«Όλοι κερδίζουν» σημαίνει «χάνουμε»

Η κυβέρνηση κατάφερε να δει ανάπτυξη….
Η αντιπολίτευση κατάφερε να επιβάλει ατζέντα…
Και οι δυο μαζί, φέρνουν το επόμενο Μνημόνιο.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί είδε επί ημερών της θετικό πρόσημο στον τζίρο της ελληνικής οικονομίας. Η αξιωματική αντιπολίτευση πανηγυρίζει γιατί καλπάζει -έστω, τριποδίζει- προς εκλογική νίκη, έχοντας καταφέρει να επιβάλει τη λογική της «σκληρής γραμμής» στους κυβερνώντες: έχουν πάψει να διαπραγματεύονται ουσιαστικά με τους δανειστές. Τους σερβίρουν άκαμπτη στάση, γαρνιρισμένη με ενδοτικότητα και χαμόγελο Γκίκα. Η κυβέρνηση έχει βάλει στον πάγο τα θέματα που παραμένουν πολιτικά ταμπού στην Ελλάδα και χασομερά, παρέα με την αντιπολίτευση, σε παρτίδες καθυστερήσεων που δεν κοροϊδεύουν πια κανέναν (ή μάλλον: δεν κοροϊδεύουν τους δανειστές - οι ντόπιοι ακόμα «μασάμε»).
Η τρόικα, πάλι, δεν έχει αντίρρηση για τις καθυστερήσεις. Μάλλον τη βολεύουν...
Η πίεση
Οι δανειστές, στον επίλογο του προγράμματος διάσωσης, φέρνουν την ελληνική διοίκηση ενώπιον λίστας βασικών μεταρρυθμίσεων που μετά από 4ετία θα έπρεπε να είχαν βασικά ολοκληρωθεί/δρομολογηθεί. Διαπιστώνουν αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας: Ότι στην πράξη, έγιναν ελάχιστα. Αλλά η κυβέρνηση, πολιτικά εγκλωβισμένη, λέει στην τρόικα: «Μη μου ζητάς τίποτα τώρα: Αν δεν ψιλοπαροχολογήσω και πέσω, θα έχεις να κάνεις με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Εδώ όμως κρύβεται μια σημαντική λεπτομέρεια. Η τρόικα δεν φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί περιμένει ότι θα «τρέξει» καλύτερα το ελληνικό αναχρονιστικό χάος (μετά τα πρόσφατα μπολιάσματα άλλωστε, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του). Η τρόικα δεν φοβάται οποιαδήποτε διοίκηση στην Αθήνα γιατί γνωρίζει τον μοχλό πίεσης που διαθέτει: Το Χρέος. Ξέρει πως μπορεί να κάμψει ακόμα και κυβέρνηση Μαρξιστών-Λενινιστών.
Το παρακάτω...
Τέλη Νοεμβρίου - και το «παρακάτω» γίνεται πιο ευκρινές:
Κάθε μέρα που περνά, κάνει τις πιθανότητες ολοκλήρωσης μιας «πετυχημένης αξιολόγησης» από την τρόικα όλο και μικρότερες. Μια «λειψή» αξιολόγηση θα προκαλέσει «ανασφάλεια» και θα απαιτήσει τείχος προστασίας απέναντι στη νέα «ελληνική απογοήτευση» - με ή χωρίς δράμα στις αγορές. Θα είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να μπει νέος χαλκάς στην «απείθαρχη, αναβλητική Ελλάδα» - και τα όνειρα για «νέα, ελεύθερη σχέση με τους δανειστές» θα γίνουν γλυκιά Παριζιάνικη ανάμνηση.
Η ευκαιρία για ελληνική συμμετοχή στην κατάρτιση του «ελληνικού σχεδίου» έχει ήδη συρρικνωθεί σημαντικά. Περνούν εβδομάδες επί εβδομάδων που θα έπρεπε να είναι γεμάτες νομοθετικό έργο, μεταρρυθμίσεις επί συναινέσεων, αξιολογήσεις και διαπραγματεύσεις για το «ελληνικό”»πρόγραμμα - όχι κρυφτό, καβγά, εσωστρέφεια και ψηφοθηρία. Όλη η Ελλάδα ασχολείται με τα αυτογκόλ του ΕΝΦΙΑ ή το «χαμήλωμα» του Χαρδούβελη - εν μέσω διάχυτης παροχολαγνείας. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης να συνδιαμορφώσουν ένα πλαίσιο αυτο-δεσμευτικών μεταρρυθμίσεων δεν θα αποτρέψει το νέο μνημόνιο. Απλά θα το κάνει να γραφτεί εξολοκλήρου «εκτός Ελλάδας».
Ακόμα και στο παραένα, οι Έλληνες πολιτικοί φοβούνται ή δεν γνωρίζουν να κάνουν τη δουλειά που περιγράφει ο θεσμικός τους ρόλος: Να διαπραγματευτούν με τους χρηματοδότες του προϋπολογισμού (επί υποχρεώσεων, εκατέρωθεν), να διοικήσουν τη χώρα, να αναλάβουν ευθύνη - κι όχι να κρύβονται επί μήνες και χρόνια πίσω από άλλοθι μελλοντικών ημερομηνιών, που υποτίθεται πως υπαγορεύουν αναγκαστική απραξία στο παρόν.
Έτσι, οι Έλληνες πολιτικοί οδεύουν προς τον επόμενο... Γολγοθά τους: Θα πρέπει να πουλήσουν και πάλι στους ψηφοφόρους την υπογραφή τους στο επόμενο MoU ως (άλλη μια) «αναγκαστική» επιλογή για να μην (ξανα)καταρρεύσει η χώρα. Οι έλληνες φορολογούμενοι θα είναι πολύ αγανακτισμένοι, ακόμα και για να αγανακτήσουν. Αυτό το πάγωμα του κόσμου ίσως να μην είναι απαραίτητα κακό. Ίσως να σημάνει το τέλος της περιόδου που οι πολιτικοί είχαν τη δυνατότητα να εκλέγονται και να διοικούν την ελληνική επικράτεια βασισμένοι στο θυμικό - την οργή και τα ριφλέξ του «πόπολου». Ίσως αφήσει μια χαραμάδα στη λογική.
Αν πάντως δεν αλλάξει κάτι, μετά τις επιτυχίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, οδεύουμε προς ένα ακόμα «ζονκ».
http://www.protagon.gr/

Η αμνήμων μνήμη

Σε λίγες μέρες, εκεί και ως έτυχε, επετειακά αλλά χωρίς συμβολισμούς παρά μόνο γεμάτη από σκοπιμότητες της τρέχουσας συγκυρίας, πολιτικής και κοινωνικής έρχεται η 17 Νοέμβρη.

Μια ακόμη επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου 1973, με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και κλιμακώθηκε στο πρωί της 17ης Νοεμβρίου.

Πριν διατυπώσω κάποιες σκέψεις, αισθάνομαι την υποχρέωση, αρνούμενη να συμβάλλω και γω στην αμνήμονα μνήμη, δηλαδή στην μνήμη που ξεχνά, δεν θυμάται να επαναφέρει στο παρόν και της εξέγερσης της Νομικής των αρχών του 1973, η οποία δυστυχώς έχει αποροφηθει όχι μόνο επετειακά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση, μια σκιαγράφηση, μια αποτύπωση του σήμερα στην κοινωνία μας αν και σε ποιο βαθμό η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της.

Με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω από ελάχιστα εως τίποτα.

Η παρουσία της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή του τόπου, δηλαδή της καθολικής διαδόχου της δικτατορίας που φόρτωσε με τεράστια προβλήματα και βύθισε στο σκοτάδι τη χώρα από την οικονομία, την κοινωνία και φυσικά τα εθνικά ζητήματα όπως η τραγωδία της Κύπρου αποτελεί πλήρη επιβεβαιωση όσων προανέφερα.

Και αναρωτιέμαι:

Μήπως οι Έλληνες έχουν συνολική αμνησία; Μήπως είναι λωτοφάγοι;

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Ο πραγματικός λόγος είναι ο ανιστόρητος δημόσιος λόγος, συνήθως γεμάτος με αφορισμούς, γενικεύσεις και μηδενισμούς που έτσι άφησε περιθώρια να χωνευτεί στον χρόνο ο πραγματικός ρόλος της δικτατορίας και των αποτελεσμάτων της.

Η μέση κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται καθημερινά από λεκτικές υπερφίαλες γενικεύσεις, αφορισμούς, αναξιολόγητες ιεραρχήσεις και κυρίως αρνείται να αντικρύσει κατάματα, να συζητήσει την τρέχουσα ( σύγχρονη) ιστορία μας, τα προβλήματα, τις αιτίες, τα διδάγματα και τα συμπεράσματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι στην λαίλαπα του εξισωτισμού και της αυτοκρατορίας της μετριότητας κινδυνεύει να πνιγεί κάθε τι που ονομάζεται αξιοκρατία, ικανότητα πολιτικής ανανέωσης, προσπάθεια στοχοθεσίας της κοινωνίας, οράματα, επιδιώξεις.

Κραυγαλέο παράδειγμα αυτό που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με την οικονομική και κοινωνική κρίση ακόμη και από την συνεχή επαναφορά με βροντερή σιωπή των εθνικών μας θεμάτων.

