του Ανδρέα Δάνου
Φαίνεται πως για τη νέα ελληνική πολιτική ηγεσία τρεις καταστροφές μέσα σε ένα χρόνο από ακραία καιρικά φαινόμενα (Μάνδρα, Μάτι, Χαλκιδική) δεν ήταν αρκετές για να αναζητήσουν λύση από κοινού με τους Ευρωπαίους εταίρους για το τρομακτικό ζήτημα της κλιματικής κρίσης, και μάλιστα τη στιγμή που όλα δείχνουν –και οι επιστήμονες ομολογούν– πως είχε υποτιμηθεί η κατάσταση, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ταχύτητα εξέλιξης του φαινομένου.
Ωστόσο, για να μην είμαστε άδικοι απέναντι στους διεθνείς οργανισμούς (τον ΟΗΕ και την Ε.Ε.) πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο ΟΗΕ έχει κρούσει το καμπανάκι του κινδύνου ήδη από
τον Νοέμβριο, όταν –με ανακοίνωση της Διακυβερνητικής Επιτροπής του για την Κλιματική Αλλαγή (ΔΕΚΑ)– είχε προειδοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα ότι αν δεν κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για τον περιορισμό της αύξησης της θερμοκρασίας του πλανήτη στον 1,5° Κελσίου (σε σχέση με τη θερμοκρασία του 1990) μπορεί να οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις!
Θυμίζω επίσης ότι περί τα τέλη του 2016 υπογράφτηκε η Συμφωνία του Παρισιού που προβλέπει κατεπείγοντα μέτρα μέχρι το 2030 (περίπου στην ίδια προθεσμία που ορίζει και η ΔΕΚΑ) και συγκεκριμένα:
● μείωση της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου κατά 40% σε σχέση με τις εκπομπές του 1990 (το κυριότερο από τα αέρια αυτά είναι το διοξείδιο του άνθρακα) και
● κάλυψη της κατανάλωσης ενέργειας κατά 27% από καθαρή ενέργεια (προερχόμενη από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας – ΑΠΕ).
● κάλυψη της κατανάλωσης ενέργειας κατά 27% από καθαρή ενέργεια (προερχόμενη από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας – ΑΠΕ).
Η Ελλάδα είναι βέβαια μια μικρή χώρα, χωρίς τη δυνατότητα να κάνει πολλά πράγματα από μόνη της. Θα μπορούσε ωστόσο –αν συμμετείχε στη σύνοδο– να προτείνει δύο πράγματα που την αφορούν άμεσα:
1. Τον έλεγχο της παραγωγής –όχι μόνο των εκπομπών– των ορυκτών καυσίμων που εκτός των αερίων του θερμοκηπίου μπορεί να προκαλέσουν και άλλα σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα όπως η ρύπανση/μόλυνση των θαλασσών, με καταστροφικές συνέπειες για την αλιεία και τον τουρισμό. Ετσι κι αλλιώς, τα ορυκτά καύσιμα εξαντλούνται σε λιγότερο από μία γενιά. Καλύτερα να τα τελειώσουμε από τώρα πριν προλάβουν να κάνουν άλλες καταστροφές! (Το ζήτημα αφορά τόσο το Ιόνιο όσο και την Κύπρο.)
2. Απαγόρευση με αυστηρές ποινές της καταστροφής των δασών, που είναι –μαζί με τους ωκεανούς– τα μόνα οικοσυστήματα που απορροφούν μέρος του παραγόμενου διοξειδίου του άνθρακα που παράγεται κυρίως από τα ορυκτά καύσιμα (το ζήτημα αυτό αφορά τους χρυσοθήρες της Χαλκιδικής αλλά και τα σπίτια που χτίζονται μέσα στα δάση με την ανοχή των εκάστοτε κυβερνήσεων, εκθέτοντας έτσι διεθνώς τόσο την Ελληνική Πολιτεία όσο και την ελληνική κοινωνία. Κοντολογίς: στο ζήτημα του περιβάλλοντος τα ’χουμε κάνει μαντάρα: Καιρός να σώσουμε «οτιδήποτε αν σώζεται» που λέει και το τραγούδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου