. Τα εν λόγω κόμματα, μαζί μετα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα (Χριστιανοδημοκράτες, οι Βρετανοί Συντηρητικοί, κ.λπ.) έχουν, για παράδειγμα, συγκροτήσει ένα συμπαγές μπλοκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο αποκλείει, στο οποιοδήποτε προβλέψιμο μέλλον, κάθε σημαντική αλλαγή στις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλονται από τις Πολυεθνικές και τη ΝΔΤ. Αυτού του είδους η «Αριστερά» προφανώς δεν μπορεί να προσφέρει καμία πραγματική εναλλακτική λύση στα θύματα της παγκοσμιοποίησης για τους παρακάτω δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον, επειδή δεν είναι σε θέση να καταργήσει τις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες δεν επιβάλλονται απλώς από κάποιους «κακούς», (δηλαδή τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς και οικονομολόγους), αλλά από τη λογική και τη δυναμική μιας διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Σε μια τέτοια διεθνοποιημένη οικονομία, οποιοσδήποτε σημαντικός κοινωνικός έλεγχος επάνω στις αγορές θα υπονόμευε δραστικά την ανταγωνιστικότητα ―το κριτήριο επιτυχίας για την προσέλκυση κεφαλαίων. Σε παρόμοιο πλαίσιο, οι χώρες πρέπει να ανταγωνίζονται η μία την άλλη για την προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων, κυρίως από το εξωτερικό, μέσα από ανοικτές και ‘απελευθερωμένες’ αγορές που, τελικά, διασφαλίζουν απλώς την διεθνή ομογενοποίηση των πραγματικών μισθών και των συνθηκών εργασίας. Δεν προκαλεί συνεπώς ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει σοσιαλδημοκρατική ή «Αριστερή κυβέρνηση» στηνΕυρώπη που να έχει καταφέρει να απορρίψει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικέςτης ΝΔΤ. Γεγονός βέβαια που εκ των πραγμάτων αποκλείει Κεϋνσιανές και μετα-Κεϋνσιανές πολιτικές, οι οποίες άλλωστε και εξ ορισμού αποκλειόντουσαν, εφόσον είχαν σχεδιαστεί για την περίοδο των κρατών εθνών. Αυτός είναι ο λόγος που η ρεφορμιστική Αριστερά είναι νεκρή στην Ευρώπη (εκτός από τις εξαιρετικές περιπτώσεις της Ισπανίας και της Ελλάδας που θα δούμε παρακάτω), και ο μόνος λόγος για τον οποίο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εξακολουθούν να επιβιώνουν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, είναι επειδή έχουν γίνει σοσιαλ-φιλελεύθερα κόμματα, δηλαδή ένα είδος υβριδικών κομμάτων με «σοσιαλιστική» ρητορική και νεοφιλελεύθερη πρακτική. Όταν τα κόμματα αυτά έρχονται στην εξουσία εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές με ορισμένες επουσιώδεις παραλλαγές —κάποτε συμμαχώντας και με συντηρητικά κόμματα (πχ Ελλάδα). Είναι άλλωστε το ίδιο συμπαγές μπλοκ συντηρητικών και σοσιαλ-φιλελεύθερων κομμάτων, το οποίο ελέγχει την ΕΕ και την Ευρωζώνη, και αποκλείει οποιεσδήποτε εναλλακτικές πολιτικές από τις σημερινές . Οι πολιτικές αυτές έχουν επιφέρει είτε μαζική ανοιχτή ανεργία ακόμα και σε περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, (η οποία αγγίζει το ένα τέταρτο του πληθυσμού και πάνω από το μισό ανάμεσα στους νέους), είτε συγκαλυμμένη ανεργία που παίρνει διάφορες μορφές: συμβάσεις μηδενικών ωρών «εργασίας», μαζική μερική ή περιστασιακή απασχόληση, και παγωμένους πραγματικούς μισθούς για όσους «τυχερούς» έχουν κάτι που να μοιάζει με πλήρη απασχόληση, όπως στη Βρετανία και τις ΗΠΑ, κ.λπ.