Άκαμπτο κράτος που αρνείται δομικά να τροχοδρομήσει σε νέες ράγες.

Τραγικά ανεπαρκές και παρασιτικό σύμπλεγμα της οικονομικής και κοινωνικής ελιτ που διακηρύσσει υποκριτικά ότι προσπαθεί να αλλάξει αλλά παραμένει η ιδία με τις ίδιες δομές, πρακτικές και αντιλήψεις μια περιφερειακής χώρας.

Πολιτικό προσωπικό που ανοιχτά διακηρύσσει την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό αλλά στην πραγματικότητα παραμένει το ίδιο στάσιμο και απλώς μετασχηματίζεται, αλλάζει μορφή, μεταμφιέζεται όμως στο βάθος παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο τόσο σε μεθόδους και στους τρόπους δράσης όσο και σε επίπεδο φυσικών προσώπων.

Θα μου πείτε τι τα μπερδεύω αυτά με την επέτειο του Πολυτεχνείου; Σχετίζονται;

Μα και φυσικά απόλυτα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η πτώση της δικτατορίας και η τραγωδία της Κύπρου δημιουργήσαν τις προϋποθέσεις για μια νέα εθνική αυτοσυνειδησία, για μια νέα αφετηρία.

Τότε ανάμεσα στην τραγωδία της Κύπρου, την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας προέκυψε μια νέα πραγματικότητα, μια νεα αφετηρία.

Νέες δυνάμεις υγιείς σε πολιτική και κοινωνία.

Άλλες απέδωσαν, άλλες καταστράφηκαν, άλλες φθάρηκαν και διαφθάρηκαν.

Τελικά όμως όλες κουράστηκαν.

Δεν μπορούν πια.

Και όμως επιμένουν και παραμένουν.

Η Ελλάδα οφείλει να αναζητήσει μια καινούργια αφετηρία.

Αυτό ας το καταλάβουν επιτέλους όλοι όσοι κυριάρχησαν στη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια.

Η μόνη υπηρεσία που μπορούν ακόμα να προσφέρουν στον τόπο είναι να απελευθερώσουν τους νέους ανθρώπους για να πάρουν τον τόπο στα χέρια τους και για να γίνει πιο σαφής ανανέωση παντού.

Στην πολιτική, στην οικονομία, στους θεσμούς, στην κοινωνία.

Νέοι άνθρωποι, νέες ιδέες.

Το 1973 και το 1974 υπήρχε διάχυτο στην κοινωνία, απ’ότι τουλάχιστον έχω μάθει από το κοντινό συγγενικό μου περιβάλλον που έζησε ενεργά την εποχή, το πνεύμα της ενότητας της αλληλεγγύης, του πραγματικού πατριωτισμού.

Σήμερα η κοινωνία διασπασμένη και το πνεύμα της εθνικής συνεννόησης ανύπαρκτο.

Και έτσι δεν πρόκειται να πάμε πουθενά.

Ας το καταλάβουμε όλοι.

Και κάτι τελευταίο.

Η αμνήμων μνήμη δεν βοηθά, τουναντίον συγκαλύπτει, υπεκφεύγει, αποπροσανατολίζει και τελικά λειτουργεί υπερ προσώπων και καταστάσεων που μόνο ωφέλιμα για τη χώρα δεν είναι.

Υπάρχει ανάγκη να βουτήξει η κοινωνία, ο λαός, οι πολίτες πιο βαθιά στα νερά των τελευταίων 40 χρόνων όσο θολά ή όχι κι αν είναι αυτά για να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την εθνική, οικονομική, κοινωνική πραγματικότητα και αν χρειασθεί να αυτομαστιγωθεί μήπως και επιτέλους ανοίξει αργά και βασανιστικά η νέα σελίδα που έχουμε όλοι ανάγκη.

H Βασιλική Σουλαδάκη ειναι Διεθνολόγος

Πανεπιστήμια κρότου-λάμψης

Πρύτανης των τανκς, πρύτανης των ΜΑΤ, πρύτανης των μνημονίων, πρύτανης του ξεπουλήματος (βλ. ΤΑΙΠΕΔ), πρύτανης του μαύρου (στην ΕΡΤ), πρύτανης της ιδιωτικής αστυνομίας, πρύτανης της διαθεσιμότητας, πρύτανης του αίματος. Λίγοι απ’ αυτούς τους τίτλους δεν περιέχονται στο άτυπο βιογραφικό του κ. Φορτσάκη, πρύτανη του ΕΚΠΑ, που κατάφερε να αναστήσει το φοιτητικό κίνημα αν όχι από τις στάχτες του, τουλάχιστον από το μούδιασμα των τελευταίων χρόνων.

Κρίμα που ο κ. πρύτανης δεν είχε γεννηθεί δυο-τρεις δεκαετίες νωρίτερα καθώς έτσι θα είχε την ευκαιρία να μεγαλουργήσει επί χούντας. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά μια που σήμερα το όνομά του έχει συνδεθεί με τις πιο μαύρες πτυχές της μνημονιακής νύχτας και ο δημόσιος βίος του έχει ανεξίτηλα στιγματιστεί από τις βίαιες επιθέσεις της αστυνομίας σε βάρος όχι κάποιων «μπουκαλάκηδων», αλλά άοπλων νέων. Φυσικά, ο κ. Φορτσάκης δεν διοικεί τα ΜΑΤ, δεν έδωσε αυτός εντολές για «καθαρή περίμετρο», για την επίθεση με κλοτσιές, φυσουνιές και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης σε φοιτητές και φοιτήτριες όμως, έστω συμβολικά, ταυτίστηκε με την καταστολή.

Κανείς απ’ τις πρυτανικές αρχές «δεν παραιτήθηκε από αηδία», όπως τουλάχιστον κάποιοι τόλμησαν να παραιτηθούν στα χρόνια της χούντας. Στο πλευρό του ο κ. Φορτσάκης έχει το παρόν, έχει μια τρομοκρατημένη και χειραγωγημένη κοινωνία, όμως δεν έχει το μέλλον -και δεν εννοώ το μακρινό.

Στη μεταπολίτευση οι φοιτητές ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά της κοινωνίας. Σήμερα είναι τα χαμένα παιδιά (εκτός κι αν…), οι αυριανοί σκλάβοι. Και καλός σκλάβος είναι ο υπάκουος σκλάβος. Σύμφωνα με την κυρίαρχη εκδοχή, την Πέμπτη τα ΜΑΤ δεν έδειραν «τους» φοιτητές, σύμφωνα με την εκδοχή των περισσότερων ΜΜΕ, αλλά «κάποιους» φοιτητές: αυτούς που δεν υπακούουν, που δεν αποδέχονται το μέλλον για το οποίο τους προετοιμάζουν, δηλαδή την επιλογή ανάμεσα στην ανεργία ή τη μετανάστευση. Μόνο που εύκολα οι «κάποιοι» μπορεί να γίνουν οι πολλοί. Εξάλλου, και στα χρόνια της δικτατορίας «κάποιοι» φοιτητές και όχι «όλοι» ήταν αυτοί που ξεσηκώθηκαν μέχρι που έγιναν «οι πολλοί» ή μάλλον ξέπλυναν την υποταγή και τις αμαρτίες των πολλών.

http://eleutheriellada.wordpress.com/Ποιος θα ξεπλύνει σήμερα το φόβο των πολλών;

Το πολυτεχνείο ήταν μια ηρωική πράξη, κόντρα στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής!!!

¨Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο και στη Νομική ήταν μια πολύ ηρωική και θρασύτατη ενέργεια απ’ την πλευρά των νέων εκείνης της εποχής, που πήγε κόντρα ακόμα και στους κομματικούς μηχανισμούς της εποχής. Οι οργανωμένοι κομμουνιστές τότε λέγανε “όχι στο Πολυτεχνείο, θα αποπροσανατολίσει την δράση μας”, οι σοσιαλιστές, οι λίγοι εκείνης της εποχής, λέγανε “όχι στο Πολυτεχνείο γιατί είναι ανεξέλεγκτοι οι φοιτητές”. Οι φοιτητές, όμως, τότε, ευτυχώς, δεν είχαν κομματικές οργανώσεις. Αν υπήρχαν κομματικές οργανώσεις το ’73, θα είχαν αποτρέψει το Πολυτεχνείο.  Αυτό είπε ο πρόεδρος Σταύρος Θεοδωράκης από την Βέροια όπου περιοδεύει. Υπάρχει βεβαίως  ένα συγκεκριμένο κοινό που τον χειροκρότησε με ενθουσιασμό και αυτό είναι πολιτικά ενδιαφέρον.
http://papaioannou-giannis.net/

Όχι άλλους… Ρανιέρι!

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Τουλάχιστον ο προπονητής της εθνικής ποδοσφαίρου, ο ανεκδιήγητος Ρανιέρι ανέλαβε τις ευθύνες του και παραιτήθηκε. Μας έκανε και χάρη μάλιστα κι έτσι αντί για 1,6 εκ. ευρώ που προβλεπόταν βάση συμβολαίου η αποζημίωσή του, ο Ιταλός θα πάρει τελικά μόνο 500.000 ευρώ. Για να ακριβολογούμε τη χάρη την έκανε στον Πρόεδρο της ΕΠΟ Μ. Σαρρή, ο οποίος και τον επέλεξε μόνο και μόνο γιατί τα ιταλικά είναι η μόνη ξένη γλώσσα που ξέρει κι έτσι μόνο με έναν Ιταλό θα μπορούσε να συνεννοείται!  Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει έλλειμμα σοβαρότητας.

