Το ασφαλέστερο αντίδοτο στην ανησυχία για το μέλλον, την κατήφεια και στην αποθάρρυνση που μας διακατέχουν όλους, σε αυτές τις δύσκολες ημέρες που περνά ο Ελληνισμός, είναι η αναφορά σε εκείνους που σε παρόμοιες περιπτώσεις διατήρησαν την ψυχραιμία τους, δεν πτοήθηκαν και αντέδρασαν ισχυρά, ανατρέποντας, με τις ανιδιοτελείς ενέργειές τους, τα ήδη προδιαγεγραμμένα.
Από τις σημαντικότερες περιπτώσεις προσώπου που με αυτόν τον ηθικό εξοπλισμό συμμετείχε σε πολλά γεγονότα της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας αναντίρρητα υπήρξε ο ζακυνθινός αεροπόρος Δημήτριος (Μίμης) Ιωάννου Βουτσινάς, η μνήμη και η δράση του οποίου (όπως συμβαίνει πάντα με τους σεμνούς ήρωες ), κακώς, ακόμα δεν έχει τιμηθεί από τους συμπατριώτες του.
Ο
Δημήτριος (Μίμης) Βουτσινάς γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1917 στην Ζάκυνθο καί ήταν γιός του συμβολαιογράφου Ιωάννη Βουτσινά και της Αναστασίας Στρούζα.(1). Κατά τον Λ. Χ. Ζώη η οικογένεια Βουτσινά εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο το 1662 προερχόμενη από την Κεφαλονιά, ενώ η οικογένεια Στρούζα το 1495 από την Πελοπόννησο. Από τους γνωστότερους εκπροσώπους της δεύτερης υπήρξε ο αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 Παναγιώτης Στρούζας από το Γερακάρη, ένας από τους αρχηγούς του «ζακυνθινοκεφαλληνιακού» Σώματος.(2)
Μετά την αποφοίτησή του από το Εξατάξιο Γυμνάσιο Ζακύνθου το 1934 ο Βουτσινάς φοίτησε στη «Μελισσοκομική και Πτηνοτροφική Σχολή Κηφισιάς», σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα του και έλαβε το πτυχίο πτηνοτρόφου. Τον επόμενο χρόνο, όμως, πουλώντας το ντουφέκι του, έφυγε κρυφά από τη Ζάκυνθο και φοίτησε στην τότε «Σχολή Αεροπορίας» στο Αεροδρόμιο Δεκελίας (Τατοϊου) από την οποία ονομάσθηκε Ανθυποσμηναγός (Ιπτάμενος) το 1939(3) Στη συνέχεια ολοκλήρωσε την επαγγελματική του εκπαίδευση φοιτώντας στη Σχολή Γενικής Εκπαιδεύσεως καί Ειδικοτήτωνκαι στη Σχολή Εκπαιδευτών Εναερίου Βολής. Μεταπολεμικά, φοίτησε στη Σχολή Κατωτέρων Διοικητών της ΜΑΛΤΑΣ, στη Σχολή Επιτελών RAF της Μεγάλης Βρετανίας, στη Σχολή Eιδικών Όπλων του NATO της Δυτικής Γερμανίας και στη Σχολή Ειδικών Όπλων και Φωτοερμηνείας του ΝΑΤΌ της Νάπολης Ιταλίας. Μιλούσε Αγγλικά και Ιταλικά.
Μετά την αποφοίτησή του από τις Σχολές, τοποθετήθηκε το 1939, στην Αεροπορική Βάση του ΣΕΔΕΣ χειριστής της 3ης Πολεμικής Μοίρας των αεροσκαφών «ΧΕΝΣΕΛ 125″. Εκεί τον βρήκε ο Ελληνοιταλικός Πόλεμος κατά τη διάρκεια του οποίου έλαβε μέρος με πολεμικές αποστολές στις επιχειρήσεις του Αλβανικού Μετώπου σε όλη τη διάρκειά τους. Μάλιστα συμμετείχε στην αποστολή κατά την οποία έπεσε νεκρός ο πρώτος Έλληνας αεροπόρος, ανθυποσμηναγός Ε. Γιάνναρης στις 30 Οκτωβρίου 1940 , όταν τρία Χένσελ το πρώτο με χειριστή τον υποσμηναγό Κ. Κωνιοτάκη και παρατηρητή τον Δ. Βουτσινά το δεύτερο με χειριστή τον ανθυποσμηναγό Δ. Καρατζά και παρατηρητή τον ανθυποσμηναγό Α. Κατσιμπούρη και το τρίτο με χειριστή τον αρχισμηνία Λ. Τζάντα και παρατηρητή τον ανθυποσμηναγό Ε. Γιάνναρη ενεπλάκησαν σε αερομαχία με ιταλικά καταδιωκτικά με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα ο τελευταίος.