Δεύτερον, διότι ακόμη και αν ερχόντουσαν στην εξουσία κόμματα με προγράμματα αντίθετα στις πολιτικές λιτότητας, εφόσον εξακολουθούν να είναι μέλη οικονομικών οργανισμών όπως η ΕΕ, θα συνεχίσουν να υπόκεινται σε καταστροφικές νεοφιλελεύθερες δεσμεύσεις. Ακόμη περισσότερο αν είναι επίσης μέλη της Ευρωζώνης, οπότε δεν ελέγχουν ούτε καν το δικό τους νόμισμα, το οποίο ελέγχεται απευθείας από την Υ/Ε, μέσω των ευρωπαϊκών μελών της και κυρίως της γερμανικής ελίτ. Και αυτό, διότι ως μέλη της ΕΕ δεσμεύονται από την Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις μετέπειτα Συνθήκες που την συμπληρώνουν, να υιοθετούν όλες τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσειςπου θεσμοθετούν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση,και ιδίως τις πολιτικές που επιβάλλουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση των «τεσσάρων αγορών», δηλαδή των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών. Αυτές είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή σε όλη την ΕΕ και, φυσικά―μέσω της Υ/Ε―σε όλο τον κόσμο, όσον αφορά στις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των χωρών που υποτίθεται αποσκοπούν στη δημιουργία ενός εναλλακτικού πόλου σε αυτή, όπως η «ομάδα των 20» (G20), που μόλις υπέγραψε ένα ανακοινωθέν, το οποίο γιορτάζει τις ίδιες νεοφιλελεύθερες αρχές. [3]

Με αυτή την έννοια, η υποτιθέμενη αναβίωση της ρεφορμιστικής Αριστεράς σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, μέσω των ανερχόμενων κομμάτων των Podemos και του ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, είναι στην πραγματικότητα άλλη μία πολιτική φούσκα έτοιμη να σκάσει μόλις έλθουν στην εξουσία. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτό το είδος της Αριστεράς προωθήθηκε ακόμη και από ένα από τα κύρια όργανα της Υπερεθνικής Ελίτ, τους Financial Times, οι οποίοι την παρουσίασαν ως την «ριζοσπαστική» αριστερά που κάνει λογικές προτάσεις.[4] Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα το ριζοσπαστικό σε αυτά τα δύο κόμματα, τα οποία όχι μόνο δεν αμφισβήτησαν ποτέ την ίδια την ΕΕ, αλλά ούτε καν τόλμησαν να δεσμευτούν κατηγορηματικά για έξοδο από την Ευρωζώνη —μολονότι βέβαια μια έξοδος από την Ευρωζώνη, που δεν συνοδεύεται από έξοδο από την ΕΕ, είναι σχεδόν εξίσου καταστροφική. Επομένως, είναι σαφές ότι αυτό το είδος της Αριστεράς παίζει ένα προφανώς αποπροσανατολιστικό ρόλο όταν επιτίθεται μόνο στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες, όμως, είναι απλώς η αναπόφευκτη παρενέργεια της ένταξης στην ΝΔΤ και της συνακόλουθης υιοθέτησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε άλλωστε ότι σημαντικοί σοσιαλδημοκράτες πριν από τον Τσίπρα και τον Ιγκλέσιας, οι οποίοι αντιπροσώπευαν τις σημαντικότερες χώρες του πυρήνα της ΕΕ όπως η Γαλλία και η Γερμανία, είχαν επίσης προσπαθήσει να αντιστρέψουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και είτε εξαναγκάστηκαν πάραυτα σε στροφή 180 μοιρών (Φρανσουά Μιτεράν, Φρανσουά Ολάντ) είτε πετάχτηκαν ακόμη και έξω από την κυβέρνηση (Όσκαρ Λαφοντέν). Ούτε, βέβαια, έχει την παραμικρή βάση το επιχείρημα των Podemos και του ΣΥΡΙΖΑ, πως τώρα οι Ευρώ-ελίτ θα αναγκαστούν να αντιστρέψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, εφόσον αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της ανόδου στην εξουσία πραγματικά αντί-ΕΕ κομμάτων (δηλαδή των εθνικιστικών κομμάτων) . Στην πραγματικότητα καμία κυβέρνηση χώρας που είναι ενσωματωμένη στη ΝΔΤ δεν έχει άλλη επιλογή από τις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επομένως, ούτε οι Podemos ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ποτέ σε θέση να εφαρμόσουν αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους πάνω στις αγορές, παρά την απατηλή ρητορική τους, και το μόνο που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν, είναι ένα είδος ανάπτυξης όπως αυτή της Βρετανίας, όπου η ανοικτή μαζική ανεργία έχει απλά αντικατασταθεί με συγκεκαλυμμένη ανεργία και παγωμένους μισθούς.[5]

Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της παταγώδους αποτυχίας της Αριστεράς είναι η ανάδυση μιας νέας εθνικιστικής Δεξιάς στην Ευρώπη, που αγωνίζεται γιατην έξοδο από την ΕΕ. Αυτό, βέβαια, εκτός από την περίεργη περίπτωσητων Ουκρανών νεο-ναζί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι εθνικιστές που αντιτίθενται στην ΕΕ, και εντούτοις έχουν πλήρως υποστηριχτεί και χρηματοδοτηθεί από την ΕΕ και τις ΗΠΑ για να πολεμήσουν τους Ρώσους και την Ευρασιατική Ένωση ―δηλαδή, δυνητικά, το μόνο πραγματικό εναλλακτικό παγκόσμιο κέντρο εξουσίας στο σημερινό μονοπώλιο της εξουσίας της Υπερεθνικής Ελίτ! Με άλλα λόγια, η εθνικιστική Δεξιά, (οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ουκρανία!) απλώς κάλυψε το τεράστιο κενό που άφησε αυτή η χρεοκοπημένη Αριστερά, η οποία, αντί να τεθεί επί κεφαλής όλων αυτών των λαών που μάχονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη σταδιακή εξάλειψη της οικονομικής και εθνικής τους κυριαρχίας, απλά κατέφυγε σε έναν αναχρονιστικό διεθνισμό, δικαιολογώντας ουσιαστικά την παγκοσμιοποίηση, και μάλιστα από δήθεν Μαρξιστική σκοπιά...

Η νέα αυτή εθνικιστική Δεξιά αγκαλιάζεται από τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα την εργατική τάξη η οποία συνήθως υποστήριζε την Αριστερά,[6] ενώ η τελευταία έχει αγκαλιάσει ουσιαστικά όχι μόνο την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ —πράγμα που αποτελεί καθοριστική αιτία της σημερινής πνευματικής και πολιτικής χρεοκοπίας της. Η διαδικασία της χρεοκοπίας της Αριστεράς ενισχύθηκε παραπέρα από το γεγονός ότι, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο πολιτικής κατάρρευσης στις εκλογές του Μαΐου 2014 για το Ευρώ-κοινοβούλιο, συμμάχησε με τις ελίτ στον χαρακτηρισμό αυτών των κομμάτων ως φασιστικών και νέο-ναζιστικών, κάποτε ακόμη και συναινώντας στη χρήση σαφώς ολοκληρωτικών μεθόδων για την καταστολή τους (όπως π.χ. στην Ελλάδα). Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι κάποια από αυτά πράγματι χρησιμοποιούν νέο-ναζιστική ρητορική, οι μόνοι πραγματικοί νεοναζί στην Ευρώπη σήμερα, όχι μόνο από την άποψη της ρητορικής τους, αλλά προπαντός των πρακτικών τους, είναι οι Ουκρανοί νέο-ναζί, οι οποίοι, όμως, υποστηρίζονται πλήρως από την Υ/Ε και (παραδόξως;) ακόμη και από την Σιωνιστική ελίτ[7] (παρά τον ξεκάθαρο αντισημιτισμό τους!) στην επίτευξη του στόχου αλλαγής του καθεστώτος και μετατροπής της Ουκρανίας σε προτεκτοράτο της ΕΕ.

Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτε το εκπληκτικό σε αυτή τη στάση της Υ/Ε, η οποία είχε επίσης συμμαχήσει με τους Αφγανούς αντάρτες για να νικήσει τον Σοβιετικό στρατό, και στη συνέχεια με τους εγκληματίες τζιχαντιστές στη Λιβύη και τη Συρία, προκειμένου να ανατρέψει τα εθνικό-απελευθερωτικά καθεστώτα σε αυτές τις χώρες (τους γνωστούς ISIS που δέχονται σήμερα, για άλλους λόγους, την επίθεση της Υ/Ε). Όμως, υπάρχει μια υπόρρητη συνέπεια εδώ που πρέπει να τονιστεί. Η άνοδος στην εξουσία ενός πραγματικά φασιστικού ή νέο-ναζιστικού κόμματος σήμερα είναι αδύνατη για οποιαδήποτε χώρα που είναι πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ. Και αυτό, διότι ο πραγματικός φασισμός και Ναζισμός ήταν ιστορικά φαινόμενα της εποχής των εθνών-κρατών, πριν απότην εποχή της παγκοσμιοποίησης, μιας εποχής που παρείχε σημαντικό βαθμό εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας. Εντούτοις, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι ακριβώς αυτή η κυριαρχία, η οποία είναι ανέφικτη για οποιαδήποτε χώρα που έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ. Αυτό σημαίνει ότι το μόνο είδος«φασισμού» που είναι δυνατό σήμερα είναι ο ψευδο-φασισμός, ο οποίος υποστηρίζεται από την ίδια την Υπερεθνική Ελίτ, όπως η περίπτωση της Ουκρανίας έχει σαφώς δείξει!

Είναι, επομένως, ξεκάθαρο ότι ο στόχος της Υ/Ε που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ, είναι να μετατρέψει τα έθνη-κράτη, μέσω της σταδιακής κατάργησης της οικονομικής και της εθνικής κυριαρχίας τους, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα είδος Νομαρχιών μέσα σε ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, ή, στη χειρότερη περίπτωση, σε ένα είδος άτυπων προτεκτοράτων (όπως π.χ. η περίπτωση της Ελλάδας). Η σημερινή Κοινωνική Πάλη επομένως δεν είναι πια μόνο μια πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, όπως ήταν στο παρελθόν, αλλά, επίσης, ένας αγώνας για την εθνική απελευθέρωση. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, την επιστροφή στην εποχή των εθνών-κρατών, όπου θα πολεμάει το ένα κράτος το άλλο για οικονομικούς λόγους (για το μοίρασμα των αγορών κ.λπ.) ή για γεωπολιτικούς λόγους. Θα μπορούσε να σημαίνει, αντίθετα, τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας δημοκρατικής τάξης, όπως αυτή που περιέγραψα αλλού,[8] και η διαδικασία για την ανάπτυξη μιας Ευρασιατικής Ένωσης κυρίαρχων λαών θα μπορούσε δυνητικά να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτή η διαδικασία δεν έχει βέβαια καμία σχέση με την «αναδιάταξη του κόσμου με βάση τις «σφαίρες επιρροής», όπως ισχυρίζονται οι ιδεολόγοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και υποστηρικτές του σχεδίου για την παγκόσμια διακυβέρνηση, σε μια προφανή προσπάθεια να δυσφημίσουν τον αγώνα των λαών για κυριαρχία[9] και αυτοκαθορισμό. Κάποιοι βέβαια θα μπορούσαν να αντιτείνουν εδώ τον κίνδυνο που μπορεί να προκύψει σε ένα τέτοιο σενάριο, καθώς, όταν ένα έθνος σπάει τα δεσμά του από τη ΝΔΤ, νέες δυνάμεις μπορεί να προκύψουν που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την ανάκτηση της εθνικής-οικονομικής κυριαρχίας, προκειμένου να εφαρμόσουν π.χ. ρατσιστικές πολιτικές. Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς αν τα επιχειρήματα αυτά μπορούν ακόμη να υποστηριχθούν σήμερα, όταν οι υποτιθέμενοι φάροι της δημοκρατίας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, έχουν δείξει ξεκάθαρα το πραγματικό ρατσιστικό τους πρόσωπο. Οι πρώτες, όταν φανερώνουν ότι δεν είναι μόνο η εγγενής οικονομική βία που ασκείται κατά των Αφρο-Αμερικανών αλλά και ότι η ίδια η φυσική βία δεν σταμάτησε ποτέ αλλά απλά είχε γίνει πιο συγκαλυμμένη, ενώ το Σιωνιστικό κράτος επικυρώνει τώρα και με τη στάμπα του νόμου το καθεστώς δεύτερης κατηγορίας για τον γηγενή πληθυσμό, τους Παλαιστινίους.