Ο Μ. Σαρρής ήξερε πως είναι «λίγος» για το τιμόνι της ΕΠΟ, πως δεν μπορεί να  καταφέρει να ανταποκριθεί ούτε στο ελάχιστο στις προκλήσεις και τα προβλήματα του ποδοσφαίρου. Όταν σε αντίστοιχες θέσεις έχουν βρεθεί ο Πελέ κι ο Μαραντόνα και το ελληνικό ποδόσφαιρο εκπροσωπείται από κάποιον Σαρρή, είναι λογικό ακόμη και οι διαθέσιμες επιλογές προπονητών να είναι περιορισμένες. Όμως ο Σαρρής ανέλαβε τα καθήκοντα του Προέδρου της ΕΠΟ για να μη χαλάσει κάποια «γούστα» και να νιώσει κι αυτός την έπαρση που χαρίζει η προσφώνηση  «Πρόεδρε!». Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει θέμα ματαιοδοξίας.

Από τα «στημένα» μέχρι τις δολοφονικές απόπειρες κατά της ζωής διαιτητών, όπου κι αν το ακουμπήσεις το ελληνικό ποδόσφαιρο «λερώνει». Και το αστείο είναι πως ενώ οι πάντες μιλάνε για την «κρίση του ποδοσφαίρου», στο δια ταύτα δεν αλλάζει τίποτα και κάθε τόσο βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές.  Την περασμένη βδομάδα το ποδόσφαιρο διασύρθηκε και θεσμικά,  με τον ξυλοδαρμό του Ζωγράφου, και αγωνιστικά, με την εθνική ομάδα να χάνει ταπεινωτικά μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης»  από τα Νησιά Φερόες. Οι Έλληνες διεθνείς – και ακριβοπληρωμένοι – ποδοσφαιριστές έχασαν από μια ομάδα ερασιτεχνών, οι οποίοι στην καθημερινότητά τους είναι ηλεκτρολόγοι, μαραγκοί και υδραυλικοί. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει, σε όλα τα επίπεδα,  πρόβλημα αξιοπιστίας.

Πιστεύει πλέον κανείς πως τα πρωταθλήματα κρίνονται στα ενενήντα λεπτά μέσα στο γήπεδο; Πιστεύει κανείς πως οι ομάδες, σε όλα τα πρωταθλήματα, πάνε στη σέντρα επί ίσοις όροις;  Όταν έχουμε ακούσει «κασέτες»,  όταν έχουμε δει «στρατούς» έτοιμους να διαλύσουν τα πάντα, όταν το μόνο που ενδιαφέρει είναι το πρωτάθλημα «πάση θυσία», τότε με ποιες βάσεις θα μπορέσει να χτίσει μια αξιόλογη διεθνή εκπροσώπηση;  Το ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει από αθεράπευτο επαρχιωτισμό.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πέσει θύμα των ανθρώπων του. Έχουν όλα τα παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά και το κυριότερο δεν αγαπούν το άθλημα.  Έτσι δεν αφήνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο να εξελιχτεί και να βγάλει στην επιφάνεια τις πραγματικές δυνατότητές του. Διότι δεν είναι αγάπη για το ποδόσφαιρο να βγάζεις δελτία τύπου κι ανακοινώσεις σαν «πολεμικά ανακοινωθέντα». Είναι απογοητευτικό για τον Μαρινάκη που φτιάχνει μια ομάδα τεχνοκρατών,  να μιλάει με τέτοιες ανακοινώσεις.  Για αυτόν που θέλει να είναι ισχυρός, ενίοτε η σιωπή είναι χρυσός.  Ο Μελισανίδης θέλει να επανέλθει. Μάλιστα. Αλλά αυτό που θέλω να ακούσω  είναι το business plan για το πώς θα αναδιοργανωθεί η ΑΕΚ για να γίνει ισχυρή και βιώσιμη ομάδα.  Κι ο Αλαφούζος που εμφανίζεται σαν «στρατηγός» της κάθαρσης, δεν μπορεί να κάνει το νοητικό άλμα πως επειδή έχει ένα κανάλι θα πρέπει  και  να είναι πρώτος ο  Παναθηναϊκός. Αν το θέλει πραγματικά,  να βάλει λεφτά.  Ομοίως και ο Σαββίδης, που εμφανίζεται σαν ευεργέτης από τη Ρωσία λες και είναι ο νέος Καποδίστριας, δεν μπορεί  για  να κάνει το προπονητήριο που υποσχέθηκε  στη Θέρμη να ζητάει να του διαγράψουνε  χρέη, με δεδομένη αυτή την κατάσταση στην εθνική οικονομία.

Συνεπώς το να μην διεξαχθούν πρωταθλήματα για μια αγωνιστική, δεν λέει τίποτα. Οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου και ειδικά οι πιο ισχυροί από αυτούς,  θα πρέπει να αποφασίσουν αν είναι στο ποδόσφαιρο γιατί το γουστάρουν. Αν το γουστάρουν,  ας βάλουν τα λεφτά που πρέπει για να είναι εντάξει απέναντι σε αυτά που υπόσχονται και να μην κρύβονται  πίσω από τα  «πολεμικά ανακοινωθέντα» με τους  «εχθρούς»,  ώστε να τη βγάζουν… τζάμπα. Αν δεν το γουστάρουν, καλύτερα να φύγουν και να γυρίσουμε στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Σαν τα νησιά Φερόες. Τουλάχιστον να μην κοροϊδευόμαστε…

http://www.rizopoulospost.com/

Η κυβέρνηση της υποτέλειας μετράει μέρες

Ο ελληνικός λαός με σεβασμό και ευγνωμοσύνη θα αποτίσει και φέτος φόρο τιμής στους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Μια εξέγερση που το 1973 έστειλε το μήνυμα στους πολίτες και στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου, ότι η δημοκρατία έχει βαθιές ρίζες στη χώρα που τη γέννησε.

Μια εξέγερση που αναπτέρωσε τις ελπίδες στους δημοκρατικούς πολίτες της χώρας ότι πλησίαζε η στιγμή που ο ζόφος της τυραννίας θα απομακρυνόταν από την πατρίδα μας. Δυστυχώς το τίμημα για την απαλλαγή από τους τυράννους υπήρξε ιδιαίτερα σκληρό για όλον τον ελληνισμό. Ακρωτηριάστηκε η Κύπρος με την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων («Αττίλας») και το μισό νησί τελεί από το 1974 υπό καθεστώς κατοχής.

Οι ακροδεξιοί τύραννοι της Αθήνας, με την ωμή και βίαιη επέμβασή τους στα εσωτερικά της νήσου εις βάρος της νόμιμης κυβέρνησης του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, πρόδωσαν τις ελπίδες όλων των Ελλήνων για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη. Τα συνεχιζόμενο μέχρι τις μέρες μας καθεστώς κατοχής της Μεγαλονήσου είναι ιστορικό επίτευγμα της ελληνικής Ακροδεξιάς.

Ο ελληνικός λαός τιμά και φέτος την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως μια πλούσια παρακαταθήκη αγώνα και ως διαχρονικό φωτεινό παράδειγμα αντίστασης εναντίον σε κάθε καθεστώς που θίγει την αξιοπρέπεια και την φιλοπατρία του.

Τα αιτήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου στις ζοφερές μέρες που διέρχεται ο ελληνικός λαός εξακολουθούν να είναι επίκαιρα και να ορίζουν το βασικό πλαίσιο των οφειλόμενων πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών διεκδικήσεων  από τους νέους της χώρας.

Η Ελλάδα  έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους και έχει απολέσει μεγάλο μέρος της αυτοτέλειας, της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της.

Η δυσχερής θέση της χώρας επιδεινώνεται από την πολιτική της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, της συγκυβέρνησης των πρόθυμων εκτελεστών των επιθυμιών των διεθνών κερδοσκόπων και τοκογλύφων.

Η κυβέρνηση-νάνος βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το  ιστορικό ανάστημα του ελληνικού λαού και αποτελεί  ύβρη προς τις αγωνιστικές και δημοκρατικές παραδόσεις των Ελλήνων και των Ελληνίδων.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί διαχρονικό σύμβολο αντίστασης ενάντια σε κάθε μορφή εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων, υποταγής, εθελοδουλείας και γραικυλισμού.

Σύμβολο ελευθερίας, αξιοπρέπειας, δημοκρατίας.

Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση της υποταγής θέλοντας να αμαυρώσει τον εορτασμό της επετείου, να δυσφημήσει τη σημασία του αγώνα του 1973 και μαζί του κάθε αγώνα, προσπαθεί να πολώσει την κατάσταση, να χαϊδέψει τα φοβικά αντανακλαστικά των πολιτών και να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης σε ανούσιες και ακίνδυνες για αυτήν συζητήσεις.

Προσπαθεί να αποσιωπήσει ή να αμαυρώσει ότι θυμίζει τη δημοκρατική αξιοπρέπεια του πολίτη, την αξία της ελευθερίας, την τιμή της πατρίδας.