Ο Βουτσινάς τραυματίσθηκε την τελευταία ημέρα πριν την ανακωχή στο Αεροδρόμιο του Αγρινίου παθαίνοντας εγκαύματα στα ακάλυπτα μέρη του σώματός του ιδιαίτερα στο πρόσωπο και στα χέρια κάτω από τις εξής συνθήκες που αναφέρει η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ του ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΣΜΗΝΟΥΣ 3/1′ (4)
«Κατά την υποχώρησαν έξ Αλβανίας, ή 3η Μοίρα Παρατηρήσεως μετεστάθμευσεν εις Αεροδρόμιον Αγρινίου, ότε ελήφθη ή ύπ’ άριθ. Α2 /21 Απριλίου 1941 Δ/γή της Διοικήσεως Αεροπορίας Τ(μήματος) Σ(τρατιάς) Δ(υτικής) Μ(ακεδονίας, δι’ ης διετάσσετο η μετακίνησις, του μεν ιπταμένου κλιμακίου εις Άργος, του δε τροχαίου εις Ναύπακτον. Την 21ην Απριλίου1941 ενώ το ιπτάμενον κλιμάκιον επρόκειτο ν’αναχωρήση δι Αργος, εδέχθη αεροπορικήν επίθεσιν αεροπλάνων Μέσερσμιθ 109, άτινα επολυβόλησαν τα ημέτερα αεροσκάφη, με αποτέλεσμα την καταστροφήν δύοΧένσελ. Τα υπόλοιπα τρία υπέστησαν μικράς βλάβας καί επισκευασθέντα επρόκειτο ν’ αναχωρήσουν την επομένην. Πράγματι δι’ ενός Χένσελ ανεχώρησεν ο Ύποσμηναγός ΚΩΝΙΩΤΑΚΗΣ Κ. μετά του Ύποσμηναγού ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ Γ. Έτερον άεροσκάφος επί του οποίου επέβαινεν ο Άνθυποσμηναγός ΚΥΤΑΡΙΟΛΟΣ Γ. ως χειριστής καί ο Άνθυποσμηναγός ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΔΗΜ.. ως παρατηρητής, επεχείρησεν ν’ απογειωθεί, εξετράπη της κανονικής γραμμής απογειώσεως, προφανώς λόγω βλάβης του δεξιού τροχού, εκ της επιδρομής της προηγουμένης ημέρας, και προσέκρουσεν επί ετέρου κατεστραμμένου αγγλικού αεροσκάφους Κλαντιέτορ, με αποτέλεσμα την εκ της προσκρούσεως ακαριαίαν ανάφλεξιν του αεροπλάνου. Άπαντες οί αυτόπται μάρτυρες ισχυρίζονται ότι·λόγω της ακαριαίας αναφλέξεως ήτο αδύνατος η έξοδος καί διάσωσις του πληρώματος. Ό παρατηρητής όμως Ανθυποσμηναγός ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΔΗΜ. κατώρθωσε να έξέλθη του καιομένου άεροσκάφους. Απομακρυνθείς εκ των φλογών καί αντιληφθείς τάς κραυγάς του Άνθυποσμηναγού ΚΥΤΑΡΙΟΛΟΥ, όστις παρέμεινεν εντός της θέσεως του καιόμενος, ώρμησεν εντός των φλογών και παρά τάς συνεχείς εκρήξεις των πυρομαχικών, ά έφερεν το αεροσκάφος, κατώρθωσε ν’ άφαιρέσει το κάλυμμα του καιομένου άεροσκάφους και παρά τα εγκαύματα α υφίσταντο τ’άκάλυπτα μέρη του σώματος του (χείρες καί πρόσωπον), να σύρη έξω τον συνάδελφόν του. Μετά την άπομάκρυνσιν εκ του άερ/φους αμφότεροι ελιποθυμησαν λόγω υπερβολικών [λείπει κείμενο] Πάραυτα μετεφέρθησαν εις το Στρατιωτικόν Νοσοκομείον ΑΓΡΙΝΙΟΥ, όπου μετά παρέλευσιν 10 ημερών ο Ανθυποσμηναγός ΚΥΤΑΡΙΟΛΟΣ Γ. εξέπνευσεν.