Η περίπτωση της Ουκρανίας είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο γιατί φανέρωσε τη μονοπολική φύση της σημερινής παγκόσμιας τάξης, όπως εκφράζεται από την«διεθνή κοινότητα», (δηλαδή την Υ/Ε μαζί με τις διαπλεκόμενες πελατειακές ελίτ), αλλά, επίσης, γιατί μπορεί να είναι και προάγγελος του τέλους της παρούσας διεθνούς τάξης και της εμφάνισης ενός νέου δι-πολικού κόσμου. Από την άλλη πλευρά, η αναχρονιστική Αριστερά, στερούμενη σύγχρονα θεωρητικά εργαλεία για να αναλύσει την παγκοσμιοποίηση, αδυνατεί να εξηγήσει πώς η Υ/Ε μπορεί και επιβάλλει, και μάλιστα χωρίς καμιά ουσιαστική διαφωνία από τα μέλη της, την πλήρη πολιτική, οικονομική και ιδεολογική απομόνωση της Ρωσίας, απλώς και μόνο επειδή τόλμησε να αντιταχθεί στα σχέδιά της για την πλήρη ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη ΝΔΤ, μέσω της ΕΕ. Πράγμα βέβαια καθόλου περίεργο όταν η ίδια «Αριστερά» ακόμη προσπαθεί να «εξηγήσει» τον σημερινό μονοπολικό κόσμο με αναχρονιστικές θεωρίες για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις!

Στην πραγματικότητα, δεν ήταν όμως καθόλου δύσκολο έργο για την Υ/Ε να εξοστρακίσει τη Ρωσία, δεδομένου ότι, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την παράλληλη χρεοκοπία της Αριστεράς, αυτή ελέγχει πολύ περισσότερα από την παγκόσμια οικονομία (μέσω των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων).

Έτσι, η Υ/Ε ελέγχει επίσης:

• την διεθνή πολιτική, μέσω των προτεκτοράτων και ημι-προτεκτοράτων που έχει εγκαθιδρύσει σε όλο τον κόσμο, και των πολυποίκιλων διεθνών οργανισμών που επηρεάζει αποφασιστικά, (από τον ΟΗΕ μέχρι διεθνή δικαστήρια κ.λπ.).
• την παγκόσμια ιδεολογία και την αντίληψη της ίδιας της πραγματικότητας, μέσα από τον έλεγχο που ασκεί διαμέσου των ΜΜΕ (που ανήκουν σε οικονομικούς μεγιστάνες ή σε πολυεθνικές), των διεθνών Πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων (των οποίων η έρευνα χρηματοδοτείται άμεσα ή έμμεσα απο την Υ/Ε), των διαφόρων ιδιωτικών «δεξαμενών σκέψης» (think tanks), των διεθνών ΜΚΟ κ.λπ..
• την διεθνή κουλτούρα, μέσω του ελέγχου που ασκεί η Υ/Ε στην παραγωγή και τη διανομή των πολιτιστικών αγαθών.