Καλούμε τις Ελληνίδες και τους Έλληνες, τις νέες και τους νέους, να τιμήσουν και φέτος όπως αρμόζει τους αγωνιστές του Νοέμβρη, να απαντήσουν μαζικά και συντεταγμένα στις προκλήσεις της κυβέρνησης και στην προπαγάνδα των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, να στείλουν μήνυμα προς τους εκπροσώπους της παλαιοκομματικής πολιτικής τάξης  και στους διεθνείς πάτρωνές τους, ότι το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας μετράει πλέον τις μέρες του.

sosialistiki-prooptiki.gr 

Η Γενιά του Πολυτεχείου: Μύθοι και Αλήθειες

Τιμή σε κείνους που στη ζωή τους … όρισαν να φυλλάττουν Θερμοπύλες… 

Γράφει ο Παναγιώτης Κεΐσογλου

Συμπληρώνονται φέτος, 41 χρόνια από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο ελληνικός λαός, με μπροστάρη τη νεολαία, έσπασε τον γύψο, που οι δικτάτορες έβαλαν στην Ελλάδα, τον Απρίλη του 67’.

Το κυρίαρχο σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αλλά και η απαίτηση για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ κωδικοποίησαν τις διεκδικήσεις και τα οράματα του ελληνικού λαού. Οι νεκροί του Πολυτεχνείου έγιναν «το λίπασμα της λευτεριάς», συνεχιστές της θυσίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και του Σωτήρη Πέτρουλα, στο βωμό του αγώνα για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Η εξέγερση σηματοδότησε την «αρχή του τέλους» της ξενοκίνητης χούντας και αναμφισβήτητα υπήρξε η πιο φωτεινή πράξη αντίστασης σε μια σκοτεινή επταετία για τον τόπο.

Η 17η Νοέμβρη του 1973 δεν αποτελεί απλώς ένα χρονικό ορόσημο, αλλά πολύ περισσότερο ένα διαχρονικό σύμβολο διεκδικήσεων του νεολαιίστικου και του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο. Οι αγώνες της δεκαετίας του ’60 ενάντια στο κράτος και το παρακράτος της Δεξιάς αλλά και η άνοιξη της Πράγας και ο γαλλικός Μάης του ’68 είναι οι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας μαζικών διεκδικήσεων των λαών για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Η γενιά του πολυτεχνείου και η αμφισβήτηση

Aν υπάρχει μια γενιά αμφιλεγόμενη, πολυσυζητημένη και από πολλούς χαρακτηριζόμενη ως υπερεκτιμημένη, είναι σίγουρα αυτή του πολυτεχνείου. Πέρα όμως από την καθαρά υποκειμενική απόδοση ενός χαρακτηρισμού υφίσταται ένα γεγονός αντικειμενικό κι αναμφισβήτητο με τεράστια σημασία: Είναι η γενιά που καθόρισε την πορεία και την τύχη της μεταπολιτευτικής Ελλάδος. Κι αυτός ακριβώς είναι ο θρίαμβος και το αμάρτημά της ταυτόχρονα. 

Τον άδολο αγώνα του φοιτητικού κινήματος, ως πράξη αντίστασης και προσπάθεια κατάρρευσης ενός λαομίσητου πολιτικού καθεστώτος ,δε μπορεί να τον αμφισβητήσει κανείς, πως θα μπορούσε άλλωστε; Ούτε το γενικότερο κλίμα απαξίας απέναντι στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ούτε ο εκφυλισμός αυτού μπορούν να επισκιάσουν τη μεγάλη συνεισφορά του κινήματος για την πτώση της δικτατορίας. Κι όποιος, ορμώμενος από τις άστοχες πολιτικές κινήσεις και μόδες των τελευταίων μηνών, νοσταλγεί αυτήν τη μαύρη περίοδο κι όλους τους εθνικοπαράφρονες εκφραστές της, είναι επιεικώς ανιστόρητος, επικίνδυνος και σπιλώνει τον αγώνα αυτών που μόχθησαν για τα κεκτημένα όλων. 

Η μετέπειτα πολιτική πορεία κι επιλογές όσων συμμετείχαν όμως σε αυτόν τον αγώνα, τους οποίους το πέρασμα του χρόνου κατάφερε να ξεγυμνώσει φανερώνοντας το πραγματικό τους ποιόν, είναι αντικείμενο άξιο σχολιασμού και κριτικής μελέτης.

Από τα πέντε μέχρι τουλάχιστον και τα δεκαοκτώ, ένα κακοστημένο εκπαιδευτικό σύστημα μας βομβαρδίζει ανελέητα με έννοιες συνταγματικά κατοχυρωμένες μεν, ουτοπικές δε όπως δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, ισότητα. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας (αν και πολλές φορές τούτα τα δύο τυχαίνει να μη συμβαδίζουν) βιωματικά κι εμπειρικά, αποδεικνύεται περίτρανα ότι εφαρμογή όλων των παραπάνω δεν υφίσταται, κι εδώ ακριβώς -στο ανεφάρμοστο- έγκειται η ασαφής, αόριστη κι ουτοπική τους φύση. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για την κατάρρευση του μύθου περί Άγιου Βασίλη αλλά για κάτι βαθύτερο, που στοιχίζει κάτι παραπάνω από μία στιγμιαία παιδική απογοήτευση.

Όλα τα ανωτέρω δεν είναι άσχετα με το θέμα το οποίο πραγματεύομαι. Αντιθέτως, αν το καλοσκεφθεί κανείς γι αυτά τα ιδανικά χάθηκαν ψυχές που δε νοιάστηκαν για καμία υστεροφημία, απλά κάηκαν από τη φωτιά του ονείρου στο οποίο πίστεψαν. Ψυχές που διαδήλωναν ειρηνικά στα κιγκλιδώματα την ώρα που ένα τανκ γκρέμιζε την πόρτα. Κι έφυγαν τόσο αθόρυβα, από την πίσω πόρτα, σα να μην ήθελαν να ενοχλήσουν την ιστορία που αδιάκοπα συνέχισε να γράφει τις σελίδες της όπως τη βολεύει. Άλλωστε, οι πραγματικοί ήρωες κρύβονται ενσυνείδητα ταπεινά στις κρυφές σελίδες της ιστορίας, σε αυτές με τα ψιλά γράμματα. Στα παράθυρα και τις τηλεοράσεις βρίσκονται μόνο οι κακές τους απομιμήσεις. 

Αυτές οι κακές απομιμήσεις επωμίστηκαν όλη τη δόξα. Και μετατρέποντας την ιερή ιδέα του πολυτεχνείου σε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, μεταλλάχθηκαν σε αρχιπολιτικάντηδες διαρκούς θητείας την τελευταία τριακονταετία. Οι εναπομείναντες αυτοί είναι οι δήμιοι πολλών μετέπειτα γενεών. Το απωθημένο φαίνεται να λειτούργησε λίγο παραπάνω στην περίπτωση τους και κατ’ αυτόν τον τρόπο βιάστηκαν και παρερμηνεύτηκαν οι εύθραυστες έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Νομοτελειακά βέβαια το πέρας του χρόνου επιφέρει ένα σχετικό συμβιβασμό. Ξεθωριάζει η ζωντάνια κι ενέργεια του νιάτου, αυτό είναι ανθρώπινο, κατανοητό και μη κατακριτέο. Αντιθέτως προκλητικό είναι το γεγονός πως η ιστορία δυστυχώς δε διδάσκει αλλά συνεχίζει αδιάλειπτα τον κύκλο της, για τον απλούστατο λόγο ότι παραποιείται, πλάθεται και χρησιμοποιείται σαν ένα κομμάτι πλαστελίνης..

Ανεξαρτήτως των συνθηκών κάθε γενιά κρίνεται από τις πράξεις της, που επιπλέον είναι και μη αναστρέψιμες. Ανέκαθεν η πράξη προηγείται της ουσίας, κι υπάρχει η δυνατότητα ατομικά και συλλογικά, να πράξουμε μη παραλείποντας να σκεφτούμε το μη αναστρέψιμο των συνεπειών τους. Κατανοώντας αυτήν τη μεγάλη αλήθεια αυτομάτως αποκτάται ένα εφόδιο ζωτικής σημασίας για τη δύσκολη νέα πορεία. Πορεία της οποίας θα ηγείται ένα μεγάλο outsider: Η γενιά των τετρακοσίων ή τριακοσίων ευρώ, της ανεργίας, της απάθειας, της αποβλάκωσης ή του facebook. Αλλά αν θέλετε την άποψή μου, δεν υπάρχει καταλληλότερος χαρακτηρισμός από αυτόν της πλέον παρεξηγημένης γενιάς που καλείται να ξεπλύνει της αμαρτίες μιας άλλης, ιστορικής μεν αμφιβόλου προσφοράς δε, αυτής του Πολυτεχνείου.

Τα μυνήματα του σήμερα

Σήμερα, τα μηνύματα εκείνων των εξεγέρσεων δεν μπορούν και δεν πρέπει να περιορίζονται σε επετειακές εκδηλώσεις και σε μια ξύλινη «αγωνιστική» ρητορική. Η μονόπλευρη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, με γνώμονα τα συμφέροντα των λίγων και ισχυρών, επιτείνει την ύπαρξη ενός κόσμου με διαφορετικές ταχύτητες και διαφορετικές αφετηρίες. Η ειρήνη, η δημοκρατία και οι ατομικές ελευθερίες καταστρατηγούνται, άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε συγκαλυμμένα με «παγκοσμιοποιημένες προπαγάνδες». Η παιδεία, η εργασία η κοινωνία γενικότερα δέχονται επίθεση και υπόκεινται στις λογικές των μονόδρομων του νεοφιλελευθερισμού.

Στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού και της «παγκοσμιοποίησης» προβάλλει η ανάγκη της παγκόσμιας αφύπνισης των νεανικών συνειδήσεων, η ανάγκη αγώνα για δημόσια αγαθά στην υπηρεσία των πολλών, αυτοδιάθεση των λαών, εκδημοκρατισμό και ειρηνική συνύπαρξη.

Παναγιωτης Κεϊσογλου

 

Σύμβολο για τη Δημοκρατία το Πολυτεχνείο

Στην σημασία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου ως κορυφαίο γεγονός της αντιδικτατορικής πάλης και σύμβολο στον αγώνα για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία στέκονται τα μηνύματα των πολιτικών κομμάτων για την 41η επέτειο. Τα μηνύματα υπογραμμίζουν ιδιαίτερα τη σημασία διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης γύρω από το Πολυτεχνείο και τα γεγονότα γύρω από τη 17η Νοέμβρη.

«Οι Έλληνες έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να τιμούν την ιστορία τους, αλλά και ότι ξέρουν να αγωνίζονται ώστε να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας που οδηγεί προς την ανάκτηση της θέσης που αξίζει στην πατρίδα μας μέσα στην Ευρώπη και τον κόσμο» τονίζει σε μήνυμά του για την 41η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος.

Επιπλέον, στο μήνυμά του για το Πολυτεχνείο, «την κορυφαία αντιδικτατορική εξέγερση και διαχρονικό σύμβολο αντίστασης και αγώνα» και «μήτρα της μεταπολίτευσης», ο κ. Βενιζέλος υπογραμμίζει ότι είναι «καθήκον και στόχος όλων μας να ξαναενώσουμε το έθνος και την κοινωνία» και «να προασπίσουμε τη Δημοκρατία μας από ακραίες και μισαλλόδοξες φωνές που, με αφορμή την κρίση, επιδιώκουν να γυρίσουν τον τόπο στις πιο σκοτεινές στιγμές του».

«Το Πολυτεχνείο, εκτός από κορυφαία αντιδικτατορική εξέγερση και διαχρονικό σύμβολο αντίστασης και αγώνα, υπήρξε η μήτρα της μεταπολίτευσης, που παρά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις της, είναι πάντα η καλύτερη περίοδος του τόπου μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους» τόνισε.

Ο Ευ.Βενιζέλος συνεχίζει λέγοντας πως «η κρίση που εκκολάφτηκε στη χώρα επί πολλές δεκαετίες αλλά ξέσπασε τα τελευταία χρόνια έχει θαμπώσει το μεγάλο αυτό πολιτικό κεκτημένο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η ιστορία των τελευταίων πέντε ετών δεν είναι η ιστορία της κρίσης, αλλά της εναγώνιας προσπάθειας ανάσχεσης των συνεπειών της.

Ο Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, κ. Ανδρέας Παπαμιμίκος, για την 41η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δήλωσε ότι «η 17η Νοεμβρίου εκπέμπει μήνυμα Δημοκρατίας και ενότητας των Ελλήνων.

«Τιμούμε τους αγώνες της νέας γενιάς, τον αγνό και άδολο πατριωτισμό που διακρίνει τις νέες και τους νέους της Πατρίδας μας. Κρατούμε, ταυτόχρονα, τα πραγματικά διδάγματα που άφησε το Πολυτεχνείο» τονίζει.

«Για την ενότητα των Ελλήνων γύρω από κοινούς σκοπούς, για την αναβάθμιση της Παιδείας που μπορεί να επιτυγχάνεται με νέες ιδέες και όχι με βιαιότητες. για τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος μας, αλλά και για την ανάγκη πολιτικής σταθερότητας που επιβάλλουν οι κρίσιμες στιγμές που περνούμε» καταλήγει.
Στο μήνυμά του, ο ΣΥΡΙΖΑ τονίζει ότι «41 χρόνια μετά, το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ».


«Την ίδια στιγμή που η μνημονιακή κυβέρνηση προσπαθεί να καταργήσει κάθε έννοια συλλογικού δικαιώματος, που καταδικάζει τη νεολαία και τους εργαζομένους στη φτώχεια και την εξαθλίωση, το Πολυτεχνείο είναι εδώ. Στους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, ανεξαρτησία, ισότητα και κοινωνική απελευθέρωση. Στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και των ελευθεριών, απέναντι στον κυβερνητικό αυταρχισμό και στο μονόδρομο των μνημονίων και της λιτότητας» αναφέρει η αξιωματική αντιπολίτευση.

«Απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν να σπιλώσουν τη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, απέναντι στις προσπάθειες η λήθη να νικήσει τη μνήμη, απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, ο λαός μας απαντά με την ενότητα, τη συλλογική δράση και την αντίσταση» τονίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αξιωματική αντιπολίτευση καταλήγει καλώντας «να συμμετάσχουμε μαζικά και ειρηνικά τη Δευτέρα στα συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα».

Στο μήνυμά του για την επέτειο του Πολυτεχνείου, το ΚΚΕ τονίζει ότι πρέπει να αποκρουστούν «όσοι διαστρεβλώνουν τον ηρωικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη», καλώντας τη νεολαία και τους εργαζομένους να τιμήσουν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και τους αγωνιστές της πάλης ενάντια στη δικτατορία.

«Η μετάβαση στην αστική δημοκρατία δεν έδωσε ουσιαστική και οριστική λύση στα λαϊκά προβλήματα της φτώχειας, της ανεργίας, της διαρκούς υπονόμευσης των κατεκτημένων λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών» τονίζει στο μήνυμά του το κόμμα.

Στο μήνυμά του, το ΚΚΕ αναφέρει ότι «οι νέες και οι νέοι, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, έχουν δικαίωμα και πρέπει να μάθουν την αλήθεια για το λαϊκό ξεσηκωμό το Νοέμβρη του '73, τις καταλήψεις της Νομικής που προηγήθηκαν. Να μάθουν για το ρόλο που έπαιξε η στρατιωτική δικτατορία για την προάσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Να απομονώσουν τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που ρίχνει λάσπη και συκοφαντεί την αντιδικτατορική πάλη του λαού και της νεολαίας».

«Να αποκρούσουν και όσους διαστρεβλώνουν τον ηρωικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη του ’73, τη μεγάλη συμβολή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σε όλο τον αντιδικτατορικό αγώνα, στις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου, στη σκληρή πάλη, καθ’ όλη την 7ετία, για να αναπτυχθεί η αντίσταση του λαού και της νεολαίας, για να σπάσει ο φόβος, ο συμβιβασμός και η μοιρολατρία ενάντια στον αντικομμουνισμό που ήταν η επίσημη ιδεολογία της στρατιωτικής δικτατορίας, του κράτους και των αστικών κομμάτων που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της» τονίζει.

41 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι μνήμες και τα μηνύματα της εξέγερσης προβάλλουν στο προσκήνιο επίκαιρα και ανθεκτικά. Σήμερα, που η χώρα, η κοινωνία και η νέα γενιά βρίσκονται αντιμέτωπες με μια πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική κρίση, η παρακαταθήκη του αγώνα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια είναι ο οδηγός για ένα ελπιδοφόρο αύριο.

Από την πλευρά της, η ΔΗΜΑΡ αναφέρει στο μήνυμά της για το Πολυτεχνείο ότι «η γενιά της κρίσης δεν πρέπει να αποδειχθεί μια χαμένη γενιά. Πρέπει, αντίθετα, αξιοποιώντας όλη την εμπειρία της μεταπολίτευσης, να σταθεί όρθια, απέναντι στο κλίμα της γενικευμένης απαξίωσης, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον, που δεν θα σφραγίζουν η απόγνωση της ανεργίας, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση».

«Στις μέρες μας, όπου τα φαντάσματα του φασισμού απειλούν να πάρουν πάλι σάρκα και οστά, η διαφύλαξη του δημοκρατικού κεκτημένου και ο ασυμβίβαστος αγώνας ενάντια στις νεοναζιστικές πρακτικές και σε όσους επιδιώκουν να δηλητηριάσουν την κοινωνία με τον ρατσισμό, αποτελούν απόδοση τιμής στο Πολυτεχνείο και έμπρακτη αναγνώριση της συμβολής του στη δημοκρατική ιστορία της χώρας» τονίζει.
http://www.tovima.gr/

ΔΗΛΩΣΗ ΝΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΗΣ ΚΠΕ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 41η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ‏

Ο Γραμματέας της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ και ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης επισκέφθηκε σήμερα τον χώρο του Πολυτεχνείου, όπου έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί τον αγώνα σύμβολο της νέας γενιάς για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Αγώνας που πρέπει να παραμείνει βαθιά χαραγμένος στη συλλογική μας μνήμη. Ιδιαίτερα σε μια εποχή αύξησης των

Στην Ελλάδα της κρίσης ρουσφέτια γίνονται και μέσω twitter. Ένα άρθρο για τον Άδωνη Γεωργιάδη

Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός

Θλίψη, γέλιο και πικρή ειρωνεία είναι οι πρώτες αντιδράσεις κάποιου που θα δει τα χθεσινοβραδυνά tweet του Άδωνη Γεωργιάδη με απελπισμένη άνεργη νοσηλεύτρια, όπου της προσφέρει εκδούλευση για να τη βοηθήσει να βρει δουλειά και φυσικά το αποζημειώνεται αμέσως από το ενθουσιασμένο κοινό.

«ειμαι νοσηλευτρια τει με 8 χρονια προυπηρεσια σε Ελλάδα και Αγγλία και είμαι ανεργη! καντε κατι! ειμαι κ απο φλωρινα κ νδ!!!» είναι η έκκληση που απευθύνει η άνεργη νεοδημοκράτισσα νοσηλεύτρια.Αντί λοιπόν ο έμπειρος επίσης νεοδημοκράτης πολιτικός και πρώην υπουργός να της

Ελευθερία Λόγου και Διαδίκτυο

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το θέμα της σχέσης της ελευθερίας του λόγου με το διαδίκτυο επανήλθε στην επικαιρότητα με δύο πολύ πρόσφατα γεγονότα.

Το πρώτο ήταν οι μικρό-εκδηλώσεις ανά τον κόσμο, εκτός από κάποιες σημαντικότερες διαδηλώσεις στις Αγγλοσαξονικές χώρες, των γνωστών ως «Ανωνύμων» με τη μάσκα του Guy Fawkes. Το νέο στοιχείο βέβαια σε αυτούς δεν είναι τα σαφώς ρεφορμιστικά αιτήματά τους (παρά την επαναστατική ρητορική και συνθήματα) που δεν έχουν καμιά σχέση με επαναστατικό πρόταγμα και στρατηγική, αλλά είναι απλώς αιτήματα για βελτιώσεις του συστήματος, δηλαδή για λιγότερη διαφθορά στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, περισσότερη διαφάνεια κλπ  ―θέσεις που βρίσκει κάποιος και στις εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας  και του ΔΝΤ! Το νέο στοιχείο επομένως με τους Ανωνύμους είναι το μέσο που χρησιμοποιούν για να περάσουν το μήνυμά τους, δηλαδή το διαδίκτυο. Παρόλα αυτά, στο Λονδίνο, όπου έγινε προ ημερών ίσως η μεγαλύτερη διαδήλωσή τους παγκοσμίως, τα μέλη τους

Ο κομήτης, η Γιάννα Αγγελοπούλου και η Αριστερά – Κροίσοι και Άστεγοι στο “απυρόβλητο”

Δέκα χρόνια έκανε το ευρω-διαστημόπλοιο να φτάσει στον κομήτη, δέκα χρόνια χρειάστηκαν και στην Αγγελοπούλου του «2004» να… προσεδαφιστεί στην Αριστερά, για την οποία μέχρι και σήμερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες θεωρούνται περίπου κάτι σαν την απαρχή της οικονομικής καταστροφής που ζούμε τώρα. Το μόνο κακό; Οτι πάνω που η «Ροζέτα» γαντζώθηκε στον κομήτη, κάηκε! 

Δεν ξέρουμε βέβαια την άποψη της επιστήμης για τα ευρήματα στο Διάστημα μετά τις τόσες φωτογραφίες που έβγαλε. Γνωρίζουμε, όμως, ότι επί γης ελληνικής τέθηκε το επιστημονικό πια ερώτημα: Μπορεί μια Γιάννα να είναι συμβατή με την Αριστερά – και δη την κυβερνώσα; Το ερώτημα δεν αφορά το τι έχει στο μυαλό της η Αγγελοπούλου ή τι νομίζει πως αποκομίζει από τις αγαπησιάρικες περιπτύξεις ο Αλέξης Τσίπρας. Πίσω απ’ αυτό κρύβονται δύο βασικά ζητήματα: α) Το αν το ελληνικό κατεστημένο, ή ένα τμήμα αυτού για να ’μαστε πιο ακριβείς, κάνει στροφή προς μια ψιλοαριστερή κυβερνητική προοπτική και β) το σημαντικότερο, αυτό που θέλει να εκπέμψει η

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ Δευτέρα 17 Νοέμβρη στις 5 μμ, πολυτεχνείο Α.Π.Θ. (επί της εγνατίας)‏

ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Δευτέρα 17 Νοέμβρη στις 5 μμ, πολυτεχνείο Α.Π.Θ. (επί της εγνατίας)

Ο φετινός χειμώνας βρίσκει τη συντριπτική πλειοψηφία από εμάς σε τραγική κατάσταση. Η οικονομική κρίση έχει μετατραπεί σε ανθρωπιστική κρίση! Η πολιτική των Μνημονίων, έχει οδηγήσει μαζικά τους εργαζόμενους στην ανεργία (28%) και τη φτώχεια (σε καθεστώς ένδειας 2,5 εκατομμύρια-χωρίς ούτε τα βασικά, τροφή, θέρμανση κτλ , ενώ ακόμη 3,8 εκατ., απειλούνται

«Δεν αξίζει να υπηρετώ αυτό το σύστημα»

Την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα υπέβαλε, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της Βουλής, ο βουλευτής Α' Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας Ανδρέας Ψυχάρης. Ο κ. Ψυχάρης έδωσε την επιστολή του στον πρόεδρο της Βουλής, στο πλαίσιο της ψηφοφορίας για την εξαίρεση του ΕΝΦΙΑ από τη ρύθμιση με τις 100 δόσεις. Τη θέση του στο Κοινοβούλιο παίρνει ο επιλαχών βουλευτής Αλ. Μωραϊτάκης.
Η ανακοίνωση του κ. Ψυχάρη αναφέρει τα εξής:
«Αποφάσισα σήμερα να υποβάλλω την παραίτησή μου από το βουλευτικό αξίωμα.
Έπειτα από προβληματισμό μηνών, διαπίστωσα ότι δεν αξίζει να υπηρετώ άλλο, ένα πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να συνεννοηθεί ακόμη και για τα αυτονόητα.
Όταν εισήλθα για πρώτη φορά στη Βουλή τον Μάιο του 2012, πίστευα ότι εντάσσομαι σε μια ομάδα

Τσίπρας από τη Φλωρεντία: Σύντομα θα αναλάβουμε τη διακυβέρνηση της χώρας

Φίλες και Φίλοι, Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση που μου απευθύνατε στο πολύ ενδιαφέρον και πολιτικά χρήσιμο διήμερο Συνέδριό σας.
Η σημερινή κρίση της σοσιαλδημοκρατίας είναι ταυτόσημη με τη κρίση της Ευρώπης.
Και:

• όσο η σημερινή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία παραμένει θεατής στο δικό της στρατηγικό – και θα έλεγα και ιστορικό – αδιέξοδο.
• όσο εξακολουθεί να απαντά στις σημερινές προκλήσεις με τα συντηρητικά αντανακλαστικά της δεκαετίας του ’90.