Η πράξις αύτη του Ανθυποσμηναγού ΒΟΥΤΣΙΝΑ ΔΗΜ., δείγμα αυτοθυσίας και αυταπαρνήσεως προ βεβαίου κινδύνου, είναι αξία πάσης μνείας δια την ιστορίαν της Αεροπορίας.- ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΡΙΤΣΑΣ Δ. Σμηναγός
Εξ αιτίας αυτού του συμβάντος και της νοσηλείας του ο Βουτσινάς εγκλωβίστηκε στην Ελλάδα και δεν μπόρεσε να διαφύγει εγκαίρως στη Μέση Ανατολή για να συνεχίσει τον Αγώνα Όμως τον Οκτώβριο του 1941 κατάφερε να διαφύγει από την ιταλοκρατούμενη Ζάκυνθο και μέσω Τουρκίας, (όπου κρατήθηκε μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου 1942) να περάσει στην Παλαιστίνη. Εκεί εντάχθηκε στην υπό αναδιοργάνωση Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, στην Αεροπορική Βάση της ΓΑΖΑΣ.
Στην Παλαιστίνη μετά από εκπαίδευση στη 71 OTU τον Αύγουστο του 1942, τοποθετήθηκε στην 335 Βασιλική Ελληνική Μοίρα Διώξεως, η οποία είχε συγκροτηθεί στο Ακίρ (Aqir Ιορδανίας) από τις 7 Οκτωβρίου 1941 με αεροσκάφη Hawker Hurricane MkI (αργότερα και Mk IIb – IΙc) καί έμεινε γνωστή στους συμμάχους ως ’335 Hellenic Squardon’. Στη συνεχεία τοποθετήθηκε στην 336 Βασιλική Ελληνική Μοίρα Διώξεως η οποία συγκροτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1943 στο Αεροδρόμιο Al Maza της Αιγύπτου, με 21 αεροσκάφη Hawker Hurricane MkIΙc, της οποίας υπήρξε και διοικητής. Οι Μοίρες 335 και 336 από τον Οκτώβριο του 1943 αντικατέστησαν τα καταπονημένα πλέον αεροσκάφη τους με νέα αεροσκάφη του θρυλικού τύπου Spitfire MK Vb και Vc (τον Μάιο του 1944 παρελήφθη και το μοντέλο ΙΧ) με αποτέλεσμα να αυξήσουν τις πολεμικές εξόδους και να επεκτείνουν τη δράση τους(5). Είναι χαρακτηριστικό ότι το αεροσκάφος με το οποίο επιχειρούσε ο Βουτσινάς , είχε στο ρύγχος την ονομασία ‘ΖΑΚΥΝΘΟΣ’
Οι δύο Μοίρες συμμετείχαν ουσιαστικά στον Αγώνα με την προστασία ευπαθών περιοχών, τη συνοδεία νηοπομπών και δυσκολότατων αποστολών στην έρημο και την γερμανοκρατούμενη Κρήτη. Στη συνέχεια έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις πριν και μετά την απόβαση στην Ιταλία και στις επιχειρήσεις από εκεί στη Γιουγκοσλαυία. Ιδιαίτερα η 335 ΒΕΜΔ έλαβε μέρος και στις δυο φάσεις της μάχης του El Alamein (ά φάση, 1 έως 27 Ιουλίου και β φάση 23 Οκτωβρίου έως 4 Νοεμβρίου 1942). Για τη δράση τους οι Μοίρες και η «πρεσβυγενής» 13η Μοίρα Ελαφρού Βομβαρδισμού (η οποία εκτός των άλλων προσέβαλε και οκτώ υποβρύχια, βυθίζοντας τα πέντε) απέσπασαν τα συγχαρητήρια των Συμμάχων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκδοσης «Οι Μοίρες της Ερήμου» που εξέδωσε το 2004 ο «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βετεράνων Αεροπορίας» για τα εξήντα χρόνια από την επιστροφή των Μοιρών στην Πατρίδα:(6)