Τέλος, ιδιαίτερης σημασίας είναι το γεγονός ότι η Υ/Ε έχει εξασφαλίσει την αποτελεσματική ανοχή της αναχρονιστικής «Αριστεράς» σε πολέμους και προσχεδιασμένες εξεγέρσεις, αφού η στάση της Αριστεράς σε αυτά τα θέματα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια στάση «ίσων αποστάσεων» μεταξύ των ανταγωνιστικών «ιμπεριαλισμών», και, στη χειρότερη περίπτωση, μια στάση ανοιχτής υποστήριξης προς τους υποτιθέμενους «επαναστάτες» στη Συρία, τη Λιβύη κ.λπ.―στάση που τήρησαν Τροτσκιστές και μεταμοντέρνοι «ελευθεριακοί» διαφόρων ειδών. Και δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι αυτή η στάση αφήνει δυνητικά την Υ/Ε ελεύθερη να καταστρέψει την τελευταία σημαντική προσπάθεια για αποτελεσματική αντίσταση κατά της ΝΔΤ, μέσω της δημιουργίας ενός εναλλακτικού παγκόσμιου πόλου κυρίαρχων εθνών, όπως η Ευρασιατική Ένωση είχε αρχικά σχεδιαστεί. Όμως η εθνική και οικονομική κυριαρχία είναι η αναγκαία συνθήκη (αν και όχι επίσης επαρκής) για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή ―μια αλλαγή που εξακολουθεί υποτίθεται να είναιο στόχος της αντισυστημικής Αριστεράς!

Υ.Γ. Στο άρθρο μου σχετικά με το «Διαδίκτυο και την ελευθερία του λόγου», αναφερόμουν στην περίπτωση της πολιτικής λασπολογίας ως μία από τις χειρότερες μορφές κατάχρησης της ελευθερίας του λόγου που υποτίθεται ότι παρέχεται από το διαδίκτυο. Φαίνεται τώρα ότι ένας λασπολόγος, που συμβαίνει επίσης να είναι ένα υπερήφανο μέλος της Διεθνούς Οργάνωσης για μια Συμμετοχική Κοινωνία (International Organization for a Participatory Society - IOPS), εμπνεύστηκε τόσο πολύ από αυτό το άρθρο ώστε να γράψει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης πως τώρα «γράφω για», «και λαμβάνω χρήματα από» τη «βρώμικη φυλλάδα του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος », (Σ.Σ. εννοεί προφανώς την «Pravda» του ΚΚΡ που είναι βέβαια διαφορετική έκδοση από την Pravda.ru που δεν είναι κομματικό όργανο κανενός, μολονότι στη Συντακτική Ομάδα υπάρχουν βέβαια και κομουνιστές), και ότι αυτό με καθιστά «εγκάθετο ενός τμήματος της ρωσικής ελίτ»(sic!). Όμως, καθώς, «κατά σύμπτωση», στο παρελθόν είχα ασκήσει εμπεριστατωμένη κριτική στο συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα (Πάρεκον) (χωρίς ποτέ να έχω λάβει απάντηση σε αυτή), ελπίζω το παραπάνω να μην σημαίνει ότι αυτό το είδος της «Αριστεράς» που έχει μια μικρή ομάδα και στην Ελλάδα, καταφεύγει τώρα στη λασπολογία για να επιτεθεί στους επικριτές της!

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/ 

ΓΙΑΤΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ «ΧΑΡΙΖΕΙ» ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΤΟΥ;;;

Η επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ, του παπανδρεΐσκου αρχηγού του και της συμμορίας εγκληματιών του, είναι δυστυχώς γεγονός. Όλοι λίγο-πολύ το αποδέχονται με σχεδόν μοιρολατρική διάθεση, ακόμη κι όσοι γνωρίζουν την καταστροφή για τη χώρα που αυτό θα σημάνει. Όμως το τραγικό είναι ότι το έχει αποδεχτεί και ο «μοιραίος» άνθρωπος, Αντώνης Σαμαράς.