Τόσο θα χάνει το βηματισμό της με την Ιστορία. Γιατί οι προκλήσεις της συγκυρίας έχουν αλλάξει πρόσημο. Οι συνέπειες της βαθιάς, πολύπλευρης και ανακυκλούμενης κρίσης επηρεάζουν το εποικοδόμημα. Έχουν ήδη μεταβάλει κοινωνικές στάσεις και πολιτικές στρατηγικές.
Σ’ αυτό το νέο πλαίσιο η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για να υπάρξει, θα πρέπει ν’ αλλάξει. Διαφορετικά, θα μετατραπεί σε μικρή, συμπληρωματική δύναμη της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Ακριβώς όπως συμβαίνει στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ του κυρίου Βενιζέλου. Η ιστορική και πολιτική απαξίωση του οποίου, μόνον ως παράδειγμα προς αποφυγή θα πρέπει να χρησιμεύσει στους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες.
Σήμερα, προσαρμογή είναι η ριζοσπαστικοποίηση. Και ριζοσπαστικοποίηση είναι η μετουσίωση σε πολιτικό πρόγραμμα των αντιστάσεων και των αιτημάτων της προοδευτικής κοινωνικής πλειοψηφίας ενάντια στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Από τους Αγανακτισμένους στην Ισπανία που γέννησαν τους Podemos στην Ισπανία και που στην Ελλάδα έριξαν την κυβέρνηση Παπανδρέου και δυνάμωσαν το ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ώστε να απέχει σήμερα μόλις ένα μικρό βήμα από τη διακυβέρνηση της χώρας.
Μέχρι τη μετεξέλιξη του Σιν Φέιν στην Ιρλανδία, από οργάνωση εθνικών αιτημάτων σε ισχυρή και αξιόπιστη πολιτική δύναμη της Αριστεράς – και, μάλιστα, με άμεση προοπτική εξουσίας. Και σήμερα στην Ιταλία. Όπου οι συνεχιζόμενες, μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, αλλά και η γενική απεργία που προγραμματίζει η GGIL, κατά της λιτότητας και της ανεργίας και για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, συνδιαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίεξεις και αποδεικνύουν ότι η κοινωνία έχει δύναμη και δυναμική. Με τις αντιστάσεις της αναδεικνύει τα πραγματικά διακυβεύματα και παράγει πολιτικά αποτελέσματα, με ξεκάθαρο προοδευτικό πρόσημο. Φέρνει στο προσκήνιο τη μοναδική εναλλακτική κυβερνητική λύση στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Με αφετηρία τις χώρες της κρίσης και των Μνημονίων, φέρνει στο προσκήνιο σε όλη την Ευρώπη μια νέα, προγραμματικά ανανεωμένη, ριζοσπαστική, αλλά και ρεαλιστική Αριστερά.
Σε αντίθεση με την μεταπολεμική περίοδο, και με αφετηρία το Νότο της Ευρώπης, σήμερα η νέα ριζοσπαστική Αριστερά μετατρέπεται σε εμβρυουλκό της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, ελπίζοντας ότι θα ωθήσει και τη σοσιαλδημοκρατία σε απεγκλωβισμό από τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση που έλκει τις ρίζες της από τη δεκαετία του ’90 και έχει οδηγήσει την Ευρώπη σε πολλαπλά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα και νέες διαιρέσεις.
Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στον ιστορικό της ρόλο, αλλά υποβαστάζει το νεοφιλελευθερισμό. Δηλαδή, την ιδεολογία της λιτότητας και της στασιμότητας, που πνίγει την Ευρώπη,
Το δίλημμα προοπτικής για την Ευρώπη έχει ήδη λάβει διαστάσεις υπαρξιακές: Η Ευρώπη είτε θα είναι δημοκρατική και κοινωνική είτε θα πάψει να υπάρχει. Είναι όμως ταυτόχρονα ένα δίλημμα ζωής και για την ίδια την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: Ή θα αλλάξει ή θα αφομειωθεί απο τη νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά, στη προοπτική ενος άγονου και αλληλοσυμπληρωματικού διπολισμού. Αντίστοιχου του Αμερικάνικου μοντέλου Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Χωρίς όμως την αντίστοιχη εκπροσώπηση των κοινωνικών συμφερόντων των μεσαίων στρωμάτων και της εργατικής τάξης. Και όταν μια ιστορική πολιτική δύναμη, πάψει να εκπροσωπεί τα κοινωνικά συμφέροντα που ιστορικά εκπροσώπησε, τότε αργά ή γρήγορα αντικαθίσταται απο τις δυνάμεις που μπορούν να τα εκπροσωπήσουν αυθεντικά. Γιατί η πολιτική όπως και η φύση απεχθάνεται τα κενά.
Φίλες και φίλοι,
Η επικείμενη ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, θα λειτουργήσει ως κίνητρο για το συνολικό, πολιτικό αναπροσανατολισμό των προοδευτικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων στον ευρωπαϊκό Νότο. Η ακίνητη Ευρώπη της τρόικας και των Μνημονίων σύντομα θα μετακινηθεί σε πιο προοδευτική κατεύθυνση.
Από τη περιφέρεια της Ευρώπης μπορεί να ξεκινήσει η ανατροπή της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ιρλανδία με το Σιν Φέιν. Στην Ισπανία με τους Podemos και την Ενωμένη Αριστερά. Εδώ, στην Ιταλία, με τον τρόπο που εσείς θα επιλέξετε.
Σ’ αυτή την προσπάθεια η συσπείρωση για την «Άλλη Ευρώπη», μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Γιατί η νέα Ευρώπαική Αριστερά αποτελεί τη μόνη αντίρροπη δύναμη στο μερκελισμό. Το πραγματικό αντίπαλο δέος στη σκοτεινή Ευρώπη της λιτότητας και των φαντασμάτων της: Της άκρας και λαϊκιστικής δεξιάς, του νεοναζισμού, της βίας, της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού.
Εμείς μπορούμε ν’ αλλάξουμε την Ευρώπη και θα την αλλάξουμε. Μπορούμε και θα μετακινήσουμε σε προοδευτική κατεύθυνση την ακίνητη Ευρώπη της τρόικας και των Μνημονίων. Στην κατεύθυνση αυτή, επιθυμούμε τη ριζοσπαστική προσαρμογή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στη νέα κοινωνική πραγματικότητα που διαμόρφωσε η νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης. Ανακτώντας τα πιο προοδευτικά και ριζοσπαστικά στοιχεία από το μεταπολεμικό της παρελθόν.
Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, αν η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία μπορεί να αλλάξει, εγκαταλείποντας το νεοφιλελευθερισμό. Εμείς, αν και δεν ανήκουμε σ’ αυτήν την παράδοση, το ευχόμαστε. Γιατί η αλλαγή στην Ευρώπη χρειάζεται ευρύτατες συμμαχίες.
Φίλες και Φίλοι,
Ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα έχουν εξαντλήσει την Ευρώπη. Την έχουν οδηγήσει σε οριακό σημείο κρίσιμων επιλογών. Η πρώτη επιλογή είναι να συνεχίσει στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο.

• Στη συνεχή ταλάντωση ανάμεσα στην ύφεση και τη στασιμότητα.
• Στην υψηλή ανεργία και την επισφαλή και χαμηλά αμειβόμενη εργασία.
• Στον αποπληθωρισμό και την ανατροφοδότηση του δημόσιου χρέους.
• Στην εξουδετέρωση της δημοσιονομικής πολιτικής ως εργαλείου για την ανάκαμψη της οικονομίας με την ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης.
• Στον περιορισμό της νομισματικής πολιτικής σε μονεταριστικό ρόλο. Δηλαδή, στον έλεγχο της προσφοράς χρήματος για τη διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλό επίπεδο, χωρίς τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως δανειστής ύστατης καταφυγής.

• Στο φορολογικό ανταγωνισμό και την ανοχή σε φορολογικές μαύρες τρύπες στην καρδιά της Ευρώπης, όπως αυτή του Λουξεμβούργου.

• Στη διαίρεση της Ευρώπης από ένα «τείχος του χρήματος» ανάμεσα στο Βορρά των πλεονασματικών χωρών που δανείζουν και το Νότο των υπερχρεωμένων χωρών που δανείζονται.
• Στην έλλειψη πολιτικής βούλησης για μακροοικονομική εξισορρόπηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έτσι ώστε η ισχυρότερη οικονομία να αναλάβει το ρόλο της «ατμομηχανής».

• Στην απουσία ευρωπαϊκού αναπτυξιακού σχεδίου για την πραγματική διάσωση των υπερχρεωμένων οικονομιών, τη συλλογική και οριστική έξοδο από την κρίση και τη βιώσιμη ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Η σημερινή Ελλάδα με την παταγώδη κατάρευση του προγράμματος του μνημονίου, συνοψίζει την απόλυτη αποτυχία της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής της «εσωτερικής υποτίμησης».
Μιας στρατηγικής που:

• Εφαρμόστηκε για να αναχαιτίσει την υπερχρέωση της χώρας, αλλά, αντί γι’ αυτό, την επιδείνωσε: αύξησε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ απ ό 127,1% το 2009 σε 175,5% το 2013.
• Εφαρμόστηκε για να επανασυνδέσει τη χώρα με τις αγορές, αλλά, αντί γι’ αυτό την οδηγεί σ’ ένα ακόμα δάνειο με νέο Μνημόνιο λιτότητας, ανεξάρτητα από την τελική ονομασία του – που είναι και το μόνο που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση Σαμαρά, προσπαθώντας να κοροϊδέψει όσο και όσους μπορεί. Και αυτό διότι, όσο το χρέος δεν απομειώνεται με αξιόπιστο, βιώσιμο και οριστικό τρόπο, τόσο θα αναβάλλεται η βιώσιμη έξοδος στις αγορές.
• Εφαρμόστηκε για να οδηγήσει στην ανάπτυξη μέσω εξαγωγών, παρά το γεγονός ότι η Ευρωζώνη κινείται ανάμεσα στην ύφεση και τη στασιμότητα. Και έτσι ούτε αυτό το στόχο πέτυχε.

Παράλληλα, η πολιτική των Μνημονίων γέννησε έναν ιδιόμορφο τρίτο κόσμο των ανισοτήτων, της φτώχειας και των αποκλεισμών. Απέτυχε να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. Προκάλεσε μια πρωτοφανή κοινωνική κρίση.

• Το 2014, το πλουσιότερο 10% των Ελλήνων πολιτών κατέχει το 56,1% του πλούτου. Αυτό το ίδιο πλουσιότερο 10%, το 2000 κατείχε το 54,8% του πλούτου και το 2007 το 48,6%.
• Το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού ανέβηκε από 28,1% το 2008 σε 35,7% το 2013. Πρόκειται για 3,9 εκατ. ανθρώπους – σχεδόν 900000 περισσότεροι από το 2008. Η Ελλάδα είναι πλέον η τρίτη ανάμεσα στις 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το υψηλότερο ποσοστό πληθυσμού σε συνθήκες φτώχειας, μετά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
• Παράλληλα, η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία είναι η υψηλότερη στην Ένωση, με ποσοστό 26,4% και η ανεργία των νέων είναι η δεύτερη μεγαλύτερη, μετά την Ισπανία, με ποσοστό 50,7%. Μια χαμένη γενιά είναι ένα από τα πιο οδυνηρά αποτελέσματα της μόνιμης λιτότητας.