«Η 335 Βασιλική Ελληνική Μοίρα Διώξεως, πραγματοποίησε περισσότερες από 5.200 πολεμικές εξόδους με 8000 πολεμικές ώρες. Προσέβαλε στόχους εδάφους, συγκεντρώσεις οχημάτων, σιδηροδρομικούς σταθμούς , φάλαγγες κλπ . Κάλυψε περιοχές και νηοπομπές από εχθρικά αεροσκάφη , κατέρριψε ένα και κατέστρεψε δυο στο έδαφος . Απώλεσε εντεκα χειριστές στο βωμό του καθήκοντος» «Η 336 Βασιλική Ελληνική Μοίραν Διώξεως πραγματοποίησε περισσότερες από 3000 πολεμικές εξόδους με 5180 πολεμικές ώρες. Προσέβαλε στόχους εδάφους, εκτέλεσε αποστολές σαρώσεως, κατέρριψε ένα εχθρικό αεροσκάφος. Απώλεσε δέκα χειριστές και έναν αιχμάλωτο στην περιοχή επιχειρήσεων»
Σε αυτές τις επιχειρήσεις ο Βουτσινάς έλαβε μέρος ως χειριστής (το 1942 ως Υποσμηναγός και από το 1943 ως Σμηναγός) Αξίζει να σημειωθεί η συμμετοχή του στην παράτολμη επίθεση που έκανε η 335 ΒΕΜΔ στο ιταλικό στρατηγείο στην έρημο την 28η Οκτωβρίου 1942, επέτειο της ιταλικής επίθεσης και του ΟΧΙ. Στην επικίνδυνη αυτή αποστολή, βαθιά στις γραμμές του μετώπου, πήραν μέρος, ύστερα από κλήρωση, αφού δεν ήταν δυνατό όπως επιθυμούσαν να λάβουν μέρος όλοι, εκτός από τον υποσμηναγό Βουτσινά, ο επισμηναγός Ι. Κέλλας ως αρχηγός του σμήνους, οι υποσμηναγοί Ν. Βολανάκης, και Κυρ. Παναγόπουλος, οι ανθυποσμηναγοί Ε. Ξύδης, Γ. Τσότσος, Ε. Χατζηιωάννου Η. Καρταλαμάκης, Πρ Διδασκάλου και Ε. Καρύδης και οι επισμηνίες Γ. Νικολόπουλος και Δ. Γκίζας.
Ο Βουτσινάς έλαβε μέρος και στις δυσκολότατες για την εποχή εκείνη επιδρομές στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Κρήτη που έγιναν το καλοκαίρι του 1943 όπου εκτός από τα εχθρικά πυρά έπρεπε να διακινδυνεύσουν να διασχίσουν το Λιβυκό πέλαγος πετώντας λίγα μέτρα πάνω από την θάλασσα για να μην γίνουν αντιληπτοί από τον εχθρό πιλοτάροντας τα μικρά μονοθέσια αεροπλάνα της εποχής με τα ελάχιστα όργανα πλοήγησης .Μάλιστα αναφέρεται ως εκείνος που εξετέλεσε τον μεγαλύτερο αριθμό πολεμικών αποστολών ενώ παράλληλα είναι και ένας από τους ελάχιστους Άξιωματικούς, της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας που τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας την ανώτατη ελληνική πολεμική διάκριση Μετά την επιστροφή των Ελληνικών Μοιρών στο αεροδρόμιο Καλαμακίου(7), (αργότερα Ελληνικού) στις 14 Νοεμβρίου 1944 (κατά την οποία ο Βουτσινάς προηγήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1944 συνοδεύοντας και παρέχοντας αεροπορική κάλυψη, στα Ντακότα που μετέφεραν τα πρώτα συμμαχικά στρατεύματα στην Ελλάδα), έγινε η προαγωγή του σε Επισμηναγό και ολοκλήρωσε δίμηνη εκπαίδευση στη Σχολή Κατωτέρων Διοικητών της Μάλτας. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε στην 1ην Πτέρυγα Θεσσαλονίκης τον Αύγουστο του 1944. Τον Μάρτιο του 1945 νυμφεύθηκε την επίσης ζακυνθία Μαριάννα Νικολάου Αβούρη και από αυτόν τον ευτυχισμένο γάμο απέκτησε τον Γιάγκο , την Αναστασία και τον Νίκο.