Κι όμως, τρείς απλές κινήσεις θα διασφάλιζαν την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει με σημαντική διαφορά τις εκλογές, την αυτοδυναμία του και ίσως ακόμη και τη συνοχή του, εξασφαλίζοντας τη σωτηρία της χώρας. Ας τις δούμε:

Α. Συμμετοχή στις εκλογές των Ελλήνων της Διασποράς

Οι, ολοένα αυξανόμενοι, συμπατριώτες μας που διάλεξαν το δρόμο της μετανάστευσης έχουν εξ ίσου το δικαίωμα να αποφασίζουν για τις τύχες της πατρίδας τους, όσο και οι ατυχήσαντες που μείναμε πίσω. Για να μην πω περισσότερο, αφού αποτελούνυγιέστερο κομμάτι του Ελληνισμού, τροφοδοτούν τη χώρα με συνάλλαγμα, διαθέτουν υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο κ.ο.κ.

Κι όμως, σε αντίθεση με ότι πράττει το σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών χωρών(μέχρι οι Ουκρανοί της Ελλάδος ψήφισαν στην προχθεσινή παρωδία), οι Έλληνες της Διασποράς εμποδίζονται από την άσκηση του Νόμιμου και Συνταγματικού τους δικαιώματος (εκτός βέβαια αν είναι διατεθειμένοι να καταξοδευτούν ερχόμενοι στη χώρα για να ασκήσουν το δικαίωμά τους).

Αν λοιπόν δρούσαμε ορθά, τα εκατομμύρια ψηφοφόρων της Διασποράς θα ανέτρεπαν το αποτέλεσμα, σίγουρα οδηγώντας το «δεξιότερα», αφού έχουν κατανοήσει τι στοίχισε στην Ελλάδα η σοσιαληστρική λαίλαπα από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πέρα (όχι δεν είναι τυπογραφικό, θεωρώ τον ψευτο-εθνάρχη εξίσου σοσιαληστρή όσο και το βδέλυγμα που τον ακολούθησε...). Σίγουρα δε θα ψήφιζαν τον ανεκδιήγητο Τσίπρα πάντως, ούτε το φαιδρότερο ΠΑΣΟΚ ή το απολιθωμένο ΚΚΕ (ίσως με λίγες εξαιρέσεις π.χ. στη Γερμανία), ενώ θα ανέβαιναν κόμματα που παρουσιάζουν ψήγματα σοβαρότητας, όπως η ΔηΞα, το Ποτάμι κ.ά.

Β. Εκκαθάριση των Εκλογικών Καταλόγων

Πάνω από μισό εκατομμύριο «ψηφοφόροι» κατέχουν παράνομα και καταχρηστικά το δικαίωμα ψήφου. Ήδη ο βασικός μάρτυρας κατά του αρχιμαφιόζου Άκη, ο Ζήγρας, έχει παραδεχτεί ότι, με τα χρήματα από τις μίζες, ο Άκης νομιμοποίησε παράνομα κι εξαγόρασε τις ψήφους 300.000 αλλοδαπών που ανέτρεψαν το εκλογικό αποτέλεσμα του 2000 (το γιατί ο Σημίτης και η κλίκα του δε σαπίζουν στη φυλακή για κατάλυση πολιτεύματος κι εγκαθίδρυση χούντας είναι άλλο μεγάλο ερωτηματικό). Αν σε αυτούς προσθέσουμε τα «κατορθώματα» της χοντροΦώφης, του Καραμάν του Β’ και των συμμοριών που ανακαλύπτονται συνέχεια να νομιμοποιούν παράνομα μέσω εικονικών γάμων και πλαστών εγγράφων, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι λαθροψηφοφόροι (λατρεύω να χρησιμοποιώ το συνθετικό λάθρο που κάποιοι αριστεροαλήτες κατέστησαν παράνομο...) ανέρχονται και ίσως ξεπερνούν τις 500.000!!!

Εννοείται ότι οι ανωτέρω ψηφίζουν είτε ΠΑΣΟΚ (συνεχίζοντας έτσι να ξεπληρώνουν «γραμμάτια» - άλλωστε κυριαρχούν πλέον οι σιχαμερές μούρες τους στις συγκεντρώσεις του υποκόμματος) είτε ΣΥΡΙΖΑ (προσβλέποντας στην ολοκληρωτική άλωση της χώρας από τους , εξ΄ίσου ζωώδεις συγγενείς τους) είτε το κόμμα-εγκληματική οργάνωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που τους κάνει και μαθήματα στα νεοκλασσικά γραφεία του – αν αντέχετε τη μπόχα, περάστε μια βόλτα από Εξάρχεια...).

Γ. Με συλλήψεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ

Εντύπωση προξενεί πώς, ο ίδιος μηχανισμός λασπολογίας και πλεκτάνης που συνέλαβε και κρατάει όμηρο τη Χρυσή Αυγή (με μόνο «έγκλημα» την αγάπη για την Πατρίδα, το Έθνος και τη Φυλή) μένει αναξιοποίητος απέναντι στον, πολύ «προσφορότερο», ΣΥΡΙΖΑ.

Κι όμως τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ενέχονται σε πολύ πιο βαριές εγκληματικές ενέργειες: από προτροπή σε έκνομη δράση μέχρι ασέλγεια κατά νεκρών, από απειλές μέχρι υπόθαλψη εγκληματιών/τρομοκρατών, από εσχάτη προδοσία μέχρι διατάραξη κοινής ειρήνης και διατάραξη ζωής πολιτών.

Κι όμως μένουν ατιμώρητοι εγκληματίες όπως:

Þ      Ο γελοίος ΓΓ Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που προτρέπει ανήλικα να καταλαμβάνουν τα σχολεία τους ως «εκπαίδευση για να γίνουν καλοί μελλοντικοί αριστεροί»!!!

Þ      Ο ανεκδιήγητος βολευτής Διαμαντόπουλος που μας απειλεί ότι θα «τα πούμε στα γουναράδικα» (γνωστό τόπο σφαγής Ελλήνων από τους ΕΑΜοβούλγαρους) και συνωμοτεί με το «Ουράνιο Τόξο» σκοπιανών εχθρών μας!!!

Þ      Οι προδότες, τουρκόσποροι βολευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που μιλούν ευθέως και κατά παράβαση της ισχύουσας Συνθήκης για «τουρκική μειονότητα», επιχειρώντας μάλιστα να «τουρκοποιήσουν» κάθε μουσουλμάνο υπήκοο της χώρας!!!

Þ      Ο φαιδρός Βούτσης που ηρωοποιεί τον, κοινό εγκληματία, γιο του ως «κοινωνικό ακτιβιστή» (αφού βεβαίως έχει επιτύχει την ευνοϊκότατη αντιμετώπισή του και την πρόωρη αποφυλάκισή του...)!!!

Δεν είναι άλλωστε τυχαία η σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ να «καταλάβει» την ΕΥΠ (πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚοάνδρο), όπως κατέδειξαν οι τακτικές επισκέψεις στελεχών του, ούτε η ξαφνική ευαισθησία του στην πιθανότητα παρακολούθησης των βολευτών του (που προφανώς δε συμπεριλαμβάνει τους συναδέλφους τους της Χρυσής Αυγής). Τρέμουν την αποκάλυψη του εγκληματικού, ανθελληνικού, προδοτικού τους προσώπου τα τρωκτικά...

Δυστυχώς ο Σαμαράς αποδεικνύεται, ακόμη μια φορά, ανίκανος, ολίγιστος, άτολμος και εθνοπροδότης. Ίσως όντας στη «σκιά» του ανθρωποφάγου Βενιζελοπόταμου (που επίσης «κόπτεται» για τα αλλοδαπά-ψηφοφόρους του, ενώ τρέμει την εξαφάνιση που του προοιωνίζει η ψήφος της Διασποράς), ίσως από αδράνεια, ίσως σε «διατεταγμένη αποστολή», ο άνθρωπος αυτός οδηγεί την Ελλάδα στη χειρότερη περιπέτειά της από συστάσεως, μια περιπέτεια από την οποία πολύ αμφιβάλλω αν θα βγει ως κράτος-έθνος ή αν θα μείνει απλό κουφάρι, γεμάτο από τα εισβάλλοντα σκουλίκια...

http://plagiaskepsi.blogspot.gr/