Αν λοιπόν από κάτι σήμερα η Ευρώπη κινδυνεύει δεν είναι απο την άνοδο των νέων αριστερών δυνάμεων που επιθυμούν να διακόψουν τα αποτυχημένα προγράμματα της λιτότητας. Η Ευρώπη κινδυνεύει από τη συνέχιση της πολιτικής της λιτότητας. Κινδυνεύει, για παράδειγμα, από το βάρος του δημόσιου χρέους της Ιταλίας, της τάξης των €2,2 τρις. Ένα χρέος που το κάνει ακόμη πιο βαρύ η ύφεση σε συνδυασμό με τα πρώτα σημάδια του αποπληθωρισμού. Και όταν το δημόσιο χρέος ενός κράτους-μέλους της Ευρωζώνης κινείται προς τα €3 τρις είναι αυτοκτονικός δογματισμός το να προσπαθείς, με περικοπές και φόρους, να τηρείς το 3% στο δημοσιονομικό έλλειμμα, αποτρέποντας έτσι την ανάπτυξη. Είναι παράλογο να τροφοδοτείς έτσι το χρέος που, κατά τ’ άλλα, επιδιώκεις να μειώσεις.
Φίλες και φίλοι,
Σ’ αυτό το πλαίσιο εγγράφεται το τρίπτυχο προοδευτικών, ρεαλιστικών και άμεσα εφαρμόσιμων προτάσεων που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να αλλάξει η Ευρώπη δρόμο. Για να πορευτεί με ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη, νέες και ποιοτικές θέσεις εργασίας, οικολογική εγρήγορση.

• Άμεσος τερματισμός της λιτότητας, έτσι ώστε να απενεργοποιηθεί ο μηχανισμός ανατροφοδότησης της ύφεσης και της υπερχρέωσης. Γιατί ακόμα και αν μειώναμε την ονομαστική αξία του χρέους στο ελάχιστο, εάν συνεχίζαμε τη λιτότητα, το πρόβλημα του υψηλού δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ θα επανεμφανιζόταν.
• «Ευρωπαϊκή Διάκεψη για το Χρέος» για την οργανωμένη αναδιάρθρωση των χρεών της Ευρωζώνης, κατά το προηγούμενο της Διάσκεψης του Λονδίνου για το Χρέος.

Η Γερμανία δεν έχει ούτε το ηθικό ούτε το ιστορικό δικαίωμα να αρνείται σήμερα στην Ευρώπη αυτό που η Ευρώπη με γενναιοδωρία και ενόραση της προσέφερε το 1953.

• «Ευρωπαϊκό New Deal», με αυτοτελή και ισχυρή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, με την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Με άμεσες, δημόσιες επενδύσεις στις κοινωνικές υποδομές. Την υγεία και την παιδεία. Τα μεταφορικά δίκτυα και τις νέες τεχνολογίες. Την έρευνα και την ανάπτυξη.

Φίλες και Φίλοι,
Όπως γνωρίζετε, η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στο κατώφλι μιας ιστορικής πολιτικής αλλαγής. Σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Σ’ αυτό το πλαίσιο, από τώρα, επιδιώκουμε τη συνεργασία κυβερνήσεων, αλλά και πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, ξεκινώντας από τον ευρωπαϊκό Νότο. Μια τέτοια συνεργασία θα αξιοποιήσει τη θετική δυναμική η οποία θα αναπτυχθεί με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορική τομή στην Ευρώπη, με Κυβέρνηση Αριστεράς στην Ελλάδα, θα ξεσηκώσει έναν άνεμο ελπίδας και ανατροπής σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο. Θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις της προόδου και της κοινωνικής συνοχής σε όλη την Ευρώπη. Άλλωστε η αλλαγή πορείας για την Ευρώπη αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα. Η εξελισόμενη μετάσταση της κρίσης από την περιφέρεια της Ευρωζώνης στον πυρήνα της απαιτεί συλλογικές και ριζοσπαστικές λύσεις. Αν εργαστούμε μαζί, μπορούμε να μετατοπίσουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη σε προοδευτική κατεύθυνση, προς όφελος των λαών της.
http://www.matrix24.gr

Το ερώτημα που επιμένει: «Τι θα γίνει με τα χρέη της Ελλάδας;»

Ελλάδα, Ελλάδα, και πάλι Ελλάδα. Στη χώρα με τα μαγευτικά, ηλιόλουστα νησιά γεννήθηκαν η δημοκρατία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά και η κρίση που το 2009, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, κατακρήμνισε οικονομικά την Ελλάδα στο επίπεδο μίας αναπτυσσόμενης χώρας, κλόνισε τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξερίζωσε βεβαιότητες ετών και αναγκάζει τους Ευρωπαίους να σχεδιάσουν ένα όραμα για το μέλλον.

Το καλοκαίρι του 2014 πάντως, επικρατεί για πρώτη φορά ηρεμία. Είναι περίοδος ανάπαυλας, δεν υπάρχουν εστίες οξείας κρίσης, όσοι ασχολούνται με τη διάσωση του ευρώ και την αντιμετώπιση της κρίσης έχουν γίνει πλέον ειδικοί. Τα προβλήματα λύνονται αθόρυβα. Αυτή η ηρεμία μάς δίνει τον

Εγγυόμαστε τη σταθερότητα, λέει ο Βενιζέλος

Υπάρχει ένταση και κούραση και η διαπραγμάτευση με τους εταίρους, ακριβώς επειδή οδηγεί στο τέλος του υφιστάμενου προγράμματος και σε αλλαγή σελίδας, είναι σκληρή και δύσκολη, τόνισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων - με αφορμή το σημερινό άρθρο του πρωθυπουργού.
«Το ΠΑΣΟΚ και ιδίως η Κοινοβουλευτική Ομάδα του λειτουργεί, χωρίς ταλαντεύσεις, επί πέντε ολόκληρα χρόνια ως διαμορφωτής και εγγυητής της μόνης υπαρκτής και ασφαλούς εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες, υπογράμμισε.
Αναλυτικότερα, όπως ανέφερε ο κ. Βενιζέλος:

«Ο ελληνικός λαός που υφίσταται τις απώλειες αυτές, διαμαρτύρεται και δυσανασχετεί,

Κ.ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ: Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΑΚΤΙΕΤΑΙ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ

«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μία από τις στιγμές της ελληνικής ιστορίας που αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία στην πορεία του χρόνου» αναφέρει στο μήνυμά του για την 41η επέτειο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, υπογραμμίζοντας:
«Όλο και περισσότερο χρειαζόμαστε παραδείγματα που δείχνουν ότι η κοινωνική απελευθέρωση κατακτιέται με αγώνες, ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από το πάθος για ελευθερία και δημοκρατία, ότι η καθεστωτική βία και ο αυταρχισμός χρειάζονται παθητικότητα και ανοχή για να επιβληθούν».

«Πέρα από τη συγκίνηση και το δέος που προκαλεί η ανάκληση της αυταπάρνησης νέων ανθρώπων, η επιστροφή στη 17η Νοεμβρίου 1973 υποβάλλει σκέψεις για το πώς φτιάχνεται το μεγαλείο ενός αγνού και ηρωϊκού αγώνα και τι γίνεται μετά» σημειώνει και προσθέτει:
«Λέμε συχνά πως κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης, είναι ανοιχτό σε ερμηνείες τι ακριβώς

Θεοδωράκης: Να φύγουν τα κόμματα από σχολεία και πανεπιστήμια

Καλούμε τα παλιά κόμματα να φύγουν από τα πανεπιστήμια και τα σχολεία, δήλωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης, με αφορμή την επέτειο εορτασμού του Πολυτεχνείου και στο πλαίσιο της διήμερης περιοδείας που πραγματοποιεί σήμερα και αύριο στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια.

«Το Ποτάμι, ένα κίνημα με χιλιάδες νέους και φοιτητές, καλεί τα παλιά κόμματα να σεβαστούν την αυτονομία του φοιτητικού κινήματος. Τους καλούμε να φύγουν από τα πανεπιστήμια και τα σχολεία. Να αναζητήσουν αλλού στρατιώτες για τους κομματικούς τους στρατούς», δήλωσε ο κ. Θεοδωράκης.

Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, τόνισε ότι σήμερα είναι αναγκαίο να δοθεί ένα νέο περιεχόμενο στον εορτασμό του Πολυτεχνείου, αφού – όπως υπογράμμισε χαρακτηριστικά - τότε το φοιτητικό κίνημα αντέδρασε και ξύπνησε την κοινωνία, ενώ σήμερα δεν έχουμε ούτε στρατιωτικούς, ούτε

Μεϊμαράκης: «Κοιμούνται όνειρο βαθύ όσοι πιστεύουν ότι δε θα βρεθούν οι 180»

Σίγουρος ότι θα υπάρξει προεδρική πλειοψηφία τον Φεβρουάριο, εμφανίστηκε ο πρόεδρος της Βουλής Ευάγγελος Μεϊμαράκης από την Λάρισα όπου μίλησε σε εκδήλωση της νομαρχιακής οργάνωσης της ΝΔ.
«Κοιμούνται όνειρο βαθύ όσοι πιστεύουν ότι δε θα βρεθούν οι 180 και θα πέσουμε» είπε ο Ευ. Μεϊμαράκης με στόμφο και συμπλήρωσε: «Αν καταφέρει η παρούσα βουλή και περάσει το σκόπελο της εκλογής προέδρου, να είστε σίγουροι πως θα φθάσουμε στο 2016».
Ωστόσο, καλού-κακού, σύμφωνα με το onlarissa, κάλεσε τα γαλάζια στελέχη να βρίσκονται σε εγρήγορση λέγοντας πως «αν δεν καταφέρει να προχωρήσει αυτή η βουλή, πρέπει να είμαστε έτοιμοι».