Τον Αύγουστο του 1946, του ανατέθηκε η Διοίκηση της 335 Μοίρας Διώξεως Βομβαρδισμού ενώ τον Δεκέμβριο του 1946 τοποθετήθηκε ως Αρχηγός Κλάδου Αέρος της Ανωτέρας Διοικήσεως Αεροπορίας, συμμετέχοντας παραλλήλως στην οργάνωση και εκτέλεση των επιχειρήσεων ως Διοικητής Αεροπορίας Υποστηρίξεως μέχρι το Μάρτιο του 1948. Για την απόδοσή του τιμήθηκε με διαμνημόνευση του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας. Μετά την ένσωμάτωση της Δωδεκανήσου (στις 7 Μαρτίου 1948 ) στη μητέρα Ελλάδα, τοποθετήθηκε Αεροπορικός Διοικητής Δωδεκανήσου έως τον Οκτώβριο του Ι948 που εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Επιτελών της RAF της Μεγάλης Βρετανίας. Μετά την επάνοδό του τοποθετήθηκε ως Διευθυντής Οργανώσεως και Αεροπορικών Εγκαταστάσεων (Γ3) στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας όπου και προήχθη σε Αντισμήναρχο το 1949.
Τον Μάρτιο του 1952 τοποθετήθηκε στο NATO/ AFSOUTH- στη Νάπολη της Ιταλίας ως Deputy Chief/Operation Division και εκεί έγινε η προαγωγή του σε Σμήναρχο το 1954, Τον Ιανουάριο του Ι955 ανέλαβε καθήκοντα Αρχηγού του Α’ Κλάδου του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας και τον Φεβρουάριο του 1956 τοποθετήθηκε ως Διοικητής της 142 Σμηναρχίας Αεροπορικού Ελέγχου , αναλαμβάνοντας την οργάνωση του Συστήματος Ελέγχου και Προειδοποιήσεως.
Τον Μάρτιο του 1958 τοποθετήθηκε ως Διοικητής της 112 Πτέρυγας Μάχης. Τον Σεπτέμβριο του 1959 διατέθηκε στο NATO, /AIRSOUTH / Nάπολης Ιταλίας όπου υπηρέτησε ως Deputy Chief of Staff for Plans and Operation . Σε αυτή τη Μονάδα προήχθη σε Ταξίαρχο το I960 Τον Απρίλιο του 1962 τοποθετήθηκε στη Σχολή Αεροπορίας ως Διοικητής και τον Φεβρουάριο του 1963 ως Επιτελάρχης του 3Ιου Αρχηγείου Αεροπορικής Εκπαιδεύσεως ,ενώ από τον Απρίλιο του 1964, μετά την προαγωγή του σε Υποπτέραρχο, ανέλαβε τα καθήκοντα του Αρχηγού του 31ου Αρχηγείου Αεροπορικής Εκπαιδεύσεως . Η προαγωγή του Βουτσινά υπήρξε από τα σημαντικά γεγονότα της μετασεισμικής Ζακύνθου. Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα του Τάλμποτ Α. Κεφαλινού στην εφημερίδα του «Η ΑΛΗΘΕΙΑ» στις 2 Μαΐου 1964.
«Ο κ. ΔΗΜ. ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ Η προαγωγή εις τον βαθμόν του Υποπτεράρχου του εκλεκτού συμπολίτου κ. Δημ. Βουτσινά και η εκ παραλλήλου ανάθεσις εις αυτόν μιας των ανωτάτων θέσεων της Βασιλικής Αεροπορίας μας, αποτελεί τίτλον τιμής όχι μόνον προς τον σεμνόν αυτόν ήρωα άλλα και δια την ιδιαιτέραν του πατρίδα. Είναι πραγματικά υπερήφανη ή Ζάκυνθος δια τον κορυφαίον σύγχρονον εκπρόσωπόν της εις τας Εθνικάς Ενόπλους Δυνάμεις. Και όλοι οι Ζακύνθιοι, που με τόσον θαυμασμόν παρηκολούθησαν τους θριάμβους του εις την Αλβανίαν και την Μέσην Ανατολήν, με σεβασμόν και άγάπην περιβάλλουν και πάλιν το δοξασμένο Ζακυθινόπουλο και του εύχονται θερμά και εγκάρδια να εξακολούθηση για πολλά χρόνια να τίμα την μικρή στο μέγεθος, αλλά μεγάλη σε ιστορία πατρίδα του, με την υποδειγματική λαμπράδα του ήθους του και του ήρωϊσμού του. «Η ΑΛΗΘΕΙΑ» σφίγγει θερμά το χέρι του παλαιού φίλου με την πεποίθηση ότι, τουλάχιστον αυτή τη φορά, εκπροσωπεί στην εκδήλωση της το σύνολο των Ζακυνθινών. Και πανηγυρίζει την αργοπορημένη κάπως δικαίωση των αγώνων του, των αγώνων που τον έχουν καταστήσει στολίδι ατίμητο των δοξασμένων φτερών της Ε.Β.Α.
