QE χωρίς όφελος, ΔΝΤ με νέο Μνημόνιο

Το αδιέξοδο στο επόμενο Eurogroup της 15ης Ιουνίου  είναι πλέον ορατό, καθώς οι τελευταίες πληροφορίες και οι ενδείξεις για την στάση που προτίθενται να τηρήσουν οι δανειστές, οδηγούν στην εκτίμηση ότι λύσεις για το θέμα του χρέους δεν πρόκειται να δοθούν. Το χρονικό και ουσιαστικό ορόσημο των εξελίξεων μετακινείται λοιπόν  στη Σύνοδο Κορυφής, όπου η ελληνική πλευρά θα διεκδικήσει σε πολιτικό επίπεδο μια συνολική λύση, που θα διασφαλίζει την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και θα ανοίγει το δρόμο προς τις αγορές. Το κατά πόσο μπορεί να επιτύχει αυτόν τον στόχο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο
. Παράγοντες των Βρυξελλών που συμμετέχουν στις παρασκηνιακές διεργασίες για το ελληνικό ζήτημα, εκτιμούν ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μπορεί να αποσπάσει στη Σύνοδο «κάτι περισσότερο» απ’ ό,τι θα προσφέρει στην Ελλάδα το Eurogroup.  Όμως δεν θα είναι αυτό που «θα κάνει τη διαφορά», ούτε θα αποτελεί συνολική λύση  και για το χρέος.

Κατά τις εκτιμήσεις τους, θα είναι πάλι μια εμβαλωματική συμφωνία, που θα κλείνει το κεφάλαιο της αξιολόγησης και της εκταμίευσης χρέους, θα δίνει τη δυνατότητα στο ΔΝΤ να παραμείνει στο πρόγραμμα  χωρίς να εκταμιεύσει τη χρηματοδοτική συμμετοχή του  και θα επιτρέψει στην ΕΚΤ να εντάξει από τον Ιούλιο- Αύγουστο τα ελληνικά χρεόγραφα στο QE.

Τα οφέλη και η παγίδα

Σύμφωνα με την φόρμουλα που προωθεί το Βερολίνο, το ΔΝΤ θα συμφωνήσει να παραμείνει στο πρόγραμμα, αλλά να εκταμιεύσει δόσεις μελλοντικά, όταν με τα δικά του κριτήρια θα αποφανθεί ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο.

Μιά τέτοια λύση θα έχει μικρό όφελος για την Αθήνα – κυρίως στο πεδίο των εντυπώσεων – ενώ μπορεί να κρύβει και μια παγίδα:

• Για να αποφασίσει τελικά να συμμετάσχει χρηματοδοτικά στο πρόγραμμα και να προχωρήσει σε εκταμιεύσεις δόσεων, το ΔΝΤ θα ζητήσει προφανώς ένα νέο Μνημόνιο, με όρους και μέτρα που θα ήταν πολιτικά δύσκολο να αποδεχθεί η κυβέρνηση

Μικρό θα είναι το όφελος και από την ένταξη στο QE, που φαίνεται να γίνεται τώρα  στόχος άμεσης προτεραιότητας για την κυβέρνηση. Όπως επισημαίνουν τραπεζικοί παράγοντες, το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης λήγει στο τέλος του τρέχοντος έτους. Αν η Ελλάδα ενταχθεί τον Ιούλιο, λαμβανομένων υπόψη και των περιορισμών που ισχύουν όσον αφορά διάφορες ομολογιακές εκδόσεις, υπολογίζεται ότι στο εναπομείναν εξάμηνο η ΕΚΤ θα αγοράσει  ελληνικά χρεόγραφα συνολικής αξίας 3,5 – 4,5 δισ. ευρώ. Το ποσόν δεν είναι τόσο μεγάλο ώστε να ενισχύσει ουσιαστικά τη ρευστότητα των τραπεζών και αυτή η αλλαγή να γίνει αισθητή στην πραγματική οικονομία.

Χρηματοδότηση από τις αγορές

Πάντως η Αθήνα συνεχίζει να διαμηνύσει ότι, αν χρειασθεί θα απορρίψει και πάλι μια «ατελή» συμφωνία στο επόμενο Eurogroup και θα διεκδικήσει στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο μια λύση που - ανεξάρτητα από τα επιμέρους στοιχεία της - θα διασφαλίζει την ένταξη στο QE.

Ουσιαστικά, το ζητούμενο από ελληνικής πλευράς είναι, ανεξάρτητα από το πώς θα ξεπερασθούν οι διαφορές Γερμανίας –ΔΝΤ, να βρεθεί ένας τρόπος σταδιακής επανόδου της χώρας σε μια «κανονικότητα» χρηματοδότησης από τις αγορές, ώστε να απομακρυνθεί ο κίνδυνος ενός νέου μνημονίου το φθινόπωρο του 2018.

Ευνοϊκότερη συγκυρία

Όπως επισήμαινε νωρίτερα το Sofokleousin.gr σε σημερινό σχετικό δημοσίευμα, η κυβέρνηση εκτιμά ότι σε αντίθεση με τη δραματική Σύνοδο Κορυφής του 2015, όταν η Ελλάδα βρέθηκε στο χείλος της αβύσσου, σήμερα οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν δικαιολογούν ανησυχίες για απρόβλεπτες δραματικές εξελίξεις, ή για ένα «ατύχημα» στην εκταμίευση της δόσης και στις πληρωμές για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Στους πολιτικούς υπολογισμούς που γίνονται εντάσσονται τρία θετικά στοιχεία:

1. Η ελληνική πλευρά συμμετέχει στις συζητήσεις έχοντας εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές. Συνεπώς είναι απολύτως διασφαλισμένη η εκταμίευση της επόμενης δόσης, ενώ νομιμοποιείται πολιτικά και η απαίτησή από τους εταίρους να εκπληρώσουν τις δικές τους υποχρεώσεις για συμμετοχή του ΔΝΤ και ρύθμιση του χρέους.

2. Εάν φθάσει η διαπραγμάτευση σε επίπεδο ηγετών, η καγκελάριος Μέρκελ είναι πολύ πιθανό να κάνει ορισμένα βήματα παραπάνω από τον Σόιμπλε, προκειμένου να επιτευχθεί συμβιβασμός. Διότι μια αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης δεν θα την βοηθούσε στην εκλογές, ούτε θα διευκόλυνε την προσέγγιση με την Γαλλία του Μακρόν, σε μια περίοδο που η Ευρώπη αντιμετωπίζει νέες σοβαρές προκλήσεις - αυτή την φορά από την Ουάσιγκτον, όπως φάνηκε καθαρά στην επεισοδιακή Σύνοδο Κορυφής του G7.

3. Η Ελλάδα έχει σήμερα ξεκάθαρη πολιτική υποστήριξη από την Γαλλία και την Ιταλία, που επιμένουν σε άμεση λύση, χωρίς νέες αναβολές, ενώ ακόμη και στο εσωτερικό της Γερμανίας οι περισσότεροι σχολιαστές χαρακτηρίζουν ως ακραία τη στάση του Β. Σόιμπλε.

http://www.sofokleousin.gr/