Τολ. Α. Κεφαλινός»
Τον Ιούλιο του 1964 ο Βουτσινάς έδωσε την άγνωστη μέχρι σήμερα προτελευταία του μάχη για την Πατρίδα, όταν με το ψευδώνυμο Αντώνιος Γεωργιάδης επικεφαλής Ελληνικής Αποστολής ανέλαβε στην Κύπρο, με επιτυχία, την οργάνωση της αεράμυνας της Μεγαλονήσου από τους Τούρκους. Ο Βουτσινάς κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του ως Χειριστής , ως Επιτελής και ως Διοικητής απέσπασε πολλούς επαίνους, εύφημες μνείες και διαμνημονεύσεις. Παράλληλα τιμήθηκε με τα εξής παράσημα και μετάλλια:
ΠΑΡΑΣΗΜΑ
1. Ταξιάρχης του Τάγματος του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α.’
2. Ανώτερος ‘Ταξιάρχης του Τάγματος του ΦΟΙΝΙΚΟΣ
3.·Ταξιάρχης του Τάγματος του ΦΟΙΝΙΚΟΣ μετά ξιφών.
4. Χρυσούς Σταυρός του Τάγματος του ΦΟΙΝΙΚΟΣ μετά ξιφών.
ΜΕΤΑΛΛΙΑ
1. Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας.
2. Σταυρός Ιπταμένου (τρεις απονομές).
3. Πολεμικός Σταυρός α’ καί γ’ τάξεως.
4. Σταυρός Αεροπορίας (δυο απονομές ).
5. Μετάλλιον Στρατιωτικής Αξίας Α’ τάξεως (δυο απονομές).
6. Μετάλλιον Συνοδειών καί Επιθετικών Αναγνωρίσεων (τρεις απονομές).
7. Μετάλλιον Εξαιρέτων Υπηρεσιών. ΕΒΑ
8. Αναμνηστικόν Πολέμου Ι940-1941.
9. Αναμνηστικόν Πολέμου 1941-45.
Πέθανε στις 4 Δεκεμβρίου 1965 στο σπίτι του στο Ψυχικό της Αττικής
αυτοπυροβοληθείς με το υπηρεσιακό του περίστροφο για λόγους στρατιωτικής τιμής και πολιτικής ευθιξίας, για θέματα που αφορούσαν την εμπλοκή της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ.(8) Ο ατρόμητος και ανιδιοτελής αυτός υπερασπιστής της πατρίδας ήδη από τον Ιούλιο του 1965 προσπάθησε να ενημερώσει, χωρίς επιτυχία, τον τότε αρχηγό του κράτους Βασιλέα Κωνσταντίνο. Όμως οι κύκλοι της ανωμαλίας τον οδήγησαν σε αυτή την ενέργεια αφού τον συκοφάντησαν και τον απείλησαν όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο αλλά και για την οικογένειά του. Ο πτέραρχος Βουτσινάς προτίμησε την ύστατη στρατιωτική πράξη τιμής πιστός στους όρκους και στα ιδανικά του. Πιστός σε αυτό που γράφτηκε στο μνημείο των συμπολεμιστών του στο Ρίμινι : « ων γαρ ένεκα ζην εθέλεις , τούτων χάριν και αποθανείν μη κατόκνει » ( γι’ αυτά που θέλεις να ζεις , μη διστάσεις και να πεθάνεις)
politismos politis
